Dit is een gastcolumn van Gijs
Graag wil ik in vervolg op mijn eerdere gastblog in april dit jaar, met jullie delen hoe het nu, ongeveer 3 maanden later, met mij gaat en wat er in de tussentijd is gebeurd. Hiermee hoop ik jullie een hart onder de riem te kunnen steken.
Overigens wil ik graag diegenen die op mijn eerdere blog hebben gereageerd bedanken voor hun reacties hierop. Dit was voor mij hartverwarmend. Daarbij moet ik eerlijk bekennen dat de reacties bij mij wel wat tranen teweeg gebracht hebben en dat dit meer met mij deed dan ik had verwacht.
Ik vond het eigenlijk best wel spannend om mijn verhaal zo “leesbaar voor de hele wereld” op internet te zien staan en vroeg mij ook af wat het vervolg zou zijn. Ook merkte ik dat ik zelfs eigenlijk bang was dat mijn ex-partner er achter zou komen en het verhaal zou herkennen en dat vervolgens “de hel los zou breken” op wat voor manier dan ook. Ik besef hoe bizar dit misschien moet klinken. Het bleek nodig mezelf herhaaldelijk toe te spreken dat die kans vrijwel nihil was, maar dit kostte wel moeite. Dit deed mij ook opnieuw weer goed beseffen hoe enorm de impact is van het gedrag van de narcist waar je jaren mee hebt samengeleefd.
Mijn jongste zoon en mijn jongste dochter zag en sprak ik op het moment dat ik mijn vorige blog schreef nog amper, omdat ze onder psychische druk van mijn ex-partner bijna niet meer bij mij kwamen en zich zelfs ongemakkelijk gingen voelen op de momenten dat ze nog wel bij me kwamen. Vooral de jongste kwam in een enorm loyaliteitsconflict terecht. Hierbij trok mijn ex-partner alles uit de kast qua lijmmiddelen om hen zoveel mogelijk bij haar te houden en bij mijn vandaan. Dit varieerde o.a. van het beloven van materiële zaken tot het doen van uitspraken als: “jullie moeten bij mij blijven, anders ben ik zo alleen”. Deze dingen kwamen op latere momenten via de kinderen steeds meer binnensijpelen. Het gevoel had ik al, maar die gevoelens werden dus ook bevestigd.
Het is me op advies van mijn psycholoog gelukt om deze dingen zoveel mogelijk los te laten en niet richting onze kinderen mijn irritatie hierover te laten blijken. Omdat ik hiermee juist zou bewerkstelligen wat mijn grootste angst was, namelijk dat ik het contact met mijn kinderen helemaal zou gaan verliezen. Dit was bijna een onmogelijke opgave beken ik eerlijk (mijn psycholoog had met hier ook al voor gewaarschuwd dat het een zware opdracht was), maar puur door die gedachte dag in dag uit in mijn hoofd te prenten is het me gelukt om mijn mond “op slot te houden” en neutraal te reageren als de kinderen met verhalen kwamen, wat langzamerhand steeds meer gebeurde. Uiteraard ben ik hier ook wel eens bij de mist in gegaan als iet me té veel raakte.
Nadat de rechtszaak was afgesloten en de afspraken (ook over de financiële verdeling) op papier stonden en de scheiding een feit was, kwamen er langzamerhand steeds meer onvrede binnen via de kinderen en bleek dat haar “masker” al weer begon af te vallen. Allerlei gedane beloftes naar de kinderen verdwenen als sneeuw voor de zon, er was geen aandacht meer voor ze, nog sterker, er kwam steeds meer negatieve aandacht. En bij moeilijke momenten voor ze ontbrak alle steun van haar kant. Dit heeft er toe geleid dat ze op eigen verzoek nu inmiddels de ene week bij hun moeder wonen en de andere week bij mij. Hier ben ik ontzettend dankbaar voor.
