Dit is een gedicht van Gerard.
Liefde
Intens
Gevoel
Liefde
Zomaar, stromen, voor alles
Altijd beschikbare liefde
Kwetsbare liefde
Wordt misbruikt en
Niet gezien want niet verwacht
Angst en pijn, waarom?
Waarom dit in plaats van
Liefde
Zie mijn kwetsbaarheid, mijn hulpeloosheid, mijn kind zijn.
Zie mijn kwetsbaarheid, mijn hulpeloosheid, mijn mens zijn.
Vergeefs sta ik voor een spiegel
Een spiegel van leegte
Het glas is hard en liefdeloos
Het vergulde randje bladdert af
Zo eenzaam ben ik dan,
Het leek zo samen, zo had het moeten zijn
Zo koud en leeg is het
Gemis
Waar wil ik zijn, hoe kom ik daar?
Kan je leren lopen zonder iemand die je opvangt als je valt?
11 reacties op “Het leek zo samen”
Gerard, zeker kan je leren lopen alleen, want je vergeet je volwassen zelf, die je tot hier bracht. Je hebt t overleefd.
Het spreekt me aan, omdat ik net zelf in een geleide meditatie mijn volwassen zelf vergat en met vreugde ontdekte.
Deze is eigenlijk de enige denk ik die de verbinding met je kind dat te kort kwam, kan leggen en deze helen. anderen helpen met steun, maar zelf maak jij die verbinding en niemand anders.
waarom ik dat denk? Eigen wijsheid of eigenwijsheid, kies maar.
Kijk eens naar een peuter die leert lopen. Eerst kruipen leren.
Het is een ‘drive’, ze gaan door met bewegen en vertrouwen erop dat ze wel zullen ontdekken hoe dit met armpjes en beentjes werkt. En dan de frustratie dat eerst die armen sterker zijn dan de beentjes, dus dan gaan ze nog achteruit ook, weg van het object van hun verlangen.
En dan omhoog, staan en de ruimte ontdekken. Vallen, vallen hoort erbij, daar geven ze meestal niet om, doorgaan dat willen ze, ze willen het ontdekken.
Als volwassenen zijn we bang om te vallen, dat we niet meer zullen kunnen opstaan, maar vaak is angst alleen maar een illusie.
Bedenk veiligheid, die voor jou geldt en probeer uit. Experimenteer.
Zoals je ook doet door hier je stem te laten horen aan de community die we vormen. 😉 Goed van je.
Heel erg bedankt voor je beeldende gedicht. Als je dit kunt, je kwetsbaar laten zien, kan je al heel veel !!!
Gerard en Heleen heel mooi verwoord. En wat zijn we (samen) sterk geworden.
In momenten van geluk, waren we vaak simpelweg gelukkig…… en vergeten we onze grote kracht van binnen…… in momenten van vallen, van grote pijn ontdekken we onze innerlijke kracht…… en nu nooit meer vergeten, hoe groot die kracht is en aanwezig is in ons allen….. ook in de gelukkige momenten……
Dank je wel Heleen, je ziet goed wat de essentie is en ik heb daar veel aan, voel me echt gesteund.
Fijn deze site!
Want dat steunt mij weer. Zo bouwt het op.
Hoera voor de overlevers.
Hoera voor het verschenen zelf.
Mooi hoor Gerard. Maar wat een pijn he? Het gemis, eng. De intense eenzaamheid zonder…..ach ja.
Ik heb leren lopen, vallen, paniek, doorploeteren, staan, lopen, vallen, angst,
opkrabbelen…Ik val nog steeds wel eens, minder hard, dat wel. Maar ik val nog wel eens.
Wat blijk ik sterk te zijn, nooit geweten. Ik ben sterker dan ik ooit geweest ben.
Nooit opgevangen als ik viel.
En toch loop ik. En dat ga jij ook doen Gerard.
Sterkte!
Mooi gezegd.
heel mooi en zo waar!!
Dank je G.B. Ik lees in je reactie dat je al heel wat gewonnen hebt, het geeft me moed!
Gerard, zeer mooi en ook pijnlijk…
Maar vertrouw op jezelf! Want je zal ontdekken dat je het kan omdat je het eigenlijk al die tijd al alleen deed! En zonder die ander kan dat alleen maar beter gaan!!!
Lieve Gerard,
Je raakt mij met je gedicht tot in het diepst van mezelf.
Geen 2 jaar nadat ik eindelijk ontdekte wat er met mij aan de hand is, heb ik al een hele weg afgelegd. Meestal gaat het goed. Tot er iets gebeurt en je weer in je oude twijfels, pijn en ellende gegooid wordt. De vloer onder je uitgeslagen wordt. Je de berg afglijdt. Je weer aan jezelf twijfelt en je afvraagt of jij toch niet de oorzaak bent van het stuklopen van die ideale relatie. Je zelfs midden tussen mensen een eenzaamheid voelt die in je ziel lijkt te huizen.
Op die momenten voelt het alsof je levenslang gekregen hebt en alle inspanning voor niets is en vergeten we, zoals Alex zo mooi zegt, hoe groot onze kracht van binnen wel is.
Ik weet ondertussen dat dat gevoel overgaat, dat de tijd die je nodig hebt om weer overeind te krabbelen steeds korter wordt en dat je telkens een beetje hoger komt en een beetje sterker wordt.
Het beeld van de berg in Iris haar boeken helpt mij hierbij. En ook alle lieve, ondersteunende woorden van lotgenoten. En van de ervaringen die zij delen.
Het gaat je lukken Gerard.