Dit is een gedicht van Tiny
Vandaag werd ik wakker met zoveel pijn in mijn lijf.
Zoveel zeer.
Zoveel woede.
Steeds al die vreselijke woorden te horen in je hoofd.
De kou.
De arrogantie.
De spot.
Van iemand waarvan je dacht dat hij ook van jou hield.
Iemand die je van alles beloofde op het gemeentehuis en in de kerk.
Maar je tot de rand van de afgrond bracht.
Je tot radeloze wanhoop dreef.
En daarna je wanhoop en “gekte” als een triomfboog naar buiten bracht.
En daarvoor geprezen werd.
En nog steeds wordt bejubeld in je vriendenkring.
Die nu als een roofdier je familie splijt.
En een medaille toe krijgt.
Het maakt me zo machteloos boos!
Juist dat de meesten veroordelend spreken over dat ik aangifte heb gedaan bij de politie,maar dat juist daar een luisterend oor is.
“Radicaal kappen met deze man!
Deze man is levensgevaarlijk”
Het helpt het even te delen met lotgenoten.
Het helpt te weten dat er meerderen zijn die me geloven.
Die me bevestigen in het eindelijk me uitspreken over de vreselijke ervaringen van deze afgelopen tropenjaren.
Want ik heb besloten te gaan leven.
Op te staan uit dit graf.
En te gaan LEVEN.
Nooit meer terug daarnaar.
Maar af en toe slaat de radeloosheid weer toe.
Tiny
Niet radeloos worden lieve tiny.
Ook ik heb de stap gezet en natuurlijk heb ik nog veel last van alle ellende die ik heb meegemaakt. Ik heb het nog nooit aan mn familie en vrienden vertelt want die zouden me toch niet geloven maar ooit kont dat wel. Ik durf ook geen nieuwe relatie al 4 jaar niet maar toch probeer ik te genieten van de vrijheid die ik heb, de rust. En de mensen die jou niet geloven zijn het ook niet waard en je had ook al een leven voordat hun in je leven kwamen dus nu kan je dat ook. En ook al gaat het heel lang duren, je komt er bovenop. Laat zien hoe sterk je ben want door weg te gaan heb je dat al bewezen en laat je ex niet genieten van jou verdriet. Geniet van de kleine dingen. Een hele dikke knuffel en groetjes van iemand die je begrijpt en gelooft.
Lieve Tiny.
Jij hebt slechts een plicht in het leven . En dat is door de natuur gegeven! Leven!! Doe je dat niet dan blijft de tegenpartij je straffen doordat je een programmering hebt ingebracht gekregen die het je verbeidt. Ik ken dat en ook Ans. In 2007 heb ik met walging en verzuring, stervend en ernstig ziek, het liefste dat ik had gedwongen en half dood getreiterd moeten verlaten. Iets waar je jarenlang keihard voor hebt gevochten en elke kind tot in de diepste details kent. 2 met PDD-NOS en eentje lief maar niet zo slim. Een dochter die hoegenaamd ” verkracht was door haar vriendje van 15 en later door een leraar!! Teveel allemaal in mijn perceptie. Mijn keiharde gevechten leverden mij op dat IK mijn dochter had misbruikt!!! Einde leven!!! Begin van een lange levende dood in angst en paniek!! Mijn ex deed niets en liet een jongste gewoon dood gaan, leverde al mijn kids uit aan haar moeder die mij 27 jaar met ziedende terreur wegtreiterde en mijn 150.000 keer mishandeingen in mijn jeugd deed herleven!! Terwijl ik in die familie met echte diepe liefde, hsp, 2 zelfmoorden voorkwam!! En meer op hoog sociaal gebied op mijn geweten heb!! Daarna kwamen oplichters in mijn bedrijf en de terreur kwam nu van alle kanten!! Mensen die ons grof geld leenden het bedrijf te redden, daar noemen een paar mij nu een oplichter!!! Dus eerst pedo en nu oplichter, omdat je met ere vecht en strijd de ander overeind te houden. Een nieuwe vriend voor mijn ex MOETEN zoeken want dit ging zo niet langer. Een ” vriend” had me willen bellen om weg te gaan maar durfde niet!! Ik wist dat als IK geen ander zocht zij in handen zou vallen van gestoord volk!! Ze was een klein kind en liet alles met de kids doen!! Mishandelingen langdurig, pesten, vernederen en haar moeder ons gezin bestieren en min kapot maken! Als een gevangene in een concentratiekamp!! En maar lachen en geven alsof er niets aan de hand was!!! Dirk die vocht wel… totdat 8 keer de dood op de thee kwam!! Zelfs toen redde ik nog drie mensenlevens!!! Zo ben ik helaas. Geniaal verklaard en hsp!!! Niemand die je snapt en wil snappen!! Vragen stellen… Doen we niet!! Verzadigd met roddel dan trappen ze je de sloot in! Mijn kids zie ik niet meer. Dit komt door een landelijk bekende oplichter die, met vieze vriendjes uit Noordwijk, zijn geestesziekte op mij projecteert. Omgekeerd geniaal neem ik waar. Hoe kan iemand zo liegen om een zwak vrouwtje zo geestelijk te grazen te nemen!!! Maar zo zit de narcist en psychopaat in elkaar!! Ik ben alles al genoemd door mijn kopierende kids vanuit autisme. Je weet niet hoe pijn die kogel elke keer doet! En elke keer moet ik mijn onschuld weer bewijzen. De verhalen die gieren over Facebook naar ” dorpsvolk” die net als apen alles geloven!! ” Zijn ex heeft aangfifte gedaan want hij heeft haar misbruikt en geslagen!! Nee ik was gek oo haar, ze was een kind! In de politiesystemen kom ik niet voor, nergens! Erger nog, bij dit soort misdaden heeft het Openbaar Ministerie de wettelijke plicht je te vervolgen!!! Daar heb je geen invloed op! Welnu ik loop al tien jaar rond en begeef me, welliswaar angstig en onder zware trauma’s als tweede generatie oorlogsslachtoffers overal rond!! Maar ik ben ernstig ziek, zwaar hartpatient, aan de dood toe, mijn kids kwijt( waarvan er twee roven en stelen en frauderen vanuit hun handicap) , de oudste heeft het contact verbroken omdat ze bang is voor de waarheid en iedereen vertelt de vieze leugens om de dader in de familie te verbergen!!! Een sociopatische schoonmoeder met autisme, ernstig dom en een empty-nest syndroom!! Ik heb geleerd dat overal wasr je voor vecht, gaat van je af!!!! ALLES!! Ik heb een kameraad zijn leven gered en dat van zijn vrouw, zijn huwelijk op mijn 25 jarig huwelijksfeest dat een drama werd en geen zin meer had, de uitbuiter/ moordenaar van zijn moeder in elkaar getrapt en nu, nadat er weer een treitercampagne met die meest vieze leugens is gestart en ik in wanhoop, als in een reflex eerlijkheid bood en bescherming zocht, als een pisbroek aan de kant gegooid. Zijn 25 jarig jubileum is nu met twee grote vakanties in een… Heb ik toch mog wat bereikt … In liefde en zorg en respect met hogere kennis. Ik lig al weken ernstig ziek op bed na de laatste misselijke aanval, heb hulp van politie en slachtofferhulp, huisarts, medicijnen maar weiger een psycholoog . Ik heb Ans en de kat en mijn vrienden EN ik ben meer dan normaal maar ik vecht te hard, geef teveel en ben extreem rechtvaardig. Een echte Noorse Per!!!
