Dit is een gastcolumn van Nicole
Ik was laatst op een symposium voor volwassenen die in hun jeugd mishandeld zijn geweest. Daar stond een vrouw op en ze zei: “Ik ben slachtoffer én ik ben dader.” Zij kreeg een applaus voor haar moed en eerlijkheid.
Ook ik ben slachtoffer én ik ben dader, ongewild. Ik heb mijn kinderen nooit geslagen, maar in mijn onmacht en boosheid kon ik ze dagenlang negeren. Hoe kon ik zó stom zijn?
Ik vond het zelf altijd verschrikkelijk als ik genegeerd werd, doodgezwegen, alsof ik niet besta. Nóg kan ik last hebben van stiltes, die voor mij zo beladen kunnen zijn. Waarom deed ik dan mijn kinderen hetzelfde aan? Ik had niet in de gaten dat ik een patroon in stand hield, nog sterker, ik dacht dat ik het goed deed, want ik sloeg mijn kinderen immers niet!? Gelukkig hebben mijn kinderen mij hierop gewezen en kon ik mijn gedrag veranderen, omdat ik besefte wat ik aan het doen was. En ik schaamde me dood.
De geschiedenis blijft zich ook hier herhalen: als kind was ik mishandeld door mijn moeder. Nu heb ik ook nog een narcistisch zusje. Ik word steeds maar weer meegetrokken in haar charmes, manipulaties, leugens, enz. Pas achteraf kan ik weer zien en voelen wat er met me gebeurt in het contact met haar. Ik durf er niet tegen in te gaan, dus duw ik mijn gevoelens weg en ga weer mee in haar wereld. Dan heb ik ook nog met de rest van de familie te maken, ook zij worden meegesleurd. Vanwege de “lieve vrede”, houden we onze mond en houden haar gedrag hiermee in stand.
Eén van de ergste dingen vind ik dat de familie vindt dat mijn zusje “de pech heeft dat zij op verkeerde mannen valt”. Het is namelijk al een aantal keren gebeurd dat die mannen op hun manier openlijk wraak nemen op mijn zusje. Niemand heeft door dat deze mannen eigenlijk slachtoffer zijn. En een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het is ook zó verschrikkelijk moeilijk om te bevatten als iemand zó lief kan zijn, zó medelevend kan overkomen, dat dit allemaal nep is; dat het alleen maar om een leeg omhulsel gaat en puur eigenbelang..
Op een ochtend werd ik wakker, boos op mezelf, op het gevoel van machteloosheid, omdat de geschiedenis zich maar steeds blijft herhalen. En ineens bekroop mij het gevoel van: ik wil staan voor mezelf! Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn eigen welzijn en ik wil het contact met mijn zusje verbreken, zonder dat ik daar tegenover wie dan ook verantwoording hoef af te leggen. Wát een krachtig gevoel was dat!
Heb ik het al kenbaar gemaakt? Ja, hier. Thuis heb ik nu nog even voor de makkelijkste weg gekozen: gewoon de telefoon niet opnemen als mijn zusje belt. Lang leve de nummerherkenning!
Nicole
3 reacties op “De geschiedenis herhaalt zich”
Hoi Nicole,
Ik heb ook een narcistische zus. Ik heb met haar al jaren geen contact meer. Ik denk al ruim 10 of 15 jaar niet meer. ‘Vroeger’ toen onze kinderen klein waren, waren we vaak bij elkaar. Mijn kinderen kwamen graag bij hun tante en neefjes. Tante (mijn zus dus) was heel handig en creatief in ‘lekkere dingetjes’ maken en opsmukken. Ze had altijd wel iets lekkers in huis, of een leuk rietje of wat dan ook voor in de limonade. Ik was gescheiden en had het niet zo breed en was altijd heel blij als we naar mijn zus konden. Ergens, ooit, al weet ik niet exact wanneer, is daar verandering in gekomen. Het ging geleidelijk aan. En ik weet eigenlijk niet of het komt omdat ik zus ging doorzien en haar niet meer zo loofde als voorheen of dat het komt omdat ik opkrabbelde uit mijn ‘scheidingsperiode’ en daar enigszins (althans vooral in haar ogen) sterker door uit de bus kwam. Ergens is bij haar de jaloezie ontstaan richting mij. Het heeft ook lang geduurd voordat ik dat door had. Tenslotte heeft zij het financieel 1000 keer beter dan ik. Haar kinderen liepen altijd in de nieuwste kleding, waren overal bij, op en aan en met haar gezin gingen ze twee keer per jaar op vakantie. De attractieparken werden wekelijks bezocht en na afloop gingen ze uit eten. Nee, niet naar een camping in Nederland, maar naar Florida en zo. Wij, ik en mijn kinderen, genoten van de verhalen als ze terugkwamen. Ik ben nooit jaloers geweest daarop.
Ik had maar een schamel maandbedrag waar ik van rond moest komen met mijn kinderen. Ik kwam uit een relatie met een narcist, dus ik had niets. Echter kon zij daar ook niks aan doen. Dus ik heb daar nooit bij stilgestaan. Ik was gezond en gelukkig met mijn kinderen. Niet dat ik dat zo elke keer bedacht, maar ach.. ik deed het ermee.
Achteraf bekeken is het natuurlijk absurd dat ze mij niet heeft gesteund financieel. Ze had me in zoveel dingen kunnen helpen, al was het maar middels gedragen kleding van haar kinderen of de Donald Duck’s die ze hadden gelezen, waar ze een abo op hadden. Al had ze mijn kinderen maar één keer meegenomen naar een attractiepark. Dat doe je toch voor je zus? Ik zou dat voor haar en voor haar kinderen hebben gedaan.
Ik vroeg er ook weleens naar kan ik me herinneren, heel voorzichtig, maar ik had altijd het gevoel dat ze me écht niet hoorde en ik vond het gênant om er rechtstreeks naar te vragen.
Onze moeder, die vaak genoeg zei dat zus me best zou kunnen steunen, heeft ook vaak haar best gedaan. Het werd alleen steeds grimmiger. Vermoedelijk, nu ik er op terugkijk, had zus het er ook moeilijk mee dat ma en ik meer op één lijn stonden. Zus wilde gewaardeerd worden en ze kon het niet verkroppen dat ma meer met mij ophad dan met haar. Niet dat ma dat expres deed, maar het was gewoon zo. Ma en ik waren twee handen op een buik. Dat kon zus niet verkroppen. Ik kreeg het uiteindelijk beter, ook financieel. Ik vond een baan en ging aan de studie. Ik moest hiervoor geld lenen natuurlijk. Daar los ik nu nog steeds op af. Geleend van een ‘werkgever’, die ook narcistisch is en mij dus niets gunt. Ik wist dat destijds allemaal nog niet. Narcisme? Wat is dat? Een egoïst? O ja, die ken ik genoeg…
En zus werd steeds kattiger en kattiger. De leugens begonnen. Ik werd zwartgemaakt. Daar ben ik pas achtergekomen járen en járen later. Ik merkte weleens aan familieleden, ooms en/of tantes dat de hartelijkheid richting mij verdwenen was, maar ik begreep nooit waarom. Was het omdat ik gescheiden was? Was ik zelf niet hartelijke genoeg? Ik wist het werkelijk niet.
Waarom mijn zus me zwart heeft gemaakt? Ja, ik zeg jaloezie. Mijn kinderen kunnen beter leren dan die van haar. Ik heb daar altijd mijn mond over gehouden, want ik wist wel dat ze dat niet kon hebben. Ook ma mocht daar nooit over spreken, over mijn kinderen. Dat deden we dan ook niet. Maar zoals je weet, is er Facebook en zo..
Uiteindelijk verbrak zij alle contact met mij. Ook haar kinderen, die het heel goed konden vinden met die van mij, kwamen niet meer. Ik was er kapot van. Mijn oudste zoon ook. Hij begreep er helemaal niets van. Ik vond het zó erg voor hem, maar wat kon ik? Ik heb gebeld, maar ze hing telkens opnieuw op. Ik stuurde haar brieven en kaarten, ik probeerde het via de mail. Niks, geen enkele reactie.
Ik zocht contact met haar man. Hij heeft met me gesproken, een aantal keer. Echter, bleek al snel, hij is zich nergens van bewust. Hij keek me regelmatig aan alsof ik vreselijk zat te liegen. Ik begrijp het ook wel. Mijn zus heeft hem hele andere verhalen vertelt dan de waarheid. Hij weet van niets. Hij gelooft zus. Want die ‘afschuwelijke’ verhalen van mij kúnnen gewoon niet waar zijn. Soms, terwijl ik zat te vertellen in tranen, keek ik de man van mijn zus aan en las ik in zijn ogen alle twijfel. Ik las in zijn ogen dat hij niet kán geloven dat zijn vrouw zoiets doet. En ja, ik begreep dat. Ik begreep ter plekke zijn ongeloof. Het is namelijk ook ongelooflijk.
Na het overlijden van mijn moeder ben ik gaan zoeken op het internet. Waar was ik in godsnaam toch in verzeild geraakt? Het was een groot web van leugens en verdraaiingen. Ik wist dat, maar kreeg nergens aansluiting, bevestiging of herkenning/erkenning. Ik was toch niet gek??! Narcistische persoonlijkheidsstoornis! Dat las ik. Dit was waarmee ik te maken had. Het klopte van A tot Z. Wat een opluchting! Het had een naam. Daarmee was ik er nog niet helaas. Maar met behulp van Iris haar workshops en haar werkboek ben ik daar in mijn uppie helemaal goed uitgekomen. Ik heb geen contact meer met mijn zus en vader.
Mijn kinderen krijgen een hele andere opvoeding dan die van mijn zus. Mijn kinderen mogen zichzelf zijn. De kinderen van mijn zus niet. Dat zul je wel begrijpen.
Op dit moment hebben mijn kinderen het contact met hun vader verbroken. Geheel op eigen initiatief. Ze snappen het! Ze weten hoe narcistisch misbruik werkt! Ze laten zich niet meer manipuleren! Ik vind het natuurlijk heel erg voor ze. Het doet pijn en het zou zoveel leuker zijn als ze een vader hadden waar ze op konden vertrouwen en op konden bouwen. Helaas hebben ze die niet. En hun vader speelt dus nu het grote slachtoffer: ‘Ik heb altijd voor jullie klaargestaan, jullie geld gegeven, met jullie op vakantie geweest, ik heb het zelfs uitgemaakt met mijn vriendin, waar jullie een hekel aan hadden… ” Hij duwt briefjes in de bus voor ze met daarop : “Ik zal altijd van jullie blijven houden. De deur staat altijd voor jullie open en het spijt me van wat ik heb gedaan’.
Maar hij benoemt niet wát hij heeft gedaan. Hij biedt niet zijn excuses aan voor zijn gedrag de afgelopen jaren: Zijn vriendin die altijd op de eerste plaats kwam, de keren dat hij niet thuis was als de kinderen met weekendtas bij hem voor de deur stonden, de keren dat hij stomdronken was op vakantie in het buitenland toen de kinderen nog klein waren en ze bang waren voor hun vader en ál die keren dat hij over ze heen walste..
De geschiedenis herhaalt zich, maar ik zie ook een doorbraak.
Ik hoop dat mijn kinderen narcisme doorzien en bij zichzelf blijven.
En daar zou de herhaling van de geschiedenis kunnen stoppen, bij jouw kinderen. Weliswaar via een keiharde levensles, helaas. En toch…. Als dat betekend dat zij geen slachtoffer gaan worden van een narcist omdat zij het kunnen herkennen, dan is er toch iets goeds uitgekomen. Ik vermoed dat jij sterke kinderen heb, die voor zichzelf kunnen blijven staan. Mooi hoor!
Ook ik kom uit een jeugd met een narcistische Moeder en wat later bleek ook een narcistische zus. Altijd tussen twee vuren gezeten en werd ik uitgespeeld tegen de ander. Mishandeling zowel lichamelijk als psychisch al van kleins af aan. Nooit getwijfeld aan mezelf want ik begreep dat er ” iets ” niet klopte. Jarenlang last van depressies gehad omdat in mijn jeugd het ” ” zich uiten” de kop werd ingedrukt. Mijn Moeder is vorig jaar gestorven en werd ik ook geconfronteerd met de leugens, manipulatie en bedrog van mijn zus van de afgelopen jaren. Toen ben ik gaan zoeken wat er toch aan de hand was in ons gezin, waarin ik me nooit heb thuis gevoeld, en kwam uit op narcistische persoonlijkheid. Het duurde even voor het mijn duidelijk was dat mijn ex echtgenoot ook een narcist was. Uit de gein zei ik tijdens mijn huwelijk dat het erop leek of ik met mijn Moeder getrouwd was. Nu is het contact verbroken tussen mij en mijn zus,als ook mijn ex. Ik heb EMDR gedaan en heb nu rust. Ik snap het, voel me soms alleen omdat ik geen familie meer heb. Maar eigenlijk heb ik die nooit gehad. Ik heb nog een oudere zus die mij nog steeds zie als psychisch patient en niet geloofd in de onzin die ik vertel over narcisme. Dat zal wel zo blijven want zij was het favoriete kind van mijn Moeder en heeft dus een andere band gehad dan ik. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk dat zijn Vader alleen aandacht voor hem had als mijn ex er beter van kon worden of als hij een van zijn ” vrienden ” wilde laten zien dat hij een zoon had. Na jaren heeft mijn zoon ervoor gekozen geen contact met zijn Vader meer te willen. Dat is volgens mijn ex mijn schuld, ook al is mijn zoon nu 30 jaar. Ondanks mijn jarenlange depressies heb ik een geweldige band met mijn zoon en zo is bij ons ook een eind gekomen aan de cirkel van ellende.