Narcisten en psychopaten hebben nauwelijks contact met hun Zelf, en nauwelijks een Zelf ontwikkeld. Toch moeten ze hun dingen doen, hun leven leven. Wat doe je, als je zelf geen voedende energie aan jezelf kunt onttrekken en dit niet in jezelf wilt ontwikkelen? Je onttrekt die energie dan aan anderen. Maar hoe doe je dat, hoe zorg je dat die ander zich openstelt, waardoor je hem of haar leeg kunt trekken?
Door heftige reacties uit te lokken. Zie het volgende beeld voor je: daar zit een normaal iemand, in zijn of haar eigen energie. Zijn of haar eigen ding te doen, volledig tevreden met zichzelf. En daar sta je dan, als narcist of psychopaat, en je hebt die verbinding met jezelf niet of nauwelijks. Je kijkt naar die ander, en voelt een enorme woede. Afgunst. Haat. Er moet een manier zijn om die ander “uit zichzelf” te krijgen. Dus je gaat manipuleren. Wat heel goed werkt, is die ander bij gemeenschappelijke contacten in een verkeerd daglicht zetten. Succes gegarandeerd. Want je weet, dat die ander zich dit enorm aantrekt, zal proberen om zijn of haar naam te zuiveren. En dus niet meer bij zichzelf is.
Ik noem dit “de trekkende put”. Narcisten en psychopaten maken een put, waarbij ze willen dat jij daar in valt. Zodra je als slachtoffer in de put ligt, sta je niet meer op jezelf, je leeft niet meer vanuit jezelf, je staat nu onder de volledige controle van de narcist of psychopaat. Hij of zij is voorzien van een continue toevoer van levensenergie. Jouw emoties vormen energie. Jouw wanhoop vormt energie. Jouw behoefte aan zijn goedkeuring, vormt energie.
Je doet niet meer je eigen ding. Je gaat jezelf uitgeput voelen, kunt niet meer helder denken. Het is logisch dat je uitgeput raakt; je energie wordt voortdurend afgetapt. De narcist of psychopaat gaat fluitend naar zijn werk. Hij zit vriendelijk te zijn bij jouw familie. Hij is rustig en belangstellend naar gemeenschappelijke kennissen. En niemand begrijpt dat jij letterlijk en figuurlijk in de put zit. Niemand ziet die put. De enkeling die de narcist of psychopaat ziet als hij zich laat gaan, begrijpt niet wat er gebeurt. En zal denken dat hij “even zijn dag niet heeft”.
Als het jou lukt om uit die put te komen, dan blijft die put altijd aanwezig. Jij bent er uit geklommen (hoera!), maar de put zelf is niet verdwenen. Zeker als je door jouw situatie nog contact zal moeten hebben met de zieke persoon in kwestie. Misschien hebben jullie samen kinderen, of zijn jullie op een andere manier verbonden aan elkaar. Het is een uitputtingsslag, omdat je weet dat hij je in die put probeert te krijgen. Hij zal blijven proberen om heftige reacties in je op te roepen, door leugens te verspreiden, anderen te manipuleren, zelf zo “rustig en beheerst” te zijn. Hoe onrechtvaardig, ziek en gekmakend dit ook is, laat je niet in die put trekken. Zoek iets uit waar je je op af kunt reageren. Voel wat het met je doet, maar laat hem of haar niets hiervan merken. Stel grenzen wanneer nodig, maar blijf gesloten en massief. Zorg dat je in contact blijft met jezelf, laat je niet meer tegen jezelf of anderen uitspelen. Zorg dat je voldoende inzicht hebt, om te weten wat hij doet. Doe alles, wat nodig is om uit die put te blijven.
Zolang je in die put zit, gaat jouw levensenergie naar de psychopaat of narcist in kwestie. Het is jouw leven, het is jou gegeven. Claim het terug!
Iris.
64 reacties op “De trekkende put”
Weet je het is zo dat een narcist juist blij is als er niemand op hem let of om hem geeft. En zal blijven hopen dat je iets van hem/haar zal nodig hebben om zelf te kunnen leven.
Maar pas als je zegt niets meer van hem nodig te hebben dan heb je pas van narcist gewonnen.
En dan komt er vaak een punt dat je dat niet kan omdat je gewend was aan het goede leven dat hij leidde en onbewust jaloers op was.
@Johan, wat een vaag verhaal van je. Wat jij kennelijk niet snapt is dat liefde en relaties ook familierelaties, ouder-kind relaties, werkgever-werknemerrelaties, gebaseerd zijn op wederkerigheid. Zoals je terecht in je eerste zin aangeeft gaat het daar al mis bij de narcist. Die denkt enkel aan zichzelf en ontbeert elk inlevingsvermogen danwel respect voor een ander. Hij bewondert zichzelf en denkt dat anderen hem nodig hebben, maar de waarheid is dat hij anderen harder nodig heeft om zijn lege zelf en de verloren geraakte verbinding met zichzelf te herstellen. Daarmee zuigt hij alle energie op. Woorden, zinnen, gedragingen, alles wordt nagebootst en gebruikt om identiteit aan te verlenen omdat hij die zelf niet heeft. Het idee dat hij superieur is bestaat alleen in zijn zieke hoofd en is ontstaan als reactie op een dieper gelegen onzekerheid en gebrek aan eigenwaarde. Het ‘goede’ leven waar jij op doelt is de energie die de narcist van anderen overneemt maar achter dat masker zit een sneu leeg en ongelooflijk ongelukkig wezen wat niet het leg heeft zijn eigen realiteit onder ogen te komen. Zo triest dat!
