Dit is een gastcolumn van Petty
Oorlog, zo was het altijd; wakende, voelende “wat is de situatie”, niet wetend wat of en wanneer de volgende aanval zal zijn. Jezelf zo diep verbergen zodat jezelf maar met beetjes kan/durft te tonen aan de lieve mensen die het wel goed met je menen, en dan lijkt het nog alsof het verkeerd is omdat iemand je ooit heeft ingefluisterd dat je een “niets” bent.
Hij is al meer dan dertig jaar uit mijn leven, meer dan tien jaar fysiek dood, maar niet in mij. Daar ging hij “levend” verder met zijn vernietiging. Ik koos mannen die op hem leken want zo bleek -wat ik laatst las- ook mishandeling is een gewoonte waar je aan gewend raakt. Zodanig dat je de goede, mooie mensen/dingen gaat wantrouwen omdat het “vreemd” is. Dat zinnetje was het begin van mijn ontwaken uit het oorlogsgebied, om te zien dat het geen oorlog meer is in en om mij heen, al moet ik mijzelf daar iedere dag weer van overtuigen. Ook dat ik zelf mag denken, de tijd mag nemen mijn eigen mening te vormen hoe moeilijk dat ook is en gaat. Ik verover steeds een stukje van mijn eigen land terug, want ik ben er nog en ik heb zijn hel overwonnen, dus ben ik een overwinnaar, toch?
Dank uit de grond van mijn hart Iris, voor je boek, dat je een pad verlichtte zodat wij er niet meer “blind” overheen hoeven te gaan. En jullie lieve moedige medestrijders ,ik dank jullie voor de reacties op deze site die mij zoveel herkenning geven. En bemoediging dat ik niet alleen ben. Liefs en sterkte Allen!
Petty
17 reacties op “Ontwaken uit het oorlogsgebied”
Ik herken je verhaal Petty van het begin tot het eind.
Ik blijf het lastig vinden om te durven geloven dat mensen het menen als ze aardig tegen mij zijn. Dan komt die stem van wantrouwen weer om de hoek kijken. Gelukkig heb ik ook ‘goede dagen’ , en dan kan ik wel geloven en ontvangen.
En ook ik ben dankbaar dat ik hier, via deze site, mooie mensen ontmoet.
Hier voel ik me veilig.
Dank je voor je reactie Carol,ik ben ook heel blij dat ik deze site ik wens je steeds meer goede dagen liefs en sterkte Petty
Wat een ontzettend herkenbaar verhaal Petty! Bij mij is “de narcist” al jaren dood. Maar ook ik zit nog in datzelfde pakket. Jij heb het mooi omschreven, ik zou het zelf niet zo hebben kunnen doen. Precies zoals het is…
Dank je Marina , sterkte!
Het allerergste is als je in oorlogsgebied opgroeit net als ik en je gaat op een gegeven moment voor jezelf denken en je moet jezelf gaan vormen je door een hell moet je continu bezig bent wat is nu waar en wat is gelogen. Het enigste waar je naar streeft is naar jezelf te zijn dus meer dan de moeite waard
Dat zijn we Joop, diep in ons weten we dat, ze hebben ons wezenlijke Zelf niet kunnen vermoorden wel beschadigd,zelf steeds weer opstaan en jezelf weer terug vinden en waarderen is iedere keer Een vechtpartij, blijf bij je mooie zelf. Liefs en groet Petty
Soms denk je dat je al een heel end op weg bent, jezelf weer terug aan het vinden bent. En ineens die ontzettende terugslag en dat je merkt dat je weer terugvalt in je oude patroon van overleven en dat ik mijzelf nog steeds aan het verdedigen ben. Het is zo unfair allemaal en het zit zo diep geworteld het gegronde wantrouwen, omdat hij er zo mee speelde en ons structureel tot in onze ziel vernederde. Ik wens ons allemaal die rust, vrede en liefde in onszelf terug te vinden en daarop te vertrouwen. Het gaat ons lukken!
Dank je voor je bemoedigende terugkoppeling van het herkennen lieve Ereprijs, je doet je naam eer aan want iedereen is geboren als Ereprijs en niets en dan ook niets minder dan dat ik wil het van de daken schreeuwen naar jou en allen hier en ja het gaat ons lukken liefs
Ja, ‘wat is waar en wat is gelogen’: een blijvende onruststoker, een vermoeiende alertheid, of zoals mijn therapeut het noemde ‘je vertrouwde plaaggeest’: het voortdurend op je tenen lopen, ook al gaat het niet meer over ‘die ene’ (de mijne leeft nog in de vorm van een ex-partner die, jaja, op mijn vader lijkt) maar over nieuwe contacten. Godzijdank is er gegroeid bewustzijn en de aangename, bemoedigende weg van het ontdekken van lieve, betrouwbare medemensen. Er komt rust.
