Dit is een gastcolumn van Agnetha.
Nee, narcisme is geen onderwerp waarbij humor de boventoon voert. Ook bij mijzelf niet, een van de tekenen waaraan ik kon zien dat ik nog niet helemaal terug was bij mijn oude zelf. Humor heeft altijd een wezenlijk onderdeel van mijn leven uitgemaakt. Humor relativeert, humor lucht op, is de kortste afstand tussen mensen. Maar ja, het is nu eenmaal geen onderwerp waar hartelijk om te lachen valt, al zou het vaak infantiele en absurde gedrag van de narcist daar soms eigenlijk wel aanleiding toe moeten geven. Als het niet zo triest was, en de gevolgen zo hartverscheurend.
De ernst van de pathologie van narcisme, het gebrek aan kennis hierover bij velen in de buitenwereld, en de impact op degenen die eronder geleden hebben vragen om een serieuze benadering. En dat gebeurt dan ook, valt op te maken uit de literatuur hierover, bijvoorbeeld de allesomvattende boeken van Iris en de artikelen en reacties van lotgenoten. We willen weten, begrijpen, verklaard zien om verder te kunnen, om te kunnen helen en ons leven weer tot ons eigen leven te maken. Onszelf te bevrijden uit de (mentale) gevangenis die onze relatie met de narcist ooit was (of is). Dus wat valt er te lachen, als je bezig bent je los te maken uit het verstikkende web van een ongezonde relatie?
Ruimte om te lachen en een en ander ook met een beetje humor te bezien ontstaat waarschijnlijk pas een heel stuk verderop in het genezingsproces; er is een flinke afstand nodig om naar de persoon, naar jezelf en het gebeurde te kijken als iets dat, naast de treurnis, af en toe ook lachwekkend was en is. Soms kom je in de commentaren op internet een leuke oneliner tegen, zoals: “een narcist kan een blinde nog laten geloven dat ie kan zien”, of een zodanig pakkende omschrijving dat je het beeld voor je ziet en in lachen uitbarst. In de herkenning schuilt de opluchting en bevrijding, en een lach helpt daarbij.
Een dijenkletser zal het hele onderwerp natuurlijk nooit worden en dat is terecht.
Maar wanneer er naast al het verdriet, de obsessieve gedachten, de rouw, de pijn e.d. voorzichtig weer een beetje ruimte ontstaat voor de bevrijdende lach en wat zelfspot, is dat naar mijn idee een indicatie dat je op de goede weg bent. Ik moet altijd denken aan de oude, beproefde uitdrukking: “Wie lacht niet die de mens beziet”. Hoe erg ook, zonder gezonde humor is het leven bijna niet leefbaar.
Is het je trouwens wel eens opgevallen dat sommige narcisten niet bepaald beschikken over een leuke, intelligente of fijnzinnige humor. Anderen hebben geen enkel gevoel voor humor, behalve als het plat is of ten koste van anderen gaat. Dit zal o.a. wel komen doordat een narcist zichzelf zo bloedserieus neemt en belangrijk vindt, dat er voor enige zelfspot en zelfrelativering al helemaal geen plaats is. En lach je een keer om iets of om hem zonder dat hij snapt wat er te lachen valt, voelt hij zich bekritiseerd en aangevallen, en kun je rekenen op een of andere strafmaatregel.
Ik wens iedereen het vermogen toe om op enig moment de lach weer in je leven toe te laten als die begrijpelijkerwijs een tijdje ver te zoeken was. Het is een natuurlijk geneesmiddel, kost niets en helpt bij alles. Weer kunnen lachen is weer ruimer kunnen ademen, leven.
50 reacties op “Narcisme en humor”
Hij zei altijd, jij hebt geen humor. Grappig dat je hierover schrijft.
Ik trok zijn opmerkingen in twijfel, want op kantoor lachten we veel en vaak.
Vriendin zegt wel eens als ik weer eens een grapje maak, goh, ik dacht dat jij geen humor had. Waar we dan weer smakelijk om kunnen lachen.
Ja Ellebelle2015….projectie!!! Hahaha…
In het land “der blinden” is éénoog koning en tja laat dat nou net een narcist zijn 😁
Wie t laatst lacht (de overlever) lacht t hardst🤣🤣🤣
En Mies, wie het laatst jankt (de dader) jánkt het hardst. hahaha
Je slaat de spijker wederom op z’n kop Agnetha! Altijd fijn om iets van jou te lezen. Dank je voor dit treffende stuk weer.
Wat een lieve reactie, dat is voor mij een aanmoediging om verder te gaan met schrijven. Het is voor mij een uitlaatklep maar ook fijn om te weten dat anderen er iets aan kunnen hebben. Het zelfvertrouwen om te vinden dat ik dit kan was er lange tijd niet, maar groeit inmiddels per keer dat een column geplaatst wordt en gewaardeerd. Het bekende mechanisme: het negatieve zelfbeeld, vakkundig versterkt door de manipulaties en gedragingen van de narcist. Maar het tij keert…….ik hoop voor iedereen die dit meegemaakt heeft.
Lieve Agnetha je kunt een gevoelens goed verwoorden en ze komen recht uit je liefdevolle 💛
Fijn dat het beter met je gaat en jij hierdoor je moed en levenskracht weer terug hebt.
Volg je passie en geloof in je ZELF en alles zal tot je komen.
Liefs
Jaha, humor…. Agnetha je schrijft dat bij NPS er geen plaats is voor zelfspot en zelfreflectie, in dit geval humor, en daar heb je toch gelijk de kern te pakken?! Er is geen ‘zelf’… Elke grap van anderen is een ernstige aanval op hun ‘leven’, hun nep-zelf=bescherming etc.. Ik heb/had veel narcisten om me heen en heb er nóóit 1 een mop horen vertellen. Wél lachen als een ander serieus pijn heeft (de enige x dat ik mn ex-man hardop heb horen lachen, was toen ik mn scheenbeen zowat brak,door zijn ’toedoen’)of iemand belachelijk maken (nóóit alléén, met ander of anderen erbij!) Wél vinden ze zichzelf spitsvondig, snel praten, tegen een ander op kletsen is humor..Ja, domme, platte, humorloze en…..gepikte copiëen etc. Passief-agressief taal gebruik. Humor is nu juist (vind ik) hetgeen dat ons onderscheid van narcisten want humor, lachen gaat over relativeren, over spanning en jezelf in kunnen leven: empathie!! Ik ben zó blij dat je dit onderwerp beetpakt, humor is voor mij van levensbelang geweest, humor en muziek roep ik altijd. Humor, zó hard lachen dat je er in blijft of soort kortsluiting in je hersenen maakt grenst aan (cirkel) waanzin..?! Voor ons kinderen in een zeer disfunctioneel gezin was humor overleven.Als het zwarte schaap midden in de nacht (geen incest) er van langs kreeg ging ik er naartoe met de mededeling dat de ijsboer voor de deur stond.(yeah right, midden in de polder) Humor is wat anders dan uit-lachen. Ik hou er niet van om zieke mensen uit te lachen of voor paal te zetten, dat is té makkelijk als je de stoornis kent….Wel kan ik genoeg humoristische anekdotes vertellen mét narcisten, alhoewel zij de humor er niet van inzagen…tja….
Dank voor je fijne en leuke reactie Anne-Marie. Bij mij hetzelfde verhaal, zwarte schaap in dysfunctionele familie, en humor én muziek zijn voor mij vaak levensreddend geweest, en nog steeds. En ja, het klopt wat je zegt over de humor van een narcist ten koste van anderen, bijv. als een ander letterlijk of figuurlijk pijn heeft; tja, dan valt er wat te genieten en lachte hij zich rot. Humor ten koste van anderen is geen humor, dan is het al snel belachelijk maken of uitlachen of verkneukelen om de ellende van de ander, en dat is inderdaad heel wat anders. Goede humor vraagt ook een zekere intelligentie, en mijn ervaring is dat een narcist vaak niet zozeer intelligent is als wel sluw of boeren slim. Daar komen ze een eind mee, maar uiteindelijk zijn wij het die het leven in perspectief kunnen zien, onszelf en de mensheid kunnen relativeren en daarmee een krachtig overlevingsmechanisme in handen hebben.
De zieke humor van mijn narcistische ex schiet mij te binnen. Zat ik een keer doodziek oo het toilet vanwege ernstige buikkrampen tgv buikloop. Een teiltje op schoot ivm overgeven en daar stond hij voor mij keihard lachend en ik was totaal verbijsterd tja dat is de humor van een narcist 🙈
“En lach je een keer om iets of om hem zonder dat hij snapt wat er te lachen valt, voelt hij zich bekritiseerd en aangevallen, en kun je rekenen op een of andere strafmaatregel.”
In mijn geval een zij, maar het is zo herkenbaar… 😢
Woorden als ‘gedoe’ en ‘strafmaatregel’ worden door slachtoffers van iemand met een NPS regelmatig gebruikt. En wij begrijpen dan elkaar!
Als ik aan anderen ‘gedoe’ en ‘strafmaatregel’ probeer uit te leggen gebruik ik vaak humor want het is meestal te absurd wat er gebeurd is.
Mijn vader heeft tot aan zijn oogoperatie op 75 jarige leeftijd volgehouden dat hij blind was aan 1 oog door een ongeluk in zijn jeugd dus toen hij uit de taxi stapte met ‘het goede oog’ afgeplakt waren we stomverbaasd dat hij gewoon het huis in liep en direct mijn moeder uitschold omdat ze een opgedragen klusje nog niet gedaan had.
Mijn moeder durfde zowaar wat tegen te sputteren want ze was druk geweest met de voorbereidingen in huis om een paar dagen een totaal blinde man te kunnen verzorgen waarop een woede uitbarsting volgde en hij alles ontkende.
Al schrijvend ontdek ik dat dit helemaal niet komisch is maar dat wij dit verhaal hard lachend vertellen als we mijn vader proberen te omschrijven…
Wat ik er dan niet bij vertel zijn alle keren dat ik een enorme klap had gekregen zogenaamd per ongeluk omdat hij door zijn blinde oog de afstand niet kon inschatten en naast mij had willen slaan en dat ik hem nu echt boos had gemaakt met mijn gejammer, blablabla…
Hele ernstige en nare gebeurtenissen zijn niet met humor te vertellen…
Zoals ons kind in een gewelddadige relatie, het viel juist op dat alle humor uit ons kind leek te zijn verdwenen…
Het blijft zo lastig om ‘ons verhaal’ te vertellen en daarom is deze site, de boeken en al het andere werk van Het Verdwenen Zelf zo nodig!
Zelf ga ik de film ‘Schatjes’ uit 1984 nog eens bekijken.
Om het boek van Emma Curvers, Iedereen kan schilderen. heb ik enorm kunnen lachen (en huilen van herkenbaarheid).
Voor iedereen hoop ik dat het leven je toelacht!
Groet van Coby
dit is zo WAAR en waardevol 🙂
Dankjewel, Agnetha.
Wat je schrijft is heel herkenbaar. Ik ben 2,5 jaar geleden weggegaan, en het heeft een hele tijd geduurd voor ik minder ‘zwaar’ werd, de zon weer kon voelen schijnen (en de vreugde die daarbij hoort beleven), weer over ‘normale’ onderwerpen kon praten. Door de lopende rechtzaken (met alle betrokken instanties van dien) ís het ook onmogelijk het echt achter me te laten, en toch is het verdrietig om te constateren hoezeer een ex je leven kan beheersen – lang nadat je bent weggegaan.
Het is fijn dat je benoemt dat het opnieuw ervaren van humor, van vreugde, van het normale leven een teken is van herstel. Bemoediging is onderweg zo belangrijk!!
Lieve groet,
Reigerschap
Beste Reigerschap, al 5 jaar weg. Geen contact, dat helpt en ik kon mij dat ook permitteren. Mijn kinderen zijn niet zijn kinderen. Maar in die 30 jaar is hij toch in mijn hoofd gekropen en ergens zit dat er nog steeds. Zo kunnen bepaalde dingen mij nog steeds triggeren. Maar wie zou dat niet hebben, denk ik dan.
Hoi Ellebelle,
Wat natuurlijk scheelt, is dat de relatie met déze narcist slechts drie jaar geduurd heeft. Voor mij was dat overigens lang genoeg om mezelf volledig kwijt te raken. De snelheid waarmee hij liegt, de volharding waarmee hij zijn leugens blijft verkondigen, en de realiteit waarin hij leeft – het is volstrekt gekmakend.
Ik snap daarom ook wel dat veel mensen het niet willen zien, je kunt je gewoon niet voorstellen dat iemand het bizarre wat hij zegt echt méént, de gekte is zo onpeilbaar diep dat een normaal mens acuut hoogtevrees krijgt. Aanvankelijk had ik absolut niet door hoe ontzettend bang ik voor hem was en ben.
De boeken van Iris hebben me enorm geholpen in het hervoinden van mijzelf, net zoals mijn steengoede begeleidster van Moviera. En het boek van Jan Storms. Ook een aanrader!
Groetjes,
Reigerschap
Dankjewel Reigerschap, ik heb ze allemaal gelezen.
Met een oom en tante die aan mijn kant staan, eens in koor gelachen om de totaal verknipte logica van mijn moeder.
Die is zo wreed, kwetsend en krom, dat het uiteindelijk op de lachspieren gaat werken.
Humor helpt inderdaad om afstand te nemen van de waanzin en de zaken weer enigszins in het juiste perspectief te zien.
Goeie blog!
Ja Simone, dat bedoel ik precies! Soms zo wreed, kwetsend en krom dat er geen andere optie meer is om dat irreële, bizarre gedrag terug te kaatsen. Een typerend NPS voorval: hij liet me een 2e hands fiets zien die ik zou ‘krijgen’, best mooi, daarna tuurlijk lang afwachten en niet naar gevraagd. Komt tie met een verheugd gezicht alsof ik een sportwagen krijg, met het meest verroeste kleine zielige vouwfietsje aan zetten dat er bestaat (lachen) Ik was toch weer stomverbaasd over het absurde ervan en merkte op: “De remmen doen het niet”…(echt ja!) Zegt hij: JA MAAR TOEN IK DIE FIETS LIET ZIEN, HEB JE NIET GEZEGD DE REMMEN HET MOETEN DOEN. Kortsluiting in mn hoofd! zie hier de projectie etc. Als tegenhanger zei ik ‘Toen was ik bezig met het zoeken naar de trekhaak onder de bumper’. Toen keek hij ineens zo verschrikt dat ik me realiseerde dat hij echt ziek is en dat beeld blijft me bij….
Dat is wel een heel bizar voorval Anne-Marie.
Het zal wel opgelucht hebben om zoiets absurds terug te antwoorden! 😂
Inderdaad een rare gewaarwording om te zien dat ze hun eigen onlogische uitspraken niet eens opmerken en op het moment dat jij teruggekaatst met een even ‘idiote’ opmerking, de schrik van hun gezicht af te lezen is. De humor ontgaat hen natuurlijk in alle opzichten!
Lieve mensen, laten we onszelf niet zien als het zwarte schaap, maar het witte schaap uit een zwarte familie. Hard gewerkt om te komen waar we nu zijn. Heeft een paar jaar geduurd, maar dan heb je ook wat!! Liefs voor allem
Precies Jasmijn het witte schaap tussen de wolven in zwarte schaapskleding.
Simone, Mark Twain said: “Truth is stranger than fiction”….etc. Deze schrijver stond ook bekend om zijn humor en ik krijg gelukkig, door uitspraken van hem en andere historische persoonlijkheden met inzicht (Lincoln, Einstein), bevestiging en verklaring voor de soms bizarre realiteit.
Ik lees deze blog al jaren. Ik heb jaren geleden eens gereageerd op iemand die een verhaal over een vriendin schreef, met mijn eigen ervaringsverhaal over een vriendin. Nog steeds heb ik schroom om mijn verhaal te vertellen, omdat ik niet zeker weet of zij narcistisch was. Hetzelfde heb ik met mijn vader. Maar door beiden heb ik mij ernstig beperkt en in de war gevoeld. Ik heb een in mijn ogen ongewone jeugd gehad, waar in feite alles om het welzijn van mijn vader draaide, die zelf ook getekend was door zijn jeugd. Ik twijfel om hem een narcist te noemen, maar een moeilijk mens was hij zeker. Ik pluk veel herkenbaars uit al deze blogs. Maar het stukje in de vorige blog van Heleen -waarin ze samenvat wat Iris hierover in haar boeken schrijft- trof mij als een mokerslag: “(…) zich er op trainen om ‘gedoe’ te voorkomen of de narcistische aanval te voorkomen door de emoties en spanningsniveaus van de narcist te herkennen en op te vangen. Dat neemt erg veel van hun aandacht in beslag, die ze dan niet kunnen gebruiken om zichzelf te ontwikkelen.” Dit is voor het eerst (ik ben 43) dat ik precies lees wat ik altijd over mijzelf heb gedacht, en dan met name het stukje over het jezelf ontwikkelen. Ik heb uiteindelijk VWO gedaan en ik heb zelfs gestudeerd, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat mij wat mankeerde, dat ik een soort van ontwikkelingsachterstand heb opgelopen. Ik heb op internet tests gedaan om te kijken of ik bijvoorbeeld een vorm van autisme had, of ADD of iets dergelijks. Pas veel later, toen ik veel over hooggevoeligheid en narcisme gaan lezen, bracht ik dat zo voor mezelf onder woorden, zoals Heleen dat onlangs deed. Ik was alleen maar gefocust op hém, op de situatie thuis, jaar in, jaar uit. Als begin-twintiger vond ik studiegenoten allemaal zo veel levenswijzer dan mezelf. Niemand begreep het. Ik herinner me dat ik de situatie tussen mijn vader en mij aan een studiegenoot probeerde uit te leggen en die zei iets van “maar wat is het probleem, mag je niet uitgaan van je vader of zo”. Was het maar zoiets sulligs, dan had ik in ieder geval nog het gevoel dat hij bezorgd was over mij of zo, als hij niet wilde dat ik uitging. Het zat allemaal veel ingewikkelder in elkaar. Dat ik veel over dit soort dingen ben gaan lezen en dat ik deze blog ben gaan lezen, kwam pas na de ‘affaire’ met die vriendin, dus nu, jaren later, voel ik ergens ook een soort dankbaarheid dat zij op mijn pad kwam: zij heeft mij de ogen geopend… Maar nu de reden dat ik onder déze blog reageer. Ook deze blog trof mij enorm. Humor is voor mij altijd een soort overlevingstechniek geweest (ook dat is iets waar ik later achter kwam). Als mijn vader al geen narcist was, dan was hij dodelijk serieus, had hij geen humor, was hij altijd slechtgehumeurd en gestrest. Mijn leven in de jaren 80 en 90 stond eigenlijk in het teken van Amerikaanse komische sitcoms en de Donald Duck, waar ik allerlei kwinkslagen en ‘denkmanoeuvres’ uit haalde. Dat stond haaks op de situatie bij mij thuis. Als ik mij thuis eens een kwinkslag permitteerde, dan werd daar vrij negatief op gereageerd. Ik herinner mij dat ik het woord ‘koekblik’ voor een auto in de Donald Duck heel grappig vond en gebruikte dat woord ook voor onze auto. Dat vond mijn vader helemaal niet grappig, ik denk ook dat hij zich erdoor aangevallen voelde. We zijn ook ooit eens ’s nachts naar Engeland gevaren en mijn broertje sloot zichzelf op op de wc. Daar is natuurlijk niets grappigs aan, maar toen mijn ouders hem wisten te bevrijden, was ook ik zo opgelucht dat ik (een jaar of 12) begon te juichen en in mijn handen te klappen. Mijn vader was zo gestrest en ook zo bang dat ik andere mensen wakker zou maken, dat ik een klap in mijn gezicht kreeg. Zo werd humor, plezier, blijdschap gauw afgestraft en werd ook ik een uiterst sombere en serieuze tiener. Pas nadat ik veel ben gaan lezen over dit soort dingen, net na mijn 40e, ben ik werkelijk waar opgebloeid. Ik ben veel meer voor mezelf gaan kiezen, focus niet meer op stemmingen van anderen, ben de dingen gaan doen die ik leuk vind, ben gaan sporten, heb nieuwe vriendinnen gekregen en voel me beter dan ooit tevoren. Misschien doe ik ooit mijn verhaal hier nog over die vriendin en mijn vader, maar ik sluit dit stukje nu af door te vermelden wat mijn man altijd zegt als ik gekscherend vraag waarom hij eigenlijk voor mij is gevallen. Hij zegt dan steevast “door jouw humor”!
Een narcist kan kwetsend humoristisch opmerking maken. Zo is mijn ex ook
Vero, bedankt voor je mooie bijdrage, heel herkenbaar!
Ook ik was getroffen door het stukje dat je citeert uit het verhaal van Heleen. Het kan, dacht ik, ook met hooggevoeligheid te maken hebben, die alertheid en afstemming op anderen, maar als kind ben je met dergelijke ouders, of een zo´n ouder, steeds aan het proberen liefde en een gevoel van veiligheid te krijgen. En daarmee kun je denk ik inderdaad een soort achterstand oplopen in je emotionele ontwikkeling. Dat gevoel heb ik ook lange tijd gehad. Gelukkig gaat het nu met mij ook stukken beter! Mooi en fijn voor je wat je aan het eind van je verhaal beschrijft!
Ik heb nu een soort uitdaging, treiterende buren. Al een tijd. Ze geven bewust veel geluidsoverlast en zitten aan mijn fiets te klooien. Zij zijn met acht, ik woon alleen; normaal aanspreken etc. heeft geen effect gehad, ze hebben andere normen. Ik lijd eronder, wil zo graag in harmonie leven zoals ik altijd met de buren heb gedaan, maar het lijkt niet mogelijk. Als ik mijn ruimte neem door bv. de wijkbeheerder in te schakelen praten ze die om (wsl. met leugens) en gaat de overlast gewoon door. (De wijkbeheerder durft niet op te treden, daar staat hij om bekend.)
Ook nu merk ik dat ik enorm twijfel tussen aardig blijven en me zo gedragen dat er hopelijk misschien weer vrede ontstaat – dus niet klagen over het gedoe met mijn fiets, en alle dagen oordoppen dragen en zo veel mogelijk mijn huis ontvluchten – of hard zijn, voor mezelf opkomen en bv. degene inlichten die weer boven de wijkbeheerder staat. Maar met buren is het erg lastig. Ik kan voorlopig niet verhuizen en zij gaan ook niet weg. Wat een beproeving. Soms wil ik gewoon wraak nemen (zij hebben ook fietsen : ) ), maar dat is mijn manier niet, daar krijg ik dan toch zelf weer last van.
Ik vind het verschrikkelijk als mensen zo vals en huichelachtig zijn en niet reageren op vriendelijkheid en redelijkheid. En anderen manipuleren met leugens en onterechte beschuldigingen (dat doen ze ook).
Het heeft maar zijdelings met het onderwerp te maken, maar toch ook weer wel. Het put me heel erg uit. Heeft iemand van jullie misschien tips voor een situatie als deze? Ik wil het proberen zonder buurtbemiddeling, want daar hoor ik geen positieve verhalen over.
Alvast bedankt!
Later nog wel wat over humor, dat was vaak ook mijn kracht, maar die is ver te zoeken momenteel! : )
Hoi Lonne,
Hier een ervaringsdeskundige wat betreft ‘rare’ buren.
Vooral het niet tot hen door kunnen dringen en de onoprechtheid van hun handelen heeft me lang beziggehouden.
Ik probeerde er altijd maar achter te komen waarom ze zo deden.
Dat heeft wel degelijk met vroeger te maken volgens mij…
Dat gezegd hebbende zijn zaken zoals vernielingen en aantoonbare geluidsoverlast gewoon strafbaar, dus ik zou daar zeker op dat gebied verdere stappen in nemen.
Voor het niet strafbare gedeelte hebben een paar dingen mij geholpen om meer afstand te nemen.
Ten eerste probeer het NIET persoonlijk op te vatten. Dat is heel moeilijk maar wel heel belangrijk.
Bedenk dat hun (vermeende) persoonlijkheidsproblematiek niet jouw probleem is. Jij hoeft geen harmonie te bewerkstelligen met mensen die dat niet kunnen en er zo te horen ook niet op zitten te wachten. Laat de waanzin geheel en al bij hen. Jij zal echt niet de enige zijn met wie ze onmin hebben.
Achteraf heb ik het gedoe met mijn buren gezien als een enorme confrontatie met mezelf voor wat betreft mijn overgevoeligheid ten aanzien van aardig (goed) gevonden willen worden door anderen en helemaal van mijn padje te raken als dat dus overduidelijk niet gebeurt.
Ik versimpel het enigszins, want ik weet hoe gecompliceerd zo’n situatie kan zijn, maar dit is wel de kern van het verhaal.
Als je al slachtoffer bent van iemand met NPS trek je je dit soort dingen nu eenmaal honderd keer meer aan dan iemand die die ervaring niet heeft.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Simone, heel erg bedankt voor je reactie! Daar heb ik zeer zeker iets aan!
Ik trek het me inderdaad persoonlijk aan wat de buren doen – ben er verbijsterd over, omdat ik ik ze altijd netjes en vriendelijk behandel. Al vele jaren! Ik verdraag al heel lang de geluidsoverlast van het gezin met 6 kinderen die nauwelijks worden opgevoed (althans niet zoals ik me een goede opvoeding voorstel). Ze maken niet alleen veel herrie, maar gooien ook hun troep op straat, treiteren dieren (wat ik vreselijk vind), schelden, houden geen rekening met andere bewoners, enz. enz.
En ik ga me dan hun denkwijze proberen voor te stellen, om meer grip te kunnen krijgen op de situatie. Mijn onderbuurvrouw is vorige maand verhuisd vanwege de overlast van deze buren, na veel narigheid dus, en daarna zijn ze nog meer los gegaan met de overlast. Ze dachten waarschijnlijk, ziezo die is weg, en de andere buurvrouw durft toch niks te zeggen. Maar ja, ik doe hier een spoedcursus voor mezelf opkomen : ), dus ik heb inderdaad verdere stappen gezet om de overlast aan te pakken. Helaas met een niet doortastende wijkbeheerder, maar toch. Ik ga hem straks weer bellen.
Je hebt gelijk met wat je zegt, de buren hebben geen vrienden hier in de straat. Die zijn allemaal afgetaaid. Ze hebben wel wat familie in de buurt wonen sinds kort, misschien voelen ze zich daardoor ook weer sterker.
Maar hoe dan ook, het heeft inderdaad geen zin me in hun motieven en denkwijze te verdiepen en hun oneerlijkheid proberen te begrijpen. Het is in principe mijn manier om een conflict op te lossen: naar de ander toe gaan, ruimte geven, het verhaal horen, begrip tonen. Ook bij deze buren heb ik dat gedaan! Maar het helpt niet.
Het laatste deel van je reactie is zeer op mij van toepassing, ik raak ook flink in de war als ik overduidelijk, ondanks al mijn pogingen om een beter contact te krijgen, genegeerd word en in dit geval dus ook nog getreiterd. En ja, als slachtoffer van iemand met NPS, en ook nog HSP’er, trek je je zulke dingen veel meer aan dan anderen.
Ik probeer momenteel een andere ruimte te vinden om tijdelijk te verblijven – dat wat betreft het praktische gedeelte. Intussen blijf ik de wijkbeheerder vragen om er iets aan te doen. En ja, wat een oefening ook in ophouden de motieven van de ander te willen begrijpen, wat denk ik inderdaad ook iets is dat met vroeger (en met HSP!) te maken heeft, dat afstemmen op de ander en je zo gedragen dat je je enigszins veilig kon voelen.
Ik probeer het verder bij hun te laten en te focussen op de goede dingen die er ook zijn in mijn leven.
Hoe is de situatie met jouw buren uiteindelijk afgelopen? Het klinkt alsof je nu geen last meer van ze hebt, dat zou mooi zijn!
Heel fijn om je reactie te lezen, nogmaals bedankt!
En Agnetha, jij ook bedankt voor je goede bijdrage over humor bij de narcist! Ook weer zeer herkenbaar!
Groeten en veel goeds gewenst!
Lonne, ik kan er nu een stuk beter mee omgaan, maar dat komt ook doordat er veel dingen in mijn leven veranderd zijn waardoor ook mijn perspectief veranderd is. Het is gelukkig veel minder belangrijk voor me geworden. Maar ik moet er wel bij zeggen dat het in mijn geval niet specifiek om geluidsoverlast ging. Het was er wel af en toe, maar meer als onderdeel van psychologische oorlogvoering..
Constante en extreme geluidsoverlast kun je veel moeilijker negeren, dat snap ik heel goed.
Maar het besef dat zij niet sporen werkt nog altijd het beste voor mij om hun gedrag langs me heen te laten gaan.
En dat de wereld niet vergaat als zij zich niet gedragen zoals jij en ik zouden willen en we geen vrienden zijn..
Adem in adem uit..en dan gaat die onrust op een gegeven moment ook weer voorbij.
Jouw buren zijn waarschijnlijk hele sneue lui die niet beter met onenigheid weten om te gaan dan treitergedrag voortdurend te herhalen. Tot intelligentere oplossingen zijn ze gewoonweg niet in staat. Zodra je dat beseft zul je op een gegeven moment voelen dat ze geen enkele macht over je hebben (zoals je narcistische partner/ouder dat ooit wel had en waar je onbewust steeds bang voor bent..).
Ik hoop in ieder geval dat je wat rust kan vinden in je tijdelijke nieuwe woonruimte!
Hallo Simone, erg bedankt voor je reactie!
Gisteravond weer een treiteraanval, nota bene nadat ik een buurmeisje op straat gewoon had gegroet. Ze negeerde me en direct daarna zetten ze de geluidsoverlast weer aan.
Ik probeer me hier weerbaar voor te maken, en heb veel aan wat je schrijft. Zeker ook dat laatste, ik voel me inderdaad machteloos en ellendig en ben nog steeds bang voor de macht die ze (maar het kunnen ook anderen zijn) nu over me proberen uit te oefenen. Het gevoel van vroeger niet liefgehad te worden en op je tenen te moeten lopen om wel iets als liefde, genegenheid of een kruimel aandacht te krijgen.
Ik ga proberen te begrijpen dat dit gezin echt qua intelligentie, normen en waarden niet tot iets anders en beters in staat is. Dat zal zeker helpen, dan kan ik mijn verwachtingen naar ze loslaten en weer meer energie krijgen voor de dingen waar ik eigenlijk mee bezig wil zijn.
Een belangrijk proces, dat niet alleen de buren betreft! : )
Het vinden van een tijdelijke andere woonruimte om voorlopig toch rust te vinden vanwege de overlast valt nog niet mee, maar ik zoek verder.
Nogmaals bedankt voor je ondersteunende reactie!
Hoi Lonne,
Allereerst kan ik de situatie begrijpen waarin je zit. Er komt bij mij dan ook wel wat naar boven door jouw verhaal. Gelukkig ligt het al zo’n 30 jaar achter mij. Misschien mag ik wat tips geven? Als je er niets mee kunt, of het klopt niet, lekker laten liggen dan hoor!
Er kan onmacht ontstaan als je naar jezelf kijkt door de ogen van je buren. Er kunnen dan gesprekken plaatsvinden in je hoofd met je buren terwijl er geen werkelijk contact is. Die buren willen dat ook niet, als ik je goed begrijp. Maar door hun ogen te kijken naar jezelf…, dan heb je niet zelf meer de regie. Je stelt jezelf dan ook afhankelijk op van je buren en dat kunnen zij misbruiken. Het is vaak wat we meegemaakt hebben met narcisten. Zij trokken ons naar binnen bij henzelf. Maar jij bent een ander persoon dan de buren. Ook ben je niet verantwoordelijk voor hun asociale gedrag.
Belangrijk is dat je door jouw! ogen naar je buren kijkt. Dan pak je een stukje regie over de situatie en wordt de onmacht misschien iets minder. Simone heeft daar ook hele goede tips voor gegeven. Als je door jouw! ogen kijkt naar hen, is het makkelijker te accepteren dat de buren niet te veranderen zijn. Wel kan je zelf dingen doen om er zelf mee om te gaan.
Waarschijnlijk is je lichaam in een bijna constante staat van stress en is je zenuwstelsel overprikkeld? Het komt nogal eens voor dat mensen dan proberen die prikkel onder controle te krijgen. Maar met dat proberen, activeren ze zelf die prikkel juist weer. En dan kan er angst komen voor controle verlies en nog meer stress geven. Dan zit je in een cirkel.
Het kan dan heel belangrijk zijn om jezelf aan te leren die prikkel te negeren, los te laten. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet er alles van. Vanuit ons verleden kan het zo zijn dat wij van jongsafaan al in de stress zitten met wat me meemaakten. Dat maakt het ook nog moeilijker. Alle spieren in je lichaam trekken zich samen om de strijd aan te gaan. Die prikkel zegt voortdurend: “gevaar, nú iets doen!!!” Maar toch belangrijk om niet te gaan vechten met de prikkel. Dat is een proces, ook voor mij telkens nog, maar het helpt. Zelf heb ik heel wat keren gezegd: “los”, of ‘nee, ik ga niet vechten’. En spieren mogen ontspannen (loslaten). Afleiding zoeken. Iets totaal anders gaan doen.
Soms is het handig om het huis even te verlaten als dat praktisch kan. Even weg uit die situatie. Winkelen, wandelen, op visite gaan. Ook kunnen ademhalingsoefeningen helpen om je lichaam te kalmeren. Zelf houd ik van de natuur, dus ik ging vaak fietsen. Wat ook een mogelijkheid is, is om regelmatig in de bibliotheek te zitten en daar rustmomenten voor jezelf te pakken (als er een bibliotheek is tenminste).
Voor de hand liggend, maar oordoppen gebruiken? Wat ook kan helpen is zelf muziek op te zetten. Niet te hard zodat de buren dat tegen je kunnen gebruiken. Maar het ene geluid kan het andere geluid minder doordringend maken. Of muziek via je koptelefoon.
En wat ik zeker zou doen, is een dossier of dagboek aanleggen met geluidsoverlast. Dan leg je voor jezelf vast wat er nou precies gebeurt per dag en misschien ook nacht, dat kan ook weer een stukje ‘omgaan met’ zijn. Je doet wat voor jezelf. Dit kan eventueel ook gebruikt worden om aan een wijkagent te laten zien. Tevens is het mogelijk om via je smartphone een decibel app te downloaden. Daarmee kan je de geluidsoverlast aantonen. Dit zijn bestanden die je dan kan opslaan. Dit kan eventueel ook als bewijs dienen. Onopvallend foto’s maken van troep die er gemaakt wordt of dieren die getreiterd worden? Echt naar deze mensen!
Hoe dan ook, ik wens je heel veel sterkte!
Hartelijke groet van Isthe
Hoi Isthe, ik reageer ook nog even.
Zo herkenbaar wat je schrijft over die prikkel! Vecht of vlucht! Jarenlang heb ik zo gereageerd in soortgelijke situaties, denkend dat het zin had. Het had nul komma nul zin.
Maar zo moeilijk om die reactie van jezelf te weerstaan. ‘Gevaar, nu iets doen!’ Zo voelde het exact. En daar ging ik weer. Het tijdelijke voordeel van deze impulsieve reacties was, zo besefte ik later pas, dat het mijn emoties uitschakelde (verdoofde). Emoties diep in mezelf, die opgeroepen werden door in dit geval het gedrag van de buren, van gebruikt te worden voor eigen gewin, niet gezien worden, afgewezen, verlaten, machteloos door iemand anders geregeerd worden, waar ik vreselijk bang voor was, kon ik door vechten of vluchten efficiënt de kop indrukken. Duidelijk een link naar vroeger, dat wist ik maar al te goed. Maar wat mensen ook tegen me zeiden, het had geen effect op de kracht van deze innerlijke ‘demonen’. Door in een constante staat van stress te leven, voelde ik verder ook niets meer. Dat was dus tijdelijk wel even handig, maar op den duur werkte dat natuurlijk averechts.
Ik denk echter dat ik het zo lang volgehouden heb, omdat het bekend terrein voor me was. Het was mijn manier om met een onmogelijke situatie om te gaan.
Pas toen er dingen in mijn leven veranderden, kon ik het naast me neer gaan leggen. Tot mijn verbazing snapte ik daardoor ook veel beter wat er nu precies gaande was, juist door het los te laten. Zolang ik in de stress zat, keek ik inderdaad door de ogen van mijn buren naar mezelf (net als mijn moeder vroeger deed) en had binnen die context inderdaad hele gesprekken met hen in mijn hoofd, die ik achteraf wel kan bestempelen als enigszins hysterisch. 😉 Het was één grote warboel.
Het blijft een gevoelige plek voor mij, maar ik kan het nu veel meer laten voor wat het is. Het fijnste daaraan is dat die prikkel om ‘iets te doen’ daardoor uitdooft. Zo heerlijk, die ontspanning en de ruimte die het je geeft om met al je gevoelens in je eigen tempo te leven.
Hallo Isthe en Simone,
Bedankt voor jullie reacties! Ik had eerder al gereageerd op jouw bericht, Isthe, maar was nog te moe.
Ik heb heel veel aan jullie tips.
Kort samengevat wat de situatie betreft: donderdagochtend mailde de wijkbeheerder mij dat hij de buurman had gesproken (voor de 4e keer sinds zijn eerste bezoek op 13 juni!) en had gezegd dat vrijdag de laatste dag moest zijn van de overlast. (Het gaat om een zeer doordringende mechanische zoemtoon van hun vrieskist die in de tuin staat, ook andere buren hebben er last van, weet ik intussen. Dit heb ik ook direct doorgegeven aan de wijkbeheerder.)
Maandag 2 juli ging hij controleren.
Ik was ontzettend blij en heb me met zo ongeveer mijn laatste krachten naar een mooie plek gesleept. Vrijdag zou het afgelopen zijn met die ellende!
Toen ik ’s avonds thuiskwam vond ik weer een mail van de wijkbeheerder. De buurvrouw had hem gebeld en bedongen dat ze de vrieskist nog weken kunnen gebruiken, totdat ze met vakantie gaan. Die dag is ook de laatste werkdag van de wijkbeheerder, hij zou dan gaan controleren.
Ik was kapot van dit bericht. Ze heeft hem omgepraat, dat is wat ze doet, liegen en manipuleren. Ze gaan niet met het hele gezin op vakantie, drie gezinsleden blijven thuis, juist de treiterende dochters. Dat heeft ze er niet bij verteld.
Voor mij betekent dit nog weken van mijn huis ontvluchten en niet goed kunnen slapen. Mijn vertrouwen in de wijkbeheerder is nu minimaal. Hij heeft me de afgelopen maand al vier keer verzekerd dat die vrieskist nu toch echt uit ging. Hij is niet doortastend, daar staat-ie om bekend.
Praktisch gezien probeer ik nu dus zo veel mogelijk weg te zijn.
Een vriend van me, die half doof is, maar het geluid ook heel duidelijk hoort in mijn huis, heeft nog naar de wijkbeheerder gebeld (die erkende wel de klacht) en voorgesteld dat de buren de vrieskist binnen zetten. Als dat de overlast wegneemt zou dat ook een oplossing kunnen zijn. De beheerder vond het een heel goed idee en zou er meteen achteraan gaan, en mij informeren. Niets meer van hem vernomen…
Het andere, het gevoelsmatige, is bijna nog lastiger. Als ik aan het eind van de dag naar huis ga word ik zenuwachtig, ben ik bang de buurmeisjes tegen te komen die mij negeren, of de buurvrouw die intimideerspelletjes speelt. Bang te zien dat ze weer aan mijn spullen hebben gezeten. Het is een zware oefening voor mij om mezelf niet te zien door hun ogen, om de regie te behouden, te weten dat zij degenen zijn die zich asociaal gedragen, dat het niets met mij te maken heeft. Mijn onderbuurvrouw is verhuisd vanwege hun. Ze leven in onmin met andere buren.
Maar inderdaad, van binnen heb ik het verlangen naar vrede en geen gedoe, en de angst voor afwijzing. Ik leef met iedereen hier in de straat ook inderdaad in vrede, maar met deze mensen gaat dat dus niet. Heel moeilijk om te beseffen, met dat gegeven ook in vrede te zijn.
Het is hard werken! : ) En nogmaals, ik heb veel aan jullie reacties en aan de boeken van Iris. Veel steun aan dit forum, waar mensen het snappen.
Ik zal voorlopig nog zo veel mogelijk weg proberen te gaan, vanwege de overlast die voor mij niet te doen is. Maar intussen probeer ik te werken aan mijn autonomie, de regie te verwerven, zo structureel mogelijk. Het is belangrijk!
Heel erg bedankt voor jullie waardevolle reacties!
Liefs,
Lonne
Wat een teleurstelling Lonne. Denk je dat het eindelijk over is, blijkt dat die vriezer er nog staat. De wijkbeheerder lijkt me niet betrouwbaar. Vier keer het ene zeggen en dan weer het andere doen. Alsof hij zelf bang is voor je buren.
Als ik je nog een tip mag geven? Dat wil dus niet zeggen dat je het zo zou moeten doen hoor. Niets moet. Het gaat er om dat jij verder kunt, op jouw manier en tempo! Overigens, wat fijn dat je die vriend hebt die voor je opkomt!
Je kan het kort op papier zetten (naast je dagboek), als een soort actielijstje. Alle contacten met de wijkbeheerder op een rijtje zetten, met de datum er bij, zijn woorden/reactie/beloften en zijn feitelijk (niet handelen). Dan wordt het patroon van wel mooie woorden maar niet goed handelen goed zichtbaar.
Wat je ook kunt doen is dit naar de klachtencommissie van de woningbouwvereniging sturen. Ook kan je de om huurverlaging vragen wegens overlast en gederfd woongenot. Dit zou ook samen met de andere huurders kunnen. De woningbouwvereniging is verantwoordelijk om in te grijpen. Misschien kan je aan de wijkbeheerder laten weten dat dit misschien een vervolgstap zou kunnen worden… Op google kom je meerdere voorbeelden tegen.
Ach Lonne, kan het zo goed begrijpen dat je zenuwachtig bent als je dan weer naar huis gaat, voor wat je nu weer tegen kan komen. Het verlangen naar vrede. En dan dit. Het is ook hard werken. Maar weet: je bent niet slecht. De buren liegen en manipuleren en de wijkbeheerder lijkt onbetrouwbaar.
Ik hoop dat er ook ogen van mensen zijn die jou wel zien en achter jou staan en dat je hen durft te geloven.
Super veel sterkte Lonne,
Lieve groet van Isthe
Hoi Lonne, die wijkbeheerder lijkt een beetje met alle winden mee te waaien, wat ontzettend vervelend.
Ik zou hem nu gewoon weer maandag bellen en erachteraan zitten dat die vrieskist binnen komt te staan vanaf nu, ook al zal dat wel niet kunnen volgens de buurvrouw.. En anders dat ding weg of uitzetten, temeer omdat tot aan de vakantie gebruiken een drogreden lijkt te zijn, omdat de dochters thuisblijven..
In ieder geval als er meer buren last hebben, kunnen die niet ook eens met hem bellen? Samen sta je een stuk sterker! Wel fijn dat je in ieder geval een vriend hebt die je helpt.
Ik snap heel goed dat met dit soort overlast het naast je neerleggen een brug te ver is. Eerst moet dit praktische probleem opgelost worden.
Heel veel sterkte weer Lonne! 🙂
Lieve Isthe en Simone,
Jullie tips en betrokkenheid helpen enorm, bedankt!
De buurman die ook last heeft (maar minder dan ik, hij woont een huis verderop) is helaas niet zo’n beller. Mijn half dove vriend vond het gelukkig prima om contact op te nemen. De wijkbeheerder zei mijn klacht serieus te nemen, maar daar heb ik op deze manier weinig aan.
Ik heb hem mijn ontzetting wel per mail laten weten, en ook gezegd dat ik nu elders onderdak ga zoeken, wat ook zo is. Momenteel leef ik een beetje als een zwerver, ga zo veel mogelijk weg, kom zo laat mogelijk thuis. Ik heb al weken niet meer gekookt, neem eten mee voor onderweg.
Het is een goed idee om bij de wijkbeheerder aan te geven dat ik een klacht wil indienen wegens gederfd woongenot. Echter, ik ken degenen die bij de woningbouw de ‘zware overlast’ behandelen. Daar heb je ook niet veel aan. Misschien zouden ze in dit geval met het voorstel van buurtbemiddeling komen, maar daar heb ik geen zin in, dat werkt toch niet met deze mensen.
Ik denk niet dat de buren de vrieskist binnen gaan zetten. Ik vrees dat ze het nu op een treiteren hebben gezet, het ding staat zo vaak en zo lang mogelijk aan, nog meer dan voorheen.
Het binnen zetten was een goed bedoeld voorstel, ook om hen tegemoet te komen; dan hoefden ze de kist (voorlopig) niet weg te doen. Al denk ik eigenlijk dat het ding ook in de schuur of binnen nog wel veel lawaai zou maken. Een dergelijke lage frequentie houd je niet zo makkelijk tegen. Ze hebben wel een groot huis (beneden en boven zijn samengevoegd), dus met wat goeie wil zou het vast wel kunnen, maar ze willen liever traineren. En negeren. En mij een zeur vinden.
Gelukkig zijn er ook mensen die mij wel zien en achter mij staan en die me proberen te helpen. Gelukkig wel, ik heb ze nu hard nodig en probeer ook steeds te bedenken dat zij er ook zijn en dat zij veel belangrijker zijn in mijn leven dan mijn asociale buren met hun gebrek aan normen en waarden. Nu alleen nog even de switch zodanig maken dat de buren, het naar mezelf kijken door hun ogen, de gevoelens van afwijzing en machteloosheid die dat oproept, geen schijn van kans meer krijgen. : )
Vreemd, soms heb ik inderdaad het gevoel dat het een switch kan zijn. Alsof ik opeens iets in kan zien. Knop om. Op andere momenten voelt het als een moeizame weg waarop ik juist die pijnlijke gevoelens opnieuw moet ervaren om verder te kunnen komen, dingen los te kunnen laten.
Misschien is het een switch waarvoor de knop nog even in de goede positie moet komen.
Ik hoop op een switch, lieve Isthe en Simone. Dan ga ik het vieren! : )
Fijjn weekend nog!
Lonne
Nog een bericht. Geen switch, het is anders gegaan.
Vanmorgen belde ik, uitgeput, met een vriend. Die zei: ‘Wat zou je in deze situatie doen als je echt van jezelf uitging?’
Ik zei zonder na te denken: ‘Dan zou ik de buren aanspreken en zeggen hoeveel last ik heb van die vrieskist, en ze uitleggen waarom ik de wijkbeheerder heb gevraagd in te grijpen.’
Me verontschuldigen, dus eigenlijk, zodat ze me weer aardig vinden, maar op dat moment had dit gevoel van ‘als ik oprecht ben zal het goedkomen’ de overhand. Ik ben daarbij zwaar overspannen van de overlast en ik heb geen andere verblijfplaats dan mijn huis.
‘Nou dan’, zei hij. Hij heeft geen ervaring met narcistisch misbruik. Hij denkt normaal, zoals de meeste van mijn vrienden.
Ik besloot de buurvrouw te bellen. ‘Zet de zaken eerst even op een rijtje’, adviseerde mijn vriend nog, maar ik meende dat ik ze al zo had. Ik rondde het gesprek af en belde de buurvrouw.
Tot mijn schrik was ik na een paar zinnen in tranen. Uitputting. Ik legde uit van de overlast, dat ik al weken zo veel mogelijk wegga, zo laat mogelijk thuiskom, niet kan slapen. Er ontstond een vreemd gesprek, waarin de buurvrouw, die overigens best vriendelijk sprak, vertelde dat zij niets hoorden van de vrieskist. Ik legde uit hoe het kan werken met resonantie, dat het geluid een van de klachten was van de vorige bewoonster van de benedenwoning, en dat ook de buren naast mij er last van hadden in hun tuin.
Ik zei dat ik normaal gesproken bij hun zou hebben aangebeld, maar dat het me, ook omdat er meerdere klachten waren, beter had geleken om dit door de woningbouw te laten oplossen. En toen zei ik precies wat ik absoluut niet had willen zeggen en waar ik ook zeker van was dat ik het niet zou zeggen: ‘Ik was ook bang dat jullie mij een zeur zouden vinden.’
Huilend.
Ik weet niet meer precies wat de buurvrouw hierop zei. Ik heb, om het nog erger te maken, ook nog gezegd dat ik het niet leuk vond dat de drie dochters mij negeerden als ik ze gedag zei. Daar kon ik vervolgens wel weer een grapje over maken. Daarna heb ik ook nog gezegd dat ik de indruk had dat er getreiterd werd met (o.a.) de vrieskist. Het voorval beschreven. Werd ontkend. Toch voelde het goed om dit hardop te zeggen.
Ik probeerde steeds aan te geven dat de wijkbeheerder 4 x langs is geweest en dat er niets was veranderd, maar de buurvrouw hield het op 2 x, de eerste keer (op 13 juni) en die van afgelopen donderdag. De eerste keer was zij erbij, dat weet ik. Donderdag had de wijkbeheerder haar man had gesproken en die was te toegeeflijk geweest. Zij had direct teruggebeld, tja, dat wist ik.
Op de een of andere manier raakte ik in het gesprek mijn argumenten kwijt, de feiten, de bewijzen. Ze herhaalde steeds de (weinige) dingen die haar enigszins in het gelijk stelden. Ik had mijn punten toch van tevoren op moeten schrijven. En ik was ook te moe.
Ze zei dat ze vrieskist na 21.30 uur ’s avonds uit zouden zetten, tot 6.30 uur ’s morgens. Ik zei dat ik zo graag weer eens op mijn balkon wilde zitten met het mooie weer. En ook dat ik wakker word van het geluid, er niet doorheen kan slapen.
Ze zei dat ze het de komende weken echt te druk had om de vrieskist leeg te ruimen, maar dat hij op 13 juli wel leeg zou zijn en uitgezet zou worden. ‘Dan heb je weer rust’, zei ze lachend.
Dus de winst is dat ik nu van haar persoonlijk de verzekering heb dat die kist op 13 juli uit gaat. En dat ik sommige dingen heb uitgesproken.
Dat het gesprek zo is verlopen en dat ik, helaas, moest huilen verwijt ik mezelf niet. Dat kan ik er niet ook nog eens bij hebben. Dit was een soort uitglijer. Ik neem me eens te meer voor om te werken aan wat me eigenlijk te doen staat, regie nemen, autonomer worden, me niet afhankelijk maken van hoe ik denk dat zij me zien. In dat laatste is nu wel iets veranderd, maar dat is niet de oplossing. Toch probeer ik geduld te hebben.
Dat iemand de buren huilend aan de lijn heeft en dan meldt dat het over een week of twee afgelopen zal zijn met de overlast, ik probeer momenteel ook daar maar niet – oordelend – mee bezig te zijn. Eerst zien te overleven, de komende weken proberen door te komen.
Hier laat ik het bij voor nu. Geen lichtend voorbeeld, dames en heren. Later misschien. : )
Bedankt voor al jullie support. Ik heb toch, door al die ellende heen, iets te pakken waarmee ik aan de slag kan. Dat is belangrijk.
Fijne week!
Liefs,
Lonne
Nog even een update als het mag. Gisteren heb ik opnieuw de wijkbeheerder gemaild, hij is vandaag langsgegaan bij de buren. Hij sprak een van de zoontjes. Daarna hoorde ik er niets meer over. Ik heb hem gemaild of hij de buren kon wijzen op het huurcontract, waarin staat dat je geen overlast mag bezorgen door geluid, trilling etc. Heb hem ook gevraagd om als de buren niet reageerden de kwestie over te dragen aan de afdeling voor de zware overlast. De naam genoemd van degene die eerder de klachten heeft behandeld die zijn ingediend door mijn vroegere onderbuurvrouw.
De wijkbeheerder mailde niet terug. Ik heb hem zonet gebeld. Hij zei dat hij de buurvrouw had gesproken en had verteld dat ook andere buren last hebben. Ze had geantwoord dat ze zo snel mogelijk de vrieskist in de schuur zouden gaan zetten. Hij had geen termijn met haar afgesproken, geen datum. Zelfde verhaal dus weer. Ik heb mijn wanhoop laten blijken. Hij zei dat hij als hij in de buurt was langs zou gaan om te kijken of de zaak al was geregeld. Dat hij het ook allemaal heel vervelend vond, en niet begreep waarom de buren, die met z’n achten zijn, niet even de moeite wilden nemen om de vrieskist in de schuur te zetten.
Ik heb gezegd dat als er eind deze week nog steeds niets is veranderd, ik de klacht overdraag aan de afdeling van de zware overlast. Daar reageerde hij niet op.
Intussen probeer ik veel weg te zijn. Ook analyseer ik stukje bij beetje wat er gisteren in het gesprek gebeurde, hoe het kon dat ik mijn argumenten kwijtraakte. De buurvrouw sprak vriendelijk, maar wilde niet echt luisteren, en mijn onderliggende verlangen was vrede, hetgeen mijn andere doel, duidelijk en zakelijk een eind te willen maken aan de overlast, misschien te veel verdrong. De buurvrouw herhaalde steeds dingen als dat ze een keer de onderbuurvrouw een bosje bloemen hadden gegeven en dat die daar blij mee was. Ja, een keer. Een paar maanden van de drieënhalf jaar hebben ze de buurvrouw inderdaad koest weten te houden met cadeautjes. Maar ze is niet voor niets verhuisd, zwaar overspannen, na jaren gedoe.
Het gezin heeft één groot belang en dat zijn zij zelf. Ik denk dat dat de onderliggende reden is voor al deze ellende. Zij zelf, met hun zes kinderen, hun vijf auto’s, hun vage stichtingen, hun werk, zijn het belangrijkst en daar moet ook het welzijn van anderen voor wijken. Gewetensvol handelen heeft niet zo hun interesse. Je ziet het ook bij de kinderen, het wordt niet aangeleerd.
Buren hier dragen behulpzaam oplossingen aan als kabels doorknippen, de vrieskist met een grote hamer om zeep helpen en nog zo een en ander. : )
Ik probeer te leren van de situatie, steeds meer voor mezelf op te komen. Ook naar de wijkbeheerder wilde ik uiteraard geen zeur zijn. Maar inmiddels denk ik: dan maar een zeur. Hij heeft hier trouwens ook iets te leren, denk ik. De buurvrouw manipuleert ook hem. Maar goed, eerst mijn eigen zaken oplossen. : )
Met groeten en vastbeslotenheid om hier goed uit te komen,
Lonne
Lieve Lonne,
Ook deze reactie van jou is alleen maar heel herkenbaar voor mij…
Ik heb met je te doen. 🙁
Want ik weet exact hoe dit voelt. En dat je moest huilen..mij ook zo vaak gebeurd in dit soort situaties! Niet van plan, toch gedaan, evenals impulsief bellen of aanbellen etc.
De druk is bij jou hierdoor hopelijk even wat van de ketel, want je hebt je hart kunnen luchten.
Je wordt niet echt gehoord he, dat is het probleem. Woest kun je ervan worden. En dat de andere partij altijd met volstrekt andere feiten aankomt dan die jij kent over data en frequentie enz. is ook zoiets vreemds, maar ook dat komt me heel erg bekend voor.
Ik had bij wijze van spreken audio- en videobeelden van geluidsoverlast kunnen maken en dan nog zouden ze het ontkennen.. Heel bijzonder…maar intussen weet ik dat als mensen andere belangen hebben, ontkenning de beste verdediging is. Als je maar lang genoeg ontkent, ga je het zelf geloven en maak je de ander murw.
Ook al staat het zwart op wit.
Mensen doen dit niet met primair als doel om JOU te pesten(hoewel dit natuurlijk wel een consequentie is) maar omdat ze voornamelijk alleen met zichzelf bezig zijn om wat voor reden dan ook en niet kunnen of willen zien wat dit voor de ander betekent.
Misschien is dat toch wel goed om nog een keer op te merken dat dit soort gedrag dus geen macht van hen over jou impliceert (want zo voelt het wel helaas), maar eerder pure ONMACHT.
Zoals jij terecht zegt, ze heeft een huilende buurvrouw aan de telefoon en nog duurt het weken voordat ze in actie komen. Helaas is niet iedereen even empathisch op deze wereld Lonne…:(
Wij zitten aan de andere kant van het spectrum en verontschuldigen ons zelfs voor ‘ het zeuren’ over hún overlast. Het moet niet gekker worden.
Toch is het goed dat je je realiseert hoezeer de buurvrouw hiermee in gebreke blijft, want zo kun je weer wat van je eigenwaarde terugpakken. Jij doet niet raar, zij is raar.
Ik hoop dat je toch iets verder bent gekomen doordat je contact hebt gehad.