Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
Dit is een gedicht van An
Vaak weet ik mezelf niet te vinden
Bomen ruizen in de wind
Kijk omhoog, zie je de takken
Reikend als de handen van een kind
De wortels van de boom zijn stevig
Dat is wat hen verbindt
Waar zijn mijn wortels
Verdwenen of niet bestaand
Mijn handen reiken
De wortels vergaan
Ik ben iemand
Ze kunnen mij zien
Zonder wortels, los van alles
Misschien weten ze me te vangen
En dat ik in hun wereld mag
Dit is een gastcolumn van Aurora
Jarenlang waren ze mijn trouwste metgezel en kon ik gedachteloos op hen terugvallen. Ik heb het over de drie overtuigingen waarop ik mijn leven had gebouwd: Niet klagen. Lief zijn. Doorzetten. Met die mooie, stevige pijlers kom ik overal, zo dacht ik. In de praktijk brachten ze me juist nergens heen. Of, om preciezer te zijn, ze brachten me steeds weer terug naar de plek waar ik vandaan kwam. Omdat ik mijn interne wegwijzers letterlijk blind vertrouwde, vergat ik om goed en echt te kijken naar de wereld om mij heen.
Niet klagen was een doel op zich geworden. Maar als je nergens over klaagt, dan vind je dus eigenlijk alles goed. Lief zijn was bovenal lief zijn voor anderen en (al) hun behoeften vervullen. Doorzetten betekende nooit opgeven, maar ook: niet weten wanneer het tijd is om te stoppen.
Als iets niet lukte in mijn leven, of als ik ergens verdrietig over was, dan ging ik met mijn notitieblok aan tafel zitten. Ik schreef alle mogelijke oorzaken op en vervolgens noteerde ik alle mogelijkheden die ik kon verzinnen om tot verbetering te komen. Ik inventariseerde, analyseerde, wikte en woog zo eerlijk mogelijk, met alles wat ik in me had. Daarna schreef ik altijd een goed doordacht plan van aanpak en daar ging ik mee aan de slag. Vol goede moed ging ik dan weer op volle kracht vooruit, op weg naar een betere versie van mezelf. Een betere partner, een betere moeder. Ik zag niet in hoe eenzaam mijn werkwijze was en hoe kinderlijk soms nog mijn denkbeelden. Lees verder “‘Lief zijn, niet klagen en doorzetten’”
Dit is een gastcolumn van Heidi
En dan is er ineens een wespennest in mijn tuin. Een tuin die ik met zo veel liefde vorm geef en verzorg. Een tuin die ik langzaam maar zeker tot mijn paradijsje maak. Ik bepaal wat er wel en wat er niet mag groeien. Soms komt er spontaan iets op waarbij ik me bedenk of het wel of niet welkom is. Soms twijfel ik, laat ik het even gaan om dan later alsnog te beslissen dat deze gast te veel gaat woekeren, andere schatjes gaat verdringen en ruk ik het alsnog harteloos de grond uit. Het is mijn zelf gecreëerde paradijsje waarin ik mij veilig waan. Waarin mijn geluk niet op kan als er per ongeluk een roodborstje op mijn voet landt als ik ontspannen in mijn hangmat neerplof of wanneer een vlinder even bij mij uitrust. Ik kan er oprecht vol van schieten. Oh help, de ouderdom krijgt genadeloos grip op mij.
Nu schiet ik echter vol om een hele andere reden. Een ijverig volkje heeft de schoonheid van mijn tuin ontdekt. Was ik nog in euforie toen ik in het voorjaar een hommelnest ontdekte, nu kijk ik met gemengde gevoelens naar een wespennest. Geen nieuw verschijnsel in mijn tuin, heb er al twee weg laten halen. Maar deze zaten in mijn ateliertje. Nu hebben ze hun weg gevonden onder de grond, onder mijn siertuin. En mijn god, wat hebben ze het druk. Ze doen waar ze voor geboren zijn. Maar dit ijverige volkje kan het mij verdomd lastig maken. Sterker nog, ik ben allergisch voor ze. Je zou kunnen zeggen dat ze levensbedreigend voor me zijn. Het gaat me aan mijn hart dit volkje uit te moorden. En nog wel met gif dat misschien ook mijn andere bewoners de das om zouden kunnen doen. Hun lot ligt in mijn handen. Toch heb ik het gevoel geen keus te hebben.