Dank voor het delen Petty – iedereen dank voor het hier zijn.
Ik heb net de vrijheid gekregen na een huwelijk van meer dan 35 jaar , ik kan nog steeds niet genieten en geloven dat ik die vrijheid heb ik hoor nog dagelijks op de achtergrond zijn stem ,zijn menig, mijn vraag is dan wanneer krijg je de echte rust het antwoord weet ik ook , dat moet je zelf doen , MAAR HOE ???
Beste Willy,
Wat goed dat je je aan de relatie onttrokken hebt. Ja, herstellen moet je zelf doen. Het boek van Iris is een goede basis, en je kunt altijd hulp inzetten van een gespecialiseerde coach of therapeut via ons netwerk.
Ik wens je veel sterkte!
Susan Veenstra
Lieve Wily , herkennen wat je overkomen is in de verhalen van mede slachtoffers en de narcist zien zoals die werkelijk is ook door het boek van Iris, is het begin, leren scheiden wat van jou is en wat van de narcist, alles wat de narcist tegen je zei zijn leugens ,die je ging geloven. En zoals Susan zegt zoek Hulp want het gaat echt niet alleen is mijn ervaring, liefs en sterkte Petty
Mijn moeder is een narcist. (Zo dat durf ik nu toch maar even te schrijven, te denken en te voelen) Om aan haar te ontsnappen liep ik op 18 jarige leeftijd regelrecht in de armen van de volgende, mijn ex-echtgenoot. Ja het patroon is helder nu. De pijn echter nog niet. Ik weet niet waar ik begin of waar ik eindig. Ik bevind mij nog steeds in een ravage van kapotgeschoten gevoelens dus ja lijkend op een oorlogsgebied. Angsten, verwarring terugtrekken, verstoppen. Ja het is verschrikkelijk. Mensen kijk ik liever niet direct in de ogen veel te bang. Geen directe confrontatie. Liever maar helemaal geen directe omgang met mensen. Want mijn hele ziel is zo rauw. Ik hoop voor mezelf Petty dat ik net als jou mensen mag ontmoeten die weten wat of het is. Die begrijpen wat of het is. Ik ben zo moe van het overleven. Maar ik ben blij dat jij je land stukje en bij beetje herovert! Het is van jou! Het ga je goed en blijf in jezelf geloven en vertrouwen. Dikke knuffel -Jeanet
Lieve Jeanet, herkenning begon pas 4 maanden geleden op deze site daarvoor was ik op zoek en kon nergens echt mijn vinger op leggen, totdat ik het verhaal las wat Iris schreef over de narcist dat was een super eyeopener! Niemand in de muur “buitenwereld” leek mij te begrijpen en al helemaal niet als zij de narcist kenden “zo charmant ” of “dat is niet zo bedoeld ” . De lieve mensen ontmoet ik buiten achter mijn eigen dikke muur mijn veiligheid maar ook tegelijkertijd mijn afscheiding van de buitenwereld , ze zijn er lieve Jeanet de lieve mensen die je wel kan vertrouwen,maar ik ben bang dat zij jou nooit zullen begrijpen of wat je door hebt moeten maken, maar is mijn ervaring, ze willen het wel . De lieve mensen die het wel weten en ook begrijpen vind ik hier op deze site steeds weer en meer wees lief voor jezelf je verdient het zo en knuffel terug Petty
Dankjewel voor dit stukje en eigenlijk alle berichten hier. Herkenbaar. En natuurlijk ben jij ook een overwinnaar Petty!
Er zijn veel meer mensen met een vergelijkbaar verhaal als de mijne. Heel lang wist ik wel dat mijn relatie niet klopte. Maar het constateren dat het echt vreselijk mis is, is confronterend en toch geloofde ik nog steeds dat ik de zoveelste poging kon doen om mijn relatie te verbeteren. Als ik maar liever, leuker, mooier en vooral gehoorzamer was. Vooral mezelf wegcijferen. Dan ging het vast wel goed komen.
Inmiddels ben ik bijna twee jaar verder en ik mag steeds meer goede dagen begroeten in mijn leven. Ik ben twee jaar geleden gevlucht met mijn kinderen maar vanwege een omgangsregeling nog twee keer per week contact. Ik heb veel verdriet over het narcistische gedrag in zijn vaderrol en de omgeving die maar weinig begrijpt van de narcist en de doortraptheid. Schoolarts, mediator, huisarts en school zijn niet daadkrachtig. Voorbeelden waarin het misgaat zijn er maar ook bij de rechter speelt de narcist een rol die bijna Oscar-waardig is. Zo frustrerend.
