‘Twee vechten, twee schuld?’ Soms is de realiteit totaal anders.

“Waar twee ouders vechten, hebben er toch ook altijd twee schuld? Dit is een cruciale misvatting. Als sprake is van dwingende controle, zijn gezamenlijke interventies vrijwel nutteloos en meestal zelfs onveilig voor de slachtoffers.” Dat zeggen wij in een opinieartikel in de Joop. Het huidige beleid rond complexe scheidingen leidt voor slachtoffers vaak tot ‘onmenselijke keuzes’.

In complexe echtscheidingen speelt vaak (psychisch) huiselijk geweld. Slachtoffer en dader krijgen dan vaak gezamenlijke trajecten opgelegd. Deze werken meestal averechts.

“Als slachtoffers terugvechten of weigeren mee te doen aan gezamenlijke trajecten, krijgen ze het verwijt dat ze ‘hun emoties niet onder controle hebben’. Als ze wel meewerken aan telkens weer een gezamenlijk traject krijgen ze vaak te maken met nog meer psychisch geweld.”

Zo vertelt ook Karel, ervaringsdeskundige: “Wat de betrokken hulpverleners zagen was een ‘vechtscheiding’. Mijn ex, die publiekelijk zo ‘haar best deed’, schilderde mij subtiel af als een wraakzuchtige idioot die er helemaal niet samen uit wilde komen. Ik probeerde me tegen haar insinuaties te verdedigen wat de situatie enkel verergerde.

Er was geen tweezijdige strijd, er was eenzijdig geweld, zowel naar mij als de kinderen. Ik werkte mee met het gezamenlijk traject, omdat er geen alternatief was. Zij pakte enkel haar podium. Op het toneel, met de hulpverleners als publiek, was ze de goedwillende en betrokken ouder. Achter de schermen, als niemand keek, speelde zich iets heel anders af. Al mijn energie ging naar het kalmeren van de kinderen, die na een paar dagen bij haar te zijn geweest angstig en uitgeput terugkwamen. Het was een nachtmerrie.”

Iris Koops besteedt in haar tweede boek uitgebreid aandacht aan het probleem. Al jaren wordt aangenomen dat complexe scheidingen een strijd tussen twee gelijkwaardige partijen betreffen. Iris:

‘Beide ouders moeten er volgens de hulpverlening toe gebracht worden te stoppen met ‘vechten’. Ze hebben beiden recht op het kind en het kind moet hierom bij beide ouders zijn. Het gevecht staat dit doel in de weg en moet worden opgelost via mediation of een communicatiecursus (zoals ouderschapsbemiddeling) … De hulpverleners focussen zich vaak op de ‘communicatie’ tussen de ouders, in plaats van op de situatie van het kind. Vanuit de heersende opvatting dat beide ouders recht hebben op het kind, moet het conflict worden beslecht en moeten ze er ‘samen uitkomen’. Deze verkeerde uitgangspositie heeft dramatische gevolgen. De strijd tussen de ouders is hier niet het probleem. Ook is er geen gelijkwaardige relatie’.

Er is een onwelwillende ouder die doelbewust het traject traineert. Hier probeert de gezonde ouder aandacht voor te vragen. Iris:

Als er te snel met ‘vechtscheiding’ wordt gelabeld, dan wordt de kans op een goede behandeling of de juiste hulp een stuk kleiner. Er wordt hulp ingeschakeld voor een foutief probleem. De gezonde ouder probeert het kind te beschermen, wat op zich al heel moeilijk is. De enige overgebleven middelen worden deze ouder vaak nog uit handen geslagen. Want elk signaal dat hij geeft, wordt vertaald als een bewijs van ‘de strijd’. Zoals een medewerker van een instantie, die bij een bezorgde moeder dreigde dat als de strijd niet zou stoppen, hij een zorgmelding zou doen. Terwijl vader het kind jaren genegeerd had en er allerlei andere aantoonbare voorbeelden waren van mishandeling, zei deze medewerker: ‘Ik maak me ernstig zorgen om de positie van het kind, zolang haar ouders in ex-partnerstrijd zitten. Dit is zeer schadelijk voor haar persoonlijkheidsontwikkeling.’ Terwijl de beschermende ouder juist de noodklok luidde’.

