Dit is een gastcolumn van Johanna
Of iemand ‘moet’ stoppen met het hebben van contact met een narcistische partner/ouder of ouders is zeer persoonlijk. Ik kan en mag hierbij niet denken voor een ander. Bij mij was er een moment dat er iets ‘kantelde’ en voelde dat ik er onderdoor zou gaan als ik zou blijven hopen op normale aandacht van mijn narcistische moeder.
Toen zij in april 2014 fijntjes zei dat ik eruit zag alsof ik snel zou sterven en er bij zat alsof ik door een truck was overreden, knapte er iets in mij. Dit was het moment waarop ik zweeg en haar deur uitging om niet meer terug te keren. Het doet ongelofelijk veel pijn om als bijna 60-jarige ECHT onder ogen te moeten zien dat ik nooit maar dan ook nooit enig positief geluid/gebaar van mijn moeder zal krijgen. Natuurlijk heeft zij ook haar geschiedenis. Natuurlijk heb ik heel, heel lang begrip gehad voor haar moeilijke jeugd, maar dat rechtvaardigt niet om haar enige dochter geestelijk neer te sabelen en mij als kind geestelijk en fysiek te mishandelen. Waarom heeft zij mijn broer altijd op handen gedragen en moest ik op mijn 17e horen dat zij er alles aan gedaan had om mijn kwijt te raken maar dat ik toen al zo eigenwijs was en bleef ‘zitten’ in haar baarmoeder?
Ik ben zelf moeder van twee volwassen dochters. Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt in de opvoeding, maar mijn meiden heb ik met geduld, respect maar vooral ook liefde geprobeerd op te voeden. Het woord ‘sorry’ komt zeker voor in mijn vocabulaire. Mijn moeder beet/bijt liever haar tong af dan ooit enig signaal van berouw/excuses te tonen. Het blijft in- en intriest als je als ongeborene al heb moeten voelen dat je moeder haar frustraties en onmacht op jou projecteert.
Het is mijn stijl niet om een oud mens in de steek te laten maar geloof me, ik kan niet anders want mijn reserves richting moeder zijn leeg. Hierdoor hebben mijn broer en de zuster van mijn moeder mij ook laten vallen. Al met al heb ik gerouwd om verlies van mijn familieleden. Er zijn mensen die heel mooi en positief roepen dat ik moet vergeven. Vergeven kan ik pas als ik dat voel. Tot op heden kan ik dat niet. Ik wens iedereen sterkte in de omgang met narcisten en hoop dat ieder hoe dan ook de kracht heeft om te kiezen voor zichzelf en te vertrouwen op je eigen intuïtie en te weten wanneer de grens bereikt is.
Johanna
13 reacties op “Weten wanneer de grens bereikt is”
Goed gedaan, Johanna. Deze mensen praten je vanalles aan vooral hun zelfmedelijden en dat is de valkuil, ze gebruiken je en vegen dat zo weer van tafel keer op keer. En bijn familie en andere mensen kunnen ze zo lief leuk en charmant overkomen alsof jij degen bent die gestoord is, trap er niet in verloochen jezelf niet.
Ik keek gisteren de film over Andre Hazes en tot mijn verbazing was het alsof ik dat jongetje was in de film. Andre zijn vader misgunde hem alles en sloeg de kleine ook en er kwamen allerlei opgekropte herinneringen naar boven van dat jongetje dat geslagen werd tot de moeder die schreeuwend werd vernederd door de vader en ik in mijn slaapkamertje zat dit allemaal aan te horen. Voelde me vernedert machteloos en het idee dat ik geen kant op kan ik nog afhankelijk van deze gestoorden was. Ik heb of had nooit de rust en ruimte om me te ontwikkelen en mijn moeder zei steeds “hij houdt van je en hij bedoelt het goed ach je weet hoe je vader is”. Ze geloofde me ook nooit en ik heb ook nooit in mezelf geloofd heb al die jaren zelf verwart en moedeloos en zelfdestructief rondgelopen omdat me ouders al die tijd net gedaan hebben alsof het allemaal normaal is en ik gewoon een zeur. En ik geloofde er ook nog in me halve leven al totdat ik me liet hypnotiseren en nu op me 46e begin ik me eindelijk zo te voelen als ik ben.
