Dit is een gastcolumn van Reigerschap
Ik ben ruim een jaar geleden weggegaan. Heb een paar maanden getwijfeld of ik het wel bij het juiste eind had. De term narcist/psychopaat leek me zo zwaar, zo veroordelend. En het viel toch allemaal best mee…?
Ik heb lang bij mijn ouders gewoond. De eerste tijd ging op aan de noodzakelijkste randvoorwaarden: een nieuwe baan, want financiële stabiliteit, en een woning. Want ik heb een kind van mijn ex, een kind dat onschuldig is, dat stabiliteit verdient.
Mijn ex startte, zoals verwacht, rechtszaken. Zogenaamd om ons kind, maar inmiddels weet ik wel beter. Het gaat er alleen maar om opnieuw mijn leven binnen te dringen om me te straffen voor het verraad. Want zo ziet hij dat: ik heb hem verraden door bij hem weg te gaan, hem te beroven van zijn comfortabele positie (ik heb een beroep met maatschappelijk aanzien en dito inkomen, bovendien ‘draaide’ ik alles: het huishouden, het sociale gebeuren, het inkomen, het kind, en tenslotte: mijn lijf, mijn seksualiteit waren natuurlijk óók van hem). Een positie die ik, in zijn perceptie, natuurlijk vooral aan hèm te danken had, en waarvoor ik hem dus dank (en nog wat meer) verschuldigd ben.
Via mijn netwerk vond ik gelukkig een empathische advocaat, die mij beschermt, ook tegen mijn bagatelliserende zelf. Zo was zij het die me naar Moviera verwees. Daar krijg ik de begeleiding die ik elders niet vond. Ik begon te kijken met distantie, had houvast aan iemand met een normaal kader. Maar dat zorgde ook voor hevige schokken. De gekte van de wereld van mijn ex is niet te bevatten. En toen ik eruit los kwam, begon ik aan alles te twijfelen. Was ik niet gewoon Leonardo di Caprio die op Shutterstock Island in een complete psychose leefde? Ik heb heel sterk het gevoel gehad compleet gek te worden, niets leek nog waarachtig of oprecht. “Op blote voeten lopen,” adviseerde mijn therapeut me, “de grond onder je voeten voelen”. En dat scheelde inderdaad enorm. Maar uiteindelijk is het opnieuw mijn dochter die me redde: zij is nog te jong om me voor te liegen, en met haar gaat het goed. Dat betekent dat ik het goed doe.
Af en toe heb ik het gevoel een ui af te pellen. Iedere keer komt er een nieuwe laag. Het houdt maar niet op. De leugens zijn grotesk en bizar, maar construeert hij zó snel en zó overtuigd, dat ik toch iedere keer weer ga twijfelen. Bovendien blijft hij ze herhalen, waardoor het kan lijken of iets wel degelijk echt is. Mijn ex is bovendien helaas slim: hij kleurt meestal nèt binnen de lijntjes (fysiek geweld herkent de buitenwacht, geestelijk geweld meestal niet). Ik heb één geluk: hij is redelijk impulsief, precies zoals dat een Cluster B-persoonlijkheid betaamt. En zijn ouders, die hem aan alle kanten faciliteren zo niet opjutten, en van wie hij emotioneel duidelijk heel afhankelijk is, zijn gelukkig minder slim, en zo mogelijk nòg impulsiever. En zo begaat hij fouten.
Fouten die, als je eenmaal wat afstand genomen hebt, van een logisch karakter zijn. Het gaat over sociaal zeer onaangepast gedrag, gedrag dat alleen normaal is als je de wereld en intermenselijk contact waarneemt zoals hij dat doet: egocentrisch en amoreel (en dus gewetenloos). Zíjn gedrag is normaal – vindt hij. En als hij niet krijgt wat hij wil, wordt hij agressief, gebruikt hij geweld. Maar stelt dat anderen door hun weigerachtige gedrag agressief zijn. Hij onttrekt zich aan wet- en regelgeving, zodra hij die niet in zijn belang acht. Dan zijn ze ‘niet van toepassing, want blablabla’. Omgekeerd eist hij dat anderen de regels tot op de letter nauwkeurig naleven, zolang dat ten gunste van hem is. Ook de rechterlijke uitspraken past hij aan, beweert dingen die niet zijn vastgelegd. En stelt mij vervolgens ‘in gebreke’. Zelfs mijn advocaat ging even twijfelen, maar de schriftelijke weergaven van van de griffier, bevestigde dat we ons niet vergist hadden.
