Weblog

Lezing over het Stockholm syndroom

Woensdag 25 september heb ik een lezing gegeven namens het Verdwenen Zelf voor ruim 100 studenten psychologie, waarvan sommigen ook familie en vrienden meegebracht hadden. Het thema van de lezing was: ‘Stockholm syndroom in narcistische relaties’. De lezing was in het Engels omdat de Radboud Universiteit in Nijmegen veel studenten uit het buitenland heeft. Een bomvolle collegezaal en dat alleen al was heel motiverend.

De motivatie om te komen was groot omdat psychologiestudenten, zo vertelden ze me zelf ook, in hun studie niets meekrijgen over de gevolgen van narcisme voor hun naasten. Over narcisme zelf krijgen ze al weinig mee, en dan ook nog vaak oppervlakkige, verkeerde of ronduit misleidende informatie: ‘narcisme is hooguit irritant en valt wel mee, het komt bijna niet voor, slachtoffers hebben ook hun eigen aandeel in de mishandeling’, en andere schadelijke mythes en misverstanden. Ik ben de lezing dan ook begonnen met het zoveel mogelijk uit de weg te ruimen van deze mythes en misverstanden.

Lees verder “Lezing over het Stockholm syndroom”

Training Jeugd- en gezinsprofessionals op 7 oktober

Meer dan een jaar geleden zijn wij gestart met een training specifiek voor jeugd- en gezinsprofessionals. In de jeugd en gezinszorg hebben professionals vaak te maken met complexe zaken die zich jarenlang kunnen blijven voortslepen. Er spelen meestal allerlei procedures in het familierecht een rol, er kan sprake zijn van een conflictscheiding of zijn er moeizaam te duiden vermoedens van partnergeweld of kindermishandeling. Patronen van afhankelijkheid, onveranderlijkheid, scheve machtsrelaties of zorgmijding spelen een rol. Signalen of aantijgingen van persoonlijkheidsproblematiek (narcisme of psychopathie) lijken ook steeds vaker voor te komen.

Lees verder “Training Jeugd- en gezinsprofessionals op 7 oktober”

Elk kind heeft recht op bescherming

Dit is een gastcolumn van Yvonne

Naar aanleiding van de blog die maandag verscheen wil ik graag dieper in het onderwerp duiken dat hier aan de orde wordt gesteld: over het strafbaar stellen van psychische mishandeling bij kinderen. Ik ben het er helemaal mee eens dat dit moet gebeuren en roep iedereen op om de petitie te ondertekenen. Ik volg het nieuws en kan mij ontzettend irriteren aan het gemak zoals de overheid hun verantwoordelijkheid opzij schuift naar andere partijen en dan zeggen dat ze er alles aan doen. In deze blog wil ik ook graag andere wantoestanden onder de aandacht brengen. Als kind ben ik ook psychisch mishandeld, mijn beide ouders waren alcoholist en hebben mij emotioneel verwaarloosd, daarnaast was mijn moeder een narcist. En tijdens mijn scheiding, na een 15 jaar lange relatie met een narcist, vol fysieke en psychische mishandeling, een narcist die mij uiteindelijk heeft geprobeerd te vermoorden, heb ik ook helaas met Jeugdzorg (en vele andere overheidsinstellingen) te maken gehad en spreek ik hier uit mijn eigen ervaringen. Ik kan niet anders dan er een stuk over te schrijven, want ik merk dat ik door het lezen van deze artikelen en blogs er bij mij een hoop loskomt.

Lees verder “Elk kind heeft recht op bescherming”

Wordt emotionele en psychische mishandeling strafbaar?

Eerder schreef ik al in een blog over een rapport over de wantoestanden in de pleegzorg en jeugdzorginstellingen in de afgelopen 50 jaar. Naar aanleiding van dit rapport hebben twee Tweede Kamerleden recent een motie ingediend om de regering te vragen naar het strafbaar stellen van emotionele en psychische kindermishandeling. Omdat veel van de terreur die in het rapport beschreven wordt emotioneel en psychisch is, en nu ook nog voorkomt, willen ze dit in de toekomst verhinderen. Hiervoor is nodig dat de regering expliciet emotioneel en psychisch geweld strafbaar stelt. Lang verhaal kort: dat gaat de regering niet doen.

Lees verder “Wordt emotionele en psychische mishandeling strafbaar?”

Zoveel narcisme in mijn leven

Dit is een gastcolumn van Marianne

Je dacht de liefde van je leven gevonden te hebben. ‘Tot de dood ons scheidt, in voor en tegenspoed, zult u voor elkaar zorgen’.

Ruzie: ik zorgde dat dat niet gebeurde, hij kon dan ontzettend boos worden.

Discussies: ik verloor altijd.

In alles had hij altijd gelijk, elk verhaal werd zo verdraaid dat hij gelijk had. Als hij boos was kon hij van die grote uitpuilende ogen krijgen.

Eens ben ik overspannen geweest, gesprekken bij een hulpverlener, daar ging hij ook mee naar toe, ‘ja, het lag aan mij, ik moest veranderen’. Altijd lag alles aan mij, overal kreeg ik de schuld van.