Hoi Joop,
O ja, wat heb ik dat ook vaak moeten horen! Ik was het vergeten tot ik het las in jouw bericht. Bij ons thuis was het ook mijn moeder die altijd suste. Zij zei ook altijd ‘je weet hoe je vader is, hij bedoelt het niet zo verkeerd’ Of ze zei: “Je weet hoe je vader is, hij snapt er gewoon niks van’. Daar moest ik het mee doen als het onrecht weer groot was. En zo werd mijn vader altijd de hand boven het hoofd gehouden en kwam hij overal mee weg. En de verborgen boodschap aan mij was dat wanneer mijn vader me onrecht aandeed (en later in mijn leven ook andere mensen), ik het hem vooral niet kwalijk mocht nemen, want hij kon er niets aan doen.
Dank je voor je hartverwarmende reactie. Ik wens je ongelofelijk veel sterkte toe en vooral ook geloof in jezelf. Wees zuinig op jezelf en weet dat je – ondanks een heel zware jeugd – soms heel diep moet gaan om de moed, de hoop en het plezier in het leven er in te houden. Weet dat je niet alleen bent en NOOIT ‘schuldig’ bent aan het ‘zieke’ gedrag van een ouder (of ouders).
Alle goeds en een mooi en positief leven gewenst.
Johanna
het is voor je eigen bescherming dat je het doet anders ga je er aan onder door en dat wil je niet…………..sterkte,
Ik weet er helaas alles van ik zie mijn broer ook al meer dan 7 jaar niet meer en mijn ex vriendin bevalt binnenkort 7000 km verder van een kind wat ik ook nooit zal zien …………..
Hoi Johanna,
Je hebt gelijk als je zegt dat je voor een ander niet kunt bepalen of diegene het contact helemaal móet verbreken. De vraag is of iemand het nog op kan brengen om contact te houden en of het mogelijk is op een enigszins van je eigen uit gezien aanvaardbare wijze. Soms kún je ook niet anders dan het contact verbreken om jezelf te beschermen. Dat doen zij niet, nooit of te nimmer. Hoe raar en hoe vreemd dat ook is als je het over je ouders hebt.
Ik heb ook geen contact meer met mijn narcistische hoog bejaarde vader en narcistische zus. Mijn moeder is eerder al overleden. Dat zij is overleden komt door mij. Nou, niet letterlijk natuurlijk, gelukkig, maar mijn narcistische vader en zus hebben het zo weten te verdraaien dat het door mij komt. Ook ik heb geen contact meer met familieleden verder. Zij geloven in de mooie praatjes van mijn vader en zus. Ze kunnen het ook zó oprecht en eerlijk(maaar niet heus natuurlijk) vertellen, dat ik het zelf nog haast zou geloven.
Ik heb er om gerouwd. Diep om gerouwd. Het heeft veel pijn gedaan. Ik kón het gewoon niet geloven en accepteren dat ze mij zó lieten vallen, dat ze mij zó neerzetten, dat ze me zó behandelden, dat ze me nooit eens tegemoet kwamen. Ik deed juist alles voor ze. Er kwam geen eind aan mijn loyaliteit. Altijd toch nog hopen op een normale gezonde relatie met mijn vader en zus en steeds maar weer de kous op de kop krijgen. Oneindig.
Ik heb het rouwtraject doorlopen en ben nu zover dat ik accepteer dat het zo is. Ik heb ruimte voor mezelf en mag doen wat ik wil. Alle tijd is voor mezelf. Ik hoef niet meer op mijn tenen te lopen en hoef niet voor elk akkefietje op te komen draven. Ik word misschien nog wel beschuldigd door ze, maar laat dat los. Ik hoor niets meer van ze en dat is beter zo. Ik kan er goed mee leven. Ik weet zelf hoe het zit. Dat telt inmiddels. Ik heb veel lieve mensen om me heen die het wel goed menen met mij. Daar steek ik nu mijn energie in. Neemt niet weg dat ik het ook graag anders had gewild. Maar zoals ik al zei: Het is goed zo. Ik leef weer en ik kan mezelf zijn.
