Dit is een gastcolumn van M.
Ik kan me zó goed voorstellen dat mensen die, net als ik voorheen, zoekende zijn naar waar ze nou eigenlijk in zitten tegen hetzelfde aanlopen als ik altijd deed. Vaak las ik dat het pas om narcisme of een andere persoonlijkheidsstoornis gaat als er woedeaanvallen en fysiek geweld aan te pas komen. Dan haakte ik af, bedacht ik me dat dát het niet was, alhoewel ik me wel altijd bedacht dat het dan wel een stuk gemakkelijker zou zijn voor mij. Dan kun je iets aantonen, iets laten zien. Dan kun je laten zien dat je blauwe plekken hebt en misschien is er wel iemand die ooit heeft gezien hoe boos iemand kan worden of hoe onredelijk iemand kan zijn. Je krijgt vast van íemand steun.
Dit was in mijn situatie allemaal niet het geval. Pa sloeg niet en pa kreeg geen woedeaanvallen. Zijn onredelijkheid en verdraaiingen waren zo subtiel en geraffineerd, dat anderen dat niet doorzagen of dat het anderen ook in twijfel bracht. Vaak werd pa gewoon geloofd. Ik begrijp dat. Dat is ook precies zoals het werkt. Als anderen het niet zagen dan zag ik vast iets over het hoofd of moest ik aan mezelf gaan werken. Ik voelde altijd een boel wat niet klopte, maar kon mijn vinger er nooit op leggen. Ik voelde me onbegrepen en leefde van teleurstelling naar teleurstelling. Ik verwerkte die teleurstellingen in mijn uppie. En zo verstreken mijn kinderjaren en daarna ook nog ruim 20 jaar..
Bij ons thuis werd er voortdurend rekening gehouden met pa. Alles draaide om zijn gemoedstoestand. Als ik dit zo schrijf zou je denken dat pa een wandelende tijdbom of een depressieve man was, maar dat was niet zo.
Pa bepaalde. Pa is een man zonder veel woorden, maar met ogen en een uitstraling die alleen ik en ma heel goed kenden. Pa is zonder woorden enorm dominant. Wij, ma en ik, zorgden ervoor dat hij in balans bleef. Pa kon namelijk ontzettend teleurgesteld en zielig zijn als het niet naar zijn zin ging. Hij was dan in alles onredelijk en liet ons heel goed voelen dat hij het niet naar zijn zin had. Hij sprong in zijn auto en reed heel hard weg, waardoor wij bang werden. Of hij liep zwaar deprimerend door het huis. Daarbij had hij een uitstraling waar wij akelig van werden. Je voelde gewoon dat je enorm op moest letten. Je kon niet zomaar uit zijn buurt blijven, want dat viel op en dat zou ervoor zorgen dat hij daar boos over zou worden. Zijn aura, zijn blikken, zijn houding… Wij deden er dan alles aan om het pa weer naar de zin te maken. Als kinderen maakten we grapjes, vleiden hem of kusten hem. De ene keer viel dat goed uit, de andere keer kregen we een valse blik of uitbrander. Zijn geniepige, ontevreden donkere oogjesblik, wat was dat altijd vervelend en moeilijk zeg!
Als pa het naar zijn zin had, had hij ons niet zo in de gaten, reageerde hij niet zo op ons. Dan hadden wij wat meer ruimte. Soms verwachtte hij van ons dat wij net zo blij waren als hij. Dat speelden we dan ook. Hem teleurstellen was geen optie. Wij kenden pa veel beter dan dat hij zichzelf kende. Dat kwam ons regelmatig goed van pas. Maar als het pa niet naar zijn zin was – en dat was nogal snel het geval – dan hoefden wij nergens om te vragen, het antwoord was bij voorbaat ‘nee’. Pa keek nooit naar ons, keek nooit naar ons wat wij zouden willen of hoe wij ons voelden. Empathisch was hij totaal niet. Wederkerigheid kent hij niet. Empathisch en begripvol zijn kon hij wel goed spelen, naar anderen. Hij gebruikte daarvoor de woorden die hij leerde van mij of van ma. Ma en ik hoorden dat vaak aan en moesten erom lachen dat pa heel begripvol onze zinnen gebruikte en daarmee anderen dus liet denken hoe intelligent en meelevend hij was. Eerder hadden wij die woorden voor hem gebruikt om iets duidelijk te maken, maar had hij ons boos en beledigd aangekeken. Dat lieten we wel voortaan.
