Dit is een gastcolumn van The Beloved.
Boos en verdrietig word ik om het onrecht wat in deze wereld is. Maar onverdraaglijk is voor mij het onrecht wat narcisten te weeg brengen en mensen die in hun leven komen aandoen. Net zo onverdraaglijk vind ik het als omstanders hier nog een schepje bovenop doen door dom geredeneer. Als onbegrip verdoezeld wordt door drog-waarheden te spuien en het dubbelzinnige geklets in de media hierover. Dit maakt dat slachtoffers bevestigd worden in hun aangeleerde overtuiging dat zij de slechtheid van de narcist overdrijven. Dat zij degenen zijn die hun eigen onvolkomenheden projecteren op de narcist!
De angst, onzekerheid en wanhoop, die ieder slachtoffer van een narcist kenmerkt, maakt hen hierdoor alleen maar meer gevangen. Het speelt de narcist in de kaart. Slachtoffers verdienen (h)erkenning, bereikbare adequate hulp, en een omgeving die tenminste de bescheidenheid opbrengt om toe te geven dat jouw leven is verpest door iets wat zij niet kunnen begrijpen, maar serieus nemen wat er aan gevolgen zichtbaar is.
Wij leven in een maatschappij waar “narcisme” regelmatig bijna goedmoedig wordt geadviseerd, of zelfs wordt verheerlijkt. Als je werkelijk met een kwaadaardige narcist te maken hebt (gehad) is dit heel destructief. Narcisme verwarren met egocentrisch gedrag slaat de plank totaal mis.
Terwijl zij/hij die werkelijk in een relatie met een “echte” narcist hebben geleefd, in eerste instantie nauwelijks zullen durven te zeggen dat zij niet degene waren die “fout” zijn, en sterk aan zichzelf twijfelen. De verwarring die de narcist bij een relationeel persoon aanricht helpt je “ik” om zeep. Iris Koops heeft haar website een zeer treffende titel gegeven. Het maakt mij ongelooflijk kwaad als ik merk dat de titel “narcist” te gemakkelijk gebezigd wordt en er boeken te koop zijn die “een beetje narcisme” propageren als: dat moet je doen, is goed voor je…
Ruim vier jaar geleden ben ik weggegaan uit een huwelijk met een narcist van 35 jaar. De gevolgen daar heb ik nog dagelijks mee te kampen. Ik heb Complex PTSS/NSS en het is nog steeds moeilijk voor mij om mijn parate kennis en ervaringen/gedachten te ordenen.
Mijn huisarts, die geen barst begreep van wat er speelde, zei letterlijk een paar maanden daarvoor: “Als jij zo door blijft gaan met overleven, wordt het je dood.” En ik wist dat het waar was. Ook de psychosomatische klachten waren enorm.
In de laatste 15 jaar was ik er steeds bewuster van geworden wat mij overkwam en welk onrecht mij aan werd gedaan. Mede door onvermogen van mijn sociale omgeving en de hulpverleners die ik zocht, ging het van kwaad tot erger. Ik ging ondanks mijn inzichten nog meer aan mijzelf twijfelen en nog harder mijn best doen om mijn huwelijk te redden door mijzelf aan te passen. Mijn partner zag hierdoor zijn kans schoon om mij nog meer te misbruiken en te overtuigen van mijn incompetentie. Het leverde hem een bakermat op om medelijden te oogsten en bewondering voor zijn geduld en uithoudingsvermogen met zo’n vrouw.
In die jaren groeide mijn vurige wens en belofte: ‘nooit zal ik dit kwaad ongestoord zijn gang laten gaan, als ik zie dat dit iemand wordt aangedaan’. Mijn strijdbaarheid was bijna met mijzelf begraven, maar ik sta weer op mijn voeten. Ik ben nog niet zover dat ik hier alles mee kan wat ik zou willen, maar ik wil tenminste een klein stukje van dat wat ik heb geleerd delen in deze blog.
Ik zeg al jaren: Het is misdadig om iemand zomaar narcistisch te noemen, ook als er sprake is van andere stoornissen, het is dan een dodelijk stigma wat op een persoon wordt gelegd. MAAR het is minstens zo misdadig als iemand met kwaadaardig narcistisch gedrag, niet als dusdanig wordt gediagnosticeerd/betiteld!
Het mag dus duidelijk zijn dat hier zorgvuldig en met gedegen kennis van zaken mee omgegaan moet worden. Boeken als die van Iris Koops helpen hierbij.
Verwar nooit ADHD, ASS, enz. met Narcisme. Het is van een totaal andere orde! Net als dat een borderliner geen narcist is.
Narcisme is een levens-systeem wat in stand gehouden wordt door de drager ervan zelf. Hij/zij mag dan zo in alle gelaagdheid vergiftigd zijn met zijn eigen systeem, hij/zij is en blijft verantwoordelijk, want ten diepste weten zij dat ze “niet kloppen” en niet goed bezig zijn. Zij scheppen er sussend naar zichzelf toe, behagen in om de ander als “alter-ego” te misbruiken. Niet zelden zijn zij zeer intelligent. Zij scheppen een atmosfeer die zwaar giftig is, zelfs als zij niet fysiek in de buurt zijn. De mate hiervan is wel afhankelijk van de soort relatie die je met zo iemand hebt.
