Dit is een gastcolumn van Maud
Als je mij vraagt hoe ik mijn ouders zou beschrijven dan komt het beeld van de tweekoppige Draak naar voren. Twee mensen die zo met elkaar vervlochten zijn dat ze bijna één zijn geworden. Ze hebben wel ieder hun eigen gezicht behouden en die gezichten kunnen alle grimassen aannemen die ze willen en vooral veel doen alsof en heel veel vuur spuwen zodra er iets niet naar de zin is.
Mijn oma kon de tweekoppige Draak aan, ze hield hem in toom en stuurde hem geregeld naar zijn hol. Mijn oma zorgde voor mij en nam me ook vaak mee naar haar eigen huis. Van haar heb ik mijn waarden en normen en vooral heel veel gezond gedrag geleerd. Ze leerde me ook altijd naar het licht te zoeken, te vechten voor mijn bestaan, zo klein als ik was. Als ik aan haar denk dan gloeit er binnen in mij een warm lichtje en ik draag met heel veel trots de ring die ze me naliet. Helaas overleed ze toen ik zeven was en daarna had de Draak zijn koppen geheel op mij gericht.
Zodra de ene drakenkop zich niet goed voelde, dan spuwde die heel veel vuur mijn kant op en dan kon het fysiek ook beroerd worden, de andere kop keek dan de andere kant op, net zolang tot dat hij er genoeg van had. Dan kreeg ik de schuld. Ik had de draak weer teveel gepusht, teveel uitgedaagd en ja wie met vuur speelde moest het maar voelen. Dan werd ik dagenlang uitgemaakt voor “mevrouw de aanstelster” en werd ik uitgelachen wanneer ik de tranen liet stromen of ik kreeg een klap na, want wat wist ik nou van echt verdriet, die krokodillentranen moesten verdwijnen.
De Draak hield van het vernederen van anderen, leek er zelf van te groeien en klopte zichzelf steeds harder op de borst. Dat had hij toch maar even mooi voor elkaar. Een kind dat voor hem kroop en altijd precies deed wat hij wilde. Zo hoorde een kind te zijn zei hij vaak, want kinderen waren hinderen.
De Draak was zelf slachtoffer geweest als kind, het ene deel had in de oorlog meer gezien en meegemaakt dan goed is voor kinderogen en het andere deel had sinds de pubertijd te maken gehad met psychische problemen. Soms hoorde ik daar iets over, maar ik mocht er nooit op ingaan, dan werd alles weer snel achter sluiers verborgen. Er werd wel met deze gegevens gespeeld, want dit moest de vrijbrief zijn, waardoor de draak net zoveel vuur mocht spuwen als hij wilde. Net zo wispelturig mocht zijn als hem uitkwam en er werd van mij gevraagd om de taak van oma over te nemen, op momenten dat de draak zich beroerd voelde. Zorgen mocht ik dan en dan was er even geen vuiltje aan de lucht. En ik vond de Draak zielig, om wat hij als kind in de oorlog had moeten doorstaan. Het maakte dat ik zijn excuus voor zijn gedrag aannam, zo overdroeg naar anderen en geheel accepteerde als mijn lot. Mijn reden om er te mogen zijn, was het zorgen voor de Draak, zolang hij het maar naar zijn zin had.
Maar na 18 jaar thuis werd het me toch echt allemaal teveel. Na de zoveelste fysieke en mentale aftuiging door de Draak ben ik het huis uit gegaan. Op zoek naar een eigen plek in de wereld en dat zocht ik heel ver weg, het heeft me zelfs tot in Portugal gebracht, waar ik drie jaar woonde en werkte. Daar was het ook niet wat ik zocht en ik trok ook steeds andere draken aan, kon er niet van los komen. Na mijn jaren in het buitenland kwam ik weer onder invloed van de tweekoppige Draak en begonnen mijn zorgtaken opnieuw. Ook in mijn werkomgevingen bleef ik omringd door draken en de wereld leek een zwarte en duistere plek, die ik op momenten wilde verlaten door een eind te willen maken aan mijn eigen leven.
Dat ik toch gebleven ben en de strijd met alle draken ben blijven aangaan, heb ik voor een groot deel te danken aan mijn lieve oma. Haar lichtje binnenin mij heeft mij altijd de hoop gegeven dat er een andere manier van leven mogelijk is, dat vrijheid en een eigen persoon zijn, ook mijn deel mogen zijn.
De tweekoppige Draak heb ik nu drie jaar geleden, zijn hol in gestuurd en ik ben (met mijn gezin) de berg overgegaan, van de schaduwzijde naar de zonnige kant van de berg. En wonder boven wonder volgde ook een groot deel van mijn familie en heb ik mijn lieve tantes en ooms weer terug. Van hen krijg ik heel veel liefde en steun. Zij hebben ook te maken gehad met het vuurspuwen van de Draak. Weten nu wat ze vroeger gezien hebben en toen geen vinger op konden leggen, mishandeling was en ze staan volledig achter me.
