Scheiden van een narcist  (fragment 1 van 1042)

Dit is een gastblog van Aurora

Stel je voor dat je met je ex bij hulpverleners aan tafel zit.
En‌ ‌dat je onder‌ ‌tafel‌ ‌voelt‌ ‌hoe‌ ‌Ex ‌steeds‌ ‌met‌ ‌zijn‌ ‌knie‌ ‌contact‌ ‌probeert‌ ‌te‌ ‌maken‌ ‌met‌ ‌jouw‌ ‌knie.‌ ‌De man die jouw misbruiker is. Fysiek en mentaal.

Je verstijft.
Je zoekt een andere, veilige plek voor je knie, buiten zijn bereik.
Maar hij blijft het contact met jouw knie zoeken.
En jij blijft je knie terugtrekken, terwijl je je steeds minder op het gesprek kunt concentreren en steeds meer gespannen over komt op de hulpverlener die alleen ziet wat er boven tafel gebeurt. Boven tafel zit ex met tranen in zijn ogen te  vertellen hoe zwaar jij de scheiding voor hem en de kinderen maakt.

Je wil je focussen op het gesprek.
Je bent bezorgd om de veiligheid van je kinderen. Je zoekt naar woorden die kalm, waarachtig en zorgvuldig zijn. Je probeert niet bevangen te raken door de trauma -gerelateerde angst in jou, die door zijn aanhoudende, dwingend zoekende knie getriggerd wordt.

Je raakt steeds angstiger en bent verward door het verschil in ex boven en onder tafel. Een verschil dat alleen jij waarneemt. En dan is ineens de maat vol. Je trekt je knie met een ruk terug, terwijl een geïrriteerd en angstig He! hardop uit je mond ontsnapt.

De hulpverlener kijkt verbaasd op. Die heeft niets gemerkt van wat zich onder tafel afspeelt, en vraagt wat er is.

Jouw ex zegt, verdrietig kijkend en hardop zuchtend; “Ik stootte per ongeluk tegen haar knie. En zij reageert altijd overdreven en extreem hatelijk op mij. Dat is zo pijnlijk voor me. Maar ik probeer het steeds gewoon maar los te laten en het goede voorbeeld te geven.”

De hulpverlener die alleen het verhaal boven tafel kent zegt tegen jou: “Probeer maar wat aardiger te zijn voor je de vader van je kinderen. Hij bedoelt het goed en hij heeft het al zwaar genoeg. Hij geeft hier het goede voorbeeld door geen probleem te maken van jouw overdreven reacties. Daar zou jij een voorbeeld aan kunnen geven.”

Epiloog
Fragment 1 van 1042 staat bovenaan deze tekst. Scheiden van een narcist is namelijk doortrokken van kleine en veel minder kleine vijandigheden, leugens, verdraaiingen. Vaak wordt door hulpverleners alleen een deel van de werkelijkheid waargenomen.  Bovenstaand verhaal is er slechts één van de zovelen. Voor ieder die zich nog in deze situatie bevindt: zoek steun bij mensen die jou wel geloven. 1 of 2 vrienden zijn genoeg.

En ik kan de boeken van Iris Koops van harte aanbevelen. Worstel je met dezelfde problemen als ik hierboven beschrijf? Dan is hoofdstuk 7 in het boek ‘Je leven in eigen hand, verder na narcistische mishandeling’ echt een aanrader. De boeken hebben mij enorm geholpen.

Bewustwording broodnodig: 1 juni Wereld Narcistische mishandeling Dag

 

Vandaag, 1 juni, is het World Narcissistic Abuse Awareness Day (WNAAD). Een belangrijke dag omdat miljoenen mensen wereldwijd slachtoffer worden van narcistische mishandeling. De impact van deze vorm van mishandeling is enorm, maar helaas nog lang niet zo bekend als die van bijvoorbeeld fysieke of seksuele mishandeling. Daarom is het goed dat dit Amerikaanse initiatief meer awareness creëert. Deze dag is bedoeld voor slachtoffers én professionals.

De dynamiek van narcistische mishandeling is complex en heeft een immense impact op slachtoffers. Slachtoffers die bijvoorbeeld zijn opgegroeid onder een narcistische ouder hebben het doorgaans zwaar. De voortdurende afkeuring of zelfs obsessie van een narcistische ouder is als een verstikkende deken die continu over je heen hangt, waardoor je soms bijna geen lucht krijgt, laat staan dat je gewoon kan leven. En als je onder zijn of haar invloedssfeer vandaan bent, raak je dit echt niet zomaar kwijt. De afkeuring heeft zich vaak in al je poriën genesteld om zijn verwoestende werk te kunnen blijven doen. Lees verder “Bewustwording broodnodig: 1 juni Wereld Narcistische mishandeling Dag”

We zien het schaap, maar niet de wolf die in schaapskleren gehuld gaat.