Inmiddels ben ik een aantal zittingen verder, en mijn ervaring is helaas dat de instanties die zouden moeten beschermen (Veilig Thuis, Raad voor de Kinderbescherming) vooral zichzelf beschermen en heel defensief zijn. Ze grijpen pas in als het misgaat (en vinden zelf na mishandeling tijdens de omgang dat diezelfde omgang hooguit ‘niet zo soepeltjes is verlopen’). Ze hameren steeds maar op het belang van contact tussen kind en de uitwonende ouder. Ook al is die gewelddadig, manipulatief, onbetrouwbaar. Ook al kent het kind die uitwonende ouder helemaal niet, omdat het te jong was om een band te hebben opgebouwd toen ik bij hem wegging. De literatuur over binding, band met de niet inwonende ouder, risico-inventarisaties ten aanzien van geweld, het lijkt allemaal ondergeschikt aan het dogma ‘omgang moet’. Gelukkig heb ik begrepen dat Iris in haar nieuwe boek aandacht zal besteden aan dit onderwerp.
Maar er is hoop: de kinderrechters lijken én moediger, én wijzer. Op hen heb ik mijn hoop gevestigd. Het gaat namelijk niet alleen om mijn leven, maar ook omdat van dat kleine, onbezorgde, vrolijke en zo vreselijk levenslustige mensje. Dat mensje dat niet losgelaten mag worden in een doolhof vol mist, dreiging, leugens en en tegenstrijdigheden.
Alleenstaand ouderschap is zwaar. Met zo een ex op de achtergrond is het moeilijk, zo niet onmogelijk de zorgen weg te houden, me een ontspannen ouder te tonen. Een ouder die bovendien aan een gezonde relatie met haarzelf, haar eigen emoties én haar grenzen werkt. Dat leren, én voorleven gaat namelijk boven alles.
Mijn ouders komen uit disfunctionele families met geweld, mijn grootouders op hun beurt idem. Het heeft hen als personen voor het leven getekend en gemankeerd. En hun kwetsuren, hun schaamten, en de op hen geprojecteerde onwelgevalligheden hebben míjn jeugd en opvoeding weer getekend. Je leert dit soort patronen kennen in het herstelproces.
Maar met dat ik het wéét, kan ik mijn eigen verantwoordelijkheid niet langer ontkennen. Het wordt tijd de keten te doorbreken, en die taak is aan mij. Ik moet én wil mijn eigen angsten onder ogen komen, volledig, eerlijk en zonder oordeel. Mijn emoties leren onderkennen (in plaats van ontkennen), ze leren ervaren zonder het gevoel te hebben mijzelf te verliezen of te willen verdringen. Alleen door te stoppen mijn gevoelsleven te ontkennen en mijn geldingsdrang (en manipulatie van anderen) te laten varen, stop ik een speelbal te zijn. Het maakt dat ik een keuze heb, en met die keuze verantwoordelijkheid voor mijn gedrag. Dat dat niet makkelijk is, spreekt voor zich. Sommige vriendschappen veranderen, andere stranden. Sommige relaties brengen onverwachte vreugde omdat er opeens ruimte voor de ander gekomen is. Mijn waarden zijn veranderd, mijn normen, mijn mens- en wereldbeeld. En dat levert wat op! Ik kan beter luisteren, mijn kwetsbaarheid en geraaktheid ervaren, benoemen, maar het komt steeds vaker voor dat ik er níét meer volledig door overgenomen word, en in ieder geval het besef heb ontwikkeld dat àls ik emotioneel uit het lood geslagen word, ik mezelf tijd gun om dingen te laten bezinken alvorens ik reageer. Ik word, kortom, emotioneel volwassen. Hopelijk kan ik en daarmee mijn lieve kind een andere weg leren, en wordt de keten van intergenerationeel geweld eindelijk doorbroken. Ik hoop!
23 reacties op “De bodem van de pijn”
Wat een verhaal! Wat een vreselijk verhaal! Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen, want ik herbeleef mijn geschiedenis weer voor een groot gedeelte. Ik leef met je mee en kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. Ik blijf mezelf steeds weer afvragen: “Wanneer worden wij nou eindelijk eens geloofd?” Het zou zoveel pijn verzachten. HEEL VEEL.STERKTE en je komt waar je wilt zijn: bij jezelf! Van harte wens ik je dat toe!
Beste …,
Wat een herkenbaar verhaal… Net als jij zit ik in hetzelfde schuitje. Ook met rechtzaken en een kindje van 8 maanden. Ik sta alleen nog aan het begin van het traject.
Liefs,
N.
Hoi N,
Acht maanden, wat een humpie is je kind dan nog… Weet dat je niet alleen bent! En als die anderen het konden en redden, dan jij natuurlijk ook.
Ik hoop dat je ex je niet teveel van je omgeving heeft geïsoleerd. Juist mijn netwerk heeft me enorm geholpen!