Dit is steeds mijn doel geweest bij het komen tot afspraken, maar dit bleek niet mogelijk. Des te mooier is het nu ze uit eigen beweging komen. Uiteraard is mijn ex-partner niet bereid om toeslagen die ze voor de jongste ontvangt met mij te delen, maar dit neem ik maar voor lief, omdat ik inmiddels weet dat dit een zinloos gevecht wordt en dit voor mij van ondergeschikt belang is uiteindelijk. Nu kan ik gelukkig meer een steun voor ze zijn. Ook bij de dingen die ze nu benoemen waar ze het moeilijk mee hebben als het gaat om het gedrag van hun moeder. Het kost een ijzeren zelfbeheersing om niet er in mee te gaan en mijn oordeel erover te geven (omdat ik uiteraard alles herken), maar in plaats daarvan hen zelf te laten nadenken wat ze er nu van vinden, wat ze denken waarom hun moeder zo doet en ook hoe ze het zelf zouden doen als ze moeder waren en waarom. Dit laat ze zelf groeien in hun weerbaarheid en hun onderscheidingsvermogen. Dit ervaar ik ook wel als waardevolle gesprekken met mijn kinderen (overigens betreft dit ook weer een advies van mijn psycholoog en heb ik dat niet zelf bedacht).
Afspraken over praktische dingen rond de kinderen vallen er op geen enkele manier te maken met mijn ex-partner, maar gelukkig voel ik me sterk genoeg om nu maar hierin mijn eigen weg te volgen. Al maakt dit sommige aspecten erg onwerkbaar, maar dat is iets dat ik nu leer accepteren, omdat ik besef dat dit waarschijnlijk nooit zal veranderen.
Ik begin nu steeds meer de patronen bij mijn jongste zoon te herkennen die veel gedrag van zijn moeder blijkt over te nemen als het gaat om manipulerend gedrag. Dit bracht mij eerst steeds van mijn stuk. Nu ik het beter leer herkennen en doordat ik me sterker voel, gaat het ook steeds beter om hierin grenzen aan te geven zonder hierbij zelf emotioneel teveel geraakt te worden.
Sowieso begin ik mezelf steeds meer terug te vinden en te ontdekken wat ik nu eigenlijk zelf wil en zelf leuk vind en wat ik waard ben en onderneem ik steeds meer nieuwe dingen, ga ik nieuwe contacten aan en kan ik weer veel meer genieten van de mooie dingen en ook verdriet ervaren om dingen die me raken. Ik merk dat ik hoe langer hoe bewuster weer begin te leven en steeds meer uit een soort “langdurige roes” lijk te ontwaken. Steeds meer kan genieten van alle moois dat er is en alle mooie mensen die ik ontmoet en waar ik me ook voor open durf te stellen. Ik ben zielsdankbaar dat ik dat nog kan en dat ik emotioneel niet zo beschadigd ben geraakt dat ik dat niet meer zou kunnen de rest van mijn leven.
Een half jaar terug nog had ik niet durven dromen dat ik er nu bij zit zoals ik er bij zit en ook steeds meer emotioneel los kom van mijn ex-partner. Dat ik weer kan en durf te genieten van het leven. Wel ben ik er steeds ondanks de ellende die ik heb ervaren de afgelopen periode in blijven geloven dàt het ooit goed zou komen op enig moment en dat heeft me op de been gehouden. Hierbij was voor mij de steun van mijn psycholoog, vrienden en naaste collega’s van onschatbare waarde. Dit gun ik iedereen. Ook ik ben nog niet helemaal op de bergtop, maar halverwege ben ik inmiddels zeker, dat durf ik gerust te beweren…
Gijs
15 reacties op “Nadat het tij gekeerd was…”
Hallo Gijs,
Wat fijn om te lezen hoe goed het gaat, gelukkig ook samen met jouw kinderen.
Ik ben heel blij voor jullie.
Houd jullie geluk en elkaar vast en hopelijk met elk stapje verder een nog sterkere verbondenheid en geluk.
Liefs, Vera
Mooi Gijs
Heel veel herken ik in wat je beschrijft
Je bent al wat verder in dit proces dan ik momenteel , geeft moed en vertrouwen om te blijven geloven dat er meer en meer een eigen leven voor in de plaats komt . En dat je zo eerlijk en oprecht je ervaringen deelt is wat voor mij van onschatbare waarde is.
Dank Gijs
Dankjewel Gijs.
Het is fijn dat jejezelf weer wat meer op de rit hebt.
En mooi dat je je kinderen nu meer ziet,en op die manier een positieve invloed op hun toekomst kunt hebben.
