dit is een gastcolumn van M.
5 jaar geleden, ontdekte ik na een levenslange worsteling en zoektocht (deels onbewust, maar naarmate ik ouder en ouder werd steeds bewuster) dat mijn ouders en mijn zus, mijn enige drie bloedverwanten, verborgen narcisten zijn. Voordat dat kwartje echt bij me viel ging er heel wat strijd, ellende en pijn aan vooraf, maar vooral ook ongeloof. Het is niet zomaar te bevatten en te accepteren.
Mijn moeder werd door iedereen een lief en aardig vrouwtje gevonden die – zij het toch ook wel wat door eigen schuld vond men – last had van depressies door haar dominante man. Ik was degene die mijn moeder altijd bijstond, voornamelijk probeerde om haar emotioneel te steunen. Deels omdat ik graag wilde dat ze beter werd, genas van haar eeuwige depressies en deels om te bemiddelen om het leefbaar te houden in ons gezin. Ik was het ook die probeerde oplossingen te zoeken en droeg die ook steeds aan. Mijn moeder, zeg ik nu achteraf, wilde niets. Blijkbaar vond ze de rol van zielig vrouwtje beter te behapstukken dan zoeken naar een oplossing, al was het maar om haar kinderen bij te kunnen staan. Ze was het gewend die rol te spelen en die rol paste haar blijkbaar het beste of/en het was een rol die, net als ieders door vader opgelegde rol, de familie bij elkaar hield? Maar deugen deed die rol niet.
Mijn vader is een verborgen narcist pur sang. Hij hield de schijn naar de buitenwereld als een goede acteur hoog. Mooie praatjes, een aardige man, een leuke, grappige vader, niet erg aanwezig, maar quasi bescheiden en sprak meelevend over zijn depressieve vrouw. Hij zette zich in voor allerlei verenigingen en was bij velen een goed geziene gast. Maakte hij ergens problemen, dan maakte onze moeder het weer goed voor hem. Ook ik wist precies wat ik moest doen om de lieve vrede te bewaren en vooral om ons gezin (het spel) intact te houden.
Thuis was vader een dominante, onaardige en zelfs wat bozige man, die we in balans hielden door ons op de achtergrond te houden, zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Altijd alert op hoe we ons moesten gedragen om hem vooral niet in een negatieve stemming te laten komen. Dat gold voor ons kinderen, maar ook voor onze moeder. En zo verstreken de jaren. Het leek een keurig net opgevoed goed draaiend gezin. Huisje, boompje, beestje. Maar emotioneel was het een zwaar ontwricht gezin. Alles draaide om mijn ouders en niets draaide om ons, hun kinderen. Mijn zus mocht altijd meer. Zij werd gezien als de vrolijke, dappere en grappige noot van de familie. Ik zat er vaak bij en keek er naar. Voelde me vaak niet gezien en wist ook dat het lachen om haar grappen totaal niet rechtvaardig was, maar hoe ik ook om me heen keek naar al die lachende mensen: ik kreeg nooit aansluiting of bevestiging van mijn gevoel. Zij mocht ook altijd nét wat meer dan ik. Dat was uiteraard niet zo als je het vroeg aan haar en aan onze ouders.
In 2013, na een moeilijke innerlijke strijd of proces met mezelf zijn de contacten verbroken met mijn familie. Ook met ooms, tantes, neven, nichten, ‘vrienden’(maar niet heus) en buren van mijn ouders en zus. Het was zwaar, want alles in mij wist inmiddels (hoewel de ’aangeleerde’ twijfels altijd parten bleven spelen) dat niet IK, maar ZIJ schuldig zijn. Het ging niet van de ene op de andere dag, maar langzaamaan kwam ik tot de wrange conclusie dat ik zélfs beter kon verhuizen, dat me dat meer ruimte en rust zou geven. Alles in mijn vorige woonomgeving deed me herinneren aan mijn nare, rare leven en aan het meisje/de vrouw die ik altijd had gespeeld. Als ik de stad inliep kwam ik mensen tegen van ‘vroeger’. Wat wisten zij? Wat was hun ter ore gekomen? Wat was er over mij verteld? Ik voelde me steeds onrustig, opgejaagd als vee. Het gevoel van wat ik had met mijn ouders en zus ging door: was ik gek of waren zij dat? Ik liep zowat schichtig rond, steeds alert op wie mij zou kunnen zien lopen of aan zou kunnen spreken. Met opgeheven hoofd, probeerde ik nog, want het was immers niet mijn schuld. Bovendien was ik niet meer die verlegen, bange, immer loyale en super-empathische vrouw: de rol die voortkwam uit mijn jeugd. Die rol wilde ik ook helemaal niet meer spelen. Hoe zouden oude bekenden daarop reageren? De ene keer reageerde ik vanuit mezelf en de andere keer verviel ik in de oude rol. Ik merkte op dat de meeste mensen me liever zagen in de oude rol en dat het voor mezelf veiliger was in die oude rol. Het werd tijd om daar iets aan te doen, maar hoe?
Het werd voor mij een onhoudbare situatie, ondanks ‘geen schuld’. Ik was inmiddels gestopt met mijn verhaal doen. Ach, wie gelooft je nou? Het is allemaal té bizar. Voor mijn gevoel had ik daarmee nog meer schade aangericht. Als ik mezelf hoorde vertellen, voelde ik zelf dat het ongeloofwaardig overkwam. Ik probeerde mezelf te beschermen, maar dat is onmogelijk. En het is pijnlijk onterecht, want ik heb niets verkeerds gedaan. Sterker nog, ik heb veel te veel gedaan voor mijn ouders en zus om ze te beschermen en om ons gezin te behouden, wat ik niet had hoeven doen, nu achteraf gezien niet had moeten doen. Maar ja, ik wist niet van narcisme en al zeker niet dat het MIJ zou overkomen. Nog steeds vind ik het ongelooflijk wat er allemaal is gebeurd.
Na enkele jaren dolen in mijn vorige woonomgeving en uitleg te hebben gegeven aan ‘omstanders’ heb ik in 2015 besloten om te gaan verhuizen. Ook dit was best lastig omdat ik weet dat mijn ‘lieve’ familie dit naar buiten zal brengen als ‘ja, ze gaat verhuizen, dat zou ik ook doen na alles wat zij heeft aangericht’. Maar ik ben verhuisd. Ik woon nu sinds een jaar 25 kilometer verder in een andere stad.
Ik kan de waarheid waarom ik ben verhuisd niet vertellen, dat is al gebleken, want mensen zeggen dan dat ik gek ben dat ik me zo laat kennen. Dus ik zeg het ook niet meer. Ik praat er met niemand meer over. Ik hou het voor me en probeer mijn leven te leven zoals ik het wil. Ik ben beschadigd, maar ik weet nooit zeker of het mijn karakter is of de restanten van zo’n leven. Ik ben erg op mezelf en leg makkelijk contacten, maar laat weinigen dichtbij. Ik zie mensen om me heen die een heel netwerk hebben van vrienden en kennissen. Ik heb dat niet en zou dat graag willen, maar ik ben zo kritisch geworden naar mensen dat ik ook weet dat dat er voor mij niet in zit. Maar ik weet wel dat het verhuizen me heel veel ruimte en rust heeft gebracht. Ik loop hier vrij rond en heb geen enkele binding meer met ‘vroeger’. Ik kan mezelf zijn, wat vooral veel ruimte geeft. De enige binding die ik heb is de binding die in mezelf zit. Het weten wat er is gebeurd en er nooit bevestiging van zullen krijgen van de daders en omstanders of van de maatschappij. Met tijd en wijle komen de herinneringen naar boven en als ik er dieper op inga raakt het me nog diep. Het is een last in het rugzakje, zoals velen een last dragen. Die wetenschap maakt het dat ik in de realiteit blijf en me niet te ver laat beïnvloeden door emoties.