Heb je al psychische ondersteuning? Om logistieke redenen (verhuizing) kwam ik uiteindelijk niet bij een therapeut uit Iris’ netwerk terecht, maar bij “de opvang”. De organisaties achter de Blijf van mijn Lijf-huizen weten namelijk wèl hoe de vork ècht in de steel zit. Doe dat ook, je situatie valt niet mee, en hun steun (zowel in praktische als psychische zin) kun je goed gebruiken.
Voorts: probeer, hoe ziek de verhoudingen ook worden, altijd zuiver te blijven en te redeneren vanuit het belang van het kind. Houd de communicatie zuiver: je ex is ouder van je kind, dus doen andere dingen in de communicatie (helaas niet aan te ontkomen, want: informatieplicht) niet ter zake. Lees over stalking, bouw een dossier.
Zo ook ten aanzien van omgang. Dat kan alleen als het veilig is, ook psychisch. Voor een klein kind (en de meeste volwassenen ook, trouwens) is structuur en voorspelbaarheid belangrijk. Narcisten en psychopaten houden daar niet van en zullen het ook niet volhouden. Houd er rekening mee dat hij het zal doen voorkomen alsof het mislukken jouw fout is. Trek je dat niet aan. Neem iemand mee (maak een lijstje van vrijwilligers), zodat je én afleiding hebt, en zo nodig een getuige. Nooit op eigen terrein afspreken, altijd op neutraal gebied. Je moet veilig weg kunnen als de situatie uit de hand loopt! En ja, kindertjes van 8 maanden slapen frequent. De omgangsregeling zal daar dus op afgestemd moeten worden. Het is normaal dat volwassenen daar begrip voor hebben en rekening mee houden.
Voor jezelf: informeer je, bijvoorbeeld via Iris’ fantastische werkboek. Ik heb ook heel veel gehad aan het boek van Jan Storms, “Destructieve Relaties op de schop” en, als je ex maar pogingen doet je leven binnen te dringen en weer grip op jou te krijgen, “Eerste Hulp Bij Stalking” van Bianca Voerman en Cleo Brandt. Lezen biedt én praktische tips, én de troost dat je niet de enige bent die er is ingetrapt. Je staat niet alleen, er zijn wel degelijk mensen die het kennen, weten hoe het is, en je willen steunen, je willen helpen jezelf te hervinden en een nieuw leven willen helpen opbouwen!
Tenslotte: ga bijtijds op zoek naar een empathische advocaat. Die zijn er. Het verdwenen zelf heeft een lijst met betrouwbare adressen en kan je een naam doorgeven. Hopelijk heb je er geen nodig, maar het is heel vervelend om, zoals mij gebeurde, min of meer overvallen te worden door een deurwaarder met een dagvaarding.
Het àllerbelangrijkste is echter dit: weet dat je sterk bent. Je had de kracht om los te komen, om weg te gaan. Vergis je niet: niet iedereen is daar sterk genoeg voor! Je kunt de rest ook. Ja, het is zwaar, loodzwaar bij vlagen. Maar je bent niet alleen. Niet echt. Dat heeft die rotzak je misschien geprobeerd wijs te maken, maar echt: het meerendeel van de mensen is niet kwaadaardig, en zal je welwillend en bereidwillig tegemoet treden. Uiteindelijk is het meerendeel van de mensen zich namelijk bewust van datgene wat mensen tot menselijken maakt. Namelijk dat we uiteindelijk allemaal min of meer van elkaar afhankelijk zijn, en dat juist het samenspel van al die mensen, vaardigheden, karaktertrekken en talenten, de wederkerigheid, intermenselijkheid kenmerkt. Dat, kortom, het niet alleen hoeven doen, niet alleen voor alles verantwoordelijk zijn, dat dat normaal is. Heb vertrouwen, de lichtpuntjes komen heus ook op jouw pad, en in het duister zie je ze des te beter!
Liefs,
Reigerschap
Loepzuiver, dankjewel.
Onwijs trots zijn meid! Klinkt als mijn verhaal maar bij mij geen sprake van geweld. In feb2015 las en schreef ik op deze site..Ik ben nu zelf 8 maanden los gekoppeld en twijfel ook enorm maar ik geef er niet aan toe. Het gaat goed met mijn twee kinderen en inmiddels heb ik op eigen kracht mijn huis weten te behouden en ben ik vrij! Financieel onafhankelijk, goede baan en de toekomst ligt open!
Uiteraard probeert mijn ex nog mijn leven binnen te komen en laat ik dit niet toe. Een vinger geven betekent hand eraf! Moeilijk blijft het… Als een verslaving waarvan je weet dat het vergif is.
Ik wens je veel kracht en wijsheid toe. Dit kun jij!
Grts A
Je verhaal lijkt ook een stukje verwerking, wat ben je goed bezig emotioneel volwassen noem je het, ik noem het zeer wijs en dapper heel veel geluk en kracht wens ik je toe.