Lieve Dirk,
Wat vreselijk allemaal! Als ik het goed begrepen heb, zijn er zelfs criminelen in jouw nabijheid!
En een psychologe kan soms wel helpen als ze goed op de hoogte zijn van NPD, maar het fijnste is nog een lotgenoot. Zij hebben aan den lijve ondervonden wat deze levensgevaarlijke toestand aanricht in de mens!
Blijven vechten, hoor je mij, blijven vechten en kijk nog even naar die mooie foto hierboven van het licht in de duisternis, een sprankje hoop en daarmee moeten we verder!
Warme groet van Hanneke.
Hallo. Wat herkenbaar. Ik ben pas een paar dagen alleen. Heb de stap gemaakt om allen verder te gaan. Ik voelde me zo verlost dat ik eindelijk de stap heb durfen nemen. Maar het verdriet en gemis is zo heftig. Ik twijfel zo aan mijn besluit. Ik ben zo zoekend naar mijn eigen ik. Had ik het anders kunnen aanpakken. Is het toch allemaal mijn schuld geweest? Zijn familie is mede schuldig aan onze breuk. Hij heeft zoveel dingen gelogen tegen zijn kinderen dat zijn kinderen mij haten. Ik had een goede band met hen tot hij zag dat ik te close werd is hij over mij gaan klagen bij hen. En ik was schuldig aan alles. Ik deed hen vader verdriet. Ben nu alles kwijt. Mijn hart is gebroken. En ik mis hem zo. Gaat dit over? Llnieman gelooft mij. Zijn kinderen moesten eens weten hoe gemeen hij tegen mij is geweest. Kon ik het maar tegen ze zeggen. Maar voor dat ik dat kon heeft hij gezorgt dat ze niet meer met mij willen spreken. Mijn werk gaat achteruit. Kan me niet meer concentreren. Voel me een grote nul. Waarom mis ik hem dan zo?
Lieve Bea,
Goed zo! Je bent weg bij de man die jou heel ongelukkig maakt. Dat je hem mist komt omdat je emotioneel afhankelijk bent geworden van hem. Maar ondanks het gemis ( dat gaat echt over) en het verdriet (ook dat wordt geleidelijk minder tijdens je verwerkingsproces) heb jij jezelf een heel mooi geschenk gegeven; een nieuwe kans om echt gelukkig te zijn! Iedereen verdient geluk en liefde en niemand heeft het recht jou dat te ontnemen. Lieve Bea, lach het leven maar toe, want het lacht ook naar jou! Knuffel!
Lieve Bea,
Je mist niet hem met zijn vreselijk gedrag.
Je mist iets wat er nooit geweest is;echte liefde.
Iemand die onvoorwaardelijk voor je ging.
Iemand die,wanneer er over je gelasterd werd,voor je opkwam.
Dat mis je.
Het is een heimwee naar dat gemis.
Omdat we geboren zijn om lief te hebben,en iemand die ons lief heeft.
Dat is de pijn die je voelt.
En de pijn van een gebroken hart.
Omdat degenen waarvan je dacht dat omdat jij hem onvoorwaardelijk lief had,hij jou ook onvoorwaardelijk lief had.
Het tegendeel heb je ervaren.
Hij houdt helemaal niet van je,hij houdt alleen van zich zelf.
Hij Kan het niet eens,lief hebben.
Hij gebruikt jou liefde zelfs om je leeg te zuigen.
En dat gat wat je nu voelt,komt omdat je leeg gezogen bent.
Ga niet terug naar degenen die je kapot heeft gemaakt,raap de brokstukken bij elkaar.
En heb jezelf lief omdat je in staat bent liefde te geven.
Gooi het niet weg om dan jezelf totaal te verliezen.
Liefs,Tiny
Tiny,
Ik snap het helemaal. Ik maak hetzelfde mee. Vooral de machteloosheid die je voelt als zij met een glimlach haar verhaal tegen derden doet. Wetend dat door die fijne ‘glimlach’ er weer iemand bijgekomen is die jou straks als gek verklaard….
Beste Tiny,
Ik geloof je .Ik heb sinds twee jaar mijn vrijheid terug nadat ik bijna was vermoord.Het ongeloof van je omgeving en zelfs familie doet zo’n pijn.Je wordt zwart gemaakt en voor gek versleten.Enkelen ,die je goed kennen weten hoe het werkelijk zit.heb veel steun van politie en slachtofferhulp gehad.
Irene
Wat een schitterend gedicht over een geweldige heldendaad. De kracht is niet verloren, je bent opnieuw geboren!
Zo herkenbaar. Ben toevallig gisteren ook aangifte gaan doen bij de politie, na bijna 2 weken twijfelen, enkele keren voor de deur gestaan en toch niet durven binnen gaan. Gevolg is dat ik heel de nacht geen oog heb dicht gedaan en ben opgestaan met een pijnlijk lichaam. Telkens ik aan mezelf twijfel, lees ik op deze site en dan weet ik weer wat ik moet doen om terug mezelf te kunnen en mogen zijn. Veel sterkte en geef niet toe aan de twijfel.