Het voortdurend in die atmosfeer zijn maakt mensen ziek en paranoia op den duur. Dit zorgt dat de narcist nog meer grip op je krijgt en zijn/haar beschuldigingen gaan kloppen over de ander. Het kringetje of beter gezegd het web is steeds nauwer sluitend en verstikt.
Het is sporadisch dat een narcist hulp zoekt. Het hele kaartenhuis, waarop zijn/haar hele leven is gebouwd, stort dan in. Daarom staan de meeste narcisten zichzelf geen diepgaande zelfanalyse toe en zal dus geen hulp nodig hebben.
Hoe langer een relatie met een narcist voortduurt, hoe minder kans dat de ander nog inzicht heeft in het eigen “zijn”. Het feit dat de buitenwereld een totaal ander beeld heeft van de narcistische partner is evident en is mede bepalend voor het steeds verder geïsoleerd en verstrikt raken. Het is dus een duivels-dilemma. In de letterlijke zin van het woord wat mij betreft.
Ik hoop dat er werkelijk meer goede hulp te vinden zal zijn voor slachtoffers van dit gedrag. Ik haat dat woord, maar je bent een slachtoffer als partner-van. Hulp die er voor zal zorgen dat mensen geen slachtoffer behoeven te blijven.
Ook is mijn wens dat er zoveel mogelijk zuivere kennis over narcisme in de media zal komen; zelfs in het journaal. Dat er duidelijk gecommuniceerd zal worden, dat partners zich bewust worden van wat er met hen gebeurd (is), dat zij niet gek zijn, maar in een situatie zitten waar zij uit moeten. Hoe eerder hoe beter. Met het besef dat je hier hulp bij nodig hebt. Juist door het isolement en totaal onbegrip gaan velen zwijgen. Maar als je mond zwijgt, gaat je lichaam spreken in psychosomatische klachten.
Zoek naar en beperk je tot mensen die luisteren, en (willen) begrijpen. Als je gaat praten komt er ruimte om overzicht en inzicht te krijgen, om weer te gaan ordenen. Ik wens ieder een netwerk van onvoorwaardelijke vrienden toe, maar zonder professionele hulp zal het nog behelpen blijven. De goede kant van meer openbare bekendheid is, dat er ook meer hulpverlening komt met de juiste expertise. Ik ben heel dankbaar dat het Verdwenen Zelf bijvoorbeeld een lijst heeft met gespecialiseerde therapeuten.
Ik heb ik al jaren psychosociale therapie waarbij ik mij veilig bij voel, die bij mij past, waar gedegen professie en persoonlijke ervaring op dit gebied mij de benodigde (h)erkenning en alle ruimte biedt, maar ook moed geeft om de lange moeizame weg van herstel te durven en willen gaan.
Mijn christelijk geloof is voor mij persoonlijk een houvast en leidraad; ook hier ervaar ik met haar overeenstemming, wat nog meer helpt om mij bij haar “thuis” te voelen.
Mijn overtuiging is dat dit essentiële ingrediënten zijn om weer te worden wie je eigenlijk bent.
Er is je afgeleerd om iets voor jezelf op te eisen, om iets te willen, om te zeggen dat iets niet goed voor je is. De eerste stap zou wellicht moeten zijn dat je weet dat het niets oplost als je hulp wordt geboden, hoe goed bedoeld ook, die niet bij je past, waar je niet begrepen wordt. De schade neemt daarmee alleen maar toe. Durf de langere weg te gaan; instant-oplossingen nemen de intrinsieke schade niet weg. Sterker nog het gevaar voor herhaling is daarmee enorm groot.
Hulp die uitsluitend “pampert” met positieve woorden daar schiet je ook niet veel mee op. De behoefte om snel weer je eigen leven op te pakken, weer jezelf te worden, kan je ontvankelijk maken voor oppervlakkige woorden en beloftes van hulpverleners. Als je een goed ontwikkeld “zelf” en gezond zelfbeeld had gehad, was de kans op het ingepalmd worden worden door een narcist echter heel klein geweest! Er is dus meer nodig dan oppervlakkige ondersteuning.
De behoefte aan liefde, geborgenheid, veiligheid en bevestiging, die heel basaal en normaal is, is met bedrog gevuld wanneer je verbonden bent geweest met een narcist. De narcist heeft iedere keer, net genoeg schijn-bewegingen gemaakt om je gedeisd te houden, om je in zijn of haar web te houden. Niets daarvan is anders bedoeld, dan om in zijn/haar eigen behoeften te blijven voorzien.
De hunkering naar liefde en andere basis-behoeften bij jezelf is daardoor gaan schreeuwen om vervulling. Wanneer je weg bent uit een dergelijk relatie, kan dat beetje drog-liefde nog altijd beter lijken dan het alleen zijn met je diepe wonden, je schrijnende pijn, je verscheurende eenzaamheid. Hier schuilt het gevaar van terug gaan; de narcist zal je in plausibele redenen laten geloven, waardoor je overtuigd bent dat dit goed is.
Een minstens zo groot gevaar is het voor een zelfde soort nieuwe partner kiezen.
Daarom nog een waarschuwing bij kennismaking met een mogelijk nieuwe partner: Een narcist zal altijd het gevoel bij je achterlaten van niet helemaal de moeite waard zijn. Hij ontmoedigt en trekt je eigenwaarde naar beneden. Vaak is dit een rot-gevoel wat slecht te duiden is. Maar weest alert. Jou heel subtiel onzeker maken, vergroot zijn/haar kansen op succes bij jou.
Een narcist wil niet alleen leven en zal koste wat kost op jacht gaan, zeker als hij een partner kwijt is geraakt. Hier schuilt een mega-gevaar. Met alle ervaringen die hij/zij heeft opgedaan gaan zij nog geslepener te werk, nog sluwer wordt een plan uitgezet wat je in hun web zuigt.
Meestal zoeken zij een sterke persoonlijkheid, met een zachtaardige en goedgelovige kant. Maar ook een stukje onzekerheid over jezelf, door bepaalde ervaringen, verdriet om verlies, rouw enz. De hunkering naar liefde en geborgenheid daar maken zij gebruik van. Dit is bij uitstek de prooi waarop hij/zij jaagt. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel empathie een narcist tijdelijk op kan brengen. Het doel heiligt de middelen. Ook voor de mensen om je heen zal hij/zij zich voor doen als het beste wat je kon overkomen……
Als je het gevoel hebt: ‘wat een wonder dat zo’n geweldige persoon belangstelling heeft voor mij’, dan is dit altijd reden om pas op de plaats te maken. Er is dan tenminste al sprake van ongelijkwaardigheid, en altijd een teken dat iets niet in de haak is.
“Kennis is macht” is een uitdrukking die controverse oproept, want het is de narcist die macht misbruikt; hij maakt zijn betrokkenen machteloos. Zij zijn de slaaf van narcist. Althans zolang zijn/haar leugens verwarring en onzekerheid, angst en wanhoop te weeg kunnen brengen.
De macht, die inzicht en kennis over het werkelijk functioneren van een narcist kan geven, is nodig om machteloosheid ongedaan te maken. En het liefst te voorkomen.
Alle reden dus dat er gedegen en waarheidsgetrouwe informatie geëtaleerd wordt en te ageren tegen leugens, halve waarheden of donzig geklets over dit serieus gevaarlijke gedrag.
Waarheid bevrijdt. Niemand heeft het recht de ander een slaaf te laten zijn.
34 reacties op “Waarheid bevrijdt”
Wat een duidelijke beschrijving van de impact van narcistische mishandeling en het rookgordijn dat de narcist creëert voor de omgeving. Heb hem gedeeld op de FB-pagina van stichting Zijweg.
Je schrijft dat je gelooft. Wist je dat Tear huiselijk geweld binnen de PKN bespreekbaar wil maken? De campagne heet Resister. Als je wilt kan ik je met hen in contact brengen. Tineke Franssen, bestuur stichting Zijweg
Dank voor de fijne reactie. Het doet mij goed te horen over “Resister”; ik ken dit nog niet.
Bovenstaande heb ik geschreven, omdat ik er zo op hoop, dat er (h)erkenning zal zijn, want alleen dan kan dit “kwaad” ingedamd worden en de gevolgen uit kostbare levens gebannen, zodat daar Licht en Liefde door kan gaan stromen.
Beste The Beloved,
Een pijnlijk en duidelijk omschreven verhaal van jou.
Ik wens jou, en die heb je, denk ik, inmiddels gevonden therapeut toe, die onvoorwaardelijk met jou mee wandelt en jou de regie geeft over jou eigen herstelproces. Stap voor stap zal weer in/op jezelf gaan vertrouwen en gelijktijdig daarmee meegroeiend vertrouwen in anderen.
Ik schrijf dit vanuit mijn context:
30 jaar getrouwd en na 15 jaar huwelijk werd zichtbaar dat mijn vrouw belast is met CPTTS/C-Trauma t.g.v. LEVCT ( Late effecten Vroegkinderlijke Traumatiseringen) en behoorlijk geconfronteerd ben geweest met Narcistisch GEDRAG* vanuit deze problematiek. Naast mijn worstelingen in het huwelijk, heb ik vooral de pijnlijke worstelingen van mijn vrouw gezien en gevoeld en heb de afgelopen jaren gezien dat zij stap voor stap ontdekt dat zij vanuit haar hart kan zeggen “IK ben”, “Ik mag er zijn”.” Ik heb een mening en heb grenzen” en toenemend haar eigen ruimte in gaat nemen.
Wat ik verder wil zeggen: “Er is leven na de hel voor jou. Een leven van rust in je hoofd en hart, waarin de zon schijnt en jowu hart en ziel verwarmt.
* Ik schrijf Narcistisch GEDRAG, waarmee ik wil zeggen dat mijn vrouw beslist geen narcist is.
Dankjewel Rob, dat je dit schrijft vanuit jouw positie ten opzichte van. Ik vind dit heel verrijkend.
Ook jouw eerlijke omschrijving van de consequenties voor jouw vrouw, maar ook voor jezelf. Pijn, maar met de bemoediging aan het einde! Dankjewel, dit onderschrijf ik ook van harte.
Jouw reactie ademt zorgzaamheid en liefde en dat is voor ieder hartverwarmend!
Hoe waar is dit! De hulpverlening weet niet half wat je als slachtoffer van een narcist allemaal mee maakt. Ook je omgeving weet dat niet. Nadat ik gekozen heb om weg te gaan ba 43 jaar huwelijk, probeerde men in eerste instantie tehelpen, maar na een paar maanden hoorde ik al het ongeduld in hun stem en kreegopmerkingen als “wees blij dat je van hem af bent” en “ga nu je eigen leven leiden”. Nou, ik ben niet blij dat ik van hem af ben, ik bén namelijk niet van hem af. Hij is in de loop der jaren zo onder mijn vel gaan zitten en heeft mijn denken en doen zò beïnvloed dat ik dat echt niet zo maar opzij kan zetten. Maar als je dat dan hardop zegt dan zie je het onbegrip en houdt je er maar weer over op en doet alsof, zoals je al jaren doet alsof. En een eigen leven leiden? Hoe dan? Ik heb nog nooit een eigen leven gehad. Mijn hele leven heeft in het reken gestaan van hém, van zijn behoeftes, want hij heeft er door zijn zeggen en doen allang duidelijk gemaakt dat ik zonder hem, zonder zijn bescherming, niets waard was. Je vrienden, familie, hij heeft ze langzaam maar o zo zeker van je vervreemd. Ik liet het gebeuren, o ja, want “ik doe het voor jou, het is beter voor je niets meer met ze te maken te hebben, ze kwetsen je alleen maar”. En ik geloofde het! Voelde me zelfs gelukkig omdat hij zo rekening met me hield. Hoe dom kan je zijn? En eigenlijk ben ik heel niet dom, heb met een minimale opleiding toch echt aardig wat bereikt.
Wat ook steeds weer blijkt, dat hij, zonder lijfelijke aanwezigheid, toch heel veel invloed heeft. In de dagen voorafgaand aan mijn vertrek maakte hij de opmerking dat hij er nu wel achter was, ik was met hem getrouwd om van zijn inkomen te profiteren. Hoe het werkelijk lag zal ik hier verder niet uit de doeken doen, alleen heeft die opmerking er bij mij zo ingehakt dat ik nu nog, bij elke cent die ik uitgeef, nu dus echt van mijn eigen inkomen, een schuldgevoel heb, de goedkoopste kleding koop die ik maar vinden kan, en dat nog alleen als het echt niet anders kan. Ook de constatering dat hij op dezelfde dag dat ik gezegd heb dat ik het niet langer pikte zich ingeschreven heeft bij datingsites. Toen ik hem daarmee confronteerde was het antwoord “Ik moet toch wat!”
Eenzaamheid, ik weet inmiddels wat dat is. Niet naar buiten durven, geen relatie, wat voor soort ook, durven aangaan, omdat je altijd op je hoede bent , bang zijn weer met een narcist te maken te krijgen.
En wat zei mijn hulpverlening dan? “Ja, je moet het wel zelf doen, ga er uit, zoek mensen, neem contact op met sites als maatjes.nl”. Ik durf niet, om redenen die duidelijk alleen door slachtoffers van narcisme begrepen worden.
Wauw Mieke.. tis precies zoals je t zegt…hij zit onder je huid…bijna niet weg te schrobben zelfs niet met een staalborstel….zo gewoon om volgens zijn denkbeelden te leven dat je jezelf dagelijks afvraagd : ben ik dit of niet? En dan je naaste omgeving …t woord “narcist” zegt de meesten vagelijk wat …meestal is t : “oh gescheiden? Narcist? Ik vond t altijd een wat merkwaardige maar heel aardige man” …
Ik ben zover dat ik er niets meer over zeg en mn angsten en onzekerheden bij mezelf hou…men snapt t toch niet..
Een nieuwe man ? …ik niet ..straks trap ik weer in…vertrouwen in mensen ? Ik hou gepaste afstand..
Mieke en Ireen,
Zo lijden door de mishandeling, het is verschrikkelijk . Een vriendin van mij is als kind mishandeld en durft ook bijna niets meer buiten de deur te ondernemen. Een boodschap doen lukt nog wel, maar kost haar heel veel energie doordat ze heel erg op haar hoede is. Ik ken haar al tientallen jaren maar pas de laatste tijd, nu ik zelf aan de gang ben met mijn NVS, zie ik dat mensen met dergelijke schade heel voorzichtig benaderd moeten worden, een enkele suggestie als: “ga er eens uit” voelt voor haar meteen als een opdracht en brengt strijd in haar: ze wil graag aan de suggestie voldoen omdat ze geleerd heeft opdrachten meteen uit te voeren maar het lukt haar niet omdat ze te angstig is en ook niets voor zichzelf “mag” doen. Het is complex. Als je hulp zoekt, hou dan goed in de gaten dat het past bij jouw problematiek. Je gevoel zegt het je wel. Ik oefen met kleine dingen die ik wel durf en zo heb ik ontdekt dat mijn gevoel feilloos werkt.
Ik wens jullie veel sterkte.
Zo herkenbaar!! Precies hetzefde hier. Ook de reactie vd omgeving. Gek word je ervan, dat onbegrip, de reacties van: ja maar jij…..
En inderdaad ‘wees blij dat je van hem af bent!’
Mijn omgeving komt er zelf ook steeds op terug! Echte vrienden heb ik niet. Allemaal beetje vaag, omdat ze gewoonweg niet snappen hoe het écht is! En nu? Nu zit ik thuis, maar zou zo graag contact willen met lotgenoten, mensen die mij wél begrijpen….
Inderdaad. Contacten met lotgenoten zou kunnen helpen. Het probleem is echter, volgens mij, dat het zo moeilijk is met de dingen naar buiten te komen. Niemand van ons wil echt graag zeggen dat ze het niet hebben zien aan komen, terwijl dat wel zo is. Ik vraag me ook wel eens af of er geen praatgroepen zijn, ik ken ze in ieder geval niet. En dat je omgeving het niet snapt, ja dat klopt. Niet zo gek hoor, ik snap het zelf nog steeds niet. En zo rommelen we maar door, zonder begrip, zonder daadwerkelijke hulp, alleen, eenzaam en bang, bang om wat voorvrelatie dan ook aan te gaan, altijd over je schouder kijkend, je altijd afvragend of iemand vriendelijk tegen je is om wat jij als persoon bent of omdat hij of zij iets van je gedaan wilt krijgen. Verdrietig maar waar
Beste Es, dat snap ik helemaal. Dat begrijpt alleen iemand die het heeft meegemaakt hetzij zelf of zijdelings. Die opmerkingen, dat je beter af bent zonder, daar heb je ook niets aan en bovendien voelt het vaak kwetsend. Het is niet zomaar iets, wat je beëindigd. Je moet een heel leven achter je laten. Misschien hield of houd je nog wel van je partner. Het is gewoon een rouwproces. Het slijt, maar gaat nooit helemaal over.
Als je maar wel weer jezelf kunt worden dan is er al veel bereikt.
Mieke en Ellebelle,
Hartelijk dank voor jullie reacties. Het is in ieder geval een steun dat we niet de enige zijn. Toch nog mensen die echt snappen wat er is gebeurd. De wond blijft, zal naar mijn verwachting niet helemaal helen. Op dit moment ben ik heel erg op zoek naar mijn zelf. Naar mijn autonome ik, wat wil ik werkelijk? Wat is mijn mening? Wat gebeurt er wanneer ik mijn mening ook geef. Ik probeer het heel voorzichtig wanneer de omgeving voor mij veilig genoeg voelt. Ook gebeurt op minder subtiele wijze wanneer ik mij juist onveilig voel. Hier wordt door de omgeving dan weer heel negatief op gereageerd. ‘daar gaan we weer’, denk ik dan. Thuis, in mijn cocon, overmant het verdriet mij dan weer in hevigheid, waarna ik later besef dat ik goed bezig ben.
weet iemand of er een lotgenoten groep is, om dit soort moment met elkaar te delen?
Es, voor lotgenotengroep, zie bij links op deze site, fbgroep Kinderen van een narcistische moeder of vader.
Overlevers van narcisten zijn vaak teveel ‘naar buiten gericht’. En het is een proces om uiteindelijk ‘naar binnen gericht’ te worden. Er is onrecht, maar je tijd en energie kan je beter besteden aan je eigen herstel en groei. Terecht ben je een slachtoffer van de narcist, maar blijf niet in een slachtofferrol hangen. Wat een ander vind of zegt, moet je aan je reet laten roesten. Vind steun in degenen die het begrijpen. En degenen die het niet begrijpen… geen tijd aan besteden. Laat die hun eigen pad bewandelen. Daar hoeven wij ons niet mee bezig te houden. Wellicht gaan ze het ooit inzien. Misschien nooit. Jammer dan. Stop met oordelen en Vaar je eigen koers. Hoe meer je jezelf wordt, des te sterker en positiever je wordt. Vanzelf trek je de mooiste, leukste mensen aan en gaan dingen steeds beter in het leven. Leef in overtuiging, niet in angst. Er is een fantastisch leven na de narcist.
Misschien een goed idee om nog eens zorgvuldig te lezen wat ik schrijf?
De variant kop in het zand-steken heb ik dan wel niet expliciet omschreven, maar draagt bij aan instandhouding van ellende, en juist niet het doorbreken daarvan!
Wat een helder verhaal! Pas nu ik het contact met mijn narcistische moeder verbroken heb kan ik gaan werken aan mijn lage zelfbeeld en mijn gebrek aan eigenwaarde. Zolang ik in haar web was is mij dat nooit gelukt. Dankjewel en heel veel sterkte en geluk in jouw weg naar heling
Sterkte Marion; je hebt al een mega-stap gezet zo te horen….
Hear hear!!!
Pas na 30 jaar ben ik opgestapt. Dat gelukkig wel. De laatste 10 jaar werd het steeds erger. 3x.in relatie therapie geweest. Trap nooit in die valkuil. Ze worden er alleen maar slimmer van. Het laatste jaar meende hij, dat ik Asperger zou hebben. Het lag allemaal aan mij. Ik was met pensioen en kwam in zijn territorium. Hij was uit medelijden bij mij gebleven en had hem handenvol geld gekost. Ik werkte vóór die tijd fulltime. Hij had nog nooit een jurk voor mij gekocht.
De Asperger uit laten zoeken. Dat was niet zo en na de laatste uitlatingen, ben ik gaan zoeken op internet. Bij Het Verdwenen Zelf gekomen, viel alles op zijn plaats.
Het heeft mij 5 jaar gekost om mezelf weer helemaal bijelkaar te rapen. Maar het was het waard. Geen drama, achterdocht en jaloezie in mjn leven. Al jaren slaap ik bijna het klokje rond.
Ergens, onderhuids, blijft er wel iets zitten, maar dat neem ik voor lief. Leven is nou eenmaal ‘werken’. Wat mij erg geholpen heeft is om nooit meer contact met die man te hebben.
Een zin valt me op. Jij had hem handenvol geld gekost. Ook ik kreeg dat te horen. Hoe triest is dat. Net als jij heb ik fulltime gewerkt, soms zelfs meer dan 60 uur per week, daarnaast de (ook zijn) kinderen opgevoed, de boel schoongehouden en zijn vuile goed schoon en heel gehouden. Ik denk soms wel eens dat ze verdomde goed weten wat ze doen en gedaan hebben maar dat voor geen goud willen toegevrrn, dan zijn ze immers de controle kwijt
Maar juist die zin en dat hij uit medelijden was gebleven, hebben mij over de streep getrokken om eindelijk op te stappen.
Hier bijna hetzelfde verhaal. Ik moest op een gegeven moment mijn bloed laten onderzoeken, want het was niet goed met mij. Dat ik zo reageerde kwam door MIJN hormonen, daarom had hij al een afspraak met de huisarts geregeld. Ik kon morgen heen!
‘Prima”, zei ik:” maar dan ga jij mee. Laat jij jouw bloed ook maar onderzoeken dan. Misschien ligt het wel aan jou!”
Hij ging mee. Uitslag: Niets aan de hand! (maar dat wist ik natuurlijk al!)
Mijn omgeving heeft mij voor gek verklaard !!! Dat doe je toch niet ! Ben je helemaal ….!!
Ik zei:” Ja, ik doe het wel! Er is niets mis met mij ! Hij wil bewijs, hij kan het krijgen!!
Echt te zot voor woorden dit, maar goed. Nu alweer 5 los uit een relatie van 25 jaar!!
Geen dag spijt gehad.
Geen dag, zonder nacht
Wauw, ik vond dit een heel duidelijk omschrijving van wat narcisme werkelijk is. En ook dat geopperd wordt dat er veel meer aandacht aan gegeven moet worden in de media, zodat mensen meer kennis krijgen over dit vaak onzichtbare probleem voor ‘buitenstaanders’ van mensen die het overkomt, zodat mensen die het overkomt, niet langer te maken krijgen met het bagatelliseren ervan door hun omgeving of door hulpverleners en de narcisten aangepakt worden op hun gedrag. Dat mensen een opening vinden om narcisten te confronteren met hun gedrag en te ‘helen’ van hun zucht naar zoveel macht over een ander. Als de narcist met een omgeving te maken krijgt, waarin zijn gedrag te allen tijde of al heel snel doorzien en ook aangepakt wordt, of men weet hoe zo’n persoon te raken, wordt voorkomen, dat narcisten immense schade kunnen aanrichten. Heel veel sterkte om je leven op te bouwen na zo veel leed. Ik hoop ook dat je kunt herstellen van de somatische klachten en je (uiteindelijk ) mag genieten van een vrij leven.
Ik kwam in de hemel en het eindigde in de hel. Gelukkig na veel hulp weer op de been.
Beste the Beloved, af en toe kijk ik hier nog eens rond wat er dankzij narcisten allemaal gebeurt. Mijn echtgenoot en ik , allebei uit narcistisch gezin en allebei getransformeerd
Veel geleerd en ik vermoed of weet zelfs ” dankzij” hen die dit ons aandoen.
Na vier jaar zit je nog heel erg in je boosheid merk ik , maar de narcist help je er niet mee en jezelf ook niet . Ik bagatelliseer niets, maar blijf er aub niet in hangen en zoek je eigen geluk en laat de rest bij hen, de narcisten. Jezus zegt: Komt tot mij , allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Dan kun je zeggen, ik ben weer terug bij mezelf. Sterkte in jouw proces en liefs!
~Als je het gevoel hebt: ‘wat een wonder dat zo’n geweldige persoon belangstelling heeft voor mij’, dan is dit altijd reden om pas op de plaats te maken. Er is dan tenminste al sprake van ongelijkwaardigheid, en altijd een teken dat iets niet in de haak is.~
Geld dit altijd? Het is toch ook wel de bedoeling dat je een geweldig persoon treft waar je van kunt leren? Het is toch enkel niet de bedoeling dat die “geweldige persoon” je kleineert?
Groetjes N
Beste N, ik heb mijn woorden, stuk voor stuk nauwkeurig gekozen. Natuurlijk kan ieder zo zijn eigen interpretatie daarover laten gaan, dat kan toch niet voorkomen worden.
Maar als het te mooi lijkt om waar te zijn, wees dan dubbel alert, en trek verleden en omgeving na. Ik probeer hier ook aan te geven, dat een gebrek aan, of tekort in zelfvertrouwen, de bakermat is voor misbruik door mensen die daar op uit zijn.
Natuurlijk kun je in een gezonde relatie van elkaar leren, elkaar aanvullen; blij en dankbaar zijn dat je de liefde mag delen met elkaar. Met nadruk op elkaar, want dit is bij evenwicht en gelijkwaardigheid voor beide personen in een relatie aan de orde.
Na elf jaar mezelf in alle mogelijke bochten te wringen om mijn partner tegemoet te komen eindelijk de moed gevonden om de waarheid onder ogen te zien.
Heel confronterend maar ook heel bevrijdend.
Zo goed als aan de afgrond wat mijn emoties en persoonlijke groei betreft.
Op dit moment maak ik de keuze in mijn relatie te blijven staan omdat ik mij niet krachtig genoeg voel een nieuwe weg in te slaan.. het is de tweede keer dat mij dit overkomt en ben kwaad op mezelf hier opnieuw in verweven te zijn.
Samen met mijn kinderen.
Ik ben op zoek naar een goeie therapeut en in afwachting daarvan is er een vraag die mij voortdurend bezighoudt.. loont het de moeite mijn partner met zijn gedrag te confronteren? Terwijl ik de vraag stel komt het antwoord als vanzelf.. neen het heeft geen zin.
En toch.. ook al weet ik dat het niets verandert.. Waarom deze vraag.. momenteel verstop ik alle literatuur en heb een heilige schrik dat deze gevonden wordt. Want wat dan.
Naarmate ik verander.. ik laat de vernederende opmerkingen niet meer binnenkomen, reageer niet meer op de dagenlange beeld zonder klank (integendeel geniet van de rust), laat mij niet langer uitdagen..
De interpretatie van deze verandering wordt gezien als: “iemand fluistert jou iets in, je hebt een ander”
De controle wordt verder opgedreven, ik doe slechts drie keer in het jaar iets voor mezelf, als mijn agenda te vroeg gekend is wordt snel iets anders op diezelfde datum gepland en dan is het aan mij om te kiezen.. wat is het belangrijkste?
Heeft het zin?
ik wil mezelf niet langer verstoppen
Lieve Caroline,
wat een duidelijk, herkenbaar en verdrietig verslag van jou, waar je momenteel “staat”. In je relatie, in jouw leven.
Twee verschillende dingen, twee tegengestelde belangen!
En dan lees ik nog dat je moeder bent. Dat maakt 3. Hoewel het veel verschil maakt hoe de leeftijden zijn en de verhoudingen liggen. Hoeveel zorg zij vragen, maar eigenlijk vind ik dat ze al een volledig recht hebben op ouders die hen in onvoorwaardelijke liefde gedrenkt, veiligheid, geborgenheid, waardigheid en respect kunnen geven. Kinderen behoren gekoesterd te worden in hun zijn, in hun eigenheid en in liefde structuur en correctie te krijgen waar nodig.
De reden dat ik dit zo nadrukkelijk benoem, is omdat het worden van slachtoffer van, of uitoefenaar van narcisme, beide als bakermat het gebrek hebben aan bovenstaande basis die evenwichtig zelfvertrouwen uitwerkt.
Je leeft het leven van een niet-geliefde, misbruikte vrouw en kiest zeer begrijpelijk voor de “veiligheid” van het blijven. Voor jezelf en wellicht voor je kinderen. Maar dit is schijn-veiligheid. Niets hiervan zal jou en/of je kinderen geven waar je uiteindelijk gezond verder kunt. Ook al is dit leven, met al zijn ellende, voor jou het meest vertrouwd wat je hebt en het kiezen voor weggaan een sprong in het diepe is.
Je laat merken dat je tegen beter weten in, behoefte hebt aan confrontatie. Dat is normaal, dat is heel gezond. En bij een “normaal” functionerende partner, die een poosje uit de bocht vliegt, zou het een reinigende werking kunnen hebben. Maar jij zegt het seintje duidelijk te krijgen dat het niet zal helpen. En als ik jouw verhaal lees, denk ik dat je daae gelijk in hebt. Het ergste is dat het juist de zaken zal verergeren. Niet voor niets ben je bang dat hij documentatie vind over narcisme……; Dat zegt dat je bang bent voor je partner, en je weet dus dat er altijd sancties zullen volgen op gedrag van jouw kant, want hem niet aanstaat.
Het is fijn te lezen dat je therapie wilt en niet zomaar, maar voor jou/jullie passende! Iris Koops heeft een lijst beschikbaar met geschikte therapeuten en ik raad je aan, doe het niet voor minder, dan een therapeut waar jij je meer begrepen bij voelt, dan je nu tevoren kunt bedenken. Hij/zij zal je waarschijnlijk de wijste weg laten zien, en wat die ook is, jullie zijn dan tenminste in het zicht van hulpverlening. Ik weet dat je daar niet alles van kunt verwachten, maar het is essentieel. Zeker als je kinderen echt nog van jouw bescherming en zorg afhankelijk zijn.
Ik wens je zo toe, dat je heel snel de juiste, adequate hulp zult vinden. Dat je bescherming genoeg zult krijgen en mogelijkheden, om een weg in te slaan waarin je er werkelijk mag en kunt zijn als moeder, maar ook als kostbare vrouw. De weg daar heen is wellicht lang, maar iedere dag langer in een destructieve relatie, duurt de weg van herstel ook langer. Vanzelf lost zich dit probleem niet op helaas.
Heel veel sterkte en liefde toegewenst, The Beloved
Dank je wel voor deze warme woorden..
Ze geven mij kracht om verder te gaan.
En dat heb ik echt nodig, kracht en moed om te zien en te aanvaarden. Geleidelijk aan mijn angst overwinnen en opkomen voor mezelf en mijn kinderen.
Ik heb mijn angst reeds overwonnen om te praten met mensen die dicht bij mij staan, gedaan met liegen over het waarom ik niet op een feestje aanwezig kan zijn of op een ouderavond georganiseerd door de school of een etentje met mijn zussen..
Niet dat ik al de moed heb om ook te gaan, maar nu kennen de mensen de juiste reden, nl dat het mij niet gegund is. Dat praten met anderen bedreigend is, dat ik altijd thuis moet zijn. Verlamd in de zetel of gespannen het huishouden doen. Elke stap en daad verantwoordend..
Mezelf bevrijden is vanaf nu mijn levensopdracht, terug vertrouwen krijgen en gewoon heerlijk de dingen kunnen doen die ik graag doe!
Dank je wel,
Warme groet,
Caroline
ik begrijp je, herken de vechtlust, en de chr.inslag waarover ik nog zelf nadenk. Mijn blog staat elders onder nickname Gerrit. Intussen hersteld. En dus op pad, schuw geen narcist meer….
Autonomie en zelfbeschikkingsrecht. Het innerlijke kind herstellen en aangeleerde hulpeloosheid afleren, die er is omdat je intrinsieke motivatie je is afgenomen of in beslag is genomen.
Zelfvertrouwen en op zich zelf leren vertrouwen. Zelftwijfel omdat je je zelf hebt laten overrijden en dat je egocentrisch bent en overdreef terwijl het andersom is. Op den duur het je het gevoel dat je nog geen ei kunt bakken. Ik vind de mensen heel kundig en precies die bij het netwerk zijn aangesloten; hulpverleners die thuis zijn in de impact van de narcistische mishandeling.
Dat je een schreeuwende bent in de woestijn en niemand je hoort en ziet en niet weet waar je naar toe moet heb ik lang ervaren. Je hebt bijna geen vertrouwen in anderen meer en dan bang dat ze het zelfde doen. Kennis is je redding. Hoop dat het nog velen zal redden en op het goede spoor brengt want het is het land van de duisternis wat je gevangen houdt.
Hallo kun je mij uitleggen wat je hier nu precies mee bedoelde te zeggen ik hoor juist dat het schreeuwen om liefde te maken heeft door een leegte, liefs Esther.
Allereerst.. men geeft je de keus het leuk te vinden of niet.. ik vind het niet leuk.. maar wel geweldig.. hoe jij.. de eeuwig langdurige ..kwaadaardige manipulatie omschrijft!
Herkenbaar .. kwartjes rinkelen! ..eindelijk! .. na zoveel jaar …pffff…
Kan eindelijk huilen.. ( nadat ze het me verboden had.. want zielig! )
..jaren droog gehuild.. innerlijk.. om alles.. en toen partner zei.. jij huilt niet echt.. want geen tranen….
Eigen schuld, was in relatie gevlucht met dominante partner..
.. shit!
Alle kwartjes vallen!
N.