Ik denk Johan, dat ‘de narcist’ een leven lang kan blijven hopen dat er/die iemand (terug)komt die hem écht nodig heeft om wie hij/zij is. De (ex) partner (s) waar jij hoop over spreekt (?), hebben zelf al moeten ervaren wat dat betekent, de mindgame van ‘de trekkende put’ en hoe het dus is om dat (meestal ook nog volledig onterecht) te ervaren.
Zij hebben van hun narcist linea recta een ticket naar de hel gekregen in plaats van ‘het goede leven’ waar jij het over hebt!!
Waar moeten ze volgens jou precies jaloers op zijn? Op macht, een leuk huis misschien, op geld, op status, op brallerige monologen, gaslighting, leugens, gezanik, gezeur, terreur, oplichting, verdwijningen, op het vermogen te minachten, te beschimpen, te saboteren, buiten te sluiten, te roddelen, te brainwashen, je identiteit te veranderen, etc. etc.
Té aardige mensen die naïef waren en dachten een ticket naar de liefde te hebben geboekt, omdat ze soms zelfs jarenlang gegroomd waren door een narcist, omdat zij er simpelweg niets van wisten. Het opgevoerde huwelijks-/relatie sprookje bleek de ultieme nachtmerrie te worden: een ziek spel met slechts leegte, rook en spiegels waar ergens nog vaag een echo van een zielig klein verwend jongetje te horen is, die denkt dat ie overal de baas over is en bij voorkeur met de gevoelens speelt van de mensen die wél oprecht van hem hebben willen houden!
Want dat is ‘de liefde van de narcist’ inderdaad: een competitie met winnaars en verliezers, zoals je aangeeft. Met eentje die vals graag speelt en de doelpalen steeds verplaatst als je je omdraait, en rara wie van de twee zal dat zijn?
Een relatie met een meester en die er alles aan gelegen is een ander mens praktisch tot slaaf te maken, omdat die in een val verstopt onder de mantel der liefde, is gelopen.
Zeg nu eens zelf: wie heeft dat nou nodig? Niemand natuurlijk.
Ik vind het sowieso ook altijd heel raar dat een narcist doet alsof die niet begrijpt dat karaktermoord geen trekpleister is voor aandacht, want daar is eigenlijk geen enkele empathie voor nodig.
De narcist wil zelf al immers iemand compleet vernietigen om geringe (vermeende) imagoschade. Waarom zouden andere mensen deze (leugenachtige) imago vernietiging door de narcist dan wel op prijs stellen?
De mensen die bijvoorbeeld tijdens ‘de hoovering’ nog hoopten dat de narcist tóch een sprankje liefde voor hun (na vaak jarenlang voor, op wat voor vlak dan ook, voor de narcist te hebben gezorgd) in zijn donder had verstopt en hoopten dat hij oprecht spijt had van zijn gedrag, in plaats van wraak kwam nemen, zijn bedrogen uitgekomen, teleurgesteld en verdrietig. Dat is volgens mij heel wat anders dan jaloers. Maar ja als liefde een hol begrip is…dan vervang je ‘het’ gewoon. Probleem opgelost.
Ik maak het mee. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe. Na 21 jaar zijn mijn ogen pas opengegaan. Het is een echte mind game met bedrog, leugens, gaslighting, afwijzing, vernedering maar op zo’n subtiele manier dat het je eigen wordt gemaakt en het je identiteit volledig laat verliezen.
Super geschreven!
Ben zelf slachtoffer van een narcist geweest en er zit een kern van waarheid in het verhaal van Johan. Daar een narcist niet met te veel hechting om kan gaan. Wat hij echter weglaat in de verhaal..is dat de meeste narcisten die status gebruiken om die hechting/romance in het begin te veinzen en het ‘slachtoffer’ in te palmen en daarna wordt de geveinsde schoonheid en liefde.. devaluatie en een jarenlange put.
@LIz, een narcist in een notendop! 😉
Goed verwoord.
Dank je voor je bijdrage Liz, heel herkenbaar! Mijn narcistische ex vriend denkt ook dat anderen hem nodig hebben. Sinds een half jaar is hij nu alternatief therapeut en heeft (naast zijn baan) praktijk aan huis. Hij is blijkbaar in staat om mensen met zichzelf “in verbinding” te brengen. Iets wat hijzelf niet is/kan.
Sinds ik met hem de vriendschap heb verbroken, krijg ik alleen maar verbaasde/positieve! reacties uit mijn omgeving, ook van collega’s op het werk, dat ik zo positief veranderd ben en veel krachtiger ben (grenzen stel).
