Tijd voor het vervolgboek!

Lieve mensen,

Met deze blog wil ik aankondigen dat ik heb besloten mezelf vier maanden terug te trekken, om het vervolg op het werkboek af te maken. Dit boek, waar ik al geruime tijd aan probeer te werken, krijgt niet de aandacht die het verdient. Daarom heb ik besloten me geheel uit de “dagelijkse operatie” terug te trekken. Het verdwenen zelf blijft dankzij mijn collega’s op dezelfde manier doorgaan, alleen ikzelf ben tijdelijk niet direct bereikbaar.

Dit is een ingrijpende beslissing en er ging heel wat aan vooraf. Ik heb in de periode dat ik met dit werk bezig ben (de website werd in augustus 2013 gelanceerd) heel veel geleerd. Een paar keer ben ik er bijna mee gestopt. Zonder de intervisie van drie betrokken therapeuten, en de steun van een aantal belangrijke mensen om me heen, had ik het niet vol kunnen houden.

Met mijn werkboek heb ik een stem proberen te geven aan vele mensen met vergelijkbare ervaringen. Ervaringen die zo destructief waren, dat je verstild raakt van binnen. Volkomen geïsoleerd van alles en iedereen. En vooral van jezelf: het verdwenen zelf. Het heeft me ontzettend geraakt (en het raakt me nog steeds) hoeveel weerklank mijn boek vindt. De reacties van herkenning zijn ontroerend. Natuurlijk werd er al gepubliceerd over narcisme en hadden diverse slachtoffers hun ervaringen kenbaar gemaakt. Alleen heb ik met mijn boek een snaar geraakt, die blijkbaar nog niet “geklonken” had. Talloze mensen lieten en laten me weten “het lijkt of je erbij bent geweest”.

Ik ben heel blij dat ik zoveel mensen kan helpen met het terug vinden van hun eigen weg. Want ieder heeft het zelfgenezend vermogen in zich. Narcisten en psychopaten weten echter die verbinding op te heffen. Wanneer de verbinding hersteld wordt, kun je het leven weer aan.

De eerste drie kwart jaar deed ik al het werk alleen; boekverzending, verwerken van de reacties op de website en per mail, coaching, het geven van en de administratie rond workshops, het leggen van contacten. Het was veel te veel, alleen al gezien het onderwerp. Steeds meer werd mij duidelijk dat je dit werk niet alleen kan doen. Ik besloot een netwerk op te richten en zocht contact met geschikte coaches en therapeuten. Daarnaast zocht ik ondersteuning voor de dagelijkse operatie en vond deze in de persoon van Mark en Susan (zie “wie zijn wij”). Nu ik zelf met de coaching, workshops en diverse taken kon stoppen, verwachtte ik dat er tijd over zou blijven voor het schrijven van het vervolgboek. Niets bleek minder waar…

Ik heb mezelf nooit gezien als een “Jeanne d’ Arc”, een redder, want je kunt alleen jezelf redden. De enorme hoeveelheid mails en reacties is overweldigend geweest. Talloze schrijnende getuigenissen, soms de onmacht over situaties waaraan zo weinig te doen valt.

Toen ik met dit werk begon, had ik een oneindige compassie voor de doelgroep “slachtoffers van narcistische mishandeling”. Ik maakte de vergissing om deze doelgroep als een “homogene groep” te zien. De groep slachtoffers van narcisten en psychopaten is groot, maar het is geen homogene groep. Mensen zitten op een verschillend punt in hun proces, en dat is logisch. Maar er zijn ook slachtoffers die narcistische trekken hebben overgenomen in hun gedrag, en dit (nog) niet kunnen zien van zichzelf. Zij hebben jarenlang in een verziekt systeem gezeten en zijn hierdoor soms grenzeloos geworden. De positie van “slachtoffer” is voor sommigen een vrijbrief voor gedrag, dat ik soms als het gedrag van een dader ervaar.

Sommige slachtoffers probeerden me te claimen. De “schreeuw om hulp” begreep ik, het claimende -wat een grote druk op mij legde- begreep ik niet. Ik ben in mijn werk steeds meer grenzen gaan aangeven, want het putte me uit. Het feit dat je slachtoffer bent maakt niet dat je alles kunt maken. En ook ben ik narcisten tegengekomen die zich voor doen als slachtoffer.