Beste Gijs,
Wat een open en eerlijk verhaal. Het is zo herkenbaar! Wat er is gebeurd, je officiële scheiding, je zekerheden, je twijfels, je afkeer van opnieuw een “gevecht” aangaan, het signaleren bij je zoon, maar wat ik zo prachtig vind: je goede wil! Fantastisch! Het belangrijkste is, dat je jezelf recht in de ogen kunt kijken in de spiegel en dat kun jij!
Gijs, je bent geweldig bezig en je mag trots zijn op jezelf! Proficiat!
geweldig dat je zo voor je kinderen en jezelf hebt gevochten. Voor je kinderen is dit van levensbelang. Bedankt voor het delen van je verhaal. Zo herkenbaar.
hallo,
ik snap u volkomen, ik vind het heel dapper van u dat u toch zoveel moed heeft gekregen om u toch prettiger te voelen, maar bah wat een toestanden zeg, ik weet precies wat een narcist is, ik snap nog steeds niet dat er zulke vreselijke mensen op de wereld zijn!! die mensen met opzet kapot willen maken. die mensen moeten ze afmaken!! de narcisten!! ik vind:: de narcist maakt de goede mens kapot!ik had 19 maand lang een relatie met een narcistische man, het was vreselijk, gruwelijk en eng, ik had een dochtertje met hem, maar helaas is zij in een pleeggezin terecht gekomen, achteraf gezien is dat het beste voor me dochter!! ik heb 19 maanden lang opgesloten gezeten, hij mocht alles, ik niet, hij mocht van mij zelfs midden in de nacht om 2 uur nog naar de coffee shop toe, dat liet ik toe, maar zodra ik wat wou, of hij moest mee, of hij zorgde ervoor dat ik thuis bleef, ik herken vanaf nu een narcist metteen, ik haat die personen, wie het lef nu nog heeft om mij te slaan… krijgt het tien x zo hard terug!! ik vecht voor me leven, dit was mijn verhaal, \
en gijs, ik vind het super tof dat je dit blog heb gemaakt, zodat mensen hun verhaal kwijt kunnen, bij mij lucht het op!!
ik wist eerst niet eens wat narcisme inhield, nu wel!!
groetjes esther
Beste Esther,
Ik weet heel goed wat jij mee gemaakt hebt. Het nooit niets mogen, het lichaamlijk en geestelijk kapot maken. Heb ik 14 jaar mee gemaakt. Heb ook een zoon met mijn ex en ben grotendeels voor mijn kind van hem weggegaan. Hij sloeg me waar onze zoon bij was, en gaf mij de schuld, dat hij dat allemaal had moeten zien. Ze maken je beetje bij beetje kapot. Ik ben maar na mijn scheiding te weten gekomen dat hij narcist was. Door een vrouw die er een relatie mee had en ook mishandeld werd. Hopelijk kun je nu verder met je leven. Wel jammer voor je kindje. Ik ben nu gelukkig getrouwd en heb met mijn huidige man ook een baby. Dus je kunt terug gelukkig worden.
Mvg Annelies
Een moedige, integere en vooral liefdevolle vader ben je Gijs! Een heel goed advies van je psycholoog om je kinderen te vragen hoe zij het zouden doen als moeder. Waarin jij ze serieus neemt en naar ze luistert, dat is het mooiste kado dat je je kinderen kunt geven als ouder en zij geven het direct terug aan jou; ze voelen zich veilig en geborgen. Het had mij heel wat ellende bespaart wanneer ik als kind serieus was genomen. Fijn te lezen dat het met jou ook beter gaat. Veel van jezelf blijven houden Gijs, ik wens jou en de jouwen heel veel geluk en liefde. Liefs, Myanou
Beste Gijs. Zo herkenbaar. De angst wat als. Ik blijf op mijn hoede. Durf nog niet zoveel maar kom langzaam los. Goed om te lezen dat ik hier niet alleen in sta. Mijn ex stuurt berichtjes naar de kinderen heel vervelend. Hij schrijft dan bijvoorbeeld dat hij ze zo mist. Ja zegt mijn kind dan als jij nou wat liever was dan was papa er nog. Pfffff en dan vooral rustig blijven. De weg is nog lang maar het gaat mij lukken.
Ja dit herken ik ook. Mijn zoontje van 6 die steeds zei, het ligt aan jou en nou is pappa weg. Jaren zei hij dat hij niet wist dat hij van mij hield. Ik slikte dan en zei het geeft niet ik houd voor ons beiden van jou. Nu is hij 29 jaar en hij zegt nu dat scheiden het beste is wat ik toen kon doen. Dus houd vol en vecht voor je kinderen ze zullen je er later dankbaar voor zijn. Het is zwaar heel zwaar maar het kan. Heel veel sterkte en kracht toegewenst van Alie
Dag Gijs, goed bezig man. Ik ken het, herken het en na 11 jaar is het bij mij vaak nog een struggle. Kids worden ouder. Elk is anders in relatie met hun moeder, met mij. Zoekende jonge gasten, eeuwig? in loyaliteit en conflict. Geert
Ik vind je heel moedig Gijs ik heb het omgekeerde meegemaakt heb ook mijn dochter nog steeds niet terug maar nog wel omgang met haar Het narcisme heeft mijn leven flink overhoop gehaald een aantal jaren intensieve therapie gehad, mijn dochter bijna terug naar huis. Helaas wordt het narcisme door de hulpverlening vaak niet herkend met vreselijke gevolgen .dat je als moeder van alles de schuld kreeg en met een oorspronkelijke hulpvraag je kind aan de ex partner werd toegewezen en vervolgens bij mijn ex uithuis werd geplaatst. 2 succesvolle opvoedondersteunende trajecten gevolgd maar als nog tot op heden ondanks een korte dagbehandeling wordt mijn dochter niet geholpen die nog meer slachtoffer van het narcisme is geworden. Ik blijf doorknokken om een sterke moeder voor haar te blijven ondanks alle vernedering waar ik als nog tegenaan boks Het houdt mij overeind dat mijn dochter zielsveel van mij houdt een liefde die nooit overgaat.
Lieve Gijs,
Wat een sterke schouders moet je hebben om alle vernederingen, vertwijfeling en strijd te kunnen dragen! Want ja, natuurlijk beland je steeds weer in een gevecht – je zult weten dat de narcist je niet vergeeft! En anders zijn er nog stalking, laster, smaad…
Ik zit zelf midden in het proces van rechtszaken, intimidaties en stalking. Ik én mijn systeem dreigen overbelast te raken, maar het kán niet: mijn dochter is piepjong en er aan onder door gaan zou haar opofferen betekenen. En dus streef ik naar een omgangsregeling, leef ik roomser dan de Paus – veel te bang PAS verweten te krijgen. Het is nog erger op eieren lopen dan tijdens mijn relatie. En in het besef dat de rechter mijn leven voor de komende 20 jaar kan vergallen, sidder ik. Wanneer zal ik mij weer vrij voelen…? En ik weten, erop kunnen vertrouwen dat mijn dochter mentaal vrij op kan groeien…?
Gijs, je stuk is me daarmee een hart onder de riem. Jij krijgt dat voor elkaar – ondanks alles. Daar heb ik bewondering voor en ik hoop straks van mezelf te kunnen zeggen: ik heb, net als Gijs, mijn sterke schouders in een Teflon jasje gehesen.
Liefs,
Reigerschap
Veel mensen die niet weten wat narcisme is, willen niet zien dat er iets helemaal mis is. De narcist betovert iedereen, zoals hij ook jou eens heeft betoverd. De andere kant van de medaille, de schadelijke kant, zien ze niet, of men denkt dat het in balans is. Maar kwaadaardig gedrag kan nooit goed gemaakt worden door goed gedrag. In het licht van het misbruik is het goede gedrag zelfs het schadelijkst. Hoe leg je zoiets uit? Dat je verslaafd raakt aan die positieve aandacht, die veel te ver gaat, waar je nooit in had mogen trappen. Dat je dat wel doet, veelal omdat je het in je jeugd hebt meegemaakt en denkt dat dat liefde is. Dat de slechte reacties die na de goede volgen je eigen schuld zijn.
Na het lezen van het boek van Iris Koops zie ik het hele plaatje beter en hoop ik ook bestand te zijn tegen de volgende. Maar de droom dat er ooit iemand wel zo intens van je zal houden, die moet je loslaten. Want dat intense, dat klopt niet. Daar moet je in de meeste gevallen duur voor betalen.
Hoe laten we die droom los? Dat er ooit van je gehouden wordt als je altijd gedacht had dat er van je gehouden werd? Dat dat geen liefde is maar misbruik?