En dan voel ik ineens een dramatische overeenkomst. Ik vind het belachelijk, maar ben al wat emotioneel opgestaan door waarschijnlijk de zoveelste verliefdheid die lijkt te gaan stranden. Maar daar gaat de vergelijking niet eens over. (hoewel, het kwam in mijn leven, liet het even toe en ruk het wellicht alsnog mijn leven uit.) Het maakt me alleen wat labieler en bevattelijk voor dit soort belachelijke hersenspinsels. Lees verder “Wespennest”
Dit is een gastcolumn van Aurora
In de afgelopen jaren las ik veel over vechtscheidingen en sprak mensen die er zelf midden in zaten. En ik werd er intens verdrietig van. Omdat de verhalen zo hartverscheurend zijn. Maar ook om een andere reden. Ik werd ook verdrietig omdat het me op vreemde wijze jaloers maakte. Was het bij mij ook maar zo, dacht ik vaak in stilte.
Bij vechtscheidingen kun je het met elkaar oneens zijn. Verschrikkelijk oneens. Je kunt elkaar bevechten. Op zoek naar genoegdoening of gelijk. Met advocaten, in een rechtbank en over de rug van kinderen. Iedereen kan daar wat van vinden en zich ermee bemoeien. Zodat de situatie gaandeweg steeds emotioneler en verwarrender wordt. Maar… het lijkt tenminste op nog een gewone ruzie. En een gewone ruzie, dat begrijpen de meeste mensen. Daar kunnen we ons wel een beeld bij vormen. Scheiden van een narcist is anders. Het zaaien van zoveel mogelijk verwarring is het doel van de narcist of psychopaat. Dat heeft hij nodig om zijn daden te verhullen en medelijden te verkrijgen van omstanders. Een narcist (het kan ook een vrouw zijn) heeft de voortdurend de aandacht, het medelijden en de verering van anderen nodig. En zodra jij dat doorziet en daardoor het onderwerp van zijn woede wordt, dan kom je terecht in een wereld die zich bijna niet aan anderen laat uitleggen. Lees verder “Een psychopaat maak je beter niet kwaad”
Ben jij ongelukkig in je relatie (dit kan een partnerrelatie zijn, maar ook met een collega of familielid)? En herken je deze rode vlaggen:
Dan is onze online workshop ‘Uit het Doolhof van narcistische mishandeling’ van 26 september a.s. iets voor jou!
Voor wie interessant?
Deze training is behulpzaam voor iedereen die zich in een relatie bevindt die niet goed voelt, en waarin je het vermoeden hebt dat je te maken hebt met een narcist. In de training leer je hoe je belangrijke narcistische gedragspatronen herkent. Daarmee krijg je duidelijkheid over en grip op je eigen situatie. Ook leer je welke gevolgen emotionele mishandeling op slachtoffers heeft, zodat je je eigen gedrag en worstelingen beter gaat begrijpen. Tevens krijg je inzicht op belangrijke hulpbronnen die je kunnen ondersteunen richting herstel.
Investeer in de relatie met jezelf, klik hier om deel te nemen >>> Inschrijving online training • Het Verdwenen Zelf Lees verder “26 september: Online workshop ‘Uit het doolhof van narcistische mishandeling’”
Dit is een gastcolumn van Summermoon
Het is mijn strijdkreet geworden. Het helpt me om te benoemen en te accepteren wat er ooit was en wat er nu niet meer is. Wie ik ooit was en nu niet meer ben.
Ik gebruikte het in het begin. Toen ik net ontdekt had wat “verborgen narcisme” is en ik durfde te erkennen dat ik een slachtoffer ben. Dat ik me ook slachtoffer mag noemen. Ook al is dat bijna een besmet woord omdat de narcist zich ook altijd als slachtoffer gedraagt om aandacht te krijgen.