‘Achter een masker van vriendelijkheid kan mishandeling en kwaadwillendheid verstopt zijn. Slachtoffers van dwingende controle voelen zich vaak ongekend machteloos als nietsvermoedende professionals dit niet opmerken. De toxische dynamiek kan leiden tot een bedrieglijk schouwspel waarin het lijkt alsof de pleger charmant en welwillend overkomt en de andere partner (het slachtoffer) zich in de war en angstig gedraagt of juist verontrust en boos is. Hierdoor komt het geweld niet aan de oppervlakte en blijft voor te veel buitenstaanders en professionals onbesproken. Of erger nog, het slachtoffer wordt aangewezen als de schuldige. Het geweld kan daardoor doorgaan en verergeren. Ook als het slachtoffers gelukt is om de relatie te beëindigen.’

Bovenstaande is een samenvatting van een artikel dat Sietske Dijkstra onlangs schreef. Stichting Het Verdwenen Zelf signaleert deze dynamiek en de bijbehorende machteloosheid van slachtoffers veelvuldig. Door erover te publiceren, kennis te delen, te spreken op bijeenkomsten en diensten in de vorm van (online) trainingen (Workshops • Het Verdwenen Zelf) en de boeken van Iris Koops (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) aan te bieden, beogen wij slachtoffers inzicht te geven in de dynamiek van psychische mishandeling zodat zij vervolgens zelf werk kunnen maken van hun herstel. Bovendien is er een landelijk netwerk van 30 psychologen, coaches en therapeuten aangesloten die gespecialiseerd zijn in het begeleiden van slachtoffers van deze vorm van mishandeling.

Wij gunnen ieder slachtoffer de kracht om de regie over hun eigen leven terug te nemen.

Het kan iedereen overkomen

Dit is een gastblog van Mariz

Ik ging in therapie tijdens mijn relatie en al gauw kreeg ik te horen dat ik te afhankelijk was, geen duidelijke grenzen aangaf, ik ‘liet me mishandelen’. Dus ik voelde me nog verantwoordelijker voor de rare problemen en de totaal gestoorde communicatie. Ik dacht, ik ga nog harder aan mezelf werken, want nu snapte ik waarom mijn toenmalige vriend me zo afkeurde. Natuurlijk was ik niet leuk!

Dat ik midden in (verborgen) narcistische mishandeling zat, zag ik niet. Ik had het niet achter hem gezocht, hij zat vast niet lekker in zijn vel.

Na maanden barstte de bom omdat ik ineens zo boos werd om zijn leugens dat ik hem de deur uitzette. Hoera, een overwinning. Ware het niet dat ik na een Hoover actie zo weer in zijn veelbelovende mooie armen lag en het spel weer begon. De finale was dat hij me alsnog dumpte en gewoon uit het niets verdween, zonder een woord. Ik voelde me zo dom! Ik had hoop, ik was blij met de hereniging en Bam. Ik ben van de hemel in een zwarte diepe put gezakt en werd kneiterdepressief, dat duurde maanden. En ik bleef maar naar hem verlangen, nu zie ik dat dit geen liefde maar pure kwelling was. Hoewel ik wist dat het eindig was, bleef ik wachten en hopen op een teken van leven en al mijn levensenergie liep uit me. Ik dissocieerde om de onhanteerbare pijn aan te kunnen. Lees verder “Het kan iedereen overkomen”

Ontmoet lotgenoten tijdens laatste live workshop van dit seizoen

Om zoveel mogelijk slachtoffers van narcistische mishandeling te ondersteunen in hun weg naar herstel, bieden wij al ruim acht jaar maandelijks de basisworkshop ‘Hoe (h)erken ik narcistische mishandeling en hoe leer ik het te hanteren?’ aan door heel Nederland. Zaterdag 17 juni staat een nieuwe editie gepland. Dit keer vlakbij Leeuwarden (Stiens).