De Draak zal wel een keer over de berg heenkijken en wellicht zal ik zijn twee koppen nog wel eens zien. Maar waar ik nu ben en hoe ik me nu voel, zal zijn hoon en pogingen tot vernederingen mij minder kunnen raken. Ik zie en voel de zon nu in mijn leven en dat geeft me zoveel kracht. De herstelwerkgroep, waarvan ik deel mag uitmaken en de therapie die ik volg maken me met de week sterker en ik heb gevonden waar mijn kracht ligt en waar ik me happy bij voel.
Mijn naam was Marjon en is nu Maud (krachtige strijdster betekent deze naam).
Maud
46 reacties op “De tweekoppige Draak”
ik herken je verhaal en doet me genezen. Ik heb tot in de kern meegemaakt wat je beschrijft. Ik ben ook behandeld als een ding en getrapt, vernederd en geslagen en gemanipuleert en beide ouders lachten zich rot om mijn gejammer en meningen. Ook ik heb ze achter me gelaten.
Veel geluk en plezier in je leven, dank je kanjer,
gr
joop
Beste Joop,
dank je wel voor je reactie, herkenning doet wonden helen
jij ook alle goeds
lieve groet
Maud
Sjonge,wat een dappere strijd ben jij aangegaan.
Wat ontzettend knap,dat je de keus hebt gemaakt in de zon te gaan leven!
Fijn dat je beloond wordt met lieve mensen om je heen.
Ook ik kom er steeds meer achter dat niet alleen de man waar ik 16 jaar mee getrouwd was een narcist is, maar ook mijn moeder en zus. Zij vertonen allemaal hetzelfde gedrag,en kunnen het daarom zo goed met elkaar vinden.
Jij noemt hen de 2koppige draak,ik noem hen wolven,die smakken en vechten om het beste deel van mij te kunnen verslinden.
Dankjewel voor je moedige verhaal.
Beste Tiny,
Dank je wel voor je reactie. Laten we de wolven en de draken maar achter ons laten en kiezen voor een leven in de zon, daar komen zij niet graag
lieve groet
Maud
Beste Tiny,
Dank je wel voor je reactie, ik wens jou ook heel veel zon, warmte en lieve mensen om je heen.
Maud, wat ben jij een prachtig, sterk mens. En wat gun ik je je geluk!
Dank je wel!
Prachtig, Maud, prachtig! Ik ben trots op jou! Dikke knuffel van Hanneke.
Dank je wel en een dikke knuffel terug
Lieve moedige dappere Maud,
Dank je wel, lieverd!
Dank je vooral voor het naar buiten brengen van je verhaal.
Velen snappen nog niet dat zolang je je blijft schamen voor je familiegeheim en het blijft bedekken met de mantel der liefde, het zal voortwoekeren tot in het nageslacht, vele generaties verder. Een spoor van verwoesting achterlatend. Uitééngerukte familiebanden, hopeloos verdriet en vooral ongeloof en onbegrip.
Je hebt de cirkel verbroken en jouw nageslacht behoed voor een leven van verwoesting en vernedering, uitholling en ontmenselijking.
Ik hoop dat jouw verhaal een ander moed zal geven om “het familiegeheim” bespreekbaar te maken binnen de familie maar ook daarbuiten.
Want zolang als je de dader(s) beschermt, zolang neem je niet alleen jezelf maar ook je familie mee in de duistere afgrond van psychisch kannibalisme.
Je zal er familieleden door kwijtraken maar degenen die je overhoudt, die je begrijpen en geloven, die zijn puur en echt en die houden oprecht van je!
Dan is het alles waard geweest.
Ik wens je veel geluk en ik dank je nogmaals voor je column.
Ik hoop dat je veel mooie, lieve, hartelijke en warme mensen mag tegenkomen in je leven die jou zullen laten weten dat de wereld ook heel mooi kan zijn.
Veel liefs,
Elise
Beste Elise,
dank je wel voor je reactie en je herkenning van het “familiegeheim”, dat bij ons gelukkig geen geheim meer is.
Wens je eveneens alle goeds
lieve groet
Maud
Lieve Maud,
Kippenvel en tranen na het lezen van deze heftige, maar prachtig omschreven blog.
Ik heb veel steun aan je bij de herstelwerkgroep! Je bent een prachtig lief mens 🙂
Een strijdster ben je zeker ♡
Liefs Merel
Lieve Merel,
Wat lief dat je ook weer een reactie achter laat.
Samen komen wij er wel! Dat weet ik zeker!
lieve groet
Maud
Prachtig omschreven en succes met je leven nu, de draak kan je nu nooit meer raken……………….
Dank je wel Joao, met je mooie Portugese naam.
Lieve Maud, wat heb je dit prachtig beschreven. En een dappere strijdster dat ben je 💖 Wia
Lieve buurvrouw en vriendin,
Dank je wel dat je mijn verhaal hebt gelezen en jij bent minstens zo’n dappere strijdster.
Lieve groet
Maud
Lieve allemaal, wat is “het” dat je steeds slachtoffer kunt worden van narcisten? Is het een speciaal karakter? Of gedrag? Of pech? Mij overkwam het al als baby dus… Ook met zeer goed ontwikkelde voelsprieten kun je situaties niet voorkomen. Een nieuwe collega, ze komen naast je wonen of zelfs in je huis als vriend van een kind, enz. Doodeng!