Mijn lichamelijke klachten die ik had zoals spierpijnen en een spastische darm zijn plots verdwenen. Hier had ik zijn ” hollistische massages” niet voor nodig. Integendeel!
Het constante liegen, bedriegen, verzwijgen en het leven van dubbellevens; ik heb alles mogen ervaren. Ook zijn ex en zijn kinderen hebben deze ervaringen. Het gaat maar door. Hier lijkt pathologie te spelen.
Hij is nu openlijk homo sinds een jaar en heeft een vriend (met kinderen) een man met een behoorlijke rugzak aan nare ervaringen. Dat is ook de reden dat ze elkaar hebben gevonden volgens hem; hij heeft ook veel meegemaakt en is slachtoffer.. Overigens schijnt hij nu al weer actief aan het zoeken te zijn naar dates via social media. Dit zal ook wel weer stiekem gebeuren. De verveling slaat alweer toe?
Hij gaat zich nu inzetten voor een Goed Doel , samen met zijn nieuwe vriend. Ja, hij is heel betrokken op en zorgzaam naar zijn omgeving en profileert zich als zodanig op social media zodat iedereen dit kan zien……..brrrrr
Blijft vreemd dat je hem zo nu en dan toch mist en dit vind ik zooo moeilijk.
Jammer dat het zo moest lopen maar volgens hem heb ik dit over mijzelf afgeroepen: “self fulfilling prophecy”.
De boeken van Iris hebben me veel inzicht gebracht en daardoor kan ik veel zaken beter duiden en dit geeft een mate van rust. Ik weet nu ook dat mijn ex narcist mij geraakt heeft in mijn oude pijn. Nog veel werk te verzetten dus…….
Mooi en herkenbaar. Dat ‘missen’ herken ik, dat is moeilijk. En toch door dat dan maar even te laten zijn, besef ik daardoor dat ik een voelend mens ben. Ik heb liefde voor diegene gevoeld en me heel kwetsbaar opgesteld, alsof ik mijn grootste schat aan de duivel weggaf.
Het missen, de hartepijn, is vaak als ik naar het gevoel toega, even een moment van extern gaan, denken dat de liefde buiten me is en dan kom ik een moment in verwarring, herinner ik me warme lieve momenten. Beseffen dat dit een leugen was, dat is een bocht die mijn hart niet kon maken. Mijn hart leek wel met geweld in de meest onmogelijke bochten te zijn gewrongen. Mijn hele wezen, geest ook.
Het missen gaat vaak gauw weg als ik mezelf vraag, wat heb ik nu echt nodig. Soms gewoon ermee zijn, handen op mijn hart, mogen huilen. Het mag er zijn, we zijn mensen die hier niet om hebben gevraagd en Hart en Ziel met geweld zijn misbruikt.
Dank voor je herkenbare verhaal.
Wat een hoop herkenning. Zelf zit ik nog maar net aan de start van de verwerking van de relatiebreuk met mijn ex. We hebben 12 jaar een relatie gehad en daarvan hebben we 8 jaar met ons samengestelde gezin samengewoond. Als hij en ik samen waren en de kinderen waren er niet, dan was alles fantastisch. Maar het samengestelde gezin was vreselijk stressvol. Hij had twee kinderen die behoorlijk verwend werden opgevoed, niks hoefden, niks moesten, alles mochten en alles kregen. Zet dat samen in een huis met mijn 3 kinderen met een totaal andere opvoeding (normen, waarden, verantwoordelijkheden, respect, geen materiele verwennerij) en je kunt wel nagaan dat dat een ramp werd en dat alles aan mij lag. Ik was veel te streng en moest het veel meer ‘loslaten’. Daar had hij deels gelijk in maar dan had ik mezelf wel heel erg moeten verloochenen. Ik trok het na 8 jaar niet meer, stortte volledig in (zat ook middenin de overgang, wat natuurlijk ‘extra gezeik’ betekende) en zat in totale paniek aan de rand van de afgrond. Hij redde zijn eigen hachie, ontfermde zich over de kinderen, wees naar mij en zei tegen ze: “kijk, hier kan ik natuurlijk helemaal niks meer mee, dat snappen jullie wel”. Niks mij troosten of desnoods door elkaar schudden en zeggen: “kom op schat, was is er aan de hand? Laten we dit samen bespreken en de kinderen hier niet bij betrekken”. Nee, hij liet me gewoon barsten en zorgde ervoor dat de kinderen zijn kant kozen. Daarna heeft hij me vaak verweten dat het allemaal mijn schuld was, dat hij er ALLES aan had gedaan om ons gezin te redden, dat ik dankbaar moest zijn voor hem, dat andere mannen allang bij me weg waren gegaan etc…. Intussen bezocht ik ook al zo’n 7 jaar psychologen, want ik geloofde dat het allemaal aan mij lag. Ik had ook een moeilijke jeugd met een dominante stiefvader gehad, dus ik had hulp nodig. De scheiding was vreselijk. De kinderen vertellen dat we uit elkaar gingen, waar ik ook van hen de schuld van kreeg want hij