Dit is een gastcolumn van Gerard.
In de herkenning van elkaars verhalen merk je dat je niet alleen staat in de gevolgen van narcistische mishandeling. Ik schreef laatst een stukje waar anderen zich misschien ook wel in herkennen. Het is een weergave van waar ik nu ben:
In de verstikkende greep van het monster, mijn moeder en haar controle. Altijd op m’n tenen lopen, tot in het absurde rekening houdend met… Elk moment kan de bliksem mij treffen want er is geen plekje veilig, ogen overal, oren ook. Ik kan er niet meer tegen, het blokkeert me, maakt me onmogelijk om zelf te leven, mezelf te zijn, voor mezelf te zorgen, open en makkelijk te zijn.
En steeds maar de controle houden, want die ogen die mij in de gaten houden en de bliksem. Geen moment gaat voorbij of het is oorlog, dreiging, oppassen, opschieten, luisteren, “luister je nou? Luisteren! Je doet het niet goed, zó moet je het doen. Nee, dat mag niet. Ga zitten of… luister je weer niet?” Bang! een knal voor m’n kop, liefst op m’n oren: “Wat kan hij toch leuk piano spelen, doe nog eens Gerard?” Ik haat m’n naam, ik haat het dat ik “zo technisch ben”, ik ben niet technisch, ik wil dat je mij ziet, of nee, laat maar zitten, dan moet ik weer pootjes geven, want je moet er altijd iets voor terug hebben. Ik red het wel alleen, ik overleef het wel, in mijn gevangenis.
Het is er altijd, vlak onder de oppervlakte die er redelijk goed uit ziet. Daaronder, vlak daaronder is de onrust, ook die van het steeds maar zorgen dat de oppervlakte er goed uitziet. Dag en nacht. En verder, eenzame ruimte met allemaal rommel, allemaal niet weten wat te doen, hoe nu verder, “jij een keuze maken? Nee, dat mag je niet want ik weet het beter en je moet opschieten”.
Elk perspectief glipt tussen m’n vingers door als droog zand, naakt sta ik in de kou met lege handen.
Wreed moest ik naar school, eerst de kleuterschool, daar al in een vreemd land gezet, ik sprak de taal niet, de taal om me thuis te voelen tussen anderen. Dat ging nooit over, ik blijf een vreemdeling. Jou valt niets te verwijten. Anderen misschien wel, of niet, maar daarmee kom je niet verder. Het zou je slechts vasthouden in verwijt, daar heb je nu wel genoeg van gezien. Heb je dan nog verantwoording af te leggen aan dat monster, God en de duivel of wie dan ook, jezelf misschien? Nee, zelfs dat laatste niet. Het is voorbij, het is voorbij, voor mij? Ben ik… vrij???
36 reacties op “Mijn narcistische moeder”
Ach lieve Gerard … wat intens verdrietig en pijnlijk herkenbaar! Ik werd er gisteren nog aan herinnerd hoe diep traumatisch de pijn verborgen zit (na 65 jaar) van een narcistiasche moeder. Heel diep van binnen de overtuiging nog tegenkomen niet goed genoeg te zijn voor de buitenwereld om erbij te mogen horen. Verlammend zo’n ervaring. Heel veel sterkte met stap voor stap de vrijheid over jezelf terug in te nemen.
Een moeder of een vader, het maakt niet zo uit, vooral niet als die gesteund werd door de andere ouder. Ik herken het zo…. en ik vind het zo triest voor je. Gek genoeg is het altijd makkelijker te zien hoe naar het is voor de ander die hetzelfde heeft meegemaakt dan het voor mezelf te zien. Want ook dat mocht niet: jezelf zielig vinden, jezelf beklagen… ook dat werd gelabeld: “heb je nou zelfmedelijden?” Niets mocht, niet eens het erg vinden. En anderen hadden het niet door. Of heel weinig andere mensen. De buren die hoorden het. Maar die konden niets doen.
De paniek en wanhoop in je column zijn heel herkenbaar! Het is fijn om die emoties zo goed verwoord te zien, het onzegbare en onbespreekbare toch uit te spreken, dat maakt de eenzaamheid iets minder. Bedankt voor je bijdrage.
Ik vloek niet graag. Maar jou verhaal herken ik maar al te goed Gerard en dit roept het bij mij op, te willen vloeken. Ik ben slachtoffer geworden van een vrouw met Narcisme. Gelukkig had ik geen klappen te dulden en te vrezen. Maar ik zou gewild hebben dat ze dat had gedaan. Ik heb best moeilijke kinderjaren gehad. Dat zie ik nu pas in. In ben 52. Het gevoel er niet bij te mogen horen ken ik maar al te goed. Ik voel het verdriet samen met jou. Wat zal jij boos zijn? Gelukkig merk ik verstandelijk wel dat de wereld anders is. Maar dat gevoel dat zo diep in je zit, zie daar maar eens van af te komen.
Wat heb je dat gevoel geweldig verwoord Gerard! De energie die het me kost om het er aan de oppervlakte maar goed uit te laten zien, die kwam binnen. Ik ben bijna 60 jaar nu en samen met mijn 2 oudere broers zijn wij hier altijd mee bezig geweest. Zij nog steeds, ik ben afgehaakt, de koek was op, ik kan het niet meer. Mijn moeder het slachtoffer van haar slechte dochter zo is onze relatie altijd geweest. Ja, dat draag ik voor de rest van leven mee, de basis: ik deug niet, stel mensen alleen maar teleur….
Ik vind ook dat Gerard het zo goed verwoord. Heel knap! Zoals je ziet kan ik dat niet. Zo kort en krachtig. Ik val in herhaling en ga maar door. Nu stop ik. Allen veel sterkte toegewenst!
Rillingen lopen over mijn rug. Hadden wij dezelfde moeder?
Wat een enorm herkenbaar stuk! Ik had daarnaast nog een 5 jaar oudere zus, het PRINSESJE. Geen kwaad kon ze doen. Uiteraard een kind in beginsel net als ik, geen verschil maar tot god verklaard door mijn eigen moeder. IK kreeg een ánder etiket, je noemt het al in je stukje. Het woord dat IK dagelijks tot me kreeg toen ik nog maar een kind weg van onder de 13 jaar was DUIVEL. Vreselijk! Duivel. Waaróm heb ik nooit gehoord. Later heeft deze zelfde “moeder” haar praktijken voortgezet door haar narcistische praktijken door te voeren naar mijn eigen man en kinderen… Ze sprak laster achter mijn rug om, leugens, tegen mijn man en kinderen en vertelde (zo hoorde ik via derden) dat ze het toch zo “knap” vond dat zij zo goed met mij konden omgaan.
ZE HEEFT MIJN GEZIN VERRUÏNEERD! Mijn jonge kinderen zijn gemanipuleerd door haar en mijn man zijn oren konden het blijkbaar niet geloven wat er speelde.