Toch ben ik heel blij dat ik de stap gezet heb om te verhuizen. Enerzijds de vrijheid en ruimte die ik hier voel en krijg en anderzijds dat ik nu weet dat de narcisten niets of in elk geval veel minder over mij horen, omdat ik daar niet meer woon en leef. Ik hoor nu zelf ook niets meer over ze. Dat is af en toe lastig. Dat komt omdat ik altijd probeerde te weten waar zij mee bezig waren, ter voorbereiding op eventuele gevolgen daarvan voor mezelf. Dat kan ik nu niet meer. En ik weet ook dat eens de dag komt met het bericht dat ze overleden zijn. Niet dat ik dat erg vind, maar ik ben wel bang voor de gevolgen voor mezelf. Geen idee welke lijken er dan alsnog weer uit de kast zullen komen.
M.
O zo herkenbaar, ik ben na de breuk met mijn (verborgen narcistische) moeder óók verhuisd, dat gaf mij heel veel rust. Ook toen mijn broer (openlijke narcist) mij via social media met dood bedreigde was ik blij dat ik ver weg woonde. Heel af en toe ga ik terug naar mijn oude dorp om een goede vriendin ( die ik al 25 jaar ken) te bezoeken. Hartkloppingen, transpireren en ik weet niet hóe snel ik weer “veilig” moet zijn als ik met mijn autootje door mijn oude dorp sjees. Ook mijn familie (tantes, ooms, neven en nichten) trekken overduidelijk partij voor mij moeder en dat mijn stiefvader onlangs was overleden, is mij héél erg kwalijk genomen omdat ik mijn gezicht niet heb laten zien tijdens de begrafenis en hierdoor volgens omstanders mijn moeder heb laten barsten. Makkelijk praten, als je beseft dat ik nooit geen rouwkaart heb ontvangen en dus van niets wist (kreeg ineens via de app een condoleance van mijn nicht ?!?) Ja ze weten het goed te vertellen en net zoals M het al beschreef, was ik de enige die vroeger altijd met iedereen rekening hield en mij wegcijferde. Ik ben ondanks dat heel blij dat ik ook voor mezelf gekozen heb. Mijn volwassen kinderen zie ik helaas niet, (alhoewel mijn oudste dochter wel contact zou willen, maar niet durft) Mijn moeder en broer heulen met mijn ex man en stoken hem op en maken mij zwart ten aanzien van de kinderen. Niemand gelooft mij, dus ik hou mijn mond maar. Het heeft geen zin, want ze geloven wat ze willen geloven. Ik noem het karaktermoord, maar voel me niet schuldig omdat ik weet dat wat er verteld wordt, leugens zijn en totaal niet klopt. Gelukkig heb ik een lieve man die me steunt en zelfs in mijn nieuwe woonplaats heb ik al enkele vriendschappen opgebouwd. Ik weet dat het goed is zo! Ik wens M en iedereen die in zo’n zelfde situatie zit, héél veel sterkte! Warme groetjes Tine
Hoi Tine,
Ik lees dat je jezelf ook wegcijferde en dat deed ik ook. Van de andere kant roept in mij dan meteen een stemmetje: ‘Helemaal niet waar, jij was altijd het dominantst’. Dat is wat mijn ouders en zus altijd zeiden en me lieten weten en voelen. Als ik naar mezelf kijk begrijp ik dat ook dat ze dat zeiden, want ik was ook degene die altijd overal een mening over had. Zij hadden eigenlijk nergens een mening over. Dat vind ik nu achteraf opvallend. Het enige wat hun leven dreef is het bezig zijn met zichzelf via anderen. Ik kan het niet goed verwoorden, maar misschien snap je wat ik bedoel. Dat blijft maar aan me knagen in de zin van: Iedereen vindt mijn een dominante tante, dat hebben zij rondgestrooid, niet eens met zoveel woorden. Ik ben helemaal niet iemand van op de voorgrond. Ik ben eerder iemand van op de achtergrond. En dominant? Nee, ik neem graag de leiding over mijn eigen leven. Dat is mijn overleving geweest. Ik zie het meer dat ik op de been ben gebleven daardoor.
Lastig, maar dat is precies die verdraaiing waarmee een narcist werkt.
Bedankt Tine voor je reactie.
Hoi M, Heel herkenbaar. Ten opzichte van hen, die grijze muisjes lijken, of principes zeggen maar niet leven, geen onderzoek doen, mening niet kunnen onderbouwen, etc. ben je dan lastig, moeilijk, dominant, een zeur, etc.
Zo rot is het, die stem is diehard en maakt dat je je zelf schuldig / rot / lastig voelt voor veel mensen.
Tenminste, dat is hoe ik het ervaar.
Nu nog, veel mensen lijken zo onbewust te zijn, zo ‘simpel’, oid. Ik heb inhoud en breed kijken altijd belangrijk gevonden, wat maakt dat veel mensen je ‘sterk’ vinden in overtuigen. Hoe eng dat is, als juist dat maakt dat je nooit liefde kreeg, niemand je begrijpt, en mensen je te eerlijk & hard vinden. Misschien drijf ik af, en heb je dit niet, het rakelt lig veel op blijkbaar, het lezen van dit stuk. Niet ‘gezien’ worden is zo verdomd pijnlijk.
Het is zo fijn dat ik je website gevonden heb! Ik ben 77 jaar en begrijp door jouw duidelijke uitlegbetreft narcisme hoe deze ziekte zich openbaart, het kwartje is gevallen zoals dat heet! Mijn moeder was een narcist, en het blijkt dat mijn dochter 57 jaar het ook is. Zeker dat ik het niet ben! Mijn moeder leeft natuurlijk niet meer, maar mijn dochter wel en met haar heb ik nu mee gekapt! Een vreselijke beslissing, maar het moest gewoon, ik ben blij met de bevrijding. Ik ben een gelukkig mens! Bevrijd van de narcistische druk! Ik vind en vond het jammer dat je dit probleem met niemand kan bespreken. Het is een schimmig onbekend onderwerp. Dankzij jou heb ik mijn leven weer op de rit! Dank en groeten Frances
Lieve Frances,
Je bent 77 jaar en nu pas weet je zeker dat je je leven geleefd hebt met twee narcisten: je moeder en je dochter. Wat ontzettend erg en pijnlijk. Het is op zich al zo pijnlijk dat deze twee mensen de narcisten zijn. Twee mensen waarvan je onvoorwaardelijkheid verwacht en waar je zielsveel van houdt. Althans, dat zou normaal zijn. En dat je nooit geweten hebt dat narcisme de ellende in je leven heeft veroorzaakt, dat je daar nu achter komt hier op de website na zoveel jaar en op deze leeftijd. Ja, gelukkig dat je erachter bent gekomen, maar wel erg, heel erg verdrietig dat dat nu pas het geval is.