Alleen ontspannen zijn op de momenten dat we saampjes zijn en ik weet dat mijn dierbaren min of meer veilig zijn… en dan proberen niet schuldig te voelen om dat geluksgevoelmomentje door te denken aan mensen en kinderen die dat nooit hebben of zelfs denken aan mishandelde dieren, pfff… Zeggen doe ik dat nooit want dan verpest ik het moment voor hem, enz.
In het nu leven is voor mij een goede manier en dat probeer ik steeds toe te passen. Door het boek van Iris is het duidelijk geworden dat er zelfs gaten in mijn geheugen zijn op momenten dat het juist leuk was en dat mag niet meer gebeuren!
Heel veel sterkte en succes allemaal en dat er steeds meer bekend mag worden over NPS!
Coby
Beste Coby,
Merk dat mijn verhaal veel losmaakt bij je en ik wens je alle goeds, heel veel zon in je leven en zoek hulp bij je strijd, want je kunt heel veel leren om uit de situaties te komen. Daarvoor ben je ook nooit te oud hoor, ik ben zelf 50 en ik leer nog iedere dag iets bij.
Lieve groet
Maud
Beste Maud, dank voor je reactie. Hulp kost geld en dat heb ik niet. Dus doe ik aan zelfhulp!
Af en toe een boek kopen of lenen en veel lezen op internet. Al jaren.
En voorzichtig proberen NPS bekend te maken bij heel veel mensen! Ook op deze site lees je dat er heel veel overeenkomsten zijn maar ook dat kinderen niet beter weten, je denkt dat het overal zo is, zoekt de schuld bij jezelf, enz. En het zijn je ouders, dus die geloof je of zoals mijn vader altijd dreigde met een kindertehuis. Leuke verhaaltjes waren voor mijn neefjes en nichtjes en later mijn zusje, griezelige ( o.a.kindertehuis)verhalen voor mij…
Onvoorstelbaar hoe mensen met NPS (of erger) van te voren bedenken en handelen maar ook soms het geduld kunnen hebben om iets nog heel veel later tegen het slachtoffer te gebruiken.
De “draak” heeft bij mij heel veel koppen en als ik net weer een kop verslagen heb (meestal door te negeren en altijd en overal door anderen te controleren waarheid te vertellen als er om gevraagd wordt, hierbij negeer ik dan de verwijten dat ik altijd eerlijk ben, enz.) duikt er een nieuwe kop op… Zelfs in de vorm van een half broer waar ik nog steeds niet van weet of hij misschien een vriendelijke “drakenkop” is. Ze hebben hem 50 jaar voor mij verzwegen en hij heeft mij gevonden. aan alles merk ik dat hij wordt gemanipuleerd maar ik blijf vriendelijk en nog meer op mijn hoede. Hij is sowieso ook slachtoffer!
De drakenkoppen gaan zelfs zo ver dat ze mensen die mij aardig vinden gaan opzoeken en gaan manipuleren, mijn vader begon daar al mee toen ik baby was. Mijn moeder keek weg.
Enkele familieleden die voelden dat het niet klopte waren erg aardig voor mij maar daar kon straf van de “drakenkoppen” op staan, ze zijn er niet meer en alle anderen dansen met de drakenkoppen. De ring van mijn oma ging naar mijn zusje.
Zelfs bedreigen is voorgekomen en dat was niet door mensen in mijn familie. Zoals ik al schreef, ze komen naast je wonen of raken bevriend met je kind…
Dit schrijf ik niet omdat het een wedstrijd is wie het meest slachtoffer is van “drakenkoppen”. Maud, bedankt voor het verwoorden d.m.v. “tweekoppige draak”! Heb ik toestemming om het zo vaker te gaan benoemen?
Waar ik bang voor ben is de toename van mensen met een stoornis? Of is er een toename van wegkijkers? Of allebei? Is de kennis over NPS wel voldoende bij hulpverleners?
Met lijstjes van o.a. deze site “test” ik nieuwe mensen, vriendelijk maar op mijn hoede maar dan nog is het risico op slachtoffer worden niet te voorkomen. Het lijkt wel of een “drakenkop” het ruikt… En de daders komen er altijd mee weg, zo lijkt het.
Er is “iets” waardoor je altijd overal de schuld van krijgt.
Bijvoorbeeld: Een vriendin van mij praat met haar familieleden over andere familieleden, zelfs met kind over ander kind en andersom, ook aanhang komt regelmatig niet positief ter sprake, regelmatig kloppen de verhalen niet en is er ruzie, ik sta elke keer weer met mijn oren te klapperen. Dus vroeg ik laatst hoe het kan dat ze altijd weer zulke gezellige feesten hebben of elkaar steunen na een overlijden, ze noemde het ‘menselijkheid’ en keek mij zeer verbaasd aan. De enkele keren dat ik mijn mening gaf omdat iemand het vroeg en ook nog bewijs had werd toch zo verdraaid dat het “mijn schuld” werd of gebruikt om te stoken in mijn gezin.
Altijd op mijn hoede, zelfs in mijn eigen hechte gezin, te vaak kwam en komt er iemand van buiten die mij zelfs dat geluk niet gunt.
Coby
Beste Coby,
Je zit duidelijk heel erg in de strijd met de narcisten die je weg kruisen.