Lees verder “Zoveel narcisme in mijn leven”

Uitgewist

“Wat heb ik gedaan”, is de titel van een roman1). Ik had het boek al een paar keer zien liggen en weer weggelegd, omdat ik lees voor mijn ontspanning. Dagelijks bezig zijn met de gevolgen van narcisme en psychopathie is zwaar en ik doe hier graag wat lichtere dingen naast als de tijd het toelaat. Toch intrigeerde het boek mij en het heeft indruk op me gemaakt. Het is geen lichte kost. Dat is narcistische mishandeling nooit, maar er zijn wel gradaties.

“Wat heb ik gedaan” gaat over een geestelijke gezonde vrouw die haar man heeft vermoord. Wat brengt iemand tot deze daad, die op zich natuurlijk verwerpelijk is? Gaandeweg het boek wordt duidelijk dat hier jaren van ernstige terreur aan vooraf gingen, waarin Kathryn dit ‘geheim’ (de mishandeling) zorgvuldig bij zich droeg. Ook haar twee puberkinderen wisten nergens van.

Lees verder “Uitgewist”

Spiritualiteit als copingsmechanisme

Dit is een gastbijdrage van Gerrit

In een eerdere blog beschreef ik mijn verstoorde relatie met mijn moeder (en vader), en het ontdekken van het Verdwenen zelf en NPS. Dit verhaal beschrijft de wereldse kant van mijn leven, waarbij carrière en later gezin, de boventoon voert. Natuurlijk was onrust en emotie een continue factor, samengevat in cptss (Complexe PTSS).

Intussen ben ik een jaar verder en, ook dankzij hulp links en rechts, is de emotionele lading eraf. Ik heb het geluk nu te kunnen genieten van het leven, vriendschappen, ontmoetingen, aanrakingen. Ik ben ook niet bang meer van narcisten, integendeel. Mijn vrouw herstelt ook; ik ben namelijk regelmatig niet lief geweest voor haar. Dankbaarheid, dat is wat ik voel, de kans om er voor haar te zijn.

Lees verder “Spiritualiteit als copingsmechanisme”

Wel en wee rond vergeving

Vergeving is een onderwerp dat veel mensen bezighoudt. Dit blijkt alleen al uit de uitstekende blog van Agnetha en de vele reacties hier op, en zie ook de blog van Barbara die jaren geleden al over het onderwerp schreef. Dit alles met elkaar heeft me aan het denken gezet en ik wil graag nog wat dieper op het ‘concept’ vergeving in gaan.

Vergeving wordt in de wereld van herstellen/zelfhulp vaak als succesverhaal gezien. ‘Het is de kroon op je herstelproces’, dat soort uitspraken. Er zijn de laatste tientallen jaren duizenden verschillende zelfhulpboeken verschenen, er zijn honderden therapeutische benaderingen, workshops, lezingen et cetera en in een behoorlijk deel hiervan wordt vergeving gepromoot. Maar dit aanbod is vrijwel allemaal gebaseerd op de normale menselijke problematiek. Met andere woorden, ‘normale’ problemen onder ‘normale’ mensen. Zoals Iris helder beschrijft in haar boeken; dat wat voor de normale wereld geldt, kan echter niet zomaar over de daden van narcisten en psychopaten heen worden gelegd (en hoe je hiervan moet herstellen) en zeker niet over de impact ervan.

Lees verder “Wel en wee rond vergeving”

Knuffelcrimineel?

Dit is een gastcolumn van Lena

Als ervaringsdeskundige en professional in de zorg/hulpverlening ben ik gegrepen door het proces rondom Holleeder. Door een aantal recente artikelen voelde ik de behoefte om er wat over te schrijven.

In onderstaand artikel van de Volkskrant van 6 juli j.l. treffen mij dingen die vele slachtoffers zullen herkennen. Wat moet er een oneindige kracht en moed voor nodig zijn (geweest) om naar buiten te komen met de schokkende getuigenissen van zus Astrid; en in dit artikel nu ook haar dochter en nichtje van Willem. Getuigenissen die gaan over verborgen leed door ernstige emotionele en psychische terreur.

Lees verder “Knuffelcrimineel?”

Waarom kwam ik niet verder?

Dit is een gastcolumn van Yvonne

Na jarenlange verschillende therapieën te hebben gehad voor mijn PTSS, kwam ik voor mijn gevoel niet verder, mijn klachten bleven terugkomen. En alhoewel ik al een heleboel kennis had opgedaan over hoe om te gaan met de angsten, omgaan met mijn slechte zelfbeeld en mijn schuldgevoel, het nare gevoel bleef. Hoe kan het dan, dat therapie niet lijkt aan te slaan? Waarom blijf ik op mijn hoede? Kan ik zo van slag raken als iemand boos word? Mijn hoofd wist het wel, maar mijn lijf ging niet mee. Ik dacht het allemaal afgesloten te hebben. Ook mensen in de omgeving die dan zeggen “laat het dan eens los, je moet niet zo in je verleden leven”. Alsof je daarvoor kiest!

Lees verder “Waarom kwam ik niet verder?”