Dit is een gastcolumn van B.
Opgegroeid in hetzelfde gezin, is mijn tweelingzus (identieke tweeling) volgens mij een narcist.
In de beginjaren was ik de stoere, sterkere zus en zij wist vaak niet hoe dingen moesten of gedaan worden, ze vroeg me altijd om hulp en ik deed het voor!
Later werd me verweten dat ik degene was die de baas over haar was en haar niet in haar waarde liet. Vaak heb ik gedacht of ik het verkeerd deed: was ik te bazig? Vertelde ik haar teveel wat ze moest doen?
Nee, ik heb haar altijd met raad en daad geholpen, tot acht weken geleden en altijd was het stank voor dank.
We (mijn man en ik) hebben haar zelfs meegenomen met vakantie (op onze kosten). Dat resulteerde in een nachtmerrie bleek (achteraf). Na drie dagen kreeg ik een ontzettend lange mail, waarin stond wat ik verkeerd gedaan, gezegd en zelfs gekeken had.
Natuurlijk wisten we vooraf wat we deden – het kon verkeerd aflopen – maar de tijd naar onze vakantie toe heeft de relatie tussen mij en mijn zus een goede nieuwe start gehad. Het was dan ook een dreun; geen enkel eigen inzicht, geen eigen verantwoording nemen voor haar eigen stuk. Dat was er niet want volgens haar had ik het allemaal gedaan.
Het gekke is dat ik twijfelde aan mezelf, heb ik het echt zo gedaan zoals ze zei?
Ze roept te kust en te keur dat ze volwassen is en dat ze zelf wel weet wat ze doet, waarbij ze zichzelf altijd weer in de problemen zet. Ook kan ze de financiën niet goed beheren en hoopt ze altijd dat ik haar help, wat ik ook vaak gedaan heb. Veel te vaak, want ik heb het goed en zij niet, en dan wil ze graag dat ik haar help.
Ik liep er maar mee rond, tot ik toevallig op deze website stuitte en daar kreeg ik na het lezen van de verhalen van Iris, een “aha” moment.
Want natuurlijk was ik ook erg bezorgd om mijn zus. Wat is er met haar aan de hand ? Hoe kan ik haar helpen? Ze woont alleen, heeft bijna geen vriendinnen. En dan de enige zus, tweelingzus, laat haar ook in de steek? Zo moeilijk om hiermee om te gaan, om door te gaan met haar, en om haar los te laten.
In rede denk ik: nee, dit is echt niet goed voor mij, kost zoveel energie, elke keer dat ik het weer probeer om haar binnen te laten. Gaat het even goed, dan heb ik het heel gauw allemaal gedaan en gooit ze me dood met mails waar niemand op zit te wachten. Ik word er dan down van en murw. Weet echt niet hoe ik dan met haar om moet gaan. Zeg ik de waarheid tegen haar, wordt ze nog bozer en ben ik oud vuil. Dan wil ik ermee stoppen en haar erg op afstand houden.
In gevoel denk ik: het is mijn zus, mijn tweelingzus, we hebben toch een “band”? We horen bij elkaar, altijd. Ik wil of moet haar niet loslaten, maar dan komt de pijn, boosheid, verdriet en dan ben ik soms in de war daardoor. En denk ik… Nee, dit wil ik niet meer, geen ongezonde relatie, ook al is het mijn tweelingzus. Heb dit nog nooit eerder gehoord of gelezen dat het bij een tweeling voorkomt, narcisme.
Sinds die vakantie, heb ik haar niet meer gezien en wil ik haar ook niet zien. En ik wil eigenlijk haar helemaal loslaten, middels een “afscheidsbrief “ aan mijzelf gericht om het af te sluiten. Maar… dat doe ik na het lezen van het boek van Iris, wat ik direct besteld heb.
39 reacties op “Mijn andere ik”
Hoi B.
Graag wil ik hier op reageren. Ten eerste omdat ik er zelf een van een twee-eiige tweeling ben, maar ook omdat ik zelf in aanraking ben geweest met een psychopaat, die de andere helft was van een eeneiige tweeling.
Bij beiden durf ik te zeggen dat het wel degelijk mogelijk is dat een van de twee de psychopaat of de narcist (of het vertonen van narcistisch gedrag) is. Bij beiden durf ik ook te zeggen dat er sprake is geweest van het tegen elkaar opzetten door de narcistische ouder. De een het zwarte schaap, de ander het gouden ei.
Ik denk dat het heel veel voorkomt, juist onder tweelingen, maar dat het vasthouden aan die zogenaamd bijzondere band die de buitenwereld ervan maakt, bij veel mensen zwaarder telt dan het willen en kunnen zien van een destructieve dynamiek tussen jezelf en je tweelingzus/broer.
Ook ik werd altijd weggezet als de baas, of de kattekop. Terwijl zij als lachende derde aan de zijkant stond.
Ik zie het nu op tijd en herken het. Ik heb me emotioneel losgemaakt. Ik laat me er niet meer door raken.
De hoop op die bijzondere, speciale band, heb ik laten gaan. Die is er gewoonweg niet. Dat alleen al geeft me heel veel rust.
Succes!
K.
Hoi K.
Dank voor je reactie
Ik hoop dat ik de rust ook ga vinden. Dacht dat het bijna niet voorkwam bij een tweeling . Toch wel dus.
Ik denk dat het voor jou ook zeker niet gemakkelijk is /was.
Het komt wel binnen, en zeker door het lezen van het boek van Iris. Het wordt dan helder en duidelijk.
Groetjes B
Hallo B,
Ik zit er nu middenin. Ik kan het nog niet geloven. Ik wist dat ik haar moest loslaten om goed voor mezelf te zorgen, maar mijn gevoel kan het niet bevatten. Afgelopen week bij een psycholoog geweest en die zei het gewoon: je tweelingzuster is een narcist. Het kwam toen nog niet binnen, onrustig geslapen en toen gaan Googlen. Het klopt gewoon. Toen ik haar liet weten dat ik haar los zou laten, zolang zij niet de verantwoordelijkheid neemt voor wat zij zegt en doet en nooit, als er weer iets gebeurd, was erover wilde praten. Ze had me al enkele weken genegeerd, geen reactie op een mail, whatsapp geblokkeerd, weer gedeblokkeerd, bellen (werd ik weggedrukt) totdat ik dit liet weten.
Ik heb toen alles over me heen gekregen. Ik sta nog achter mijn keuze. Nu helemaal, sinds ik dat van mijn psycholoog te horen kreeg, maar het doet pijn. Ik heb het gevoel dat ik in een soort rouwproces terecht kom. We hebben ook hele leuke tijden gehad. Ik denk dat bij mij de rek eruit is. Ik liet het allemaal gebeuren.