Dan gun ik jou nog een aantal hele warme jaren met veel momenten van geluk en dankbaarheid. Fijn dat je je reactie plaatste. Dankjewel.
Liefs, M
Goed en herkenbaar verhaal.
Dank en groet, F
Een eerste reactie. Je verhaal is zo goed geformuleerd, dat ik me helemaal kan inleven. Twee zaken steken er voor mij bovenuit: het onbekend zijn van narcisme bij jou en inderdaad bij anderen en het moedeloos gevoel daarbij en, dat je het beu bent om je verhaal te vertellen, want je hebt het gevoel, dat je net zo goed tegen een muur kunt praten. Zoek een goede therapeut(e), want die luistert om je te begrijpen i.p.v. maar wat naar jouw gevoel, onzinnig te reageren. Van dat laatste word je niet vrolijk en van het eerste knap je op! Geloof in jezelf en weet, wie jezelf bent en dat ga je terugvinden! Begin bij het begin en bouw langzaam op. Zet voor jezelf alles eens in een schema op papier, in een tijdslijn, je hoogtepunten en dieptepunten vermelden en dan het doel, wat je wilt bereiken. Heel veel succes en het kost kruim, maar het is zeer de moeite waard. Je vindt jezelf weer terug! Mooi toch!?
Hoi Apa,
Dank voor je reactie.
Ik zie het niet als dat ik het beu ben om mijn verhaal te vertellen. Ik zou het nog wel 1000 keer willen vertellen, al snotterend in een zakdoek. Echt waar. Maar wie zit daar op te wachten? En ten tweede: Wie gelooft het nou, zo’n bizar verhaal. Daar zit niemand op te wachten.
Vandaar dat ik zó blij ben dat ik hier op de website van Iris kan vertoeven in moeilijkere tijden of wanneer ik behoefte heb aan enige bevestiging. Het doet me goed om steeds weer te lezen dat het écht bestaat, dat anderen precies datgeen vertellen wat je alleen maar kunt vertellen als je het hebt meegemaakt. Toch steeds de bevestiging dat het niet verzonnen is of zo. Het is ook zo bizar!
Ach lieve M.,
Wat herken ik veel in je verhaal. De twijfels over je eigen karakter, of zijn het toch de omstandigheden, het onvermogen om mensen dichtbij te laten komen, het verlangen naar rust en de onrust over wat voor emoties er ooit nog langs zullen komen bij de dood van je familieleden.
Ook dat je jezelf kritisch noemt nasr andere herken ik. Altijd op je hoede, de wereld is ten diepste onveilig door je jeugdervaringen. Die imprenting raak je nooit helemaal kwijt.
Maar jezelf begrijpen en jezelf vrijpleiten dat zou wel fijn zijn.
Je hebt een krachtige stap gedaan om meer jezelf te worden: verhuizen.
Lees, herlees steeds opnieuw het boek van Iris Koops en herhaal: het is niet jouw schuld.
Ja, zoals jij zegt, iedereen heeft een rugzak met ellende te dragen.
Probeer die ietsje lichter te maken door beetje bij beetje de overbodige ballast te lozen. Er is een wereld van licht.
Wandel in het licht en val jezelf niet meer zo zwaar.
Ik probeer het, en het valt niet mee.
Stom hè, dat t zo moeilijk is om jezelf recht te doen.
Ik doe een serie oefeningen om meer eigenwaarde te krijgen, met hulp van mijn psychologe. Het is niet makkelijk.
Ik blijf mezelf verwijten maken.
Als ik niets kan presteren ben ik chagrijnig.
Fijn dat je je nood hier wilt delen. Ik hoop dat het het iets verlicht.
Marjet
Lieve Marjet,
Wat een lieve reactie.
Het is inderdaad waar wat je zegt. De wereld is ook onveilig. Ik sta er vaak van te kijken dat de wereld nog draait. Ik zie, voel, hoor en beleef veel wat aan anderen voorbij gaat. Ik ben ook altijd alert, dat is aangeleerd natuurlijk. Mensen vinden me zelfstandig en dat ben ik ook en dat wil ik ook graag zijn en zo houden. Ik heb de regie over mijn eigen leven. Echter achter die zelfstandige vrouw zit ook maar een gewoon normaal kwetsbaar mens. Dat verwachten mensen niet van me. Ach ja..
Lieve M,
Heel moedig en sterk van je! Heel goed dat je verhuisd bent. Er zijn maar weinig mensen dje het begrijpen. Ze worden allemaal gemanipuleerd. Maar jij weet de waarheid en zo is die! Af en toe heb ik ook wel eens een twijfel en vraag ik me af… ben ik nou de enige die dit ziet?…Maar alle
Puzzelstukken vallen op zijn plek. Het is zo, alleen zien anderen het niet omdat ze zo goed zijn in hun rol. Ik begrijp je gevoel dat je wil weten wat ze doen, ik heb dat ook. Maar loslaten is idd het beste, je eigen leven leiden. Loslaten en voorruit kijken. Dat geeft je meer rust.
Veel sterkte en plezier je nieuwe woonplaats. Het zal je zeker rust geven. Ik heb het ook gedaan, verhuisd. Is een super zet geweest! Ben weer aan het sporten en leer nieuwe mensen kennen. Heb een nieuw leven. Liefs het ga je goed meid! Je bent een topper! Groetjes C
Lieve anti narcist,
Of het moedig is en sterk.. tja.. Het was meer noodzaak. Ik wil nu ik weet hoe de vork in de steel zit, ook nog wat jaren leven in vrijheid. Daarvoor moest ik echt verhuizen. Ik heb het geluk dat ik drie kinderen heb waarmee ik een fijn contact heb en een lieve man. Ik ben ook ooit gescheiden nog. De vader van mijn kinderen heeft ook narcistische trekken. Hij was altijd zo zielig en droeg nergens de verantwoording voor. Hij dronk teveel en verdraaide de boel steeds. Altijd heb ik hem de hand boven het hoofd gehouden. De kinderen naar hem toe geduwd in plaats van bij hem weggehouden. Echter nu ze alle drie volwassen zijn hebben ze na veel confrontaties en vooral teleurstellingen het contact met hem verbroken. Daar heb ik helemaal geen vinger in meegeholpen. Dat deed me stiekem erg goed. Dat heb ik niet gezegd tegen mijn kinderen. Dat blijft voor mezelf. O, wat heb ik daar geluk bij!! Dat realiseer ik me heel goed. Ik weet wat narcisten kunnen en ik lees hier zoveel moeders en vaders die hun kinderen niet meer zien of sores hebben met ze vanwege een narcistische (ex-)partner of opa/oma.
Je hebt een eenzame goede strijd gestreden, en uiteindelijk jezelf niet verloren laten gaan. Koester de binding met jezelf. Ik acht jou hoog.
‘Ik acht jou hoog’. Wat superlief! DANKJE!
Sinds ik weet wat narcisme is en narcistisch gedrag doorzie, is mijn schuldgevoel te kort te schieten in de ogen van mijn familie helemaal weg. Ik zwijg ook niet meer over hoe mijn ouders mij al 55 jaar behandelen en over de pijn die dat veroorzaakt heeft. Nu wil ik alleen nog anderen waarschuwen in de hoop dat de emotionele schade die narcisten aanrichten weer wat kleiner wordt.
Hoi Annaberg,
Dankjewel voor je reactie!