was altijd zo vrolijk en grappig en lief en ik was altijd de bitch die vroeg of iemand de tafel wilde dekken. Ons zelf ontworpen en net nieuw gebouwde prachtige huis (mijn kinderdroom) moesten we na 2 jaar verkopen, we moesten ieder een andere woning vinden en de spullen verdelen. Een hel. En ik miste hem ZO ontzettend, en hij mij ook dus we besloten het weer te proberen maar nu in een LAT-relatie. Maar daardoor raakte hij wel de grip op mij kwijt en ging ik me steeds meer realiseren dat ik altijd ‘in de ban’ van hem was geweest. Hij is makelaar en kan uren praten zonder echt iets te zeggen. Ik heb – voordat we een relatie kregen – ruim 10 jaar voor en met hem gewerkt, dus die verkooptechnieken kende ik als geen ander. Alleen had hij maar 1 techniek die hij zowel op het werk als prive toepaste: zichzelf en zijn overtuigingen verkopen aan anderen EN aan zichzelf. Ik vroeg me na een uur zijn monoloog te hebben aangehoord steeds vaker af: “wat heb je nou eigenlijk gezegd?”. Zelf kwam ik er met geel speld tussen en daarom ging ik hem brieven schrijven. Dat was de enige manier om hem duidelijk te maken dat ik bepaalde dingen met hem wilde bespreken en dat ik graag een gelijkwaardige relatie en betrokkenheid wilde. Of hij die brieven ooit echt heeft gelezen, daar twijfel ik nu aan. Hij zei van wel, maar er veranderde niks. Ik denk dat het feit DAT ik de moeite nam om hem brieven te schrijven, en het feit DAT ik iedere keer weer emmersvol huilde, voor hem voldoende bevestiging was dat ik van hem hield. En ik hield van hem, ondanks alles was ik na al die jaren nog stapelgek op hem. Hij ook op mij, en hij kon ook heel emotioneel zijn en ik denk dat die gevoelens oprecht waren. Maar hij kon zich niet kwetsbaar opstellen. “Dat kan ik mezelf niet permitteren” zei hij als ik vroeg waarom ik de enige was die al haar zwakheden toonde (waar hij niks mee deed overigens). Ik prikte steeds vaker door zijn gladde praatjes heen en zei dat ook. Dan werd hij boos, maar in feite voelde hij dat hij de grip op mij verloor en dat kon hij niet aan. Want hij verliest nooit de grip op mensen. Ik ben opgevoed door een narcistische stiefvader en daardoor ging ik dingen herkennen. Ik merkte dat wat ik ook probeerde duidelijk te maken, er niks veranderde. Uiteindelijk heb ik in november de stekker eruit durven trekken. Ik was nog een schim van mezelf en wist dat ik voor mezelf moest kiezen, wilde ik dit mentaal overleven. Maar ik was nog steeds stapeldol op hem en had nog nooit ZOveel van iemand gehouden, dus die beslissing nemen was echt heel, heel erg moeilijk. Stiekem hoopte ik dat hij alsnog zou inzien dat hij ook fouten had gemaakt en dat alles goed zou komen. Maar nee. Kapot van verdriet was hij en 9 dagen later ontmoette hij een zeer aantrekkelijke dame van vroeger die toevallig ook net single was. Ze likten elkaars wonden (en nog veel meer vermoed ik), huilden bij elkaar uit, gaven elkaar volop bevestiging en he he, eindelijk was hij van mijn gezeik verlost. Maar intussen had ik hem nog wel huilend aan de telefoon. Ik was totaal kapot toen ik erachter kwam dat hij al ZO snel een ander had. Maar natuurlijk wist hij ook dat meteen weer recht te praten voor zichzelf. “Het was niet MIJN keuze he, om uit elkaar te gaan. Ik had ook totaaaaal niet verwacht dat ik ervoor open zou staan, het is me echt overkomen…!” Hoewel hij heel goed wist dat ik nog heel veel verdriet heb en met de verwerking en mezelf bezig ben, vond hij het wel gepast om op Valentijnsdag zijn relatie met deze nieuwe knappe en veel jongere vriendin aan de wereld voor te stellen via social media. Terwijl hij altijd tegen mij zei dat hij van social media af wilde omdat hij er zo’n hekel aan had en het tijdverspilling vond…. Ik zag die foto van hen samen en ging echt opnieuw compleet dood van binnen. Drie dagen later vertrok hij met haar EN zijn kinderen (zie ons eens een happy family zijn) op wintersport. Mijn kinderen zagen dat en zeiden (los van elkaar): WTF doet deze man!? Binnen 2,5 maand is hij een compleet nieuw leven ingestapt…. het voelt alsof de afgelopen 11 super intense jaren nooit hebben bestaan… alsof ik en wij nooit hebben bestaan, alsof mijn kinderen nooit hebben bestaan. Hop, zo ingeruild. Lekker makkelijk; hij vluchtte ALTIJD voor gecompliceerde situaties. Hij keek nooit naar zichzelf. Hij koos altijd voor de makkelijkste weg.
