Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
De film ‘Zij lijkt het probleem te zijn’ is inmiddels door veel professionals en ervaringsdeskundigen met instemming en herkenning bekeken. Ook de voor- en nabeschouwingen met experts en betrokkenen maakten indruk. Sietske Dijkstra treedt in de film op als expert maar kon niet bij de première zijn. Tako had daarom een apart interview met haar dat nu op onze website te zien is.
Lees “‘We worden als professionals zo gemakkelijk op het verkeerde been gezet’” verder
De film “Zij lijkt het probleem te zijn” heeft al veel kijkers getrokken en nu staan de voor- en nagesprekken met experts en betrokkenen ook op onze website. Het is zeer de moeite waard om deze gesprekken terug te kijken. De interviews geven duiding, richting en context bij deze indringende film. De interviews zijn her en der kwetsbaar, schuwen de controverse niet en zijn sterk verdiepend op wat in de film aan bod komt. Op dezelfde pagina als de film zelf kan je nu ook de inzichten, stellingen en reflecties van de experts bekijken.
Lees “Première programma “Zij lijkt het probleem te zijn” nu beschikbaar!” verder
Ons bereikte afgelopen week een hartverwarmend initiatief. Een zeer betrokken slachtoffer, Marianne, heeft het Verdwenen Zelf aangemeld voor de actie Warm Hart van de KRO-NCRV. Wil je helpen ons aanbod bereikbaar te houden voor slachtoffers die het niet breed hebben? Meer voorlichting aan slachtoffers én deskundigheidsbevordering voor professionals? Breng dan je stem uit!
Lees “Steun het Verdwenen Zelf bij de actie Warm Hart!” verder
Dit is een gastcolumn van Pierrot
Deze brief heb ik recent van me af geschreven toen alle puzzelstukjes samen kwamen :
Moeder
Hoe kan je afscheid nemen van wat je nooit hebt gehad?
Je bent oud nu, weldra zal je gaan. Ik zou je mama moeten noemen, maar het lukt me niet.
Op mijn 7 jaar zei je het al: “ik zal je nooit iets gunnen wat ik zelf niet heb gehad”. En je hebt je aan je belofte gehouden.
Op mijn 12de noemde je me voluit een ‘hoer’ toen bleek dat ik me in de turnles schaamde voor mijn ondergoed en een behaatje wou net als de rest van de klas. Je vond het gemeen, ik moest het onmiddellijk terugbrengen. Ik mocht er niet bij horen want dat had jij ook nooit gedaan.
En zo ging het dagelijks door.
Dit is het tweede deel van een gastcolumn van Jan. Het eerste deel hebben we eerder gepubliceerd
Dankzij een advies van haar therapeut, een van de vele hulptroepen die, laat ik haar Roos noemen, Roos om zich heen moest verzamelen om aan een door narcisten gedomineerd leven te ontsnappen, met mijn huidige partner in contact gekomen.
Haar therapeut maakte zich ernstig zorgen om haar sociale situatie en had tegen Roos gezegd: ”Je kunt wel eten en drinken om in leven te blijven, maar je hebt ook verbinding nodig, contact met ‘gezonde mensen’ om in leven te blijven.” Haar ex had namelijk zowat haar heel vriendenkring tegen Roos opgezet. Dit is iets waar ik nu van begrijp dat dat veel vaker voorkomt.
Lees “Hoe is het om met een slachtoffer van narcistisch geweld samen te leven? (2)” verder
Dit is een fragment uit een boek van Denise
Ik worstel. Op professioneel niveau. Niet als zo’n naakte rolmops met een touw tussen zijn bips. Nee. Ik worstel met mezelf en mijn identiteit. Soms gaat het er hard aan toe in de ring. Soms wat soft. Maar er wordt altijd geworsteld. Geworsteld met oude patronen en realiteiten en nieuwe mogelijkheden en dimensies. Star Trek is er niets bij. Star Wars overigens ook niet.