Ik moet je zeggen dat ik ook geen schuldgevoel heb naar mijn familie toe. Dat heb ik ook nooit gehad. Voor mij was het altijd al duidelijk dat de vervelende dingen die er gebeurde binnen ons gezin: de confrontaties, de leugens, de verdraaiingen en de rare spelregels die altijd negatieve roering brachten niet aan mij lagen. Het bleef eigenlijk altijd in het midden bij wie ze dan wél lagen. Ik vond toen al dat het erop leek dat niemand het op wilde lossen en alle nare
of rare dingen voorbij liet gaan alsof er niets was gebeurd. Ik wilde het steeds oplossen, verklaren, uitleggen en niet eens met ruzie. Maar gewoon oplossen, schoon schip maken en verder.
Niemand nam ooit de schuld op zich en sprak iemand al uit dat de schuld bij hem of haar lag, dan zat er altijd wel een maar aan vast waardoor de verwarring of de nare bijsmaak bleef. Wat vooral blijft hangen is dat het onopgelost blijft en dat zij ermee weg komen. Ik heb er de nare bijsmaak van (en dat is zacht uitgedrukt zoals je weet) en zij niet. Zij hebben iedereen achter zich en ik ben alleen. Daar hebben ze wel voor gezorgd en dat lukt ze nog ook. Dat is onbegrijpelijk en ook onverdraaglijk. Maar helaas, dat is waarmee je moet zien te dealen. Je moet zien te dealen met het onrechtvaardige. Ja, heel moeilijk. Het zou fijn zijn als de wereld weet wat narcisme doet, dan hoef je niet alleen te lijden.
Inderdaad. Zij lijken ermee weg te komen. Spannen samen en vertellen rond dat ik de moeilijke ben. Mijn man en kinderen weten hoe de vork in de steel zit en ik heb ondertussen ook met twee nichten en een neef gepraat. Ik weet dat ik recht in mijn schoenen sta, zonder persoonlijkheidsstoornis of verslaving. Ooit schrijf ik er een boek over.
dat boek wil ik zeker lezen 😀 Ik heb nu al 10 jaar geen enkel contact meer met familie, tantes, nonkels, neven nichten, mijn moeder heeft iedereen in haar macht helaas. Ik zie hen soms reageren op de FB van mijn dochter en klik dan bvb vind ik leuk of ik post een eigen reactie. Dan zou je denken stuur eens een vriendschapsverzoek… zij stuurden nog nooit een vriendschapsverzoek naar mij, ik ooit wel naar hen maar na 3 maand was dat nog altijd niet aanvaard en heb het dan maar geannuleerd…
zo herkenbaar, ik ontdekte ook nog maar een jaar of 2 geleden de term ‘narcist’ en ik beleefde jouw verhaal van het verhuizen en de familie die partij kiest en mij gek verklaart als geen ander! Ik brak in 2007 met mijn moeder en daarop volgde de hele familie haar. Nooit werd mij om één woord uitleg gevraagd, nooit deed iemand ook maar één poging om de andere zijde van het verhaal te horen. Natuurlijk niet mijn moeder én broer hadden iedereen voldoende duidelijk gemaakt dat ik een serieus mentaal probleem had, dat ik aaneen hing van de leugens, dat ik een ruziezoeker enz was. Je kan je daar niet tegen verdedigen helaas want dan lijkt het wel of je jezelf wil goedpraten. Zeer confronterend dus opnieuw jouw verhaal. Maar even herkenbaar is dat vrij kunnen ademen, vrij kunnen lachen, vrij zijn om jezelf te zijn na de verhuis! Dat heerlijke gevoel wil ik voor niemand meer op geven! Ik trek me op aan dat gevoel en aan de herinneringen van de hel waar ik niet meer naar terug wil! Ik wens jou veel succes om vol te houden!
Hoi M
Wat heb je al niet moeten doorstaan tot je zover komt en deze stappen heb moeten maken om weer een normaal leven te kunnen leiden. Het is herkenbaar en het raakt me!
Zelf ben ik bekend met de visuele circus waar Je iedere keer in beland.
Zelf kan ik er nog mee omgaan met het water aan mn lippen en af en toe terug trekken en mezelf afsluiten van alles en iedereen.
Een geblokkeerd hoofd, accepteren en me ondertussen goed voelen.
Via mn zonnevlecht de verbindingen loskoppelen om vervolgens weer als mezelf verder te kunnen in dit leven.
Weten dat de verhalen door het dorp hoppen en stapje voor stapje vooruit komen.
Eigenlijk weiger ik te vlugten nog niet weten of ik hier wel goed aan doe.
Twee kinderen weerhouden mij ervan elders een leven op te bouwen.
Het recept wat me op de been houd
2xde kennis van Iris
1xrode draad jan storms
1/2x nlp voor een overleving
100% intuïtie
Af en toe goed gesprek bij James
Een paar belangrijke vrienden
En dan mijn kinderen die laten zien hou jeje gedraagt als je onbevangen bent!
Ondanks de situatie
OTS uitgesproken voor een jaar
Dat houd mn verboregen nex wel bezig
Jammer dat cjg wel de macht heeft en nog niet de kennis! Ik blijf hoop houden.
Parlan doet onderzoek en maakt een paar filmpjes van 5 min. Steekhoudend? Geen idee! Sterkte iedereen groet M
Hoi Marcel,
Een man. Ja, ik weet dat er ook vrouwelijke narcisten zijn. Mijn zus bijvoorbeeld. Toch heeft haar man er geen idee van wie zij is. Ze leiden dan ook wel ieder hun eigen leven. En haar man ziet eigenlijk niks, zonder dat ik zeg dat hij dom is. Dat is ook zo’n punt wat moeilijk is. Waarom zouden ze mij geloven. Mijn zus heeft immers een ‘leuk gezin’: een man en twee zoons. Haar kinderen zijn klein gehouden en niet erg zelfstandig daardoor. Dat vind ik althans. Emotioneel ie niemand daar gegroeid. Iedereen in haar gezin doet wat ie doet, maar persoonlijke groei zit er niet echt in. Tja?? Is dat nodig dan? Mmmm, als je het niet weet, lijd je er ook niet onder. Maar ik zie het en ik zou het zo niet willen.
Oef, het is maar goed dat ze me niet hoort…
Hoi Ilse,
Erg hè, dat niemand er ook maar een seconde aan denkt om ook aan jou eens te vragen hoe het zit. Dat heb ik als zo wereldvreemd ervaren. Dat heeft bij mij járen geduurd voordat ik dat kon laten rusten. En al deed ik mijn verhaal, dan voelde ik al snel dat ik net zo goed tegen de muur had kunnen vertellen. Inderdaad, het probleem ligt dan bij mij: Ik ben een zeurpiet, ik ben ongezellig en ik ben altijd zo negatief. Ja, de boel omdraaien jarenlang, dan geloof je er zelf bijna in. Ik heb altijd geweten dat het niet waar was wat zij zeiden, maar ik kon het niet bewijzen aan anderen. En dat wilde ik, dat anderen zouden zeggen dat ik het goed zag. Gewoon een bevestiging. Dat krijg je niet. Dat is zo vreemd! En dat is superfrustrerend. Het enige wat je ermee kunt is er niets mee doen. Maar dat is een moeilijk iets. Dat leer je op den duur. Dat móet je wel.