Ja Tiny, de radeloosheid slaat toe. Even gaat het wat beter en het volgende moment ben je volslagen ik paniek. En dat meerdere keren per dag. Je slaat nog net niet helemáál door. Maar die momenten zijn zo beangstigend. Die ervaring heb ik ook. Zo kén je jezelf niet. Die extreme woede, verdriet, angst en de machteloosheid. En zoals Gert beschrijft, de glimlach waarmee mensen ingepakt worden. De charmes waarmee jij ooit binnengehaald bent worden nu gebruikt om anderen tegen je op te zetten. Het slopen op zich was niet genoeg. Er moet nog flink nagetrapt worden want stel dat je het in je hoofd haalt om gelukkig te worden. Nou, ik heb wat troeven achter de hand die me van pas komen. Ik ben zorgzaam, gewetensvol, oprecht vriendelijk, betrouwbaar, liefdevol, om de dooie dood niet dom, oprecht, prettig in de omgang en zo heb ik nog wel wat kwaliteiten. Kwaliteiten die meneer in de verste verte niet bezit en mij er om haat. Jaloers om mijn kwaliteiten. Die mooie karaktereigenschappen die hem nu niet meer van pas komen omdat ik hem verlaten heb. Ik heb geen maskers nodig om met mensen om te gaan. Hij wel. Dozen vol met maskers heeft ie. Wat moet dat vermoeiend zijn. Want ooit valt hij door de mand. Heb ik meerdere keren zien gebeuren maar toen was ik er nog om de hand boven zijn hoofd te houden en hem te verdedigen. Nu niet meer. En op heldere momenten besef ik dat zijn angst en paniek blijvend zijn en dat het bij mij minder wordt. Want echt, ooit sta ik weer op die mooie plek waar ik stond voordat ie m’n hart stal. En ligt hij weer in die goot waar ik hem gevonden heb. En ik raap hem nooit maar dan ook nooit meer op! Nu is het nog niet zover met me. Ik ben nog niet zo ver. Paniek beheerst m’n leven. Maar één van m’n kwaliteiten is ook kracht. Ik bevind mij straks weer in het zonlicht en hij blijft op z’n duistere planeet. Die planeet die ik met alle macht heb proberen te verlichten en te verwarmen. Ik kom hieruit. En jullie ook! Heb jezelf weer lief. Heel veel sterkte lieve mensen en geef alsjeblieft niet op. Het is juist de liefde die we in ons dragen die ons zo kwetsbaar heeft gemaakt maar tegelijkertijd onze kracht is.
Ik weet het ,Tiny, ik word ook niet geloofd! Door omstandigheden twee dagen geleden mijn 2 broers MOETEN zien (zij aan de haal met mijn erfdeel van onze ouders) en hun scheldwoorden en verwijten hakten er diep in! Sedert zij mij uit mijn familie hebben gegooid (mijn kinderen heulden mee met de vijand), maar sedert mijn uitstoting zijn opeens alle familiefeesten wél leuk en gezellig en warm, want ik was de stoorzender en lokte altijd ruzie’s uit! Ik begrijp er niets meer van, ik dacht dat ik een goede, lieve, gevoelige en spirituele vrouw was, maar blijkbaar ben ik het monster en dat rijmt nergens met wie ik dacht dat ik was! Als je al deze verhalen van gekwetste mensen wil laten lezen door de “anderen”, krijg je te horen dat je je aanstelt, dat je in een focking sekte zit! Ik weet het écht niet meer! Sterkte aan iedereen hier,
Een “dwalende” ziel, Hanneke.
Mooi geschreven Tiny,
ook ik ben nog steeds wel eens radeloos, gelukkig is ZIJ uit mijn leven en 10.000 km ver weg, maar zij gebruikte mij om zwanger te worden, een kind zou mij nog meer aan haar binden dacht zij.
Toen ik de relatie verbrak, moest zij het land uit, maar beschuldigde mij nog even van poging tot moord. 6 uur heb ik in de cel gezeten en natuurlijk bij gebrek aan bewijs vrij gelaten, ik was blij dat ze weg was…………
Nu stuurt ze mij steeds foto’s van het kind met teksten erbij “papa kijk eens hoe groot ik al ben” en zo voort, gelukkig heb ik nooit de geboorte meegemaakt dus mijn binding is minimaal, maar hij lijkt als “twee druppels water” op mij helaas.
Ik sluit haar niet helemaal af, ik laat een dun lijntje open voor het onschuldige kind, mocht zij er ooit niet voor kunnen zorgen, dan haal ik hem op, waar hij ook is, want dat is mijn plicht.
Dus soms slaat bij mij de radeloosheid ook wel eens toe, ik heb een zoon, maar zal hem NOOIT zien…………………
Sterkte uiteindelijk, ondanks alles, zijn wij toch beter af !!
wat een mooie open reacties.
en dat is ook nodig, open zijn naar elkaar,de slachtoffers van narcistische mishandeling.
ik vond het een opluchting te lezen dat ik slachtoffer BEN,en me niet aanstel om het te zijn.
er is me iets aangedaan, waar ik geen schuld aan heb.
inderdaad,de doos vol maskers,die kapot gemaakt hebben wat zo mooi in me is.
Maar niet helemaal!
Ik sta op uit dit graf!
Ik ga niet meer dwalen in een doolhof waar een vals bord boven hangt:’liefdesnestje”
de grootste en beste straf die ik hem geef is te gaan leven!!
en ja,de radeloosheid zal nog wel een tijdje meelopen.
maar het is dan wel op mijn zelf uitgezette route.
Ach, lieve Tiny,
Hoe heb ik het 21 jaar volgehouden bij hem! We waren al drie maanden een stel en op een zaterdagochtend kwam hij mij met zijn auto ophalen, want hij had een hele fijne verrassing voor mij! In je liefdesroes denk je dan al gauw aan een ring! Komen we echter aan bij een dure beroepsfotograaf waar ik een zelfportret van hemzelf moest uitkiezen ( ik kon kiezen tussen 20! foto’s) en ik mocht ook nog een fotolijstje uitkiezen.
Raar vond ik dat, best wel griezelig, maar omdat ik medelijden met hem had, als enigst kind wiens vader jong gestorven was, met een loeder van een moeder en je bent gék op hem!