En omdat iedereen hem alleen maar kent als de leuke, grappige, sociale, flamboyante, energieke man (zelfs mijn kinderen weten niet hoe hij tegen mij deed) kan ik er eigenlijk met niemand over praten. Mensen geloven me niet en denken dat ik jaloers ben. Dat maakt het wel een behoorlijk eenzaam proces.
Ik heb meerdere keren tegen hem gezegd: “ik ken jou beter dan dat jij jezelf wilt kennen”, en ik sta nog steeds volledig achter die woorden. Ik weet rationeel dat ik eigenlijk blij moet zijn dat hij zo snel een ander heeft, want nu MOET ik hem wel loslaten. Maar emotioneel is het een heel ander verhaal….
Een voorbeeldje van een narcistische moeder.
Toen mijn oudste zoon overleed (hij was toen pas 4 jaar geworden) zei mijn moeder tegen mij “Als hij bij mij geweest was, had hij nu nog geleefd”. Pas later heb ik kunnen voelen wat deze uitspraak met me gedaan heeft, maar ik had door de jaren heen geleerd om me af te sluiten van al wat ze zei. Ik was nog heel jong toen ik al voelde dat er iets niet klopte, maar ja, als kind kan je geen kant op en niemand wist hoe het er aan toe ging binnen de vier muren van ons gezin … want naar buiten toe was zij de liefdevolle, begripvolle moeder.
Ik heb enkele keren geprobeerd om te vertellen wat bepaalde dingen die zij deed, of juist niet deed, met me gedaan hebben en gelijk hoor je haar dat verhaal vertellen aan derden met haar erin als begripvolle, ondersteunende, voor haar kind opkomende moeder … en weer voelt het alsof in de kou sta.
Ik ben mij nog niet zo lang bewust dat ik een narcistische moeder heb en kan nu beginnen helen, onder begeleiding van een therapeut die inzicht heeft in deze materie. Ik hoop via de boeken van Iris Koops meer helderheid te krijgen en een weg te vinden om me te helen en mezelf te vinden.
Hoi Myriam,
Helaas is jouw verhaal niet uniek voor kinderen van narcistische ouders. Het is gewoon te ziek voor woorden dat het grootste drama van je leven zo wordt uitgebuit alleen om zelf weer een hoofdrol te kunnen spelen. Ik heb hier zelf talloze voorbeelden van en ik leef met je mee. De narcist pakt alle kansen aan om jou te laten weten dat je niet capabel bent en je ook nog eens moet schamen. Nee, er is hier maar één persoon niet capabel. De narcist moet zich heel diep schamen voor alle keren dat je getroost moest worden en in plaats daarvan een dolk in je rug stak. Als kind al geconditioneerd om je niet uit te spreken en uiteindelijk compleet monddood gemaakt. Ik vind het knap van je dat je hebt geprobeerd om je moeder duidelijk te maken wat je dwars zat. Ik durfde het niet eens te proberen. Ik wens je veel sterkte met je helingsproces.
Die trekkende put… Ik zàt al in de put toen ik mijn ex leerde kennen. Toen ik nog thuis woonde had ik een depressie. Geen wonder, bleek achteraf, want voor mijn moeder kon ik niets goed doen. Hoe ik ook mijn best deed, altijd had ze te klagen. Ik wilde weg en toen kwam ik een man tegen die mij leek te begrijpen. We werden een koppel en ondanks mijn depressie is hij bij mij gebleven. Hij wilde zelfs met mij trouwen! Dat vond ik ideaal, dan was ik meteen thuis weg. Feest! Maar daarna… we waren nog geen dag verder of hij deed al geen moeite meer om zijn masker intact te houden. Er was van alles wat niet klopte. Als ik hem aansprak over woorden en daden die niet overeen kwamen, had hij altijd wel een uitleg. Heel vaak was hij ergens het slachtoffer van en kreeg ik medelijden. Maar weggaan vond ik niet kunnen, want hij had mij ook niet in de steek gelaten toen ik “in de put” zat. Mettertijd werd mij duidelijk dat hij mij juist daarvoor had uitgekozen: ik zàt al in de put. Alleen slaagde ik er moeizaam in om eruit te klauteren.
Telkens ik mij weer een beetje goed in mijn vel voelde of zelfverzekerder, duwde hij er mij wel terug in. “Gedeelde vreugd is dubbele vreugd en gedeeld verdriet maakt het maar half zo erg”. Zo wordt gezegd. Maar als ik ergens blij om was, zette hij er de domper op. Was ik ergens verdrietig om, moest ik hem daar niet mee lastig vallen. Dan kon ik maar beter zwijgen, of alleen zeggen wat hij graag hoorde. Het werd een manier van leven: als ik hem hoorde terugkomen van zijn werk, ging ik al maar ongelukkig in de put zitten tot hij ’s anderendaags weer vertrok. Ik kon mij de hele dag amuseren, bij wijze van spreken, maar als ik ’s avonds in de keuken stond met de schort aan, was er vrede in huis. Had ik daarentegen een ganse dag gepoetst, gewassen en gestreken en nog meer, en zat ik bij zijn thuiskomst in de zetel, dan was het kot te klein. Dus heb ik overdag in het geniep gedurende 25 jaar toch een beetje mijn eigen leven geleid, kwestie van het vol te houden. Ik had immers 3 kinderen. Jaja, hij is soms lief voor mij geweest. Toch als hij iets nodig had.