Hoop dat je een weg vindt uit je strijd en ook de zon weer mag voelen.
lieve groet
Maud
Lieve Maud en ook lieve Marjon, ik heb het voorrecht een stuk(je) met beide namen mee te mogen lopen. Je bent met beide namen een bijzonder mens, een ‘dappertje’. Dank voor dit heldere en invoelbare verhaal. Je doet in elk geval jezelf daar terecht veel recht mee. Warme groet, Hettie
Lieve Hettie,
Dank zij jouw hulp kon ik bij de pijn komen die ik al jaren bij me droeg en eindelijk ervaren waar ik de bron moest vinden.
Heel veel dank en een lieve groet,
Maud
Prachtig omschreven Maud, je schrijd is voor velen zo herkenbaar. Wat is het in en in triest dat ouders hun kinderen zo kapot (proberen) te maken. Jij een echte survivor waar velen kracht uit zullen halen. Liefs Jeannette
Lieve Jeannette,
Dank je wel dat ik zoveel van je mag leren.
Lieve groet
Maud
Lieve mensen met narcistische ouders
Wat mooi dat ik jullie hier vind!
Ik voel me zo alleen, omdat -inderdaad vanwege het grote verschil tussen buitenkant en binnenkant- niemand (behalve mijn broer en zijn vrouw en mijn eigen man) kan geloven wat mij als kind van deze ouders is overkomen.
Vanwege mijn moeder houd ik wel contact met mijn ouders die nu in de 70 zijn. Mijn vader is heel erg narcistisch (en zijn moeder was dat ook).
Mijn moeder (die als oorlogskind in een kamp zat) is al 50 jaar samen met hem en helemaal geStockholmed.
Ik ben heel afstandelijk naar mijn vader toe. Dit is ook nodig omdat we ruzie krijgen zodra ik hem dichterbij laat komen. Hij verbreekt dan het contact voor een aantal maanden of jaren, weet ik inmiddels uit ervaring.
Ik herken de twijfel die je dan over jezelf krijgt: ben ik koud of kil omdat ik zo afstandelijk doe? Ook anderen (soms zelfs mijn eigen puberkinderen) kunnen mij hardheid verwijten omdat zij niet zien hoe mijn ouders werkelijk zijn. Alhoewel mijn vader een van hen op de grond heeft gegooid toen zij zes jaar oud was (en in zijn stoel ging zitten), zijn ze toch geneigd om te vergeven en naar het goede te zoeken. Ze hebben ook veel medelijden met hun oma. Die inderdaad heel lief is, maar ook 100% kiest voor opa (ook wanneer hij hun pijn zou doen).
Het is ontroerend om te zien hoeveel liefde en vergeving mijn kinderen in zich hebben, maar ook pijnlijk omdat ik mezelf als kind terug zie. Ik weet dat ze zullen worden beschadigd wanneer ze proberen contact met hun opa te krijgen en ik wil ze zo veel mogelijk beschermen.
Daarbij mis ik mijn broer (die is overleden) omdat wij juist zoveel steun aan elkaar hadden en elkaar konden geruststellen dat WIJ niet gek waren.
Ik rouw over het verlies van mijn broer het meest. Ik rouw over het nooit gehad hebben van goede ouders, bijvoorbeeld als ik een lieve vader of grootvader zie.
Wat ik nu het moeilijkst vind is:
Hoe leg ik dit uit aan mijn puber kinderen? Ik heb genoeg gruwelverhalen uit mijn jeugd maar ik wil ze daar niet mee belastten. Maar het maakt me heel verdrietig dat mijn kinderen nu -net als mijn ouders- mij gaan verwijten dat ik hard en afstandelijk doe.
Waar ik ook mee zit is:
Mijn moeder wordt steeds vergeetachtiger en kwetsbaarder. Mijn vader is goed gezond en waarschijnlijk zal zij straks voor zorg van hem afhankelijk zijn. Zal het me dan nog lukken om contact met haar te houden? Mijn vader vindt het niet nodig dat zij naar haar vriendinnen of (klein)kinderen toegaat. Als zij niet meer zelfstandig naar ons toe kan en als het me niet lukt om het contact met mijn vader te houden? zal ik haar dan nog kunnen bereiken? Als dat niet lukt zou ik dat heel erg vinden. Ik voel me daar heel machteloos over.
Is er iemand die dit herkend?
Beste Kerewin,
Je bent van harte welkom op onze site! Je hebt het werkboek besteld en je zult hier steun en inzichten uit halen. Dat is al een heel goed begin in de ontdekkingstocht: hoe ga ik met mijn verleden en met mijn toekomst om? Welke rol heb ik naar mijn ouders en welke naar mijn kinderen?
Als je kinderen bij je komen en er een vraag over stellen, dan kun je antwoord geven: voor mij was het zo en zo…. Jij hebt jouw herinnering aan je jeugd. Het bijzondere is dat zij weer hun eigen herinnering hebben aan opa en oma. Je ziet wel eens dat ouders betere opa en oma zijn, dan dat ze vader en moeder zijn geweest. Maar dit is zeker iets om in de gaten te houden. Jij bent verantwoordelijk voor je kinderen.