Ik ben alles kwijt geraakt. Waaróm hebben ook mijn kinderen nooit aan mij verteld. Ik weet het wel. Maar of zij het zich inmiddels bewust zijn nu ze dik volwassen zijn en of ze zich bewust wíllen zijn van wat oma en later een gemanipuleerde vader met ze heeft gedaan: IK weet het niet!
Ik herken het helaas ook. Ik heb een broer die het gouden kind is en blijft. Hij is perfect en staat voor alles wat goed is. Hij doet waar hij zin in heeft, het is altijd goed hoe asociaal hij zich soms ook kan gedragen Hij communiceert niet met me, wilt niet eens mijn kant van het verhaal horen. Op mij wordt alles wat slecht is geprojecteerd. Ze dit, ze dat en allen geloven de verhalen van moeder over mij(ik heb overigens al jaren geen voornaam). Moeder heeft voor hen een hart van goud en is volgens hen daarom eerlijk. Moeder is een verborgen narcist en niemand die het ziet. Ik ben slecht. Als het wel een keer goed is, indien mensen waarvan ze een hele hoge achting heeft iets goeds zien, dan slaat ze door naar de andere kant op het euforische af. Zo fijn is het dat dit vervelende kind dat niet meer werkt ook iets goeds doet… Lees dat het haar siert. Dat ze haar kinderen goed heeft opgevoed en gelijk behandeld. Niets is minder waar!
Ik vind het heel erg dat een narcist zelfs je eigen kinderen tegen je opzet. In mijn geval de hele familie. De weinigen die ik heb gesproken nemen nagenoeg allemaal niets van me aan. Wat moeder zegt is de waarheid, zo is het. Het is vooral voor haar erg dat ze haar ondankbare dochter niet meer ziet. Sommigen hebben dezelfde nare trekken als moeder. Al mijn ooms en tantes, neven en nichten hebben hun beeldvorming over mijn gebaseerd op moeders verdraaide verhalen en projecties. Ze zien haar pathologie niet. Zo ook de kleinkinderen. Ik ben de psychiatrische patiënt die zich ging afzetten van hen, lees probeerde los te komen van haar ouders wat helemaal niet op een normale manier kan. Als ik niet naar een familiefeest ga, omdat ik bij ieder gesprek geconfronteerd zal worden met alle leugens die moeder verspreid heeft, dan word ik ook niet uitgenodigd op begravenissen. Of sommigen denken dat ik me niet onder groepen mensen durf te begeven wat helemaal niet zo is. Ik heb geen zin meer om al deze misleide mensen te spreken daar hun houding en wat ze zeggen, als ze überhaupt iets tegen me zeggen, gebaseerd is op leugens, de lastercampagne van moeder. Ze moesten eens weten hoe sadistisch moeder is naar mij toe. Ze willen dat niet weten, ik praat dan net als bij moeder tegen een muur! Het past niet bij hun wereldbeeld, dergelijke onnatuurlijke moeders. Een gekke nicht, tante dat past wel.
Ik sta onderaan de ladder en ben nog lager als een hond. Zolang ik leef wordt ik buitengesloten en doe ik er niet toe. Ik ben een wegwerpgebruiksartikel. Iedere keer is dat moeders boodschap terwijl ze naar anderen doet alsof ze betrokken bij me is. Ik zie al deze misleide mensen, die hun ogen en oren sluiten voor verwaarlozing, geestelijke mishandeling, slavernij niet als slachtoffers. Ze doen alsof ik degene ben die een schijnwerkelijkheid heeft en het verzind. Ze hebben haar achting en daarom met een zogenaamde normale moeder te maken. De paar mensen die wel haar duistere kant kennen zijn gedevalueerd omdat ze voor zichzelf opkwamen, behoren niet tot de familie en zijn volgens familie ook slecht geworden. Mijn misleide familie lijden er itt tot mij niet onder. Ze hebben hun leven itt mij goed op orde. Ik vrees wel dat het bij mijn broer een keer gaat knappen. Daar stop ik mee omdat ik hier degene ben die geïsoleerd leeft. Ik kom de gezonde mensen waarbij ik goede ervaringen kan opdoen niet tegen. Ik heb niet het inkomen om lid te worden van een club, uit te gaan en naar workshops te gaan. Los daarvan heb ik een angst om voor de zoveelste keer teleurgesteld te worden. Omdat ik veel nare dingen heb meegemaakt wordt er al snel gedaan alsof dat de reden is van mijn ziek zijn. Of mijn vader krijgt de schuld. Mijn moeder is de voornaamste reden! Daar wilt men niet aan, dat kunnen en willen ze niet geloven. Dat een zogenaamde lieve, warme moeder zo narcistisch en psychopatisch kan zijn. Dat is ongelovelijk, andere dingen worden als oorzaak gezien terwijl ik die er nog bij kreeg.
Ik heb het hier over de familie van moeder. Vaders familie zag wel e.a. en nam toen ik jong was al afstand waardoor ik met hen nog minder contact heb gehad.Nu heb ik met geen enkel familielid meer contact.
Wat vreselijk je verhaal. Ik herken er veel in. Het doet zo’n pijn, om én zo slecht behandeld te worden, én de problemen die daardoor ontstaan vervolgens ook nog weer op je eigen bord te krijgen. Ik hoop zo voor je dat je toch contacten met gezonde mensen kunt gaan opbouwen. Al is het oppervlakkig contact in eerste instantie, misschien is dat makkelijker? Liefs!
Oppervlakkige contacten heb ik soms wel. Ik heb langdurige vriendschappen gehad. Ik werd ziek op een leeftijd dat de meeste mensen een gezin gingen stichten. Hierdoor raakte ik vrienden kwijt, ook door het ziekzijn en een nog lager inkomen. De vrienden die net als ik de zondebok waren, bleven wel bevriend met me. Ze zijn verslaafd aan drank/drugs (geweest) en vroegtijdig overleden. Of dat ze uit een narcistisch gezin komen is mij onbekend. Ik weet dat van mezelf nog niet zo lang alhoewel veel wat ik jaren geleden benoemde wel overeenkomt met het eerste boek van Iris.