Vervolgens, toen we wilden vertrekken, overhandigde hij mij een klein pakje en nu zou daar toch iets moois uitkomen? toch? Het was een kettinkje met een plastic hartje eraan, gratis geschenk bij een 3-Suisses bestelling, dus nu had ik er twee, joepie!
Ik ben er nog lang niet en ook ik heb paniekaanvallen, maar nog net geen psychoses, daar vrees ik het meest voor!
Mooie lieve mensen hier, jullie steun doet toch zo veel, groei terug in je ziel en hart, want dat is uniek aan de mens en zo kunnen jullie weer lief en leed delen zonder angst!
Sterkte, Hanneke.
Goed zo Tiny, wij lopen die route ook. Je ziet ons, je mede lotgenoten, niet. Maar we zijn er. Je bent niet alleen.
Prachtig,wat een bemoediging!
Lieve Tiny, bedankt voor jouw gedicht.
Ook Ik ben een lachtoffer geweest, ben nu bijna 2,5 jaar verlost van mijn narcistische exman.
En ondanks dat er nog een financiele nasleep is door de scheiding voel Ik sinds kort dat Ik weer leef.
Geen negatieviteit meer om mij heen, emoties die Ik mag en kan hebben (toonde ze nooit aan mijn ex), gewoon genieten van simpele dingen, wandelen en voelden dat de wind door mijn haar waait en ik een loopneus heb….. Voelen dat ik weer leef, en mijn mening telt en dat ik waardevol ben voor anderen, daar geniet ik van!
Niet meer onzichtbaar, maar dat ik ook iemand ben met gevoel en humor!
Daar ben ik dankbaar voor en geniet ik elke dag van.
Elke dag een beetje meer leven….
Lieve Tiny het komt goed, het kost tijd maar dan heb je wel wat, namelijk een EIGEN leven.
Liefs en dikke kus
Dit is heel herkenbaar Tiny,veel moed!
En ook dat van Hanneke is pijnlijk herkenbaar; plots is het heel gezellig en warm op familiefeesten met mij erbuiten…
En diegene die daarvoor gezorgd heeft krijgt alle lof en eer en wordt er dik voor beloond?
Ze loopt honend rond met een tandpastasmile dat het haar lukt en dat ze haar doel bereikt (mijn zus). Ze kickt erop. Waar is de menselijkheid.
Heb ik haar ooit wat misdaan? welnee…
Afgunst en jaloezie zijn zo destructief dat ze alles tot personen toe kapot kunnen maken. En niemand die het ziet of gelooft.
Je zou voor minder verward geraken en buiten jezelf. En ja dan wordt je voor gek verklaard en voor psychisch gestoord uitgescholden, gestraft als je voor jezelf wil opkomen en spreken of als je de ware toedracht wil duiden…
Hoe vergeef je als er al zoveel kapot is gemaakt (niet alleen financieel, maar in heel je evolutie en ontwikkeling, in relaties) en je erdoor in een isolement bent gezet,
in een hoek gedwongen…
Ik kan het maar niet,vergeven.
Jij moet niemand vergeven, hoor je? Jij hebt niets misdaan, het zijn de anderen die jou om vergiffenis zouden moeten smeken, wat ze natuurlijk nooit zullen doen!
Hou vol, probeer weer van jezelf te houden! Ik moet nu een paar keer per dag naar mijn spiegelbeeld kijken en naar mezelf lachen en zwaaien, een aartsmoeilijke oefening en dan zeggen: “Ik mag er wél zijn, ik ben wél lief, leuk, gezellig!” En ik was ondanks alles wél een goede moeder! Heel moeilijk om je volledige zelfbeeld om te moeten draaien, elke dag een ietsiepietsie vooruit!
Dikke knuffel, Hanneke.
Hoi Tiny ik geloof je wel hoor. En de mensen met mij op de site. Je bent niet alleen en je komt er wel weer. Laat je droefheid en verdriet toe. En je zult merken dat het steeds minder wordt. Ik ben nu een jaar verder. Met 4 keer terug gaan want goh wat hou je veel van zo iemand. Hij is toch ook heel lief wanneer je naar zijn pijlen danst. Heb 4 jaar op me tenen gelopen. Had niemand meer over. Het besluit hem niet meer te benaderen heeft me vast gehouden in verdriet. Begreep er niks van . Heb echt alles voor hem gedaan. Toen ik zei ik trek het niet meer en ga bij je weg. Zei hij. Moet je doen als je dat wil. Op mijn flat kon ik hem niet loslaten. Bleef maar gaan en lief zijn niets van zijn kant als ik niet ging hoorde ik niks. Vreselijk. Nu na een half jaar geen contact van mijn kant. Van hem zou je niks horen. Kan ik alleen maar denken. STUMPER. Het gaat goed met me; de rust. Weer normaal met me zonen omgaan. Doen wat je zelf wil. In de goede zin. Mijn vertrouwen is weg. Maar ben nu een keer in de week bij een maatschappelijk werker. En jij komt er ook wel. Het heeft tijd nodig. Die mensen kruipen in je lijkt wel. Heel veel sterkte Tiny
Lieve Tiny,
Dat zou heel erg logisch zijn om hulp te zoeken als je in een gevaarlijke situatie bent beland. Je heb gekozen om aangifte bij politie te gaan doen. Dat is, volgens mij, een goede keuze. Ik hoop dat je wel door de politie en andere mensen echt geholpen zou worden. Laten wij het geweld en de mishandelingen stoppen door niet twijfelen om de juiste hulp te zoeken. Alleen vind ik jammer dat de goede hulp soms of zelfs vaak echt te laat komt.
Mensen hebben ieders verhaal eerst misschien onderzocht, maar soms hebben ze een verkeerde conclusie getrokken, ze geloven je verhaal soms niet en ze gaan jou niet helpen! Of de mensen waar je hulp gevraagd hebt gaan jou zelfs ook misbruiken en mishandelen! Maar nog een keer NIET opgeven en bang te zijn om juiste hulp te zoeken na een mishandeling / de mishandelingen, want de gewelddadige mensen zijn eigenlijk zieke mensen met een mentaal stoornis die niet na een of twee keer behandeling gelijk genezen! Niemand kunnen je garanderen dat de gewelddadige mensen van hun slechte karakters gelijk zouden veranderen. Alleen Een wonder van God zou wel een hart van een mens “gelijk” kunnen veranderen, zoals een gewelddadige man in Bijbel die door God gevraagd werd. God vroeg hem, ” Waarom mishandeld jij mij???” Dus eigenlijk God wil niet dat mishandelingen gebeuren! Als twee mensen in een kerk trouwen, dan zouden ze moeten weten dat de mishandelingen binnen een huwelijk word gehaat door God! En Ik kies ook om niet verbitterd te worden, want anders kan ik niet meer leven! Ik weet weet wat ik al meegemaakt heb. De liefde van God is nooit mij achtergelaten, en dat is ook te zien door de mensen die mij met een oprechte hart hebben geholpen! Ik ben God dankbaar voor die mensen!