Dit zijn uitzonderingen, maar het maakt mijn werk wel zwaar. Daartegenover staat dat de meeste mensen zich op een normale, integere en soms zeer ontroerende manier met mij verhouden.

Ik heb ervoor gekozen om open te zijn over bovenstaande, omdat dit werk door sommigen geïdealiseerd wordt. Er is echter niets romantisch aan. Ik ben zelf slachtoffer geweest, en heb ontzettend moeten knokken om uit het land van de duisternis te komen. Ik heb het afgelopen jaar me vaak vertwijfeld afgevraagd, waarom ik in vredesnaam voor deze weg gekozen had. Ik werd dagelijks weer in dat duistere land getrokken. Niet alleen door de talloze afschuwelijke ervaringen van slachtoffers die me elke keer weer raakten, maar ook door het manipulatieve of soms heel destructieve gedrag dat ik tegen kwam. Ik ben zelf voor narcist uitgemaakt, ik zou enkel aan deze doelgroep willen verdienen, mijn motieven zouden niet integer zijn. Ik heb ontdekt dat er andere mensen met het onderwerp narcisme bezig zijn, die dit doen vanuit het land van de duisternis. Kortom, vaak had ik mij er graag ver van gehouden, maar de nood was en is hoog. Er zijn heel veel slachtoffers of ervaringsdeskundigen. Vooral hierom heb ik geïnvesteerd in een netwerk, want dit is werk waar vele schouders voor nodig zijn.

Het belangrijkste wat ik heb geleerd gaat over grenzen. En over de tegenpool hiervan: grenzeloosheid. Ik moest en moet meer mijn grenzen gaan bewaken. Ik ben alerter geworden, gereserveerder. Ook is het me duidelijk geworden dat ik op deze manier niet de volle aandacht aan mijn vervolgboek kon geven. Nu ‘het verdwenen zelf’ uitgebreid is kan ik de dagelijkse taken met een gerust hart aan mijn collega’s Mark en Susan over laten zodat ik me kan richten op het schrijven. Ik heb de komende vier maanden ook nodig om te herstellen. Ik ben inmiddels behoorlijk uitgeput, en opgelucht door mijn beslissing.

Ik kijk zeker met voldoening terug, want bijvoorbeeld het netwerk van betrokken en gespecialiseerde coaches en therapeuten is iets dat me echt blij maakt. Er kunnen veel slachtoffers geholpen worden. Er is minstens eenmaal per maand een workshop, en hier is behoefte aan. Het is motiverend om samen met mijn collega’s de schouders eronder te zetten, en ook met enkele mensen die achter de schermen heel betrokken zijn. De hartverwarmende contacten met diverse mensen gaven mij voldoening. En wat ik allemaal geleerd heb; ik ben gegroeid als mens.

Ik kijk terug, en naast de voldoening is er ook verdriet. Het was veel, en soms heel duister. Door middel van intervisie, steun van mensen om me heen en zelfonderzoek heb ik mijn weg hierin gezocht. In deze anderhalf jaar zijn mijn inzichten in en kennis van narcisme en psychopathie nog verder gegroeid. Het maakt me blij dat ik dit alles om kan zetten in het vervolg op mijn werkboek. Ik kijk er naar uit om het schrijfproces op te pakken en me hier nu intensief mee bezig te houden. Ook ben ik blij dat er diverse betrokkenen (professionals en ervaringsdeskundigen) hun bijdrage willen leveren. Met die mensen zal ik contact hebben, naast het contact met mijn collega’s en leden van het netwerk.

Mijn directe collega’s Susan en Mark nemen de dagelijkse zaken over. Alles gaat dus gewoon door: deze website, het verdwenen zelf op facebook, de boekverzendingen, workshops en vanzelfsprekend de individuele trajecten vanuit het netwerk. Wanneer mijn nieuwe boek straks klaar is zullen er voorproefjes op deze website geplaatst worden.

Ik wil iedereen bedanken en ontzettend veel succes wensen. Blijf vooral regelmatig kijken op deze website en als je wilt reageren, doe dat! De website vormt een belangrijk platform voor ervaringsdeskundigen. Ik heb enorm veel respect voor alle mensen die hun weg hebben gevonden of aan het vinden zijn. Ik wens ieder een heel goede tijd!

Iris