Dit is een gastcolumn van “Op gemak bij mezelf”.
Alweer een aantal jaren tegenover mezelf uitgekomen dat een van mijn ouders pleger is (geweest) van psychisch huiselijk geweld. Sindsdien hard gewerkt aan mijn herstel en een eind op weg. Vorig jaar o.a. via deze site ontdekt dat het vrijwel zeker NPS was. Mooi, de ervaring heeft een precieze naam en dat kan ik nog beter een plek geven. Inmiddels zo ver, dat ik er zonder emotie over kan spreken met een enkele naaste, als er een passende aanleiding is. In waarneming, in bedekte termen en zonder gedoe. Verklarend. Behalve als ineens mensen uit het slachtofferverleden langskomen morrelen met onprettige bedoelingen. Dan springt de boel weer even op scherp. Kort, maar wel krachtig. Snel weer voorbij.
Joepie! Redelijk geslaagd voor mijn eigen stresstest. So far so good.
Dus: dat moet een stapje verder kunnen in gesprek met een aantal betrouwbare bekenden. We delen over en weer hoe het persoonlijk met ons gaat. Anderen vragen hoe het mij vergaat sinds mijn burn out. Wat doe ik? Iets algemeens zeggen en er omheen draaien? Of eindelijk kort iets aangeven over de werkelijke oorzaak? Moet kunnen, de anderen zijn open over zichzelf en ik wil niet vaag doen, zoals tientallen jaren lang. En zo zeg ik in rust kortweg het een en ander. Onopgesmukt, me bewust het zó te formuleren dat ik er anderen niet mee opzadel. Ik merk hoe lastig dit is. Hoe zeg ik het eenvoudig zo, dat het anderen helder is. Al snel blijkt dat zij zich eigenlijk geen voorstelling kunnen maken van het bizarre waarin ik zo ongelofelijk lang heb verkeerd. Wie zelf harmonieus is opgegroeid, trekt wenkbrauwen op bij 1 of 2 (niet al te heftige) voorbeelden. Hun gevoel van ongemakkelijkheid is merkbaar. Bij mij ook. Een paar voorbeelden laten immers niets zien van de dynamiek, het patroon en de wispelturige onberekenbaarheid. Maar meer voorbeelden wil ik niet geven, ik doe het immers niet om indruk te maken. Soms zeg ik er achter aan: en dit dan 100.000 keer. En dan dreigt mijn eigen schaamte weer de kop op te steken. Want door slechts weinig voorbeelden is de reactie soms: ´nu ja, iedereen maakt toch dingen mee die geheel niet in de haak zijn? De een raakt er van getraumatiseerd, de ander niet´. De conclusie is: ´ben je misschien gevoeliger dan gemiddeld?´ Dat voelt niet o.k., want ik vertelde niet om aandacht voor de precieze inhoud, maar gewoon om te vertellen hoe het met me gaat, wat er aan de hand is geweest. Toch raakt het me. Wat is dat? Gevoel van miskenning?
Een aandachtige luisteraar: ´gebeurde dat dan soms, omdat …´ En dan volgt een logische, oorzakelijke verklaring die bij NPS helemaal nooit van toepassing is -dat maakt NPS juist tot NPS.
Een ander vraagt: ´Ben jij de enige in het gezin die hier zo’n last van heeft / hoe hebben je broers en zussen dit ervaren?´ Als ik niet oppas, ga ik ijverig uitleggen dat ook zij … enz. Dat voelt als rechtvaardigen, verdedigen of zelfs (willen) bewijzen. Ook niet fijn. Alsof de vrager wil zeggen ‘het heeft vast ook met jou te maken’. Maar misschien bedoelt iemand dat helemaal niet zo, wil zij alleen een beter beeld krijgen. Kortom, het prikkelt nog; ik heb blijkbaar toch behoefte iets duidelijk te maken. En dat blijkt aan buitenstaanders bijna onmogelijk. Ook al zijn het oude bekenden.
De laatste goed bedoelde opmerking was: ´kinderen in 1 gezin kunnen dezelfde gebeurtenis ( / hetzelfde feit) heel verschillend ervaren´. Dat klopt in een gemiddeld gezin als een bus. De persoon van het kind, diens karakter, de rangorde in het gezin etc. zijn zeker van invloed. De opmerking snijdt in een harmonieus gezin zeker hout; relativeert de impact van een vervelende ervaring. Wat ik ging uitleggen: in een totaal verstoorde situatie ligt dat behoorlijk anders. Onophoudelijk akelige feiten en schokkend gedrag worden door heel jonge kinderen waargenomen en ‘opgeslagen’; juist omdát ze zo bizar zijn. Dat heeft geheel niets te maken met de (over)gevoeligheid van dat kind, maar simpelweg met de ongewoonheid van de situatie. En de jongste kinderen zijn eerst getuigen geweest van de ellende die de oudere broers/ zussen ‘boven hen’ is overkomen. Vóor zij zelf het haasje werden -en dat onmiddellijk herkenden. Op die manier zijn voor kinderen van verschillende leeftijd de gebeurtenissen helemaal niet hetzelfde: de éen is getuige van een feit, waarvan de ander slachtoffer is. Verlaat het oudste slachtoffer het huis, dan verschuift het slachtofferschap naar het volgende, jongere kind. Waarvan de oudere amper nog getuige zal zijn; en ook vroeger amper is geweest. Is één ouder de pleger van dit narcistische geweld, dan verandert met de tijd ook de relatie tussen beide partners (=ouders); en dat heeft extra invloed op verschillend opgroeien van de kinderen. Dat is niet een subjectief gevoelde ervaring, dat is een feitelijk verschillende context.
Tot nu toe heb ik dit een paar keer zo proberen uit te leggen aan mensen die werkelijk zijn begaan. Maar of het landt weet ik niet. Had ik het na moeten laten, en waarom deed ik het? Wat ik merk na zo’n gesprek: het raakt meer dan ik dacht. Had ik beter mijn mond gehouden en algemeen gebleven? Of moet ik me niks aantrekken van de conclusies die anderen trekken? Waarom ging ik uitleggen? Was het een beroep op erkenning? Hoe gek is dat een paar jaar na mijn uitkomen? Nog belangrijker: wat is een passend ‘adres’ waar ik erkenning kan krijgen die mij helpt; bij wie ‘lanceer’ ik mijn behoefte? De vraag is ook: waarom zou ik dit als voormalig slachtoffer eigenlijk willen? Helpt het? En wát helpt het dan?
De stressbestendigheid mag nog wat groter, denk ik zo.
45 reacties op “De stresstest”
Wat fijn dat je dit opschrijft. Voor mij wakkert het namelijk onderhuids, altijd het volgende aan;
Als een ander niet ECHT begrijpt wat ik gezien heb, meegemaakt heb, gevoeld heb, heb ik het dan eigenlijk allemaal zelf wel goed gezien??? Alsof mijn verhaal, en dus mijn verwarring, mijn gevoeligheid, pas “terecht”en “legitiem” zijn als een ander het begrijpt. Maar het probleem is, dat je het niet KUNT uitleggen. Je zit verstrikt in de constructies van een ander, misschien wel al je hele leven. die in een beschadigde emotionele wereld leeft, en jou in zijn werkelijkheid betrekt. Het is niet uit te leggen, want er zit geen logica in. Daarom is het fijn dat deze website bestaat. Het wordt gewoon eigenlijk alleen maar begrepen door mensen die er werkelijk in hebben gestaan. Een doolhof, een gevangenis, waarin een ander de baas lijkt te zijn, en waarin je je schuldig voelt angstig bent en verward. Maar dat je weet je niet, zolang het niet uit de hand is gelopen.
Mijn ervaring is nu, na 2 jaar therapie en diepe depressie, dat ik zelf de enige ben, die met dit inzicht, mijn eigen veiligheid leert opbouwen. Mijn eigen perceptie leer vertrouwen, mijn eigen emotionele paden durf te bewandelen, zonder me schuldig te voelen, of angstig. Ik leer mijn eigen weg, vanuit vrijheid te ontdekken. Alsof ik mijn jeugd opnieuw mag doen. Want de rest van mij is allang volwassen.
Het mooie is, dat er onlangs dingen begonnen te veranderen in mijn omgeving. Door mijn eigen houding. Zonder het uit te spreken, was ik niet meer te “pakken”. De persoon in kwestie ging weer grenzen over, maar….zag dat na een week zelf in en kwam er op terug, met een excuus. Ik had er geen woord over gesproken, maar het gebeurde vanzelf.
Het beste “bewijs” voor herstel haal je dus niet bij anderen, door gelijk te krijgen. Maar het beste bewijs haal je uit de werkelijkheid die je voor jezelf mag creëeren…
Jij bent de baas. En je mag echt jezelf leren vertrouwen.
Jij moet je eigen stabiele entiteit worden. Die niet meer door anderen wordt beïnvloed. Dan heb je die bevestiging van anderen ook niet meer nodig.
En hoe verschrikkelijk moeilijk dat is, om hier uit te komen. Dat weten wij….degenen die net als jij, dat gevecht moeten leveren….
We mogen eindelijk onze vrijheid leren voelen en onszelf leren vertrouwen. Wat een rust en geestelijke ruimte…
Het lukt me steeds beter, het is een ongelofelijk proces….zwaar….maar ik wens mezelf en ieder ander die dit doormaakt, de vrijheid en rust toe in zijn/haar hart en leven….!
Hoi Levensweg,
De kop van je verhaal, de staart van je verhaal en alles er tussenin. Helemaal herkenbaar. Vooral ook je “heb ik het dan eigenlijk allemaal zelf wel goed gezien???”, dat steekt steeds de kop weer op. Maar gelukkig niet echt serieus, tis meer een op-afstand-kijken-naar en dan verbaasd ontdekken: in die idiotie heb ik idd gezeten. Mooie formulering van je: “ongelofelijk proces”, want zo is het. En niet anders. En dan moet ik ook goedmoedig grinniken en je toelachen, want die vrijheid en rust van je…, die zijn al onderweg. Het is te merken aan je reactie 🙂 Gewoon door gaan op de weg die je nu al hebt ingeslagen. Tduurt even, maar je komt er.
Dit bericht raakt me enorm en helpt me ook mijn eigen handelen onder ogen te zien. Ik ben net uit een N relatie en probeer anderen er steeds van te overtuigen dat ik gelijk heb. Waarom doe ik dat? Waarom wil ik dat? Is dat, omdat ik zelf nog vind dat ik schuld heb aan alles? Zelfs een vriendin die ook slachtoffer is geweest nam contact met hem op om te vragen of wat ik zei waar was. Heb haar onlangs verwijderd uit Facebook. Anderen snappen het niet, maar ik zelf ook nog niet. Hoe lang duurt het tot dat doordringt? Tot ik ook echt diep van binnen weet dat ik hier niets aan kon doen? Pas dan doorsta ik die stresstest met vlag en wimpel, maar of dat moment er ooit zal komen vraag ik me af.
Hi Xandra,
Ja waarom doe je dat? Gewoon omdat je het nodig hebt. Het is normaal dat je erkend wordt in wat je hebt meegemaakt. Het lastige is alleen om de juiste perso(o)n(en) te vinden, die echt in je geïnteresseerd zijn. Dat is wel belangrijk. Heb je eenmaal voldoende erkenning gekregen, dan wordt de behoefte ook steeds minder. Veroordeel jezelf er dus ook niet om, steek je energie eerder in goed aanvoelen bij wie je het best terecht kunt. En houd je bij anderen gewoon op de vlakte, of zeg er niks over. Dat helpt je ook bij het leren begrenzen van jezelf (voor NPS slachtoffers een héle klus -sprak ik uit ervaring) en daar put je veel kracht uit, als dat lukt. Twee vliegen in 1 klap dus. Zelf voel ik me heel ellendig als ik een ‘verkeerde’ persoon (ik bedoeld niet-helpend) hierover iets heb verteld. Dat is een oud stukje gedrag en dat wil ik afleren.
Kijkenkijkenkijken dus, wie je kunt vertrouwen. Heb je de juiste persoon te pakken, dan kun je trots zijn, want dan heb je goed gekeken. En dat is een vaardigheid die je hard nodig hebt in je herstel. Die vlag en wimpel komen dan vanzelf. Leg trouwens de lat niet te hoog, ze mogen bij elk succesje uit hoor!
Wat ontzettend goed, duidelijk en knap beschreven. Zó herkenbaar en zó waar. Ik heb hier al zo vaak aan gedacht, het hoort ook zo bij narcistische mishandeling, maar ik kon beslist de juiste woorden niet vinden. En vond ik al woorden, dan waren het slechts losse woorden. Jij hebt het in een samenhangend verhaal vastgelegd. Echt waar, ik vind het superknap!
Ik leg niets meer uit, al zou ik het nog steeds graag willen. Er wordt ook niet meer naar gevraagd. Er wordt wel eens gevraagd hoe het met me gaat, maar omdat het allemaal eind 2012 bekend is geworden, is het lang genoeg geleden en verwachten mensen ook dat het gewoon goed met je gaat.
Ik heb ook uitgelegd, omdat ik graag mijn verhaal wilde doen, een troostend woord wilde hebben of iemand die me begreep. Ik voelde me zo alleen. Ik heb het vaak geprobeerd, steeds met andere voorbeelden of met andere woorden. Ook liep ik zelf regelmatig vast in mijn uitleg, omdat ik aan de ander zag dat er ongeloof of in elk geval een groot vraagteken ontstond op het gezicht. Ik probeerde er dan toch nog van te maken wat er nog van te maken viel. Altijd met voorbeelden die wellicht nog begrijpelijk zouden zijn. Maar het is niet te doen. En, zoals jij aangeeft, is het dan nog maar een fractie van de ellende die er werkelijk was.
Ik denk dat je daar mens voor bent, om te delen. Dit kun je niet delen met mensen die het niet kennen. En dat is behoorlijk stressvol. Gelukkig dat we hier terecht kunnen.
Hallo M,
‘eind 2012’ zeg je; en ‘lang geleden’. Oeps, dan had ik er al een paar jaar helemaal klaar mee moeten zijn. En dat is niet zo. Mijn eigen proces duurt -in fasen, dat wel- al behoorlijk veel langer. Dús: persoonlijk vind ik dat je pas heel kort bezig bent je eigen leven te redden. En dat er de komende jaren nog veel groei mag komen in het proces waarin je zit.
Accepteren dat relatieve buitenstaanders verwachten dat het nu ‘gewoon goed met je gaat’ hoort daar misschien ook bij. En dat het voor dít deel van je leven dus niet de personen zijn die je nodig hebt. Zijn het verder wel prettige vrienden of kennissen; en heb je het verder goed met hen? Tel díe zegening en geniet van hun ongecompliceerde vriendschap. Die is ook belangrijk. Vooral om stapje voor stapje deel te gaan nemen aan het gewone leven, zoals het bedoeld is. Ikzelf wil niet de rest van mijn leven bekend staan als (voormalig) slachtoffer. De gelukzalige onwetendheid van anderen voelt INMIDDELS soms heel prettig.
Blijkbaar moet je voor je behoefte aan begrip, troost, erkenning, delen etc.bij andere mensen zijn dan bij hen.
Want je derde alinea is zeer helder en volkomen terecht. Je kunt jezelf niet zo goed mogelijk en steeds verder helen, als je de dingen die je noemt niet in voldoende mate hebt mogen ontvangen. Als ik naar mijzelf kijk, dan wil ik die behoefte niet onder het tapijt schuiven, want dat is wat ik tientallen jaren heb gedaan. Op zijn minst ga ik er mee in gesprek en onderzoeken hoe ik zó met die behoefte omga, dat die me ook echt verder helpt. N.l. over een tijdje is die verdwenen. De behoefte ziet er met de tijd ook steeds anders uit, neemt een andere vorm aan, wordt ook steeds minder dwingend. Wil ik op een ander moment nog wel iets over zeggen. Is een beetje een ander thema.
Hoe dan ook, waar vind je nu mensen die je echt horen? Iig op deze site. En daarnaast komen ze soms zomaar langs, parels in het voorbijgaan, zonder dat je er naar op zoek was. Lees mijn reactie hierboven op Xandra maar.
Dankje. Ik snap het. Ik heb het ook al ervaren. Maar val nog best regelmatig terug in mijn oude gedrag. Soms zie ik dat en soms niet. Soms duurt dat uren of zelfs dagen. Soms weet ik ook niet hoe ik daar weer uit moet komen, maar pak dan het boek van Iris erbij. En soms gebruik ik mijn oude gedrag naar mensen die me niet anders kennen om geen uitleg te hoeven geven.
I rest my case- hoe helder en duidelijk verwoord en hoe fijn is dit om te lezen.
Goed om te lezen, Diana
Zó herkenbaar!! Zelfs aan je naasten krijg je dit niet uitgelegd, omdat zij ‘normaal’ redeneren en jou niet kunnen volgen. Ben nu inmiddels gescheiden, papieren bijna rond. En nog blijft ex trekken om de controle over mij te houden… Maar ik ga er niet meer in mee, wat ik ook doe, voor hem is het toch nooit goed, dus ik doe wat ik wil. Ik ga ook niks meer uitleggen, blijf bewust vaag… Als ik ga uitleggen, voelt dat voor mij alsof hij me nog steeds in de tang heeft en dat gun ik hem niet.. Het is zijn probleem, niet het mijne.. Hij zoekt het zich maar uit..
Sterker nog Girlpower: uitleggen & ergens in meegaan IS hem macht over jou geven (naast dat het voor jou ook zo voelt), zo werkt het N systeem en mechanisme nu eenmaal.
Onder de mensen in jouw omgeving die normaal reageren, kun je jezelf ook scharen, want hoeveel moeite heb je zelf moeten doen om te ontdekken / snappen / volgen hoe gestoorde logica in elkaar steekt? Niet ens meer twijfelen, gewoon kappen.
Iemand die mij na staat en waar ik probeer aan uit te leggen hoe het in elkaar steekt, begon er na een tijdje over dat haar ouders eigenlijk ook niet alles goed gedaan hadden, dat ook niet alles klopte maar dat ze toch gewoon maar van ze houd en het contact met ouders zo goed mogelijk houd.
Voor mij is dat slikken en het doet eigenlijk heel erg pijn dat het voor mijn gevoel zo van tafel geveegd wordt. Want ik heb het contact met mijn beide ouders gebroken en dan slaat de twijfel bij mij toch weer toe of ik daar wel goed aan gedaan heb. En ja ik voel me er ook eenzaam bij want een ander begrijpt het dus niet…
De twijfel bij mij leeft al de hele tijd, of ik het allemaal wel goed zie, of dat ik dus toch een egoïstisch kreng ben die haar ouders in de steek laat. Niet goed word ik van die worsteling en ik wil op zoek naar iemand die het ook kent en die me kan helpen meekijken of het echt wel zo is.
Hoi Sandy,
Dat gevoel dat ken ik, dat heb ik ook gehad.
Die twijfels die je benoemt had ik ook. Al járen en járen. Ook toen ik nog contact met mijn ouders had. Ik schaamde me voor mijn gedachtes over mijn ouders zelfs. En nu? Ik sta voor 100% achter mijn besluit. Die twijfels die jij nu noemt heb ik niet meer. Als mijn vriendin, die me wel gelooft maar niet begrijpt, over haar ouders vertelt, raakt me dat niet. Ik hoor veel overeenkomsten van haar kant, maar het is haar proces. Zolang ze me nergens naar vraagt luister ik en doe ik verder niets. Zij zegt na afloop van elk wrang verhaal dat ze van haar ouders houdt. Prima. Dat mag.
Dat laatste dat je schrijft, over het eigen proces van je vriendin, dat doet mij aarzelen of ik een goede vriendin nu wel of niet zal doorverwijzen naar deze site.
Het gaat om haar volwassen dochter, die zich al sinds haar puberteit zo manipulerend gedraagt, dat ik al jaren vermoed dat deze dochter tegenover haar man en kinderen psychisch geweld pleegt. Dat heb ik tegenover mijn vriendin een paar keer voorzichtig geopperd. Vriendin en man maken zich ernstig zorgen, maar krijgen er geen vinger achter. En daar blijft het bij. Ze pogen in contact te blijven en dat gaat moeizaam; lijden trouwens ook behoorlijk onder het gedrag van die dochter, als er contact is. Al laten ze zich absoluut niet manipuleren. Bemoei ik me nu met hun proces, als ik hen deze site tip, zodat ze mogelijk meer herkennen en zien hoe ernstig de situatie is? Dus moet ik niet tippen? Of moet ik het juist doen, omdat zij zelf niet rechtstreeks slachtoffer zijn, maar ‘alleen’ bezorgde ouder/toeschouwer? Dat is trouwens wel bijzonder aan deze situatie, gezien alle verhalen hier, waar partners en ouders pleger zijn. M.a.w.: ik voel me een beetje omstander / getuige (op afstand, dat wel) en het zijn juist die personen die alarm kunnen slaan. Veel omstanders kijken helaas weg, de andere kant op.
Ik vind het trouwens wel eng om te doen, durf niet zo goed.
Op gemak bij mezelf.
Mijn vriendin is werkelijk een schat. Ze is altijd erg begaan met mij en al bel ik haar midden in de nacht, dan is ze er voor mij. Maar dat geldt andersom net zo. Zij kent mijn verhaal en heeft nooit ook maar één tel aan me getwijfeld. Daar heb ik, net als jullie allemaal denk ik, extra voelsprieten voor. Wat was dat ontzettend fijn!
Toch hoor ik aan haar verhalen over haar ouders, dat ook die van haar behoorlijk narcistisch zijn. Natuurlijk, toen me dat op ging vallen heb ik daar best weleens naar verwezen of een vergelijking gemaakt. Ze zegt dan volmondig ja, maar doet er verder niks mee. Ze wil dit leven wat ze nu heeft niet opgeven. Ze vindt dat ze een goed leven heeft. Soms merk ik ook dat ze twijfelt, maar ze gooit het weg, wil het niet aan. Ze is ook een enorme zorger, ook in haar eigen relatie met haar man. Een vorm van niet voor zichzelf te hoeven zorgen? Een vlucht? Ja, ik denk van wel. Ook daar vind ik dat ze veel tekort komt, dat ze veel te veel zorgt voor iedereen. Manlief doet niets anders dan klagen, dingen voor zichzelf opeisen en ging al eens vreemd. Hij weet niet half hoe goed hij het heeft (of wel??). Haar kinderen zijn schatten, maar lopen ook over haar heen vind ik. Tja.. vind ik..
Naja, zoals gezegd heb ik daar best wel eens een gooi naar gedaan bij haar, maar dat wil niet. Ik geloof echt dat ze zelf deze keuze maakt, er soms zelf ziek van wordt en dan even een uitlaatklep nodig heeft (dat ben ik) waarna ze weer in dezelfde swoeng doorgaat. Dan kan ze er weer tegen. Mijn leven zou het niet zijn, maar wel het hare denk ik.
Ze heeft ook al eens aangegeven dat ze niet alleen kan zijn. Ik laat haar met rust, maar mocht er wat zijn, dan weet ze dat ze aan kan kloppen. Dat doet ze dan ook. Meer kan ik niet doen.
Beste Sandy,
k lees dat je je eenzaam voelt en een moeilijke strijd levert met jezelf. Dat is zwaar voor je. Je hebt veel twijfels of je het goed doet. Je staat er alleen voor, lijkt het, op deze site zie je dat dat niet zo is.
Je zit in een heel lastige positie. Soms is het fijn als iemand met je meekijkt naar jouw situatie. En er even voor jou is, zodat je niet alleen hoeft bedenken: doe ik het nou wel goed?
Je hebt het contact met je ouders niet voor niets verbroken, dat heeft een reden en een hele geschiedenis. Daar heb je over nagedacht. Je hoeft hierover niet te twijfelen. Je doet zoiets niet voor de lol, tenslotte.
Maar om jezelf te redden. Dus wat je hebt gedaan is jezelf gered van veel ellende. Alleen het voelt niet opgelucht. Ik wil je adviseren om een gespecialiseerde coach of therapeut te zoeken voor jezelf.
Dan kun je voor jezelf uitzoeken hoe je je er in staat. En kun je aan jezelf werken, samen met de coach of therapeut, zodat je je fijner en sterker gaat voelen. Een workshop is ook echt een aanrader, dat heeft een van de trainers je in een ander bericht al aangegeven. Soms is alleen de verhalen van anderen lezen niet genoeg en mag je investeren in jezelf door professionele hulp in te zetten. Die kan je misschien wel heel snel over die hobbel heen helpen, waardoor jij vrede krijgt met je beslissing. En helemaal achter jezelf kunt gaan staan.
Ik wens je veel sterkte,
Susan
Beste Sandy,
Ik begrijp je twijfel. Een geruststellend inzicht kwam voor mij uit een boek van Phyllis Krystal, Beperkende Banden Verbreken. Het gaat uit van de gedachte, dat geen enkele mens vanuit het eigen Zelf kan leven, (dus ook mensen die uit redelijke gezonde verhoudingen komen) indien de band met de ouders niet verbroken wordt. Echter: hoe negatiever deze band is, des te moeilijker te verbreken. Is deze band eenmaal verbroken, en ben je tot jezelf gekomen, en heb je geleerd je behoeften te vervullen middels bijvoorbeeld plaatsvervangende ‘ouders’ (vader en moeder) dan trekt de twijfel vanzelf weg. En ook het eventuele ‘vijandbeeld’ dat je t.a.v. je ouders hebt opgebouwd. Je ouders kunnen tot sint juttemus jou als eigen ‘Zelf’ ontkennen, maar als je eenmaal in het zadel van jezelf zit, ben je onomstotelijk.
I rest my case too, zou zomaar mijn tekst kunnen zijn!
Het is gewoon onmogelijk om je gevoel over alles wat je is overkomen over te brengen op anderen die niet in eenzelfde situatie gezeten hebben.
Ik neem me ook steeds voor om het er niet meer over te hebben, niks meer uit te leggen enz enz….maar dan soms toch….en dan heb ik weer spijt.
Ach ja, Rita, dat spijt hebben. Wat ik zelf doe / deed in zo’n geval, is goed bij mezelf nagaan hoe de situatie was dat ik dat deed; waar de behoefte op dat moment bij mij t.a.v. die persoon vandaan kwam; waaruit blijkbaar de mismatch bestond. En waarom ik daar toch zo’n spijt van heb -dat op zich al. Als ik meen dat allemaal (ongeveer) scherp te hebben, dan kijk ik er nog eens goed naar en neem mij vast voor een volgende keer vooraf zo’n mogelijke mismatch te herkennen. Lukt me dat, dan ben ik trots en weer een stapje verder. Lukt het om een of andere reden toch niet, jammer dan, dan ben ik gewoon uitgegleden. Kan gebeuren, gewoon weer opstaan. Volgende keer beter. Eens gaat het lukken en op een goed moment gaat het vanzelf.
Wat ik in ieder geval NIET meer doe, is mezelf om mijn oren slaan vanwege deze z.g. stommiteit. Dat deed ik vroeger, met vernietigende gevolgen.
Oh, ik ben zo blij dat ik hier bij jullie zit!! En met jullie bedoel ik alle lotgenoten/ervaringsdeskundigen die zich hier op het Verdwenenzelf laten zien! Dit is nou precies ” the story of my life”… De onbegrip, de vraagtekens zien in de ogen van de ander, zelfs bij eigen familieleden, het gevoel van niet geloofd worden of de twijfel bij mezelf: ” ik zal wel overdrijven”, of: ” misschien is het toch wel een beetje mijn eigen schuld geweest”… En zo heb ik verder geleefd en ging dus eigenlijk de mishandeling door, terwijl de feitelijke mishandeling al tientallen jaren geleden gestopt was.
Ik ben blij met bovenstaande verhalen, dat er een samenhangend verhaal is neergezet. Ook ik kon nooit goed de woorden vinden, maar hier is het zo duidelijk en herkenbaar beschreven!
Ik voel me veel sterker nu ik hier de (h)erkenning voel! Ik ben dus toch niet gek!
Ondertussen leer ik ook steeds beter om het onbegrip van de ander bij de ander te laten, zelfs als het een familielid betreft. Dan stop ik met mijn uitleg en sla een andere weg in met die ander in het contact.
En dat is alleen mogelijk geworden omdat ik hier wel begrip, (h)erkenning en steun vind! Hier voel ik me niet meer zo alleen.
Dus dank jullie allemaal!
‘het onbegrip van de ander bij de ander te laten’ en ‘Dan stop ik met mijn uitleg en sla een andere weg in met die ander in het contact’. Ja, dat is mijn leeropdracht op dit moment. Ik doé het al wel zo, maar het voelt niet echt onbezorgd; het knaagt soms nog, dan is het niet van harte.
Dag Sandy,
Je verhaal zullen vele lotgenoten op deze site je na kunnen zeggen. Geen idee of je al langer op deze site leest. Ik kan alleen maar zeggen: surf en lees je hier suf en vertrouw je eigen oordeel op welke manier alle info en ervaringsverhalen matchen met jouw situatie. Ik kan je zeggen: als je bij erg veel belandt in het ‘feest’ 🙁 der herkenning, dan mag je onmiddellijk verder gaan met je eigen herstel (je bent al begonnen door afstand te nemen); ben je GEEN e.k. (kwil de kwalificatie niet overtypen); en vind je hier hartstikke veel hulp om met je mee te kijken.
En over die vriendin: zij heeft in háár situatie misschien gelijk. Het is wat ik hierboven schreef: in een harmonieus gezin geldt die manier van kijken, is die normaal. Maar het is jammer dat zij geheel van zichzelf uitgaat. Er zijn anderen voor je die het wel begrijpen.
Dank Op mijn gemak bij mezelf voor je reactie 🙂 , ik lees wel eens vaker hier op de site en herken praktisch alles. Soms breng ik het minder op, heb ik er de energie niet voor al ben ik zeker blij met wat ik hier lezen kan. En ook het boek heeft me goed gedaan al kwam ik er op een gegeven moment moeilijk doorheen. Dat kwam vooral van het balen, verdrietig en boos worden dat dit me is overkomen, dat ik het nog steeds dagelijks voel en het uitzicht vooruit een enorme lange weg lijkt om eruit te komen, zucht…
Waarschijnlijk raken reacties uit de omgeving ook vaak zo omdat ik best heel graag ‘normaal’ wil zijn en als ik het kon die zware kar die ik achter me aantrek het liefst ergens aan de kant van de weg in een greppel gooi wat dus blijkbaar niet zo simpel is te doen.
Hi Sandy,
Mooi beeld van die kar, hopsakee de greppel in. Om bij dat beeld te blijven: het gaat em toch niet worden, hoe graag jij, ik, iemand anders als slachtoffer dat ook zou willen. Al zóu je hem simpel kunnen lozen, dan ligt dat ding daar en het is toch echt jouw, mijn, iemands anders kar. Vol troep. Nee, wat ik zelf graag wil: die kar op de plaats van bestemming brengen, waar dat dan ook is. En leegmaken; opgeruimd staat netjes. Het neemt even, maar dan heb je ook wat.
Ik ben een eindje op weg. Jijzelf sleurt ook hard, zo te lezen. Het komt het komt.
Daar raak je bij mij toch een puntje Op gemak bij mezelf. Ik heb veel te hard geleerd mijn eigen troep op te ruimen denk ik. Het geeft me een gevoel van verantwoordelijkheid op me moeten nemen die niet van mij is.
Veel liever kwak ik het bij hun voor de deur en ze zien maar wat ze ermee doen, kan me eigenlijk helemaal niet schelen wat ze ermee doen, voor mijn gevoel heb ik mijn aandeel al gedaan en is het nu vooral wonden likken voor mij en iets vinden wat mij weer opfleurt.
Even een geruststellende reactie. Ik ben na een aantal jaar gaan zwijgen. Heel weinig vertellen over mezelf. Maar de laatste tijd merk ik toch dat er dingen uitkomen als ik het wel benoem, en er gewoon over doe. Tegenwoordig wodt er wel naar mij geluisterd en ik hoor verschrikte reacties van mensen om me heen. Ik ram het erin: Dit is geen grapje. Waarom ik nu die steun wel onvang en vroeger niet, weet ik niet. Maar ik kan er weer over spreken en ik word begrepen en serieus genomen en als dat niet vanzelf gaat dan zorg ik dat het gebeurt. Ik vertel niet meteen alles aan iedereen, veel slachtoffers voelen zich zo in het begin en vertellen hun hele verhaal aan iederen die het maar weten wil zonder response te krijgen. Die erkenning is dan zo verschrikkelijk belangrijk, en dat krijg je niet. En dan krijg je het zwijgen. Maar ik zwijg niet meer en ik voel me in het algemeen goed begrepen. Maar dat is wel tien jaar werk aan mezelf geweest. Het heeft inderdaad een plek nu, bij mij. En dan is het ook makkelijker uit te leggen dan wanneer je nog zo in de war bent over jezelf en de situatie. Sterkte meiden!
Ha Lotte, ja, dat serieus genomen worden begin ik zeker te merken; in die fase ben ik inmiddels beland. Volgens mij heeft dat te maken met de rust en de afstand die ik nu zelf uitstraal. Want niet iedereen wil / hoeft het hele verhaal (te) weten en dat is ieders goed recht. Dat is de grens van anderen en die heb ik leren respecteren. Die tien jaar van jou: mooi, dan kan ik heel tevreden zijn met de lengte van mijn weg; die is dan toch minder treuzelig dan ik hierboven tegen M opmerkte. Wel normaal ook, tientallen jaren chaos en verwarring is niet in een paar jaar opgeschoond.
Naast sterkte, dus ook gewoon geduld met jezelf, jongens (die vast wel meelezen) en meiden!
Opeens is het er. De rust waar ik zo naar heb gezocht. Het werkboek heb ik nog niet helemaal uit en daarna ga ik het herlezen en aantekeningen bij maken. Yoga, mindfulnis, therapie, (ook EMDR) lezen, zoeken, alle gepieker, vaak te veel wijn laat op de avond, in mijn eentje stilletjes in de halfdonkere keuken. Om alle pijn te verdoven, alle verwarring het hoofd te kunnen bieden. Ja, ook het boek van Jan Storms heb ik gelezen en zoveel herkent’. En toch viel dat ‘kwartje’ maar niet. Nu na het lezen van het werkboek kom ik eindelijk bij mezelf. Ik ben dus niet gek! Veel van wat Iris schrijft (het meeste, eigenlijk alles) zijn de zaken die ik ook zo beleef. Blijf uit het duister, ik noem het de schaduw. Over; geef het slachtoffer de schuld. De reacties, het ongeloof van omstanders. Het eeuwige gevecht om te overleven, in plaats van te LEVEN.
Waarom therapie niet hielp en vooral het hele spirituele circuit. Dat ik wel degelijk grenzen aan geef en gaf. Het helpt ook niet als je bij thuiskomst onmiddellijk weer onder uitgehaald wordt en grenzen van tafel geveegd worden. Kortom weer in een absurde verwarrende situatie terecht komt. Dat is één klein stapje voor uit en drie achteruit. Jullie kennen vast wel het gevoel als je snip verkouden bent en dan een neusspray gebruikt. Plots krijg je weer lucht, je ademt weer! Dat is letterlijk het gevoel dat me nu beheerst. Ik ben bijna 61, meer verleden als toekomst dus. Mijn partner is dat ook, ouder en ziekelijker. Het zal me niet lukken aan deze relatie alsnog een eind te maken. Ik zal het niet over mijn hart kunnen krijgen hem aan zijn lot over te laten. Ook zal het me niet lukken alle beschadigingen onder ogen te zien, laat staan te herstellen. De ongekende rust die ik nu ervaar is zo belangrijk voor me. Eindelijk antwoord op alle vragen, eindelijk is het ‘raadsel’ opgelost. De kracht, de energie die ik nu voel is die van dat meisje dat ik ooit was en zolang kwijt was.
Dankjewel voor het lezen.
Ja Antoinet, hoeveel kan een mens nog aan het eigen gedrag veranderen (zoals jij deed: grenzen aangeven), als de ander volhardt in het over die grens heen knallen en jouw ‘nee’ negeren? In mijn omgeving zeiden mensen geïrriteerd: ‘laat het toch los, het is al zo lang geleden, je opvoeding en kinderjaren liggen ver achter je. Houd er nou eens over op. Je gedraagt je als een slachtoffer’. Zo vaak zei ik dan: “Als mijn ouder lang geleden opgehouden zou zijn met haar geweldadige gedrag, dan zou je een punt hebben. Dan had ik afscheid kunnen nemen van het geweld, dan had het idd tot het verleden behoord, dan was ik veel eerder hersteld en werd ik niet meer geprikkeld. Maar ze is niet gestopt, het gaat maar door tot op de huidige dag, elke keer word er weer ´op het knopje gedrukt´, volcontinu, bij bijna elk contact.” Sterker nog: dat gedrag werd met het ouder worden zelfs heftiger, alle trucs werden uit de kast gehaald, min of meer passend bij situaties van mensen in hoge ouderdom.
Ik heb steeds meer gezien dat het zo werkte. En dat maakte het extra zwaar: helder weten hoe het zit en er niet aan (kunnen) ontkomen. Meewarig of verbolgen keken dan familie, omstanders, artsen en later zelfs mijn eigen professionele begeleiders mij aan: als jij zelf zo oud bent, ga je het wel begrijpen. Je moet dit voor je ouder over hebben. Het maakte (bijna) dat ik zelf tot een soort veroorzaker werd gezien.
Wat mij nu extra bevrijdt: ik heb het al die tijd hartstikke goed gezien, uit eigen waarneming, nog voordat iemand me daarbij hielp. Sinds de prikkeling voor bij is, kan ik idd steeds meer afstand nemen. Jaar na jaar legde ik stukjes van de ellendige puzzel en ontstond het plaatje zoals het er uit ziet. Toen was er géen weg meer terug … Uit het systeem stappen was de enige weg. Dit alles maakt me zo blij, omdat ik al die tientallen jaren blijkbaar tóch op eigen kracht ben gevaren en me uiteindelijk niet van de wijs heb laten brengen. Al was het kantje boord. Het klinkt misschien gek, maar het geeft een extra gouden randje aan het heden.
Dus wat je opmerkt, Antoinet, dat ja al bijna 61 bent en meer verleden achter je hebt dan toekomst voor. Dat laatste is zeker waar en tegelijk raakt de opmerking me. Wat ik daarom tegen je wil zeggen: bevrijde jaren, lichte jaren tellen minimaal dubbel -ik spreek uit ervaring. Misschien onderschrijven hier meer mensen dit. Daarnaast 2 rationele opmerkingen: wie 45 is, heeft ook minder vóor, dan achter zich. Dus tsja, welk gewicht legt welke leeftijd in de schaal? Nog iets: bij deze site zijn echt meer mensen van rond jouw leeftijd, die hun leven actief een gelukkiger wending aan het geven zijn. Tot slot: de ene NPS situatie is de andere niet. Maar bewustwording heeft kieming nodig en groeitijd, tot de tijd daar is.
Al met al wens ik je toe dat je iemand vindt die jou begrijpt en je daarin steunt,door de dag heen. Dat is wel het allerallerminste dat je nodig hebt om jezelf te beschermen tegen de ongelofelijk zware situatie waarin je zit. Vooralsnog veel rust!
Dankjewel voor je reactie. Vooralsnog ben ik maar mijn eigen vriend, die in ieder geval steun en bescherming geeft. Na al die jaren begrijp ik waarom omstanders reageren zoals ze reageren. Ze hebben geen flauw idee. Hoe vaak of ik niet gehoord heb dat ik ‘in de slachtoffer rol’ zit. Dat ik moet ‘loslaten’. Ik zit niet in de slachtofferrol. Ik bén een slachtoffer! Niet ík vertik het om los te laten, ik zou niets liever willen! De spin(nen) die mij in hun web hebben laten niet los!!! Al die jaren van zoeken, de hoop op begrip, erkenning. Dat er ooit iemand zou zijn die me vertelde dat het niet klopt, dat liefde iets héél anders is als de ander je wil op leggen.
Dat het ook rekening houden is met jouw behoeftes, dat er zorgzaam en respectvol met je om gegaan wordt. Dat je NIET egoïstisch bent als je in slaapt valt na een dag hard werken en zorgen, en je lijf moe is vooral van die moeizame zwangerschap!! (33 jaar geleden)
Dat het NIET normaal, zelfs mishandeling heet al je dan twee voeten in je rug voelt en uit bed getrapt wordt! Mijn misdaad? Ik draaide ‘hem de rug toe’.(draaide in mijn slaap op mijn zij) Het is NIET normaal ik sorry zei, me een slechte partner en een onaantrekkelijk mens voelde.
Ik kan zoveel verhalen vertellen, ze komen allemaal op hetzelfde neer en komen hier in grote getale voorbij. In de kern zijn ze gelijk, ieder van ons is tot in zijn ziel getroffen.
Wat ik mis is een antwoord op de vraag wie de slachtoffers zijn? Waarom juist zij? Wat maakt iemand tot een gemakkelijk(er) prooi?
Om voor mezelf te spreken: ik was een mooi meisje, populair onder vrienden en klasgenoten en lief, iets te lief denk ik wel. Ik was nog maar een tiener toen ik trouwde met mij eerste man.
Niet omdat ik zo verliefd was maar vooral om dat hij op die manier aan zijn thuis situatie kon ontsnappen. Die was beroerd. Op onze huwelijksdag fluisterde hij me bij het verlaten van het gemeentehuis in : ‘en jou ga ik het leven zuur maken’. Hij heeft woord gehouden! De details sla ik over, vooral om dat ik er zelf niet meer aan wil denken. Het zou me dagen kosten om die beelden weer kwijt te raken. In de jaren erna ben ik mezelf volkomen kwijtgeraakt en uiteraard ook elke vorm van zelfvertrouwen of respect. Een dodelijk verkeersongeluk maakte een eind aan zijn leven en dus aan het huwelijk. Mijn tweede partner leek (!) de prins op het witte paard.
Kennelijk had ik dus nog niet zoveel geleerd. Opgegroeid in een vrouwen wereld, alleen maar zusjes en een meisjes school begreep ik kennelijk niet zoveel van de ‘mannen wereld’.
Die was duidelijk agressiever, harder, liefdelozer? En ik een ei, doetje ?
Later in gesprekken met vriendinnen of zussen over ons ‘liefdesleven’ leken er vaak overeenkomsten. Zij maakte dus hetzelfde mee? Nee dus, in hun verhalen proefde ik de geborgenheid, ontbrak de angst en onzekerheid. Wat ik mee maakte was alles van hetzelfde maar dan in het extreme, zonder hoop op enige verbetering.
Nu, jaren later herhaalt de geschiedenis zich. Een van mijn kinderen trouwt met een wel heel duidelijke narcist. Het huwelijk strand. Goddank…Maar er zijn kleinkinderen en één…heeft wel heel duidelijke kenmerken. Weer kan ik er niet aan ontsnappen. Dat zou betekenen dat ik ook het contact met mijn dochter en de andere kinderen kwijt ben. Dat wil ik niet, dat kan ik niet!
Als hij naar me schreeuwt: “smerige kuthoer, je bent waardeloos” (hij is twaalf) omdat ik weiger in de auto te springen om chips voor hem te kopen, kan ik met een glimlach zeggen: ja hoor, ik hou ook van jou!!. De verwarring op zijn gezicht sterkt me. Ik ben niet bang meer. Dit heeft niets met MIJ te maken. Er is geen spoor meer van verwarring, angst, onzekerheid, de trigger die hij bij me losmaakt is niet meer als een herkenning. Nu ik een maal weer in het licht ben ga ik nóóóóit meer terug in die duisternis. Dankjewel Iris voor je verhaal, je boek.
Dankjewel iets, iemand. God, weet ik veel dat ik niet gek ben geworden, al scheelde het niet veel. Leven in het licht telt dubbel? Dan word ik vast 120!
Dankjewel voor het lezen, wie het ook mag zijn, hoop dat het sterkt!
Beste ‘Op gemak bij jezelf’.
Je woorden hebben mijn ogen weer geopend. Jouw woorden passen mij perfect. Soms zak ik weer in, soms zit ik zo weer in het land van de duisternis en ‘vergeet ik’ hoe ik moet leven.
Dan vergeet ik zelfs het werkboek van Iris erbij te nemen. Soms is h(erkenning) alleen niet genoeg, maar ook de weg naar genezing belangrijk. Die weg vergeet ik weleens!
Je hebt voor mij de juiste woorden gebruikt en daar ben ik heel erg blij mee!
Hoi M,
Hartstikke mooi. Erkenning is geen doel op zich , maar middel; een stukje van je weg, tot je die erkenning niet meer nodig hebt. Dan laat je die lekker achter en loop je je bevrijdingspad verder. Zitten wel wat kronkeltjes in en obstakeltjes op. Baal ik ook van, maar mooi als je ze weet te nemen 🙂 Lukt steeds vaker, met kortere tussenpozen en bij obstakels waar je -terugkijkend- je hand ineens niet meer voor om draait. Deze week heb ik zelf een heleboel aan mijn repertoire mogen toevoegen.
Het “op gemak bij jezelf” zelfs dat vind ik nog een hele toer. Om op mijn gemak te zijn, terwijl ik alleen ben. Afgelopen week voelde ik, dat zelfs dat me ontnomen is door mijn ouders. Er is zoveel in al het bovenstaande dat zo bekend voelt, zo “vertrouwd”, terwijl wat ik lees, wij allemaal zouden willen dat we zover komen dat er een “ander vertrouwd” gevoel komt. Een vertrouwd gevoel dat je zeker weet wie je bent, dat je mag zijn zoals je bent en dat je geaccepteerd wordt door anderen, met juist het verleden dat wij allemaal in ons dragen.
Morgen ga ik weer naar therapie, eindelijk op een plek/bij iemand die ik begin te vertrouwen, die me door Iris is aangeraden, die me verteld dat mijn moeder NPS heeft en dat mijn vader een andere psychische stoornis heeft. Mijn vader had sombere buien afgewisseld door driftbuien en mijn moeder zei me dat dat kwam omdat ik niet lief genoeg was. Als ik dat op deze website zet, dan weet ik dat niemand twijfelt aan mijn woorden. Dat er herkenning is. Maar in mijn hoofd zingt nog steeds dat “niet lief genoeg geweest, niet goed genoeg geweest” rond. Als ik daar toch eens van af zou mogen komen.
Mijn zoon heeft een vriendje dat psychische hulp nodig heeft en hij verwoorde het vanmiddag zo mooi: “wanneer je een been breekt heeft iedereen medelijden met je. Wanneer je psychisch in de war bent, dan draait iedereen zijn rug naar je toe” En dat is wat ik hier boven lees en wat ik zelf af en toe ook ervaar. Anderen vinden mijn verhaal soms maar raar of twijfelen, omdat mijn moeder zo lief, klein en schattig overkomt en omdat ik nooit eerder verteld heb over de driftbuien van mijn vader.
Ook herken ik zo dat schuldgevoel dat je je ouders in de steek laat, omdat je het contact verbroken hebt. Mijn ouders raken hulpbehoevend, maar ik ben er niet meer voor ze. Dat zou ook echt niet meer gaan. Met alles wat ik nu leer over hoe ziek het was hoe zij mij “opgevoed” hebben.
Ik ben in het stadium aangekomen dat ik boos ben op mijn ouders, heel boos, maar heb nog angst om die boosheid toe te laten, want wanneer ik vroeger boos was dan brak de hel los. Maar het is nu niet vroeger meer en als dat eens wilde landen, daar werk ik hard aan.
Ik heb mijn roepnaam verandert. Samen met mijn man en mijn allerbeste vriendin heb ik hier eerst lang over gesproken. Wat houd je tegen zei mijn vriendin en eigenlijk was dat het schuldgevoel naar mijn ouders hierover. Maar mijn gevoel zei me dat ik dit zelf mocht weten, mocht kiezen en dat voelt zo goed, zo fijn. En te weten dat er in ieder geval twee hele lieve, dierbare mensen zijn die me steunen en bij wie ik mag zijn wie ik ben.
Dat zeg ik inderdaad ook altijd; met een gebroken been ziet iedereen het, ze houden de deur voor je open en ze willen zelfs een handtekening op het gips zetten…
Dan eerst voor jou dit gedicht, Maud:
“Come in the garden, Maud
For the black bat, night, has flown,
Come in the garden, Maud
I am here at the gate alone;
And the woodbine spices are wafted abroad, and the musk of the roses is blown.”
(< A. Lord Tennyson)
Je weet vast al dat je naam betekent: Sterke Krijgster; Strijdbare Meid. Tot later.
Dank je wel, inderdaad weet ik wat mijn nieuwe naam betekend, maar in zo’n mooi gedicht, kippenvel op een goed manier.
Hoi Maud,
Ik hoef het niet persé te zeggen, maar je verhaal klinkt heel bekend natuurlijk 😉
Ik had al jarenlang geen contact met mijn vader, mijn narcistische vader. Niet dat ik zo dapper en helder was om dat contact zomaar te verbreken, maar dat dat contact verbroken werd was een samenloop van omstandigheden. Vreemde omstandigheden uiteraard en aan niemand in mijn familie of omgeving uit te leggen. Ik wist toen ook nog niet van narcisme. Wel was ik er kapot van. Maar dat interesseerde blijkbaar niemand verder. Zo voelde dat ook.
Met mijn moeder had ik nog wel contact, hoewel ook niet zoveel. Ma liep in de voetsporen van pa en daar werd ik net zo min vrolijk van zeg maar. Ma was al jarenlang zichzelf niet.
Maar toen gebeurde het. Hun huis brandde af. Mijn ouders stonden op straat. Ze hadden niets meer dan de kleding die ze die dag droegen. Twee bejaarde mensen.
Van mijn zus, die overigens ook narcistisch is, nog erger dan mijn ouders en waarmee ik ook al jaren geen contact heb, hoefden ze geen hulp te verwachten. Althans, niet de hulp die ik in gedachte had. Zoals ik al schreef was ik helaas toen niet op de hoogte van narcisme, anders had ik mijn hulp nooit aangeboden!
Ja, ik schoot mijn ouders te hulp. Ik vond het zó sneu voor ze, zó ontzettend erg. Ik haalde ma in huis en pa woonde tijdelijk bij mijn zus. Pa en zus wilden geen contact met mij en probeerden ma over te halen om bij hen te komen. Ik liet ma zelf bepalen en ma vertrok, min of meer door angst en voor de goede lieve vrede, naar zus. Ik hoorde dagenlang niets. Tot een man uit het dorp mij belde dat ma bij hem zat. Ma totaal in overspannen toestand. Ma werd zo gemanipuleerd door zus en pa dat ze het niet langer aankon.
Nou ja, om een lang verhaal kort te houden heb ik me ingezet voor mijn ouders. Het was eigenlijk niet te doen, want pa en zus waren het nergens mee eens. Ik vond een huisje voor ze en richtte het voor ze in. Ze gingen er wonen. Dagelijks, nee, meerdere keren per dag, werd ik gebeld of kwamen ze bij me aan de deur. Het was nooit goed, nooit genoeg. Mijn leven werd totaal afgepakt. Ik werd zelf zowaar overspannen. Mijn gezin ging er aan onderdoor. Mijn relatie stond op het spel. Ach, als je weet hebt van narcisme kun je je hier alles bij voorstellen, maar heb je geen weet van narcisme dan kan je voorstelling zover niet gaan.
Uiteindelijk kon ik niet anders dan alle contact verbreken. En nee, dat was niet gemakkelijk. Pa en ma haalden alles uit de kast om mij terug te krijgen. Natuurlijk niet met gemeende liefdevolle dankbare gebaren, maar met misselijkmakende manipulaties, leugens, verdraaiingen en dreigementen.
En hoewel het erg moeilijk was, heb ik de beste keuze gemaakt ooit. Ik heb, hoewel er nog regelmatig twijfels en vraagtekens rondzweven in mijn hoofd die me proberen in verwarring te brengen, eindelijk een leven voor mezelf, samen met mijn partner en kinderen. Wat een rust en wat een ruimte!
Ja, Maud, ook mijn moeder was een lief, schattig, klein vrouwtje waar iedereen mee weg liep. Maar ik kende haar ook anders!
Dank je wel voor je reactie en inderdaad alles herken ik, terwijl je verhaal anders is dan het mijne, maar de manipulaties, de dreigementen, de leugens en de verdraaiingen. Dat is precies gelijk. En juist dat, dat aan de lopende band je gek proberen te maken en jou voor hun karretje spannen, dat is de kern waarom het contact met onze ouders niet te doen is he?
Inderdaad Maud. Ze zijn gewoon nooit tevreden. Het is nooit genoeg. Er komt nooit een happy eind. Het is alleen maar kommer en kwel.
Hoi Maud,
Dat haal je de koekoek, dat zal waar wezen: ‘op gemak bij jezelf’ ís een hele toer. Voor mij is het ook geen einddoel, maar een manier van zijn, waarin ik ben aangeland. Ook als het bij tijd en wijlen minder gaat, toch het basisgevoel dat het o.k. is. Dat kán eenvoudig niet verdwijnen: alles is opgeschud, de stal is schoongemaakt. Met wat ik nu weet en waarneem, wordt het geen vette rotzooi meer in mijzelf en in mijn omgeving. Dat geldt voor meer mensen hier, vermoed ik. Dat je dat weet.
Je verhaal leest ‘verdrietig en geen raad weten’. En tegelijk laat je je eerste groene sprietjes zien in het dorre landschap dat achter je ligt (zie foto van deze site). Dat is wennen en knipperen tegen het licht. Zóóó vermoeiend in het begin (daarna wat langer ietsje minder uitputtend 🙂 ). Entochentoch. Je kunt (gelukkig) niet meer terug, want je hebt gezien hoe het zit. Dat kan je niet negeren. Je hebt de eerste stappen gezet en weet waar je hulpbronnen zitten: je therapeut, man en vriendin. Tof, dat zijn er in het begin méér dan voldoende. Ikzelf kon op dat moment meer mensen helemaal niet aan, ook geen begripvolle. Rust, je in jezelf terugtrekken, goed voor jezelf zorgen, dat was het wel. Nog een hele klus, om die keuze te maken. Ik was er trots op als ik het deed.
In het begin lijkt het, alsof dit innerlijk weten je ellende juist groter maakt. Dat is logisch: je weet nu dat de vette duisternis van vroeger van buiten komt: van je ouders; en niet van jou. Daarvoor in de plaats komt eerst een andere duisternis terug, het gevoel van verwoesting in je eigen binnenste: je hebt geen flets idee hoe je je daaraan moet ontworstelen. Dat gevoel kwam weer bij me binnen, toen ik jouw reactie las. Indertijd leek het alsof ik opgesloten zat in een grotere donkere ruimte; nergens een uitgang, ik was wanhopig, het deed lichamelijk vreselijke pijn. Ik noemde het de hel. En tegelijk wist ik heel sterk: dít is de bron van waaruit ik ga opleven. Zo gek: ‘deze hel, deze put is het begin van herstel. Eigenlijk gaat het dus heel goed met me!’ Die zekerheid hield me overeind. Wat ik daarbij nodig had: uithoudingsvermogen. Om het ‘uit te zitten’, met behulp van mijn hulpbronnen. Veel meer kon ik niet doen. Alleen ikzelf kon dat doen. Als het te erg werd en bijna ondraaglijk, dan ging ik mezelf afleiden. Een klus in huis, buiten zijn en zo nog wat. Mezelf fysiek bezighouden met iets simpels, om niet overspoeld te worden en gek te worden. Daarbij hielp mijn ratio sterk: heb ik al die tientallen jaren de duisternis van buiten bevochten, zal ik toch nu niet alsnog ten onder gaan aan mijn eigen innerlijke chaos. Nee, dat gebeurt niet, ik vecht nog even door. Haha, dat was tenslotte zoals ik het jaren had vol gehouden. Dus komaan. En werkelijk, temidden van dit helse gevecht, op een ochtend viel ineens de loodzware last zomaar van me af; stroomde weg uit mijn lijf, om in die ernstige mate NOOIT meer terug te komen – maar dat wist ik toen nog niet. Ik weet precies waar en wanneer, ik liep op straat, aan het eind van een hondenwandeling en wist niet wat me overkwam. Het blok beton van mijn maag af, de wrong uit mijn darmen. Zo prachtig. Eindelijk Vrij. Op Gemak. Bij mezelf. Bij thuiskomst heb ik gelijk mijn begeleider gebeld. Was daarna alles klaar? Welnee, helemaal niet, ik begon pas net. Wiebelig en wankel, net over de rand van de put. Maar ik was er buiten en bleef er buiten. Soms weer een eindje iets te dicht bij. Er volgden in de loop van de tijd steeds nieuwe hulpbronnen. Prachtige ervaringen die mensen mij gaven. N maanden kon ik weer een keer lachen om een grapje of iets anders leuks. Welkom in het licht! Succes Maud, vecht je er naartoe.
Hoi,
Hoe lang ben jij al weg? Het werd inderdaad eerst erger na mijn scheiding tien jaar geleden, het was ook de hel. Hij had me compleet afhankelijk van zich gemaakt, ik heb me echt los moeten rukken en het was alsof ik in mijn eigen vlees sneed. Afgrijselijk. Was ook heel eenzaam. Was wel in therapie, maar meer voor de PTSS, hoewel de therapeut wel doorhad dat mijn ex narcistisch was. Maar hoe gewelddadig het was, had hij niet door. Grofweg heb ik wel het traject doorlopen zoals Iris dat in haar boek beschrijft, maar pas toen ik op deze site kwam, vielen de laatste puzzelstukjes op hun plaats en kon ik pas dat stukje gaan verwerken. En omdat ik al zoveel therapie heb gehad (12 jaar) vielen die zaadjes ook in vruchtbare aarde en toen ging ineens alles heel snel vooruit. Ik leef weer, ik heb mijn drive terug en mijn power. En dat gebruik ik om anderen te helpen, wat vaak ook lukt, dat is het laatste stukje na acceptatie: Zingeving. Dus lieve mensen, het komt echt goed. En met een beetje gespecialiseerde therapie doe je er geen tien jaar over, zoals ik. Maar ik ben wel vrij nu, en merk ook dat ik niet meer vatbaar ben voor de bekende narcistische trukendoos, men probeert het wel, maar loopt op tegen een betonnen muur en verdwijnt om te zwelgen in narcistische woede. Of iemand anders te zoeken. Dus ik ben ook nog veilig, ik kan mezelf beschermen, dat weet ik nu. Maar het is allemaal begonnen met deze site. Zet hem op iedereen!
Dank je wel, je verwoording klopt precies en terwijl je dit geschreven hebt heb ik mijn eerste voorzichtige gevoel van bevrijding ervaren. Mijn therapeut zei 1 zinnetje: “je mag het verleden ook loslaten, je hoeft er niet altijd mee bezig te zijn” en toen voelde ik die eerste bevrijding. Ben ik gaan wandelen in de duinen en zag ik de lente, de bloemen en hoorde de vogels.
Inderdaad terug gaan kan niet meer, de hele beerput is open gehaald, ondersteboven gekeerd en aan de lucht blootgesteld. Het verdriet en de boosheid hierover houden me dagelijks bezig.
Mijn moeder heeft mij, als 8 jarig kind laten beloven dat ik nooit met anderen zou praten over wat er bij ons thuis gebeurde en dat heb ik 40 jaar volgehouden.
Toen ik begon met praten, twee jaar geleden met mijn man, toen kon ik inderdaad niet veel meer dan op een stoel zitten en ik was blij wanneer de dag voorbij was, ik leefde in het verleden en herbeleefde alles en moest alles opnieuw etiketteren. Slapen doe ik nog steeds met behulp van melatonine, dat helpt me om de verschrikkelijke beelden die ik krijg voor het in slaap vallen, niet te hoeven zien. Ik begrijp nu pas waar mijn slaapproblemen (vanaf mijn 8e) vandaan komen.
En het is goed om van zoveel anderen, de een verder in dit proces dan de ander, te horen dat er veel vooruitgang te verwachten is en dat daar tijd voor nodig is en een hoop vechten tegen die demonen in je bovenkamer, maar dat het kan, dat geeft me zoveel hoop en kracht.
Mijn demonen zijn: “je was weer niet zo lief vandaag, mensen komen er nog wel achter dat je helemaal niet zo’n lief meisje bent, je overdrijft altijd alles, wat een drama weer, kom op stel je niet zo aan”.
Maar diep van binnen voel ik een enorme kracht. Ik heb een hele lieve oma gehad, tot mijn 8e jaar was zij in mijn leven. Na haar overlijden is voor mij de situatie geheel veranderd thuis. Aan haar heb ik mijn kracht te danken denk ik, zij heeft mij gekoesterd en veel meegegeven.
Voor mijn vijftigste verjaardag (in juni) laat ik van twee beschadigde ringen van mijn beide oma’s een nieuwe ring maken, een die ik zelf ontworpen heb, met een maansteen als centrum. Van mijn man en zoon komt er een kleine diamant in.
De gouden en zilveren sieraden die mijn moeder mij heeft gegeven lever ik in en het geld hiervan ga ik doneren.
Dus langzamerhand komt er inderdaad licht en groene sprietjes.
Hallo Maud, wat een prachtige ontwikkelingen zijn er bij je. Ook zoals je er over spreekt. En ja, er gaan er idd nog een heleboel meer komen met de tijd. Het ontroert me wat je vertelt. Ik wens je heel veel goeds voor alles dat volgt.
Deze problematiek is op dit moment voor mij zeer actueel. Een ex-vriend benaderde mij omdat mijn oude vader hem had aangesproken. Of ik wel wist hoeveel pijn ik mijn ouders deed door hun kleinzoon van hen weg te houden. Ik schiet in de verdediging en heb spijt en schaam mij. Vervolgens kwam er nog een email van mijn vader overheen met mijn ex in de cc: dat het advies van mijn zogenaamde therapeut om voor mijzelf rust te nemen niet oplossingsgericht is. De pijn die mijn moeder ervaart, reageert ze emotioneel op hem af.
Het doet pijn te lezen dat mijn ouders mij als persoon niet missen in hun leven. Mijn moeder mist de controle over mijn leven en de narcistische suply van mijn zoon en mijn vader mist mij als bliksemafleider.
Eerder deze week overwoog ik voorzichtig weer contact te zoeken. Door de mail van mijn vader is mij pijnlijk helder dat mijn ouders alleen met zichzelf bezig zijn.
Ik neem mij voor niet meer met buitenstaanders over deze problematiek te praten. Het maakt mij kwetsbaar.
Dag Antoinet,
Het is heel ernstig wat je hebt meegemaakt en steeds weer meemaakt. Die situatie zou moeten stoppen.
Je zegt een heel belangrijk zinnetje `… los te laten, ik zou niets liever willen! ´