In plaats van een put, stel ik het ook nogal eens voor als een spinnenweb. De spin wacht geduldig op een prooi en weeft daarvoor onzichtbare draden. Eens die prooi gevangen is, is het gedaan met de vleugels uitslaan. Dan begint het leegzuigen, beetje bij beetje, maar het slachtoffer kan niet weg. Er is niemand die je daarvoor waarschuwt. Wie er zelf niet in vast is komen te zitten, weet niet dat het bestaat en de anderen zijn uitgeput en in extreme gevallen zijn ze eraan bezweken of zelfs omgebracht. Gelukkig is er nu internet, maar dan moet je nog weten waar je moet zoeken. Ik heb bijna 50 jaar lang naar verklaringen gezocht voor zijn gedrag, van bipolaire stoornis tot autisme, maar nu weet ik het zeker: het is narcisme.
Hallo Iris.
Dit lees ik nu voor het eerst. Hoe treffend! Altijd heb ik me afgevraagd: hoe doet ze dat nou? [Mijn moeder]. En kan zij hypnotiseren? Ja, mij op de kast jagen. Dat wist ik. Afgunst, haat was wat ik ervoer van moeder. Een taboe om zo over je moeder te denken! Jaloezie op mijn empathie. Taboe om je moeder hiervan te verdenken. Jaloezie op mijn gaven en talenten. Taboe om je moeder te beschuldigen.
Eindelijk iemand die dit taboe doorbreekt!
Moeder heeft mij, als kind en later, in een verkeerd daglicht gezet t.o.v. de rest van de familie. Zij wil mij zien als een klein onzelfstandig kind. Iemand die niet met geld om kan gaan. Zus en broers, die al jong tegen mij zijn opgezet, geloven haar. Ik heb nooit mijn eigen ding kunnen doen omdat dit té vroeg in mijn jeugd is gebeurd. Ik ben uit huis geplaatst toen ik pas 15 was, naar een internaat. Later heeft ze bekend dat er niets met mij aan de hand was, ik was een normale puber. Ze bekende dat ze mij naar een school deed die zij haatte. [Ik ben zelf moeder, wie doet zoiets nou, dan haat je toch je kind!] Door mij uit huis te plaatsen kon moeder destijds vrij haar gang gaan om de rest van het gezin wijs te maken dat ik zelf weg wilde en niet van hen hield. Ik heb als kind van welgestelde ouders geen enkele kans gehad, mijn ambitie werd afgebroken in die trekkende put waar ik als kind niets van wist! Kind van welgestelde ouders! Geld zat! Meer dan gebrek aan geld, leidt psychische afbraak tot een levenslange bijstand met eventuele armoede. Ik kan goed met geld omgaan maar heb levenslang mijn vleugels niet kunnen, durven uitslaan. Over een week ben ik 65.
Twee troosten: mijn geloof in God en het Koninkrijk. Mijn zoon die ook kunstenaar is en het zoveel beter kan doen met steun en bemoediging van mij. Maar innerlijk rouw ik in een betrekkelijke vrede om het verlies van mijn leven. Dat gaat gemakkelijker nu ik zoveel erkenning vind op deze website.
Jaren heeft het geduurd dat ik eindelijk weet: niet laten merken hoe ik me voel. Geen enkele relatie aangaan met haar.
Er is een rechtszaak geweest. Ik tegen moeder. Onderwerp: erfenis. Vreemd en vreugdevol hoe ik me voelde tijdens dat proces. Goed uitgeslapen en mooi. Eenvoudig en netjes gekleed door kringloopwinkel [ouderwetse donkergrijze soepel vallende pantalon met wijde pijpen] en Zeeman [mintgroen snoezig vestje]. Rechtop en ik wist dat ik er goed uit zag, vooral toen mijn advocaat respectvol de deur voor mij opende. Nadat ik dit artikel heb gelezen weet ik heel erg zeker: dat heb ik GOED GEDAAN.
Dank je dat jij dit bevestigd.
PS.
Ik ben iets belangrijks vergeten te schrijven. Reactie op dat je niet moet laten zien hoe je je voelt, zoals Iris schrijft. Ik deed dat wel. In 2012 ten tijde van de erfeniszaken en ik om financiële inzage vroeg. Zij gaf me niets! Ik smeekte en huilde aan de telefoon en toen zei ze: “Ik geniet zo van dit contact.”
Het drong niet tot me door wat ze zei.
Jaren ben ik hiermee bezig geweest op mijn eentje. Moeder zette haar masker af. Genieten van het leed van je dochter is kwaadaardig gedrag.