Pa was gepikeerd, snel beledigd, nooit tevreden, mocht eigenlijk niemand, had veel kritiek op anderen, verveelde zich snel, wilde stiekem graag in de belangstelling staan, bijvoorbeeld als ‘voorzitter’ van de buurtvereniging of als ‘leider’ van een vereniging, zonder daar moeite voor te doen. Soms kwam dat op zijn pad en dan voelde hij zich de koning te rijk. Ook dan liep hij door het huis met een blik van geluk, zonder naar ons te kijken. En dan hoefden wij even niet zo op onze tenen te lopen. Wij speelden dan met pa mee; zijn geluk was ons geluk. Daarmee hielden we pa het langst ‘gelukkig’. Vaak had pa ook jongere vrienden, daarmee kon hij op stap. Hij smulde daarvan. Terwijl hij thuis een gezin had, ging pa stappen alsof hij nog puber was.
Het werken had pa niet uitgevonden. Hij zat al heel vroeg thuis, afgekeurd vanwege zijn rug. Ik heb daar nooit wat van gemerkt overigens, dus onzin. Ik weet het zeker. Ma verdiende een centje bij met slachtkuikens. Pa had hiervoor een paar houten schuren gekocht. Niet in overleg met ma. De schuren stonden er en er kwamen kuikens. Ma mocht het werk doen verder. Ma, die altijd overal de verantwoording voor droeg. En ja, ze had ook nee kunnen zeggen, maar dan was er niet genoeg brood op de plank. De schuren waren gekocht en dat geld moest terugverdiend worden. Daarnaast vond ma het emotioneel moeilijk werk. Ma hield van dieren en dit paste haar dus helemaal niet. Echter, pa werkte niet meer, was afgekeurd, maar ging wel naar het café, speelde biljart en had zijn kaartmiddagen.
Pa leverde nooit in, zodat zijn gezin het wat beter zou hebben. Ma was gek op dieren, dus zij zorgde voor de kuikens. Als pa dat namelijk deed, werden er altijd wel een paar doodgetrapt of werd er te weinig gevoerd. De oude ventilators die er hingen zorgden voor verkoeling voor de kuikens. Die oude dingen waren regelmatig stuk. Ma moest dan zorgen dat ze snel gemaakt werden, anders zouden er kuikens sterven. Ma vond dat afschuwelijk en had daardoor enorme stress. Pa maakte dat allemaal niks uit. Ma was ook toen al zwaar depressief. Daarnaast vond Pa het onzin dat ma zei dat ze voor dit werk niet gekozen had, maar wel moest omdat ze amper rond konden komen. Ik als kind hoorde dat allemaal aan en ik eiste dan ook nooit wat voor mezelf. Ma vertelde mij over pa. Ik, als kind, koos voor ma, maar pa zorgde ervoor dat ik ook loyaal bleef naar hem. Pa vertelde ook tegen mij over ma. Voor pa maakte het allemaal niet uit, zolang hij het maar goed had. En dan leek het ook net alsof pa niet zo moeilijk was, maar dat ma er niks van bakte. Het lag aan ma dat wij zo’n ongezellig gezin hadden. “Als ma nou eens niet meer zo zeurde”, zei pa…. Ik praatte met pa mee, in de hoop dat ik bij hem in de smaak zou blijven vallen. Ik wist heel goed dat ik met pa beter vriendjes kon blijven wilde ik nog ooit iets voor mezelf.
Mijn vader werd niet boos in die mate dat hij een uitbarsting kreeg, wat ik vaak lees. Ook was hij niet de man die op elk feestje het hoogste woord voerde of met bravoure door het leven ging. Pa was een zogenaamd bescheiden man, die vooral teerde op zijn depressieve vrouw. Doordat ma altijd depressief was kon pa zijn wie hij wilde zijn. Op die manier werd pa ‘ontzien’, want hij had tenslotte een depressieve vrouw. Daar hadden mensen begrip voor. Pa deed zijn woordje als ma er niet bij was. Hij praatte dan met de mensen mee: ‘Ja, zijn vrouw was inderdaad depressief en stelde zich ook best aan. Hij wist hoe ze daar uit kon komen en hielp haar van alle kanten, maar ze wilde niets. Eigenwijs dus’. En zo kwam pa overal mee weg, werden mensen op het verkeerde been gezet. Pa ging ook alleen op stap, nam ma liever niet mee, vroeg haar ook niet. Dat was een onuitgesproken regel.
Ik geloof niet dat mensen doorhadden hóe depressief ma was. Pa zorgde ervoor dat ma neer werd gezet als een vrouw die zelf schuldig was aan haar depressie. Dat kon je horen aan mensen. Mensen die zeiden dat ma beter voor zichzelf moest zorgen, dat ma ook eens met pa mee kon gaan en niet altijd alleen thuis moest blijven. Pa. Pa had ervoor gezorgd dat mensen dachten dat ma niet mee wilde. Pa vertelde overal dat hij altijd alleen overal heen moest, dat zijn vrouw niet mee wilde. Maar thuis wilde hij ma gewoon niet mee hebben. En ma was te depressief om dat allemaal te doorzien of om daar verder op in te haken. Pa had ma precies daar waar hij haar graag had.
Vaak heb ik tegen ma gezegd dat als ma niet meer depressief zou zijn, dat pa dat niet aan zou kunnen. Ma wist dat ook. Maar ma vond dat zielig voor pa. ‘Hij kan niet zonder mij’, zei ma vaak, ‘dan ligt hij zo in de goot’. Andersom had pa niets met ma. Dat ma altijd zwaar depressief door het leven ging, het leven totaal niet aankon, dat interesseerde hem niet. Ja, hij speelde naar anderen van wel natuurlijk. En anderen kunnen gewoonweg niet geloven dat het pa niet uitmaakt, dat het hem zelfs pa ten goede komt, dat hij daardoor kan leven zoals hij leeft. Hoe leg je zoets uit?
Mijn vader werd wel heel boos, alleen ma en ik zagen dat. Ik zag het aan zijn ogen. Die ogen die ik zó goed kende. Die ogen spraken. Ik wist precies wanneer ik op moest houden of wanneer een ander op moest houden. Ik zag het. Ik wist het. Ik zorgde voor zoveel mogelijk stabiliteit, zorgde ervoor dat ook ‘de ander’ ophield of ik hielp vader uit zijn boosheid door voor hem te praten, achter hem te staan. Wat een werk heb ik verricht al die jaren! En ben ik daarmee iets opgeschoten? Nee, niets. Ma heeft zelfmoord gepleegd uiteindelijk en pa leeft vrolijk verder. Hij heeft inmiddels andere mensen die in hem geloven, waar hij op kan teren. Zijn verleden met een depressieve vrouw die ook nog zelfmoord pleegde komt hem ook nu nog supergoed van pas. Daar komt hij zijn laatste jaren nog wel mee door. Iedereen heeft met pa te doen. Ook al zijn er mensen die hem wel beter kennen en die weten dat pa geen makkelijke man was, hebben toch nog compassie voor hem, vanwege ma.
Maar pa is geen ‘lastige man’, hij is een narcist. Ik durf hardop te zeggen dat pa degene is die ma indirect heeft vermoord en dat pa dat weet. Maar dat houdt hem niet bezig verder. Hij leeft gewoon verder, zonder daar last van te hebben. Totaal gewetenloos.
39 reacties op “Verborgen narcisme”
Hoi Janny, van mij staan hierboven nog wat commentaren. Ze zijn al meer dan anderhalf jaar oud. Wat ik je mee wil geven, is dat je zo ver mogelijk uit de buurt van die man moet blijven. Dat afhandelen van dat appartement zal je echt samen met iemand moeten doen.
Ik ben nu ruim drie jaar verder. Ik kan het je aanraden. Neem die sprong en ga ‘no contact’. Er komt een dag, dat je geen moment meer aan die man denkt. Dat je weer plezier hebt in het leven. Trotseer dat verdriet. Heel veel sterkte!
Wat een leven. Het blokkeert hindert je ontwikkeling. Ze maken je van hun afhankelijk en pakken je op kwetsbaarheden. in plaats van die veilig te kunnen delen. Van daar waar je beschermd weet en geborgen. Ze zeggen van dat het contact leeg en hol is zonder inhoud dan alleen de vorm. Een magnetische charme aantrekkingskracht zorgen er voor dat het je boeit dat het interessanter lijkt dan dat het is. Ze kunnen een copycat neerzetten van wat je het liefst wil zien. Een look a like van iemand. Mensen die er niets van afweten snappen het niet. Het moeten ervaringsdeskundigen zijn of er in thuis zijn op dit gebied. Sommigen kunnen je aanpraten dat je dit of dat bent waardoor je gehersenspoeld raakt en uit je natuurlijke zijn of doen raakt. Je wordt uit je natuur gezet. Je authentieke identiteit komt hier niet in naar voren. De echte kern van de persoonlijkheid zoals diegene in de kern van de persoonlijkheid is. Ze hebben je alles wijsgemaakt en je voelt je geindoctrineerd als gelijk een sekte met een sekteleider waardoor je je identiteit kwijt kan raken. Als je het maar vaak genoeg zegt van dat je dat bent dan ga je het geloven. Gashlighting of mindfucken, je waarneming vervormen. Je wijs maken dat het anders zit terwijl je het toch wel wist hoe het zat. Het is niet normaal meer. Echte interesse hebben ze niet want die is gericht op eigen voordeel. Ze proberen je op je schuldgevoel in te werken en het lijkt alsof ze alles omdraaien waardoor je dat ook nog gelooft. Ze beroven je van je identiteit. Het is popi jopie populair zijn tegen elke prijs, Onbillijk en als je zegt nadat wat zij hebben misdaan bellen zij de politie nog. Ze doen zich net voor bij de politie als fatsoensrakker en doen zich zielig voor. Respect voor de waarheid is er niet. nadat je onrecht is aangedaan en zegt dat dan geven ze je ook nog aan. Het lijkt de omgekeerde wereld wel. Het is een wereld die je nooit zult begrijpen. Dit omdat jij zo niet bent.
‘Feest’ der herkenning dit, Tio.
Wat zijn er toch wrede mensen.. waarvan je dacht dat ze alleen maar in sprookjes bestaan ( heksen)..
Totdat je beseft.. op 58 jarige leeftijd.. dat je moeder er zoeen is..
mindfucking.. gaslighting.. of hoe het allemaal heet..
een heel leven lang bang geweest.. verkeerde partner gekozen.. want wat je zelf voelde.. wist je niet meer..
onherstelbare gevolgen voor een mensenleven!
Maar.. dankzij mede jouw verhaal..mIjn me de schellen van de ogen gevallen
Laten we zoveel mogelijk schrijven en helpen… om anderen langzaam uit hun eindeloze put te helpen!
Lieve groet,
N.
Zieke humor en smakeloze grappen kwade pranks uithalen met mensen die daar nog wel jaren mee zitten. En reageren verveeld en kwaad als je hen hier op terug spreekt.
Dankjewel 🙏🏻
Veel herkenning, de mijne echter is zelf verdwenen, nadat ik hem betrapte op een relatie van 16 jaar met een ander en leugens over zijn hele leven. Uitgelegd heeft hij niets, al beweerd hij dat hij het goed afgehandeld heeft. Hij deed moeilijk over alles wat er nog betaald moest worden en bleef zaken maar verdraaien, maar dat waren truukjes om me weer aan zich te binden. Een rekening niet willen betalen, maar wel een fiets regelen voor mij, alsof er niets gebeurd was en maar lullen over anderen.
In zijn uitmaak sms schreef hij: Volgens jou heb ik 3 relaties en dan zou jij de 4e zijn, maar dat is niet zo ik ben goed met hen en kan jou er dus niet meer bij hebben, je mag me groeten als je me tegenkomt, maar je mag me ook negeren.
De vierde????? We woonden zowat samen…de vierde??…klap in mijn gezicht.
Toen hij later weer contact zocht en probeerde me het bed in te krijgen en ik aangaf toch echt te willen praten, had hij in 3 dagen een ander en is nog steeds daar. De andere vrouw, waar hij tijdens mij ook iets mee had, ziet hij overigens ook niet meer (zonder een woord).
Met de nieuwe vrouw gaat het zo goed en ze doen alles, wat wij zouden gaan doen. Ik denk nog steeds dat alles aan mij ligt en had ik maar niets gezegd, dan waren we nog samen. Misschien had ik hem wel bereikt met liefde en aandacht….verward en zonder antwoorden ben ik achter gebleven. Ik dacht altijd maar dat het aan zijn verleden lag.
Zij is een heel stuk ouder dan hem en heeft haar zaakjes aardig op orde. Wie zij is weet ik niet, ik hoor dat ze een kille is. Mij doet vooral pijn hoe makkelijk ik ben weggegooid en weggezet als een gestoorde gek. Ik met pijn, onmacht en verwarring achtergebleven ben en hij alles heeft wat hij wil. Geen liefde dat weet ik, maar de praktische dingen die hij wil. Vrienden hebben hem gesmeekt rond het af met haar, hij wil niet praten en is totaal niet geïnteresseerd in mij. Ik besta voor hem niet meer. Ik kan nog niet bevatten dat het allemaal fake was…. Na een heel mooi begin, begonnen er kleine dingen te veranderen, nog later kreeg hij steeds vaker onverwachte woede aanvallen, smeet met spullen en wist dat vaak niet meer de dag erna. Ik was bang dat hij ooit zo zou doordraaien dat hij me van de trap zou duwen…maar ik bleef maar denken dat ik het fout deed of zei. Hij komt ook uit een andere cultuur.
Het was altijd alleen zijn visie en mening en die deelde hij me mede met de woorden luister en spreek niet, ik wil je reactie niet weten of horen. Maar hij wist het zo te brengen dat je aan jezelf ging twijfelen. Of dat hij wilde kappen, maar toch een kiertje openhield zodat je zou luisteren of veranderen.
Toen het uitging ontkende hij alles en toen ik schreef dat hij met beide wilde trouwen, ontkende hij haar hele bestaan en zei dat ik paranoïde was en bijna ging ik het geloven, maar hey ik had haar gesproken.
Het doet me pijn dat hij er niets van voelt en mij en wie weet hoeveel anderen verrot heeft achtergelaten en inderdaad overal mee weg komt. Hij doet ook dingen die niet door de beugel kunnen en ook daar komt hij mee weg.
Vrienden had hij niet echt, de mijne probeerde hij zwart te maken en mij van hen te isoleren. (Dat zag ik toen niet, ik begreep toen niet waarom er wel aan iedereen iets mis was). Hij loog over domme kleine dingen tegen mensen, en ik begreep totaal niet waarom hij dat deed…..
Verder is hij een aanhanger van positief denken, maar gaat daar heel ver in. Kinderen met kanker komt door de niet positieve houding van de ouders (daar kregen we dus flinke ruzie over) en hij heeft het eeuwige leven. Ik vond dat raar maar dacht het zal wel een tijdelijke hype zijn…..doorgedraaid in de law of attraction.
Langzamerhand gingen me dingen niet lekker zitten, hij had nooit contact met het thuis front, echte empathie had hij niet en toen kwam de grote ontdekking…..
Wat ik wil is zijn slechte kant zien, maar ik zie alleen de lieve dingen (en die hadden we ook echt onze speciale dingen) en kan maar niet bevatten dat het een leeg iets was, dat niets maar dan ook niets echt was…….hoe kan ik nog ooit mensen die ik leer kennen vertrouwen….? Hoe kan ik bevatten dat alles leeg is geweest…..
Wat een vreselijk verhaal las ik van Susan … die vader van haar moet ze eens luid en duidelijk confronteren met zijn smerige gedrag! Daar heeft ze recht op en dat verdient hij gewoon! Wel zorgen dat er iemand buiten in de buurt is .. dit moet niet stil gehouden worden! Deze man moet ontmaskerd worden voor de buitenwereld!!
Ik heb het 45 jaar mee gemaakt toen ben ik met niks gevlucht anders was het mijn dood geworden. Het is erfelijk de helen familie is het zelfde .zijn vader loog alles aan elkaar Was in de oorlog een echte N.S.B. er nu wil ik Scheiden maar dat is ook niet te doen. hij liegt tegen zijn advocaat Word goedbetaald die Vrouw heeft heus wel door wat voor vlees ze in de kuip heeft maar bij haar rinkelt de kassa .WAAR OM KIJKEN RECHTERS HIER NIET NAAR EN MOET HET ALLEMAAL zo lang duren voor dat het naar de rechtbank gaat .ik ben nu 65 en wil uit deze Hel.
Wacht niet op geld.. ga weg uit die vergiftigde omgeving.. weg weg.. en start een nieuw leven met niks, heb ik ook gedaan!
Ik zei.. hoef Ijn geld niet.. stinkgeld van hem! Wil niet meer eraan herinnerd worden.. Dus gekapt.. wel nog ‘beleefd ‘ contact vanwege de kinderen..
Toen kwamen toch nog geldclaims van hem uit.. ik heb gedaan of ik gek was, braaf betaald.. om er maar van af te zijn.
Zo kon ik een heel nieuw leven opbouwen.. langzaamaan lukte dat.
Maar door narcistische moeder.. is me het wel heel zwaar gemaakt! Maar.. daar ben ik nu godzijdank ook doorheen aan het prikken!
Heel veel succes.. kom op. Je kan het.. je bent t waard!
Laat je niet langer koeionneren. Centen.. is niks vergeleken bij jouw eigenwaarde!
Heel veel succes!
Lieve groet N.
Schokgolf van herkenning.. en blijdschap, dat ik toch echt niet gek ben!
Maar ook woede, veel woede..
Kortom.. de zeeer vele kwartjes zijn gevallen, dankzij jullie verhalen. Ook dank zij boek van Petra Roelofsen ( ‘ Ben ik nou gek? ) Aanrader!
Ik krijg een steeds groter gevoel van bevrijding..alsof er 1000 kg langzaam van me afvalt.. en de ware ik er eindelijk mag zijn. Daar moest ik 58 jaar voor worden! Bijna 59 haha.
Dank, heel hartelijk dank voor al jullie verhalen, die voor mij zooo ontzettend herkenbaar waren. Ik heb .. of denk had! 😉 haha te dealen met een narcistische moeder, die mij tot twee weken geleden heeft gemanipuleerd, en mishandeld, zowel geestelijk als lichamelijk. En tóch blijf je loyaal, je blijft je best doen.. omdat het heeel soms toch ook wel eens leuk was.. vooral met anderen erbij, dan liet ze zich van een andere kant zien. Herkenbaar?
Mijn zusje werd vertroeteld, haar prinsesje.. werd thuisgehouden als t haar uitkwam.. want had asthma. Ik denk nu.. dat ze zelfs opzettelijk zieker werd gehouden, zodat mijn moeder niet alleen was, want dat kon ze niet.
Zodra echte mijn vader binnenkwam werd hij haar troetelkinderen. Ze zorgde er dan voor dat onze papa onbereikbaar voor ons werd ( papa is moe, laat hem met rust, hij heeft zó hard gewerkt! ) zo mochten we als kleine kinderen nooit echt iets aan hem vertellen.. en is er nooit een echte band met mijn vader geweest.. wat ik zeeeer betreur!
Want hij was een lieve fijne man.. zo bleek later..
Toen ik haar.. na er meerdere jaren mee te hebben rondgelopen.. eindelijk durfde te vertellen dat haar broer aan mij had gezeten ( meerdere malen verkracht) hoorde ze t verhaal niet uit, snoerde me de mond met t verhaal dat zij ook eens zoiets had meegemaakt, met een opa. Bij hem op schoot. En dat ze het toen aan haar moeder had verteld en daarna was t nooit meer gebeurd.. dus.. ach..
Ze vroeg niet wat er was gebeurd, vroeg niet hoe t voor mij was.. ik dacht echt.. dus.. dan.. ben ik een aansteller.
Dat gevoel gaf ze me overigens altijd! Werd ook vaak genoeg gezegd.. ik was t woord kwijt.. nu hoor ik t haar weer zeggen.. ‘aansteller!’ Moet je weer zielig doen? Ja huil maar weer! Als ze me weer eens geslagen had, of voor de lol een ijsbeentje in de arm had geslagen ( met de knokkel op je arm slaan, zodat ie helmaal lam aanvoelde). Dat deed ze omdat ik daar misschien wat ‘harder’ van zou worden.. want ik was toch maar zo’n zielepietje. ook met eten had ze haar trucs.. Tot kolkhazen toe móest ik lange spekslierten naar binnewerken.. ik kreeg het niet weggekauwd.. maar toch moest t..
Droge sinaasappels, met binnenschillen en al.. ik kreeg ze niet weggeslikt! En dan hoorde ik weer.. wat een aansteller, doe je weer zielig?..
Ik was een kreng, ik stonk, ik leek op haar schoonmoeder, de vrouw die ze het meest haatte..
ik moest haar sexproblemen aanhoren toen ik 13 was.. terwijl toen het misbruik door mijn oom werd hervat..want het was háár idee dat ik bij die oom in de winkel ging werken.. lekker wat bijverdienen.. jaja.. dan was ze mij kwijt.. en .. nou ja.
Ik twijfelde steeds meer aan mezelf.. muren werden opgetrokken tussen mijn zus en ik..en tussen mijn vader en ik..
Ik was zovveel mogelijk weg thuis, bang van haar woedeaanvallen en getreiter.. al wist ik toen nog niet dat dat opzettelijk was.. ik dacht dat dat opvoeding was..
Bij vriendinnetjes zag ik.. merkte ik.. dat alles heel anders ging thuis..daar hadden mensen plezier met elkaar, er werd gelachen.. moeders waren op een andere maniet betrokken bij hun kinderen.
Mijn vader werkte heel veel.. kreeg t allemaal niet mee, want ‘ avonds als hij thuiskwam was ze poeslief..
Ach.. zo kan ik weer uren doorgaan.. maar veel heb ik al verteld. Al is dat blijkbaar niet opgeslagen.. maar ik heb er wel heel veel aan gehad. Erover praten helpt.. en er vallen al schrijvende steeds meer schellen van de ogen!!
Dank voor jullie openhartige verhalen! Want het kost moed.. om het durven in te zien.. en te erkennen.. dat er niks mis is met mij.. maar dat het bij haar ligt.
En dat je er niks aan kan doen..want reflectie.. daar heeft ze nog nooit van gehoord…kan ze ook niet. Dat wordt dan altijd weer op een verdraaiende manier bij mij op t bordje gelegd.. ze kan zooo goed liegen..
terwijl ik, heilig boontje ervan overtuigd was dat ze altijd de waarheid sprak.. ik dacht gewoon dat ik het zelf niet zo goed had begrepen. Dat was ook precies haar intentie.. zie ik nu! Ik leer veel…
Mijn vader is al 22 jaar dood.. ik mis hem nog bijna elke dag!
Mijn zus( je) ervaart mijn moeder heel anders..dus… beetje Remi gevoel altijd gehad.. maar altijd gedacht dat het aan mijzelf lag.( dat werd er in gebrainwashed)
Toen mijn vader ziek werd en meer thuis was.. kwam hij..nadat mijn moeder en ik weer ens een heftige ruzie hadden gehad..( om.. niks…). bij mij zitten..achter in de tuin. Ik was toen 18.. en toen zei hij..:” ik geloof dat ik er meer van jullie had moeten zijn toen jullie klein waren..” heel berouwvol zei hij dat.. en ik schoot in de tranen en heb hem vastgepakt! Voor het eerst contact, echt contact!
Die woorden vergeet ik nooit meer. En toen is hij mij ook gaan leren autorijden.. en nog vanalles! Hij heeft me een deel uit de wind kunnen houden.. en ik bloeide op!
Dit tot grote woede van mijn moeder.. die heel jaloers was, en me ‘onder handen nam’ als hij er niet was.. maar dat deed toen wat minder pijn.!
Mijn lieve papa!
Voor mijn moeder heb ik nu .. echt geen woord.. jawel.. heks! Dat deed ze ook graag.. dan begon ze opeens heel raar te schreeuwen.. en met haar ogen rollen.. en klauwbewegingen begon te maken..zodat ik gillend van angst wegrende en me verstopte in een kast..en heel bang afwachtte , doodsbang, totdat ze me vond.. en dan lachte ze keihard.. had lol en zei.. ja maar dat is toch maar een spelletje!
Wat een mens!
Wat een getreiter.. mijn hele leven lang! 2 weken geleden bartts de bom weer, toen werd ik er opeens van beschuldigd ( nadat we eindelijk weer eens een.. iets leuker, intiemer gesprek hadden gevoerd.. over vroeger..ik was weer kwetsbaar..) dat ik haar uit haar huis wou zetten, of haar haar huis uit wilde hebben.. met zeer belachelijke statements! Ik werd zoooo giftig!.. maar durfde niet meteen weg te gaan, want dan werd zij vermoedelijk weer het slachtoffer.. de rol die ze altijd vfantastisch speelde.
Pfff genoeg, kan er boeken over volschrijven.. dank jullie allemaal voor jullie verhalen!
Jullie hebben me zo enorm geholpen!
Nogmaals dank!
En laten we blijven schrijven.. om diegenen die er nog niet achter zijn te kunnen helpen, steunen!
Want je / we hebben het gewoon keihard nodig en verdienen het ook!
Lieve groet, N
Ik maak me bezorgd om zus, die altijd een dikke muur om zich heen heeft.. ik kan haar niet goed ‘ bereiken’ , want immers een heel andere jeugd ervaren..Maar ze zit wel aan de antidepressiva.. heeft therapie. Nooit met mij besproken…
Ik heb zelf ook al therapie gehad, niet daar oor, maar omdat vader van collega me aanrandde in haar huis, mijn werkplek ( particuliere praktijk) ik was toen net gescheiden.. en dit kon ik neet meer bij hebben. Therapeut heeft me toen heel goed geholpen.. heb toen ook van misbruik in jeugd verteld, en van misbruik door nog een andere broer van haar.
Hij heeft me toen heeel goed geholpen.. laten voelen en weten.. dat ik niet gek ben!
Dit MOET ik nog vertellen: toen ik mijn moeder op 23 jarige leeftijd met het misbruik confronteerde.. was het eerste wat ze zei: ” vertel het niet aan papa.. want die maakt hem kapot!” .. verder niks..
Ik voelde me zo.. alleen!
En later heeft ze haar broer er de schuld van gegeven.. dat onze relatie ( moeder dochter) ..zo moeilijk verliep..
Hoe kun je toch zooo de wekelijkheid verdraaien!
En ik trouwde met .. je raadt het al een iemand.. die ook die macht over me had.. want dat was vertrouwd.. en die steeds meer dezelfde tactieken als mijn moeder erop na begon te houden.. ik dacht dat ik stikte! Na 26 jaar ben ik toen gaan scheiden.. gelukkig!
Ik heb er wel twee schatten van kinderen aan over gehouden, waarmee ik gelukkig goed contact heb! Daar ben ik heel dankbaar om! En zij zijn de reden ..dat ik ..als ik wel eens aan zelfmoord dacht.. mij ervan hebben weerhouden!
Ach.. ik kan blijven schrijven.. geen wonder dat er sprookjes bestaan als ‘assepoester’ en ‘ sneeuwwitje’.. dat zijn ook verhalen om te waarschuwen..
alleen wordt er altijd bijverteld dat het ‘ maar’ sprookjes zijn..
Niet dus..
Ik wou nog zeggen dat muziek maken.. en schrijven.. veel schrijven.. dagboeken vol! ..en de natuur in gaan, waar alles toch zo rustig was.. veel harmonieuzer dan thuis.. me enorm hebben geholpen om een beetje tot mezelf te komen!
En tekenen.. schilderen..
een manier om tóch nog een uitsdrukking te kunnen geven aan je benauwdheid, verstiktheid, verdriet..
om alles.. omdatbje niet mocht zijn wie je was.. om dat.. lucht te geven..
Gedichten maken.. ze rollen er vanzelf uit!
Ik heb me vaak laten tegenhouden.. want .. zo mocht je toch niet over je moeder denken!
Maar.. in abstractie kan alles!
Want.. haha.. dat begrijpen narcisten niet..!
Een soort geheimtaal.. waarin je tóch je je stinkende.. rottende verleden en heden in kwijt kan!
Aanrader!
Het heeft mij geholpen.. zingen..gitaar spelen.. creatief zijn.. je eronder uit werken!
Schilderen.. met woorden spelen.. ( cryptogrammen kan ik goed! )..
En vooral.. je verhalen opschrijven!
Zowel mijn moeder als mijn zus hebben gezegd.. waarom doe jij dat? Alles opschrijven.. … en daardoor heb ik het 10 jaar niet gedaan..
Wéeer machtsspelletjes..
Maar nu ervaar ik het als een bevrijding om weer opnieuw te schrijven.. hier!
En ik laat me niet meer de mond snoeren!
Hoop dat iemand hier iets aan heeft!
Lieve groet aan lotgenoten,..
Laat ze je weer niet in die put terugduwen..
Die donkere put..
Ogen overal..
Controlerende ogen..
nachtmerrie..
Maar opeens.. een richel.. die zij niet zag
en nog een richel..
..
Wat maakt me dit naar boven klimmen sterk!
Al ben ik bang.. dat zij (mijn moeder)
Ziet dat ik er uit klim..
Ik duik weg, bovengekomen.. vlucht de natuur in..
Hier kan ze mij niks maken.. niks afnemen…
Ik geniet.. van alles wat ik zie .. meemaak.. weer.. en ren naar huis..
want papa komt bijna naar huis
onschuldig kind.. wil alles vertellen.. van het geluk..maar zwijg..
Want mijn geluk mag er niet zijn..
Thuis regeren haar regels.. bijna vergeten
…….. en ga op in het toneelspel van ’thuis’..
Wat een verschrikkelijk verhaal. Erg herkenbaar ook. Arme moeder, arm kind… Het is verschrikkelijk hoeveel destructie één persoon kan aanbrengen, en zichzelf ook nog eens als slachtoffer bestempelt.