Je kunt dat pas als je genoeg hebt aan liefde voor jezelf. Dan trap je er niet meer in.
Ik krijg EMDR behandelingen. En het helpt, maar het is een lange weg met Compex Trauma, ook wel genoemd: Complexe Post Traumatische Stress Stoornis (C-PTSS).
Geloof om te beginnen een ding: het is niet jouw schuld. Het is niet jouw verantwoordelijkheid.
Laat de verantwoordelijkheid bij degene die hem heeft: de dader.
En vergeet dat dat liefde is. Want dat is het niet. Het is de meest akelige soort van egoïsme.
Zeg het steeds opnieuw tegen jezelf. Ik zeg het steeds opnieuw tegen mezelf. Na het lezen van het boek Het Verdwenen Zelf kon ik het pas goed beginnen te geloven.
Maar ik realiseer me ook: ik had tijd nodig voor ik aan het boek toe was.
Gun jezelf tijd.
Hallo,
Erg mooi om te lezen dat je je gevecht bent aangegaan, en dat het gelukt is om je zelf weer terug te vinden. Bij jou is al groot stuk achter de rug. Ik ben pas achtergekomen dat mij vrouw een patologische narcistische trekken heeft. En zeer veel kenmerken van heeft. Al het ware zijn mijn ogen opengegaan.
Ik vermoed en weet het bij a zeker dat mijn vrouw een narcist is. Al vroeg in de begin had ik aantal karakter eigenschappen gemerkt, daar dacht ik dat het over zou waaien en dat het wel goed komt. Want ik kon ze niet goed plaatsten en dacht vaak dat het een misverstand was. Ik heb ze ook voor een groot deel genegeerd. Dom, dom, dom en nog eens dom dat ik er in getrapt ben. Inmiddels hebben we twee prachtige dochters van 5 en 3. Bijna alle kenmerken dat beschreven zijn op sites waar ik gezocht naar heb kom ik uit dat zij een pathologische narcist is. Mijn ogen zijn open gegaan en ik merk dat tips goed kunnen werken in omgang met narcist. Zelf ben ik best gevoelig persoon en tot mijn 30e was ik erg onzeker. Dat heb ik overwonnen door coaching en heb mijn zelfvertrouwen omhoog kunnen krijgen. Daarna heb ik haar ontmoet en alles is weer de oude. Voor groot deel afgebroken,. Onzeker en klein.
Ik voel me nu heel erg boos vanwege feit dat het toch allemaal niet aan mij ligt. En nu heb ik het ook door als ze begint te kleineren, zeuren, commanderen, beschuldigen, woede uitbarstingen, stiltebehandelingen en noem maar op. Dat geeft rust en ik weet in sommige gevallen hoe op te reageren of helemaal juist niet.
Nu heb ik een vraag,. Ik ben heel bang om bij haar weg te gaan ivm kinderen. Ik ben heel erg bang dat ik kinderen niet meer zal zien en dat ze zich kan botvieren op kids. Ze heeft al vele malen gedreigd weg te gaan maar zover is nog nooit gekomen omdat ik gewoonlijk in mijn schulp kroop en haar naar zin maakte. Ik heb volgende week afspraak bij psycholoog voor de tweede keer. Daar moest ik zelf er naar toe van haar omdat ik volgens haar iets mankeer, een persoonlijkheid stoornis of zo. Nu weet ik het wel beter en met tweede gesprek ga ik los, ik ga alles vertellen en hulp zoeken.
Maar hoe moet ik het nu aanpakken? Scheiden is lastig, ik zou het wel willen maar ben zo bang dat ik mijn kids niet meer ga zien of dat ze tegen me gaat gebruiken? Ik wil ze graag blijven beschermen omdat ik ook zie hoe ze haar woede ( verbaal ) uit op kinderen. En heb gevoel dat het allemaal steeds erger gaat worden en aan t worden is. Hoe ga ik hier mee om wat moet ik doen.
bedankt dat je dit hebt gedeeld, het heeft toch een rustgevend effect op mijn situatie waar ik me nu in bevind. Dat het toch goed kan komen, welles waar met gevecht, maar dat wil ik graag aan gaan en vechten voor mijn kinderen en mezelf.
Bedankt Zorro