Liefs,
M
I like that you touch on the subject ‘forgiving’. Yes, I agree with you. Premature forgiving can be counter productive and, I believe, it is legitimite to choose when and if people forgive. Below your pain and grief, I noticed that you are still able to respect your mother. I was touched by that. C.
Johanna, ik wens jou alle ruimte, alle zachtheid en liefde toe. Ik herken het en ik snap je. Je doet het goed voor jezelf. Ik zend een golf liefde in de grote wolk omdat ik je niet persoonlijk ken, maar vang hem maar op want hij is voor jou. Lieve groet, Babette
Ik vind het nog steeds lastig, ik heb 1,5 jaar geleden voorgoed gebroken.
Het blijft hier helaas niet bij, Ma (de narcist)gaat hiermee n.l. niet mee akkoord en geeft gemiddeld elke 3/4 weken wel weer geluid van haar kant, of door mails, telefoontjes, biedingen op MP, of ze spant iemand anders voor het karretje, oa mn dochter of mijn broer, die ook al geen contact meer met me wil.
Hiermee bereikt ze haar doel, als ik niet mee ga in haar leugens, emotionele chantage of manipulatie, dan maar kwaadschiks.
Zo blijven er weinig mensen over die niet vallen voor haar o zo zielig verhaal, want wat haar dochter haar wel niet aan doet??? en ik raak iedereen kwijt.
Toch blijf ik mezelf maar afvragen, wanneer dit is ontstaan.
Als kind zijnde heb ik dit nooit als raar ervaren, dwz, ik geen echt ongelukkige jeugd gehad ofzo, maar was nooit echt gelukkig als kind.
Ik voel me vooral zo dom, dat ik dit pas op mn 43e heb ontdekt.
Hoe ervaren jullie dit??
Marjootje
Hoi Marjootje,
Dat herken ik wel, wat je zegt dat je eigenlijk niet zo’n slechte jeugd hebt gehad. Je wist ook niet beter. Ik ook niet. Bij ons thuis ging het er allemaal ‘normaal’ aan toe. We werden niet geslagen of opgesloten of meer van dat. Maar er klopte ook een hoop niet. Ik ben daar ook pas achter gekomen op latere leeftijd. Ik durfde steeds meer mezelf te laten horen en steeds meer mezelf te zijn. Als kind wist ik niet eens wat dat was ‘jezelf zijn’. Ik paste me altijd aan. Dat was voor mij heel normaal gedrag. En voor mijn ouders ook. Zij vonden mij daardoor voorbeeldig. Daar werd ik om geprezen.
Hoe ouder ik werd hoe meer ik een eigen identiteit kreeg. Dat botste met mijn ouders. Mijn zus daarentegen was veel gehaaider dan ik. Ik was lief, meegaand, stond voor iedereen klaar en ik zorgde voor de balans in ons gezin thuis. Dat had de rest niet in de gaten, dat geloof ik niet. Het ging zo en ik was daar zeker niet gelukkig mee, maar om nou te zeggen ongelukkig, dat is ook niet zo. Ik deed het zo. Het ging zo.
Maar zodra je wat ouder wordt wil je ook weleens wat. Je wilt ook weleens gehoord of gezien worden. Dat werd ik niet. Alles wat ik anders vond dan zij, werd mij in de schoenen geschoven als naief, dom, ondoordacht, nou ja, noem maar op. Je laat het op een gegeven moment wel óf.. ÓF je komt voor jezelf op. Toen werd ik de lastpost, die ervoor zorgde dat mijn ouders bijna overspannen werden, volgens hun zeggen. Dat trok ik me aan. Dat wilde ik natuurlijk niet. Terwijl mijn zus degene was waardoor ze overspannen zouden zijn moeten worden. Zij was degene die er altijd overal de kantjes vanaf liep. Zij was net zo narcistisch als mijn ouders. Sluw, achterbaks, naar zichzelf gericht. Mij konden ze makkelijk aan. Ik was zo empathisch als een kip zonder kop. Maar keuzes waren er niet voor mij. Het was of meegaan in hun wereld of eruit stappen. Een tussenweg was onmogelijk. Ik heb het jarenlang geprobeerd en het heeft me leeggezogen, bijna kapotgemaakt. De enige weg was eruit stappen. En dat heb ik gedaan. Het is zeker niet fijn, maar wel een goede keuze geweest. Ik voel me vrij.