Het is ondertussen al langer dan 10 jaar en dat blijft mijn enige frustratie die og sporadisch eens de kop opsteekt 😉 Iemand zei mij ‘ge moet vergeten en vergeven!’ Dat vergeven dat kan ik, maar dat vergeten dat lukt nooit!
Lieveke, ik ben zo mee met wat je schrijft…
Een vraag? Ben je daarna nars. nog in je leven tegengekomen?
Mijn verhaal ligt een beetje anders.
Ik schrijf dit niet omdat ik zonodig n reactie wil geven naar omdat ik het nodig heb.
Maar in ieder geval, dank u.
Bij mij is er n nuance.. Mn moeder is nars en mn vader is hsp, mn zus is nars en ik ben hsp….
Lang vr k door had wat wat was, (ik was toen 24, ben nu 47) heeft mjn zus , “eindelijk” tegen mij gezegd dat mijn eigen moeder mij nooit gewild heeft…. N dag na ik getrouwd ben.
Nu, na jouw verhaal gelezen te hebben, kan ik zien hoe het echt was.
…
Mijn vader die zag hoe ik kapot gemaakt werd door mijn moeder, mishandeld werd, maar er niks aan deed door zijn eigen afhankelijkheid van de goedkeuring van zijn narcist.
Jij bent 25km verhuisd…niet ver genoeg want je kan niet verhuizen van wat je meegemaakt hebt.
Ik woon eindelijk aan de zee maar mn moeder kijkt, en veroordeelt, nog altijd….en mn vader zegt ‘ja’…
Hoi Lucy,
Je hebt gelijk. Je kunt verhuizen als je wil, maar ontvluchten kun je het niet echt. Het zit in me, in mijn systeem. Ik moet ermee leven en toch… toch vind ik dat ik véél meer vrijheid heb nu ik verhuisd ben. Alles is nieuw. Niets herinnert me hier aan vroeger. Dat is luxe vind ik. Eerst liep ik de voordeur uit en was meteen al alert op wie ik allemaal tegen kon komen. Dat heb ik hier niet. Ik loop nu de voordeur uit voor mijn doel: boodschappen doen, shoppen voor de lol etc.
Dat geeft mij veel vrijheid. Ja, in mijn hoofd blijft het zitten en als ik dat door laat sijpelen naar mijn gevoel raakt het me. Ik kan er alleen niets mee, dus ik probeer dat gevoel zo weinig mogelijk aan te spreken wat dat betreft. Ik probeer te leven in het hier en nu. Niet makkelijk, maar het lukt me hier in deze ‘schone’ omgeving stukken beter.
Ik ben de narcisten nooit tegengekomen. Ze komen niet deze kant op. Mijn vader is te oud daarvoor en mijn zus kwam ik sowieso nooit tegen. Zij wil mij niet tegenkomen denk ik zelf. Ze weet heel goed dat het niet goed is wat ze gedaan heeft en gaat die confrontatie uit de weg, zodat ze zelf in elk geval een zo lekker mogelijk leven heeft. Ze winkelt in winkels waar ik niet kom. Maar ook mijn familie kom ik niet tegen hier. En zou ik ze tegenkomen dan zie ik wel hoe ik reageer. Het is in elk geval geen dagelijkse kost meer.
Groetjes,
M
Ongelooflijk herkenbaar. Ontzettend moedig dat je de stap hebt genomen om te verhuizen! Dan kun je jezelf zijn. Als ik in mijn geboortestad kom heb ik hetzelfde. Ik word overmand door gevoelens van vroeger. Ook al weet ik dat ik niet meer diegene ben. Soms voelt dat dan wel zo. Ja.. ontzettend ontzettend jammer dat je je familie niet meer ziet. Maar wat ik al jaren geleden heb geleerd toen ik 19 was en me losmaakte van mijn narcistische moeder (omdat het moest, niet omdat ik wilde) is: je kunt beter alleen zijn en je een wees voelen, dan je slecht te laten behandelen door je vader/moeder en je leven aan je voorbij zien gaan. Letterlijk kapot laten gaan. Heel goed dat je voor jezelf hebt gekozen!! Er zullen echt mensen op je pad komen die van je houden en die als jd familie zijn. Dan pas weet je wat het is als iemand echt van je houdt. Ps. Ik praat er ook met bijna niemand over. Het is misschien moeilijk voor anderen dit te begrijpen als ze het zelf niet hebben meegemaakt. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe!!
Hoi Carina,
Het is inderdaad zo dat ik me móest losmaken van m’n narcistische ouders en dat ik dat niet wilde. Dat laatste, het niet willen, dat is geen optie helaas. Dat duurde lang voordat ik dat aandurfde onder ogen te zien. Niet te doen eigenlijk, maar het moet inderdaad. Te triest voor woorden, maar uiteindelijk moet je wel voor jezelf kiezen, anders heb je geen leven meer. Een pijnlijk en onnatuurlijk proces wat je alleen moet doen, want de omgeving heeft geen flauw idee wat je meemaakt en waar je doorheen gaat. Wat zou het fijn zijn als de diepe impact van een narcist alom bekend zou zijn.
Ik ben enorm blij met Iris. Als ik haar niet was tegengekomen geloof ik niet dat ik zover was als ik nu ben.
Dankjewel. Jij ook!
Moedig wat je gedaan hebt. Jezelf letterlijk lucht gegeven om te ademen en te leven. Weg uit de verstikking die je klein en afhankelijk maakt. Ik hoop en wens je veel liefde en kracht en nieuwe veilige en betrouwbare mensen op je pad. Het is een bizar proces, een film waar je soms in zit en naar kijkt. Ik hoop van ganser harte dat er meer openheid over komt. Het is een vreselijke eenzame weg. Sterkte en geniet !! Warme groeten, hetty
Phh M., een lang verhaal en ook herkenbaar. Blijf bij die narcisten weg want ze zuigen je leeg, hoe moeilijk het ook voor jezelf zal/ kan zijn. Bij deze een “warm hart onder je riem” en zorg goed voor jezelf.
Liefs Jose
Dit is zo herkenbaar, ik kom uit een huwelijk van 21 jaar met een narcist en twijfel ook nog elke dag of ik het dan zo verkeerd begrepen heb, en het toch aan mij ligt!? Ook ik ben al mijn vrienden en kennissen kwijt. Gelukkig wel ouders die het proberen te begrijpen maar mijn kinderen worden nog zo door hun vader beïnvloed dat onze relatie nooit meer zal zijn wat het was, vader heeft het zo gerafineerd gespeeld dat alles mijn fout is( was altijd al zo) en dus blijf ik de boeman in ons verhaal. De clou is om bij jezelf te blijven maar dat blijf ik lastig vinden. Lieve groet Miranda
Hoi Miranda,
Die twijfel…. dat is zo vervelend! Ik heb hem ook nog altijd: Was ik dan toch niet te veeleisend? Had ik niet beter gewoon mijn mond kunnen houden? Had ik gewoon de dingen moeten blijven doen die ik altijd deed? Had ik niet zo moeilijk moeten doen om aan te geven wat mij dwarszat? Had ik…
En ondertussen word ik er ongelukkig van, van al die gedachtes en de narcisten leven vrolijk verder. Precies waar ze je willen hebben. Mijn gevoel, mijn verstand: dat telt allemaal niet mee voor ze. Ik moet niet zeuren, maar vooral ook niet te blij zijn.