Jij herkent het gedrag waarmee jij beschadigd bent door o.a. je vader. Dat doet pijn. Je beschermt jezelf en dat ziet eruit als een verharding. Het was jouw manier om te overleven. Vroeger en je neemt het nu nog mee. Ik wil je adviseren om voor jezelf een manier te zoeken om je leed te verzachten. Je kunt ook overwegen om een workshop te doen, om lotgenoten te ontmoeten. De herkenning vormt vaak een grote bron van steun.
Iris zal in haar nieuwe boek in gaan op hoe met je kinderen om te gaan in een dergelijke situatie. Hou de website in de gaten als je wilt.
Sterkte met alles,
Susan Veenstra
Lieve Kerewin, Ja, dit herken ik! Met gruwelverhalen belasten hoeft niet. Absurde verhalen vertellen kan vaak wel en vooral pubers zijn gevoelig als je vraagt hoe ze het zouden vinden om zo behandeld te worden door hun ouder(s). Mijn man heeft mij vaak geholpen door een gebeurtenis veroorzaakt door mijn vader op een komische manier te vertellen, zoals een kind uit een stoel gooien… Op deze manier doen wij dat nog vaak, steeds meer zelfs, vooral de oudste die nu zelf kinderen heeft vraagt er nu naar.
Nico Dijkshoorn heeft een boek geschreven over zijn vader, veel van het gedrag is herkenbaar ook al zijn de situaties anders en/of minder gruwelijk. Toch is dit boek ook zeer komisch en dat lucht op.
Laat je kinderen je kwetsbaarheid zien, overleg hoe zij het vraagstuk ‘oma’ zouden oplossen. Alleen al uit het feit dat je je afvraagt hoe het met oma moet blijkt dat je niet hard en afstandelijk bent.
Wij zijn wat verder en inmiddels is er (bijna) geen medelijden meer met oma. Het is haar keuze, ook al is ze helemaal onder invloed van haar man. Kinderen horen beschermd te worden en dat heeft ze niet gedaan! Geen enkel verleden geeft iemand het recht om een kind iets aan te doen! Vraag aan je kinderen hoe zij het zouden vinden als je bij een gevaarlijke pappa was gebleven en hen slachtoffer had laten worden?
Pubers zijn op zichzelf gericht en kunnen zich extra goed inleven in leed dat hen had kunnen overkomen maar zijn ook al hele wijze mensen. Lukt het niet om rechtstreeks te praten dan is samen lopen of fietsen of activiteit waarbij je elkaar niet aankijkt een goede methode om met pubers te praten. Mijn man begon vaak te vertellen of te vragen als we in de auto zaten maar wel dat ze de vrijheid hadden om met hun mobiel te rommelen. Zorg wel voor een vertrouwelijke sfeer want je wilt je verhalen niet in het openbaar op hun facebook.
Heel veel sterkte en je kinderen boffen met zo’n moeder!
Ik kan haast niet wachten op het nieuwe boek van Iris! Alvast bedankt Iris!
Liefs van Coby
Beste Coby,
Dank voor je vriendelijke woorden en steun!
Kerewin
Lieve allemaal, steeds lees ik het woord ‘strijd’ maar over welk gevecht hebben jullie het?
Maud schrijft dat ik ‘duidelijk heel erg in de strijd zit met de narcisten die mijn weg kruisen’.
Ik begrijp dat ik de verkeerde woorden heb gebruikt, ‘drakenkoppen verslaan’ lijkt op een gevecht terwijl ik juist gevechten voorkom. Geen contact, wel contact, zolang je de controle maar over jezelf hebt.
Ik ervaar ook geen innerlijke strijd of welke strijd dan ook. Uit de buurt proberen te blijven van mensen met een narcistische persoonlijkheid stoornis is geen strijd.
De zekerheid dat je een zonnige toekomst hebt krijg je nooit.
In het nu leven en inderdaad de zonnige momenten koesteren en ook op zulke momenten er bij blijven met de gedachten.
Nooit de strijd aan gaan met narcisten want dat verlies je! Sommigen van ons moeten dat heel voorzichtig wel doen om bijvoorbeeld hun kind(eren) niet kwijt te raken… Heel veel kennis en sterkte toegewenst!
Misschien is het woord ‘strijd’ wel van toepassing op mijn pogingen om NPS onder de aandacht te brengen zodat slachtoffers voorkomen worden! Op deze site is daar al eerder aandacht aan besteed.
In de krant stond kort geleden dat bij een stiefmoeder een NPS was geconstateerd, ze zit in de cel nadat haar stiefdochter ernstig verwaarloosd was opgenomen in een ziekenhuis. Het is dus blijkbaar te testen! Is deze diagnose van die stiefmoeder goed of slecht nieuws? De NPS zal toch niet een verzachtende omstandigheid zijn en strafvermindering opleveren?
Aan iedereen met een innerlijke strijd ook veel sterkte toegewenst!
We verdienen allemaal een onbeschadigd ‘zelf’!