Hoi Nannonblog,
Nou, het gaat met vallen, héél vaak vallen en telkens weer opstaan gepaard hoor! Het valt niet mee naar een nieuw evenwicht te zoeken; de hamvraag is namelijk wat is normáál in intermenselijke verhoudingen. Zijn mijn emoties “normaal”, waardoor worden ze veroorzaakt? Wat vertelt verdriet, frustratie, machteloosheid, boosheid over wat er gebeurde tussen mij en die ander? Wat is daarin redelijk en normaal, wat ligt er aan onzekerheden en kwetsbaarheden in mijzelf? Wat kan ik doen om mezelf steviger te maken? En als ik in alles “stevig” word (meer: zou worden), welke betekenis heeft kwetsbaarheid, geraaktheid en uiteindelijk dus: intimiteit dan nog? In hoeverre is dat nastrevenswaardig?
Het zijn vragen waarmee ik vreselijk worstel, niet in de laatste plaats ten opzichte van mijn ouders. Ik zie het disfunctionele in hun (vaak niet eens verbale) communicatie, ook naar mij toe, maar het zou niet zuiver zijn mijzelf buiten beschouwing te laten. Ik doe het namelijk óók…
Onze kwetsbaarheden maken dat we sneller onder druk staan, dingen harder aankomen, en omdat we geen vaardigheden hebben er op een volwassen manier mee om te gaan, loopt het mis, kwetsen we elkaar, trekken we ons terug met een donderwolk boven ons hoofd. Heel pijnlijk!
Ik vind het steeds weer pijnlijk als ik iets niet wist te hanteren, me liet overmannen, reageerde uit de reflex van de kwetsuur. Maar ik probeer mild voor mezelf te zijn: zindelijk worden gaat met vergelijkbare stappen. Eerst leer je beseffen dat je in je broek geplat hebt. Een stap verder merk je dat je in je broek aan het plassen bent. Nog weer later dat je moet, en daarna leer je plannen dat je ook nog genoeg tijd hebt om naar een wc te komen – zeker na een zwangerschap 😉
Perspectief is zo belangrijk. Ik werk eraan, het wordt heus beter. En de emotionele stormen, ze gaan voorbij. De deur uit gaan, ookal ben ik doodop, teneergeslagen, somber: het helpt. Juist als alleenstaande ouder – een andere volwassene ontmoeten is belangrijk. Om niet alleen moeder te zijn, maar ook vanwege dat moederschap: gezonde mensen kunnen mij (meestal onbewust) laten zien hoe het óók kan.
De vraag of ik ooit weer aan een intieme relatie zal toekomen en hoe zoiets in vredesnaam dan moet, die vraag ga ik voorlopig gewoon lekker niet aan. Iemand ervaring?
Liefs, Reigerschap
Hoi Reigerschap,
Zoals je zelf al aangeeft alles in stappen dan verandert het vanzelf, geduld is een schone zaak. Een nieuwe intieme relatie lijkt me inderdaad helemaal niet aan de orde nog een goede relatie met jezelf is belangrijker. Maar ik kan het mis hebben.
Goed dat je mild bent voor jezelf, oordelen is volgens mij zinloos voor iedereen. Je doet toch je stinkende best? Ieder heeft zijn emotionele stormen en frustraties. Dit zijn de jouwe die heb je ontvangen om van te leren is mijn visie en dat doe je heel goed als ik het zo lees. Af en toe overgeven aan wat je echt voelt in het hier en nu positief of negatief. Uiteindelijk komt er altijd een moment dat negatieve gevoelens overgaan, hetzelfde geldt helaas voor geluksgevoelens ;-). Geniet van de kleine dingen van het leven want je hoe somber ik zelf ook weleens kan zijn ik kan enorm genieten van mijn kopje koffie in de ochtend en van een vogeltje dat kwettert dat is er altijd denk ik dan die simpele normale dingen. Je hebt het druk als moeder, dat begrijp ik. Misschien heb je ook passie waar je je af en toe op kan storten waar je al je gedachten los kan laten. Ik wens je veel liefs en innerlijke rust toe.
XNannon
Prachtig geschreven. Ik kreeg er kippenvel van, omdat het zo sterk lijkt op mijn verhaal. Sta zelf nog maar 8 maanden op eigen benen met 2 dochters die af en toe naar hun vader moeten,omdat de wet het zo voorschrijft. Heel veel sterkte en probeer je ex zoveel mogelijk op afstand te houden. Makkelijker gezegd dan gedaan.
En ik hoop met je mee! Je stuk spreekt van moed, intelligentie en levenslust, al zul je dat heel lang niet zo hebben gevoeld. Je doet het goed!
Ik las laatst een metafoor voor doorzetters: Bij een wedstrijdje hardlopen zegt degene die het laatst aankomt: “Maar ik heb het wél het langst volgehouden!”