En dat ik, twee jaar geleden op advies van de maatschappelijk werkster op de website van Het Verdwenen Zelf ging kijken. En na het lezen op deze website zoveel herkenning vond! Eindelijk deed ik iets voor mezelf. Ik kocht de boeken van Iris. En na het lezen van deze boeken, beschikte ik over tools om een begin aan het einde van de mishandeling te maken. Het einde van de emotionele en psychische mishandeling van de (verborgen) narcist. Het gedrag van die ander heb je niet in de hand. Maar hoe je zelf met het gedrag van die ander omgaat, daar heb je wel invloed op. Lees verder “Er was eens…”
Nu de zomervakantie op haar eind loopt, pakken we de draad weer op. De afgelopen periode hebben we gebruikt om te bouwen aan een nieuwe workshop en training die zich specifiek op jongeren richt. Daarnaast hebben we de tijd benut om te bezinnen en onze missie verder aan te scherpen. Sinds onze oprichting in 2013 hebben we duizenden slachtoffers ondersteund bij het (her)vinden van hun eigen kracht en autonomie. Daar zijn we trots op! We streven ernaar om de komende jaren nog veel meer mensen te kunnen begeleiden op hun route naar herstel. We staan aan het begin van een nieuwe fase. Naast onze sterke focus op het helpen van slachtoffers gaan we daarom ook inzetten op fondsenwerving om onze slagkracht verder te vergroten.
Onlangs heeft Tako Engelfriet zijn werkzaamheden als voorzitter neergelegd. Wij zijn Tako dankbaar voor zijn bevlogenheid, veelzijdige werkzaamheden en zijn hart voor de zaak. Hij heeft bijvoorbeeld een belangrijke rol gespeeld in de landelijke media-aandacht voor ons pleidooi voor de strafbaarstelling van psychisch geweld. Lees verder “Nieuwe fase stichting Het Verdwenen Zelf”
Wij gebruiken deze zomerweken om op te laden voor een druk najaar waarin we onder andere een nieuwe workshop gaan aanbieden om jongeren die slachtoffer zijn geworden van psychisch geweld te helpen bij het terugvinden van hun eigen kracht en autonomie. Daarom schroeven we onze blogfrequentie tijdelijk een tandje naar beneden. Natuurlijk ben je in de tussentijd van harte welkom om eerder verschenen blogs op deze site nog eens terug te lezen. Een aanrader wat ons betreft! De site staat boordevol artikelen waar lezers kracht uit kunnen putten en die je zelfs tijdens de donkerste dagen kunnen laten zien dat er mooi licht aan het eind van de tunnel gloort (zie gedichtje). De boeken van Iris Koops kunnen tijdens deze weken gewoon besteld worden en deze worden zoals altijd snel toegestuurd. Het secretariaat blijft gewoon open voor je praktische vragen, inschrijvingen workshops en coachingsinformatie. Over een aantal weken zijn we weer terug met waardevolle content in de frequentie die je van ons gewend bent.
We wensen je hele goeie weken! Met veel zon.
Hartelijke groet,
Team stichting het Verdwenen Zelf
Het gedichtje is van Toon Hermans. Wij vinden dat hij het perspectief dat wij ook hopen te bieden prachtig omschrijft.
Dit is een gedicht van Victoria
Wat als de pijn je teveel is,
als het verdriet je overspoelt.
Wat als je bang bent voor je eigen gevoelens,
als de wanhoop te groot is,
als je geen uitweg meer kan zien.
Wat als je echt niet meer weet hoe,
en je alleen nog maar kan vallen.
Wat als je niet meer durf te vertrouwen,
als je je niet meer veilig voelt in jou. Lees verder “Overleven in mijzelf”
Dit is een gastcolumn van Summermoon
En dan is het 14:00 uur en ik voel me goed. Ik doe de hele dag al mijn eigen ding op mijn eigen tempo en heb nog geen berichtje van hem gehad. Ik bedenk me ineens, dat ik de hele dag nog niet aan hem heb gedacht. Wat een feest!
Maar… is dat echt zo? Ben ik echt zo vrij, ben ik daadkrachtig, doe ik wat ik wil?
Nou, ik heb inmiddels wél besloten om die cursus te gaan doen, die ik al jaren heel graag wil doen. En tegelijkertijd besef ik me, dat ik dat besluit heel moeilijk vond om te nemen. Twijfel zoals “kan ik dat wel?”, “is dat niet veel te duur?”, “is het wel een betrouwbaar adres?” weerhielden me ervan om ten eerste het besluit te nemen en me dan ook daadwerkelijk in te schrijven. Lees verder “Het zit dieper dan ik dacht”