Ik wens je allerbeste, Tiny
Lieve, krachtige, moedige vrouw en alle anderen,
Ik heb de steen uit de stroom gehaald en alle andere stenen zijn in rep en roer. Ik heb na 30 jaar de stekker uit mijn relatie durven trekken. Ik was op sterven na dood. Het klinkt zo dramatisch en mijn omgeving vindt dat ik altijd zo overdreven kan doen. Maar ik, en ik denk jij, Tiny, en vele anderen met ons, zijn een kei geworden in bagatelliseren, alles gladstrijken en gaan voor de lieve vrede. Maar ik kon echt niet meer in die stroom meegaan, het ging nu ten koste van mij en ook van mijn jongste kind.
Dat was in 2013. Nu heb ik ook moeten breken met mijn familie. Ik heb niets meer over. Geen familie, geen echtgenoot, weinig geld, geen toekomst, mijn huis moest ik verlaten, alles wat je je maar bedenken kunt. Alleen mijn drie kinderen staan achter mij. Maar één stukje had ik over. Ergens was dat stemmetje in mijn lijf dat zei niet op te geven. Een heel klein restje eigenwaarde en liefde voor mezelf en voor het leven. Daar klampte ik me aan vast.
Ik sta alleen want ook de kinderen kan ik niet alles vertellen. Iedere dag bij het opstaan moet ik mezelf weer overtuigen dat het echt gebeurd is. Moet ik me weer realiseren wat de feiten zijn anders stap ik weer terug in het gareel. Het zit zo ingebakken. Het voelt nog alsof IK degene ben die gestoord is. Maar diep van binnen weet ik ook wel dat ik helder van geest ben. Ik ben alleen erg beschadigd. Overal schaafplekken die steeds weer open schuren en niet kunnen helen. Het zullen altijd littekens blijven.
Ik vertrouw niemand: geen artsen, geen therapeuten, geen instanties. Want allemaal hebben ze me laten vallen, hebben ze laten merken dat het aan mij lag. Iemand schreef hier over het maatschappelijk werk. Misschien dat ik die weer benader.
Wanhoop niet Tiny. Vanaf nu wordt het beter. Alleen de sterken zoeken hulp, in wat voor vorm dan ook, omdat ze eruit willen komen. Anders liep je waarschijnlijk niet meer op aarde rond of was je niet eens in staat dit hier, op deze site, te laten weten. Soms wil je het wel met een megafoon de wereld in schreeuwen maar je weet dat dit toch niet binnen komt bij de mensen voor wie het is bedoeld.
Zet ‘m op. Benen er onder en gaan. Twee stappen vooruit en één achteruit. Maar bedenk dat je dat ene stapje gewonnen hebt. Je tegenstanders kun je het meest raken door te laten zien dat jij je redt, helemaal zonder hen, dat jij goed bent.
Rouwen kost jaren. Doe het op je eigen manier en in je eigen tempo.
Helen kost jaren. Doe wat voor jou goed voelt.
Jezelf ontdekken, ontwikkelen en dan in de wereld zetten is een proces voor heel je leven. Dat gaat niet snel.
Bedenk dat je mens bent en dingen mag doen die achteraf niet zo handig blijken te zijn. (Ik praat nooit over fouten.) En besef dat iedere dag, ieder moment een nieuwe nu is om het beter te doen.
Lieve iedereen en Karen,
Karen, wat een schrijnend verhaal en alles klopt helaas ook voor mij, maar ik ben ook mijn drie kinderen kwijt!
En jouw laatste zin: “En besef dat iedere dag, ieder moment een nieuwe nu is om het beter te doen”. Ik ben het daar niet mee eens! Je hebt (vloek!) DERTIG jaar lang je best gedaan en het heeft je bijna je leven gekost! Nu hoef je jouw best niet meer doen, integendeel, je mag nu eindelijk jezelf weer leren kennen en jezelf zijn! Ik weet dat herstel heel moeizaam en traag is, maar “om beter te worden”, beter dan wat? Je bent nu al geweldig omdat je er nog staat en zelfs het lef hebt om hier jouw verhaal te doen. Je bent een goed mens en probeer niet om het elke dag beter te doen! Dat heb je al lang genoeg moeten proberen!
Dikke knuffel van Hanneke.
Het is zo goed om steeds weer van iemand gehoor te krijgen.
Erkenning…
En in die erkenning het zeer van weer een ander slachtoffer.
Ja,wij zijn sterk,want we hebben de moed gehad er tegenin te gaan. Op te staan,en besluiten dat het genoeg geweest is,omdat het voor de wolf nooit genoeg is.
Door te gaan met niets meer anders dan jezelf.
En ja, wanneer ik niet de stem van God had gehoord,dan had ik aan een touw gehangen.
Die stem die me zei dat ik waardevol ben.
En dat de grootste “straf”die ik de narcist kan geven niet de voldoening van slachtofferschapis, maar te gaan leven.
Niet het nog meer rond kunnen gaan bazuinen dat ik gek Was,
Maar dat ik zonder hem Ben.
Tiny, fijn voor jou dat je troost en zelfs je redding dankt aan de stem van God. Helaas ken ik veel mensen die na narcistisch misbruik hun ‘zelf’ (en de mensen die hen echt wilden helpen) verloren aan gemeenschappen die zeiden dat ze de stem van God horen…
Wijsheid voor iedereen! Coby
Tiny, het is al n hele stap dat je jouw verhaal deelt op deze site. De radeloosheid gaat minder worden. Kost veel tijd en geduld maar t gaat lukken.Hou dat goed voor ogen. Wij kunnen weer gaan leven maar de narcist niet, die zal altijd als een levende dode op deze wereld rondlopen en steeds weer nieuwe slachtoffers maken. Hij/ zij zal nooit gelukkig zijn, dat is n kleine troost. Hou vol, je bent op de goede weg, we begrijpen je. Nee je bent niet gek dat Is de narcist.
Wie het laatste lacht, lacht t best!
Kop op, je kan het.
Veel sterkte bij het klimmen uit t dal naar de top in de zon.
Hebben jullie dat nou ook dat je na een “aanval van de narcist”je je zo vies en vuil voelt?
Pasgeleden bemerkte ik bij mijzelf dat ik een gedachte kreeg dat het wel leek,echt leek,alsof het weer een beetje “normaal” werd tussen ons.
Maar dat normaal betekende juist altijd dat wanneer ik mijn mond maar hield en blij was met elk minuscuul kruimeltje wat hij me toewierp,er niets aan de hand was…toch?
Dus moest ik juist altijd nog meer op mijn hoede zijn,want uit ervaring wist ik dat er binnenkort weer een aanval uit zijn vernietigingsdrang moest volgen.
En ja hoor,ik was even niet allert genoeg geweest dus!
Het kwam,kort en hevig,smerig en vernieigend.
En ik voel me dan zo vies,besmet,besmeurd. Alsof ik verkracht ben in mijn ziel.
Dan ga ik douchen,lang douchen.
Om de viezigheid van me af te wassen.
En ik neem mijn Ipad mee,om mooie muziek te horen.
Muziek die me reinigt van de drek,waarmee ik besmeurd ben.
Daarmee stuur ik het weer terug naar de afzender. Soms lukt dat,soms niet.
Dan duurt het langer,word ik wakker van mijn eigen geschreeuw uit een nachtmerrie.
Maar ik weet dat ik schoon ben,want mij valt niets te verwijten.
Ik word dan altijd zo kwaad op mezelf. Dan denk ik, verdorie trut je laat het nog steeds gebeuren. Maar als ik er een keer wel tegenin ga dan merk ik dat hij van verbazing gelijk mee werkt, maar toch overheerst de angst nog.
Zó herkenbaar…. Ik baal er zo van dat ik nog geraakt kan worden door hem. En dan ben ik degene die zou manipuleren…. Heb veel aan jullie reacties, dank jullie wel.
Gisteren was het weer zover.
Het is ontzettend fnuikend dit gedrag.
Ik heb zelf nog steeds geen eigen woonruimte,ik ben ook een asiel zoeker.
Terwijl ik nu toch wel eens weet dat hij meedogenloos is,ben ik toch weer steeds verbijsterd daarover. Omdat het onmogelijk is,te bedenken hoe iemand zo gewetenloos kan zijn,wanneer je zelf niet zo bent.
Hij wacht steeds op een moment om me te vertellen dat ik een rat ben,dat ik een borderliner ben,dat hij blij zal zijn wanneer hij voorgoed van me af is,dat hij ook nooit maar dan ook nooit mee iets met me te maken wil hebben. Terwijl ik weet dat al die drek voor hem zelf geld ben ik toch weer kapot.
Omdat ik van deze man gehouden heb,omdat ik zoveel dromen had toen ik hem leerde kennen.
Eerlijk hè…wanneer ik s’avonds naar bed ga hoop ik zo dat hij dood gaat deze nacht.
Dit is heel tricky om te zeggen,maar ik gooi het maar gewoon open.
Ben ik de enige die dit denkt?
Ben ik de enige die gelooft dat het makkelijker is weduwe van zo’n man te zijn, bloemetjes op zijn graf te zetten,je om te draaien en verder gaan met je leven?
Is het echt wel mogelijk,wanneer dit monster,dat maar doorgaat met leven,eens zal stoppen met mijn leven te verzieken?
Deze man,die al zoveel levens verwoest heeft,zijn eerste vrouw en kinderen,een collega,kinderen uit zijn klas.
Ja,ze zijn natuurlijk allemaal doorgegaan met ademen,maar kom je echt ooit van deze pijn,dit zeer,deze verwonding in je ziel af?
Zal er echt een tijd komen,dat de ontzettende leegte die je in de ander zijn ziel hebt gezien,jezelf niet meer bezeerd?
Zal er in mijzelf echt ooit een stop zijn in mijn hopen dat deze wolf een keer zal stoppen met verslinden?
Dat er een snaar in hem geraakt wordt,en hij gaat zien wat hij verkwanseld heeft?
Ja,ik weet, het heeft totaal geen zin om me nog bezig te houden met hem,iedereen zegt het steeds zo fijn.
Niet meer om kijken,loslaten…
Ach,wat weet je ervan,wanneer je niet de ontzettende afgrijselijke leegte hebt gezien in de ander zijn ziel. Wanneer je alleen dat gezellige,meelevende,amusante,charmante masker hebt gezien. Die lieve,altijd voor een ander klaarstaande echtgenoot van mij.
Wat weet je van de diepe zielepijn van de afwijzing en vernedering.
De minachting voor mijn hele zijn.
De verachting van mijn lijf,mijn sexualiteit,mijn hunkering,die me fataal is geworden,omdat dat een wapen in zijn hand werd.
Wat weet je van de vuilheid die hier in dit huis geheerst heeft.
Dit huis, dat de meest onveilige plek op aarde werd en is voor mij.
Deze schoolmeester,die altijd een rode pen bij zich draagt,die voortdurend mijn schriftje nakeek,om mij alweer een onvoldoende te geven.
Deze schoolmeester,die mij dag en nacht in de hoek liet staan,mijn handjes op de rug,om daarna de andere meisjes in de klas op te hemelen,binnen te halen,daarna te betasten,en weer iemand had verwoest in haar lieve onschuldige zieltje.
Wat weet je ervan…?
Alleen jullie,lieve medelotgenoten, alleen jullie weten het.
Lieve Tiny
Ik denk niet dat het raar is dat je hoopt dat hij vannacht dood gaat. Ik deed namelijk het zelfde. Voordat ik ging scheiden was er al een tijd dat ik door had dat het niet goed zat en hoopte ik ook dat hij dood ging zodat ik van hem af was en bijna werd mijn wens vervuld toen hij zijn hoofd slagader dicht had zitten bij zn hart maar daar waren ze optijd bij. Ook toen hoopte ik dat de operatie fout zou gaan. Ik denk dat we dat doen omdat dat de makkelijkste oplossing zou zijn want dan ben je in één keer van hem af en hoef je niet meer te vechten want ze zijn eigenlijk te moe om te vechten. Ik vraag me ook vaak genoeg af of ik ook nog dit gevoel, deze angst afkom. Ik heb in de 4 jaar na mijn scheiding nog geen relatie aan durven of willen gaan puur omdat ik bang ben mezelf weer kwijt te raken. Weer dingen doe waar ik niet achter sta. En dan qua beslissingen maar ook zeker op seksueel gebied voel ik me misbruikt. Ik hou me nu nog voor dat ik er een keer met iemand over kan praten, bv een psycholoog. En dat het dan ooit weer goed komt.
Groetjes mirella
En vol blijven houden he !!!
Dankjewel!!
Lief dat je deelt.
Hoi allemaal,
Ik lees net jullie reacties, allemaal zo herkenbaar. We blijken veel gemeen te hebben in wat wij hebben doorstaan, in de reacties van derden, familie en vrienden.
Men blijkt juist ons te zien als stoorzender, manipilatief, met overdreven emotionele reacties. Ik vraag mij ac hoe dat beeld van ons bij ‘hen’ ontstaat. Want dan kun je er misschien iets mee om te voorkomen dat je alles en iedereen verliest die je lief is/was.
Ik ben zelf ‘gedwongen’ geweest om 19 jaar getrouwd te blijven. (met een nasleep van 7 jaar juridische strijd) Gedwongen, omdat hij dreigde mijn kinderen mee te nemen naar een ander werelddeel, ik zou ze nooit meer zien. Imk had gegrondde redenen om aan te nemen dat hij dit daadwerkelijk zou doen en wilde mijn kindjes niet aan hem overleveren. Ik heb hem toen openlijk gezegd waarom ik niet zou scheiden, maar ook wanneer dan wel. Daar heb ik mij aangehouden. Onze (psychische)strijd was hevig en heeft mij bijna totaal verwoest. Ik heb zijn zoon uit een eerdere relatie ook opgevoed. Zijn biologische moeder is haar kind en een paar jaar haar leven verloren. Ik zelf heb er altijd rekening mee gehouden dat het mij ook kon gebeuren.
De ongelooflijke blijdschap en vrijheid die ik voelde de dag dat ik eindelijk weer ‘vrij’ was zal ik nooit vergeten, ofschoon ik ook wist dat er nog heel veel ellende zou volgen.
De echtscheiding is nu 20 jaar geleden, maar ik heb nooit meer een relatie met een andere man gehad. Ik ben ook behoorlijk alleen komen te staan, doordat ik bijna iedereen ben verloren. Ook mij wordt eea verweten en aangerekend waarin ik mezelf totaal niet herken. Mensen die ik hulp biedt en mensen die ik meer oppervlakkig ken (kenissen) blijken vaak een beeld van mij te hebben die wel overeen komt met mijn eigenbeeld.
Ik vraag mij af of er niet groepen ofzo bestaan waar wij elkaar kunnen ontmoeten en ervaringen delen. Juist wij kunnen elkaar begrijpen en helpen.
Ik eens jullie allemaal veel licht, liefde, kracht en de moed om gelukkig te leven. Liefs!
Inderdaad
Isolatie. ..
Vandaag is mijn kleindochtertje jarig
De pedofiele narcistisch mag komen.
Ik niet,want ik breng zoveel onrust.
Het zou hun dag bederven.
Ik heb al zoveel gejank deze afgelopen dagen.
Om de vuilheid en de leugen,waaraan mijn.niet eens zijn,kinderen nu mee werken om hun moeder compleet te isoleren.
En het is gelukt nu,zijn laatste troef was mijn kinderen en kleinkinderen.
Niet wetend zijn ze zijn personeel geworden.
Wanneer ik waarschuw haal ik juist nog meer hun woede de hals.
Waarom is deze vuilheid,dit onrecht niet strafbaar?
Tiny, ik voel zo met je mee.. men onderschat de macht en impact van een Narcist/psychopaat.
Mijn ex heeft al jaren geen invloed meer, maar de mentale schade die hij heeft veroorzaakt bij mij en mijn kinderen helaas wel. Ik wordt door mijn kinderen idd ook weggezet als manipulatief, overdreven emotioneel en spanningen veroorzakend. Ik vraag mij af waarom? Wat doen wij allemaal hetzelfde dat wij zo overkomen? Het laatste wat ik wil is iemand manipuleren. Ik weet uit ervaring dat je daar heel ongelukkig van wordt, als dat je ovetkomt. Ik sta altijd klaar om hulp te bieden en voor mijn kinderen dag en nacht. Toch sta ik op het punt (ben ik bang) om mijn kinderen en kleinkinderen voorgoed te verliezen. Ik voel me zo intens verdrietig. Ik hou meer van ze dan het leven zelf. Begrijpen doe ik het niet. Ik wacht nu af, maar als dit echt gebeurd dan heb ik niets meer waarvoor ik mezelf in leven wil houden. Het is geen vrolijk verhaal maar helaas de realiteit van velen met deze ervaringen. Ik wens iedereen altijd liefde en geluk, ook nu. Liefs van Vera
Lieve Vera, ik begrijp jou zo goed, ik ben inmiddels mijn drie kinderen kwijt en mijn eerste kleinkind dat blijkbaar in juni 2015 geboren werd. Bijna onmogelijk om mee verder te leven, de pijn is gruwelijk! Therapie en pillen slikken, jaar in, jaar uit! Blijkbaar is narcistische mishandeling en mobbing in de familie nog altijd niet strafbaar en dat is vreselijk onrechtvaardig! Er moeten dus eerst doden vallen voor er ingegrepen wordt, belachelijk! Als je lichamelijk mishandeld wordt, kan je wél klacht neerleggen, maar psychisch leed is helaas onzichtbaar, dus is niet aanwezig, hoewel je je heel erg in de steek gelaten voelt en de eenzaamheid niet te beschrijven is.
Hou moed, lieve Vera, ik weet niets anders te zeggen, want ik weet hoe hopeloos jij je voelt!
Hanneke.
Dankjewel lieve Hanneke, voor je lieve woorden.
Juist omdat wij van elkaar herkennen hoe erg de pijn is die ons is aangedaan voelen jouw woorden zo troostend. Dankjewel, het doet mij goed, maar lieve schat ook jij hebt het zo zwaar. Het is niet te beschrijven hoe erg het is om je kinderen te missen en niet bij jouw kleinkind te mogen zijn. Het is idd gruwelijk.
Ik geloof in engelen en vraag ze om hulp. Vanavond en elke avond hierna zal ik engelen vragen om jou en anderen zoals wij te helpen en om onze (klein) kinderen terug te brengen in ons leven, zodat we weer wat liefde en geluk mogen ontvangen. Heel veel liefs, in gedachten omhels ik jou en houd je nog een poosje vast. Knuffel, Vera
Lieve Vera, ik weet heel goed hoe jij je voelt en sluit jou in mijn armen. Wij hebben nog zo veel liefde te geven aan anderen en vooral aan onze kinderen. Hoe is het toch mogelijk dat ze alleen hun vader geloven en volgen? Hoe komt de narcist, deze lege huls, aan zoveel macht? Wel weet ik dat twee van mijn drie kinderen een huis hebben gekocht met, juist ja, financiële hulp van mijn ex (feitelijk van MIJN centen), dus zo zitten ze “gevangen” in zijn giftig web! Ik ga eind april naar een inleidende lezing over Transcendente Meditatie, wie weet heb ik er baat bij, want de kluwen in mijn kop voert oorlog met mij! Sterkte lieverd en zet eens mooie muziek aan en laat de tranen maar komen! Ga daarna wandelen en kijk naar de lente die ontluikt en luister naar de vogeltjes! Doen, hoor! Ik ga het straks ook doen en ik zal heel hard aan jou denken, zodat we als het ware “verenigd” zijn!
Dikke knuffel en een zakdoek, Hanneke.
Lieve Hanneke,
Gelukkig zijn er nog dingen waar wij blij van worden, zoals al het moois in de natuur. Fijn dat het zo’n mooi weekend wordt, al blijft de pijn altijd latent aanwezig. Het is inderdaad onvoorstelbaar hoe anderen reageren op ons dan wel op de aanstichter van dit alles.
Ik heb respect en bewondering voor jou en alle anderen (incl. mijzelf) dat wij toch zoveel liefde hebben en blij kunnen zijn met heel kleine attenties en andere dingen. En vooral om positief in het leven proberen te staan. Elkaar hierin bijstaan bijvoorbeeld middels deze berichtjes helpt ook.
Lieverd ik dank je voor je omhelzing en voel je nabij. Ik sluit ook jou in mijn armen en houd je net zolang vast als jij nodig hebt nu en telkens weer. Hel dikke knuffel, Vera
Vera, zulke lieven woorden helpen echt, hoewel de pijn nu nog chronisch moet worden. Ik zit nog in de fase van ontzetting, ontkenning, walging en gruwelijkheden. Veel lezen, veel naar buiten en de ene dag gaat al iets beter dan de andere! Ik geef nu maar één keer per week over i.p.v. dagelijks, dat is toch al hoopvol! En gelukkig zitten we aan de goede kant van het jaar! Met de feestdagen gaan wij altijd naar een hotel om thuis niet tegen de muren te moeten aanvliegen. Zal ik nu al mijn narcissen uit mijn tuin weghalen, hihi? Toevallig mijn lievelingsbloemen, oh, ironie!
Dikke knuffels van Hanneke.
Lieve Hanneke,
Ik houd ook zo van narcissen.. ze zijn zo vrolijk! Helaas heb ik sinds mijn echtscheiding geen tuin meer, maar een balkon.
Inderdaad is het in de lente/zomer makkelijker om mee om te gaan. Ik word ook zo vrolijk wakker als ik de vogeltjes hoor, zo gezellig!
Je gaat inderdaad door tal van emoties, ik ben heel lang zo ontzettend boos op mijn ex geweest. Als hij ter sprake kwam of ik dacht aan de situatie balde ik altijd onbewust mijn vuisten. Dat is onmiddels al een tijd voorbij. Ik besteed geen enkele vorm van energie aan hem, hij is niets… en ik ben vervuld van liefde voor alles in het leven dat niet (in de ruimste zin) geweldadig is.
Lieve Hanneke vul je hart met liefde, ook voor jezelf, en laat liefde en licht jouw negatieve emoties vervangen. Dat werkt helend voor jouw zelf en trekt positieve mensen aan.
Ik omhels je en sla mijn armen stevig om je heen. Voel dat ik er voor je ben.
Dikke knuffel, Vera
Ik zou het van de daken willen schreeuwen: wij worden als misdadigers behandeld en bespot en weggegooid in een uitzichtloos hoekje, in hun beerput! WIJ ZIJN SLACHTOFFERS!!! Wat een ONRECHT! Dit overleven is bijna onmogelijk en we hebben maar één leventje en dat is verwoest! Overal waar je aanklopt, krijg je de deksel op je neus! En wij staan machteloos terwijl zij zich staan te verkneukelen over zoveel leed. En nu maar hopen dat mijn kinderen lang genoeg mijn moederliefde hebben gevoeld (hoewel mijn oudste op zijn 12de al meedeed met zijn vader tegen mij) en dat ze misschien ooit de waarheid zullen vinden! Ouderverstoting, grootouderverstoting, het zou strafbaar moeten zijn!
Veel liefs, Hanneke.
Inderdaad,zo herkenbaar.
Van alles en iedereen raak ik ook geïsoleerd.
De enige veiligheid die ik nu nog heb is de huiskamer van Het Leger des Heils.
Notabene, belt mijn zus me om te zeggen dat ze in de familie het zat zijn “aangezeikt” te worden dat ik daar zit. Ik ben dan nog steeds perplex over zoveel haat.
Terwijl zij zich schamen moeten tegenover mij omdat ik niet bij hun terecht kan.
Bah,ik ben zo boos!
Maar kom tot de conclusie dat het hun eigen veroordeling in het hart is,en om die stem het zwijgen op te leggen,moet ik mijn mond houden.
Bah,mijn hele leven moet ik mijn mond al houden…
Ik doe dat niet meer
Oh,als ik straks de deur van mijn eigen appartement achter me dicht doe,wat een opluchting zal dat zijn.
Dan sluit IK de pedofiele narcist en zijn personeel zelf buiten!