Ik heb het boek van Iris ook meteen besteld en hoop zo dat ik wat aan heb en ga natuurlijk door met mijn psycholoog. Ik voel me wel een watje!
J.
Ongelooflijk,ik zou hetzelfde stukje kunnen schrijven!
Tot op de dag van vandaag vindt mijn tweelingzus dat ik haar onderdrukt heb,dat zij misdeeld was,en dat ze dus nu recht heeft dat allemaal nog op me te verhalen.
Terwijl ik haar juist altijd in bescherming nam.
Ik was altijd verbaasd over haar schargerijn en egoïsme.
Enkele jaren geleden heeft ze me erg opgelicht en daarna het contact zelf verbroken.
Alsof ze nu eindelijk tevreden was of is over haar wraak op mij.
Sneu…
Ik ben er erg ziek van geweest.
Gelukkig heb jij je los kunnen maken van je tweelingzus. Mijn moeder de helft van een twee eiige tweeling is dit niet gelukt.
Haar zus, onze tante dus, is een verborgen narciste. Ze doet de was voor onze moeder die vanwege Alzheimer in een verpleeghuis woont. Mijn tante is niet voor rede vatbaar. Het enige wat ze kan is boos worden en verwijten maken. Zolang ik mij kan heugen vertoont ze dit gedrag al. Het maakt niet uit of mijn zusje en ik ons best doen voor onze moeder en voor haar het is nooit goed.
Ben inmiddels helemaal klaar met haar narcistische gedrag en heb haar inmiddels weten te ontmaskeren bij mijn zusje en het verpleeghuis. Mijn moeder volgt het allemsal niet meer zo vanwege haar Alzheimer. Er is sprake van een destructieve verstrengeling tussen hen en mijn zusje en ik houden deze tante sinds kort volledig op afstand. Ze kan onze mem bezoeken wanneer ze kan, ze mag haar was blijven doen ( waarvoor wij altijd maandelijks betalen) maar dat is het dan. Ze wordt niet meer gevraagd voor feestjes en andere aangelegenheden omdat wij haar narcisme zat zijn. Ze is inmiddels 89 maar heeft een grote negatieve impact op mijn moeder en haar gezin gehad.
Mijn zusje en ik hebben haar los gelaten, dit zal onze moeder niet lukken. Ze is geestelijk gegijzeld door haar zus en vanwege de Alzheimer zal dit zo blijven tot de dood uitkomst biedt.
Hoi Zoya,
Wat erg dat je er erg ziek van bent geweest. Hopelijk gaat het nu beter met je . Je zegt dat ze je heeft opgelicht en daarna zelf het contact heeft verbroken enkele jaren geleden. Ook zeg je “dat tot op de dag vandaag ” . Heb je nu nog wel of niet meer contact met haar ? En zo ja , kun je daar mee omgaan .?
Ik zelf voel het als een dolk , dat mijn zus me altijd heeft voorgelogen en ik haar niet vertrouw. Zal ik ook niet meer kunnen .
Sterkte
Groetjes B
Precies! De zaken worden altijd omgedraaid. Mijn zus is nu gescheiden en haar ex-man weigert alimentatie te betalen. Nu vindt ze dat ik met mijn wao, door mijn cptsd, in haar behoeften moet voorzien. Zowel qua emotionele behoeften als qua geld, spullen (die van mij zijn van haar), vakantie en mijn toekomstige erfenis ( als ik die tenminste nog wil hebben!). Ze heeft drie volwassen kinderen met elk meer inkomen dan ik. Zij vindt dat de rest van de familie zo geleden heeft onder mijn “problemen” die ze zelf veroorzaakt hebben en nu vindt ze dus dat ze er recht op heeft de rest van haar leven onderhouden te worden. Ze heeft nooit zelf een opleiding gedaan of gewerkt. Ik heb er voor moeten vechten en ben dat nu allemaal kwijt.
Frustrerend dat mijn psych nu ineens, na 16 jaar mistreatment waardoor mijn oorspronkelijke traumas helemaal uit de hand gelopen zijn,denkt dat ik Asperger zou hebben, terwijl deze symptomen verdacht veel overlap hebben met cptsd. Nooit problemen gehad met het “tussen de regels doorlezen”.Het ergelijke is juist dat ik altijd emotioneel beschikbaar moet zijn en dat ook doe omdat ik door mijn handicap afhankelijk ben van mi n familie, maar dat er nooit iets terugkomt.
Soms weet ik echt niet meer hoe dit moet aflopen en waar ik nog de support vandaan moet halen. Psych heeft het er moeilijk mee dat zijn wereldbeeld wordt verstoord. Moet ik hem gaan supporten!
Hallo Zoya,
B hier,
Jeetje, je bent ook een helft van een tweeling, en maakte hetzelfde mee. Het is wel lang geleden dat je dit geschreven hebt, maar sorry, ik heb me er een tijdje afstand van gedaan, vandaar mijn reactie nu. Ik ben erg benieuwd hoe je relatie nu met je zus is, of is dat nog steeds niet hersteld of is het nu echt over en hopelijk kun je er goed mee leven. Het beste voor je.
gr. B.
Het blijft een ingewikkeld onderwerp: narcisme.
Ik heb veel aan het werkboek van Iris gehad bij het me losmaken van mijn ex-echtgenoot/vader van mijn dochter.
Het was uiteindelijk de opstap naar een innerlijk onderzoek waarin ik veel leerde over mijzelf, waarbij ik oud trauma werkelijk leerde helen in mijzelf, waardoor ik eindelijk mijn grenzen kon voelen en aangeven vanuit zelfrespect en daardoor automatisch ook met respect naar ieder ander.
Ik voel me er goed bij om de ander niet ‘fout te maken’ wat niet betekent dat ik gedrag accepteer wat voor mij niet oke voelt.
Ik heb echt een weg gevonden met mijn ex, het lijkt me geen pretje om een stoornis te hebben. Het is mijn ultieme les in Volwassen worden geweest! En nog steeds!
Hoi Jojo
Een harde strijd waar je zelf weer beter uit komt.
Succes
Groetjes B
Wees voorrzichtig met tegen slachtoffers zeggen “Anything that does not kill you makes you stronger”. En degenen die afhankelijk zijn van de narcisten door een lichamelijke beperking (en dat tegen hen wordt gebruikt) kunnen niet ontsnappen. Ik zie niet in hoe dat iemand sterker zou maken.