Woon je in Noord-Nederland en kun je de inzichten en praktische handvatten van onze ervaren trainers wel gebruiken? Dan is deze bijeenkomst iets voor jou! Ook als je iets verder weg woont is deze workshop een aanrader, want dit is een uitgelezen kans om op een unieke locatie, midden in de natuur in een kleine groep van maximaal 11 personen onder deskundige begeleiding aan de slag te gaan met lotgenoten. Er is nog slechts een aantal plaatsen beschikbaar.

Eerdere deelnemers hebben veel aan de workshop gehad. Een van de vele recensies luidt ‘𝘐𝘬 𝘨𝘶𝘯 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘱𝘴𝘺𝘤𝘩𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘭𝘥 𝘵𝘦 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘨𝘦𝘩𝘢𝘥 𝘻𝘰’𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦𝘷𝘰𝘭𝘭𝘦 𝘥𝘢𝘨 𝘮𝘦𝘵 𝘭𝘰𝘵𝘨𝘦𝘯𝘰𝘵𝘦𝘯. 𝘏𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘪𝘫 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸𝘦 𝘪𝘯𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘫𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘶𝘸𝘵𝘫𝘦 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘨𝘰𝘦𝘥𝘦 𝘳𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨’. Bekijk hier meer recensies en aanvullende informatie over de workshop: https://verdwenenzelf.org/workshops/

Wil jij ook vanuit een theoretisch kader meer inzicht in waarom narcistische mishandeling zo beschadigend kan zijn en aan de slag met het herstellen van vertrouwen en kracht in jezelf? Meld je dan nu aan: https://verdwenenzelf.org/inschrijving-workshop/

Kom je met het openbaar vervoer? Laat het ons weten. Wij zorgen voor vervoer vanaf de bushalte Griene Leane in Stiens naar de workshoplocatie.

Weg uit mijn narcistische ouderlijk huis

Dit is een gastblog van Aurora

Ik kijk mijn slaapkamer nog eens rond. Mijn meisjeskamer ziet er leeg uit. De meubels staan er nog, maar veel van mijn spullen zijn ingepakt.
Met de deurklink in mijn hand staar ik naar de kale wanden en de lege kasten. Dan trek ik de deur zachtjes achter me dicht. Ik loop de trap af naar beneden. In de woonkamer is het stil. Er is verder niemand in huis. Mijn ouders, broers en zusje zijn op visite bij mijn opa en oma. Zoals iedere zondag.

Vandaag is het geen gewone zondag. Vandaag is de dag dat ik uit huis ga. Mijn moeder vindt dat een slecht plan. Dat heeft ze me de afgelopen weken op alle mogelijke manieren laten weten.
“Jij hebt altijd al alleen maar jouw eigen zin gedaan.”
“Jij denkt altijd alleen maar aan jezelf.”
“Na alles wat ik voor je gedaan heb.”
“Je bent altijd al zo stug en eigenwijs geweest.”
“Ik begrijp niet waar ik zo’n dochter aan verdiend heb.”

Ze reageerde op mijn aanstaande vertrek alsof ik een misdrijf bega.
Ik wil op mezelf gaan wonen in de verpleegstersflat, op 10 minuten loopafstand van mijn ouderlijk huis. Ik ben bijna 21. Lees verder “Weg uit mijn narcistische ouderlijk huis”

‘Ik heb het oorlogsveld verlaten’

Dit is een gastblog van Anna

Ik voel een stekende pijn aan de rechteronderkant van mijn buik. Al een uur probeer ik het te negeren. Afleiding zoeken en ondertussen die rechterzijde met me meesleuren. Het beeld van een schreeuwend kind dat aan me hangt, smekend om hulp, blijft maar in me opkomen. Maar, ik moet door. Is het een overlevingsmechanisme? Een gewoonte? Geen idee, maar na een uur geef ik op. Ik leer mijn emoties te reguleren. Niet meer ‘weglopen’, maar ze toelaten, ermee zitten. Opnieuw zie ik dat schreeuwende kind, flitsende beelden voor mijn ogen en in mijn hoofd. Verward, huilend. Niet wetend wat te doen of wat te volgen. Ik was negen, nog volop in groei en volledig in paniek.

Ondertussen ben ik meer dan volwassen en heb ik het oorlogsveld verlaten. Ik groei weer, ik leer mezelf nog iedere dag kennen. Het universum lijkt even blij als mezelf, en toont me dit door hulp toe te gooien. Als tulpen op een podium op het eind van een geslaagd optreden. Lees verder “‘Ik heb het oorlogsveld verlaten’”

“Hij bedoelde het niet zo”

Dit is een gastblog van Deni

Daar stonden we dan. Een kleine groep mensen, alleen de dichtstbijzijnde familie. Lijdend voorwerp was de man in de kist. Piet.