Ik ken meerdere Assepoesters die denken dat hun moeder een verborgen narcist is, allen zijn ze geparentificeerd. We zijn niet bevriend geraakt. Opmerkelijk is dat het allen dochters zijn die moesten sloven en een zoon de Afgod werd en daar geen hinder van lijkt te hebben. Ze werden niet door moeder een bepaalde richting opgeduwd, ze kregen de ruimte om zich te ontwikkelen. Ze zijn mede daardoor hoger opgeleid dan de Assepoesters en het contrast van hun leefsituatie met die van de Assepoesters is bij allen heel groot. Die werden van school gehaald omdat moeder zogenaamd ziek was en hun dochter taken overnam. De leerplichtwet werd overschreden. Of hun moeder deed alsof ze druk in de weer was met de kinderen en de zaak terwijl Assepoester in de zaak werkte en daarbij de wet m.b.t kinderarbeid fors werd overschreden. Onwetende omstanders vinden het ouderwetse gezinnen gezien de rolverdeling. Ze zien niet dat er veel meer aan de hand is. Omstanders van het platteland, die thuis op de boerderij moesten werken, beseffen zich niet dat dat van andere orde is dan wat sommige Assepoesters op heel jonge leeftijd allemaal in het bedrijf moesten doen. Zo maakt het voor de ontwikkeling van een kind heel veel uit of dat een kind een compliment krijgt, of bedankt wordt of betaald krijgt voor het werk en tijd voor zichzelf en huiswerk had. Dat was niet het geval bij de Assepoesters! Ze werden niet verwend en sommigen kregen amper basiszorg doch hen werd zorg zelfs onthouden(i.t.t. de Afgod). Er stond nagenoeg niets tegenover het werk wat ze deed! Er zijn maar enkele omstanders of klanten die buiten bezoekuren op de zaak kwamen en zagen dat er een minderjarig kind dagelijks uren daar aan het werken was. Een zaak waarin moeder, net als vader in de directie zat, doch nog geen 10 dagen per jaar aanwezig was en daar werkte. Moeder ontkend al tientallen jaren dat Assepoester daar heeft gewerkt ondanks een paar getuigen! Mijn moeder heeft amper in de zaak gewerkt en in het huishouden was ze ook liever lui dan moe. Alles is verborgen. Ze sloeg me niet, vader had ze in haar macht en dreigde daarmee.
Bijna alle Assepoesters hebben i.t.t. hun “perfecte” broer geen auto en reizen met het openbaar vervoer, zijn afhankelijk van sociale woningbouw en een deel van hen leeft jarenlang in armoede van een uitkering (Bijstand, Wao-tje, Wia-tje). De Afgoden hebben luxe koopwoningen van 3, 4 of zelfs meer dan 5 ton. De meeste Assepoesters die ik ken hebben jarenlang geen geld om met vakantie te gaan en uiteraard de perfecte zonen wel. Alle Assepoesters incasseren veel meer tegenslagen dan hun perfecte broer en hebben chronische fysieke ziekten gekregen. De Assepoesters worden niet voor “vol” aangezien, hun broer wel. enzovoorts.
Ik moet niet alles oprakelen. De wijze waarop moeder me behandeld is echt heel erg. Niet te bevatten! Ik heb psycho educatie gehad en het advies om het eerste boek van Iris te lezen. Dat boek maakt de pathologie nog duidelijker. Had ik het maar jaren eerder gelezen daar ik niet veel dissocieer doch wel jarenlang ontelbare nachten moeders gedrag probeerde te bevatten na flashbacks. Nu begrijp ik pas waarom ze doet zoals ze doet en mijn broer haar toedekt. Hij is ook een slachtoffer doch zijn gedrag naar mij toe is ook afschuwelijk. Mijn moeder heeft een zieke man van hem gemaakt.
Er is steeds meer informatie over scheiden van een narcist en advocaten die bekend zijn met deze pathologie. Hoe neem je uit zelfbeschering afstand van je ouder(s)? De tips in het boek (hoofdstuk 8) gaan zo tegen mijn natuur in. Sommige Assepoesters kregen later dure cadeau’s of geld. De een weigerde dat, de ander nam het wel aan. Wat ze kunnen pakken zullen ze pakken ook is het motto van sommige misbruikte Assepoesters. Gezien de armoede snap ik dat. Het wordt niet onvoorwaardelijk gegeven en soms zelfs tegen hen gebruikt. Toegeven dat er sprake was van parentificatie gebeurd niet evenals van geestelijke mishandeling, verwaarlozing, alcoholisme en of kinderarbeid. De pathologie van moeder en het gezin wordt (collectief) hardnekkig ontkend, ook door de perfecte zoon. Zich werkelijk verdiepen in de leefsituatie van Assepoester doen ze niet. Er is geen interesse in haar als mens, ze is zwak en zielig. Uiteraard moeten de Assepoesters eeuwig dankbaar zijn voor de cadeau’s/geld terwijl het niet opweegt tegen alles wat ze hebben gedaan voor hun ouders, wat hen is aangedaan en de verstrekkende gevolgen daarvan. Dat mag niet naar buiten toe worden gebracht. Het gaat er m.i. bij de cadeau’s/geld vooral om dat anderen moeten blijven denken dat ze zo begaan zijn met haar lot. Op een normale manier met haar omgaan gebeurd niet.
Sommige Assepoesters hebben een of beide ouders verloren. Sommigen werden bij het sterfbed en de begravenis van hun vader/moeder/ broer weg gehouden. Ik mis informatie hoe de zondebok voor haar recht kan opkomen in dergelijke situaties. De ene ouder is meestal helemaal in de macht van de narcist. De perfecte zoon heeft inzicht in de financien van moeder (de rekeningen en pincodes, de sleutel van het ouderlijk huis enzovoorts). Ook als moeder niet onder curatele staat. De Assepoesters hebben geen inzicht in de geldzaken, geen huissleutel en sommigen lieten hun moeder na het overlijden van hun vader in het ouderlijk huis wonen terwijl ze daar zelf al jaren zelden/niet komen. Ze voelen zich er niet werkelijk welkom. Als je (steeds meer) afstand neemt van je ouder(s) snap ik dat je niet overal bij betrokken wordt. Dat werd overigens daarvoor meestal ook al niet gedaan ondanks dat je interesse toonde. Er wordt nooit met Assepoester overlegt omdat jou mening er niet toe doet. Zelfs mededelingen krijg je niet meer naarmate je meer afstand neemt! Je volledig buitensluiten gaat wel erg ver. Als een of beide ouders je wel/niet grotendeels hebben onterft hoe kan je dan voor je recht op komen als moeder overlijdt en de perfecte zoon niet/amper met je communiceert? Als je uberhaupt niet weet dat moeder doodziek/stervende is? Hoe kan je je erfdeel opeisen? Dat is je recht! (waarin je mogelijk wel gekend wordt, dat zou een goede ervaring zijn). Het is een andere strijd dan strijden met de narcist alhoewel de perfecte zoon mogelijk ook een narcist zou kunnen zijn. Bestaan er advocaten die bekend zijn met erfrecht en narcisme? Sommige Assepoesters hebben meerdere broers of zussen waarvan sommigen de pathologie erkennen en elkaar steunen. Ik sta in de familie moederziel alleen.
Voor mij is het vooral belangrijk dat mijn leven rustig doorkabbelt en ik hopelijk (ondanks angst) nieuwe vriendschappen kan opbouwen met normale mensen. Neemt niet weg dat ik graag tips krijg zodat ik ben voorbereid als mijn moeder komt te overlijden. Ik hoop echt dat ik dan wel mensen heb die bekend zijn met deze pathologie, me steunen en werkelijk aan mijn kant staan. Toen mijn vader overleed had ik mensen naast me die ontkennen dat mijn moeder weleens een psychiatrische stoornis zou kunnen hebben. Zelfs de predikant op vaders begrafenis was door moeder gemanipuleert. De rest zal ik je besparen.
Amel, het gaat me niet alleen om geld doch de keuze of dat je wel of niet bij het sterfbed of de begrafenis bent. Daar begint het al mee. Dat wordt sommigen ontnomen. Wil je dat? Kan je dat aan en hoe? Toen mijn vader overleed heb ik geen enkele collega of vriend een rouwbrief kunnen sturen i.t.t mijn perfecte broer en zijn vrouw. Ik werd nergens bij betrokken en er werd niet aan afspraken met mijn vader gehouden.
Ik vind ook dat je voor je erfdeel mag opkomen ondanks de afstand die je neemt. De anderen ontvangen dat ook, waarom jij niet? Als het perfecte kind al levenslang zoveel toegestopt krijgt en gierig is dan vind ik dat je op je hoede mag zijn. Er zitten altijd addertjes onder het gras is mijn ervaring.
Echte vrienden zijn belangrijker dan geld. Ik mis een hartsvriend(in) en partner. Ik ben bang dat het niet werkelijk om mij gaat. Dat ik mensen niet juist inschat. Dat ik mensen tref die misbruik van me willen maken.
Mijn broer is zich pas nuttig gaan maken in het narcistsiche gezin toen vader ernstig ziek werd. Daarvoor uiteraard veel dank. Mocht hij inmiddels mantelzorg verlenen aan moeder dan zal hij daarvoor ook een en al dank krijgen.
Ik kan niet kort en duidelijk zijn over wat moeder me levenslang aandoet. Ik zal een poging wagen. Terwijl ik o.a. klein gehouden wordt en ondergeschoven/ beknot/ verwaarloosd/misbruikt als sloof wrijft moeder me bij ieder “contact” in dat ze allles wat ik op (im)materieel gebied niet krijg heel normaal vind voor anderen (o.a. mijn leeftijdgenoten, broer) en wel empathie en interesse heeft voor/in hen. Hen belt ze wel, bij hen gaat ze wel op bezoek. Ik moet aanhoren hoe leuk zij het hebben. Hoe goed ze de boel voor elaar hebben. Zijn er tegenslagen dan moet ik aanhoren hoe erg ze dat vindt en ze hen steunt. Van sommigen hoor ik die hartelijkheid/steun van moeder terug. Als ik bijvoorbeeld de uitslag van medisch onderzoek binnen heb vraagt moeder er niet naar doch begint over haar interesse in de uitslag van het medisch onderzoek van ooms/tantes/neven/ nichten/klanten (die o.a. daardoor denken dat moeder zo ook naar mij is). Iedere keer is de boodschap dat talloze anderen (die natuurlijkerwijs veel verder van haar af zouden moeten staan) veel belangrijker voor haar zijn dan ik. Dat ik er niet bij hoor en er niet toe doe. Ik sta helemaal onderaan de ladder. Heel wrang en sadistisch. Naar de buitenwereld doet ze juist alsof ze betrokken is bij mij.
Tevens is ze altijd dubbel naar me. Ik hoor mee te draaien in de maatschappij. Ze blijft me als een hond behandelen en claimen voor zichzelf (of voorheen voor vader) waardoor ik dat niet (meer) kan. Ik hoor mijn hele leven en aandacht te geven/te richten voor haar, mijn broer of vader. Als het aan haar lag woonde ik nog thuis om hun te dienen of zat ik figuurlijk nog daar.
Ik mis in het boek. Dat sommige (verborgen) pathologische narcisten het heel vaak over anderen hebben en vergelijkingen maken in een totaal verschillende context. Zo wordt mijn leefsituatie vergeleken met die van mijn nichtjes terwijl het mijn kinderen hadden kunnen zijn. Bij een nichtje overigens zegt moeder altijd “je” achter haar naam terwijl ze inmiddels volwassen is. Alsof er een van hen ook klein moet blijven.
Het mag van moeder mijn hele leven lang niet werkelijk om mij gaan. Al van jongs af aan moet ik talloze verhalen aanhoren over haarzelf of anderen. De vrienden die ik had probeerde ze te manipuleren. In feite mag van haar niemand mij steunen en/of aan mijn kant staan. Achter mijn rug ging ze mensen die mij (mogelijk) steunen bespelen. Iedereen hoort van haar net als zij doet op mij neer te kijken. Presteer ik dan hakt ze mijn hoofd er af of begint over dat ze een zoon heeft en wat die allemaal wel niet presteert (hogere opleiding, grotere sportprestatie enzovoorts). Als hij niet beter is dan ik dan liegt ze gewoon dat hij beter is en hij liegt met haar mee.
Moeder doet er dus alles aan om mij in de positie te houden die ik van haar kreeg. Dat velen mij ook zien zoals zij mij ziet. De mindere. Moeders onzekerheden, minderwaardigheidscomplexen, twijfels en slechte eigenschapen worden op mij geprojecteerd. Dat tast zo mijn integriteit aan! Ik ben haar niet! Soms onder invloed van mensen waar ze een hele hoge achting van heeft en die heel erg belangrijk voor haar zijn kan ze me “waarderen”. Als ze er echt niet onderuit kan en hen niet devalueren of niet (meer) kan bespelen. Zeker nu gezien haar hoge leeftijd mensen, die haar voeden, overlijden. Dan kan ze ook ineens gaan vinden dat ik het zwaar heb. Toegeven en dingen recht zetten zal ze niet doen! Wel mij zielig vinden door dingen die ik heb meegemaakt buiten het gezin, buiten haar verantwoording. Ik ben dan het verloren schaap i.p.v. het Zwarte Schaap. Bullshit! Het komt haar eigenlijk best goed uit dat ik buiten het gezin ook veel heb meegemaakt. Dan kan ze dat aanvoeren voor het feit dat haar dochter ziek werd. Dan kan ze de gezinspathologie/haar pathologie daarachter verschuilen! Zij is de reden van mijn ziekzijn. Ik wens niet in de slachtofferrol te blijven hangen. Waar blijven die gezonde, normale mensen die voor mijn heling van groot belang zijn?
Al jaren ontkent mijn moeder dat ik jarenlang dagelijks in het bedrijf van mijn ouders heb gewerkt. Dat blijft diep van binnen pijn doen. Zelfs bestuurfuncties die ik heb vervuld en wel geregistreerd(KvK) staan ontkent ze. Ik weet inmiddels dat strijden met een narcist geen zin heeft. Het gaat wel erg ver dat mijn moeder mijn geschiedenis en ook die van het bedrijf(ontstaansgeschiedenis) ontkent. Ik word er nu al moe van als ik via media een oproep zal doen voor getuigenissen. Ik begrijp inmiddels ook dat het favoriete kind moeder zal blijven toedekken ipv voor mij zal opkomen. Dat is niet anders geweest. Ik kan niet beschrijven wat dat in mijn binnenste doet. Moeder kan dankzij haar cognitieve empathie alles wel goed beschrijven en wordt geloofd.
Mijn ziel wordt verkracht dat is het enige hoe ik het kan noemen. Ik voel haar glasharde ontkenning en leugens in het diepste van mijn ziel. Dagelijks fietste ik als kind naar het bedrijf of ging met vader mee. Moeder en zoon waren dan lekker aan het luieren. In feite deed ik het werk wat mijn kerngezonde moeder in het bedrijf hoorde te doen. Mensen hebben me zien werken en daar hou ik me aan vast. Dat er niets tegenover stond dat weten deze mensen niet. Dat ik ook veel achter de schermen deed buiten de uren dat klanten er waren helaas ook niet. Ik heb in ieder geval wat getuigen terwijl moeder en zoon niet een keer kwam kijken. Helaas idealiseerde leeftijdgenoten het bedrijf vaak en onthielden ze vaak enkel de leuke taken. Ik weet van binnen hoe het zit en ken meer mensen die zich door mijn ouders gebruikt voelen. Ik wou dat die pijn ophield en dat ik dit ook kort kon benoemen of er niet meer over hoef te hebben.
O mijn God, lijkt mijn verhaal wel. Zit hier ook middenin!😢
Heel mooi verwoordt Gerard. Je hebt al een hele weg afgelegd.
Een goeie remedie om te overleven nu is onszelf niets verwijten als er regelmatig nog oude stukjes pijn bovenkomen. We waren kind en dan is het normaal dat je je ouders gelooft wat ze over je zeggen, daarmee bouwen we ons op, dat zit diep gegraveerd.
Op dat moment zijn dat de belangrijkste personen in ons leven. Lief zijn voor de pijn van ons kind, die zich regelmatig nog eens laat zien. Wat moet dat het toen moeilijk gehad hebben en zich alleen gevoeld, en het wou alleen maar wat liefde, warmte en erkenning. Gewone basisbehoeften van een mens. Sine
Sine,
Je laatste regels die je schrijft? Ik begrijp het niet helemaal. War bedoel je hier?
Grt bobo
We ZIJN het zwarte schaap en zullen het ook altijd blijven. Het hoort blijkbaar bij de na-oorlogse generatie om hun trauma’s op één van de kinderen af te wenden in de vaak veel te grote (anticonceptie?) gezinnen. Het is vreselijk om het te moeten zijn want je komt er nooit meer vanaf. Mijn moeder is inmiddels al lang overleden. Maar de gevolgen bestaan uit levenslange wonden , waaronder het verlies van mijn kinderen en al wat me lief was.
Ik denk ook dat de oorlog meespeelt. Het gaat ver als de ouder zijn stoornis uitbesteed aan een kind. Ik heb maar een broer en ondanks dat doet mijn moeder het ook. Hij staat voor alles wat goed is en ik voor al het slechte. Dankzij het eerste boek van Iris snap ik beter waarom moeder dat doet en ik denk dat andere trauma’s dan een oorlog meemaken ook iemand zo ziek kunnen maken. Mijn moeder is zo onzeker dat ze geen enkele slechte eigenschap van zichzelf accepteert en die dus allemaal bij mij loods. Als ze jaloers is vertelt ze anderen dat ik dat ben enzovoorts. Beide kinderen zijn enkel een verlengstuk van haarzelf.
Het lijkt me ondraaglijk als een moeder zo ver gaat met jou alles afnemen. Ik wens je veel sterkte!
Beste Marina,
Daar raak je iets waar ik vaak ook aan gedacht heb. De oorlog meegemaakt als kind, en daarna (te) snel volwassen geworden met ouders die er niet voor hen waren, in een land dat in opbouw was, waar chaos heerste. En toen te snel kinderen gekregen, en teveel.
Daarna moesten die kinderen in hun behoeften voorzien, op een of andere manier. Wij hebben een andere tijd gehad, maar wel met ouders die niet helemaal lekker waren door hun jeugd. Ik hoor het veel van leeftijdgenoten.
Beste mensen, kunnen dit soort excuses voor wangedrag van ouders achterwege blijven? Toen we nog bij mijn ouders over de vloer kwamen heb ik wel eens gevraagd waarom ze door enkele jaren een slechte kerst mijn kerstdagen en de dagen ervoor en erna al 35 jaar verpesten?
Inmiddels ken ik ook personen met een NPS zonder jeugdtrauma’s en ken ik ook mensen ZONDER een NPS met jeugdtrauma,..
Niet achterom kijken maar vooruit! Er is geen waarom en er zijn geen excuses.
Wees op je hoede.
Vecht voor de beste versie van jezelf en een goed mens voor anderen die dat verdienen!
Groet van Coby
Ik ben het met Coby eens. Ik heb nog niet zo lang geleden het boek “Toen ik je zag” van Isa Hoes gelezen. Dat gaat over haar relatie met Antonie Kamerling. Gaandweg had ik zoiets van “hij lijkt wel een narcist, hij was toch manisch depressief?”, Ik dacht: “Zie je wel, ik zie ziekelijk narcisme in iedereen”. Totdat ik aan het einde las dat hij naar een psychiater was gegaan en die had gezegd dat hij naast een bipolaire stoornis ook een bedekte pathologische narcist is. Dan heb ik het toch goed gezien. Verderop in het boek blijkt Isa ook naar een psychiater te zijn gegaan. Het gaat o.a. over de moeizame relatie met haar moeder waarbij zij WOII ook als excuses aanhaalt. De psychiater vertelt haar dat hij mensen kent die ook WOII hebben meegemaakt doch ondanks dat wel een gezonde relatie met hun dochter hadden e.d..
Zo herkenbaar. Goede hulp vinden is moeilijk. Ga binnenkort het gesprek aan met hulpverleners, die niet helpen.
Is het ooit voorbij? Ben je ooit vrij? Ook al ben je volwassen… en kunnen ze je “niks meer maken”…. zolang het vanbinnen kapot is,gaat het niet he?
# Coby, Het is een mogelijke verklaring, omdat ik graag verheldering zoek, geen excuses. Ik vind niet dat ze dat verdienen. En het sluit niet uit dat je toch je eigen weg in slaat, en voor de beste versie van jezelf vecht, want dat doe ik ook. Ik heb hun weg achter me gelaten en nadat ik duidelijk op mezelf ging staan gingen ze me mijden. Ik hoef het niet eens zelf helemaal te doen. Wat het ook niet eenvoudiger maakt, maar ik probeer het wel helder te blijven zien. Ik kies voor mezelf, ik ben geen verlengstuk van zieke persoonlijkheden en co-dependents. Per slot van rekening moet ik er wel voor mijn kinderen zijn, op een zo gezond mogelijke manier. Met hen praat ik over wat hun gedrag voor mij betekent heeft, in een aangepaste versie. Ze zijn volwassen en hebben ook verstand en ogen om te zien.
Toch bedankt voor je commentaar, dat helpt ook. Geen excuses, geen schuldgevoelens, geen vergeving. Dat is allemaal niet op zijn plaats. Begrip, nee, een verklaring, misschien, maar dat ontslaat niemand van zijn eigen plicht er wat goeds van te maken. Ik heb me in het existentialisme verdiept (o.a.) en ben het met deze filosofen eens: je blijft ten allen tijde zelf verantwoordelijk. Ik dus ook.
Vreselijk! Herkenbaar. En VRIJ? Nee, vergeet het maar. Soms, heel af en toe, gaat het de goede kant op en voel je (nee, denk je!) dat het ooit over zal zijn. Dat je gelukkig bent omdat je alles achter je heb kunnen laten. Dat je jezelf nu kan ontplooien tot een pracht mens. Om vervolgens radicaal onthoofd te worden en met liters tranen in een volle zaal met mensen leeg te stromen en de open wond wéér te moeten stelpen. Op een totaal onverwacht moment – alles onder contrôle, toch? Nou mooi niet , dat NOOIT. Als je dát maar onthoudt.
Hallo Assepoester,
Ik wou dat ik op dezelfde vraag als jou antwoord had; Waarom heb ik bevestiging van anderen nodig om te weten wat ik weet.
Jij beschrijft dat je op het bedrijf van je ouders hebt gewerkt maar dat dat zelfs ontkend wordt. Ik ken je moeder niet (gelukkig waarschijnlijk) dus zij is er niet bij als je dit verteld. Als je mij verteld dat je al die jaren daar hebt gewerkt, waarom zou ik je niet geloven? Maar daar zit kruks van die rotzakken; Ze laten je geloven dat je je eigen ervaringen niet eens meer durft te geloven.
Ik ben met een narcistische vrouw getrouwd geweest. 23 jaar. Ik ben afgelopen jaar bezig geweest met de echtscheiding. Ik vertrouw ook mijn eigen waarnemingen niet meer. Ik ben nu bijna 1 jaar los van haar (Hoewel we wel samen kinderen hebben). Ik beperk de communicatie met haar echt tot het uiterste. Telkens als ik maar kort contact heb gehad, dan kost het me een week om weer een heel klein beetje vertrouwen in mijn eigen waarnemingen te krijgen. Echt bizar nu ik me dat ben gaan realiseren.
Ik ben er gelukkig alleen maar 23 jaar mee getrouwd geweest. Ik heb daarvoor gelukkig een leven gekend dat ik wel mijn eigen waarnemingen vertrouwde. Dus ik kan daarnaar toe terug om mijzelf een beetje terug te vinden.
Maar in jou situatie, en anderen, wat ik heir lees,jullie kennen en hebben deze ervaring niet. Verschrikkelijk. Ik leef heel erg met jullie mee.
Echt; Je eigen ervaringen mag je vertrouwen. Het is gewoon zo. Als jij al die tijd bij je ouders in de zaak hebt gewerkt, dan is dat ook zo. Ik hoop dat je voor jezelf het punt kunt vinden dat de mening van anderen, met name die van je moeder er niet meer toe doet. Zij is er alleen op uit je uit balans te krijgen want dan heeft ze macht over je.
Mijn vrouw is door de jaren heen 27 banen kwijt geraakt. OP enig moment had ik medelijden met haar. Dus ik opperde de mogelijkheid om te stoppen met werken en een andere manier te zoeken om gelukkig te worden. Daar heb ik spijt van gekregen. Tekens daarna als ze weer een baan kwijt raakte was het mijn schuld dat ze niet werkte want immers wou ik niet dat ze ging werken. Ik was niet geëmancipeerd. Etc……
Een ieder die het maar wil horen wordt verteld dat ik de schuld ben. Heel lang heeft het mij wat gedaan. Ik werd heel krampachtig. Vooral het onderwerp werk niet oprakelen.
Ik geloofde ook dat anderen vonden dat het mijn schuld was. Want ik sprak er niet over. Totdat ik de relatie verbrak. Ineens begonnen mensen te praten. Alles wat ik vond werd bevestigd. Mensen zeiden dat toen niet tegen mij; Want immers was ze mijn vrouw. Dat zeg je niet over iemand zijn vrouw.
Mar na een jaar op eigen benen begin ik te zien dat de omgeving alles wel heeft gezien. Ze hebben ook van alles gedacht. Ze hebben het alleen niet gezehd. Misschien is dat ook wel zo als dat je moeder is.
Grt bobo
Hallo Bobo,
Ik ben heel erg blij dat jij t.z.t. wel van anderen te horen hebt gekregen dat men iets aan je ex zag! Dat je bevestigingen hebt gekregen. Tevens denk ik dat opgroeien in een narcistisch gezin er meestal nog iets verder inhakt dan een relatie met een narcist. In feite groei je op een onzichtbare wijze in een psychiatrische omgeving op. Je basis is vervormd. Gelukkig trok ik veel naar mijn vader en kreeg het meeste last van moeder toen ik mijn eigen identiteit hoopte te ontwikkelen en wilde uitvliegen.
Ik moet je zeggen dat ik helemaal niet twijfel of dat ik in het bedrijf heb gewerkt. Mijn moeder heeft m.b.t. alle werkzaamheden die ik (in haar plaats) heb verricht bij mij geen succes met gashligting. Bovendien heb ik dat vanaf hele jonge leeftijd gedocumenteerd.
Ik heb jarenlang (wilde voor mezelf opkomen, ging strijden) consequent bijna op de letter nauwkeurig regelmatig tevergeefs aangegeven wat ik allemaal voor mijn ouders heb gedaan zonder ooit bedankt te worden. Daarin ben ik gelukkig tot de dag van vandaag massief gebleven! Ik heb getuigen doch die kwamen niet dagelijks naar het bedrijf en weten daardoor niet dat het geen incident was dat ik daar kinderarbeid verrichtte doch een dagelijkse gang van zaken.
Ik druk me mogelijk niet goed uit over mijn pijn. De diepe pijn is niet alleen dat mijn ouders me o.a. hebben misbruikt. Dat het wordt ontkent! Mijn lijden onder dit alles wordt zelfs ook ontkent! Dat doet nog meer pijn dan de feiten. Tevens wordt er gedaan dat het mijn vaders bedrijf was terwijl moeder er op papier ook in zat en ervan profiteerde. Zij is net zo verantwoordelijk voor mijn opvoeding dan mijn vader! Daar komt bij dat ze naar mij toe ronduit vals en intens gemeen is. Dat was mijn vader niet!
Laat ik over het gebrek aan interesse in mij, geen wederkerigheid, de vernederingen, het kleineren, me klein houden, onthouden van zorg, de verwaarlozing het tegen elkaar uitspelen van de kinderen, het inpalmen van vader enz. door moeder maar niet beginnen.
Op andere gebieden had moeder wel succes met hersenspoelen. Naarmate ik meer afstand nam ging ik gaandeweg zien dat ze helemaal niet zo ontwikkeld is dan ze denkt, eerder passief (lui) dan fysiek actief, dat ze helemaal geen gevoelsmens is (pretendeerd ze), dat ze diep van binnen zieke mensen zelfs minacht, dat ze een alcoholist is, dat ze helemaal niet gezond eten kookt, dat ze juist weinig heeft gemoederd, enzovoorts. Allemaal ontgochelingen! Allerlei dingen ging ik anders bekijken. Ik kan dat niet goed beschrijven, zo van he?! Dit klopt niet, dat klopt niet. Alsof de hersenspoelingen stapsgewijs teruggespoeld werd naar de feiten. Dat ik het verschil ging zien tussen de feiten en haar woorden die daarmee helemaal niet mee overeen kwamen. Schokkend en maar goed dat dat geleidelijk bij mij gebeurde. Zo kwam ik nog meer in de pijnlijke realiteit en kan ik invoelen dat sommige kinderen (o.a. mijn broer) dat helemaal niet willen/aankunnen.
Ik, het zwarte schaap, ken haar andere gezicht het meest en haar duistere kanten. Mijn moeder is verbaal heel erg sterk, een meestermanipulator. Niemand die me gelooft! Laat ik het zo zeggen: ik heb aan geen enkel familielid, waarbij ik steun zocht, gemerkt dat ze inzicht hebben. Ik snap wel dat ze druk zijn met hun eigen leven. Als ik aangeef dat moeder psychiatrisch is weren ze direct af. Ze geven liever vader de schuld. Met moeder en haar “harmonieuze” familie is niets aan de hand. Ik denk daarentegen juist dat er meer familieleden hetzelfde als moeder mankeren.
Ik heb jarenlang alles gedaan wat je juist niet moet doen bij een pathologische narcist en bleef loyaal. Ik heb ook behandelaars gehad die me verkeerd diagnosticeerde en de verkeerde dingen zeiden/adviseerden (zie 1e boek van Iris). Ik heb met omstanders te maken gehad die er niets van snappen en me pijnigde met hun opmerkingen terwijl ik heel kwetsbaar was (zie 1e boek van Iris). Het heeft me nog verder kapot gemaakt. Ik kon jaren niet meer werken. Daar schaam ik me nog steeds voor!
Volgens mij is het niet verkeerd dat je in een bepaalde fase om bevestigingen vraagt. Altijd lag alles aan mij, dat werd me ook vaak met een wijzend vingertje toegeschreeuwd. Echter je dient op een gegeven moment wel (weer) op jezelf te leren vertrouwen. Dat heeft tijd nodig.
Ik heb niemand die bekend is met deze materie, me steunt en aan mijn kant staat. De maatschappij is oppervlakkig, niemand die hier op wacht. Ik ben door alle slechte ervaringen als ik steun zocht vermijdingsgedrag gaan vertonen en me gaan isoleren. Ik heb ook amper mensen voor afleiding en het opdoen van goede ervaringen. Bovendien heb ik niet het inkomen om van alles te gaan ondernemen. Mijn eigen leven vormgeven en gezonde contacten opdoen gaat hierdoor moeizaam.
Groet,
De poets
Bobo,
Ik trek me helaas de mening van anderen wel aan omdat ik afgeschilderd (stigma) wordt als een ernstig psychiatrische labiele patient waarnee heel veel mis is. Ze (mijn broer en de rest) benaderen me vanuit hun beeldvorming die gebaseerd is op moeders verdraaide verhalen en leugens. Soms hoor ik die verhalen dan terug. Talloze oudklanten en anderen heeft moeder, naast famiie, gemanipuleerd met idiote verhalen over me en haar zogenaamde betrokkenheid. Ze moesten eens weten hoe tiraniek ze onder 4 ogen is! Moeder is een verborgen narcist, het woord verborgen zegt genoeg.
Ik trek het me aan dat nagenoeg niemand weet wat achter haar masker schuilt en dat men normale criteria hanteert. Ze is liefdeloos en heeft me heel erg beschadigt. Niemand die het doorheeft! Ik trek het me aan en sta daar niet boven. In feite wordt ik door moeders gedrag door al die anderen ook niet meer voor “vol” aangezien. Met z’n allen hebben ze minachting van mij gekregen. Ze hebben haar perspectief overgenomen. Ik voel me niet meer serieus genomen. Ze nemen niets van me aan. Met z’n allen tegen een. Ik hoop dat ik sterker word en had moeten verhuizen.
Ik hoop dat jij met het korte contact met je ex, je niet in haar realiteit laat trekken. Als je samen kinderen hebt, dat lijkt me dat ook heel erg zwaar. Je blijft daardoor ook gebonden aan de narcist.
Poets
Hallo Assepoester,
Ten eerste noem ik je liever zo. Poets is de afkorting van poetsvrouw. Ik spreek je liever zo niet aan.
Je pijn druk je heel goed uit. Mensen die nooit met een Narcist te maken hebben gehad snappen niet wat het is dat je je eigen identiteit echt kwijt kan raken. Mensen die in een gezin met narcisten opgroeien krijgen niet eens de kans er ooit 1 te krijgen. Ik ben dat gaan inzien.
Wat een graadje erger is of niet dat weet ik niet. Voor mij is het besef dat ik me zo heb laten manipuleren zonder het eigenlijk in de gaten te hebben moeilijk te bevatten en te verwerken.
Dagelijks vecht ik met de gedachten of ik het me misschien allemaal heb ingebeeld.
De vraag die ik heb; Als mensen het hebben gezien waarom hebben ze me niet gewaarschuwd. Maar als ze dat hadden gedaan had ik waarschijnlijk niet geluisterd. Ik had ze denk ik niet geloofd.
En assepoester, je zegt dat je alles van jongs af aan hebt gedocumenteerd. Je praat er over alsof dat normaal is. Geen verwijt van mij hoor. Ik begrijp dat je het doet. Maar “de normale mens” leeft en verzameld geen bewijzen om later aan te kunnen tonen wat je wel en niet hebt gedaan in je leven. Ik maak hieruit op, maar dat is een mening die ik voor mijn eigen rekening hou, dat accepteren van jou nog heel ver weg is als dat ooit gaat komen.
Je bent in je leven het aller belangrijkste kwijt geraakt; Je eigen identiteit waarmee je een volwaardig volwassen mens kan worden die gelukkig is. Die blij kan zijn ook met de kleine dingen.
Ik heb bij mijn vrouw thuis ook zo een patroon gezien. Mijn vrouw vondt haar vader vreselijk belangrijk. Maar haar zus was het prinsesje. Hoe mijn vrouw ook haar best deed het was niet voldoende. Ik heb wel gezien dat dit heel erg pijnlijk voor haar was. Maar voor mij als partner was het vreselijk moeilijk om staande te blijven daar in dat gezin. Telkens als ik daar kwam dan kreeg ik een lading beledigingen over mij heen. Ik was te dik. Men wist dat ik daar moeite mee had. En heel mijn leven heb ik gewerkt aan een gezond lijf. Telkens werd er wel een zinspeling op gewicht gemaakt. Op een gegeven moment was ik 60 kilo kwijt geraakt. Zo erg zat mij dat dwars. Maar nooit was het goed.
Mijn werk was nooit goed genoeg. Dat mijn vrouw baan na baan versleet. Uiteindelijk 21, daar hoorde je ze niet over. Wel werd haar zus doorlopend opgehemeld. Die had immers de zaak van haar vader overgenomen. Overigens werkte die heel haar leven al in die zaak. Direct na school is ze daar gaan werken. Heeft nooit een zelfstandig leven opgebouwd. Mijn vrouw had vreselijke ruzie over het feit dat zij niet in de zaak wou werken en een eigen carrière op te bouwen. Maar daar ze niet toe in staat. Alle sucessen die ik behaalde werden uiteindelijk aan haar toegeschreven. Of door haarzelf of door haar vader.
Ik had eigenlijk een geweldige carrière. Maar die is bijna tot op de bodem afgebroken.
Ik heb van alle stress die dit leven opriep 2 jaar geleden een hartstilstand gekregen. ik toen een ICD gekregen. Daarna heb ik nog 3 keer een hartstilstand gekregen. En toe was ik er klaar mee.
Die hartstilstanden zijn bij mij de wakeup call geweest. Ik was letterlijk bijna er dood aan gegaan.
Dat mijn kinderen om de week bij haar zijn doet me pijn. Maar ik ga niet tegen de wens van mijn kinderen in. Ik weet dat ze de kans lopen geïndoctrineerd te worden. Hoewel ik wel denk dat de relatie met mij en mijn kinderen wel goed zit. Ik praat veel met ze. Ik probeer er alle tijd voor te nemen.
Ok asspoester, Ik stop er even voor nu mee.
Grt bobo
Hallo Bobo,
Ik woon zelfstandig, kook voor mezelf, maak mijn huis schoon, kan tegen alleen zijn, slik geen medicijnen, ben niet verslaafd enzovoorts. Ik geniet van de kleine dingen en denk dat dat mijn redding is. Mijn broer heeft dat (nog) niet allemaal geleerd terwijl hij juist voor een volwaardiger mens wordt aangezien. Zelfs al was ik wel een ernstig psychiatrisch patient, dan nog hoort men fatsoenlijk, respectvol en gelijkwaardig met me om te gaan!
Door alle verdraaide verhalen van moeder naar familie (mijn broer en de rest), oudklanten en anderen toe, voel ik me niet alleen door haar doch door velen niet voor “vol” aangezien. Ze gingen zich anders gedragen naar mij en uit hun opmerkingen merk ik dat ze zijn beinvloed. Moeder heeft ze allemaal op haar hand. Alsof moeders narcisme besmettelijk is. Ik krijg daardoor geen steun van deze mensen en moeder wel. Maar goed.
Jaren geleden werd me verteld dat mijn familie gestoord is. Ik idealiseerde hen en geloofde dat helemaal niet ondanks dat ik ziek van hen werd. Als je er “middenin” zit zie je het niet of minder goed. Ik had nog wat overlevingsmechanisme die werkten en waarmee ik alle pijn nog niet hoefde te voelen.
Voor omstanders die wel e.a. constateren is het niet altijd even gemakkelijk om wel/niet iets aan te geven. Ik hoop dat je minder aan jezelf gaat twijfelen! Ik weet uit ervaring dat manipulaties heel geniepig kunnen gaan. Neem het jezelf niet kwalijk dat je erin bent getrapt. Ik weet uit ervaring dat dat gemakkelijker is gezegd dan gedaan.
Ik ben als minderjarige niet gaan documenteren om e.a. te bewijzen. Ik had verslagen geschreven over de groei van het bedrijf. Die had ik bewaard en vervolgens samengevat. Hoe pathologisch het gezin was had ik niet door alhoewel ik wel van huis wilde weglopen. Dat ik dat niet heb gedaan dat heb ik mezelf jaren kwalijk genomen…
Ik herken het alsmaar vergelijken van de kinderen. Dat het nooit goed is. Mijn moeder doet altijd vriendelijk (alsof ze hen mag) naar andere mensen en uit haar kritiek achter hun rug. Pas als ze een bedreiging vormen, haar zouden kunnen ontmaskeren, voor zichzelf gaan opkomen, pas dan kunnen ze haar andere gezicht zien.
Heftig, dat je hartstilstanden kreeg!
Doordat je samen kinderen hebt ben je met je ex verbonden en dat lijkt me zwaar. Co ouderschap is op zich prima doch in geval van persoonlijkheidsproblemattiek kan ik snappen dat je je zorgen maakt.
Voor mij is het nu beter om ook te stoppen. Ik noemde Poets omdat ik het vuile werk moest opknappen.
Ik wens je veel sterkte toe!
Ter verduidelijking: Het vergelijken van de kinderen en hun aanhang. Mijn broers vrouw was alles voor moeder(hoger op de ladder dan ik) totdat ze wijselijk ging scheiden. Toen kwam de devaluatie. Zijn nieuwe vrouw stond gelijk op hetzelfde hoge voetstuk als mijn broer. Alles van mijn broer wordt aanbeden. Het is niet zo dat moeder in de schijnwerpers staat. Ze zitten in een symbiose en moeder ontleend haar eigenwaarde aan hem. Ziek! Alles aan hem is perfect/beter en hij heeft mensen om hem heen die hem op gelijksoortige wijze aanbidden. Triest, dieptriest en zorgwekkend. Het zit muurvast. Velen kijken tegen hem op.
Lieve allemaal.
Ik heb al jullie verhalen gelezen en zoveel herkenning. Zelf heb ik een moeder met verborgen pathologische narcistische en psychopatische achtergrond. En ik herken zoveel in jouw woorden Assepoester. Een paar jaar geleden pas kan ik er deze woorden aan geven, wat is begonnen met het lezen van een artikel ‘De Ratmoeder’. Toen gebeurde er zo veel bij me, allereerst kreeg ik de erkenning voor wat ik ervaren heb. En dan de verwerking en het gaan accepteren van heel veel en met nama het kleine kind in mezelf. Vanaf deze bewustwording is mijn schuldgevoel naar haar toe helemaal verdwenen. Heerlijk is dat. Kortgeleden kreeg ik het boek ‘Destructieve relaties op de schop’ van Jan Storms in handen en heb deze inmiddels al 2 x gelezen. Heftig best wel, maar zo duidelijk en waar. Gaf mij ook weer heel veel bevestiging, maar ook de handvatten wat je ermee kunt en hoe ermee om te gaan. Ieder moet daarin natuurlijk ook zijn eigen weg in vinden, maar dit boek heeft mij veel gegeven. Ga in jezelf geloven en zie je eigen kracht dat je nu bent waar je bent!! Je hebt het inzicht gekregen en kunnen zien hoe het is, dan ben je heel sterk!! Ga je richten op de voor jou mooie dingen in het leven, dat waarin jij gelooft, de mooie en waardevolle contacten komen dan!!!
Liefs van S
Heel erg bedankt S voor je reactie. Ik zat zo vol, nam zoveel ruimte in bij dit blog dat ik me ervoor schaamde. Dat boek ga ik binnenkort ook lezen!