Oh, nu ik dat zo schrijf denk ik: “Ja, dat klopt precies’. Ik mag gewoon blij zijn!
Ik zou geen verwijten naar mezelf maken. Heb ik ook wel gedaan, want ook bij mij was alles mijn schuld. Ik maar denken en nachten wakker liggen, wat ik dan wel niet gedaan had. Het heeft zelfs mijn baan gekost, want ik maakte fouten, grote fouten; ik was mezelf niet meer! Ik begrijp jullie wel, maar probeer daarmee te stoppen. Met een “gek” omgaan, het is………………..onmogelijk.
Ik zing graag en op een gegeven moment vroeg de dirigent van een koor, of ik een solo wilde zingen. Ik heb toen gezegd erover na te zullen denken en ik heb thuis zitten huilen, want ik bleek waarschijnlijk toch iets te kunnen. Het lijkt iets nietigs. Het zijn dikwijls hele kleine dingen in het leven, waardoor je weer wat “poko.” ( ik mag geen merknamen noemen) in je lijf krijgt en daar vraag je niet om, maar ook die dingen kunnen je overkomen. Positieve dingen en wat “krachtvoer” heeft ieder mens op zijn tijd nodig. Het kost wat tijd, maar probeer eerst die “mantel van schuld” af te leggen en probeer wat lichter stappen voorwaarts te maken. Het is geen kattenpis, het duurt lang, je lijdt, je bent verward, maar uiteindelijk red je het.
Ik zou zo iedereen willen helpen “knokken.” Sterkte en succes mensen!
Mooi duidelijk verhaal over onmacht. Nooit je gelijk kunnen halen. Heel frustrerend. De kracht om het te accepteren vind ik super. Ik heb daar heel veel respect voor. Ik probeer het ook te doen maar soms laat ik me even gaan. Daarna denk ik…..ze weten gewoon niet waar je over praat.
idem hier, goed geformuleerd!
Hoi Wilma,
Dankjewel voor je reactie!
Accepteren. Het is je erbij neerleggen, stoppen met de gewelddadige energieverslindende nutteloze strijd, je verlies nemen, niet te beschrijven onderhuids onrecht wat je is aangedaan voor lief nemen, zelf je eigen wonden likken.
En dat is niet makkelijk en alles behalve terecht of rechtvaardig. Dat is er ook zo moeilijk aan vind ik. Dat loslaten en daarmee omgaan. Dat stuk blijft in mijn rugzakje en daar moet ik het mee doen. Ik heb het toch aardig wel een plek kunnen geven en dat klinkt alsof ik het kwijt ben. Dat is niet zo. Ik voel het dagelijks, maar ik ben tevreden met mijn leven zoals het nu gaat. Gewone kleine alledaagse dingen die me goed doen. Dat mag ik, zomaar, zonder dat iemand zonder woorden me zegt dat dat verkwisting is of dat op een andere manier probeert teniet te doen. En daar doe ik het voor. Dit is van mij en daar ben ik heel tevreden mee én héél erg zuinig op. Dat nemen ze me niet meer af (hoop en denk ik;)).
Die eeuwige zelftwijfel.
Het wantrouwen in elke ander die op je pad komt.
Of vertrouwen en daarna erachter komen dat het vaak niet zuiver is.
Het is zo’n schok om erachter te komen dat er veel mensen zijn die je de duisternis in willen trekken, je nodig hebben voor zichzelf.
Al met al. Kan niet veel extra’s toevoegen aan de reacties die al geschreven zijn, behalve dat het zo herkenbaar is en zo fijn om te lezen dat verhuizen je goed heeft gedaan.
Alle beetjes helpen dan maar, denk ik dan.
Digitale knuffel en keep on going!
Hoi Marijke,
Dankjewel!
Zó herkenbaar wat jij schrijft! Ik vind het nog steeds regelmatig verdrietig en teleurstellend hoeveel mensen er inderdaad zijn die proberen zichzelf over mijn rug beter te laten voelen, mee willen liften met mij. Ik merk dan wel op dat ik dan wel mezelf moet levelen aan hen en daar ben ik nog altijd goed in. Vervelend vind ik het, maar soms kan het ook niet anders. Ik wil
daarmee anderen niet kwetsen. Maar het is lastig om dan toch netjes en aardig te blijven, zonder dat ze van me willen ‘eten’.
Leg ik het goed uit? 🙂
Jazeker, ik keep on going!
Groetjes!
Hoi Marijke,
Ik reageer graag nog even op je reactie van 28 mei. Ik kon er daar niet rechtstreeks op reageren, dus doe ik het hier. Er staat geen ‘beantwoorden-linkje’ onder die tekst.
En ik vind die reactie van je zo supergoed. Precies zoals ik het ook beleef. Het zouden mijn woorden kunnen zijn. Ik zeg het ook vaak thuis, waar ze me veel verder kunnen begrijpen en begrijpen ze me niet, dan maken ze tijd voor me. Hoe vaak reageer ik op anderen en krijg ik een reactie terug waar ik van schrik, omdat ik voel dat ze niet begrijpen wat ik zei, wat ik bedoelde. Heel erg lastig! Ja, noem het dom of minder ontwikkeld of? Maakt niet uit, maar ik mis dat stuk wel erg in mijn leven. Voel me daardoor vaak op mezelf aangewezen.en het zou leuk zijn als ik zulke uitspraken gewoon kan delen. Dus ik vind het superfijn om het hier te lezen van jou! Bedankt!
Wat een onvoorstelbaar herkenbaar verhaal.
Ik ben 54 jaar, en begin nu pas in te zien, wat een narcistische vader voor impact op mijn leven heeft. Eigenlijk herken ik nu pas het patroon.
Op 18 jarige leeftijd ben ik al van huis weggegaan, met hulp van maatschappelijk werk, omdat het thuis vreselijk was. Een moeder die niet tegen haar man is opgewassen en daardoor haar vlucht heeft genomen in benzodiazepinen en drank. Een vader die de stemming in huis bepaald. Zijn wil is wet, en wat die wil is, moet je maar afwachten. Losse handjes, als hij zich machteloos voelde schuwde hij geweld niet. Ik ben goed opgevangen, maar het was toch een hele moeilijke strijd.
Altijd hebben ze mij betrokken bij hun huwelijk problemen. Bij al hun problemen. Ik had dan het gevoel iets voor ze te kunnen betekenen, hoopte op een stukje erkenning. Was het weer enigszins opgelost, kreeg je een trap na, en werd je een bemoeial genoemd, sterker nog, kreeg ik overal de schuld van. En steeds weer trap ik erin.
Want je wil toch je ouders helpen? Je wil toch dat ze het goed hebben?
Maar ze willen geen hulp, ze willen iets in stand houden.
Nu worden ze ouder, wat meer hulpbehoevend, en weer ben ik in de valkuil van redder gestapt.
Ga mee naar artsen (uiteraard op verzoek van mijn ouders), regel vanalles voor ze, het huis word opgeknapt omdat er een brandje is geweest enz, zodat ze weer vooruit kunnen, steeds in overleg met vooral mijn vader (want als het hem niet zint, is er geen land mee te bezeilen). Mijn moeder is dusdanig gemanipuleerd dat ze niet meer voor zichzelf kan denken. Ook haar medicijnverslaving speelt haar parten.