Liefs van Coby
Lieve Coby,
Mooi zoals je dit beschrijft, maar het is wel degelijk een strijd, maar een eenzijdige strijd want de narcist is voor de volle honderd procent het “slachtoffer” en niet voor rede vatbaar! Je kunt desnoods op je kop gaan staan of voor hem neerknielen an biddend en smekend, hij is onschuldig en blijft onschuldig. De N. is immers ongenaakbaar!!! Ik ben mijn drie kinderen inmiddels kwijt, want ik ben slecht, verdorven, ik denk dat ze niet meer te overtuigen zijn van het tegendeel. Hij heeft mijn leven verwoest en loopt rond met een “air van heb ik jou daar!” Dus, lieve Coby, het is wel degelijk een strijd, een strijd die ik jammergenoeg verloren heb! Keep on fighting, brothers and sisters, en steun elkaar, het is het belangrijkste redmiddel onder ons: eendracht maakt macht!
Liefs van Hanneke.
Lieve Hanneke, daarom schreef ik dat sommigen van ons wel moeten strijden om hun kinderen niet kwijt te raken maar strijdt dan heel voorzichtig! De persoon met een NPS mag niet merken dat je strijdt. Dus niet jezelf verdedigen of je kinderen (laten) overtuigen van het tegendeel maar ondertussen (eventueel met hulp) sterker worden. Blijf bewijs verzamelen van het wangedrag van de persoon met een NPS en gebruik het op het juiste moment, helaas kan dat moment heel lang duren… Ik hoop zo dat het lukt en dat je kinderen hem gaan doorzien, dat moet!
Sterkte en liefs van Coby
Lieve Coby,
Ja, ik weet dat ze het moeten weten, vooral mijn tweede zoon, een erg gevoelige jongeman, die pas zijn eerste kindje kreeg! Op den duur zal deze situatie psychische problemen bij hem veroorzaken en dat wens ik niemand toe, want kijk hoe slecht ik eraan toe ben!
Warme groet, Hanneke.
Lieve Hanneke,
Ik leef met je mee, ik weet wat je doormaakt, ik zal mijn zoon nooit zien, ik heb alleen wat foto’s en een filmpje.
Hij is nu 6 weken oud, maar ik zal hem nooit in mijn armen kunnen houden.
Ik wil de strijd ook niet meer aan gaan, zij is 10.000 km ver weg en ik weet niet waar, ik wil het ook niet weten, want het doet mij zo veel pijn.
Maar je bent niet alleen Hanneke,
sterkte !!
Joao
Vreselijk, Joao, vreselijk! Dit is zo tegennatuurlijk, dit voelt zo fout, dit doet zo gruwelijk veel pijn! Toch heb ik één klein lichtpuntje gevonden af en toe: ik mag eindelijk mijzelf zijn en naar mezelf lachen! Alleen is de ommekeer van dader naar slachtoffer verschrikkelijk moeilijk te maken en ik hoop voor iedereen hier dat ze genezen en weer kunnen voortleven met zichzelf zonder zelfhaat en vol herwonnen zelfvertrouwen.
Lieve groet, Hanneke.
Wat een duidelijk beeld, de tweekoppige draak!
Mijn vader (NPS) heeft onze moeder weggedaan toen wij nog heel jong waren en na een jarenlange rechtszaak is zij uit ons leven gewist. De stiefmoeder kwam en zij vormde met de vader een gesloten narcistisch front. Ja, een draak met twee koppen.
Wij waren erg bang om ook aan ons lot te worden overgelaten of “naar een kostschool” te moeten, zoals ik vaak lees op deze site, en waren handtam. Wij beseften dondersgoed dat wij onze redder dankbaar moesten zijn, want zijn leven was zeer zwaar (akelige moeder, oorlogskind, zeer geleden onder huwelijk 1). En inderdaad, onze opvang werd later “een kado” genoemd, iets waar je geen recht op hebt, want iedereen snapt dat je liever met z’n tweetjes opnieuw begint en niet met de kinderen uit huwelijk 1. Het was geen pretje.
Er werden 2 golden children geboren. Inmiddels was ik op kamers en als ik er op bezoek ging stopte ik onderweg om een port achterover te slaan. Wij waren erg bang.
Toen deed mijn zus een zelfmoordpoging en werd jarenlang opgenomen, zelf was ik overspannen geraakt. Maar wij losten onze problemen altijd zelf op, buiten het gezin om.
De tweekoppige draak “begreep er niets van” en als wij “kennelijk een probleem hadden”, hebben we dat aan onszelf te wijten. Later zeiden ze: “dan hadden jullie toen [als kleuter, kind en jonge tiener] maar een andere keuze moeten maken”.
Bijna 10 jaar geleden is de zaak geklapt. Er werd een volwassen kind verwijderd uit het gezin (onze grootste kinderangst) na een foute vraag, met het idee dat we nog net zo bang als vroeger waren en wel weer terug zouden komen kruipen. Maar we vonden het wel prima en ontdekten de narcistische stoornis. De puzzel werd duidelijk.
De golden children hebben ook ernstige problemen (gehad), maar blijven loyaal. De vader vond dat we hem moesten ontzien, vanwege zijn leeftijd en zijn genen, en dat we niet zo moeilijk moesten doen “over vroeger”, geen idee hebbend dat hun narcistische gedrag het probleem is. Het zou ons ontbreken aan “de juiste waarneming”. De ouders zijn nu het slachtoffer van een stelletje ondankbare kinderen, die de oude dag verpesten.
