In oktober 2019 was het wereldnieuws: een gezin in Ruinerwold, bestaande uit een vader met vijf volwassen kinderen, leefde al jaren in totale afzondering. De zaak kwam aan het licht toen één van de zonen in een café in het dorp om hulp vroeg. Er bleek niet alleen sprake van ernstige verwaarlozing maar ook van seksueel misbruik (bij twee kinderen), lange periodes van opsluiting, fysiek geweld en sektarisch gedrag bij de vader. Drie oudere kinderen waren jaren eerder al het gezin ontvlucht.
Bij de vader werd de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Wegens een hersenbloeding kan hij echter niet strafrechtelijk vervolgd worden. De oudste vier kinderen hebben meegewerkt aan een vijfdelige documentaire die recent is uitgezonden: ‘De kinderen van Ruinerwold’. Deze documentaire heeft veel indruk gemaakt, ook bij onze lezers. We kregen veel reacties binnen op de documentaire en twee van die reacties, van Willeke en Paulina, komen verderop in deze blog aan bod.
De meeste slachtoffers van narcistische mishandeling zijn niet letterlijk fysiek opgesloten geweest. Ze werden emotioneel en psychisch gekooid en gekneveld. Sommigen maakten daarnaast ook fysiek of seksueel geweld mee. De dilemma’s die de kinderen van Ruinerwold hebben doen de slachtoffers die richting ons reageerden denken aan hun eigen heden en verleden. Het destructieve karakter van narcistische mishandeling, en hoeveel impact dit ook jaren later nog heeft, zijn zichtbaar in de documentaire. De allesomvattende angst voor vader en zijn onvoorspelbare, kille en manipulatieve gedrag komen bijvoorbeeld duidelijk naar voren.
De kinderen van Ruinerwold hebben allemaal op hun eigen manier nog last van de situatie, ook al hebben ze nu, of al vele jaren geleden, het huis verlaten. Dit is karakteristiek voor emotionele en psychische mishandeling. Het laat diepe sporen achter. Tegelijkertijd tonen deze kinderen een enorme kracht. Ze tonen op heldere wijze hoe ze omgaan met de angst dat het niet goed gaat met hun jongere broers en zussen, laten het verdriet zien om wat er gebeurt is en de rouw om ouders die er niet meer zijn of, beter gezegd misschien, er nooit echt voor hen waren.
De oudste dochter spreekt zich op symbolische wijze uit, in de zin van dat ze haar eigen leven terugeist: ‘Mijn leven is van mij!’ Een heel krachtige en herkenbare uitspraak voor slachtoffers, maar omstanders zullen het niet altijd begrijpen. Dat ze fysiek vrij zijn, betekent immers niet dat ze emotioneel bevrijd zijn. Deze kinderen lopen de kans psychisch gevangen te raken en ‘bezit’ te worden van de wereld om hen heen, als deze wereld geen begrip heeft voor de gevolgen van alle mishandelingen die ze mee moesten maken.
De vijf jongere kinderen willen buiten beeld blijven en beschermen zichzelf door de documentaire niet te willen zien. Zij zitten in een andere leeftijdsfase, waarin ze de loyaliteit met vader misschien nog echt nodig hebben, ook al heeft één van de vijf jongere kinderen inmiddels ook het ouderlijk huis verlaten. Hun moeder waren ze al verloren. We voelen veel respect voor de verschillende overlevingsmechanismen van deze kinderen, die hen hebben geholpen om door deze extreme jaren heen te komen. Hopelijk vinden ook de jongere kinderen het moment dat ze zelf kunnen besluiten dat ze sterk genoeg zijn en genoeg veilige grond onder de voeten hebben om het te kunnen dragen.
Laten we hopen dat deze kinderen de sensatie, het onbegrip en de snelle oordelen bespaard worden, die nog vaak in de media te zien zijn. Hun getuigenissen vragen om een integere benadering en veel respect voor hoe deze krachtige kinderen dit alles doorstaan en overleefd hebben. Naast fysiek geweld, opsluiting en seksueel geweld hebben deze kinderen ernstige emotionele mishandeling meegemaakt en dit wordt in de media nauwelijks benoemd. De media koppelt hun situatie niet aan coercive control, aan psychische en emotionele vrijheidsberoving en de diepgewortelde trauma’s die daar het gevolg van kunnen zijn. Daarmee lopen deze kinderen het gevaar verkeerd begrepen te worden.
Belangrijk om te vermelden is dat de documentaire bekijken het nodige kan oproepen. Een waarschuwing is op zijn plaats omdat de documentaire af en toe echt schokkend en vaak schrijnend is. Twee ervaringsdeskundigen, Willeke en Paulina, vertellen hieronder over wat hen raakte in de serie. Ze getuigen over de permanente angst die je hebt als kind en hoe ernstig het is dat de context van coercive control nog te weinig wordt gezien. Als je die context wel ziet, is het op slag heel begrijpelijk hoe deze kinderen, allen op hun eigen wijze, zo menselijk reageren op een vaak onmenselijke situatie.
De onzichtbare gevangenschap
De tweede aflevering van de documentaire ‘De kinderen van Ruinerwold’ begint met dagboekfragmenten van Israël. Israël is de zoon die als laatste is ontsnapt en in het nieuws is gekomen als zijnde degene die hulp heeft gezocht bij een café in Ruinerwold. Ik wil jullie meenemen naar het moment tijdens de tweede uitzending dat de oudste kinderen in de auto onderweg zijn naar de gevangenis waar hun vader zit en hun verwachtingen van het bezoek uitspreken. Opvallend is dat één zoon daar niet bij is. In de documentaire komt niet naar voren waarom dat is. Verder beschrijf ik het moment wanneer de kinderen bij elkaar zitten nadat ze hun vader hebben ontmoet.
Wat me trof was onder meer de spanning bij alle drie de kinderen in de auto, voordat ze bij de gevangenis van hun vader aankwamen. Voor twee van de drie was het al lang geleden (meer dan tien jaar) dat ze hun vader voor het laatst zagen en daarom waren ze gespannen. Maar voor Israël, de laatste die ontsnapt was, was het vooral angst zo lijkt, net zoals toen hij niet meer naar huis durfde nadat hij was weggevlucht. De overlevingsmechanismen die ze tijdens hun opgroeien hadden in moeten zetten werden nu weer volop ingezet. Je zag het gewoon gebeuren.
Wat me raakte was dat de kinderen als ze over het verleden vertellen hun zinnen soms niet afmaken, alsof ze dan verdwijnen in hun trauma… te erg voor woorden. Israël was duidelijk opgelucht dat zijn vader niet boos op hem was geworden, dat vond ik zo opvallend. Als slachtoffer van narcistisch geweld ben je al blij als de narcist niet boos wordt zonder dat je jezelf afvraagt of er überhaupt een reden is dat de ander boos zou mogen worden!
De zoon, die net als zijn zus al langer uit huis was, was verbaasd en bijna als een kind zo blij dat zijn vader zijn armen naar hem had uitgestrekt. Alleen naar hem dan en vader liet duidelijk merken dat hij trots was op zijn gespierde gestalte, vertelde zijn andere broer en zus. Dit gaf een gevoel van boosheid bij de dochter want ze herkende het spel wat haar vader altijd al speelde direct, het uitspelen van de kinderen onderling, door het ene kind voor te trekken en de ander af te keuren zodat zij het gevoel kreeg opnieuw niet goed genoeg te zijn. Wat eerder in de uitzending vertelde ze dat ze vroeger liever geen oogcontact met haar vader maakte en dat ze aan zijn houding probeerde af te lezen hoe haar vaders pet stond maar dat het volstrekt willekeurig was wat zijn reactie kon zijn. En meestal was het niet iets positiefs.
Je ziet dat ze, ondanks wat hen door hun vader is aangedaan, toch hopen dat hun vader blij is en dat hij dat laat merken. Blij omdat hij zijn kinderen weer ziet. En ook de loyaliteit bij de andere zoon die hoopt dat zijn vader niet aanwezig is als hij voor de rechtbank komt en dan moet horen wat zijn oudste kinderen hem ten laste leggen.
Hoe absurd is het dan dat deze man, omdat hij zich mondeling niet zou kunnen verdedigen, zonder straf voor zijn daden wegkomt. Ook al volgt misschien nog een civiele procedure. Hij kan nog steeds wel zijn kinderen kan uitspelen en non-verbaal, door zijn houding, nog zoveel druk uitoefenen. Wordt dit nu niet gezien vraag ik me dan af? In de tenlastelegging van de oudste kinderen gaat het dan ook vooral over het witwassen, fysieke mishandeling, seksueel misbruik van twee van hen en vrijheidsberoving. Over dit laatste reageren de media in praatprogramma’s dat de kinderen gewoon weg konden, er stond immers geen hek om de boerderij. De onzichtbare gevangenschap waar de slachtoffers van coercive control in zijn gezogen lijkt niet te worden gezien. En dat is heel kwalijk.
Willeke
Altijd op je hoede zijn
Wat me raakt in de documentaire is de angst in dit gezin die wordt opgeroepen door vader Gerrit Jan. Meermaals benoemen de kinderen de enorme angst die er was, en hoe diep dit ingreep, naast alle andere mishandelingen. Ik heb een dergelijke angst als kind ook ervaren, al wil ik mijn gezin van toen niet vergelijken met dit gezin.
Er was vroeger altijd angst voelbaar, een grote spanning waarvan ik als kind niet weg kon. Ik wist niet anders: het gezin is immers de wereld waarin je leeft. Ik had geen referentiekader. Ik kon als kind niet vermoeden dat er ook een andere wereld was. Wel ging ik graag bij vriendinnetjes spelen, maar ook daar, in die andere wereld, was ik altijd op mijn hoede. Hoe kun je immers weten dat het veilig is, als je veiligheid en ontspanning niet van binnenuit kent?
De ongrijpbaarheid en onvoorspelbaarheid die in de documentaire naar voren komen, zijn gekmakend: nooit weten waar je aan toe bent. Als ik dacht dat het veilig of rustig was, kon het opeens zo maar toeslaan. En op momenten dat ik op mijn hoede was, bleek het mee te vallen. Ik dacht vaak ‘Zie je wel, het ligt aan mij, ik ben gestoord, ik heb een angststoornis’. Mijn levensmotto en overlevingsstrategie was: ‘verwacht het ergste, dan valt het mee’. Als je echter altijd het ergste moet verwachten, dan blijf je leven in angst.
Pas toen ik voldoende afstand had en besefte dat mijn angst werd opgeroepen en aangejaagd door mijn moeder, werd ik me ervan bewust dat mijn angst een normaal beschermingsmechanisme was. Er wàs een reden om angstig te zijn bij een onveilige ouder. Mijn angst was een normale reactie. Nog steeds kan ik soms de wereld als te spannend ervaren, dan ben ik op mijn hoede en er klaar voor om ‘het’ op te kunnen vangen.
Angst oproepen is dé manier om macht en controle uit te oefenen en uit te bouwen: coercive control. Dit roept in een (gezins)systeem een collectief gevoel van onmacht op. Niets kunnen doen, en soms, als je er middenin zit en geen gezond referentiekader hebt, komt het niet eens bij je op dat je iets zou kunnen of moeten doen.
Ik heb diep respect voor deze negen kinderen uit Ruinerwold. Ze hebben het allemaal, op hun eigen manier, overleefd.
Paulina
Grote bewondering voor de kinderen die ondanks de sterke loyaliteit voor hun vader toch zuiver naar hun leed en verleden kunnen kijken. Ook in mijn leven was de loyaliteit en de angst voor het omslaan van de stemming aanwezig. Het heeft mij diep geraakt en vele verdrongen emoties kwamen los.
Veel is herkenbaar voor me, van de emotionele en psychische mishandeling en de gevolgen daarvan. Elk kind zo met verschillende copingsstrategieën om te kunnen overleven. Het greep mij heel erg aan, goed weergegeven hoe niet te doen het is om als kind op te groeien in een onveilig, gestoord systeem zonder een emotioneel beschikbare ouder. Hoe in en in eenzaam dat is. De documentaire heeft mij meer realisatie gegeven over hoe moeilijk het was in mijn eigen jeugd en meer begrip voor mijn triggers. Respect voor alle overlevers die dit, of iets dergelijks hebben moeten ondergaan als kind. En ik wens de kinderen uit Ruinerwold en alle andere traumasurvivors een liefdevol leven toe.
Goed dat de documentaire op tv is geweest. Voor ieder van ons er/herkenning. De vader mag voor zijn daden echt gestraft worden. Wat hij al zijn kinderen heeft aangedaan is onbeschrijfelijk. Hopelijk ziet de wereld en professionals nu in wat voor een spiraal wij allen gezeten hebben en dat geestelijk geweld en ouderverstoting een strafbaar feit wordt. Hopelijk komt het met al die kinderen goed door een goede therapie en gaan de jongste kinderen inzien in wat voor situatie zij nog zitten en hun vrijheid terugkrijgen. Sluit je ogen niet voor dit geweld.
Zeer herkenbaar als verschrikkelijk narcistisch misbruik. Het stockholmsyndroom lijkt dus ook steeds bij de oudste kinderen nog aanwezig te zijn? Gezien hun reacties bij het bezoek aan hun vader in de gevangenis?
Zo ontzettend moedig om het verhaal te durven vertellen. Ik voel nog steeds schroom om mijn verhaal te doen. Wat ik me ook realiseer is, dat je na zo’n jeugd, ‘gewoon’ aan je volwassen leven begint en vaak geen idee hebt welk onbewust gedrag je meeneemt in al je contacten, opleiding, werk. Gedrag dat voortkomt uit al die kneuzingen van binnen die, god weet waar, in je lijf opgestapeld zitten. Je omgeving rekent je dan ook nog vaak af op je gedrag waarna je opnieuw weer tomeloos je best gaat doen om het goede mens te zijn. Het valt niet mee om mee te komen in de maatschappij als pijn niet zichtbaar is aan de buitenkant. Na zo’n jeugd zou je misschien eens een tijdje vrijgesteld moeten worden van alle verplichtingen om op adem te kunnen komen, een soort van traumaverlof…
Beste Mirjam,
Je schetst goed wat er gebeurt als je zoiets mee moet maken, hoe je beschadigd raakt en vervolgens verantwoordelijk wordt gehouden voor gedrag waar je nooit om gevraagd hebt. En je gedrag en gedachten kan je vaak ook niet kan duiden, wat de oorzaak is, en weinig professionals helpen daar effectief bij is onze ervaring. Dan is traumaverlof best een goed idee, die ga ik onthouden. Ik ken het idee wel vanuit de VS, waar experts aangeven dat als je een destructieve relatie wil ontvluchten je verlof van je werkgever zou moeten krijgen. Maar dit geldt misschien ook voor als je te maken hebt gehad met een destructieve ouder(s).
Veel sterkte,
Tako
Ik heb mezelf ‘verlof’ gegeven de afgelopen 20 jaar. Maar terugkijkend is het een groot verlies om niet te werken, geen collega’s te hebben, weinig structuur en zingeving van buitenaf. Ik doe dat helemaal alleen en achteraf zou ik het anders doen. Ik besef pas een jaar dat mijn gezin van herkomst traumatisch doorwerkt. Ik wist alleen: ik wil weinig contact, ik ben het niet met ze eens wat een fijn leven is en hoe je met elkaar omgaat, ik heb afstand genomen. Ik kwam in de WAO met lichamelijke klachten, ik kom er nu achter dat alles is toe te kennen aan het onderdrukken van emoties als overlevingsmechanisme. Het is een zwaar verdriet om mij zelf zoveel ontzegd te hebben, onbewust. Altijd onderpresterend. Ik hoop voor de toekomst dat er meer hulp is om je trauma op te sporen en te blijven functioneren juist op opleiding, werk, (sport)clubs. Ik was onveilig en was me niet bewust. Onderpresteren en terugtrekken is zo pijnlijk!
Goed dat je dit deelt, want je bent niet de enige die dit overkomt. We horen vaak dat slachtoffers onderpresteren, uitvallen of onder hun opleidingsniveau moeten blijven werken. Hiervoor zou zeker meer aandacht mogen komen vanuit de regering en werkgevers. Sterkte vooral!
@Mirjam: ik deel je gedachten.
M.i. zou er op middelbare scholen een vak o.i.d. moeten komen, waarin informatie gegeven wordt over psychiatrische ziektebeelden, zodat jonge mensen deze in hun omgeving en bij zichzelf leren herkennen en eventueel hulp kunnen zoeken. Er komt steeds meer kennis en voorlichting is essentieel voor het ontwikkelen van bewustzijn.
Ik had een narcistische moeder en werd op mijn 11de door een oudere broer seksueel misbruikt. Je volwassen leven begint en daar sta je. Beschadigd en weerloos, zonder enige instrument om aan de maatschappij deel te nemen. Je normen en waardenpatroon is gehavend. En niemand ziet iets aan de buitenkant. Zelf ben je je nauwelijks bewust van de puinhoop die het van binnen is. Er is je immers vaak bijgebracht dat je geweldige ouders hebt gehad en je je bevoorrecht zou moeten voelen. Als je dat niet voelt, voel je het verkeerd en ligt het aan jou. Met die overtuiging word je de deur uitgestuurd. Dus: het verdriet dat je voelt en de eenzaamheid liggen in jezelf besloten. Er is iets mis met jou…
Inmiddels ben ik bijna 60 en ik kan me erg verdrietig voelen over alle “verloren jaren”. Bijna een “verloren leven” eigenlijk. Hopelijk nog 20-25 jaar. Dan is het voorbij. Dit is gewoon de realiteit. Ik heb 2 narcistische relaties gehad. Waarom koos ik voor die mannen? Daarom dus. Was ik maar eerder in aanraking gekomen met de informatie over narcisme en seksueel misbruik. Mijn leven voelt als een door schade-en-schande-verhaal, met daarin zoveel verdriet, pijn en isolement door onbegrip.
Ik kan me herinneren dat ik, begin twintig, paniekmomenten heb gehad, omdat ik begon te voelen dat ik gewoon totaal niets wist. Ik wist niet hoe ik moest leven. Ik wist niet wie ik was, ik wist niet hoe ik moest omgaan met mensen, ik voelde me naakt in de jungle staan, terwijl iedereen om mij heen wel leek te begrijpen, wat ik niet snapte. Leven, genieten en ook nog eens samen met anderen. Totaal vervreemd van jezelf en wat leven is en in kan houden. Uiteindelijk begon ik maar en deed ik maar wat. Wat kon ik anders dan doorleven. En overleven kon ik immers, dat had ik geleerd. Gelukkig, want anders had ik het niet gered.
Ik heb weleens hulp gezocht als ik het gevoel had dat ik zo uitgeput raakte dat ik niet meer kon, maar schade door narcisme werd nooit herkend. Als ik terug denk heb ik altijd alle ingrediënten benoemd, de bal hoefde alleen maar in het doel getrapt te worden voor een juiste diagnose. Helaas, er werd gretig geoordeeld, maar helaas niet juist. De twijfel over jezelf wordt steeds groter bij verkeerde diagnostische etiketten en het vertrouwen in anderen wordt steeds minder. Verdriet en isolement nemen toe. Dit wordt uiteindelijk de bevestiging voor wat je vroeger hebt geleerd. Het ligt aan jou.
Pas de laatste jaren wordt er meer over narcisme geschreven. Gelukkig. Geweldig is het om te zien hoe de jonge mensen uit Ruinerwold nu opgevangen worden. Ze zijn heel krachtig in hun kern. Mijn ervaring is, dat je dat ook wordt. Juist als alles je afgenomen wordt, kom je tot de kern van jezelf, de pit in de vrucht. En die is niet fijn te knijpen. Vanuit die pit kan er nieuw leven ontstaan.
Ze kunnen hun jeugd niet wissen, maar de innerlijk ontwikkelde kracht kan worden omgebogen naar een zo optimaal mogelijke zelfrealisatie. Daarnaast zullen zij uiteindelijk hopelijk kunnen beschikken over diepgang, wijsheid en zelfkennis. Als het lukt heb je toegang tot een ongelooflijke rijkdom. Het zal een moeilijke weg zijn, maar gelukkig hebben ze elkaar en zoals het nu lijkt in ieder geval de steun en erkenning van velen. Jammer dat ons rechtssysteem vooralsnog nog achterblijft, maar wat een van de kinderen zei is mij bijgebleven: “Ik zou het liefst zien, dat mijn vader ergens goed verzorgd wordt, zonder dat hij anderen nog kwaad kan berokkenen”. Het raakte me en ik kon het volledig invoelen: wraak levert uiteindelijk niet op wat je misschien zou willen.
Hallo Elke,
Je schrijft: “Ik heb 2 narcistische relaties gehad. Waarom koos ik voor die mannen? Daarom dus.” Mag ik zo vrij zijn om daar op te reageren vanuit mijn denkwijze? Ik ga niet beweren dat ik gelijk heb, maar door vele verhalen gehoord te hebben en ook mijn eigen ervaringen daar bij te nemen, heb ik het vermoeden dat narcisten aanslaan op mensen die diepe pijn in zich hebben van trauma in combinatie met empathie, groot verantwoordelijkheidsgevoel etc. Hierdoor raakt het slachtoffer op de radar van de narcist, omdat hij hier enorme voelsprieten voor heeft. Hij ziet een prooi waar die veel kan halen, omdat daar veel pijn zit die door het gemanipuleer gemakkelijk op te roepen is. Pijn waar een narcist zich graag mee voedt, omdat hij het slachtoffer kan laten spartelen door die pijn op te roepen. Persoonlijk vind ik dat je jezelf hierin echt mag ontschuldigen (mooi woord, hier geleerd 😉 ) M.i. is het de narcist die voor het slachtoffer kiest en niet andersom. Maar goed, dat is ook maar mijn mening 🙂
Wauw, wat mooi omschreven, je omschrijft hoe mijn leven tot nu toe is verlopen. Steeds idd. weer de ‘misinterpretatie’, van mensen om je heen en vooral van hulpverleners. De onbegrijpelijk pijnlijke steken die het naliet, als mijn verhaal weer eens niet werd geïnterpreteerd, zoals ik het werkelijk bedoel, zo psychologisch diep soms… en daarmee of daardoor niet te bevatten voor een ‘gemiddelde’ hulpverlener en nog niet… wat er werkelijk speelt of heeft gespeeld, waardoor ook mijn leven aan mij is voorbij gegaan, ook al heb ik wel geleefd, maar… maar zelden volgens werkelijk mij, want dat voelt als kapot gemaakt of in een ‘pat- stelling’ gezet.
Dank je wel voor je verhaal.
Het leed van deze kinderen is niet ongezien; wij zien én voelen het. Wat mij zo verbaasd is dat b.w.v. spreken half Nederland meehuivert met deze kinderen. En gul doneert. Terecht. Als wij, lezers van deze site, ons verhaal doen, worden we vaak niet geloofd, en weggezet als theatraal, ongeloofwaardig, en in het ergste geval als psychisch gestoord. Er valt op dit gebied nog een wereld te winnen.
Beste Loesje,
De lezers van ons site zien het wel inderdaad, maar we zijn nog steeds slechts een (heel) klein deel van de bevolking. Twee van de kinderen gaven in een interview op tv aan dat er in de mediareacties veel niet klopte. Het overgrote deel van de reacties vanuit het grote publiek waren heel steunend tegelijkertijd. Voorbeelden van onkundige en nare reacties waren ‘er zat toch geen slot op de deur?’ of ‘waarom je vader vervolgen, vergeven is veel beter’ en meer opmerkingen van die strekking. Eigenlijk dezelfde soort reacties die velen van ons kennen. Terwijl deze zaak zo extreem is op een bepaalde manier, zo duidelijk ook met al die filmbeelden. Wij wilden de reacties benadrukken die van onkunde en onbegrip getuigen over wat emotionele en psychische mishandeling is. Net zoals veel slachtoffers dat ervaren hebben.
Hartelijke groet,
Tako
Geweldig dat er ook in de media steeds meer aandacht wordt besteed aan dit fenomeen dat narcisme heet. De oude beelden zijn een paar goede voorbeelden van wat er in Ruinerwold gebeurde, vaak ontbreken deze bij ons. De omgeving heeft namelijk geen enkel idee wat er zich werkelijk afspeelt binnen die vier muren, dat blijkt wel weer. Vaak kunnen deze griezels de buitenwereld een heel andere zijde van zichzelf laten zien, namelijk die charmante innemende kant (het hebben van twee gezichten liet hij even heel duidelijk zien in aflevering 4)!
De angst thuis voor de grillen van deze nare persoon en van het onvoorspelbare gedrag maakt dat je voortdurend op je hoede moeten zijn. Het put uit om altijd op eieren te moeten lopen en zorgt ervoor dat je emoties opzij zetten kan en heel ver van jezelf af komt te staan. Deze totale afhankelijkheid maakt je lam en het duurt lang om dit stukje basisgevoel van veiligheid weer op te bouwen, afhankelijk van het moment dat het spelletje van ‘brainwashen’ ingaat. Het enige positieve aan dit verhaal vind ik dat je ‘fingerspitzengefühl’ krijgt wanneer er ergens spanning heerst dat je dit allang aanvoelt. Plus eigenschappen ontwikkelt als flexibiliteit, uithoudingsvermogen en blijven hopen op het goede en dat is ergens ook wel weer geweldig. (Zolang je er maar niet in doorslaat).
Het verbaasd veel mensen dat deze kinderen zich zo goed verwoorden kunnen, tegelijkertijd krachtig overkomen en zo veerkrachtig lijken, maar dat moesten ze al hun hele leven. Ze moesten al op jonge leeftijd meebewegen en meegaan op intellectueel niveau van hun vader, hij eiste dat en bespeelde dat ook weer. Ik gun deze tot in de kern beschadigde kinderen daarom nu de beste begeleiding en lieve partners zodat ze weer leren wat rust en veiligheid betekend en dat ze allen geweldige persoonlijkheden zijn. Fijn dat ze elkaar opzoeken en een beetje steun vinden bij elkaar.
Mooi verwoord Mootje, dat de kracht van deze kinderen (en vele andere slachtoffers van huiselijk geweld en kindermishandeling) mensen verbaast terwijl juist slachtoffers vaak al heel vroeg leren om krachtig te zijn, om te kunnen overleven.
De documentaire riep veel op aan emotie, herinneringen en herkenning, al is hun verhaal extreem heftig en dat van mij ‘gewoon’ heftig. Hoe dapper dat zij hun verhaal deden en hoe krachtig dat zij uitspraken dat ze hopen dat hiermee andere mensen geholpen kunnen zijn. Dan ben je groots als mens! Wat ik heel symbolisch vond voor narcistische mishandeling, was het ijzingwekkende beeld van dat kindje op het krukje. De vader die er naast zit en met gebaren het kind aanbidt, ophemelt. Het kind lacht, voelt zich gezien en gewaardeerd, om vervolgens ineens, geheel onverwacht, met een klap hardhandig te worden weg geduwd als een nietig wezen. Afgrijselijk! Het ging me door merg en been. Het kindje wat zo in de war wordt gemaakt door de afwisselende signalen, van het ene uiterste in het andere. Dit beeld vatte voor mij samen wat narcistische mishandeling is.
Ik begrijp wel dat iedereen mee huivert bij deze documentaire, veel alledaags narcisme vindt plaats onder een sluier, de schijn van een normaal gezin, vaak ook een campagne van de narcistische ouder(s) om het kind als lastig te bestempelen naar de buitenwereld, zodat maar niet opvalt dat het eigenlijk de ouder is die niet spoort.
De kinderen van Ruinerwold hebben geen enkele bescherming en geen enkel respijt gekend, nergens een anker in de buitenwereld, of een normale dag op school of bij een vriendje of vriendinnetje thuis. Jarenlang misbruikt als decorstuk, gebruiksartikel, genotsartikel door een vader die de kinderen non-stop inzette voor eigen gerief. Ze moesten zelfs als publiek om hem heen slapen, om weer gewekt te worden op het moment dat het hem uitkwam. Dat is huiveringwekkend op een manier waar je met de beste wil van de wereld niet omheen kunt als toeschouwer. Narcisme in zijn puurste en rauwste vorm. Zo is het dus, denk je dan als kind van een narcistische ouder. Zo ziet naakt narcisme eruit.
Ik ben, als ik dat zie, blij en zelfs dankbaar dat ik wel mijn ankers en respijt heb gekend bij vriendinnen en op school. Tegelijkertijd doet het best pijn dat mijn verhaal nooit in die mate serieus is genomen door mensen. Het verhaal van narcistische ouders, van scapegoating is een die maar weinig weerklank vindt. Je kunt het ze op de zeldzame momenten dat ik erover spreek bijna horen zeggen: “nou nou, was het nou echt zo erg?”
Ik hoop dat de erkenning en de aandacht de kinderen van Ruinerwold ondersteunen bij het leren leven met een verleden vol verwarring, pijn en eenzaamheid.
Pijnlijk herkenbaar wat te zien was in de documentatie over de kinderen van Ruinerwold. Wat ik me afvroeg: wat heeft de overheid ermee gedaan? Want als er geen wetswijzigingen komen blijft het hulpverlenings- en rechtssysteem gehandhaafd, zodat de werkelijke daders niet of veel te laag gestraft worden. We hebben niets aan een verdrag van Istanbul als de slachtoffers niet daadwerkelijk beschermt worden, niet de slachtoffers moeten aangepakt worden wat nog te vaak gebeurt, maar de daders. Voortdurende manipulatie, vernederingen, stilte behandelingen, fysiek en psychische geweld, terreur, seksueel geweld, sektarisch gedrag, dwingende controle, financiële isolatie, isoleren in ke dagelijks leven, actief vanuit de dader en door de enorme angst en consequenties kies je ook een zelfgekozen isolatie,….soms kun je letterlijk niet weg of contact met de buitenwereld krijgen, maar meestal lijkt het alsof je vrij kan gaan en staan waar je wilt (wat door de controle en t machtsvertoon helemaal niet mogelijk is)….niemand gelooft je….niemand doet iets goeds, ook huisartsen niet…iedereen trekt de handen er van af….als je als emotioneel beschikbare ouder een einde aan deze situatie wil maken door eruit te ontsnappen, dan worden kinderen onder bovengeschreven omstandigheden die zowel fysiek als psychisch geweld worden aangedaan tot hun mishandelaar gedwongen door het rechtssysteem, door de hulpverlening. Daders doen zich bij anderen perfect voor, kunnen ze jaren volhouden….totdat niemand kijkt en de deur achter je dichtvalt en niemand je meer redden kan, niemand je beschermt, waar een sadistische dictator met de bijbel in de hand als een beest tekeer kan gaan. Altijd alert en op je hoede, want t is nooit de vraag of het weer gebeurd, maar wanneer het gebeurd. De chaos die er geschept wordt zodat er een rookgordijn ontstaat en niemand het snapt, derden inzetten om eigen doelen te verwezenlijken, partijen tegen elkaar uitspelen en dat gaat tot in de rechtszaal. En wat er vaak gebeurd is dat vanwege gebrek aan bewijs (er zijn maar weinig heterdaadjes), (jonge) kinderen tot de ouder gedwongen waar de kinderen zo bang voor zijn….want ja….ongeacht wat een ouder doet…die heeft recht op de kinderen, óók als kinderen zoveel schade zijn toegebracht en getraumatiseerd voor het leven.
Goddank zijn de kinderen van Ruinerwold gezien en gehoord met dank aan Jessica! Maar meer worden niet gezien en gehoord en instanties geloven zo in hun eigen professie terwijl ze van de meest eenvoudige termen nog nooit gehoord hebben en geen flauw idee wat t met een kind en/of partner doet. Het lijkt wel of we geen bestaansrecht hebben. Alles verliezen, zelfs degenen die elkaar liefhebben. Want de buitenwereld van instanties en het rechtssysteem zou het zoveel beter weten. Iemand schrijft: eigenlijk is mijn halve leven voorbij…ja echt…je halve leven alles in moeten leveren. Van mij als ouder wordt verwacht mijn verantwoordelijkheid te nemen voor mijn kinderen, maar zodra je dat doet zorgt het systeem er wel voor dat juist dan je grootste angst bewaarheid wordt. Ooit ben ik gevlucht met de kinderen, dacht dat t dan nog veranderen zou…nu weet ik dat ik destijds de grootste fout heb gemaakt…nooit had ik moeten vluchten, had me beter definitief kunnen buigen onder het juk van gaslighting en geweld naar mij en de kinderen (ik kon niet anders dan voor ze opkomen en het proberen te stoppen), want sinds die tijd was het geen hel meer maar een HEL.
Zoals een psycholoog na het lezen van mijn brief omdat ik niet praten durfde en kon, tegen me zei in bijzijn van de pleger: dat wil ik niet geloven want dan is iemand geen mens meer maar een beest die dat doet en daar wil ik niet in geloven. Dezelfde psycholoog zei me later dat ik verantwoordelijkheid moet nemen voor mijn kinderen , omdat de andere ouder dit niet kon. Op het waarom heb ik geen antwoord mogen ontvangen vanwege privacy .
Daders zijn oppermachtig en worden oppermachtig gemaakt.
Er zou voor deze documentaire maakster nog een enorme taak kunnen liggen om nog veel meer mensen als de kinderen van Ruinerwold en ons allen een stem en gezicht te geven, in de hoop dat we eindelijk gehoord en echt geholpen worden, er juiste therapeuten te vinden zijn (niemand weet me eraan te helpen)en dat er gerechtigheid komt en als er geen straffen op staan, aangiftes niet opgenomen willen worden etc, laat het dan nog zo zijn dat slachtoffers nooit meer in aanraking hoeven te komen met daders als de slachtoffers dat niet wensen….de roep moet harder en harder klinken in Nederland! Het lijkt dat we een minderheid zijn, maar dat is helemaal niet zo! Goddank kunnen deze kinderen van Ruinerwold gaan leren leven ipv overleven.