En jawel, alles loopt nu weer een beetje, dus is wederom de reactie: Wij hebben je hulp niet nodig, je bemoeit je ermee, en je dringt je op. Wij kunnen alles zelf.
Het moeilijke is, om te zien, dat ze het echt niet meer zelf kunnen, er echt hulp nodig is. Mijn vader wil geen hulp van buitenstaanders accepteren. Ziet dit duidelijk als een bedreiging. Daarom geeft hij nu mij de schuld van bemoeizucht.
Door dat het mis ging, hebben ze me ingeschakeld, ben ik mee geweest naar de huisarts, want ik moest uitleggen hoe de situatie was. Dat konden ze zelf even niet meer. De huisarts heeft naar aanleiding van dat gesprek een notitie gemaakt dat het kwetsbare ouderen zijn. En dit word mij nu kwalijk genomen.
Ben er weer ingetrapt. Herken het patroon, maar kan het niet doorbreken. Wel weet ik, dat ik voorlopig even afstand van ze ga houden. Begrijp de gedachtengang niet, en blijf er maar over piekeren.
Het is een aantrekken, je ophemelen, en weer afstoten en vernederen.
Het is moeilijk om hierover met anderen te praten. Het is zo bizar, zo onvoorstelbaar wat er allemaal gebeurt, dat het ongeloofwaardig is.
Ik weet dat ik hun situatie niet kan veranderen, ik moet accepteren dat daar twee ongelukke mensen elkaar negatief in stand houden, die regelmatig hun problemen bij mij neerleggen. En de schone schijn naar de buitenwereld willen ophouden.
Ik moet leren hoe ik er mee om moet gaan, zodat het mij niet schaadt.
Fijn om dit eens te kunnen ventileren.
Mar.
Hoi Mar,
Zo ging het bij ons thuis ook. Ze gaan op een onbegrijpelijke manier met je om. Mij hadden ze ook steeds nodig, vooral als er iets moest gebeuren. Bijvoorbeeld iets opknappen of met mijn moeder naar artsen e.d. als vader niet meewilde (daar had ie geen zin in, dat vond ie maar saai). Ik mocht vooral opdraven als het om iets was waar niemand op zat te wachten. Ik voelde me daarbij ook nog eens gevleid, blij dat ik voor ze mocht en kon zorgen. Ik wilde dat ook graag. Mijn hulp werd niet in dank afgenomen. Ja, dat zeiden ze wel, maar hun gedrag daarop was echt heel anders. Nooit was het genoeg. En als alles weer opgeknapt en geregeld was mocht ik wegblijven. Ik hield ze steeds in het oog, omdat ook ik zag dat ze hulp nodig hadden. Ik gaf ze gevraagd en ongevraagd hulp. Ongevraagde hulp gaf ik ze op een manier die ze zelf niet door hadden. Ik wilde ze namelijk niet kwetsen. Ach, het is niet te begrijpen en niet te beschrijven.
De een zei dit en de ander dat. Ik maar proberen om de lieve vrede te bewaren.
Ook bij hun brand. Hun huis is afgebrand. Ik heb het vermoeden dat pa de brandstichter is geweest. Maandenlang was ik in de weer voor ze. Opvang bij mij in huis. Ik werk zelf en ik had toen nog twee kinderen thuis wonen. Ook moest ik vooral met vader overleggen, want ja, dat moest gewoon, ook van ma, want anders werd pa zo ongelooflijk onredelijk, dan kon je helemaal niets meer.
Alles opgeknapt voor ze, alles geregeld. Met liefde, echt waar! Ik dacht echt dat ik ze nu eindelijk voor me gewonnen had. Maar niks was minder waar. Zij woonden in hun nieuwe appartement. Nu woonden ze op loopafstand van mij. Ik zou ze met alle liefde van de wereld laten genieten van hun oude dag. Ze bedankten me regelmatig, maar altijd met een maar…. Nooit was het genoeg, nooit was het klaar. Elke dag kwamen ze bij me aan de deur. Wat? Meerdere malen per dag! Ik kroop weg, wilde niet meer open doen. Ik had geen leven meer. Dan gingen ze me bellen. Nam ik niet op, dan belden ze mijn kinderen. Er was geen houden meer aan. Ze namen alles van mij, van mijn kinderen, mijn gezin, mijn leven. Ik was er kapot van. Ik zei er regelmatig wat van en dan zeiden ze dat ze dat begrepen. Ja, woorden… maar daden zeker niet!
Mijn zus had zich al die maanden niet laten zien. Ook een verborgen ‘lieve’ narcist. En zoals een narcist dat kan en doet: Zij werkte op afstand tegen. Ze had overal kritiek op. Dat uitte ze naar onze ouders per telefoon. Ik moest dat steeds aanhoren. Ik zei dat ze best wat kon zeggen als ze meegeholpen had en daar werden mijn ouders dan weer quasi verdrietig van. . Ze wisten heus wel dat dit niet kon, maar dat doet er niet toe. Ik doe er niet toe bij ze. De enige die er toen doen zijn ze zelf.
Op n dag zat mijn vader bij mij in huis, huilend. Binnengelaten door mijn kinderen. Ik schrok. Hij vertelde me dat nu het huis klaar was ik beter naar de achtergrond kon verdwijnen zodat mijn zus weer kon komen. Ik was er kapot van en mijn kinderen nog meer.
Ik had naast al dit werk ook nog geprobeerd om het contact met mijn zus beter te krijgen, maar zij wilde niet. Ook wel begrijpelijk als je weet wat ze me allemaal heeft aangedaan. Ze heeft me zo zwart gemaakt overal. Daar ben ik vooral achtergekomen na de breuk.
Ik heb voor de zoveelste keer met mijn ouders gesproken, besproken, uitgelegd etc. Ja, begrip alom. Met woorden. Maar dat was het dan ook. Ze gingen gewoon door: Langslopen, aanbellen, bellen, schrijven. Niet te geloven, echt niet. Manipulatie ten top. Pa over de rug van ma. Ma die nóg depressiever werd of zich nóg depressiever gedroeg. Ik weet het niet meer. Alles is mogelijk. Ik kon niet meer. Ik heb ze herhaaldelijk gezegd dat ik de contacten wilde verbreken. Dat dulden ze niet natuurlijk. Uiteindelijk heb ik dat ineens gedaan. Ik moest wel. Mijn gezin ging er aan kapot. Mijn kinderen ook. Dat kon niet. Dat was voor mij de grens. Ik liet ze niet meer binnen, nam niet meer op, negeerde ze. Toen hebben ze nog alles en iedereen ingeschakeld. Ik was ongelooflijk egoïstisch natuurlijk. Hoe kon ik! Ma had geen leven meer. Ma pleegde zelfmoord en ik ben natuurlijk de dader.
Nou, ik ben er vanaf. Ben er kapot van geweest, maar heb me nooit schuldig gevoeld. Het is haar keuze en ik zeg nu: Knettergek waren ze. Allebei!
Heftig, en wederom herkenbaar. Ook heb een zus, met ook van die trekjes. Ze was vroeger het lievelingetje, en kon niets fout doen. Ze was sneaky, en zorgde dat ik de schuld kreeg. Tegenwoordig bemoeit ze zich er niet mee, nou, net als bij jou, met commentaar leveren via de telefoon naar mijn ouders toe, hoe wij het anders zouden moeten doen. Maar vooral niet naar mij bellen. Ik heb haar zelf gebeld, maar ze vond dat als het mijn ouders betrof, hun haar maar zelf moeten bellen. Ze wil geen contact met mij. En als ze iets voor ze heeft gedaan (komt zelden voor), moeten we veel aanhoren hoe goed ze wel niet is.
Ik ben er zo klaar mee, maar vind het moeilijk om los te laten. Het zou toch zo niet moeten gaan?
Goed van je, dat je het achter je hebt kunnen laten.
Hoi Marian,
Ja, ik heb het achter me kunnen laten. Maar het blijft een enorm probleem dat narcisme zó onbekend is en zó onderschat wordt. Het is een heel ernstig probleem. Met de psycholoog die ma had had ook ik destijds, samen met mijn moeder, intensief contact. Hij heeft me nooit iets gezegd over narcisme. Hij heeft volgens mij nooit geweten wat dat is. Ik wist het ook niet. Pas later las ik hier over narcisme en viel ik achterover van verbazing. Ik wist meteen dat dít het was. De psycholoog heb ik toen nog eens gebeld en hij heeft een uur aan de telefoon gehangen met me en luisterde. Ik legde uit over narcisme, wat ik gelezen had en hoe het rijmde met ons leven. Hij zei dat hij op deze site zou lezen. Ach, ik heb er nooit meer wat van gehoord. Hij zal me vast ingeschaald hebben als dochter in rouw die haar verdriet wilde delen. Ook de huisarts van mijn ouders heb ik uitgebreid geschreven met verwijzing naar deze site en het boek. Niks meer van gehoord.
Ik kan nog altijd alleen maar hier terecht. Mijn verhaal is nog nooit ergens anders erkend.
Ik wens je heel veel sterkte en als je weer eens twijfelt of het moeilijk hebt, dan kom je hier maar om jezelf te bevestigen. Dat helpt mij altijd nog.
inderdaad, vele jaren psycholoog gezien en pas toen ik het boek hier in handen kreeg begreep ik ineens alles wat er in mijn leven was gebeurd en was ik wat beter gewapend voor de toekomst! Ik doe er alles aan om narcisme onder de aandacht te brengen want zo goed als niemand heeft er ooit al van gehoord! Er zouden nochtans veel mensen geholpen zijn mocht dit beter gekend zijn!
Wat voor mij het moeilijkste is om los te laten is mijn moeder. Ze is zijn slachtoffer. Gevlucht in een verslaving aan kalmeringstabletten. Ze wil hiervoor wel hulp, om er vanaf te komen, maar dat staat mijn vader niet toe. Hij beheerst haar leven, en isoleert haar van anderen. Voel me zo op machteloos dat ik haar niet kan helpen.
Ze heeft wel pogingen gedaan om bij hem weg te gaan, toen we nog klein waren. Op zijn knieën smeekte hij dan, en beloofde beterschap. Daar is ze ingetrapt. Volgens mij heeft ze zich berust in haar belabberde leventje. Alhoewel soms komt ze nog in opstand, hetgeen door mijn vader meteen word afgekapt. Ze is nu 80 jaar, en een onvoorstelbaar bang en angstig wezentje geworden, de weg kwijt door de pilletjes, altijd maar thuis. Het doet me pijn om dit te moeten aanzien, en niets te kunnen doen. Want mijn vader laat dat niet toe. Hij beslist wat goed voor haar is.
Ik ken jouw verhaal natuurlijk niet, maar ik was er ook altijd vooral voor mijn moeder. Ze was ook altijd depressief en slikte medicijnen. Ze gebruikte ook stiekem drank. Dat was voor mij niet om aan te zien en dat wist ze. Vandaar dat ze dat ontkende. In hoeverre de verhalen van vader dan weer waar waren is mij nog altijd niet duidelijk. Pa vertelde me dat hij ‘alweer’ een ladderzatte vrouw aan had getroffen en/of verstopte lege flessen drank. Ik heb nooit lege flessen gezien, maar misschien was het toch waar. Ik weet het niet. Ook aan anderen vertelde pa dit verhaal alsof hij dat met iemand deelde die hij vertrouwde. Iedereen trapte daar in. Ma moest hulp halen, dat vond men. Ach, teveel om hier te schrijven. Om ma ben ik nog járen gebleven. Maar nu achteraf zie het toch anders. Ma had ook stappen kunnen ondernemen en niet ik alleen.
Ma heeft ook vaak gezegd dat ze weg wilde. Dat was enkele jaren geleden nog het geval. Ik heb er toen bijgezeten als bemiddelaar, tussen die twee. Geheel onverwachts kregen pa en ma toen een brief thuis van een of andere makelaar dat pa een appartement zocht. Ma was zó overdonderd en kon dat niet begrijpen. Hoezo wilde pa weg? Ze was enorm boos en enorm vernederd en totaal kapot. Ik had pa wel door. Hij wilde helemaal niet weg, maar speelde de onschuld zelve, speelde het slachtoffer. En zo ging dat altijd.
Ma wapende zich altijd met ‘ik hang me nog een keer op’. Ik wist dat ze het zwaar had, maar kon haar niet helpen. Tegen de psycholoog zei ze altijd dat ze mij had. Ik was haar adem. Maar ik kon mijn adem niet langer met haar delen, want ik stikte zelf bijna. Ik heb er alles aan gedaan om mijn ouders uit handen te geven of het lot bij hen te laten, maar dat kon niet. Onmogelijk als er een narcist in verweven zit.
Toen ze door hadden dat ik echt niet meer kwam heeft pa dat aangegrepen en ma nog meer bewerkt. Zuslief heeft daar bij geholpen. Plots was zij ook weer van de partij. Ik was er kapot van, maar wilde niet meer. Als ma gescheiden was van pa, dan denk ik dat ik er nog niet vanaf was geweest. Pa had ma geheel in zijn greep. En ma dacht dat pa niet zonder haar kon.
Wat een verhaal. Vreselijk om alleen al zo opgevoed te zijn. Wij zijn beschadigd voor het leven. Ik weet dat contact verbreken voor mijzelf veel beter zal zijn. Het is mijn verantwoordelijkheid dat vind dat je je ouders op deze leeftijd niet kunt laten vallen. Ik ga wel hulp zoeken om niet steeds in hun valkuilen te trappen.
Het is fijn om hier zoveel er en herkenning te lezen.
Ja dat is heel fijn. Dat heb ik nog altijd nodig.
Gelukkig heb ik nu een lieve man die me vaak laat zien hoe iemand reageert die ‘normaal’ is opgegroeid. Ik twijfel nog vaak aan mijn beoordelingsvermogen als het om mijn situatie met mijn ouders gaat. Maar als mijn man een en ander beoordeelt, want hij heeft de laatste jaren mijn contacten met mijn ouders ook meegemaakt, is mijn twijfel meteen weg en vraag ik me af waarom ik toch zo snel steeds weer twijfel aan mezelf. Altijd maar weer dat stemmetje dat zich afvraagt of het allemaal wel zo erg was. En echt, als ik er even over nadenk was het eigenlijk veel erger dan het allemaal was…
Ja, je kunt hier veel informatie halen voor jezelf hoe je jezelf beschermt. Het is in elk geval al heel wat dat je weet wat er speelt, zodat je jezelf niet helemaal verliest.