Groetjes,
M
Marjootje,
Het is misschien voor iedereen verschillend , iedere situatie is weer anders.
Ik kan je de mijne delen.
Maar op basis van een narcistische moeder en zus die het leven verzuurde en zwaar maakte voor mij iedere dag weer opnieuw.
Om echt helemaal voor mijzelf te kiezen ,
Nam ik een ander mailadres.
Nam ik een ander telefoonnummer ,
Verhuisde ik…..
Geen facebook…….
En nam met geen enkele familielid nog contact op, ook geen verre nicht neef of zelfs niet met kennissen van mijn familie.
Ik moest de keuze maken tussen alles of niets.
En koos niets.
Daarmee sneed ik ook het contact weg voor mijn twee kinderen met mijn familie.
Ik besloot voor hen door mijn daden dat zij dus ook zonder familie verder moesten.
Het viel best mee voor hen achteraf. Door de rust die er onstond konden zij een andere moeder zien. Een andere kant van mij .
Een vrolijke en lichtvoetige kant die zij nooit gekend hebben en ikzelf eerlijk genomen ook niet.
En ik zou echt nooit deze leuke kant van mijzelf willen inruilen voor de stress van vroeger als slachtoffer.
Deze lichtheid en vreugde en diepe dankbaarheid die ik nu iedere dag ervaar was en is het allemaal waard.
En mijn kinderen zien mijn geluk en tevredenheid en bloesemen er zelf ook in.
Ook zij zouden de vrouw en moeder die ik nu ben geworden nooit meer willen inruilen voor de diep ongelukkige gestreste moeder van weleer.
Door mijn keuze voor mijzelf te kiezen en alles op te geven,verloor ik alles,maar won mijn warme zelf en het respect van mijn kinderen er voor terug.
Ik heb er geen ophef over gemaakt.
Gewoon een mailtje naar de narcistenfamilie gestuurd met alles erin wat op mijn hart lag.
En onmiddelijk na het verzenden mijn mailadres veranderd.
Diezelfde ochtend nog een ander telefoonnummer genomen ,geen facebook,twitter meer,
zodat ik geen weerwoord meer kreeg en ben daarna verhuisd.
Zonder pardon en zonder aan iemand verantwoording af te leggen.
Ik koos die bewuste dag voor mijzelf met de angst en bibber in mijn knieen en het zweet in mijn handen.
Ik koos voor het restje leven dat nog van mij was maar zonder stress van narcisten.
Ik koos voor een leven dat ik in liefde en dankbare levendigheid kon doorvoelen ,ondergaan en inademen.
Vrij van angst ,
de dagen die mij resten zijn van mij.
En iedere morgen als ik ontwaak besef ik dat…..
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe marjootje.
Aleen jij kan beslissen hoe jij je wil voelen en wat je daarvoor nodig hebt.
Lieve groet
Lisia
Wauw wat zijn hier veel moedige vrouwen bij elkaar die inderdaad gekozen hebben net als ik om het contact helemaal te verbreken. En dan ook gelijk met de hele familie. Anders blijf je erin zitten. Ook ik heb dat gedaan. Maar ik heb daarna ook nog heel veel stress ervaren. Want je moet opnieuw het vertrouwen zien te krijgen in alle anderen, vanaf de grond een nieuw sociaal leven opbouwen. Zien en voelen wie je wel en niet kunt vertrouwen, je veilig bij voelt. Heel veel rouwen inderdaad en van bang muisje steeds meer je kracht voelen en omgaan met alle uitdagingen die je tegenkomt op je pad. Zoals hulp vragen etc. Want we kunnen het niet alleen. Je hebt een netwerk nodig van lieve mensen die je helpen zoals een echte familie dat zou doen! Maar echt, het kan wel, het is uiteindelijk alles meer dan waard. Bij mij is het vier jaar geleden dat ik de stap gezet heb.
Als dochter van, hoogstwaarschijnlijk, een narcistische vader en ex-partner van een psychopaat (niet gediagnosticeerd) ben ik een groot voorstander van het verbreken van alle contact met de desbetreffende persoon en de personen om hen heen. Ik besef dat dat voor ieder een persoonlijke keuze is en dat het ook lang niet altijd helemaal mogelijk is omdat er kinderen of gezamenlijke verplichtingen zijn. Ik had het geluk dat dat in beide gevallen niet aan de orde was. Ik heb met beide personen het contact volledig kunnen verbreken. Met mijn vader nu meer dan 20 jaar geleden, met mijn ex-partner nu 21 maanden.
Na de relatie met mijn ex-partner kwam ik terecht op een Amerikaans forum voor mensen die slachtoffer waren geworden van een narcist, een psychopaat of andere toxische individuen. De informatie, ervaringen die ik hier las en de ondersteuning en erkenning van andere leden hielpen me om volledig in No Contact te gaan en te blijven. Daar leerde ik te begrijpen wat er gebeurd was na een periode van 18 maanden extreem verwarrend misbruik door mijn ex-partner. En nee, ik heb dat niet al die tijd doorgehad. De situatie met hem eindigde in een gijzeling onder bedreiging van een mes gedurende drie kwartier. Hij genoot hier zichtbaar van. Ik heb mijn huis uit moeten vluchten en dat lukte gelukkig. De nasleep en het besef was overweldigend en vernietigend. Ik ben nog herstellende maar ik kan nu zeggen dat hij me niet kapot gekregen heeft. Het wrange is wel dat hij er mee weggekomen is, aangezien ik niet fysiek verwond was (sepot bij gebrek aan bewijs).
Ik denk zelf dat No Contact, indien mogelijk, ontzettend belangrijk is om zo uit de cyclus van misbruik te komen en zo te kunnen helen. Het is, mijns inziens, cruciaal om uit de invloedssfeer van dit individu te zijn. Wanneer een slachtoffer van narcistisch of psychopathisch misbruik mij om raad zou vragen dan zou ik dit ook altijd aanbevelen.
Met betrekking tot het onderwerp vergeving: dat is voor mij persoonlijk absoluut niet aan de orde. In ieder geval niet jegens de personen waar ik het over heb. Het doelbewust proberen te vernietigen van iemand en daar (in het geval van mijn ex-partner) plezier uit te halen is niet te vergeven. En ik ben hen absoluut niks verschuldigd. Het enige wat ik probeer is mezelf te vergeven omdat ik lang heb gedacht dat het aan mij lag en ik degene was die fout was. Ik heb lange tijd last gehad van cognitieve dissonantie, angsten (volgens een psycholoog hoogstwaarschijnlijk een volledige PTSS, maar in ieder geval twee keer gediagnosticeerd op een angststoornis) en gevoelens van depressie. No Contact heeft eraan bijgedragen om richting herstel te gaan.
Ik hoop dat ik mag zeggen dat we allemaal moedig zijn door de realiteit te zien zoals die is. Velen zijn nog verblind en zien niet dat ‘evil’ echt bestaat (ik denk dat ik te maken heb gehad met ‘pure evil’). Daarom krijgen de verkeerde persoon te vaak het voordeel van de twijfel en wordt er een beschuldigende vinger in de richting van slachtoffers gewezen. Er is nog te weinig bekendheid en erkenning m.b.t. dit onderwerp. Mijn hoop is dat dat in de toekomst zal veranderen.
Vita
Goed herkenbaar verhaal. Zoals zo vele verhalen. Je moet wat incasseren als je een N in je leven hebt. Mijn N is ziek ongeneeslijk ziek. En als ik kom moet ik iedere keer aanhoren ik ga gauw dood, en als ik niet reageer zegt hij weer…ik haal 2016 niet meer. Waarop ik zeg, ik vnd hey naar voor je. Ik kan niets voor je doen…Vraagt hij Hoe het met mij gaat, vertel ik iets over mijn gezin en kinderen. Dan luistert hij niet…..het enige wat hij zegt en ik heb kanker in mijn longen…..
Dan ga ik naar huis, en besef dat hij mijn emotionele knoppen triggert. Misschien verwacht hij dat ik ga huilen. Of ga zeggen ik ga je missen…..ik zeg het niet. Ik huil niet, ik huil in mijn eentje….