Wel bevrijd, maar nog niet vrij

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Bevrijd, in de letterlijke zin: de narcist is al ruim twee jaar volledig uit mijn leven.

Na een abrupte, pijnlijke breuk, volgend op het mij inmiddels bekende narcistische relatiepatroon van verleiding en binding, devaluatie en diskwalificatie, heb ik de nodige stappen gezet naar herstel. Ik kwam er direct na de breuk achter dat ik met een narcist van doen had gehad en waar ik dus in had gezeten al die tijd. Heb mij erin verdiept en kwam o.a. op deze website terecht. Meteen begreep ik dat alles wat ik had gevoeld en ondervonden, klopte en dat er geen andere weg naar herstel openstond dan om het veelgelezen advies van totaal geen contact op te volgen. Hier was geen redden aan en dat wilde ik ook niet meer. Van de door de narcist zo gewenste optie van “vrienden blijven” en dus in de “harem” blijven zitten kon voor mij geen sprake zijn. Het was genoeg geweest, de koek was op. Dacht ik.

Aan social media deed en doe ik niet, dus dat hielp enorm; zijn telefoonnummers geblokkeerd, zijn bekenden vermeden. Dat was zijn wereldje en nooit echt het mijne (daar zorgde ‘ie wel voor). Plaatsen in de stad vermeden waarvan ik wist dat ik hem daar kon tegenkomen zoals op de zaterdagmarkt, in bepaalde winkels, bij het café. Mijn looproutes veranderd, nooit langs zijn woning gereden, alles in huis verwijderd wat mij aan hem deed denken zoals cadeautjes en foto’s. Kortom, straffe maatregelen die ik mezelf gedisciplineerd oplegde en navolgde.

Maar dan de keerzijde van de medaille, de onzichtbare kant: wat een pijnlijk en emotioneel proces, verdriet, onvrede, teleurstelling, woede, onmacht, diepe gekwetstheid, wraakzucht. En ja, soms het irrationele verlangen naar wat er ooit was (maar niet echt bleek), verlangen naar contact, praten terwijl je weet dat je hierover geen zinnig gesprek met hem zult kunnen voeren. De behoefte aan een normale afsluiting, wetend dat je die nooit zult krijgen en jezelf zult moeten proberen te geven. Iedere dag het gevecht met jezelf om hem en het gebeurde uit je hoofd en hart te krijgen. Bang zijn voor de eerste ontmoeting en dus altijd op je hoede door de stad lopen. Veel het isolement, de veiligheid van je eigen huis opzoeken. Gesprekken met anderen hierover vermijden – op die enkele, heel begripvolle en liefdevolle vriendin na – omdat al snel blijkt dat ze zich er toch niks bij kunnen voorstellen. Eenzaamheid en depressie die constant op de loer liggen. Jezelf proberen af te leiden, je schrap zetten om gewoon door te werken en de dagelijkse dingen te doen. Boeken erover lezen zoals de boeken van Iris, het meest verhelderende en genuanceerde dat er wat mij betreft op dit gebied te vinden is, in de hoop dat je het helemaal begrijpt en er dan dus mee kunt afrekenen. Dat je jezelf begrijpt, accepteert en vergeeft.

De onbedoelde en bijna onvermijdelijke ontmoetingen met de narcist in ons kleine stadje zijn er gekomen, driemaal in de afgelopen jaren, zowel zonder als in gezelschap van een prooi. Het is gelukt om alle keren kracht uit te stralen en met opgeheven hoofd en het roepen van mijn naam negerend door te lopen, terwijl ondertussen het hart in mijn keel bonsde.

Graag zou ik trots zijn op het strikt volhouden van de “geen contact” regel, maar zo ver ben ik niet. Er is nog veel op te lossen aangaande mijn eigen stuk in het verhaal. De therapie die ik bij een overigens heel fijne en goede therapeut ben gaan volgen, heeft er vooralsnog nog niet toe geleid dat ik de narcist en de hele onverkwikkelijke episode naar de verste uithoeken van mijn bewustzijn heb kunnen verbannen. Met acceptatie van het litteken dat waarschijnlijk altijd zal blijven maar wel zal vervagen. Veel kennis en inzicht is inmiddels vergaard, cognitief begrijp ik waar het allemaal vandaan is gekomen, maar de emotionele beleving valt daar nog niet mee samen. Ik kijk verlangend uit naar de eerste dag die ik zal beleven zonder ook maar één gedachte aan de narcist gewijd te hebben. Die dag zal toch echt ooit moeten aanbreken om mijn deels hervonden zelf en leven volledig te kunnen omarmen. Pas dan zal ik vrij, echt vrij zijn zoals vrijheid bedoeld is.

Agnetha

32 gedachten aan “Wel bevrijd, maar nog niet vrij”

  1. Mijn verhaal, exact hetzelfde! Zullen we er ooit uitkomen?? Verdriet, pijn, woede enz. Het leven is na anderhalf jaar nog steeds een hel.
    Sterkte!