Wij keren nooit meer terug.
Ik kan ditzelfde verhaal ook ‘familie-correct’ vertellen, naar de juiste waarheid van de vader dus. Ik heb echt af moeten leren zo dubbel te denken en mezelf telkens te veroordelen. De schuld zit ingebakken.
Omstanders, die de lieve oude heer in bescherming nemen hadden daarom nog toegang tot mij. Maar nu kan ik dat doorzien!
Iedereen veel sterkte gewenst met het loskomen van narcistische ouders!
Nog een toevoeging over het zwartmaken en uitwissen van één ouder.
Wij, toen als kinderen tussen 6 en 12 jaar oud, waren erg gevoelig voor beinvloeding door onze ‘reddende’ vader, die erg leed. Wij begrepen dat onze moeder heel erg slecht was en konden daar alleen met een angstige kinderblik naar kijken. Mijn zusje vertelde op haar lagere school dat haar echte moeder dood was. De vader sprak nooit over haar, de stiefmoeder heeft al onze jeugdfoto’s waar onze moeder op stond gezuiverd en weggegooid. Wij vonden dat toen volstrekt normaal. Eigenlijk vergaten we onze moeder, wat met de kennis van nu en een volwassen blik natuurlijk afschuwelijk is.
Pas na 25 jaar kon ik zien dat het misschien niet zo zwart/wit lag. Maar pas na 40 jaar konden we begrijpen wat zij doorgemaakt had. Namelijk ten tijde van onze eigen verwijdering uit het gezin, waarbij ik een blik heb kunnen werpen in de ijskoude innerlijke leegte van de vader.
Heel akelig is dat de schuld bij onszelf ligt, omdat het narcistisch front “ons nooit tegengehouden heeft dat mens te bezoeken”.
Het narcistisch front had alle alleenrechten op huwelijk, geboortes en feesten, daar is onze moeder nooit bij geweest. Maar nu vervult zij met veel enthousiasme haar nieuwe oma-rol!
Nu er tegenwoordig veel meer bekend is over narcisme hoop ik voor kinderen, die nu in hetzelfde schuitje zitten, dat ze alles veel eerder in de gaten hebben en het niet zover meer komt.
Sjonge, wat een geweldige vrouw is jouw moeder.Wat een gezamenlijk leed hebben jullie.
Verwijt jezelf niets,daarmee geef je de narcist teveel eer.
Je hebt gehandeld naar wat je toen als onschuldig kind wist.
Je moeder heeft uiteindelijk een onuitwisbare indruk achtergelaten,en daardoor weet je dat ze goed is.
Geniet van elkaar,troost elkaar. De grootste beloning heb je jezelf en haar al gegeven,ze mag Oma zijn.
Liefs,Tiny
Dank je wel Tiny, voor je aardige woorden!
De definitieve breuk met de tweekoppige draak én met degenen die hun in bescherming namen tegen hun zogenaamde ondankbare kinderen, is een heel goed besluit geweest. En het heeft ertoe geleid dat we weer een normale omgang met onze moeder hebben, die anders blijkt te zijn dan het zo stevig ingeprente beeld dat wij hadden.
De tweekoppige draak heeft ons schuld aan willen praten, en eerst was ik daar gevoelig voor. Nu kan ik dat heel goed naast me neer leggen, want zelf voel ik helemaal geen schuld naar de draken toe.
Intuïtief heb ik de tweekoppige draak ook altijd al strikt buiten mijn privé-leven met mijn (leuke) vrienden gehouden. Om die vrienden daar niet aan bloot te stellen. Dat is ook een heel erg goed besluit geweest. De vader is uitsluitend in zichzelf geïnteresseerd, dus die schept dan op over zijn successen of hij zit in zichzelf afgesloten, was de ervaring. De stiefmoeder wegens het info verzamelen en dan tegen je uitspelen, precies wat Coby hierboven schreef, dat ze zelfs mensen die jou aardig vinden, gaan bewerken. Maar dan zo achteloos, niet dat het er bovenop ligt.
Nu is er al vele jaren geen enkele input meer van het drakenfront en heb ik alleen met mijn eigen herstel te maken en dat gaat goed! Daar heb ik genoeg aan, geen nieuwe draken- input meer!
Er komt gelukkig steeds meer informatie over narcisme vrij, ik wist totaal niet wat er met mijn partner aan de hand was, dacht dat het een cultuurverschil was of aanpassingsproblemen.
Die lieve, zorgzame partner was langzaam weggegaan en verandert in een monster………….
Toen ik ging googlen met wat kenmerken van haar deviante gedrag kwam ik al vrij snel op een pagina over narcisme terecht, eerst dacht ik dat de schrijver van de pagina mijn ex partner kende, want alles kwam bijna 100% overeen.
Het was een schok voor mij, maar het was wel duidelijk dat ik hier niet mee door kon gaan, scheiden doet altijd pijn, maar niet scheiden betekent LEVENSLANG !!
Ik vraag mij af hoe anderen er achter zijn gekomen, ik had het binnen 9 maanden in de gaten, 9 maanden van iedere dag weer iets anders, de ene leugen na de andere leugen, de ene schoffering na de andere.
Ik piekerde mij suf wat er nu aan de hand was, ze kreeg alles van mij, had meer kleren dan welke vrouw dan ook, meer schoenen ook, ze had echt alles, maar normaal was het niet, het bekende narcistische verhaal dus en soms…………………..soms zag ik weer de vrouw die zo ontzettend aardig tegen mij was en mij liet smelten, maar steeds minder en minder, tot het vuur gedoofd was en het alleen maar donker was.
Toen wij pas getrouwd waren werd al snel duidelijk (ook uit een test) dat mijn man een narcist is. De therapeut zei tegen hem dat,wanneer hij zo door zou gaan hij mij tot waanzin zou drijven. Dat is ook uitgekomen.
Pas 16 jaar later durfde ik te googlen op narcisme.
Alles klopt.
Het boek van Iris en de gesprekken helpen mij mijn leven weer terug te pakken.
Te ontdekken dat Ik niet gek ben maar Hij.
De narcist gaat altijd door, daar verbaasde ik mij ook over. Dat had die therapeut toch ook moeten weten ?
ik deed werkelijk alles voor haar, maar zij ging maar door met haar gekke gedrag, ik raadpleegde haar vriendinnen die wisten het ook niet, tot ik dus door google op een site kwam en in 1 seconde was alles duidelijk.
16 Jaar is een lange tijd, ik ben er gelukkig van af, alleen heeft zij een zoon van ons bij zich die ik nooit zal zien.
Ik ben er nu ook achter dat mijn broer ook een narcist is, hij heeft mijn vader en moeder veel pijn gedaan, ik had mij al jaren terug voor hem afgesloten, als ik hem niet zag was alles OK, als ik hem wel zag was er altijd strijd………………en hij kwam altijd als winnaar uit de strijd, door zijn intrigerende, sluwe, leugenachtige gedrag.
Jij bent echt niet GEK hoor, dat hebben ze je doen geloven……………
Zet het van je af, je bent het waard om gelukkig te zijn, streef daar ook naar !!!
Sterkte,,,,,,,,
Erg fijn,je mooie woorden.
En ja,de narcistist gaat door,maar ik ook.
Wat je zegt over je broer,ook ik kom er nu achter dat mijn zus een narcist is.
Altijd strijd en manipulatie,vanaf de wieg.
Gewetenloosheid ten top.
De hele familie draait om haar heen,en doet wat zij zegt.
Vandaar dat ze het nu zo goed vinden kan met mijn ex.
Bah,het is een slangenkuil vol drek en leugens.
Ik sta voor de spiegel en kan mezelf recht aankijken.
En wacht op de dag dat ze elkaar verslinden.
Dan zal ik ook geen enkele empathie voor hen opbrengen.
Uiteindelijk kijken ze naar elkaars leegte.
Ik kijk naar mezelf en zie een mooi mens.
Lieve Tiny, dat van jouw zus is zo helemaal mijn verhaal en ze kon het opeens zo goed vinden met mijn ex: een complot van de duivel!!! en inderdaad, ze zullen elkaar verslinden en dat is vorige week eindelijk begonnen! Mijn beide broers o.l.v. van mijn zus zijn aan de haal gegaan met mijn erfdeel en ik pik dat niet. Dus via de notaris dan maar, amaai, wat werd er met modder gegooid, gelogen en bedrogen. En nu? Eenmaal weer thuis hun bewijzen en foto’s “ontleed”: handtekeningvervalsing, schriftvervalsing, foute verklaringen afgelegd, ongelooflijk. Jammer dat ik geen vlieg op hun muren ben.
Nogmaals heel veel moed en kracht en beterschap, Hanneke.
Wow Maud, ik vroeg me bijna af of ik dit niet zelf had geschreven. Ook voor mij was mijn oma mijn enige houvast, de enige die mij liet zien dat er een andere wereld bestond. Een wereld waar wel liefde was en ruimte voor mij. Mijn hele familie ben ik ook lange tijd kwijt geweest, deels door manipulatie door de draak, deels door de vele jaren dat ik in het buitenland op de vlucht was.
Uiteindelijk ben ik teruggekomen om “mijn probleem” onder ogen te komen en op te lossen. Inmiddels 3,5 jaar van therapie verder ben ik nu in staat om een fantastische relatie te onderhouden met een enorm begripvolle man. Hij helpt mij om uit de duisternis te komen en laat mij een hele nieuwe wereld zien, met normen en waarden waar ik mee kan leven en vooral heel veel liefde. Eindelijk ben ik in staat om narcisten buiten de deur te houden.
Lieve Claudia, wat goed dat je er ook achter bent gekomen dat je buitenlandavonturen een vluchten was en dat je de moed hebt gehad om onder ogen te komen wat je werkelijk dwars zat. Terugkijkend, naar mijn eigen vlucht naar Portugal, was dat ook nodig om tot mijzelf te kunnen komen. Maar je neemt nog zoveel emotionele bagage met je mee he? Dat ben je dan nog niet kwijt.
Wat fijn dat je nu een goede relatie hebt, dat heb je vast te danken aan het werken aan jezelf en aan de ruime levenservaring die je opgedaan hebt in het buitenland.
lieve groet
Maud