Het zelfbeeld en zelfvertrouwen van slachtoffers is afgebroken tot het punt van CPTSD en dissociatie, waardoor de mental health support vaak misdiagnostiseert, bagataliseert (onzichtbaar trauma), en stigmatiseert, waardoor de isolatie van het slachtoffer nog groter wordt (Judith Herman: Trauma en herstel; de gevolgen van mishandeling thuis en politiek geweld 1993. Aanrader voor slachoffers van (narcistisch) misbruik). Dat is koren op de molen van de narcisten die toch al naar het slachtoffer wijzen als de “crazy one”!
In het eindstadium, als de victim alle support verliest (dat is juist de hele strategie) door ongeloof en outsiders zich blindstaren op het “happy family”plaatje, wordt deze gedehumaniseerd door de narcisten die dan de monopoliepositie beztten om de victim te veroordelen tot een object van everlasting mental slavery.
Veel therapeuten zijn niet voldoende trauma-geinformeerd met voldoende empathie om hiermee om te gaan. Vaak wordt er verwezen naar “het eigen aandeel”. Dus is de victim alweer “fout”. Of, nog erger, “heeft een defect in zijn hoofd”. Dan ligt de schuld weer bij de victim die “van een mug een olifant maakt”. Emotionele flashback. Dat is victim-blaming!
Jammergenoeg klopt dit verhaal tot op de komma.
Dit is precies zoals het de 16 jaar van mijn huwelijk was en nog steeds nu ik al anderhalf jaar gescheiden ben.
Dit is niet alleen mijn verhaal,maar dat van alle slachtoffers van narcisten.
En nog steeds is de hulpverlening niet wakker geschud.
De mental health wordt ook niet wakker zolang de criteria voor mental disorders voortdurend worden opgerekt(( d.m.v. stemming i.p.v. gedegen wetenschappelijk bewijs) door een zooitje “psychiaters” in hun ivoren toren, die zich laten leiden door belangenverstrengeling met pharmareuzen en fabrikanten van electroconvulsieve apparatuur. De pharmareuzen verkopen eerst het verhaal van de “chemische disbalances in het hoofd van de patient”, (die nog nooit wetenschappelijk bewezen zijn – ik ben zelf medisch bioloog) die uiteraard spontaan uit de lucht komen vallen, om deze vervolgens met hun middelen even te “corrigeren”. De hele wereld heeft straks een mental disorder die “behandelt” moet worden met chemsiche dwangbuismiddelen onder de guise van psychopharmaca.
Terwijl volkomen voorbij wordt gegaan aan de vele vormen van misbruik waaraan veel psychiatrische patienten gebukt zijn gegaan en waar nooit naar gevraagd wordt. De psychiatrie staart zich blind op observeerbaar gedrag (alsof we in de dierentuin zitten!) i.p.v.met compassie te luisteren naar de horrorvehalen van zeer getraumatiseerde patienten die slachtoffer zijn van ernstig fysiek, seksueel en/of psyhologisch misbruik. We leven blijkbaar nog in Freuds’s tijd waarin vrouwen die waren misbruikt door familieleden door de psychiatrie werden weggezet als “hysterisch”, omdat de society niet wilde accepteren dat deze vormen van misbruik plaatsvindt achter gesloten deuren.Society zou zich alleen maar zo kwetsbaar gaan voelen als hun positieve wereldbeeld zo wreed wordt verstoord. Bovendien krijgt men dan last van een gevoel van machteloosheid waar men liever niet aan wil. Dus kijkt de society en de mental health massaal de andere kant op en ligt het altijd (hoe comfortabel!) aan een “defect in het hoofd van de patient”. M.a.w. victims worden platgespoten, hun mensenrechten ontnomen en monddood gemaakt door ze op te bergen in een inrichting zodat society er geen last meer van heeft, terwijl hun autonomie en self-esteem juist hersteld moet worden. Dit is niet meer dan gedragscontrole en geen compassionate support. We hebben nog een lange weg te gaan voordat CPTSD en/of narcistic victim syndroom wordt opgenomen in de DSM, het heilige boek van de psychiatrie die weigert externe factoren mee te nemen un de diagnostiek.
Ik heb ook een zus zoals jij. Altijd andermans fouten zien. Ik heb haar altijd geholpen, moeten helpen van mijn ouders. Vroeger met een baantje, later met kinderen, problemen… En liegen als de beste. Je verdedigen heeft geen zin, want dan krijg je meer en meer de schuld. Zwijgen, doodzwijgen. Hoe moeilijk het ook is. Want ik verlang naar een normaal zussen kontakt…het zit er niet in. Ik heb geen kontakt meer…Tis beter. Al ben ik al zolang uit beeld, ze blijven vissen. ik hoor zoveel en dat kost me weer tranen..pas op voor de meelopers die Zijn net zo erg..wees spaarzaam met wat je verteld..
Hou goede moed, eens zal het beter gaan, en ben je blij dat je haar hebt laten gaan. ❤
Hoi Anoniem
Dank je voor je woorden. Ik krijg het gevoel dat het je zus is en niet je tweelingzus . Klopt dat ?
Maar neemt niet weg dat het heftig is hoor.
Als ik dit lees , ben je nog steeds heel verdrietig erom. Maar zoals je zelf zegt , het is geen goed contact ,het eet je energie op en raakt je diep. Beter goede vriendinnen om je heen dan zo,’n contact .
Ik zal zelf moeten leren om niet te verlangen naar iets wat nooit zal komen.ben al flink op weg.
Sterkte en groetjes B
ik herken hier heel veel in. ik heb ook een narcistische zus.
mijn ogen zijn geopend.
het is altijd geven en nooit nemen. ze moet altijd het middpunt zijn en is goed in haar slachtofferrol dat ze zo zielig is.
owee aks je er tegenin gaat.
heb al vaker brieven gehad met alles wat ik haat zogenaamd hebt aangedaan waar ik me helemaal niet in herken.
ze speelt mensen tegenwlkaar uit en ook mijn ouders tegenover mij.
zelf woont ze nog thuis met vader. nooit getrpuwd geweest geen kinderen en afgekeurd.
Nee we zijn geen tweelingen..ik ervaar de verhalen als hetzelfde omdat ik er zoveel herkenning in zie. Je wilt zo graag een normale leuke band…. Verdriet ben ik voorbij…
Nee verdriet ben ik nog niet voorbij.. Meestal komt dat als ik weer iets hoor… mijn wereld is klein geworden. .Kijk uit voor de meelopers, zijn net zo erg.
Hoi vlinder ,
Dat had ik al begrepen. Je verdriet en net als de mijne blijft. Kijk naar goede mensen om je heen , buiten je familie misschien. Houd moed en maak je eigen leven leuk .
Hartelijke groetjes
B.
Dat is nog niet zo eenvoudig. Ik zit b.v. in een sociaal isolement door een zeer ernstige sociaal niet geaccepteerde oogziekte (veel vioroordelen)waardoor ik van mijn abusers afhankelijk ben. Dan blijft er niets meer over. Vervoer is ioj altijd problematisch i.c.m. CPTSD.
Gelukkig leven,..is iets waar ze niet tegen kunnen. Ook voor jou, leef, lach, geniet van het leven. Het is je zo gegund.
Herkenbaar! Zodra je je goed voelt en ze hebben dat in de gaten dan kun je weer een aanval verwachten. Ze kunnen zichzelf emotioneel niet bedruipen en “pikken” die goede gevoelens van de victim.
En die aanvallen gaan achter je rug om,…als ze je niet kunnen bereiken gaan ze het weer ergens weghalen mensen die met jou in verbinding staan… Het gaat altijd om spullen, of geld. Ik ben al zes jaar uit beeld..het kind wat er niet is, wordt het meeste besproken…
Hallo, ik zelf kom uit een tweeeiige tweeling. Zij meisje ik jongen.
Mijn zus is narcistisch alsook mijn vader die eigenlijk psychopaat is. Gediagnotiseerd door dokter.
Ik heb geen contact meer met mijn volledige familie sinds 28 jaar. Ben nu 39. In het begin had ik ook het gevoel dat mijn wereld enorm gekrompen was. Maar na een tijd leer je andere dingen, mensen apprecieren. Kleine dingetjes vooral, en daardoor gaat geleidelijk aan je wereld vergroten.
Wilde dit even kwijt…
Grtz
Ik heb ook een narcistische zus. Het ergste is denk ik hoe bang ik voor haar ben. Ze is ruim een jaar ouder dan ik en ik heb mij mijn leven lang ondergeschikt gedragen aan haar. Het perfecte slachtoffer zou je denken. Nooit tegen haar in durven gaan, want dan ging ze je een half jaar doodzwijgen.
Alles anders vertellen als hoe het in werkelijkheid was gegaan. Zo erg, dat ik dacht dat ik gek aan het worden was. Zoals Iris schrijft ‘ze hebben een andere realiteit’. Ik heb mijn oude dagboeken moeten herlezen om mij ervan te verzekeren hoe het werkelijk was geweest.
Het boek van Iris Koops heeft mijn ogen geopend en ik heb sinds anderhalf jaar met mijn zus gebroken. Maar hoe verdrietig is het als je merkt dat je hele familie bespeeld is door haar. Je komt op een eenzaam eiland terecht, terwijl ze doen alsof jij de labiele persoon bent. Het doet vreselijk veel pijn en kost me nog regelmatig slapeloze nachten. Als je na 57 jaar moet gaan leren dat het niet jou schuld is, is het niet makkelijk om een leven te leren leven dan bij jou past. Te leren niet meer op je tenen te lopen en in jezelf te gaan geloven. Maar goede vrienden, al zijn het er maar een paar, zijn een grote steun.
Dank voor je blog,
Mijn vader is een van een een eige tweeling en nog niet zo lang geleden ben ik gaan zien dat hij narcistische trekken heeft waardoor ik dingen die gebeurd zijn beter kan plaatsen. Zijn tweeling broer is het niet, heeft een empatisch vermogen en in staat om zich meer in te leven in anderen. Ik heb me daar ook over verbaasd maar blijkbaar kan dat. Ik heb me soms door hem meer gesteund gevoeld dan door mijn vader. Ze hebben wel een goed contact samen waarin ik wel zie dat mijn vader zich laat leiden door mijn oom ook in zijn mening.
Blijkbaar hebben ze zich beiden anders ontwikkelt. Ik weet niet hoe mijn grootouders met ieder van hen om ging. Sterkte in elk geval met je weg vinden hierin.
Opgevoed door narcistische ouders die mijn erfelijke zeer ernstige oogziekte ontkenden en mijn afhankelijkheid misbruikten. Mijn zus ook. Ik werd tot mijn negentiende nergens erkent als “disabled” en toen de diagnose was gesteld ook niet omdat er aan de buitenkant niemand iets aan mijn ogen zag. Bij deze specifieke oogziekte is allang bekend dat de sociale acceptatie nihil is en patiënten daardoor sociaal geïsoleerd raken. Laat staan dat ik tegenover iemand iets zeg over het fysieke, verbale en emotionele misbruik dat aan een stuk door plaatsvindt. Voortdurend worden de grenzen van mijn persoonlijke ruimte geschonden en op het moment dat ik probeer te zeggen wat ik daarvan vind (dan blijf ik bij mezelf) dan worden de rollen acuut omgedraaid en wordt gezegd dat ik zo “negatief” ben en dat hun “hulp” duidelijk niet wordt gewaardeerd. Zij stellen zich dan meteen op als slachtoffer en het is dan altijd mijn schuld. En dan moet ik mij schuldig voelen en mij verontschuldigen.
Een verkrachting door mijn verloofde van destijds (en een daaruit voortvloeiende zwangerschap en abortus) op mijn 21ste moest ik ook verzwijgen uit angst om de schuld te krijgen. Toen ik uiteindelijk 20 jaar later bij een psychiater terecht kwam met een depressie (geen wonder na zoveel onderdrukte gevoelens!) en ik dit alles probeerde te vertellen vond hij dat mijn “perceptie van de realiteit niet deugde”. Ik werd acuut opgenomen vanwege mijn ( terechte) woede “manisch, delusional en psychotisch” verklaard omdat ik door mijn oogziekte in een vreemde omgeving mij moeilijk kon oriënteren. Toen ik zei dat ik die oogziekte had werd ik door psychiatrisch ” verpleegkundigen” beschouwd als ” dat ik niet in de realiteit leefde”. Ze leven zelf niet in de realiteit door de symptomen van een handicap te labelen als een “mental illness” en daarmee mij als mens mijn menselijke waardigheid en mensenrechten af te nemen! De symptomen van mijn oogziekte en CPTSD werden “gediagnosticeerd” als behorende bij paranoïde schizofrenie en ik werd 16 jaar lang ” behandeld” met de zwaarste psychofarmaca die er bestaan natuurlijk zonder enkel resultaat. (natuurlijk werkt dat niet! Zelf ben ik medisch bioloog en heb ik ruim dertig jaar ervaring in geneeskunde en onderzoek. Kleine moeite om ook nog in de psychiatrie te duiken op zoek naar antwoorden).
Mijn oogziekte moest ik ALWEER verzwijgen want dat werd gelabeld als “abnormaal”. Mijn oogarts weet niet hoe hij moet omgaan met CPTSD a.g.v misbruik van mijn oogziekte. En gelooft dat eigenlijk ook niet want de awareness bij (mental) health professionals blijkt nagenoeg nul te zijn (daar zijn mensenrechtenorganisaties al jaren voor aan het vechten) dat m.n vrouwen met een OOGhandicap heel vaak blootstaan aan alle vormen van misbruik.
Door de “psychiatrische labels” worden fysieke klachten afgedaan als “psychisch” waardoor ik al twee keer in een levensbedreigende situatie ben terechtgekomen. En bij de psychiatrie worden ooghandicaps (en de gevolgen van het misbruik daarvan als het überhaupt wordt genoteerd) weggeschoven als behorend bij “normale geneeskunde”. Natuurlijk! Dat was “mijn verkeerde perceptie” van de psychiatrie. Ze doen daar alleen aan “abnormale” geneeskunde. Had me even gewaarschuwd!
Ik was woedend en voelde mij onbegrepen , maar volgens hun had ik geen “ziekteinzicht”. Degene zonder ziekteinzicht zit aan de verkeerde kant van de tafel! Psychiaters maken een studie van de hersenen maar ik vraag mij af wanneer ze die zelf eens gaan gebruiken. Degene met tunnelvisus ben ik zelf maar de psychiatrie geeft het totaalbeeld “uit het oog verloren” en “ziet” overal “mental disorders” in ook al zijn die gelinkt aan een fysieke beperking. Ze zien wat ze willen zien en de psychiater heeft altijd gelijk ook al is het een misdiagnose (in de psychiatrie komen misdiagnoses het vaakst voor).
Een andere psych maakte het nog erger door te zeggen dat ik zo “het alleen allemaal in mijn hoofd zit”. “Laat het los” (en wilde mij “opbergen” in een psychiatrische inrichting wat ik nog net heb weten te voorkomen)
Nee, dat kan niet!! Ik ben van mijn abusers afhankelijk al woon ik zelfstandig.
Vervolgens erkent de eerste psych dat hij het al die jaren verkeerd heeft “gezien”(luisteren hebben ze blijkbaar niet geleerd tijdens hun opleiding). Ik zou zo intelligent zijn en ik maak vaak geen oogcontact (inherent aan mijn oogziekte!) Dus nu heb ik ineens Asperger en het ervaren misbruik zou ik dus ineens allemaal “verkeerd interpreteren” want dat doen Aspergerpatienten altijd! Maar de levenskeuzes die ik maak of gewoontes die ik heb (geleerd bi Bartimeus!) worden vooral bepaald door mijn oogziekte , maar de meeste vragen in de Aspergertest houden geen rekening met de motivatie (dat interesseert hun niet) door mijn oogdisability. (de testomstandigheden deugden ook niet maar als ik aanpassingen vraag wordt er gereageerd alsof ik veeleisend (narcist!) ben omdat men aan mijn ogen zelf niets bijzonders ziet – attention seeker!) Dus nu is “mijn hoofd verkeerd” omdat ik door mijn disability vaak onbegrip, VEROORDELING en emotioneel abuse mij steeds meer sociaal terugtrek. Viola! De kenmerken van Asperger. En dat is genetisch (het genetisch defect zit in mijn ogen, mijn ogen zitten in mijn hoofd en de short- cut van de psychiatripsychiatrie maakt ervan dat het (genetisch) defect dus “in mijn hoofd” zit) en niet te genezen (dus alle psychofarmaca gestopt) dus de psych vraagt zich nu af waarover ik mij zo opwindt terwijl hij denkt dat hij zich niets hoeft aan te trekken van disability emotional/physical abuse want dat is alleen “in mijn beleving zo”. Dan is hij ook meteen klaar. Hoeft zich niet schuldig te voelen over alle voorgaande misdiagnosis en mistreatment waardoor ik een goede baan en carrière ben kwijtgeraakt.
Het boek van Iris Koops heeft me op een bepaald moment de ogen geopend, maar bij mij lag het eigenlijk nog wat gecompliceerder. Maar toen ik daarmee aankwam werd ik ineens beschuldigd dat ik mij in de victimrole wentel (narcist!) Terwijl ik alleen al mijn ooghandicap juist zoveel mogelijk voor iedereen verborgen hou omdat dat door mijn familie tegen mij werd gebruikt en mij ervoor schaam en schuldig voel.
De psychiatrie heeft al die jaren hun “ogen gesloten” voor de misbruiksituatie waar ik niet uit kan ontsnappen. Ik vraag mij af wie hier nu eigenlijk halfblind is.
Het enige wat het mij heeft opgeleverd is herraumatisering i.p.v. begrip erkenning support en CPTSD- behandeling.
Een gespecialiseerde therapeut in narcistische behandeling werd door de psychiatrie overruled en aan de kant geschoven. Daarbij komt dat door mijn WAO mijn financiële middelen beperkt zijn en eigen bijdragen niet op te brengen zijn doordat mijn ooghandicap ook de nodige kosten met zich meebrengt die meestal niet vergoedt worden of belastingtechnisch af te trekken door de hoge dempel die is vastgesteld.
Geen idee meer waar ik nog “normale” support vandaan moet halen die de problemen van mijn ooghandicap en mijn cptsd-klachten multidisciplinair aanpakken. Ik heb gehoord van VISIO maar die doen weer niets met CPTSD a.g.v. narcistische mishandeling. Alleen PTSD a.g.v . de ooghandicap. Bij Bartimeus kon ik ook niet verder worden geholpen. Maatjesprojecten ook geprobeerd maar deze mensen proberen vaak ongevraagd mijn leven over te nemen en ook weer veel onbegrip en veroordeling. Aangeleerde hulpeloosheid moet ik juist vermijden!
Uitzichtloos!
Er wordt door de psych gezegd dat ik voor de helft verantwoordelijk ben voor deze uitzichtloze situatie. “Laat het van je afglijden!” “Je trekt het je teveel aan”. Je bent zelf verantwoordelijk voor hoe je je voelt”. Hij schijnt echt NIETS te begrijpen van hoe narcisten te werk gaan. Het is ” vast allemaal goedbedoeld”. Dat is nu juist het punt. Zodra je iets positiefs meemaakt wordt dat gedevalueerd. Dan voel je je schuldig over positieve ervaringen. Negatieve ervaringen mogen überhaupt niet worden besproken (behalve als die van mijn narcistische familie afkomen). Anders ben je “altijd zo negatief en upset”. Zo kom je aan je eigen verwerking van gevoelens niet meer toe.
Er is niets goedbedoelds aan!!
Heeft iemand nog een idee???
Hallo DOG,
Wat heb jij veel meegemaakt. En je zit er nog steeds deels middenin. Het belangrijkste wat ik je wil meegeven is dat er enkele traumatherapeuten/psychologen in Nederland zijn die grotendeels worden vergoed en narcistische mishandeling begrijpen. Je mailadres is bij ons bekend, ik zal je de gegevens toesturen.
Heel veel sterkte. Je hebt het goed op een rijtje en ik hoop dat je zoveel mogelijk uit situaties kan blijven waarin jij tot slachtoffer wordt gemaakt.
hartelijke groet,
Iris Koops
Fijn om te weten dat tenminste iemand (ECHTE MENSEN!!) denkt dat ik het zelf op een rijtje heb.
De een het zwarte schaap en de ander het gouden ei, daar herken ik ook wel iets in. De een tegen de ander opzetten. Veroordelen en niets was goed. Dat iemand niet goed is wie hij is dan veroordelen van je bent dit en dat. dan moesten we zijn zoals die en die en dan weer die ander. Alles moesten we zijn behalve ons zelf. het was niet gemakkelijk om hier mee te leven. Je dacht wat zou er nu weer komen. Ik heb ook wel eens gelezen dat vakanties en kerstdagen verjaardagen vaak door narcistische personen geruineerd worden. Straks ben je nog verantwoordelijk voor alles wat er in de wereld gebeurd voor de Jihad en voor Is . Het lijkt wel alsof je voor een godsgericht komt en dan je je voor alles en voor de kleinste dingen moet verantwoorden. Zelfs voor de dingen die zij hebben misdaan en je beklaagt je hier over dan stellen ze je er ook voor verantwoordelijk van zoiets van wat ze bij je hebben gestolen. Ze denken overal mee weg te komen en altijd het vingertje omhoog naar mij. je voelt je een pispaal en zondebok voor van alles wat er misgaat, en straks denk je dat de meest onpersoonlijke dingen zoals het regenachtige weer nog je schuld zijn.
Exact! Geen woord teveel! Wat betreft de verantwoordelijkheid van het weer…
nou dat kreeg ik dus ook op vakantie. Ik had de vakantie geboekt dus was ik daarvoor ook verantwoordelijk. Toen wist ik nog niet waar ik mee te maken had. Altijd het hun naar de zin maken maar het was nooit goed genoeg
Sorry DOG, ik schoot even in de lach maar dat komt omdat het verantwoordelijk zijn voor de weersomstandigheden inderdaad bij mij ook gebeurde. En waarschijnlijk nog steeds want via via krijg ik nog regelmatig absurde situaties te horen en dan weet ik het al… niet veel later is alles zo verdraaid dat ook die situaties mijn schuld zijn.
En ik heb dus al heel lang geen contact met de mensen met een NPS uit mijn verleden.
Door alles wat ik inmiddels geleerd en gelezen heb, ook hier op deze site en in de boeken van Iris merk ik dat het in de lach schieten vaker gebeurd.
Wel moet ik oppassen dat ik zo.n ’tragikomisch’ verhaal niet ga vertellen aan mensen die dit niet meemaken of meegemaakt hebben omdat ze het niet (kunnen) geloven, niet voor kunnen stellen, gaan denken dat ik overdrijf, het absoluut niet komisch vinden, enz. Het kan zelfs gebeuren dat ik ze kwijtraak…
Er zijn mensen die wel luisteren en begrijpen!
Groet van Coby
Nou, ik snap wel dat dit voor mensen die zelf victim zijn van narcisten dit lachwekkend is. Omdat het zo absurd herkenbaar is. Dat zijn de enigen die weten waar ze het over hebben! Alle anderen denken inderdaad dat je zwaar overdrijft (of gek bent!). Vooral het feit dat je niet serieus wordt genomen weegt heel zwaar en degene die het wel begrijpt ben ik helaas nog niet tegengekomen.
Ik zit voorlopig nog in strijd met mijn psych. Hij denkt nu dat ik Asperger heb (dat is nu zijn nieuwste “obsessie” want de fault moet altijd in het hoofd van de patiënt liggen en niet daarbuiten want daar krijgt hij onmachtgevoelens van en dat is zo oncomfortabel), omdat ik “geen empathie” zou hebben. (het probleem is juist dat je teveel empathie hebt voor je abusers!) Ondanks dat ik al jaren het misbruik zit te vertellen en allerlei labels heb gehad en die ook weer van tafel zijn geveegd. Aspergerpatienten halen helemaal geen negens op school bij tekstverklaren want dat begrijpen ze niet.
Wat hij nu doet is mij in een mail uitleggen dat als hij zegt dat hij “geen tijd” heeft , hij bedoelt dat hij “het druk heeft”. (Aspergerpatienten begrijpen zoiets niet, dat is een genetisch defect). Zielig!! Ik heb nu het gevoel dat ik wordt neergezet als een randdebiel die alles alleen letterlijk interpreteert i.p.v. mijn trauma’s erkennen en iets doen aan CPTSD.
Tijdens de sessies zit ik zwaar te dissocieren (herkenbaar voor mij als misbruik van machtsonevenwicht tijdens opvoeding en afhankelijkheid door handicap) en dan wordt dat zo opgevat. (dat is trouwens een symptoom van cptsd door chronisch misbruik maar wordt door hem niet herkent).
In feite doet de psychiatrie gewoon mee aan hertraumatisering door het misbruik te bagataliseren en te zeggen dat het “allemaal vast goedbedoeld was”. En daar ben je dan van afhankelijk! Ze denken precies te weten hoe hij je voelt maar snappen er niets van. Ik blijf strijden!
Sterkte!
Jet is inderdaad waar dat je zorgvuldig moet zijn tegzn wie je erover vertelt. Het zwijgen maakt het ook moeilijk.
Wow er zijn blijkbaar nog meer tweelingen waarbij de ene helft een narcist is en de andere niet.
Ik kom zelf uit een familie vol met narcisten. Mijn oma, een tante en een oom zijn het en mijn tweelingzus is jet helaas ook :-(.
Ik ben een codependent en heb altijd in de schaduw gestaan van mijn knappe, succesvolle, bazige, egocentrische, oppervlakkige, charmante zus. Ik heb altijd naar haar pijpen gedanst, maar ik heb daar nu schoon genoeg van.
Sinds kort heb ik daarom het contact verbroken met haar en met mijn moeder die ook een codependent is en haar hele leven lang naar de pijpen heeft gedanst van mijn oma (haar moeder) en die nu naar de pijpen danst van mijn “zielige” zus die in scheiding ligt. Mijn moeder is in volledige ontkenning over haar familie en over mijn zus en zelf ook heel bazig (ook narcistische trekken?), dus ik kon niet anders dan beiden uit mijn leven weren.
Uiteraard snappen beiden niet waarom ik deze stap heb gezet, ook al heb ik uitgelegd dat ik nu eindelijk mijn eigen leven wil gaan leven (ik ben 45+). Zij zien mij als “lastig”. Iets wat ik altijd ben als ik mijn grenzen bij hun aangeef. Ze blijven dan ook contact opnemen. Iets wat ik steeds negeer. Ik heb geen idee of dat de juiste methode is. Discussie is helaas zinloos gebleken en dit geeft me in ieder geval nu een adempauze.
Ik ben tot deze ontdekking gekomen nadat ik mijn relatie een jaar geleden met een zeer narcistische man heb beëindigd. Ik heb altijd gedacht dat alles altijd aan mij lag en ik heb ook vele therapieën gevolgd, waarbij er werd gedacht aan Asperger of ADHD aan mijn zijde.
Nooit kwam ook maar iemand van deze “professionals” op het idee dat het wellicht niet aan mij lag, maar dat ik het slachtoffer van narcisme was. Ik heb helaas zelf deze conclusie moeten trekken na vele uren onderzoek op het internet, waarbij eindelijk alle kwartjes op zijn plaats vielen.
Hallo I. Dat is zwaar , dat je zoveel mensen in je omgeving hebt die narcistisch zijn. Je doet er denk ik (zeker weten ) goed aan om afstand te nemen. Nu ik het een paar weken doe, merk ik dat ik meer ruimte heb voor mijzelf en degene waar ik van hou , en dat ook teruggeven. Dat geeft rust en in de 1e plaats … veiligheid van liefde geven en ontvangen. Het is een blij gevoel waar ik echt van kan genieten en energie van krijg. Lekker in de tuin werken met een leeg hoofd , alleen maar bezig met “de tuin, takjes en blaadjes) . Heerlijk. !!!
Dit zijn van die basis dingen waar je veel uit kunt halen. Liefde voor jezelf . Blij met jezelf. Wetende dat je niet de bron bent van alles maar juist het mikpunt.
Ik heb een beetje moeite met het “slachtoffer zijn ” . Het voelt voor mij niet zo. Het is meer het mikpunt zijn van hun falen. En het willen terugleggen aan jou .
En nu , KIES IK ervoor om VOOR MEZELF te kiezen. Dat is de key om te denken voor en met jezelf , lief zijn voor jezelf en echt degene die van je houden. Heerlijk , de rust die ik nu voel. Geen energie steken in de ander die alleen maar bezig is om je neer te halen. Mijn motto is ook : geniet van en met jezelf. Leer jezelf weer kennen en je wordt vast blij. Want …. Ik denk , dat ik zelf een fijn en lief persoon ben die het graag goed doet voor een ander.
Een voorbeeld. … Dit afgelopen weekend had ik een logé die het even nodig had om eruit te zijn. Ze is een vrouw dus… Doet mij lijken aan mijn zus …. Maar deze vrouw geniet met volle teugen van het weekend en met en voor mij. Toch … merk ik dat ik een beetje nerveus doe omdat ik bang ben dat ik het fout doe en elk of enig moment. Als ik aangeef dat ik dat zo ervaar , komt er een storm van complimenten over mij heen. Je bent zo echt , zorgzaam , relaxed en behulpzaam en gezellig dus…. geniet. Pppfff dat is leuk , leerzaam en genieten.
Zie je …. Als je jezelf omgeeft net mensen die echt om je geven gaat het beter. En heel je ……
Veel succes en je doet er echt goed aan om de afstand tot hun te bewaren.
Lieve groetjes B.
Hoe herkenbaar helaas….
Hier ook een tweelingzus …
Ze liegt , bedriegt, altijd zichzelf eerst op 1, heeft iedereen inclusief mijn ouders tegen mij en mijn gezin opgezet op een hele nare manier omdat ik voor mezelf en mijn gezin opkwam.
Mensen trappen erin omdat ze bij hen anders (gezellig en hartelijk) is maar zij zien niet wat ze deed of waar ze toe in staat is (bij mij in ieder geval of als mensen haar ” tegenwerken “)
Dan is ze koud en berekenend, ze gaat recht op haar doel af.
Ze gaat echt over lijken, ik ben daar heel erg van geschrokken.:-(
Zo neerbuigend, denigrerend maar ook echt vals, terwijl ik altijd zoveel voor haar heb gedaan, altijd zorgen had om haar…
Ik had er nooit bij stilgestaan dat zij andere intenties had..
Ik gaf aan…Nu is het genoeg.
Je moet nu zelf verantwoordelijkheden gaan dragen voor de dingen die je doet, ze ging heel ver.
Ik heb het geweten, er werd echt een hetze opgezet tegen mij en mijn gezin.
Ben er ook echt heel ziek van geweest, maar ook van de mensen die het allemaal maar geloofden wat ze zei!Kenden ze mij dan niet?!
Ik ben beter af zonder haar in mijn leven.
Ik heb gelukkig een hele lieve vriend met een goed hart en twee lieve kinderen, waar ik elke dag zo dankbaar voor ben!
Maar door mijn eigen tweelingzus zie ik niemand meer van mijn eigen familie.
Het is echt een rouwproces waar je doorheen gaat, maar ook een keiharde levensles.
Van B.
Het is een hele tijd geleden dat ik op de website ben geweest.
Dank allen voor de reacties die ik op mijn verhaal kreeg. Op een gegeven moment wil je de pijn niet meer voelen en verder gaan met je leven , vandaar dat ik even stopte.
ik heb gerouwd , ben neergegaan , en weer opgekrabbeld en mijn leven weer leuk vond.
Ook al heb ik een nekhernia gehad en ben geopereerd, succesvol , en heb onze lieve , lieve maatje ,hond verloren.
Nu is het 3 jaar later……..
2 en een half jaar geen contact met mijn zus, tot…… ze haar enkel breekt en alleen woont en met een hond , enz.
dan gaat het knagen , (je krijgt een mail dat je zus is gevallen en het niet gemakkelijk heeft ) de mail kwam van haarzelf.
Ik dacht …. ik ben nu sterk genoeg , ik kan reageren en misschien even langs gaan .
Zo gezegd , zo gedaan. Ging best goed. Hield het bij mezelf en was alleen bezig om een “patiënt” te bezoeken , wel mijn zus , maar oke.
vandaar weer contact gehad , App contact , telefonisch , (woon in het zuiden en zij in het noorden )
Ging goed. tot wij gingen verhuizen , en naar een boerderijtje , en veel werk hadden te doen .
Dat wilde ze graag zien , heeel graag, en heeft haarzelf uitgenodigd om te helpen , omdat wij altijd zooooveeel voor haar hadden gedaan .
Het werden 5 dagen , niet handig achteraf.
Het was een nerveuze week voor mij ,triggers komen en gaan , valkuilen waar je intrapt, en dan proberen veel werk te verzetten .
Na het checken of alles goed ging, was het antwoord altijd : ja hoor , fijn dat ik kan helpen .
Tot…. 3 dagen na haar terugkeer thuis , ik doodgegooid werd met appjes, dat ik haar als een huishoudster behandeld had, en dat ik denigrerend had gedaan en nog erger, : (ze raakte me waar ik het meest gevoelig voor was)
Hoe ik het in mijn hoofd haalde om zo lelijk te doen tegen mijn eigen man , die toch zo geduldig en lief voor me was en dat ik echt ondankbaar was naar hem toe.
(was soms menselijk chagrijnig of kortaf tegen hem tijdens en na de verhuizing, hij ook naar mij , maar dat had ze niet door , of wilde het niet zien )
Ik raakte helemaal over mijn toeren en wilde direct met mijn man praten over : is het echt goed tussen ons ? of heeft hij dingen niet tegen me gezegd die er waren?
nee dus, er is niets aan de hand, we zijn gewoon verhuisd en hebben veel geklust . dus logisch dat je beiden geprikkeld bent.
ze had het in een oogwenk voor elkaar ,dat ik weer twijfelde ,en zelfs aan de relatie tussen mijn man en ik .
Dit heeft meer dan 4 weken geduurd, voelde me ziek , ellendig, verward , en onzeker.
Ik heb nergens op gereageerd, mijn man wel , die heeft haar een duidelijke mail gestuurd dat dit nu maar eens moet stoppen.
Nu ben ik op het punt dat ik weer zonder haar verder wil en moet.
Ik kan dit niet door laten gaan . Ik ga mezelf weer herpakken en verder met ons eigen leven .
De Corona maakt dat ik me onrustig voel naar haar toe, (kreeg via mijn andere zus een bericht , dat ze het vreselijk vond dat ik geen contact met haar maakte in deze vreselijke tijd. )
In deze tijd waar de wereld stil is , besef ik dat zelfs contact met je narcistische tweelingzus niet goed is.
Wat ik met dit verhaal wil aangeven is : Narcisme houdt niet op !!! ook niet als je een paar jaar geen contact hebt gehad. Het is er direct weer en zal ook altijd weer terugkomen als je contact krijgt, wat de omstandigheden ook zijn .
Ik begrijp en vindt het ook raar , dat in een tijd als deze, ik hiermee bezig ben en last van heb maar , we zijn mensen en we hebben gevoelens , en het enigste wat ik kan bieden is , de wens dat iedereen gezond blijft en dat het leven zich weer kan herpakken voor iedereen , ondanks de narcisme in ons gezin , familie en relatie.
Blijf gezond,
Lieve groetjes B.
Hallo B,
ik zit hier wat te lezen ivm mijn eigen frustratie rondom een zus met narcistische trekken (geen tweelingzus). Ik weet niet of je dit nog gaat lezen, maar voor het geval dat je dat wel doet, reageer ik nog even op je laatste bericht. Ik herken wat je schrijft over het contact dat er een paar jaar niet is geweest, je het dan toch weer durft aan te gaan en hoe je je dan toch weer zo ellendig kan gaan voelen. Het ging bij mij net zo. Na drie jaar geen contact vanwege haar herhalende respectloos gedrag naar mij toe, durfde ik het ook weer aan. Bij mij ging het wel langer goed dan bij jou en wel drie jaar. Of nou ja goed, ik werd niet verbaal aangevallen. Daarentegen voelde ik in de tussentijd dat er het e.e.a. gebeurde achter mijn rug om, dat er dingen door haar werden gezegd over mij, waardoor de rest van de familie mij met andere ogen ging bekijken. Niemand sprak het uit, maar ik voelde het. Ik kon het alleen nooit concreet maken.
Mijn andere zus (die heus wel eens iets heeft meegekregen van de hatelijke woede-uitbarstingen naar mij toe) ontkent pertinent dat er situaties zijn geweest, waarbij ik werd gedevalueerd, uitgekafferd, geschoffeerd. En dus ziet de hele familie mij nu als een moeilijk, labiel en overgevoelig mens die liegt vanuit frustratie. Gelukkig was ik daar allang op voorbereid en verrast het me niet.
Sinds een paar maanden is er een definitieve breuk, ik trok haar gedrag niet meer. Precies zoals jij al schrijft, deed ze ook bij mij; mij raken waar ik het meest gevoelig voor ben en dan het liefst op de meest ongepaste momenten. Bizar hoe vals mensen kunnen zijn zonder wroeging, je de grond intrappen op een manier waar een normaal mens het schaamrood van op de kaken krijgt. Leugens worden gebracht met een overtuiging waarmee iedereen wordt ingepakt en je zelf gaat twijfelen inderdaad. Subtiel situaties zo verdraaien, dat het beeld wat de familie over mij heeft allesbehalve positief is. Zelf wentelt ze zich voor het oog van de familie in de slachtofferrol en overtuigt ze iedereen dat ze zo lijdt onder alles wat ik haar aandoe. Uiteraard vertelt ze daar niet bij dat hetgeen ik haar aandoe het stellen van grenzen is en strak voor mezelf gaan staan. Ik accepteer het gewoon niet om zo onderuit gehaald te worden.
Ik doorzie haar gedrag nu, omdat ik inmiddels zoveel ervaring heb met mensen van narcistisch pluimage (en niet te vergeten de kennis heb opgedaan door er veel over te lezen), dat ik zie wat ze doet en ik weet dat er maar 1 optie is: wegrennen! Een echte narcist kan ik haar niet noemen, dat is te zwaar, maar narcistische trekken, jazeker. Maar ook bij mensen met trekken van, houdt het narcisme niet op, zoals je zegt.