  2. Dankjewel Agnetha voor je verhaal/ervaring 😢
    Wat is het een zware weg te gaan naar bevrijding en vrijheid … niet meer bezig hoeven zijn met die vele vragen, de twijfels, de schaamte, de stress, de angst, maar ook het voelen van het onvermogen van je omgeving om met je mee te voelen, er zonder oordeel of advies wat te doen er voor je te kunnen zijn …
    Maar wat een bevrijding als je gaat voelen dat je weer aan het opkrabbelen bent … Dit proces heeft jaren nodig en gaat met ups en downs zoals je ook schrijft …
    Het is allemaal zó herkenbaar voor mij …
    Houd moed, het komt goed!
    Heb het goed 💝

    1. Ben een man en ik maak hetzelfde mee , ben heel bang geworden van vrouwen. sluit me al meer dan jaar op ben soms heel blij maar het is waar wat jullie schrijven, ik vond erg dat zulke mensen zomaar andere mensen hun bestaan kunnen verwoesten. je kan dit alleen maar tegen komen als je goed persoon bent, waar dat ze echt gebruik van je kunnen maken . Maar ik denk herstel na een tijd kan alleen maar met een nieuwe relatie en hopend op geen narciste te vallen -:)

  3. Exact mijn verhaal maar dan na11 jaar,dank je wel voor het verwoorden ,van zoveel emotionele gevoelens, heel veel sterkte en liefde, Francien

  4. Wat goed omschreven…..kon mijn verhaal zijn…zo herkenbaar die stuiterende gevoelens en gedachten die je gek kunnen maken….echt vrij voelen, wat zou dat mooi zijn…kan niet wachten maar heeft heel veel tijd nodig….weer tijd wat van je afgestolen wordt van je leven…

  5. Hallo Agnetha.
    Mooi beschreven. Duidelijk hoe je alles omschrijft want zo is het.
    Maar je zegt heel mooi ik ben nu vrij.
    Je hebt je ketens verbroken.
    En nu begin je je eigen weg te gaan.
    Het is nog kort maar je komt er wel.
    Je hebt de tastbare herrinneringen al weg gedaan. Nu nog uit je geest.
    Helaas is het dat niet veel tot zeer weinig mensen het begrijpen omdat de narcist ze altijd iets voor hield dus vrienden worden daarin in heel dun en die je nog hebt begrijpen het soms ook niet.
    Ik heb al zoveel vluchten gemaakt.
    Zelfs maar geloof maar het was een vlucht. Proberen eronderuit te komen.
    Maar ik kreeg het heel hard weer op mijn boterham.
    Want ook daar laten ze je vallen. Ze snappen het gewoon niet.
    Ik heb er nog 1 iemand aan overgehouden.
    Maar toen ik hem vertelde van de week dat het geloof een vlucht was. Zei hij nee God houd van iedereen.
    Nee dat zeg ik niet help.
    Begrijp me toch eens help.
    Nu is ze pas vorig december overleden.
    Dus ik kreeg trouwboeken trouwjurk en nog meer dingen.
    Alleen de geur van de jurk al. Maar hoe moet ik dat overbrengen naar mijn kinderen. Ik heb maar een klein huisje en in feite is nu de helft haar spul o wat moet ik nu. Ga langzamerhand maar proberen te vragen of de kinderen het niet willen hebben dan maar met de smoes dat het teveel herrinneringen zijn. Wat het ook eigenlijk is.
    Het narcisme begon juist met die jurk.
    We trouwden en s’avonds thuis gekomen was het. Ik ga nu slapen. De jurk ging in de kast en bleef daar tot dat hij nu hier ligt.
    Hij moet weg gewoon weg.
    Ik ben nu ook vrij maar wat heet vrij.
    Ben zelfs bang om een relatie aan te gaan na al die jaren. Durf het gewoon niet. Bang om weer …………..
    Was er maar een datingsite voor hsp.
    Maar dan denk ik dat narcisten er lucht van krijgen en dan voor even een hsp worden.
    Bedankt voor je verhaal want op deze manier kunnen ons verhaal kwijt.
    En op gaan naar VRIJHEID.
    Top dank je
    Willem

    1. Willem gewoon im de vuilnisbak die jurk. Anders kom je hem straks bij je kinderen tegen. Straks trouwen ze er nog in dan zul je geen leuke dag hebben. En hij is al betaald of je zet hem op marktplaats. Maar wat is dat geld je waard! Sterkte even rationeel zijn voor jezelf.

  6. Agnetha, menslief wat ben jij gedisciplineerd bezig geweest, fantastisch!! Maar ja…iets met de ratio doen, maar nog niet echt voelen, zijn toch verschillende dingen inderdaad.
    Je zegt het goede…maar…
    Dat heeft tijd nodig, maar ook wat anders. Iris haar boeken zijn een geweldige leidraad, maar zelf heb ik (Iris was nog niet actief) mijn leven pas echt weer terug, beter zelfs dan ooit tevoren!, dankzij Jan Storms. Nadat hij in 5 uur tijd (achter elkaar!) de complete puzzel gelegd had in wat voor oorlog ik gezeten had, maar nog vele malen belangrijker…Waarom BEN IK in die oorlog beland!!?? begon het echte werk!
    Als je weet wat ongeveer psychopathie inhoudt (er zijn meerdere vormen en gedaantes), je je voorzorgsmaatregelen hebt genomen, DAN moet je echt met de billen bloot wat jouw rol was!
    Pas als je je eigen rol in die oorlog helder hebt, kun je je echt vrij voelen. Tenzij de psychopaat gevaarlijk was…dan kan je maar beter heel ver wegwezen!

    1. Mij heeft het erg geholpen om te begrijpen waarom ik zólang in het web bleef steken. Afhankelijkheid was bij mij de sleutel en toen ik dat ging begrijpen kon ik stap voor stap aan de slag… met liefde voor mijzelf en voor hoe ik altijd in het leven heb gestaan. Niet mezelf op mijn kop geven want dat voelde ik al veel te lang en veel te veel in de kontakten om me heen (ook vele kontakten verloren en maar twijfelen aan mijzelf…)
      De tijd dat ik enkel bezig was om te kijken wat ik deed waardoor ik meemaakte wat ik meemaakte heb ik nu afgesloten. Ik ken mijzelf inmiddels in al mijn facetten; de mooie en de iets minder mooie en die mogen er nu ook zijn omdat ik weet sorry te zeggen, begrip te tonen voor jouw gevoelens als ik ze per ongeluk getreden heb, jou ruimte t geven en je te laten voelen dat je gezien en gehoord wordt.

  7. Dit is woord voor woord hoe ik mij (begin) te voelen. Ik ben nog maar aan maand 11. Maar ook ik kan mijn emotionele beleving nog niet laten samenvallen met mijn rationele kennis. Het emotionele heeft nog dagelijks de overhand, al blijf ik daar elke minuut aan werken. Mijn gevoel zegt mij echter dat ik nooit helemaal zal kunnen loskoppelen, maar misschien hoeft dat niet. Veel warmte en sterkte aan iedereen in deze situatie. Lieve Groetjes, An

  8. Agnetha, door jouw verhaal te lezen en dat van al de anderen besef ik weer dat ik er niet alleen in sta. 27 maanden nu nadat ik een einde aan de relatie heb moeten maken. Moeten, anders had ik er aan onderdoor gegaan. Het gaat stukken beter inmiddels met me maar het blijft nog wel hangen hoor. Het moeilijkst is de eenzaamheid, want net zoals Willem hierboven schrijft durf ik ook niet aan een nieuwe relatie te beginnen. Want stel je voor dat het weer………Dat kan ik echt niet meer aan.
    Net als de ervaringen van anderen op deze site grijpt ook jouw ervaring me erg aan Agnetha. De gebeurtenissen maar ook de gevoelens en emoties die je er aan overhoudt. Ik dank god op m’n blote knieën als ik ook in m’n hoofd en hart vrij ben.

  9. Agnetha…alsof je mijzelf beschrijft..ik ben reeds drie jaar gescheiden en kwam er via de therapeute achter dat ik 35 jaar met een narcist samenleefde …Iris haar boek gekocht en de schellen vielen me van de ogen ..alles viel op zn plek…wat volgde was een heel erg diep dal ….de irrationele verlangens steken nog af en toe de kop op maar ben volgens mij op de goede weg …meisje…ook met jouw komt t goed…met ons allemaal komt t goed want wie met een narcist heeft samengeleefd is een vechter en oersterk…hoe hadden we t anders vol kunnen houden…

  10. Twee jaar met een narcist, die ik ook nog probeerde te redden van zijn verslavingen. Ik stond, zoals meer van jullie, aan de rand van de afgrond, was mezelf kwijt. Drie jaar om helemaal van hem los te komen. Het ging langzaam, maar het afgelopen half jaar was ik eindelijk vrij van hem. Hersteld. Dacht ik. Vorige week kreeg ik, nadat ik hem was gepasseerd in de stad, opeens een vaag berichtje van een vriend van hem. De narcist stond al heel lang geblokkeerd en heeft verder geen gegevens van mij. De vriend, die ik niet kende, heb ik afgeschud, maar hij zei mijn nummer te hebben via de narcist, en nu voel ik opnieuw het irrationele verlangen om contact te hebben, een gesprek, een mailwisseling. Ik herinner me de keren dat het wel leuk was met hem en het lijkt wel of al het nare en afschuwelijke opeens vervaagd is. Het is niet te geloven. Hij is omringd door criminele vrienden en ik kan nog massa’s andere redenen noemen waarom ik geen contact met hem moet hebben.
    Wat is het toch dat ik van hem denk te kunnen krijgen en dat ik blijkbaar mezelf zo moeilijk kan geven? Volledige acceptatie? Die gaf hij, maar dat was toch deel van zijn strategie, namelijk te krijgen wat hij wilde. Of niet? Zat er toch iets echts bij wat hij gaf, iets dat ik bij niemand anders heb gevonden?
    Ik was zo vastbesloten, en het ging zo goed. Nu dus weer de worsteling met het verlangen en de neiging om contact op te nemen. Ik wil mijn motieven begrijpen. Therapie heeft tot nu toe niet geholpen, ik heb ook het boek van Jan Storms gelezen en het eerste boek van Iris, en nog veel meer. Ik zal proberen mijn verstand te volgen. Hoe pakken jullie het aan als verlangen naar contact weer de kop opsteekt?

    1. Lieve Lonne, velen van ons zullen dit gevoel wat jij omschrijft goed herkennen. Het gaat om iemand waar je ooit heel veel van gehouden hebt. Die vriend van hem die je tegen kwam is een trigger. Zo’n trigger wakkert het “goede” in de relatie die je met je ex had aan. Geloof me, het was niet goed. Maar er waren momenten die goed voelden. Momenten die jou gaven wat je nodig had. Momenten dat hij jou op een voetstuk plaatste. Herinner je je ook de momenten dat je met grof geweld weer van dat voetstuk afgetrapt bent door hem? De pijn van het afstoten, aantrekken, afstoten etc. etc. Loop niet in die valkuil alsjeblieft Lonne. Ook ik heb met een Narcist gegaan. Met meerdere verslavingen. Net als jij ook 2 jaar.Ook ik heb alles op alles gezet om hem te helpen en te steunen omdat hij zo graag een normaal leven wilde leiden. Net als ik. Wat hij in werkelijkheid deed was mij kapotmaken. Ik kan er zoveel over vertellen maar dat is niet nodig want jij weet precies hoe het gegaan is. Want jij hebt het meegemaakt.
      Ik ben nu 27 maanden van hem af. Ik heb zelf de relatie moeten verbreken omdat ik eraan kapot ging. Er was haast niets meer van me over. Was mezelf volledig kwijt.
      Na de breuk heb ik een hele tijd paniek, angst, verdriet, woede, haat en complete eenzaamheid beleefd. Wilde zelfs niet meer leven.
      Nu gaat het sinds een poosje wel steeds beter met me. Het is op sommige momenten na best draaglijk. Ik zorg dat ik niet op plekken kom waar hij komt, haal m’n boodschappen nog steeds in een andere wijk, kom niet bij zijn straat in de buurt. Kortom, ik voorkom dat ik hem tegen het lijf loop. Dat doe ik onder andere vanwege de gevoelens die jij beschrijft. Die gevoelens waar jij nu mee kampt. Die gevoelens die eigenlijk levensgevaarlijke valkuilen zijn. Echt levensgevaarlijk.
      Je bent van zo ver gekomen Lonne. Je hebt al zo veel geleden. Laat het niet gebeuren dat hij je alsnog de genadeslag toebrengt. Laat je lijden niet voor niets geweest zijn en blijf weg bij die valkuilen. Lees het stuk in het eerste boek van Iris nog even over “valkuilen”.
      Mijn valkuil van dit moment is dat ik regelmatig medelijden met hem heb. Omdat ik het nu weer goed heb en leuke dingen kan doen. Dan voel ik me soms schuldig. Dat is toch te belachelijk voor woorden? Want ik hoef me nergens schuldig over te voelen. Maar een mensenbrein doet soms rare dingen met je.
      Jij vraagt je af wat je zo graag van hem had willen krijgen. Als ik van mezelf uit ga, is het misschien bevestiging. Het er toe willen doen. Dat soort dingen. Dingen die ik achteraf van huis niet heb meegekregen. Tegenwoordig geef ik het mezelf. Want ik ben mijn allerbeste vriend.
      Ik hoop dat ik je een heel klein beetje steun hebt kunnen geven Lonne. Hou je goed en laat jezelf niet in de steek. Sterkte en liefs. G.B.

    2. Lieve Lonne,
      Ik sluit me helemaal aan bij de reactie van G.B.
      De vraag die jij je stelt, nl. “wat is het toch dat ik van hem denk te kunnen krijgen en dat ik mezelf zo moeilijk kan geven”, is precies de vraag die mijn therapeut ook op tafel legde. “Wat is dan die diepe behoefte in jou, wat heb je zo nodig?” Meestal – en in ieder geval bij mij – heeft het te maken met een diep verlangen om gezien te worden, erkend te worden in wie en wat je bent en daarom bemind te worden. Een overigens heel normaal menselijk verlangen, maar vaak uitvergroot aanwezig bij velen van ons die dat in hun jeugd al werd onthouden. Dat maakt je extra kwetsbaar voor het misbruik van een narcist, die die hunkering voelt en er een meester in is op die hunkering in te spelen en je daarin te manipuleren.
      Eén ding is zeker: wat het ook precies is dat je (van hem) nodig hebt, van de narcist ga je dat zeker nooit krijgen. Als je weer contact aangaat, ga je opnieuw de weg op die je met veel pijn en moeite achter je hebt gelaten, om uiteindelijk terug bij af te raken maar dan is het allemaal nog een graadje erger. De mechanismes en manipulaties, het gedrag van de narcist zullen niet veranderd zijn, maar daar bovenop komt dan de boosheid en teleurstelling over jezelf, omdat je tegen beter weten in weer in de valkuilen bent gestapt. En kun je van voren af aan beginnen.
      In het tweede boek van Iris wordt uitgebreid op de problematiek van het loskomen van een narcist en alle valkuilen ingegaan. Het heeft mij veel inzicht gegeven en is met recht een handleiding in de weg terug naar jezelf. Dat is uiteindelijk de enige weg, dat je bij jezelf (terug) moet zien te komen en in jezelf kunt vinden wat vooral narcistische of andere disfunctionele personen je nooit zullen kunnen geven.
      Lonne, ik hoop dat je hier iets aan hebt, blijf sterk en bijt door. Laat niet al je moeite voor niets zijn geweest.
      lfs, Agnetha

    3. heel herkenbaar. zelf ben ik er achter gekomen als kind nooit gezien begrepen en gehoord te zijn… de narcist gaf dit en haalde het nog harder neer.
      graven in het verleden heeft mij deels geholpen te ontdekken waar de behoefte naar zo’n figuur vandaan kwam.
      sterkte.

  11. Jeetje Agnetha, wat een herkenning. Zeer goed beschreven!
    Ik vraag mij ook vaak af hoe en wanneer bevrijdt te raken/te zijn uit de fysieke aanvoelende ziele-klauw van een narcistische ex-partner. Want al is hij uit zicht hij blijft in mijn leven omdat ik op mijn hoede moet zijn. Hoor ik niets van hem of zoekt hij contact het kost mij enorm veel energie om de dubbele boodschap/verleiding of aanval te verwerken.
    100% geen contact lukt niet vanwege onze 12 jarige zoon.
    Al is het gegeven natuurlijk verschrikkelijk toch doet het mij goed jouw verhaal te lezen. Ik voel mij minder alleen.
    Dankjewel!
    Letterlijke sterkte! Ellen

  12. Aghneta, dank je wel voor jou verhaal en wat goed hoe jij je los vecht. Ik ben al 6 jaar bezig heb alle narcisten degene met wie het begon en degene die ik later als vanzelf naar me toe trok voorgoed vaarwel gezegd. Toch is het niet over en blijven de valkuilen mij treiteren. Het is gewoon heel zwaar en ik vecht er iedere dag mee en ben als hsp emotioneel volledig gebroken. Ik zou zo graag schematherapie willen maar helaas dat kan ik niet betalen.
    Groetjes, Joke

  13. Petje af Agnetha. Ik zelf ben dagboeken aan het schrijven. Ook toen ik nog met mijn ex was verloofd die voor de buitenwereld een behulpzame partner is maar in de gesloten muren onuitstaanbaar en arrogant werd. Hij dronk veel, flirt met andere vrouwen, en gaf mij over de schuld van. Ik deed er alles aan om voor hem alles goed te doen. Hij dreigde mij in de steek te laten door mij schuld aan te praten terwijl hij dat zelf veroorzaakt heeft. Zijn vader is nog erger. Een autoritaire man met machtswellust. Mijn ex is bang voor hem. Ook als wij met vakantie gingen en door de trein met spporwegproblemen te laat kwamen, kroop hij weg voor zijn vader als een klein kind. Maar dan is hij heel de week lief voor mij totdat we thuis kwamen. Ik ken dit soort trucjes. Een angstige narcist die bij mij bescherming zocht tegenover zijn vader die volgens hem een monster is maar zelfde gedrag vertoond als zijn vader. Tja, de appels vallen niet ver van de boom. Ik ben blij dat ik geen schoonouders meer heb. Ik heb er teveel narigheid van gehad. Mijn partner woont nog in zijn eigddn huis. We hebben gewoon verkering en dat houden we voorlopig zo. Ieder zijn eigen huis en in de weekend bij elkaar en leuke dingen doen.

  14. G.B., Erg bedankt voor je ondersteunende reactie! Ik ga er later uitgebreider op in, OK?
    Joke, ik meen dat schematherapie vergoed kan worden vanuit de basisverzekering. Maar de wachtlijsten zijn vaak lang. Probeer iemand te vinden die gespecialiseerd is in hsp en in narcisme!
    Veel sterkte!

  15. G.B. en Agnetha, bedankt. Jullie hebben gelijk en het is zo herkenbaar. Het is dat verlangen om gezien en erkend te worden, en daarom bemind, en dat inderdaad sterker is bij wie dit vroeger niet heeft gekregen. De narcist speelt hier ongelofelijk vakkundig op in. En het is waar, als je in een valkuil trapt gaan weer dezelfde mechanismes in werking, waarna je weer de teleurstelling en de ontzetting zult voelen en de spijt dat je hem hebt toegelaten.
    Zaak is dus om zoals jij zegt G.B., je eigen beste vriend te worden. Daar was ik al wel een beetje mee bezig, maar er is nog veel te doen. : )
    G.B., voel je niet schuldig nu het beter met je gaat! Ik ben blij dat je zelf ook ziet dat het medelijden een valkuil is. Schuldgevoel moet je echt niet hebben. Het is volgens mij, als je het zou ontrafelen, gebaseerd op een misvatting. Hij is verantwoordelijk voor zijn leven, niet jij. Je hebt geprobeerd hem te helpen en daar ben je bijna aan ten onder gegaan. Onze volledige aandacht zou uit moeten gaan naar ons eigen leven en herstel. Vier het, dat je hebt overleefd en dat je nu deze groei doormaakt! Die is enorm waardevol.
    Veel sterkte en nogmaals bedankt voor jullie ondersteunde reacties!

    1. Heel erg graag gedaan Lonne. Jij en Agnetha ook bedankt. Ik hoop dat je verlangen om contact met hem te hebben nu van de baan is. Want ik ken het gevoel. Zo gevaarlijk. Als ik dit voel ga ik lezen. De boeken van Iris, het boek van Jan Storms en op deze site. Dan sta ik weer stevig met beide benen op de grond. Want dit, nooit maar dan ook nooit meer!
      Sterkte allemaal en het komt goed.

  16. oohhhh dit is precies hoe ik mij voel….superbedankt.
    Ondanks dat ik nu sinds een jaar een hele lieve vriend heb, voer ik nog dagelijks een strijd. Ik kan ook niet wachten tot die dag daar is dat ik er echt van verlost ben.
    Nogmaals dank je wel.

  17. Hij heeft 3 maanden geleden de relatie plotseling beeindigd. We waren 4 jaar samen die begonnen als een sprookje dat het laatste jaar meer en meer werd afgebroken. Ik kwam achter leugens, zijn infantiele manier om conflicten op te lossen (gewoon alle banden verbreken en niet meer omkijken). Ik hield (en houd) heel veel van hem en mis hem. De manier waarop hij het heeft uitgemaakt is echt walgelijk en een uitleg krijg ik niet. Mijn vragen blijven onbeantwoord, en hij had al een ander klaarstaan. De trap na.
    Ik was altijd de grote liefde geweest, eindelijk na al die jaren, zijn soulmate, de vrouw voor het leven. We zouden gaan trouwen, altijd samen.
    En nu? Er is niks meer van me over. Ik houd nog van hem, ik mis hem enorm. Hij heeft me overal geblokkeerd, heeft geen antwoord gegeven op mijn vragen. Ik besta niet meer. Alhoewel… hij kijkt geregeld in de app die we gebruikten om te communiceren en dat deed hij daar alleen met mij. Hij heeft opeens contact met mijn kennissen.
    Ik ben een traject begonnen bij een psychotherapeut. Alles wat ik door de roze bril zag, zie ik nu steeds een beetje duidelijker. Hij heeft me afgebroken, mijn zelfbeeld is waardeloos geworden. Ik slaap niet, ik ben 15 kilo afgevallen. Ik verdedig hem nog altijd tegenover iedereen. Hij heeft me 2x een sms gestuurd en dan ben ik weer in rep en roer. Maar ik antwoord nergens op.
    Ik vind het erg moeilijk om te accepteren dat mijn relatie die zo perfect leek, gewoon een spel was. Dat er nu iemand anders gewoon mijn plek heeft ingenomen en hij doorgaat met zijn leven. Zo moeilijk… en ik moet zoveel schade repareren.

    1. Hoi Esther,
      Wat goed dat je hulp hebt gezocht. De klachten die je beschrijft horen echt bij slachtoffer zijn van narcistische mishandeling. Zorg dat je hier goed inzicht in krijgt (wat het inhoudt en waarom het zoveel impact heeft). En vooral welke stappen je kan zetten om te herstellen. Ik wil je in dit verband mijn boeken van harte aanraden. Op deze website vind je talloze reacties van lezers (onderaan de pagina boeken vind je de links).
      Je gaat hier echt uitkomen!
      Ik wens je heel veel sterkte.
      hartelijke groet,
      Iris

      1. Dankjewel Iris!
        Ik ben alles aan het lezen en het is een en al herkenning.
        Hij heeft de diagnose bipolaire stoornis en ernstige narcistische kenmerken gekregen toen hij werd opgenomen ivm suicidale depressie verleden jaar. Het bipolaire herkende ik (de manische periode werd altijd opgevolgd door een depressieve en de laatste was heel erg zwaar vandaar de opname) maar het narcistische begin ik nu pas met de therapeute te ontrafelen. En dat is moeilijk want wat ik zag en ervaren heb, blijkt dus niet te kloppen. Ik keek door de roze bril van liefde, en nog steeds.
        Het ergste vind ik dat ik mezelf niet kan vertrouwen. Ik heb zoveel gelezen de afgelopen weken, ik kan nu anders naar een heleboel facetten van mijn relatie kijken. Maar ik mis hem en zou hem zo terugnemen. Ik zou hem die ander zelfs vergeven en weten dat hij binnen de kortste keren weer met het spel zou beginnen.
        Hij was niet agressief, hij was ook niet heel erg dominant. Het was subtiel. Maar hij was jaloers op mij, mijn leven met goede baan en alles verliep soepel. Zijn leven is een zooi van ontslag en vriendschappen die hij uit het niets verbreekt na een woedeaanval. Verbroken relaties, radeloze ouders en nu ook geldproblemen omdat hij al maandenlang geen baan meer heeft.

  18. G.B., Agnetha…
    Ik ben een paar weken geleden ondanks al jullie raadgevingen en mijn eigen voornemens toch het contact weer aangegaan met mijn narcist. Heb hem gedeblokkeerd in de app, kort daarna stuurde hij een berichtje. We appten af en toe. Hij presenteerde een soort verbeterde versie van zichzelf: hij was van al zijn verslavingen af, deed vrijwilligerswerk, was bezig met leuke dingen. Ik was op mijn hoede, maar ook verrast door de verbetering.
    Ik vond het op zich leuk om te appen. Intussen probeerde ik opnieuw te onderzoeken wat mijn motieven waren en wat ik wilde met het contact. Ik wilde hem (nog) niet zien of ontmoeten. Toen – het is lastig om het precieze verhaal te vertellen, ook vanwege de herkenbaarheid – kwam hij door een toevallige wending in een appgesprek met het verwijt dat ik hem jaren geleden bij een wederzijdse kennis zou hebben zwartgemaakt, en dat hij daarom nu een gebrekkiger netwerk had.
    Ik werd zo kwaad! Ik heb indertijd, jaren geleden, een vriendin in vertrouwen genomen, ik zocht een andere woning (hij woonde vlakbij), was totaal uitgeput. Heb de situatie zo beschreven als die was, inclusief hoe ik er zelf in stond. Gewoon eerlijk. Zij bleek hem een beetje te kennen, aan haar had hij zijn charmante kant laten zien, maar ze begreep meteen wat er aan de hand was en heeft me zo goed als ze kon geprobeerd te helpen toen ik langere tijd diep in de put zat. Hem groette ze niet meer als ze hem tegenkwam, wat weinig gebeurde.
    En nu kwam hij daar dus mee: ik had hem indertijd zwartgemaakt, want deze vriendin van mij negeerde hem. Daarom vertrouwde hij me niet helemaal. Hij bracht dit niet als een probleem in het contact, maar als een terloops feit.
    Ik was zo geschokt over deze omdraaiing van de feiten en het totale negeren van wat ik toen heb meegemaakt – hij wist toen ook dat ik uitgeput was en een andere woning zocht, etc. – en het gegeven dat hij me kwalijk nam dat ik mijn problemen toen met iemand had gedeeld, dat ik meteen kwaad werd. Zo’n woede had ik niet eerder gevoeld. Een gezonde woede, denk ik. Indertijd had ik die moeten voelen en kon het niet, doordat ik zo bij hem betrokken was. Maar nu kon ik het wel, ik ben toch een stuk sterker geworden en zie de zaken veel duidelijker. Dat is de goede kant van de terugval dat ik contact met hem heb gehad. Ik heb mijn woede ook geuit in de app en hij reageerde eerst geschokt en verbouwereerd en later koeltjes, beledigd. Daarna heb ik het contact verbroken.
    Ik had er eerst moeite mee dat ik mijn woede heb getoond, als HSP’er heb ik dat sowieso. : ) Liever had ik een en ander op harmonieuzere wijze beëindigd, het gaf toch wat onrust, en nog. Maar de winst is dat ik nu niet meer naar contact met hem verlang en dat dit hem ook duidelijk is.
    Het was een terugval, maar in dit geval zaten er ook goede kanten aan. Ik ben nu nog een beetje aan het bijkomen van al het gedoe. Het is bijna niet uit te leggen, maar ik hoop dat jullie mee een beetje kunnen volgen.
    Hoe gaat het intussen met jullie?
    Ik hoop goed!! Houd vol en werk aan je herstel!
    Veel liefs,
    Lonne

    1. Ook ik ben, zoals An, in maand 11. Van het weten tenminste want gescheiden ben ik al meer dan 10 jaar. Al die jaren ben ik met schuldvragen blijven zitten, ben ik blijven proberen om het te begrijpen, ben ik blijven therapie volgen om aan mijzelf te sleutelen.
      Maar het moment dat ik voor het eerst besefte dat ik met een verborgen narcist te maken had, dat noem ik mijn nulmoment. Sindsdien heb ik een hele weg afgelegd. Het rationele is (meestal) mee, het emotionele nog helemaal niet. Soms lukt het, soms niet. Dan heb ik veel aan het beeld van de berg uit Iris haar boek. En het klopt, je glijdt naar beneden, maar je komt steeds gemakkelijker op je pootjes terecht.
      Via mijn kinderen en kleinkinderen word ik nog steeds met mijn ex geconfronteerd. Hij heeft inmiddels een nieuwe relatie, speelt – samen met zijn nieuwe partner – de geweldige grootvader. Als ik dat hoor, dan doet dat telkens weer pijn. En word ik boos op mijzelf omdat ik in de val trap en vergeet om mijzelf te realiseren dat het niet gemeend is, een spel is. Waar mijn kinderen met hun ogen open intrappen. Want eindelijk heeft hun vader aandacht voor hen en voor hun kinderen. Ik kan het hen ook niet kwalijk nemen dat ze proberen te geloven dat het door zijn drukke job kwam dat hij er nooit was – letterlijk maar vooral figuurlijk, kan hoogstens hopen dat ze geen nieuwe kwetsuren gaan oplopen.

    2. Ja, ik kan het goed volgen hoor Lonne. Ik kan zelfs begrijpen dat het je toch is overkomen. Het hoort bij het narcistische karakter van je ex. Het was weer zo’n valkuil. Moeilijk om daar niet in te vallen.
      Gelukkig liet hij toch zijn ware gezicht weer zien. Jij heel boos. Maar ik ben blij toe. Want dat was net op tijd. Ik ken je niet persoonlijk maar gun jou na al de ellende het allerbeste. Dus ben ik blij dat ie z’n ware gezicht liet zien voordat de val weer achter je dichtsloeg. Had je weer helemaal overnieuw moeten beginnen zeg!
      Trap alsjeblieft niet in de mooie praatjes. Dat hij veranderd is, z’n verslavingen in de hand heeft enz.enz. Dat is niet zo. Hij probeert je te peilen of je nog bruikbaar bent. Hij verandert nooit, echt nooit.
      Ik bewonder trouwens je oprechtheid. En we weten hier allemaal hoe het is en wat het met je doet. Dat je nog gevoelens voor hem hebt is echt niet raar. We kennen het allemaal. We hebben het allemaal.
      Ik hoop van ganser harte dat je nu in staat bent om er een definitieve streep onder te zetten.
      Bedenk dit, hij is stikongelukkig. Niemand kan hem gelukkig maken. Maar het is allemaal zijn eigen probleem. Door jou of wie dan ook binnen te hengelen geeft hem de kans om zijn frustraties weer te projecteren op een ander. Hoe gek het ook klinkt, dat geeft hem even een voldoening. Even. En hij zal dat altijd blijven doen als hij de kans krijgt. Ik kan niet voor andere slachtoffers van hem spreken maar ik hoop dat jij voortaan uit zijn klauwen blijft. Je bent al zo ver gekomen.
      Hou je taai Lonne en ik wens je veel sterkte en heel maar dan ook heel veel maling aan deze nare man. xx

  19. Hallo G.B., bedankt voor je reactie! Fijn om te lezen, en erg ondersteunend. Ja, ik kreeg ook het gevoel dat hij met zijn mooie verhalen opnieuw probeerde indruk te maken. Nergens kwam hij met iets inhoudelijks. Misschien dat hij wel van de drank af is, want hij zei bezig te zijn met zijn rijbewijs, dat was vroeger niet mogelijk geweest. Maar zijn gedrag in het contact is dus helemaal niet veranderd. Zodra ik iets zeg dat hij ook maar enigszins als kritiek zou kunnen opvatten draait hij de zaken meteen om en valt mij aan met dezelfde kritiek. Nooit gaat hij te rade bij zichzelf, is hij introspectief. Vaak komt hij met nog grotere kritiek of beschuldigingen die niet in verhouding staan tot wat eerder gezegd is. Dat ging vroeger ook zo, zelfs als het contact goed en (van mijn kant) liefdevol was. Ik was dan helemaal ontdaan, dagenlang. Nu zie ik dat het is wat hij doet. Nog steeds.
    Ook herinnerde ik me weer het vele en gemakkelijke liegen dat hij deed. Toen kon ik hem dat, na de aanvankelijke teleurstelling en ontzetting, vergeven – ik zag dat hij leed, hij had die verslavingen, ik wilde hem helpen. Nu maakt het me alleen maar boos, zou ik meteen afhalen als hij (of iemand anders) dat deed.
    Nog wat dat zwartmaken betreft trouwens waar hij over klaagde, hij heeft indertijd terwijl ik hem probeerde te helpen zijn leven weer op de rit te krijgen veel kwaadgesproken over mij tegen zijn vrienden en tegen instanties (politie, woningbouw, begeleiders). Ik heb dat zelf een paar keer gehoord. Ook dat vergaf ik hem, kon ik begrijpen, hij probeerde zich stoer te houden, etc. etc… Ook zoiets zou ik nu niet meer accepteren. Maar ongelofelijk dat hij nu dus juist met dit verwijt kwam, dat ik hem had zwartgemaakt doordat ik, aan het eind van mijn krachten, steun had gezocht bij een vriendin!
    Al die instanties hielden hem de hand boven het hoofd trouwens, dat was heel erg. Hij charmeerde mensen of deed zielig of juist stoer, net wat het beste effect had, en dan had hij ze weer voor zich gewonnen. Niemand pakte hem aan, en hulp wees hij af.
    Het is heel goed dat ik in de appgesprekken zijn ware gezicht weer heb gezien, het was echt alsof zijn masker afviel. Ik was er nog dagen mee bezig, maar het is de moeite waard. Ik heb altijd gedacht, en dat is mijn valkuil, dat ik door de vele gedragslagen heen de echte persoon kon zien en dat die mooi was, waardevol. Herkennen jullie dat? Je denkt daar glimpen van op te vangen en dat geeft dan weer hoop. Dat, samen met mijn eigen verlangen om gezien en geliefd te worden, maakt denk ik dat ik zo lang in het contact ben blijven hangen.
    Maar het is waar wat jullie zeggen, dat je – nu citeer ik jou even Agnetha, uit je bericht van 18 maart – bij jezelf (terug) moet zien te komen en in jezelf kunt vinden wat vooral narcistische of andere disfunctionele personen je nooit zullen kunnen geven.
    Nogmaals bedankt voor jullie steun, het is heel belangrijk voor me. En heel veel sterkte en goeds gewenst jullie allen!
    Liefs,
    Lonne

    1. Wat kan ik nog toevoegen aan de eerdere, heel zinnige reactie van G.B.? Gelukkig lijkt het erop dat je net op tijd je plank weer hebt opgetrokken, en hopelijk blijft dat nu zo. Val jezelf niet te hard dat je even terug dreigde te vallen in de valkuil; de trekkracht van je connectie met de narcist is nu eenmaal nooit te onderschatten. Waar hij ruimte ruikt en kansen krijgt, zal hij die grijpen. Altijd, en met steeds hetzelfde resultaat, nl. misère. De focus moet zich uiteindelijk verplaatsen naar de verbinding met jezelf, wie jij bent, wat jij nodig hebt etc. Iris heeft daar in haar boeken veel aandacht aan besteed, ik begreep elke letter van wat zij schreef, en dan nog…..voordat je dat hele herstelproces hebt doorgewerkt, ben je zo een hele tijd verder. Ik zit ook nog steeds in dat proces, met professionele hulp, en het is soms uiterst pijnlijk. Het is opstaan en soms nog veel harder weer vallen. Maar ik houd mijn doel voor ogen en dat is om mijn zelf, mijn eigen kracht en mijn oorspronkelijke levenslust terug te vinden. Met een narcist raakt dat allemaal gegarandeerd in het slop, je word als het ware “ontzield”. Geen mens is het waard om jezelf zo voor in te leveren, en in een oprecht liefdevolle relatie zal dat ook nooit van je worden verlangd. Een mooie uitspraak die ik onlangs tegenkwam: “Ware liefde is altijd verbonden met de vrijheid om te zijn wie je bent”. Houd je sterk Lonne, je komt echt steeds een stap verder. Lfs

  20. Dankjewel Agnetha! Je hebt gelijk met wat je zegt, dat het altijd misère wordt. Het is zo goed om te horen dat jullie ook kiezen voor jezelf en je herstel. Ik weet zeker dat we er sterker uit kunnen komen.
    Ik heb ook therapie gehad, maar de therapeuten wisten nauwelijks iets over narcisme. Het is heel goed dat de boeken van Iris er zijn, en dat er meer over narcisme bekend aan het worden is. En ook erg fijn dat dit forum er is!
    Bedankt voor jullie steun.Veel goeds en sterkte gewenst!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *