Tag: narcistische moeder

Meer aandacht voor mannelijke slachtoffers van psychisch geweld

‘Er rust helaas nog steeds een taboe op mannen die slachtoffer zijn geworden in een destructieve partnerrelatie. Het is belangrijk dat mannen die zich in de verhalen herkennen zich realiseren dat ze niet alleen zijn en dat het niet aan hen lag, zodat ze actief aan de slag kunnen met hun herstel.’

Dat zegt Iris in een artikel dat vandaag gepubliceerd is op de website GGZ Totaal (onderaan staat de link naar het artikel). Ze schrijft dit naar aanleiding van de radio-uitzending bij Omroep Flevoland, waar Tako en auteur Greetje van den Berg spraken over de verwoestende kracht van narcisme. Lees verder “Meer aandacht voor mannelijke slachtoffers van psychisch geweld”

‘Mijn moeder had toneelspeelster moeten worden’

“Haar ijskoude blikken herinner ik me nog heel goed. In gezelschap deed ze het zo dat niemand anders dit kon zien. Dan keek ze me weer aan met zo’n intens vernietigende blik, die zei: ‘Je doet weer niet wat ik van jou verwacht!’ Niets was goed.”

Psycholoog Gebi Rodenburg beschrijft in een vandaag gepubliceerd artikel in het Vaktijdschrift GGZ wat psychische mishandeling is en hoe belangrijk het is om te leren herkennen. Via een beschrijving van het therapieproces van cliënt Martha wordt de impact van een jeugd vol psychische mishandeling duidelijk.

Gebi is lid van het netwerk van therapeuten, psychologen en coaches van het Verdwenen Zelf. In het artikel beschrijft ze hoe ze de gevolgen van psychische mishandeling bij cliënten leerde herkennen en wat belangrijk is in de therapeutische behandeling. Deze groep cliënten vraagt namelijk echt een andere benadering. Lees verder “‘Mijn moeder had toneelspeelster moeten worden’”

Dodelijke afloop

Dit is een gastcolumn van Isabo

“Ik overleef haar niet, Zus!” Het was mei 2016. Ik had mijn zus aan de lijn en mijn stem verraadde mijn wanhoop toen ik haar probeerde uit te leggen wáárom ik noodgedwongen afstand had genomen van moeder begin dat jaar [zie blog: https://verdwenenzelf.org/2016/11/07/noodgedwongen-afstand/].

Dit was de moeilijkste beslissing in mijn leven. Vanaf mijn geboorte tot aan mijn 20ste werd ik aan narcistisch misbruik onderworpen. Ik ben voor het leven beschadigd. Het kostte mij vervolgens nóg eens 20 jaar en 16 gesprekspogingen in de hoop bij moeder enig gehoor te krijgen over wat haar destructieve gedrag met mij had gedaan. Tevergeefs. Lees verder “Dodelijke afloop”

’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’

Het effect van de stiltebehandeling
Dit is een gastcolumn van Vroefje

Hoewel niet elke narcist zich hiermee bezig schijnt te houden, zullen er helaas toch ook velen onder ons zijn die het net als ik wel kennen; het doodzwijgen. Ik ben hier meer informatie over gaan opzoeken en mijn mond viel open.

De officiële naam is Ostracisme; Schervengerecht. Het heeft zijn wortels in de oude Griekse beschaving waar het gebruikt werd om in politieke kringen een persoon die al te machtig dreigde te worden te elimineren, om zo de democratie te beschermen. Degene met de meeste scherven werd een ‘persona non grata’. Er werd niet meer tegen hem gepraat, hij hoorde er niet meer bij en werd geacht zichzelf uit de gemeenschap te verwijderen. Lees verder “’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’”

Langzaam bij mezelf

Dit is een gastcolumn van Peter

Ik ben mid-40 en opgegroeid als jongen in een gezin met nog een wat oudere broer. Mijn moeder zou je kunnen omschrijven als een narcist van het grandiose/theatrale type, waarbij uiterlijk vertoon voor haar het  opperste goed was. Ik moest er altijd op familiefeestjes uitzien zoals zij dat wilde, in kleren waar ik me vaak niet mezelf in voelde. Zij zag er ook altijd piekfijn uit en creëerde een sfeertje van: ‘kijk eens hoe wij het gemaakt hebben’. Mijn vader gedroeg zich eigenlijk steeds onderdanig aan haar, had niet zo’n sterke ruggengraat en kon zich eigenlijk niet verzetten tegen de continu kleinerende en miskennende opmerkingen van zijn vrouw naar hem toe. Lees verder “Langzaam bij mezelf”

Wie denk je dat je bent?