Ze stuurde mij naar haar boekhouder die mij aan de lijn hield. Ik kreeg geen inzage. Na een vruchteloze e-mail wisseling stuurde mijn welgestelde moeder mij de rekening. Haar masker ging af.
Mijn zoon zei in die tijd tegen mij: “Je moet niet laten zien hoe je je voelt.”
Hij was in 2012 pas negentien. Hij heeft zijn oma als kind ‘vies’ gevonden. Hij zag de perversiteit op het gezicht van deze oma die mijn moeder moet voorstellen.
Ik dacht nog dat mijn moeder wel iets om me zou geven en liet dus wel zien dat ik me verschrikkelijk voelde. Mijn intelligente zoon had gelijk. Moeder heeft genoten van mijn lijden. Schokkend. Omdat er nog een erfenis staat te wachten kan ik de boel niet afsluiten.
Vervolgens heb ik hier in Twente geen hulp gekregen, vriendschappen vielen weg, corona nam er een en ik ben niet meer in staat om vrienden te maken. Binnen acht jaar moest ik drie keer verhuizen door afbraak en renovatie. Omdat ik in 2014 een verhuizing niet aankon heb ik extra hulp gevraagd en gekregen. De woningbouw weet zodoende van deze problemen en doet niets dan deze zwaarder maken door niet te zeggen dat ik voor een renovatiehuis koos. In 2018 moest ik mijn huis weer verlaten voor tien dagen. Heden in 2022 voor de derde keer en die keer viel samen met de rechtszaak in mei dit jaar. Onder zeer uitzonderlijke omstandigheden zit ik een paar maanden in een logeerhuis waar ik me ontheemd voel. Maar ik ben wel weggehaald voor de bouwvakkers. En ik heb gratis internet gekregen. Maar zit telkens in stress omdat de woningbouw zich niet aan de afspraken houdt. Ik heb besloten het advies hierboven van Iris ook op de woningbouw toe te passen: reageer er niet op, laat niet zien dat dit ergert. Ik heb dit vaker toegepast op situaties met bouwvakkers en monteurs die meerdere huurders succesvol op de kast jagen: niet laten zien hoe je je voelt. Ook de gemeente doet dit met uitkeringsgerechtigden.
Omdat de derde verhuizing samenviel met de rechtszaak tegen moeder, mislukte deze tactiek en ben ik emotioneel geworden. Het werd me te veel. De zitting heb ik succesvol doorstaan met deze tactiek.
Dit kan allemaal hier in Twente. Eén slecht woord over je moeder en je bent zelf slecht. Je bent kinderachtig als je over je moeder klaagt. Als ik zeg wie ze is krijg ik verbijsterende gezichten. Mensen horen het, vervolgens vertrekken ze en ik hoor niets meer van hen. Iemand heeft mij wanhoop gevoeld bij de derde verhuizing en iemand anders ingeschakeld waarop ik nu nog wacht.
Na een heel slechte nacht vannacht, voor slaap gebeden en gekregen, dacht ik: ik moet iets doen met dit probleem. Onomwonden weet ik dat mijn moeder écht slecht is. Zij zegt het ook zelf in het Twens: “Ik bin ’n slecht méske.”
‘Ik ben een slechte vrouw.’
Ik heb definitief gebroken met de hele familie in 2012. Zonder twijfel. En zonder erfenis had ik het kunnen afsluiten.
De kern van de zaak ‘hypnotiseren en hersenspoelen’ twee woorden die ik afgelopen jaren heb gebruikt tijdens het opschrijven van mijn hele leven. Ik ben gehersenspoeld en gehypnotiseerd door deze vrouw en ondanks alle verzoeken om hulp heeft niemand geluisterd naar het hele verhaal zodat dit eerder had kunnen worden ontdekt. Hier op deze website krijgt ‘mijn verdwenen zelf’ een stem. Maar wat als ik een hulpverlener of degene [uit mijn kennissenkring] hiervan vertel en deze website laat zien? Ik wil het delen. Heb dat nodig.
Niet alle moeders houden van hun kinderen. Ik had een moeder die niet van mij hield. Als baby voedde zij me niet zodat ik met ondervoeding naar het ziekenhuis moest. Ze gaf mij de schuld. Een baby! Maar de verpleegsters wisten wel beter: deze baby was té gulzig. Ze hebben er maar een postnatale depressie van gemaakt voor moeder. En de baby ging weer mee naar huis.
Klaar en duidelijk: moeder geniet van mijn lijden. In 2015 heb ik dat ontdekt door een boek van July Gregorie met de titel ‘Verziekt’. Het was zo confronterend dat ik het niet zomaar uit kon lezen. Mijn zoon heeft het als kind ook op haar gezicht gezien: het genot als ze mij ongelukkig kon maken. Pervers genot. In mijn levensverhaal heb ik deze woorden gebruikt, want niemand leest ze. Hier op deze website durf ik ze openlijk te gebruiken. En ik heb gereageerd op coaching in de buurt. Ik denk wel dat ik iemand met kennis nodig heb ook om de dagelijkse praktische zaken aan te kunnen. De kennis op deze website moet ook in ons mooie Twente gehoord worden.