Een jonge meid van in de twintig huilt hard. Haar oma komt erbij staan. ‘’Hij was altijd wel hard voor je, maar bedoelde het goed. Hij hield wel van jou’’, zegt ze. Het meisje huilt harder. Een arm van oma om haar heen, maar de arm brengt geen troost.

Het meisje verloren, net als een vrouw van rond de veertig, maar ze zijn toch samen. Hetzelfde geldt voor andere aanwezigen. Eilandjes. Dat lijken ze. Zo voelen ze. Een ieder is bij elkaar, maar toch alleen.

De man bedoelde het niet zo. Hij zei en deed dingen, die bij de meeste mensen niet zo leuk overkomen. Maar toch bedoelde hij het niet zo. Dacht zijn vrouw. Ook de zoons lieten het gebeuren.

Terugblik
Een feestje. Piet was jarig. Iedereen mocht komen. Toen nichtje wilde zitten, zei hij: ‘’Niet hier. Pak maar even een kruk en ga maar aan de overkant zitten.’’ Piet wijst nog even om de plek te duiden. De vrouw van veertig zit al, maar wordt verzocht om naast Piet te komen zitten. De vrouw weigert. Piets’ mond betrekt. Hij loopt een beetje rood aan. Negeert de vrouw vervolgens volledig en begint een discussie met een van de mannen. De vrouw zit er verloren bij. Lees verder ““Hij bedoelde het niet zo””

Recensie ‘Je leven in eigen hand’ door naastencentraal.nl

Onlangs verscheen een mooie recensie over het boek ‘Je leven in eigen hand‘ van Iris Koops, geschreven door een redacteur van de website naastencentraal.nl.

De review spreekt over een heldere uiteenzetting van de verschillende aspecten van destructieve relaties en roemt de uitgebreide mogelijkheden en adviezen die Iris omschrijft voor slachtoffers die zover zijn dat ze de regie over hun eigen leven terug willen nemen. Bovendien wordt in de recensie benadrukt dat het prettig is dat er volop ruimte is voor alle soorten relaties van mensen tot een narcistisch persoon. “Als ‘kind van’ en ‘partner van’ betekent natuurlijk een ander uitgangsperspectief.” In het boek wordt ook ingegaan op de impact van narcisme op het werk, in de kerk of andere groepsvormen als trainingen of sektes.

De conclusie van de recensie luidt: “Al met al kan dit helder geschreven boek met veel indrukwekkende ervaringen, een flinke bijdrage betekenen in de weg naar herstel en het richting geven aan de toekomst van een nieuwe, positieve levensfase, als ex-slachtoffer van narcistische mishandeling.

Lees de complete review hier >>> Je leven in eigen hand – Iris Koops – Naasten Centraal

De boeken van Iris Koops hebben duizenden slachtoffers geholpen hun weg naar herstel in te zetten en worden meer dan eens als levensreddend omschreven.

Ben jij op zoek naar hulp en vind je het prettig om op een laagdrempelige manier, op jouw tempo in je eigen omgeving stap voor stap meer te leren over hoe je narcistische mishandeling kunt herkennen en welke acties je kunt nemen om jezelf te bevrijden, dan zijn deze boeken een absolute must read. Bestel ze hier >>> Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf

‘Wij houden niet van dikke kindjes’

Dit is een gastblog van Aurora

Mijn dochter speelt in de keuken bij mijn schoonouders. Ze is vier en beschikt over een onmetelijke hoeveelheid energie. Ze hupst vrolijk door de keuken en vraagt aan mij: “Mag ik iets lekkers?” Mijn schoonmoeder staat er naast. Ze kijkt mij aan, trekt haar mond in een afkeurende streep, maar zegt niets. Ik aai mijn dochter over haar bol en zeg tegen haar: “Als we zo koffie gaan drinken, dan krijg jij ook iets lekkers.”

Mijn dochter is niet alleen energiek, ze is ook een volhouder. Zodra ik de keuken verlaat, stelt zij aan haar oma dezelfde vraag. “Oma, mag ik wat lekkers?” Ik weet niet wat het exacte antwoord is, want ik hoor alleen het laatste deel. Als ik de keuken weer binnenkom hoor ik mijn schoonmoeder nog net op bijtende toon tegen mijn dochter zeggen: “…en wij houden niet van dikke kindjes!” Lees verder “‘Wij houden niet van dikke kindjes’”