Dit is een gastcolumn van v.a.
Narcisten: je zou bijna denken dat het allemaal broers en zussen van elkaar zijn en uit één en hetzelfde nest komen, allemaal met dezelfde trukendoos waar ze uit putten. Mijn eigen vader bijvoorbeeld heeft mijn moeder en het hele gezin kapot gemaakt met zijn narcistische manipulaties. Met mijn vader hebben wij, mijn beide broers en ik, als kinderen al 40 jaar geleden het contact verbroken. Wij zijn nog één keer gedrieën bij hem op bezoek gegaan. We hadden hem toen 25 jaar niet gezien en inmiddels alle drie een gezin. Wij hadden de behoefte om nu als volwassen persoon met hem in gesprek te gaan en ons verhaal te doen. Maar ook na 25 jaar was er niets veranderd en was er geen sprankje empathie en ging het alleen maar over hem en hoe zielig hij vooral wel niet was door toedoen van onze moeder. Het is tot nog toe nooit van een vervolg gekomen en de behoefte daaraan is inmiddels verder uitgedoofd.
In mijn kindertijd heb ik mezelf het mechanisme van dissociëren aangeleerd waar ik de rest van mijn leven veel ‘nut’ van heb gehad, ook toen ik jong trouwde met iemand die ook een narcist bleek te zijn. Hoe klassiek! Blijkbaar was mijn kindertijd en jeugd zo onveilig dat er bij mij geen alarmbellen afgingen op het moment dat dit nodig was. Dit kan trauma dus met je doen! Dissocieren was voor mij een heel nuttig mechanisme want daardoor kon ik ALLES aan: een gezin draaiende houden,studeren en werken (deed na de in-serviceopleiding tot A- verpleegkundige de deeltijdstudie hbo-v): kreeg tijdens de hbo-opleiding twee kinderen en daarna nog één, hield er een druk sociaal leven op na en had van kinds af aan de zorg voor mijn moeder op me genomen die bij tijd en wijlen de instorting nabij was. Op het laatst, na een huwelijk van bijna 25 jaar, sliep ik nog nauwelijks 3 uur per nacht. En als ik al sliep maakte hij me wakker. Echt slapen ging niet en gapen mocht ik niet!
Pas toen ik door één van mijn dochters geconfronteerd werd met mijn dissociatieve gewoontes werd ik wakker. Tot dan toe ’redde’ ik het met valse hoop, met continu op eieren te lopen, met het troosten van de kinderen na onredelijke uitbarstingen, met zijn uitbarstingen voor te zijn door continue alert en gericht te zijn op de ander, waardoor ik nog meer ging dissociëren want er heerste een volstrekte willekeur aan wat goed was en wat niet. Kost wat kost wilde ik voorkomen dat mijn kinderen zich afgewezen zouden voelen door hun vader (mijn pijn). Tot het moment dus dat ik (48 kilo licht, en nog maar een schim van wie ik ooit was), wakker werd en heel helder voor me zag dat als ik zo door zou gaan mijn kinderen voor mij zouden moeten gaan zorgen, net als ik voor mijn moeder toen ik kind was. Dat wilde ik hen niet aandoen, want hoe zwaar was dat!
Wat er daarna gebeurde is met geen pen te beschrijven. Ik heb het huis moeten ontvluchten. Met het Blijf van mijn lijfhuis erbij ben ik in één jaar tijd wel zes keer verhuisd. Ondertussen bleven de kinderen loyaal aan hun zielige en ‘suïcidale’ vader; Ik werd gestalkt en ik werd door hem bij mijn kinderen , andere familieleden en vrienden afgeschilderd als gek en rijp voor een inrichting. Toen kreeg hij ‘spijt’ en opende hij een heel charme-offensief om mij weer naar huis te krijgen. Door de spanningen die dit losmaakte in mijn lijf kon ik op de meest ongelegen momenten in de lach schieten of zelfs incontinent worden: ik liep soms helemaal leeg midden op straat waardoor ik bijna niet meer naar buiten durfde. Mijn eigen kleren kreeg ik pas na een half jaar terug: van mijn hond, diploma’s, foto’s, lievelingsplant, hoofdkussen, tandenborstel noem het maar, heb ik afstand gedaan onder druk omdat hij anders niet zou instemmen met de scheiding. Hij dreigde tijdens het huwelijk wel vaker met ‘ ik maak je helemaal kapot als je bij mij weg durft te gaan’ en ‘je krijgt geen rooie cent’. Dat ik kapot ging scheelde niet veel want alles wat ik tot dan had opgebouwd, mijn geschiedenis, mijn gezin, mijn moederschap, verbindingen met vrienden, alles wat zingeving geeft, was weg.