Het is als worstelaar zo verdomde lastig om een nieuwe, eigen identiteit te ontwikkelen als er eerder nooit een EIGEN identiteit heeft bestaan buiten de worstelring. Van jongs af aan stond het blijkbaar op mijn voorhoofd te lezen: “Doe me pijn! Gebruik me! Pak me! Ik ben een deurmat!” Er werd gretig door mijn omgeving gebruik van gemaakt, terwijl ik worstelde. Toen nog amateuristisch, met een kinderlijk enthousiasme. Maar keer op keer bevond ik mij in de hoek van de ring en was ik in de ban van de ring. Hoe kon ik zorgen dat ik liefde kreeg? Dat ik werd gewaardeerd buiten mijn capaciteiten als deurmat en worstelaar? Dat ik zou krijgen waar ik als opgroeiend kind behoefte aan had (liefde, bevestiging, positieve aandacht, ondersteuning, vertrouwen, stabiliteit)? Ik was bang. Continu. Ik had steun nodig. Een goede coach. Maar de coaches in mijn leven gaven me soms wat ik nodig had om me daarna weer onverwachts keihard onderuit te schoppen. Ik wist toen nog niet dat schoppen niet was toegestaan bij worstelen. Mijn identiteit vormde zich aan de hand van de stroom boodschappen die ik ontving van mensen binnen en buiten de ring. Vanuit de zaal. Vanuit huis. Vanuit school. En was gebaseerd op angst.
Dit is een gastcolumn van Ingrid
Een aantal maanden geleden werd ik gewezen op deze website van Het Verdwenen Zelf. Ik moet zeggen dat de schok groot was. De puzzelstukjes vielen, na meer dan 20 jaar van verschillende therapieën en zo’n tien (mis-)diagnoses, op hun plek. En ik vond zoveel herkenning! Ik ben erg dankbaar dat ik nu eindelijk begrijp wat er allemaal mis was in mijn kindertijd. Dat mijn herinneringen wèl klopten en niet het gevolg waren van een ‘te grote fantasie’. Ik snap nu waarom ik mij zo anders voelde en anders gedroeg dan de mensen om mij heen. Graag wil ik een stukje van mijn verhaal hier delen.
Dit is een gastcolumn van Karin
Psychische en emotionele mishandeling vindt ook plaats op de werkvloer. Ik kende het niet…
Bij psychische en emotionele mishandeling wordt er vaak gesproken over mishandeling binnen de relatie ouder en kind of tussen partners. Maar het komt ook veelvuldig op de werkvloer voor. Als je bedenkt hoeveel uren men per etmaal op de werkvloer is, is de kans groot dat dit zich ook daar afspeelt. Lees “Mijn narcistische collega” verder
Dit is een gastcolumn van Moniek
Ik durf niet alleen
Er was laatst een openbare bijeenkomst en ik wilde daar naartoe gaan. Feit is dat ik me niet graag in een groep begeef waar ik verder niemand ken. Gelukkig zag ik dat een vriendin van mij ook wilde gaan. Dat is het voordeel van een evenement wat op Facebook wordt aangekondigd. Ik had haar al sinds 12 jaar niet meer live gesproken dus het werd wel weer eens tijd dat we dat deden. Althans, dat is wat mijn verstand mij zei. Er is immers een hoop veranderd dus een middag op pad kan geen kwaad. Hoog tijd om weer eens iemand te spreken die ik nog kende uit de tijd dat ik met mijn ex getrouwd was. Vlak nadat ik haar een Messenger bericht stuurde sloeg echter de twijfel toe.
Wie zit op mij te wachten
De vraag die aan mij bleef knagen was ‘wie zit er nu op mij te wachten?’. Noem het maar een restje oud zeer wat is blijven zitten sinds mijn relatie met een narcist. Dat was immers datgene wat mijn ex man mij dagelijks inwreef. Ik deed er niet toe, ik was niet interessant en moest vooral niet denken dat iemand met mij op pad zou willen gaan. Lees “Van weten naar doen” verder
Dit is een gedicht van Agnes
Zij zeiden tegen mij, dat ik niks heb te willen
En mijn wilskracht deed mij overleven.
Zij zeiden tegen mij, dat ik niet van mij was
En ik ontdekte mijn autonomie.