Ga door, en er komt een moment dat je kan terugkijken en de tranen van dankbaarheid je in de ogen springen omdat je de juiste weg insloeg en het volhield.
Beste, dank voor je mooie bewoording! Vooral de laatste alinea raakte mij. Jarenlang rechtszaken, jeugdzorgland, school en nog vele andere betrokkenen. Waarom? Door de mist die de narcist verspreidt. Hij werd geloofd en speelde slachtoffer.Jarenlang heb ik gevochten tegen alle beschuldigingen, ik wentelde mezelf in slachtofferschap. Diepe zelf-afwijzing gelegen in mijn jeugd kwam in deze tijd aan t licht. Ik kreeg kansen om de cirkel te doorbreken. Vooral het destructieve in mijzelf. Ondanks al mijn liefde voor mijn kinderen hebben zijn gekozen voor pijnlijke wegen. Nu het destructieve deel in mijzelf (de narcist) durven aankijken, erkennen en liefde geven. Want dat is inderdaad mijn verantwoording! De reden waarom een narcist zich zo gedraagt komt uiteindelijk uit hetzelfde voort, nl diepe angsten, geen verbinding meer met z’n eigen Liefde. Hij gaat er alleen anders mee om. Hij ziet z’n eigen wereld (de leugens) als de waarheid. Wij hebben nog de kans om onszelf weer te verbinden met onze waarde en Liefde. Keihard werken is dat! Ik ben er nog niet.
Ik wens ieder, en zeker de dappere moeders, veel Kracht om door te gaan!
https://www.youtube.com/watch?v=fL5N8rSy4CU
Hoi Vlinder,
Dank je wel voor je reactie, en de fijne clip!
Ik vind het een worsteling, om eerlijk te zijn. Waar ligt mijn grens? Waar die van een ander? Welke “battle” pick ik, wat laat ik maar over mijn kant gaan? Juist bij mensen die heel dichtbij staan is het waanzinnig ingewikkeld: mijn familie is namelijk óók wat me initieel gevormd heeft. En wat als je de spelletjes opeens ziet? De dreiging als je “nee” zegt? En welke verantwoordelijkheden zijn relevant? Welke namelijk onderdeel van een normaal volwassen mensenleven? Welke zijn over de top, een poging mezelf gek te maken? Met andere woorden: wie bèn ik eigenlijk?
Met een klein kind om voor te zorgen, een (tamelijk radicale) nieuwe werkkring, een nieuwe leefomgeving zonder al te veel sociale contacten, heb ik heel wat ballen in de lucht te houden. Af en toe heb ik geen zin in dat zware pakket, alles bij elkaar. Af en toe wil ik gewoon àl la Bridget Jones met een kruik en een dekentje op de bank en niets dan sitcoms kijken (en hier posten).
Ik heb veel steun aan een lieve vriendin die veel praktische hulp biedt, maar me ook probeert moed in te praten door vergelijkingen te trekken met mensen die het zwaarder hebben dan ik. Ik kan daar heel slecht tegen, heb de neiging te gaan pruilen. Tegelijkertijd wil ik haar ook niet de deur uit gooien; ze heeft veel voor me betekend en doet dat nog altijd. Maar hoe krijgt zo’n contact dan vorm? Ik weet dat als ik hetzelfde blijf doen als altijd, er niets veranderen zal, en dat ik het risico loop het ter sprake te brengen, de sfeer naar de haaien gaat. Kortom…
Wat niet helpt is mijn eigen geschiedenis, waarin mij toch ook de les is bijgebleven dat “omdat ik dat niet wil” een egocentrisch, onvolwassen (kortom: narcistisch) argument is. Dat emoties kwetsend kunnen zijn, houd ze dus bij je! Maar het gevolg is dat ik de contouren van mezelf dus slecht ken. En dat is meteen ook het moeilijkste: eerst maar eens mezelf leren kennen, open, eerlijk, ook de duisterder kantjes – en dat midden in de storm. Het moet echt, want pas dan kan ik bepalen wat er nodig is om goed voor mezelf te zorgen.
Groetjes,
Reigerschap
Herkenbaar. Van begin tot eind. Wat fijn dat je zo’n goede advocaat hebt! Ik denk dat dat veel scheelt. Ik ben nu bijna 3 jaar verder en ik wil niet zeggen dat ik de hoop heb opgegeven….maar er is wel een bewustwording gekomen dat dit voor de aankomende jaren nog gaat spelen. Ik hoop zo dat mijn kind straks alles gaat doorzien, sneller door heeft dat dingen niet kloppen. Sneller dan ik heb gedaan. Dat is hoop. En uiteraard hoop ik ook nog steeds (iedere dag) dat er iets gebeurd waardoor hij niet meer lijfelijk aanwezig zal zijn op deze aardbol. Dan is er eindelijk rust. Maar onkruid vergaat niet zo snel….Dus ik verwacht nog wel wat jaren te moeten gaan. Sterkte!
Heel herkenbaar…behalve het fysieke geweld. Inmiddels al ruim 7 jaar geleden ex de deur gewezen maar we hebben samen een kind. Een gevoelige, lieve jongen van nu bijna 10.. Die op dit moment door een hele zware periode gaat. Hij zit in een groot loyaliteitsconflict.. Zo hartverscheurend maar ik kan zo weinig doen.. Ik heb zelfs een rechtszaak aangespannen om hulp te krijgen voor onze zoon want volgens vader was er niets aan de hand. Ook hier inmiddels jeugdzorg, Raad van de Kinderbescherming en nu ook een gezinsvoogd.. En nog moet ik me verdedigen, zijn leugens worden meteen geloofd, komt overal mee weg (omgangsregeling die er is wordt na geleefd hoe het hem uitkomt) betalen van school, sport en afgesproken kleding wordt al 6 jaar niet meer nagekomen en kinderalimentatie heeft hij terug kunnen brengen naar €25 p.m. waarvoor ik al 4x het LBIO heb moeten inschakelen.
Ik wil niet mee gaan in zijn spel, wil dat onze zoon niet hoeft te kiezen maar nu wordt hij opgezet tegen mij, “je moeder liegt”
Mijn grootste nachtmerrie, dat onze zoon zijn vader nooit zal doorzien.. Ik deed er ook meer dan 10 jaar over.. en nog krijgt hij mij aan het twijfelen.. Klopt het wat hij zegt? Gelukkig bewaar ik alles maar hoe vaak ik nog iets terug zoek om te kijken of hij nu wel of niet klopt wat hij zegt,, Ik zou beter moeten weten..
Maar ik geef niet op!! Ik blijf vechten voor onze zoon..
Hoe doe je dat? Je gevoelsleven niet langer ontkennen? Ben er sinds enkele weken achter dat mijn partner waarmee ik al 22 jaar samenwoon en 2 dochters van 15 en 18 heb, ook een verborgen narcist is. Volgende week ga ik vertellen dat ik wegga (na de examens van de oudste dochter). Ben bijna panisch van angst voor zijn reactie. Maar ik kan niet langer verder met hem. Da’s het enige dat ik weet, nl. dat ik op ben. Al het andere begrijp ik niet, snap ik niet, weet ik niet hoe ik het moet interpreteren. Wat heeft onze relatie voorgesteld en wat niet? Waarom is dit gebeurd? Eigenlijk voel ik niets, totaal niets, gewoon helemaal leeg. Hoe doe je dat, iets voelen?
Hoi Stien,
Maak je geen zorgen, dat komt vanzelf. Zorg eerst dat je veilig wegkomt. Heb je hulptroepen? Mij heeft het advies van mijn vader (‘luister niet naar de woorden, kijk naar het gedrag’) geholpen om me los te wrikken. Dat moet eerst. Pas op afstand is te zien wat er gebeurd is, en geloof me, dan komt het ongeloof, de woede, het verdriet vanzelf… en ook de vraag hoe het zover heeft kunnen komen.
Hoezeer narcistisch misbruik ook vooral voorkomt bij empathische mensen die op zoek zijn naar liefde en slecht grenzen kunnen stellen: laat je niet wijsmaken dat je door dat soort eigenschappen schúldig bent. Je hebt het niet over je afgeroepen! Je hebt er niet om gevraagd! Iemand heeft gruwelijk misbruik gemaakt van jouw welwillende karakter. Dàt is wat er gebeurd is!!
De beste manier om te voorkomen dat het je nog een keer overkomt is echter wel: tevreden zijn met wie je bent, grenzen durven stellen. Enerzijds omdat je emotioneel minder snel afhankelijk zult zijn, anderszijds omdat je wel tien keer zult uitkijken je prettige leven op te geven voor iemand die steeds maar weer vraagt (en neemt) en nooit iets geeft. Het kost alleen tijd om, zeker na jaren psychische terreur, waarin kleineren, krenken, negeren en verwarren centraal stonden, jezelf (met je emoties) zo serieus te gaan nemen. Ik ken alleen de Trial-and-Error weg, en niemand weet tevoren hoe lang die zal zijn. Misschien wel levenslang. Maar het voordeel is wel: waarschijnlijk wordt die weg steeds minder bumpy, zul je ballast kwijtraken en lopen er steeds meer mensen met je op die bij je passen. De rest heb je, al struikelend grenzen stellend, namelijk de wacht aangezegd. En die rest, die leuke nieuwe mensen, die komen. Er is geen plaats voor ze zolang de aasgieren nog de gelegenheid krijgen om je heen te cirkelen, je leeg te trekken. Ze onttrekken je aan het zicht, en bovendien: wie begeeft zich nou vrijwillig tussen de parasieten (als je weet dat het parasieten zijn)…? Alle reden de rotzakken te lozen, kortom!