Herken mijzelf zo in je verhaal. Hoop dat het nu beter met je gaat.
Wat mooi dat je de kracht in jezelf hebt gevonden.
Ik leef met je mee. Mijn moeder genoot en geniet nog steeds van mijn lijden door zwaar sexueel misbruik in mijn jeugd en overal de schuld van hebben gekregen door mijn moeder heb ik complex PTSS, zij heeft me zo zwart gemaakt bij m.n andere broers en zusje dat ik zelfs geen familie meer heb. Ik heb met haar gebroken maar toont geen respect voor mijn keuze, zij probeert nog aan mijn deur te komen om mijn leven te manipuleren en te controleren naar haar hand, ze geniet dat ik geisoleerd ben geraakt door PTSS. Zodat zij de hele familie voor zich heeft.
Ook hierin lees ik zoveel gelijkenissen. Ook ik heb PTSS en zie niemand meer van mijn broer en zussen. Ik kwam ook uit een toxisch gezin. Ben ook zwart gemaakt. Heb vorig jaar gebroken met mijn oudste narcistische zus na de 3e stiltebehandeling van 4 jaar. Ze dacht zo mijn leven weer in te kunnen wandelen. ik was nu sterk genoeg om haar te weren.
Hallo Ankie.
Ik leef met jou mee. Ik ervaar het als een diepe schok. Een shock. ‘Hevige schrik’ noemt mijn woordenboek dit. Ik denk dat ik nu al jaren in deze hevige schrik vastzit en mogelijk ook PTSS heb. Die vierde letter, de letter S van ‘stoornis’ schrijf ik aan moeder toe, niet aan mij want ik heb het overleeft. Ik noem het voor mezelf: ‘postnatale stress shock/schok’.
Binnenkort krijg ik een coach, tenzij het niet klikt. Dat is nu nog mijn angst: dat het niet klikt. Als het wel klikt heb ik twaalf jaren op hulp gewacht.
Jouw moeder gaat wellicht geen respect tonen voor jouw keuze. Zulke mensen kunnen geen respect voelen voor andere mensen. Voor niemand dan alleen zichzelf. Het feit dat jij en ik zo’n moeder hebben gaat het verstand te boven. Het is absoluut tegennatuurlijk gedrag. Niet laten zien dat je lijdt is wel het beste om te doen. Ook dat lijkt tegennatuurlijk dat je je moeder niet mag laten zien en weten dat je pijn hebt. Natuurlijk gedrag is een moeder die wil helpen.
Niet laten zien hoe je je voelt heb ik met succes ook toegepast op de woningbouw, zoals ik hierboven beschreef. Maar een woningbouw die manipuleert is wel wat anders dan dat het je moeder is. Er zijn veel mensen die leedvermaak hebben. Roddelaars die echt kwaadspreken. Op z’n gezondst is het slapstick. Op z’n ziekst is het sadisme. Een moeder hebben met sadistisch gedrag gaat je verstand te boven.
Degene waarop ik wachtte is er geweest en ik ben weer een teleurstelling rijker, met het verschil dat ik nu meer doorzie en sneller herstel. Het was iemand uit mijn oude kennissenkring waar ik vroeger tegenop gekeken heb. Ik denk dat wij een spiegel kunnen zijn voor het falen van mensen die menen wijs te zijn. Geen leuke spiegel. Ze hebben geen antwoorden, ze worden gedwongen na te denken, vaste meningen, sociale aannames te herzien.
In mijn prille jeugd is ook seksueel misbruik geweest door moeder. Jij schrijft ‘zwaar seksueel misbruik’. Ik ga gewoon naast jou zitten in mijn gedachten. En lijdt met je mee. Met iemand die ook met mij kan mee-lijden. Zo zijn we niet helemaal alleen.
Zo ontroerend dit te lezen. Mag ik ook naast je zitten? Veel sterkte.
Zelf heel kort een relatie gehad met een meid. Uiteindelijk maar 2. 5 maand een relatie gehad. Totaal in een tijd bestek van een half jaar goed met d’r om gegaan. In die 2.5 maand er achter komen dat ze zo erg narcistisch is als het maar zijn kan. In die 3.5 maand daten was ik natuurlijk de knapste, leukste, beste, fantastische man die ze ooit had ontmoet. Toen eenmaal in de relatie begon het manipuleren etc. Ik deed alles fout, ik snapte haar niet en nooit andersom natuurlijk, ik zag alles zwart wit en was de grootste fout wat haar was overkomen. Uiteindelijk 4 jaar later inmiddels gelukkig met m’n grote liefde en 5 weken geleden ouders geworden van een prachtige zoon. Misschien heb ik niet zo lang in een relatie met een narcist gezeten als andere mensen. Maar het is genoeg om te weten hoe erg het kan zijn. Daarom wil ik zeggen tegen degene die er nog in zitten. Kap ermee, ga praten en geloof in jezelf!