Dit is een gastcolumn van Cara

Mijn moeder zei altijd dat ik hard moest worden aangepakt. De juffen op school hadden echter het liefst tien kinderen zoals ik in de klas. Het lag dus niet aan moeilijk gedrag dat ik hard moest worden aangepakt. Het kwam doordat er op onbewust niveau werd gesleuteld aan mijn authenticiteit en ik op dezelfde onbewuste manier probeerde te ontkomen aan dit destructieve proces. Moeder wilde niet dat ik eraan ontkwam. Ze wilde blijven sleutelen tot ik een verlengstuk van haar zou zijn geworden.

Lees verder “Wie denk je dat je bent?”

In gesprek met mijn angst

Dit is een gastcolumn van Vroefje

Dag Angst. Je bent eigenlijk de enige die mij de afgelopen vier jaar nooit in de steek heeft gelaten. Dag en nacht was je aan mijn zijde. Je bent inmiddels behoorlijk zeker van jezelf, omdat je weet dat je me heel stevig in je grip hebt. Dus tegenwoordig doe je ‘s nachts gezellig, God zij geprezen, óók een oogje dicht. Verbazingwekkend om te zien dat je altijd nét iets later ontwaakt dan ik. Dan kan ik even ervaren hoe het ook alweer was, om te leven zonder dat je zo prominent aanwezig bent. Ik wil zeker niet ondankbaar zijn, maar dat voelt toch best wel fijn. Lees verder “In gesprek met mijn angst”

Had ik het maar eerder geweten

Dit is een gastcolumn van Maria

Ik heb veel dingen meegemaakt met mijn narcistische familie. Wat narcisme is en wat het met je doet, daar kwam ik achter op mijn 67e door de boeken van Iris Koops, die ik nog regelmatig raadpleeg. Had ik dit allemaal maar eerder geweten, dan had ik eerder maatregelen kunnen nemen en mij afkeren van iedereen.

Onze jeugd met een gezin bestaande uit vader, moeder en vijf kinderen was verre van zorgeloos. Mijn moeder, in haar vrije tijd een verwoed toneelspeelster, kraakte altijd iedereen af. Ze leek er een satanisch genoegen in te scheppen haar kinderen tegen elkaar op te zetten. Met een zachtaardige vader die daar niet echt tegenin durfde te gaan, is dat haar prima gelukt. Lees verder “Had ik het maar eerder geweten”

Breken met je familie: een groot taboe

Dit is een gastcolumn van Diana.

Breken met je familie is nog steeds een taboe. Wat je vaak hoort is ‘het is  toch je moeder!’ (of vader, of andere familieleden). Maar wat als je jaren aan het worstelen bent geweest met het ‘wel of geen contact’? Wat als je altijd het gevoel hebt dat je je niet verbonden voelt met je ouders, ooms, neven, nichten, tantes etc? Als je gezien werd als het “probleemkind”, terwijl je dit toen je klein was logischerwijs niet snapte en de jaren daarna aan het vechten bent geweest om ook bij de familie te mogen horen? Lees verder “Breken met je familie: een groot taboe”

Zelfvertrouwen? Wat is dat?

Dit is een gastcolumn van Marleen

Ik moet mijn moeder vanaf dat ik geboren ben in de weg gezeten hebben. Ze heeft me nooit gewild. In de jaren ‘60 ging je trouwen, je kreeg kinderen en dat was het dan. Of je het leuk vond of niet. Zij vond het niets en heeft er niets aan gedaan om er iets van te maken.

Ik ben 56 jaar. Ik ben 7 jaar samen met mijn man, 6 jaar getrouwd. Ik heb een prachtig huisje, een campertje om lekker in de weekenden mee weg te kunnen gaan, een fulltime baan. Ik ben hoger opgeleid. Prima voor elkaar zou je zeggen.

Maar niets is minder waar. Ik zit sinds anderhalf jaar thuis met een fikse burn-out. En het wil maar niet lukken om weer op de been te komen. Het is alsof ik mijn leven lang de ballen al vechtend in de lucht heb gehouden. Vielen ze omlaag, dan gooide ik ze de lucht weer in en ging weer knokken. Het enige wat ik kon was vechten. Alles is gebaseerd op los zand. Lees verder “Zelfvertrouwen? Wat is dat?”