Niet alleen vormen deze falende trajecten materieel een enorme kostenpost, ook immaterieel legt deze aanpak een grote druk op de samenleving. Veel slachtoffers raken in deze trajecten gehertraumatiseerd. Het baart ons grote zorgen. We hopen dan ook dat ons artikel op Joop door veel geïnteresseerden gelezen wordt. Wil je helpen om zoveel mogelijk mensen te bereiken? Deel dan dit artikel.

13 gedachten aan “‘Twee vechten, twee schuld?’ Soms is de realiteit totaal anders.”

  1. Het is ook verdomde moeilijk om te weten / zien dat je met een persoonlijkheidsstoornis te maken hebt. Zelfs ik met 51 jaren ervaring met deze geweldige manipulatoren ambieer geen baan in de hulpverlening of het recht. Zelfs na zo veel jaren kan ik nog steeds om de tuin geleid worden door deze grote acteurs met hun subtiel venijn. Sterkte aan Karel en alle doelwitten die in dit machteloze spel getrokken worden.

    1. Exact wat je zegt. Ook al heb je nog zoveel ervaring en kennis over de dynamiek van narcisten, dan nóg is het moeilijk als een narcist je die dynamiek in probeert te trekken.

    2. Het ‘spel’ doorzien is en blijft moeilijk, maar je kan je wapenen door kennis erover in je op te nemen. Na wat jaren training erin, ga je meestal steeds iets sneller doorhebben wat er gaande is, ook al is en blijft dat lastig. Het is vooral van belang dat professionals die werkzaam zijn in de jeugdzorg en het familierecht, waar ze toch veel vaker dan andere professionals mensen tegenkomen met persoonlijksheidsproblematiek, deze kennis wel hebben.

  2. Dat word altijd gezegd: twee kijken twee schuld. Dat is absoluut niet waar. Er zijn partners die hun hele leven hun best doen om de boel te redden tot het moment dat het echt niet meer gaat. Die persoon word meestal heel erg zwart gemaakt want de andere partner is zielig. Ik ben verbaal heel sterk maar dat is ook nodig, ik praat uit ervaring.

  3. Dit is iets wat veel mensen niet weten. Er wordt bijna altijd uit gegaan van een strijd tussen twee mensen die elkaar bevechten, omdat de één de ander het licht in de ogen niet gunt. Dat is wat men denkt. Dat men ruziet over de ruggen van kinderen.

    Wat een ongelooflijke hel moet dat zijn als je daar in zit. Niet alleen word je zelf nog eens extra getraumatiseerd, je moet toekijken hoe je kind ook nog eens extra getraumatiseerd wordt. Verschrikkelijk! Ik heb het uiteraard gedeeld.

    1. Dank voor het delen Em! Het is echt zo nodig dat deze signalen breder bekend worden. Nog teveel instanties en beleidsakers hebben hier helaas geen kennis van.

  4. Dit is zo moeilijk als je in zo’n situatie zit. Het is een oneerlijke strijd. Bedankt dat jullie dit onder de aandacht brengen. Bedankt ook trouwens voor het tweede boek, ik heb er zoveel aan gehad! Ik zou het iedereen aan kunnen raden.

    1. Het is ook bijna niet uit te leggen als je erin moet zitten, een oneerlijke strijd inderdaad. Fijn dat je veel aan Iris’ tweede boek hebt gehad! Specifiek in hoofdstuk 7 staan praktische tips en punten voor als je in een echtscheiding terecht komt met een destructieve ex en hoe je met hulpverleners om kan gaan.

  5. Zo herkenbaar!! Ook wordt het door je kinderen nog nagedragen en blijf je de kop van jut. Geen contact. Met hun vader dan wordt alle ellende op 1 persoon gefocust.
    Een narcist blijft manipuleren en kinderen kopieëren het gedrag. Dan begint de ellende opnieuw.

  6. Heel herkenbaar helaas… En t doet pijn, die machteloosheid en onrecht… Zo hard geknokt voor het welzijn van je kinderen en ze worden aan zo iemand toegewezen met alle nadelige gevolgen van dien. Kinderen zijn al groter en ervaren het helaas nu nogmaals allemaal omdat ik ze niet langer kon beschermen, ik zie ze worstelen, emotionele verwaarlozing, het doet pijn aan mijn hart hun zo te zien.

    Onwetende hulpverleners die alleen maar oppervlakkig willen kijken, jullie maken meer kapot dan jullie denken. Zoveel bewijs geleverd, gevraagd om het alstublieft te onderzoeken… gesmeekt… jarenlang… Maar ik moest me niet zo aanstellen:( Zo iets bestond niet, ik zou boos zijn vanwege scheiding, was normaal, daar moest ik maar aan werken. Ik had notabene zelf de stap gezet en alles word verdraaid in zijn verhaal… Leugen word geloofd als zoete koek. Waarheid afgedaan als absurde leugen en overdreven gedoe omdat t niet te vatten is.

  7. Het stuk zoals geschreven is mijn leven van de laatste 8 jaar. Inmiddels ligt de zaak bij de RvdK, mijn laatste hoop. Ik heb de verschillende instanties al verteld dat er geen sprake is van een vechtscheiding maar van zinloos geweld, mijn ex blijft mij aanvallen met instanties, verplichte trajecten, advocaatbrieven en ik kan als vader alleen maar kiezen om me te verdedigen en in elk traject mee te gaan (wat ik afmaak waar zij afhaakt). Ik heb als vader de plicht om er te zijn voor mijn kinderen welke al 8 jaar geestelijk en lichamelijk door moeder en moeders familie mishandeld worden (ook gemeld bij de instanties). Inmiddels is mijn zoon me ontnomen en zit in een pleeggezin, bang gemaakt voor mij door moeder en de familie van moeder, moeder verteld inmiddels dat ze niet meer voor de kinderen kan zorgen omdat ze door de kinderen (en dus indirect door mij) depressief is geworden, dat ze de kinderen niet meer kan opvoeden omdat deze onhandelbaar zijn bij haar. Dat dit in mijn gezin niet het geval is wil niemand zien. Dat ik als vader in mijn huidige gezin bestaande uit 3 bonuskinderen en een gezamenlijke dochter op handen gedragen wordt door de kinderen wil niemand zien. Ik doe telkens weer mijn verhaal, onderbouwd met feiten, geen enkele instantie grijpt in. Ze zien een zielige moeder en beschadigde kinderen welke geholpen moeten worden. Een moeder die alle hulp afwijst en kinderen die niet geholpen worden omdat de oorzaak van hun problemen niet aangepakt worden (onze visie is dat de oorzaak van een probleem bij een kind als 1e gezocht moet worden bij de ouders). Ik wordt aangewezen als dader zonder dat er feiten gecheckt worden. Ik wil maar 1 ding: een fijn leven met mijn kinderen, alle kinderen, alle 6. Waarbij kinderen vrij, blij en onbelast mogen genieten van het leven bij beide ouders en ouders zich inspannen om de kinderen naar zelfstandigheid te begeleiden.

  8. Help…ik zit hier nu midden in en weet niet hoe ik hier mee om moet.
    Afgelopen weekend bemiddeling opgestart, mdat hij na mermaals fyziek geweld is vertrokken met dreiging tot zelfmoord.
    Tijdens de bemiddeling krijg ik daar ook het stuk schuld, ik heb het toegelaten dat hij me zo behandeld heeft…
    Hij is niet bereid om te praten tijdens de bemiddeling, wat bezielt hem…?
    Kom ik als kind uit een narcistisch ouderschap? Ben ik beschadigd voor de rest van mijn leven, kan ik hier nog normaal mee omgaan?

    1. Hoi Ulrike,
      Uit wat je schrijft haal ik dat jij als het probleem wordt gezien, zorg dat je z.s.m. goed geinfomeerd bent, want juist die omkering is typerend bij narcistisch misbruik! Ik raad je de boeken van Iris Koops aan, vooral tweede boek met een paar heel praktische hoofdstukken. Die hebben mij door mijn scheiding getrokken en hielpen me een strategie te handhaven. Ook bij die bemiddeling moet je je op een bepaalde manier opstellen, anders ga je voor gaas.
      Aarzel niet en bestel die boeken zou ik zeggen, en heel veel sterkte.
      Oh ja en kijk vooral ook de documentaire ‘Zij lijkt het probleem te zijn’ (op deze website te vinden). Alleen de titel al…
      Chantal

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *