Dit is een gastcolumn van M.
Ik kan me zó goed voorstellen dat mensen die, net als ik voorheen, zoekende zijn naar waar ze nou eigenlijk in zitten tegen hetzelfde aanlopen als ik altijd deed. Vaak las ik dat het pas om narcisme of een andere persoonlijkheidsstoornis gaat als er woedeaanvallen en fysiek geweld aan te pas komen. Dan haakte ik af, bedacht ik me dat dát het niet was, alhoewel ik me wel altijd bedacht dat het dan wel een stuk gemakkelijker zou zijn voor mij. Dan kun je iets aantonen, iets laten zien. Dan kun je laten zien dat je blauwe plekken hebt en misschien is er wel iemand die ooit heeft gezien hoe boos iemand kan worden of hoe onredelijk iemand kan zijn. Je krijgt vast van íemand steun.
Dit was in mijn situatie allemaal niet het geval. Pa sloeg niet en pa kreeg geen woedeaanvallen. Zijn onredelijkheid en verdraaiingen waren zo subtiel en geraffineerd, dat anderen dat niet doorzagen of dat het anderen ook in twijfel bracht. Vaak werd pa gewoon geloofd. Ik begrijp dat. Dat is ook precies zoals het werkt. Als anderen het niet zagen dan zag ik vast iets over het hoofd of moest ik aan mezelf gaan werken. Ik voelde altijd een boel wat niet klopte, maar kon mijn vinger er nooit op leggen. Ik voelde me onbegrepen en leefde van teleurstelling naar teleurstelling. Ik verwerkte die teleurstellingen in mijn uppie. En zo verstreken mijn kinderjaren en daarna ook nog ruim 20 jaar..
Bij ons thuis werd er voortdurend rekening gehouden met pa. Alles draaide om zijn gemoedstoestand. Als ik dit zo schrijf zou je denken dat pa een wandelende tijdbom of een depressieve man was, maar dat was niet zo.
Pa bepaalde. Pa is een man zonder veel woorden, maar met ogen en een uitstraling die alleen ik en ma heel goed kenden. Pa is zonder woorden enorm dominant. Wij, ma en ik, zorgden ervoor dat hij in balans bleef. Pa kon namelijk ontzettend teleurgesteld en zielig zijn als het niet naar zijn zin ging. Hij was dan in alles onredelijk en liet ons heel goed voelen dat hij het niet naar zijn zin had. Hij sprong in zijn auto en reed heel hard weg, waardoor wij bang werden. Of hij liep zwaar deprimerend door het huis. Daarbij had hij een uitstraling waar wij akelig van werden. Je voelde gewoon dat je enorm op moest letten. Je kon niet zomaar uit zijn buurt blijven, want dat viel op en dat zou ervoor zorgen dat hij daar boos over zou worden. Zijn aura, zijn blikken, zijn houding… Wij deden er dan alles aan om het pa weer naar de zin te maken. Als kinderen maakten we grapjes, vleiden hem of kusten hem. De ene keer viel dat goed uit, de andere keer kregen we een valse blik of uitbrander. Zijn geniepige, ontevreden donkere oogjesblik, wat was dat altijd vervelend en moeilijk zeg!
Als pa het naar zijn zin had, had hij ons niet zo in de gaten, reageerde hij niet zo op ons. Dan hadden wij wat meer ruimte. Soms verwachtte hij van ons dat wij net zo blij waren als hij. Dat speelden we dan ook. Hem teleurstellen was geen optie. Wij kenden pa veel beter dan dat hij zichzelf kende. Dat kwam ons regelmatig goed van pas. Maar als het pa niet naar zijn zin was – en dat was nogal snel het geval – dan hoefden wij nergens om te vragen, het antwoord was bij voorbaat ‘nee’. Pa keek nooit naar ons, keek nooit naar ons wat wij zouden willen of hoe wij ons voelden. Empathisch was hij totaal niet. Wederkerigheid kent hij niet. Empathisch en begripvol zijn kon hij wel goed spelen, naar anderen. Hij gebruikte daarvoor de woorden die hij leerde van mij of van ma. Ma en ik hoorden dat vaak aan en moesten erom lachen dat pa heel begripvol onze zinnen gebruikte en daarmee anderen dus liet denken hoe intelligent en meelevend hij was. Eerder hadden wij die woorden voor hem gebruikt om iets duidelijk te maken, maar had hij ons boos en beledigd aangekeken. Dat lieten we wel voortaan.
Pa was gepikeerd, snel beledigd, nooit tevreden, mocht eigenlijk niemand, had veel kritiek op anderen, verveelde zich snel, wilde stiekem graag in de belangstelling staan, bijvoorbeeld als ‘voorzitter’ van de buurtvereniging of als ‘leider’ van een vereniging, zonder daar moeite voor te doen. Soms kwam dat op zijn pad en dan voelde hij zich de koning te rijk. Ook dan liep hij door het huis met een blik van geluk, zonder naar ons te kijken. En dan hoefden wij even niet zo op onze tenen te lopen. Wij speelden dan met pa mee; zijn geluk was ons geluk. Daarmee hielden we pa het langst ‘gelukkig’. Vaak had pa ook jongere vrienden, daarmee kon hij op stap. Hij smulde daarvan. Terwijl hij thuis een gezin had, ging pa stappen alsof hij nog puber was.
Het werken had pa niet uitgevonden. Hij zat al heel vroeg thuis, afgekeurd vanwege zijn rug. Ik heb daar nooit wat van gemerkt overigens, dus onzin. Ik weet het zeker. Ma verdiende een centje bij met slachtkuikens. Pa had hiervoor een paar houten schuren gekocht. Niet in overleg met ma. De schuren stonden er en er kwamen kuikens. Ma mocht het werk doen verder. Ma, die altijd overal de verantwoording voor droeg. En ja, ze had ook nee kunnen zeggen, maar dan was er niet genoeg brood op de plank. De schuren waren gekocht en dat geld moest terugverdiend worden. Daarnaast vond ma het emotioneel moeilijk werk. Ma hield van dieren en dit paste haar dus helemaal niet. Echter, pa werkte niet meer, was afgekeurd, maar ging wel naar het café, speelde biljart en had zijn kaartmiddagen.
Pa leverde nooit in, zodat zijn gezin het wat beter zou hebben. Ma was gek op dieren, dus zij zorgde voor de kuikens. Als pa dat namelijk deed, werden er altijd wel een paar doodgetrapt of werd er te weinig gevoerd. De oude ventilators die er hingen zorgden voor verkoeling voor de kuikens. Die oude dingen waren regelmatig stuk. Ma moest dan zorgen dat ze snel gemaakt werden, anders zouden er kuikens sterven. Ma vond dat afschuwelijk en had daardoor enorme stress. Pa maakte dat allemaal niks uit. Ma was ook toen al zwaar depressief. Daarnaast vond Pa het onzin dat ma zei dat ze voor dit werk niet gekozen had, maar wel moest omdat ze amper rond konden komen. Ik als kind hoorde dat allemaal aan en ik eiste dan ook nooit wat voor mezelf. Ma vertelde mij over pa. Ik, als kind, koos voor ma, maar pa zorgde ervoor dat ik ook loyaal bleef naar hem. Pa vertelde ook tegen mij over ma. Voor pa maakte het allemaal niet uit, zolang hij het maar goed had. En dan leek het ook net alsof pa niet zo moeilijk was, maar dat ma er niks van bakte. Het lag aan ma dat wij zo’n ongezellig gezin hadden. “Als ma nou eens niet meer zo zeurde”, zei pa…. Ik praatte met pa mee, in de hoop dat ik bij hem in de smaak zou blijven vallen. Ik wist heel goed dat ik met pa beter vriendjes kon blijven wilde ik nog ooit iets voor mezelf.
Mijn vader werd niet boos in die mate dat hij een uitbarsting kreeg, wat ik vaak lees. Ook was hij niet de man die op elk feestje het hoogste woord voerde of met bravoure door het leven ging. Pa was een zogenaamd bescheiden man, die vooral teerde op zijn depressieve vrouw. Doordat ma altijd depressief was kon pa zijn wie hij wilde zijn. Op die manier werd pa ‘ontzien’, want hij had tenslotte een depressieve vrouw. Daar hadden mensen begrip voor. Pa deed zijn woordje als ma er niet bij was. Hij praatte dan met de mensen mee: ‘Ja, zijn vrouw was inderdaad depressief en stelde zich ook best aan. Hij wist hoe ze daar uit kon komen en hielp haar van alle kanten, maar ze wilde niets. Eigenwijs dus’. En zo kwam pa overal mee weg, werden mensen op het verkeerde been gezet. Pa ging ook alleen op stap, nam ma liever niet mee, vroeg haar ook niet. Dat was een onuitgesproken regel.
Ik geloof niet dat mensen doorhadden hóe depressief ma was. Pa zorgde ervoor dat ma neer werd gezet als een vrouw die zelf schuldig was aan haar depressie. Dat kon je horen aan mensen. Mensen die zeiden dat ma beter voor zichzelf moest zorgen, dat ma ook eens met pa mee kon gaan en niet altijd alleen thuis moest blijven. Pa. Pa had ervoor gezorgd dat mensen dachten dat ma niet mee wilde. Pa vertelde overal dat hij altijd alleen overal heen moest, dat zijn vrouw niet mee wilde. Maar thuis wilde hij ma gewoon niet mee hebben. En ma was te depressief om dat allemaal te doorzien of om daar verder op in te haken. Pa had ma precies daar waar hij haar graag had.
Vaak heb ik tegen ma gezegd dat als ma niet meer depressief zou zijn, dat pa dat niet aan zou kunnen. Ma wist dat ook. Maar ma vond dat zielig voor pa. ‘Hij kan niet zonder mij’, zei ma vaak, ‘dan ligt hij zo in de goot’. Andersom had pa niets met ma. Dat ma altijd zwaar depressief door het leven ging, het leven totaal niet aankon, dat interesseerde hem niet. Ja, hij speelde naar anderen van wel natuurlijk. En anderen kunnen gewoonweg niet geloven dat het pa niet uitmaakt, dat het hem zelfs pa ten goede komt, dat hij daardoor kan leven zoals hij leeft. Hoe leg je zoets uit?
Mijn vader werd wel heel boos, alleen ma en ik zagen dat. Ik zag het aan zijn ogen. Die ogen die ik zó goed kende. Die ogen spraken. Ik wist precies wanneer ik op moest houden of wanneer een ander op moest houden. Ik zag het. Ik wist het. Ik zorgde voor zoveel mogelijk stabiliteit, zorgde ervoor dat ook ‘de ander’ ophield of ik hielp vader uit zijn boosheid door voor hem te praten, achter hem te staan. Wat een werk heb ik verricht al die jaren! En ben ik daarmee iets opgeschoten? Nee, niets. Ma heeft zelfmoord gepleegd uiteindelijk en pa leeft vrolijk verder. Hij heeft inmiddels andere mensen die in hem geloven, waar hij op kan teren. Zijn verleden met een depressieve vrouw die ook nog zelfmoord pleegde komt hem ook nu nog supergoed van pas. Daar komt hij zijn laatste jaren nog wel mee door. Iedereen heeft met pa te doen. Ook al zijn er mensen die hem wel beter kennen en die weten dat pa geen makkelijke man was, hebben toch nog compassie voor hem, vanwege ma.
Maar pa is geen ‘lastige man’, hij is een narcist. Ik durf hardop te zeggen dat pa degene is die ma indirect heeft vermoord en dat pa dat weet. Maar dat houdt hem niet bezig verder. Hij leeft gewoon verder, zonder daar last van te hebben. Totaal gewetenloos.
39 reacties op “Verborgen narcisme”
Dag medelotgenoten,
Tjonge …Wat een verhaal en de afloop hoe wrang en ontzettend verdrietig en bitter…
Zo goed en helder is alles omschreven en helaas zeer herkenbare stukken, narcisme het blijft echt onverteerbaar. Alle mensen die hiermee te dealen hebben en hebben gehad wens ik een verder leven niet in wraak en bitterheid, maar in liefde en rust voor zichzelf en hun omgeving…
Warme groet, Gina
Er is een actie gestart “Narcisme nader bekeken voor slachtoffers: -petitie.nl. Teken deze petitie voor betere herkenning en erkenning van Narcisme, in de hulpverlening, rechtspraak en onderwijs. He is de bedoeling dat de petitie in april 2018 wordt aangeboden aan de Tweede kamer.
Dit heb ik op facebook gezet bij deze column: ‘Dat je heel zielig bent als je je partner als depressief en gek wegzet. Met als ondertoon dat de partner niet anders wil, want ze/hij wil niet ‘luisteren’. Dat dat zielig voelen een gekozen toestand is dat valt niemand op. Ik ben op dit moment vrij en dat voelt heerlijk!!! Ik ben!’
Het overkwam mijn moeder en mijzelf. Nu heerlijk vrij mede dankzij deze site!!!
Heel erg bedankt M., dat je je verhaal deelt, want inderdaad, zo vaak wordt van het ergste uitgegaan, zoals slaan, mishandelen etc, wat helaas ook waar is, maar ook zo vaak het slinkse, het stiekeme, manipuleren, indirect bewerken, maar de buitenwereld bemerkt het niet en zal het ook niet te zien krijgen.
Ieder verhaal staat op zich, maar geeft toch weer zo veel (h)erkenning…
Zó verschrikkelijk verdrietig wat je verteld, wat moet je moeder zich eenzaam, onmachtig en verwarrend hebben gevoeld…
Ik hoop dat jij er helemaal los van mag komen, het ‘systeem’ waar je in hebt gezeten en je leven mag leven in alle vrijheid!
Heel veel sterkte, nieuwe moed en kracht voor jou!!
Liefs Tien
Wow…….zo waar….zo heel erg waar!…… Dank voor je verhaal! Het is zo herkenbaar! Net als jouw moeder werd behandeld, vernederd, ontkend, niet gezien, volstrekt in dienst van, werd ik ook neergezet.
Hoi Mirjam,
Dankjewel voor je bevestiging.
Ik vind het heel knap, maar vooral ontzettend fijn voor je dat je hieruit gekomen bent! Hoe is je dat gelukt? Het is bijna onmogelijk om hier uit te komen.
Helaas werd narcisme bij ons thuis nooit benoemd en dus niet herkend. Ik ben ervan overtuigd dat als de hulpverleners die ma én ik hadden in al die jaren narcisme hadden herkend, ons veel leed zou zijn bespaard. Leed in de vorm van ontkenning, eenzaamheid, teleurstellingen en verkeerde diagnoses.
Groetjes,
M
Hoi M.
Het was een lange en zware weg om het onzichtbare geweld uit het gezin te bannen. Het is niet mijn gezin van oorsprong, ik kom uit een gezond en sociaal gezin. Mijn verhaal gaat over verborgen narcisme in mijn huwelijk. Vele jaren van diepe intense pijn verdriet depressies en enorme spanningen gingen daaraan vooraf. Stukje bij stukje, beetje bij beetje werd mij duidelijk waarom ik veranderde van een gezonde sterke vrolijke vrouw in een depressieve suicidale vrouw voor wie het leven niets meer waard was. Dat laatste was zo vreemd want dat paste niet bij mij. Hulpverlening, familie, vrienden, kennissen, buren, niemand zag het. Behalve de huisarts. Hij begreep maar niet waarom ik zo depressief werd en bleef. En twee vriendinnen, zij zijn de belangrijkste personen geweest in het enorme proces. De een ken ik al twintig jaar en zij begreep nooit waarom ik zo verschillend functioneerde thuis en op het werk. Alsof ik thuis niet mezelf was. En een andere vriendin die dagelijks kwam helpen met de kinderen toen ik volledig apathisch en depressief was. Zij zag en benoemde dat het heel erg mis was in het gezin en ik nooit beter zou worden zolang de situatie hetzelfde bleef. Uiteindelijke werd het een afstreeplijst en bleef er maar een oorzaak over. De relatie met mijn exman. Deze was zo destructief dat er niets meer van mij over was.
Toen ging bij mij de knop om en wist ik heel zeker dat ik dat niet meer verder wilde met de destructieve relatie. Mijn focus ben ik gaan richten op de kinderen. Ik wilde hen beschermen tegen de destructieve krachten en hen verdere beschadigingen zoveel besparen. Ik ben kracht moed kennis en wijsheid gaan vergaren. Heel veel. Heel rationeel. Alles in proces gezet en de drie mensen die ik al eerder noemde erbij betrokken. De vriendin die dagelijks kwam heeft het hele proces ondersteund, elke dag, elk moment. Later kwam er nog een vriend bij die mij ook enorm heeft gesteund. Ieder op zijn eigen manier en met eigen deskundigheid. Het aller belangrijkste is dat je jezelf weer terug vindt en wilt leven! Ik wilde weer leven! In vrijheid! Samen met de kinderen en met God!
Nadat ik mijn focus had bepaald heb ik ook mijn fundament bepaald. Dat fundament bestaat uit de kinderen en ik. God is in het midden want Hij is veilig, geeft troost en bescherming, kracht en wijsheid. Zonder Hem was het nooit gelukt.
Naast de kennis heb ik ook gebruik gemaakt van mijn ervaringen met mijn exman.
Ik heb alles heel strak duidelijk en helder aangepakt. Het was enorm zwaar, maar bittere noodzaak. Later heb ik steun gezocht en gekregen van de kerk. Zij hebben mij enorm geholpen.
Mijn netwerk bestaat alleen uit mensen die onvoorwaardelijke van mij houden en om mij geven. Ookal begrijpen ze het destructieve huwelijk niet, ze geloven in mij. In wie ik ben en kan zijn. Dat is leven! Dat is vrijheid! Dat is mijn focus en mijn houvast. Ik ben het waard. Iedereen is te waard te mogen zijn wie je bent en wilt zijn! Laat niemand dat van je afpakken. Niemand!
Ik heb mijn overlevingskracht in het destructieve huwelijk om kunnen zetten in constructieve krachten voor de kinderen en mijzelf. Ik zie het als een wonder dat het gelukt is! Het is gelukt! Alle energie die ik gaf aan het hanteren van de spanningen en het op eieren lopen, altijd alert zijn en escalaties voor proberen te zijn, heb ik omgezet in energie en ruimte voor een veilig en gezond leven voor ons vieren.
Het is de moeite waard, jij bent het waard! Kom los van je emotionele gevangenschap en leef jouw leven!
…zo herkenbaar ook voor mij..vreselijk voor je. Liefs.
Als ik dit lees kan ik eindelijk echt met recht zeggen; mijn vader is een narcist…
Het lijkt grote delen wel of je over hem geschreven hebt, ik voel veel compassie voor je M. Helaas weet ik precies waar je in gezeten hebt, hoe verrot het hierin opgroeien is en ik vind het voor je moeder ook enorm rot in welke situatie ze gezeten heeft, hoe klem ze gezeten heeft en dat ze dit niet langer meer verdragen kon… Voor jou hoop ik dat je een moeder aan haar hebt kunnen hebben, dat ze je een stuk kracht heeft mee kunnen geven om dit allemaal aan te kunnen. Ergens denk ik dat want je komt krachtig over ook al denk ik dat je ook enorm veel uit jezelf hebt moeten putten…
Lieve Sandy,
Dankjewel voor je ontzettend lieve woorden!
Ik ben mezelf nooit helemaal verloren, godzijdank. Wel twijfelde ik altijd en eeuwig aan mezelf. Ma was het grootste slachtoffer bij ons thuis. Ik was altijd zoekende en uiteraard noemden ze me thuis ‘dominant’. ‘Uiteraard dominant’ omdat ik niet deed wat zij wilden (zij = pa en mijn narcistische zus) omdat ik een eigen mening had. Niet dat daar iets mee gedaan werd, maar ik had hem dan toch en maakte die dan ook altijd kenbaar. Dat werd me nooit in dank afgenomen en dat maakte mij altijd aan het twijfelen over mezelf. Mijn mening werd tegen me gebruikt: ‘Ik was dominant en ik had vooral hele ‘rare’ ideeen. Ik geloofde daar vaak ook in, maar verloor mezelf niet. Pff, daar heb ik enorm veel geluk mee gehad.
Dank M., voor je ongelofelijk heldere verhaal. Van begin tot eind. Wat een scherpe waarnemingen van het non-verbale gedrag, waaronder vooral blikken van de ogen.
Prachtige titel: ‘verborgen’, want dat is het.
Wat er in jouw verhaal voor mijn eigen vroegere situatie uitspringt: dat ‘Geen Woede uitbarstingen’, ‘Geen fysiek geweld’ (mijn partner merkte deze week nog op: je had nooit blauwe plekken, dus je omgeving kon niks zien). En idd wel de ‘Onredelijkheid’ en ‘Verdraaiingen’; ook de relatief ‘rustige’ aanwezigheid in gezelschappen. Dat laatste kon ik de afgelopen jaren eigenlijk niet plaatsen.
Boven alles uit: als de narcistische ouder het naar de zin had, dan hadden kinderen en partner even rust. Dat loopt als een rode draad door zowel mijn kinderjaren als volwassenheid; wat ik al redelijk jong wél doorhad. Die gedragingen ontbreken werkelijk in alle lijstjes van de professionals, psychologen en psychotherapeuten.
Die kenmerken maken het ook zo moeilijk voor jezelf en anderen om aan te geven wat er aan de hand is/was. Want: selecteerde ik 1 kleinere periode van een aantal weken of maanden uit een lang tijdperk, dan leek er soms niks aan de hand. En vroeg ik mezelf af: waar heb ik het eigenlijk over? Precies wat jij zegt: twijfelen aan je eigen beoordelingsvermogen. Nu het allemaal achter me ligt, heb ik dat soms nog. Gek is dat. Maar ik weet wel: voeg je alle kortere periodes samen, dan dringt zich het systematische patroon op. En ook: die relatief rustige periode was er idd mede dankzij het op de tenen lopen van de omstanders. Om onzichtbaar te blijven.
Heel belangrijk dus, om deze Verborgenheid in dit verhaal goed te benoemen.
Scherpe waarnemingen. Ja, die heb ik nog steeds. Mijn zintuigen werken gewoon zo. Die zijn zo ontwikkeld, omdat ik wel moest. Altijd op mijn hoede zijn voor non-verbaal gedrag thuis. Goed leren waarnemen, goed leren aanvoelen. Altijd proberen om voorbereid te zijn op alles. Dat gaat vanzelf, dat leer je vanzelf. Uit zelfbescherming.
Waarnemingen die ik doe hou ik steeds vaker voor mezelf. Als ik ze met anderen wil delen merk ik al snel dat anderen vinden dat ik véél te ver ga. Vaak heb ik wel gelijk. Maar dan nóg vinden anderen dat ik ‘geluk’ had, dat het toeval was, mijn waarneming en het uiteindelijke resultaat waar ik eerder voor waarschuwde.
Therapeuten en psychologen vonden dat ik niet altijd alles maar in moest vullen voor een ander. Zo, wat heb ik geprobeerd om dat niet meer te doen! Ik veroordeelde mezelf daarvoor, nam het mezelf kwalijk. Inmiddels weet ik dat het heel anders is dan wat er bedoeld wordt met ‘invullen voor een ander’. Ik vul het in om mezelf te beschermen, om op mijn hoede te zijn voor het geval dat en niet om de ander te veroordelen.
Die enorme afhankelijkheid die zo enorm ongezond en ziekmakend is. Gek werd ik ervan, echt depressief. Hoe kan ik hem rustig en tevreden houden (niet), hoe maak ik mijzelf onzichtbaar (stilletjes en rustig blijven, niet aan mezelf denken, geen aandacht op mij vestigen) en hoe zorg ik ervoor dat de kinderen zich gezond kunnen ontwikkelen? Dat laatste op een manier waarbij hij alle waardering krijgt maar niets zelf doet. Alles voor het ene doel: hem zo rustig mogelijk houden en hem de aandacht laten krijgen die hij nodig heeft om te leven.
Het ontnam mijzelf de realiteit van de harde werkelijkheid. Die werkelijkheid heet narcisme. De realiteit is dat het nooit zal veranderen en nooit zal verbeteren en nooit zal herstellen. Die realiteit gaf mij perceptie en focus. Ik moest hieruit en wilde hieruit, anders zou ik voor eeuwig in onzichtbaar gevangenschap moeten doorbrengen. En dat is geen leven.
Ik weet nog dat ik als jong kind aanvoelde als het er na een betrekkelijk ‘rustige’ tijd weer ging dringen, dan verzuchte ik bewust bij mezelf dat het weer es zover was. Vervelend vond ik dat en tegelijkertijd kende ik niet anders dus was me niet bewust ervan dat het niet normaal was…
Dat had ik ook. Ik dacht dat als er echt iets ergs aan de hand was, ik er wel over zou praten. Maar mijn moeder manipuleerde me zo geniepig dat mijn vader en mijn broers niets in de gaten hadden
Wat een treffend verhaal. Bij ons thuis was Het ma ipv pa…ik herken heel veel! Mijn Vader is op 59 jarige leeftijd gestorven en sinds 15 jaar heeft ma een vriend die ze hetzelfde behandelt als ze pa vroeger behandelde. Ze liegt, bedriegt en manipuleert en heeft haar partner sociaal geïsoleerd. Hij loopt de hele dag op zijn tenen, bang om iets verkeerd te doen. Net zoals ik dat mijn hele jeugd heb gedaan. Maar dankzij veel hulp en therapie heb ik mezelf verlost van de rol van redder. Maar het blijft moeilijk. Ik hoop dat jij je ook ontworstelt of ontworsteld hebt van alle pijn en teleurstelling! Liefs, Wilma
Hoi Wilma,
Je zegt het perfect: ‘redder’. Ja, dat was ik ook. Ik was ook redder. Ik was het die continu probeerde om ons gezin te redden, om het gezellig te houden of te hebben. Of eigenlijk om mezelf te redden. Ik wilde gewoon ook graag lieve ouders en een leuk gezin. Daar moest ik wel héél veel voor doen, nu achteraf. Toen was het eigenlijk heel gewoon. Bij ons thuis ging dat gewoon zo. Pas veel en veel later kwam ik er achter dat er toch wel vreemde dingen waren, maar ach, bij iedereen speelt er thuis wel wat. Dat maakt het zo moeilijk. We werden niet geslagen of opgesloten. We werden niet zwaar geestelijk mishandeld op een manier die je aan anderen kunt uitleggen of die voor buitenstaanders zichtbaar was, waardoor je hulp krijgt. Pa werd niet behandeld voor een of andere geestelijke stoornis. Pa was altijd kerngezond….
Jazeker heb ik me ontworsteld! Het was een ontzettend moelijke en pijnlijk verdrietige, confronterende weg, maar ik ben vrij. Dat neemt niet weg dat ik het nog steeds lastig vind met regelmaat, omdat het niet zo is dat mijn omgeving me begrijpt of steunt. Ik moet het hebben van mezelf, door middel van ‘zelfstudie narcisme’ en van mensen die het herkennen en dat vind ik bij het verdwenen zelf. Het boek van Iris en haar workshops hebben me heel veel inzichten gegeven, waardoor ik mezelf kan bevestigen, steeds opnieuw als het weer eens nodig is.
Teleurstelling.. ja, dat woord heb ik vaak gebruikt! Dat was de rode draad door mijn leven.
Pfffffffff wat een verhaal, ik herken het!
mijn vader gebruikte ook nog lichamelijk geweld maar ook alles achter gesloten deuren.
uiteindelijk is mijn moeder weg gegaan.
Echter ik had nooit gedacht dat ik later zo’n partner zou aantrekken.
Ik vond haar ook altijd zielig en dacht dat ik haar moest redden maar het maakte niet uit wat ik deed, het was nooit goed genoeg.
Na achten jaar ben ik vertrokken en toen begonnen mijn kinderen ook te praten.
Ik kon mijn oren niet geloven wat ze mij allemaal vertelden wat er allemaal gebeurde als ik niet thuis was.
Nu woont mijn oudste dochter bij mij en mijn vriendin, maar moeder heeft al vijf maanden niks meer van zich laten horen.
Mijn ex voelt zich diep gekwetst Door mijn dochter en geeft haar van alles de schuld omdat ze aan mij verteld heeft wat er allemaal gebeurde thuis.
Ze neemt totaal geen eigen verantwoordelijkheid voor haar deel.
Ondanks dat ik weet dat ze een narcist is vreet dit aan me omdat ik mij gewoon niet kan voorstellen dat een moeder zoiets doet.
René
Ik heb een narcistische partner gehad. 31 jaar lang en nu 2 jaar weg. Ook ik herken het, die twijfel. Wat is er aan de hand? Die donkere ogen. Een soort poelen van verderf. En het leuke is, ze zijn blauw.
Buiten de emotionele mishandeling heeft hij, behalve spullen in de rondte gooien, nooit een vinger naar mij uitgestoken. Ik denk, dat hij wist, dat ik dan zeker was opgestapt. Mijn geluk is mijn vriendinnen, die alle begrip hebben en zelfs na 2 jaar nog een luisterend oor. Dat is het enige wat helpt. Een luisterend oor en het van je af praten. Lezen hoef ik er niet meer over. Ik heb alles wel gelezen en gehoord. Ik ben nu in een volgende fase. Ex heeft een nieuwe vriendin en gaat samenwonen in ons oude huis. En dat laat hij weten ook. Het beste zou zijn om heel ver weg te gaan. Nu zitten we op nog geen kilometer van elkaar af. Maar weggaan is onmogelijk. Ik heb een dochter en schoonzoon, die allebei ziek zijn en mijn hulp hard nodig hebben. Een kleindochter, die zo’n stabiel mogelijk leven moet hebben. Dat is mijn taak op dit moment. Naar hen kijkt hij niet meer om. Hij heeft een nieuwe familie, die al zijn aandacht nodig heeft. Vanuit een gezonde, empathische geest is dat niet te bevatten. Dat is wat mij nog het meest dwars blijft zitten.
Ik denk, dat dit in het Engels een ‘covert narcissist’ is. Ik ben 31 jaar met zo’n man geweest en nu 2 jaar weg. Die ogen herken ik ook heel erg. Ze zijn blauw maar voor mij waren het altijd zwarte ogen. Poelen des verderfs. Ik vergiste mij ooit toen ik zei, dat hij bruine ogen had. Pisnijdig was hij. Het verdraaien en manipuleren waren de laatste 10 jaar niet van de lucht. Ik wist nooit wat het was. Nu heb ik alle websites en veel boeken gelezen. Het helpt wel, maar ook niet helemaal. De vraag waarom, waarvoor, zal nooit worden beantwoord.
Ik zit nu in een nieuwe fase. Toen hij merkte, dat ik niet meer van plan was terug te komen, is hij op zoek gegaan naar een nieuwe vrouw. En de eerste de beste werd het. Lang gezocht heeft hij niet. Maar goed, ik word er wel mee geconfronteerd en wat ik erg vind, is dat ze in ons huis wonen. Er weer twee kinderen bijwonen en dat er naar die van mij, na 33 jaar niet meer wordt omgekeken, want meneer heeft een nieuwe familie. Mijn zoon moest het huis uit, maar nu woont er weer een kind van 18 en 12. Ik vind het echt niet getuigen van enige standvastigheid.
We wonen op nog geen kilometer van elkaar af en de kans, dat ik hier weg kan is erg klein. In de Randstad is andere woonruimte niet voorhanden en i.v.m. ziekte van mijn dochter en schoonzoon (wat is karma?) kan ik ook niet gemist worden.
Het nieuws dat hij gaat samenwonen heeft mij weer teruggebracht naar af. Probeer zo veel mogelijk mij te focussen op leuke dingen, maar ik mis nog steeds mijn oude huis, tuin en serre. Ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo.
Blauwe ogen…….soms zo hol…..soms zo woest……soms zo lief…… maar altijd leeg…….
Toen het echt heel duidelijk tot hem doordrong dat ik niet langer als zijn prooi wilde leven, geen ‘voedsel’ meer wilde zijn voor zijn zijn, ging hij direct op zoek naar een andere vrouw. Per direct. En hij vond haar, direct. Het voelde alsof ik per direct werd ingewisseld, na een relatie van 20 jaar en drie kinderen. Als ik geen voer meer wilde zijn had hij iemand anders nodig. Want zonder een ander zou hij niet overleven zei hij. Ik denk dat dat waar is. Hij kan niet zonder een andere vrouw. Niet omdat hij niet alleen kan zijn. Maar omdat hij een ander nodig heeft om te leven! Het maakt niet eens zoveel uit wie. Kritisch gekeken en gezocht heeft hij in elk geval niet. Ze is lief en zorgzaam, en dat wil hij, zegt hij. Heeft hij nodig, zeg ik.
Wat een trieste verhalen. En die van mij is net zo. Ik kon mijn verhaal nooit vinden in de verhalen van andere lotgenoten. Totdat ik me ging verdiepen in verborgen narcisme. Hè hè, daar was mijn verhaal. Nu knokken voor mijn bestaan.
Verschrikkelijk en herkenbaar verhaal! Zeker de sfeer bepalen, dominant zijn op een passieve manier, zoveel aandacht nodig hebben en toch nooit tevreden. Na 2,5 jaar een relatie te hebben ondergaan met hem, rest er nog weinig zelfvertrouwen en ben ik een stuk van mezelf kwijt. De relatie is nog niet helemaal beëindigd. Hij wou een week tijd voor zichzelf en liet me mooi staan. Jammer dat zijn omgeving hem niet kent. Hij kan zo charmant overkomen. Vrienden heeft hij niet omdat hij vriendschapsrelaties niet aankan. Omdat ik een gevoelig persoon ben, was ik de ideale prooi voor hem. Iemand die verdraagzaam is kan je alles laten geloven hoewel ik helemaal niet naïef ben. In het begin van onze relatie was ik overweldigd door zijn charme die al snel in egoïsme oversloeg. Toch bleef ik de problemen op mezelf projecteren en hield mezelf een spiegel voor. Maar zelfs dat resulteerde niet in begrip of verandering bij hem. Nu zijn we enkele keren naar de psycholoog geweest, die hem sterk confronteerde met zijn gedrag. Sindsdien heeft hij een afstand gecreëerd. Ik denk dat hij weet dat ik hem doorheb. Vooral omdat ik met mededogen hem bleef benaderen en hem tegelijkertijd op zijn verantwoordelijkheden wees. Daaaaaaarrrr kan hij niet tegen. Ik zie de woede in hem. Beter dat ik er vanaf ben eigenlijk. Het vraagt enorm veel energie.
Ik moest opeens denken aan de Sirenen uit de Griekse mythologie, die met hun zang zeevarenden naar de rotsen lokten. Het is zaak je oren voor de narcist te sluiten. Je ogen goed open te houden en te vluchten van de plek des onheils.
Nog jaren later zul je merken, dat de verlokking van de narcist moeilijk te weerstaan blijft.
Voor mij een reden om zo ver mogelijk bij de narcist vandaan te blijven.
Beste M.
Dank voor het delen van jouw verhaal. Dat betekent heel veel voor mij.
Als ik jouw verhaal lees:
Ik leef samen met jouw pa!
Niet letterlijk natuurlijk, maar hoe jij jouw pa beschrijft…..
Mijn partner is net zo.
Dus nogmaals: Dank voor het delen. Dat helpt mij er bij om langzamehand te gaan accepteren dat mijn partner daadwerkelijk een narcist is en ik op basis daarvan beslissingen zal moeten gaan nemen.
ik heb sinds 5 jaar een afstandsrelatie met een man die 15 jaar ouder is dan ik. Hij woont op een ander continent maar we zien elkaar regelmatig. De eerste maanden waren hemels, veel lieve mailtjes over en weer, en ik leefde van ontmoeting naar ontmoeting. Daarna werd alles anders, maar ik was zo blind verliefd dat ik het jaren heb volgehouden. Dit jaar heb ik voor het eerst owv mijn werk een half jaar bij hem in de buurt, in dezelfde stad gewoond. Niet samen want dat wil hij niet. Samen slapen al helemaal niet. In het begin deden we nog wel eens iets samen in het weekend, hij kwam me vaak halen na mijn werk, we gingen iets drinken en hadden het best leuk. Het lastige was zijn niet-communicatie. Ik was altijd degene die hem belde om af te spreken, en als we afspraken kwam hij de afspraak niet altijd na. Hij liet me vaak ook niet altijd iets weten dat hij niet kon komen. Dat was een grote bron van ergernis bij mij. Zo vaak heb ik het erover gehad, hij luisterde nooit. Ik had altijd het gevoel dat als het een week of twee weken heel goed en close ging tussen ons hij terug afstand creeërde door een afspraak niet na te komen. Hij wist dat ik daar erg lastig over werd. Ik noemde het een gebrek aan respect, hij vond dat ik zeurde en problemen maakte die er niet waren. Ik probeerde me aan te passen om die cyclus van goed-niet goed te doorbreken maar het voelde niet oke.
Ook als we vanop afstand met elkaar communiceerden was ik het vaak die eerst belde, en als ik vroeg of hij meer initiatief wilde nemen, zei hij wat is nou het probleem? Ik neem toch de tel altijd op. Ik antwoord je altijd, en dat doe ik echt niet als ik niet zou willen. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik het probleem was, nooit hij. Problemen bracht ik en nooit hij ter sprake om een oplossing voor te bedenken, en hij ging er altijd in mee. Hij haatte directe confrontaties. Liep er voor weg. Als we ergens een afspraak over hadden hield hij het dan een week of wat vol en dan was het weer voorbij. Als ik, hij niet natuurlijk, het liet escaleren dan verdween hij voor dagen zonder nog iets van zich te laten horen.
De voorlaatste keer dat we elkaar zagen hadden we een afspraak om elkaar toch minstens twee keer per week te proberen te zien. De laatste keer dat we samen waren hield hij zich weer niet aan die afspraak – hij: ik heb zo’n veeleisende job – en communiceerde weer helemaal niet en toen ik hem erop aansprak zei hij, ik wist niet dat die afspraak nog steeds gold. Dat vond ik zo’n rare reactie. En toen we voor de zoveelste keer een ruzie bespraken en ik met tranen in mijn ogen naar woorden zat te zoeken, keek hij me niet aan maar begon op zijn gsm een spelletje te spelen. Als we op restaurant gaan en hij ook daar een spelletje op zijn gsm zit te spelen en ik zeg dat dat nogal asociaal is, dan doet hij alsof ik niks gezegd heb. Als ik dan ook mijn gsm bovenhaal en met anderen begin te chatten via whatsapp, dan vindt hij dat helemaal niet leuk. Hij zegt niks maar zijn blikken spreken boekdelen. Ik kan nog zoveel andere voorbeelden geven.
Hij zei vaak tegen me ‘borracha’ (dronkaard) omdat ik graag een glaasje wijn drink, en hij zou het liefst willen dat ik helemaal niet meer drink maar hij heeft me nooit gedwongen. Hij zei geen andere vrouwen te hebben maar ondertussen schermde hij zijn telefoon heel erg af. Hij wenste me een gelukkige verjaardag door letterlijk een verjaardagsbericht van een vriendin die iets gepost had op facebook te kopiëren in een messengerbericht. En toen ik er iets over terugschreef dat ik niet begreep waarom hij dat gedaan had reageerde hij gewoon niet. Hij deed me soms pijn fysiek maar heeft me nooit geslagen, het waren eerder venijnige blauwe plekken.
En zo is het nog steeds.
We maken allang geen uitstapjes meer samen want er ‘is iets aan zijn auto’ en hij durft met mij de stad niet uit te gaan uit schrik dat zijn auto het begeeft.
Ik heb veel dingen nooit begrepen in deze relatie , al wel snel gevoeld dat er veel dingen niet klopten maar ik kon er ook de vinger maar niet op leggen. Ik gaf ook mezelf vaak de schuld, of het cultuurverschil, de afstand tussen ons, het taalverschil, het leeftijdsverschil, noem maar op. Ook het feit dat we elkaar niet continu zagen heeft bijgedragen dat het tot nu geduurd heeft dat ik het echt door ben gaan krijgen. Ik werd bijna gek van eenzaamheid op zoveel momenten en het niet begrijpen waarom het na een goede periode altijd en altijd weer fout liep.
Sinds een paar weken besef ik dat ik gewoon blind verliefd ben geworden op een illusie, dat ik bij hem iets zocht dat ik nooit heb gevonden, dat hij nooit zal veranderen, en dat ik mezelf, sterke vrouw die zichzelf altijd heeft onderhouden, voor een groot stuk ben kwijtgeraakt. Dat door erover te lezen ik denk dat hij hoogstwaarschijnlijk een verborgen narcist is. Want hij etaleert zichzelf wel maar niet heel expliciet naar buiten toe. Eerder van ‘ik kan niet zeggen wanneer we elkaar zien, want ik heb zoveel vergaderingen, zoveel mensen moeten me zien’ etc etc.
Ik ben nu weer terug hier en niet bij hem en heb na dat rare verjaardagsbericht vorige zaterdag, vijf dagen geleden, niks meer van me laten horen. Ik had gelezen dat je een narcist best negeert. Dat deed ik dus, en plots belde hij me ineens vanochtend zelf, en normaal belt hij bijna nooit eerst. Op een raar uur, 4u in de ochtend bij hem. Maar ik heb niet opgenomen.Maar het was ook moeilijk, ik zag de tel overgaan en dat hij het was en ik moest op mijn tanden bijten om niet op te nemen. Ondanks alles mis ik hem toch.
Er is zoveel dat ik niet neerschrijf maar wel herken in de andere verhalen. Ik ben verdrietig maar mijn tranen zijn allang op. Ik ben vooral moe. Ik heb het nog niet uitgemaakt want ik ben bang voor de gevolgen. Begin volgend jaar moet ik nog een keer terug naar daar om het appartement dat ik ondertussen gehuurd heb op te zeggen en mijn spullen te verkopen. Hij heeft een sleutel van het appartement en kan er dus in. Hij heeft nl.eerder al eens gedreigd me te vermoorden. Zomaar out of the blue. Zo van ‘wat als ik je zou vermoorden’, of ‘ik ga je vermoorden’ zonder aanleiding. Tenminste ik zag de aanleiding niet. Als ik er dan op inging zei hij dat hij maar een grapje maakte. Maar ik ben bang dat hij het echt zal doen, of laten doen, als ik het nu uitmaak en dan naar daar ga en we elkaar treffen. Ik durf het niet. Dus ik denk dat ik gewoon zal doen of alles oke is en dan eenmaal terug hier het contact zal verbreken. Het is niet zoals ik het wil, ik zou het veel liever doen via een gesprek maar 1/dat gaat geen zin hebben en 2/ik durf het risico niet te nemen.
Ik ben zo intens verdrietig. Had nooit verwacht dat het zo zou aflopen.