Ik wil zo graag herkenning, erkenning en bevestiging maar omdat mijn ex een vreselijk aardige sociale glimlachende man is, kunnen maar weinig mensen zich voorstellen dat dat slechts een stukje van hem is. De onrust, het niet meer slapen, niet meer kunnen eten en mij herprogrammeren. Het is voorbij. De onrust is er nog wel af en toe als hij situaties naar zijn hand draait en daarmee weer ‘ellende’ veroorzaakt. Iedereen moet buigen voor deze narcist.
Ik heb hulp van een psycholoog en vier zoveel mogelijk mijn eigen keuzes en overwinningen. Want mijn denken en doen was zo gekleurd dat ik niet eens meer wist wat mijn lievelingskleur was of waar ik heel blij van word. Dankjewel lieve lotgenoten hier. Herkenning helpt me bij de verwerking. Wees lief voor jezelf en vier op jouw manier je overwinningen. Dat je keuzes jouw keuzes mogen zijn en dat je mensen om je heen verzamelt die jou steunen in je zoektocht naar jezelf. Geef jezelf de tijd voor je herstel.
Lieve dappere bondgenoten,
Eindelijk durf ik ook toe te geven dat het aan mijn moeder ligt en niet aan mij.
Begin 2013 kon ik eindelijk het besluit nemen te moeten scheiden. Mijn man was al 13 jaar in een midlifecrisis. En ik was mezelf compleet vergeten. Ik zocht die laatste jaren steun bij het forum “midlifecrisis”. Ik heb geleerd aan een trapeze te hangen en een salto mortale uit te voeren maar nog was het voor mijn partner niet goed genoeg. Was het wel alleen midlifecrisis?
In 2013, dus, liep ik de crisisdienst van het psychiatrisch centrum binnen en heb om hulp gevraagd omdat ik niet wist wat er anders zou gebeuren. Ik wilde niet verder met dit leven. Daar dachten ze dat de problemen door mij kwamen (een schizotypische persoonlijkheids-stoornis). Ik heb ze mijn symptomen verteld maar toch herkenden ze niet dat ik ernstig getraumatiseerd was.
Ik zoemde, schommelde, tikte ritmisch op mijn hoofd, stompte knetterhard op mijn hoofd, trok aan mijn haren, viel af en toe weg als het te heftig was. Waarom? Omdat ik mijn partner meer wilde geloven dan te vertrouwen op mijn eigen gevoel. Ik had mezelf gehersenspoeld. Eigenlijk kun je het vergelijken met leven in een sekte.
Ik werd niet opgevangen door mijn familie, integendeel. Ze maakten het me alleen maar moeilijker. Ik was, in hun ogen, de veroorzaker van hun ellende en nu moest ik het ook maar voor hun oplossen. Vanaf 2013 ben ik bezig, middels enkele brieven want praten kan ik niet meer, mijn familie mijn beleving duidelijk te maken. Maar dat lukt niet.
Nu heb ik ook het punt bereikt dat ik moest breken met mijn ouders en twee broers met hun vrouwen. Zes volwassen mensen en niemand die het voor mij opneemt! Er is één generaal in dit leger en die heeft haar kamp gevormd. (Het “kamp vormen” waren zelfs haar eigen woorden.)
Ik had me inmiddels verbonden met mijn ziel dus ik voel me krachtig en moedig. Maar er moet nu heel veel verwerkt worden. Mijn leven lang heb ik gezegd dat ik een dominante moeder heb maar nu durf ik eindelijk te zeggen: “ik heb een narcistische moeder en daardoor ben ik erg beschadigd.”
Ik snap nog niet hoe ik dit allemaal heb kunnen overleven. Maar ik heb mijn levenslessen geleerd en hoewel ik alles, werkelijk alles ben kwijtgeraakt voel ik me zo rijk. En dat heeft niets met geld, macht of materie te maken.
Ik heb nog restverschijnselen en misschien gaat het nooit helemaal weg maar ik durf nu eindelijk hulp te zoeken. Ik vind mezelf als mens weer waarde hebben.
Lieve mensen, vind, alsjeblieft, dat sprankje hoop diep binnen in jezelf, vind de moed en kracht (en daar zul je heel veel van nodig hebben) om jezelf te bevrijden. Alleen jij kunt dat. En besef dat dood ook echt dood is. Einde oefening. Leven is leven en het kan alleen maar beter worden.
Hartegroet,
Karen
Oorlogsgebied is het zeker en je kunt je er nooit meer helemaal aan ontworstelen. Je ziet of hoort iets en je wordt weer getriggerd in dat overbekende gevoel. Als je er erg lang in zit, wordt het een ‘way of life’. Eenmaal eruit mis je die manier van leven zelfs. Je bent ondertussen niet anders gewend. Het slijt, het wordt minder, maar of ik me er ooit helemaal aan kan ontworstelen, betwijfel ik ten zeerste. Bij hoeveel mensen komt een trauma na verloop van tijd toch weer boven? Elisabeth