Overigens: dat ik ergens wéét dat het zo werkt, wil niet zeggen dat ik het al kan, laat staan continu of automatisch doe! Ik vind het juist heel eng. Iedere keer dat ik mijn neus stoot, er conflicten ontstaan als ik mijn grenzen aangeef, word ik weer sip, somber, ga ik aan mezelf twijfelen. Ik kan mezelf nog steeds niet goed uit de put praten, heb nog lang niet altijd de energie om mezelf af te leiden en me op iets anders te richten. Of mezelf te vertellen dat het teloor gaan van een contact, hún verlies is, niet het mijne.
Maar ik geloof stellig dat, net als met leren lopen, leren fietsen, leren autorijden, het wel geleidelijk aan makkelijker zal worden. Dat hulp bij het leren en voorbeelden hoe het ook kan, me op weg helpen. Dat iedereen het heeft moeten leren – ook de meest wijze mensen! En dat het dus iedere dag een beetje beter wordt.
Liefs,
Reigerschap
Beste Stien, als ervaringsdeskundige wil ik je meegeven bereidt je supergoed voor. Niet alleen op de mededeling aan je partner. Begin met veel lezen over narcisten.
Zoek een advocaat die op de hoogte cq ervaring heeft met narcisme, maak plan (convenant) zoals jij wenst dat de scheiding verloopt, zoek woonruimte, zorg dat je geldzaken in orde zijn, zorg voor je boedelverdeling, zorg dat je waardevolle spullen vooraf uit huis zijn, zorg ervoor dat je kinderen goed voorbereidt zijn en niet angstig.
Kortom: regel je scheiding helemaal zonder medeweten van je partner. Dan nog maar een tijdje langer de schijn ophouden als ‘geliefden’. Maar dat kan je, want dat doe je voor een goed doel! En houdt geen rekening in de verdeling met de je partner, want dat gaat hij straks ook niet met jou doen. Hij gaat nl. ALLES uit de kast halen, waar of onwaar, om je te kwetsen. Licht je familieleden en vrienden pas in als je de scheiding hebt geregeld. Houdt er rekening mee dat je iedereen om je heen kan gaan verliezen, zelfs mogelijk je kinderen!! Je denkt nu waarschijnlijk “nee, zo ver zal het toch niet gaan”, Ik heb van alles mee gemaakt dat ik dacht “nee, dit scenario geloof je niet, dit bedenk je echt niet van te voren”. Dus denk als een narcist..waarmee kan hij/zij mij kwetsen? En daar gaan ze echt heel ver in totdat ze inzien dat jij je niet langer meer als prooi opstel en niet meer emotioneel met hem bindt. Dus ook niet tegen hem vecht, want dat is ‘voeding’ voor de narcist. En tenslotte als alles is geregeld, bij wijze staan de verhuizers al voor de deur, mededeel je je scheiding en draai je je om en vervolg je je weg. Zonder medelijden, zonder twijfel, volg je Hart! Wat anderen ook gaan vinden/zeggen. De narcist gaat nl. je mensen om je heen verwarren met zijn verhaal.
Dus be prepare!! En je drive in deze diepgaande besluit is en blijft: je liefde voor jezelf!
Wellicht ben je deze route al aan het bewandelen, maar ik vermoed van niet.
Heel veel kracht toegewenst, want eerlijk is dat het niet makkelijk kan worden.
Maar bedenk er komt er zonneschijn en jij bepaalt de koers!
Bedankt allebei, alleen al weten dat er anderen zijn, is al een grote troost.
Ik ben het helemaal eens met Vlinder. Perfect verwoord hoe het kan gaan en hoe het gaat! Ja, wat je voor onmogelijk houdt of hebt gehouden of gaat houden: het gaat gebeuren! Ik weet niet hoe ik dit nog meer moet en kan onderstrepen. ECHT, WEES OP ALLES VOORBEREID EN ONTNEEM DE ANDER ZOVEEL MOGELIJK MOGELIJKHEDEN! Het is vreselijk dat het zo moet, maar het kan niet anders. Wees scherp in het denken en probeer je emoties even uit te schakelen. Handelen in deze moeilijke tijden is “een must!” DOEN, en heel veel sterkte en succes!
Mijn verhaal is niet anders. Ik heb een ex en die heeft het voor me kaar gekregen om alle proceskosten vergoed te krijgen via zijn rechtsbijstandsverzekering die gebruikt maakt van het SRK Geef een ‘gek’ en speeltje en hij gaat los. Als ik niet luister komt er meteen een Kort Geding. Ongelooflijk maar waar. Ik ben intussen ruim 15.000 euro kwijt. Wie o wie kent een advocaat die dit spelletje kan spelen. Sluw is, Kan projecteren, Kan manipuleren. En die respect heeft voor het welzijn van mijn kind. Want haar volledig loslaten doe ik niet.
En als ik nog wat tips kwijt kan… ben inmiddels ervaringsdeskundige.. Te maken gehad van JZ, Raad van de Kinderbescherming en verschillende zittingen… Er wordt gesteld dat men niet aan waarheidsvinding hoeft te doen. Dat is niet waar ! De RvK geeft vaak adviezen, mengelmoesje van feiten en interpretaties…. Zie het ‘kwaliteitsmodel 2016’ op de site. Geld ook voor JZ! Ter zitting…. de rechter is de zwaktste schakel in de Nederlandse rechtsgang!! En is beïnvloedbaar! De narcist zal zich uitstekend presenteren en gaat liegen. Maak je niet druk, ga niet de emotie in. Negeren! Zorg dat je af en die kant ook want roept wat op het randje is….ga niet meepraten met de narcist. Rechter zegt dan.. O dat gaat goed. Hup gezamenlijk gezag en gedeelde omgang. Je wordt een poppetje aan een touwtje….. Wees rationeel en feitelijk.
Noem het belang van het kind, het welzijn, sociaal emotionele ontwikkeling. Wat is van belang. Jij wil zo graag maar ja… de ander… Is er vertrouwen….? En heel belangrijk. Projecteer terug en neem een onverschillige houding (naar de Narcist) aan.
Zo herkenbaar! Ik ben inmiddels al 3 jaar weg bij mijn narcistische ex. En zijn al 2 jaar gescheiden na een vechtscheiding. Zwaar was het om van hem los te komen maar is me uiteindelijk wel gelukt. Maar nog steeds probeert hij me in die put te duwen. Zelfs nu via mijn zoontje van 6 jaar. Mijn zoontje vertelde mij dat hij seks filmpjes met zijn vader kijkt. Geschokt was ik… en nog steeds, ik kan niet geloven dat hij dat doet met mijn zoontje en wie weet wat er nog meer gebeurd is bij mijn ex thuis. Die helemaal in Duitsland woont. Ik wilde mijn zoontje niet naar zijn vader laten gaan ondanks dat afgelopen weekend zijn omgangsweekend was. Ik heb hem thuis gehouden in overleg met school, die weten immers ook al van mijn narcistische ex af. Mijn ex heeft nu aangifte gedaan tegen mijn omdat ik mijn zoontje niet mee heb gegeven, maar hij verteld er even niet bij waarom ik hem niet meegegeven heb.
Vreselijk hoe hij is! Mijn zoontje dit aandoen hij is pas 6 jaar!
Het lijkt niet op te houden..
Allen, het is vandaag de 1e dag van mijn vertrek, bijna op de kop af 7 jaar nadat ik hem leerde kennen. Ik ben zelf opgeleid als hulpverlener en doe nu personeelswerk en weet heel goed wat er goed/fout is en echt/onecht. Ik heb altijd al geweten dat er iets niet klopte. Wij zitten sinds 4,5 jaar in een vermoeiend patroon van aantrekken en afstoten. Het mechanisme van de gegijzelde en gijzelaar, de veroorzaker en de heler, is mij erg bekend. De onvoorspelbaarheid, de onlogica, het gebrek aan empathie. En… niemand ziet het. Ik zie wel hoe het doet… het spiegelen…het heeft een enorme aantrekkingskracht op bepaalde mensen, het is innemend. Dit is zijn manier. Hij is bijna alleen op de wereld, heeft twee zoons, en die hebben het niet door. Zij kennen hem niet zoals ik hem ken.
Sex: de keren per weekend, waarin wij tot nu toe (mijn redding, hierdoor kon ik een eigen leven leiden) werden geteld. Hij verwijt mij zijn eigen gedrag… In bed met een pyama aan? afgestraft. Ziek wanneer hij weg wil? Boos en afwijzend. Enzovoort. Ik verwijt mij zelf niets.
Ik heb een kern van mezelf kunnen behouden, heb mijn contacten in stand gehouden. Ik denk wel dat ik te invoelend ben, te naief. Maar eigenlijk wil ik dit ook niet verliezen. Grote vraag is hoe hiermee om te gaan na zo’n ervaring van 7 jaar. Hoe kun je weer vertrouwen, wil ik uberhaupt nog wel een man? Ik ga in elk geval eerst mijn rust pakken, ben blij mijn eigen huis niet opgegeven te hebben, werk te hebben, zelfstandig te zijn, mijn ouders en kinderen zijn de liefste van de wereld. En ik heb lieve vriendinnen en collega’s. Er is zoveel moois en goeds. Ik wil ervan genieten!!!
Inge