Stel je voor: je staat voor de kassa om de verf af te rekenen die je gekocht hebt omdat je kind op kamers gaat, maar er is geen saldo omdat hij de en/of rekening waar ik nog toegang tot mocht hebben(geregeld door mijn duur betaalde advocaat) leeg getrokken heeft . Of je kinderen en zogenaamde vrienden staan ineens op de stoep en smeken je om weer bij hun vader terug te komen, want hij is zo veranderd: en heeft zelfs in een Protestante kerk kunnen biechten! Ze krijgen ook alles voor elkaar.
Terwijl bovenstaande allemaal aan de gang was, heb ik het eerste jaar ‘gewoon’ doorgewerkt als wijkverpleegkundige totdat ik aan het einde van 2014 van de één op de andere dag helemaal op was. De dag ervoor indiceerde ik nog nieuwe cliënten en bewaakte ik ‘s nachts infuuspompen, de volgende dag wist ik niets meer: geen telefoonnummers , codes van mijn pinpas geen wachtwoorden noem maar op. Door de jarenlange Gaslighting was ik mezelf kwijtgeraakt. Dit maakte me nog angstiger dat ik mijn verstand zou verliezen, dat mijn kinderen voor mij zouden moeten zorgen zoals ik voor mijn moeder moest zorgen. Ik kon mijn plas niet meer op houden, moest 5 x opnieuw een wachtwoord aanvragen bij de bank omdat ik de code steeds opnieuw vergat, raakte het briefje kwijt waar de code opstond; of kon mijn eigen handschrift niet meer lezen. En als ik wel mijn pin wist kon ik bij de kassa toch niet betalen omdat mijn ex de rekening waar mijn eigen salaris op gestort werd eveneens leeg getrokken had. Ik had niks meer van mezelf wat voelde alsof er een gat in mijn Zijn was geslagen.
Daarom ben ik gaan knokken door te lezen, heel veel te lezen en daar aantekeningen van te maken want heel lang kon ik niets onthouden. Ik ben medicatie gaan slikken en heb therapie gevolgd (ook EMDR); ben gaan wandelen, heb een museumjaarkaart aangeschaft en heb hele boomstronken gekliefd, beelden gemaakt van steen, een teken- en schrijfreis gemaakt, ben gaan wandelen in de Sierra Nevada, heb bomen gesnoeid ,…..kortom ik ben in beweging gekomen en wat heel belangrijk is voor mij, ik heb in volle bewustzijn leren leven: wat ruik ik?, hoor die vogel!, kijk wat een kleuren!, wat doe, voel en wil ik?
‘Voel dat de aarde je draagt’ was regelmatig een opdracht als ik klaar was met therapie en weg liep met een hoofd vol watten. Dat hielp me om in het hier en nu te komen.
Ik ben nu 4 jaar verder! En heel dankbaar voor waar ik nu sta. En naast mij staat een bijzonder zorgzame, mentaal gezonde en stabiele vriend waarmee ik een gelijkwaardige relatie heb: die mij aanspoort om autonoom te zijn en waar ik eindeloos op kan oefenen. Hij heeft het niet nodig om dominant te doen en is volkomen zichzelf, volwassen en tevreden. Stap voor stap vind ik mezelf terug in geuren en kleuren, in muziek en creatie, in verbinding met gezonde vriendschappen.
Werken als verpleegkundige kan ik niet meer. Mijn concentratie is nog steeds hopeloos. In plaats daarvan doe ik met veel plezier vrijwilligerswerk. Ik gun mijn hoofd en lijf rust en ontspanning om te helen.
Mijn kinderen zien nu steeds vaker een moeder die aanwezig is (en niet dissociatief in overlevingsstand), die gelukkig en creatief en betrokken is bij hun leven. Ze zien nu een vrouw die weer vat op haar leven krijgt en zich sterk en onafhankelijk voelt van wie of wat dan ook.
Een paar weken geleden zag ik in een bioscoop de film Burning. Burning is een Zuid Koreaanse mystery dramafilm uit 2018. Ademloos heb ik gekeken naar de rol van de twee vrouwelijke slachtoffers van de narcist/psychopaat in de film. Opvallend is namelijk dat de twee nog jong en mooie vrouwen aanvankelijk eruit springen om hun eigenheid. Ze zijn heel sprankelend en komen erg krachtig over. De narcist, zelf leeg van binnen, voedt zich daarmee. Die twee meiden waren dus helemaal geen zielige, verlegen, op het oog kwetsbare types, die, zoals de buitenwereld vaak oordeelt, over zich heen zouden laten lopen.
Iris Koops schrijft daar ook over… Het zijn vaak niet de minsten die ‘uitverkoren‘ worden door de narcist. Wij zijn vaak juist opvallend boeiende persoonlijkheden en hebben van alles te bieden. Totdat we helemaal leeggetrokken zijn en gewoon ingeruild worden.
Maar met deze laatste zin wil ik mijn bijdrage niet beëindigen. We voelen ons vaak al schuldig en minderwaardig genoeg omdat we in de val zijn gelopen. Laat het een opsteker zijn dat we blijkbaar iets heel eigens hebben waarvan we dachten dat we het niet meer hadden; dat we van onschatbare waarde zijn en er alles aan doen om dat eigene terug te vinden. Om daar vervolgens de narcist niet meer van te laten profiteren*.
* ‘Profiteren’ van, synoniemen: uitbaten, uitknijpen, uitmelken, uitpersen, uitwringen, uitzuigen.
v.a.
14 reacties op “Een zoektocht naar je eigenheid”
wow zoveel herkenbaar oa constant alert zijn t.a.v. de kinderen in hen te beschermen en maar doorgaan. Zelfs na de scheiding moest ik van mezelf doorgaan (6 jr geleden) En nu pas kan ik toegeven aan … ik kan dat nu niet meer en heb me 2 maanden geleden ziek gemeld. Ook door zaken op werk die dan mij weer triggeren op pijnpunten.
He wat naar voor je. Heeft hij/zij toch zijn zin gekregen! Ik ben inmiddels twee jaar van mijn ex af. Wat een opluchting! Ik leef! Maar hij zal in mijn leven blijven. Ik reageer in het belang van ons kind alsof het mijn beste vriend is. Hij wordt hierdoor niet getriggerd. Zoekt en zoekt… ik zie het maar als een zielig persoon en speel toneel. Doe net of het me allemaal niet intresseerd. De kunst is: geen aandacht en emotie. Belangrijk is om je eigen leven te leven en zo min mogelijk met de narcist bezig te zijn. Ik heb inmiddels een leuke man ontmoet. Nu 6 maanden verder in de relatie kan ik zeggen dat dit fantastisch is! De eerste 4 maanden waren aftasten, wantrouwen en je afvragen of degene wel normaal is… maar nu niet meer.
Alsjeblieft! Leef! Ze hebben al zoveel kapot gemaakt. Het leven is te mooi! Kies je weg, ga en onderneem! Ik heb vijf gesprekken met een psycholoog gehad. Psychomatica, dit heeft mij erg geholpen. Wellicht heb je iets aan deze tips. Het komt goed, echt!
Er gaan altijd alarmbellen af !(je lichaam is namelijk onlosmakelijk verbonden met je gedachte/geest), maar erna luisteren is de kunst, ingeslopen gedrag door “traumabanden” dat kan zijn gedurende, kindertijd opvoedkundig of andere nare ervaringen, je gaat daarna vaak een rol invullen voor jezelf en vergeet hierbij te luisteren naar je eigen ik. (Dat onderbuik gevoel is eigenlijk eeuwen oud! Soort klankbord van je ziel !) (zolang als je zelf liefde voor jezelf niet compleet is) blijft de narcist ingang vinden bij je, dit weten zij feilloos in te vullen. v.n.l. omdat je je eigen grenzen niet verdedigt, op een veilige manier voor jezelf, als je nagaat had je nl altijd al dat onderbuikgevoel! Deze werkt namelijk als een spreekbuis van je gedachte soort versterker, maar omdat je er geen aandacht aan schenkt, of juist losstaat van jezelf weet de narcist feilloos dit hotspot uit te baten, het paswoord is dus, eigenliefde, zodra je dat op jezelf weet toe te passen en alle antwoorden ook binnenlaat komen deze te liggen bij jezelf veilig en zoek je het niet in bevestiging bij de ander! Zo kan je de realiteit van de narcist uitschakelen. Deze hotspots bij mensen die met narcisten te maken hebben of krijgen staan dus vaak bewust onbewust op onbeveiligd, op zich geen slechte eigenschap echter leven we in een tijd waarbij dit niet meer kan! Leer jezelf dus luisteren naar je eigenwaarde, dat wat je waarschijnlijk nooit hebt geleerd, of ge-erft hebt uit situaties of al generatie op generatie in je familie als gedrag verscholen ligt, dit is overigens geen schuldwijzer naar de slachtoffers van, wel een duidelijke positieve verwerkingsmanier om al dat negativisme van Narcistisch gedrag en dan bedoel ik de persoonlijkheidsstoornis uit cluster B in zijn complete vorm een dichte deur te bieden (firewall). De oplossing ligt binnen je lichaam. Narcisme is een moreel karakter probleem. Deze ijskoude manier van emotionele mishandeling is echt iets wat je niemand toewenst. Suc6 en sterkte.
Oh wat heb je dat mooi beschreven!
Dank je 💖
Het is inderdaad hoe ik het voel. En wat ik dus steeds meer mag voelen En toelaten. Wat fijn!
Mijn eigenliefde wat ik nu weer leer na misschien wel bijna 50 jaar.
Goed mijn onderbuik voelen. Richten op mijzelf. Én het is dus niet voor niets!
Zo lang mr narcissus een ingang vindt ben ik niet beveiligd.
Goeie oefening 👍🏼💖
Zeker terug naar het licht ! Uit de duisternis !
Goed luisteren naar jezelf, stel jezelf gerust, geef jezelf die eigenwaarde, heel krachtig dat je lichaam zichzelf zo weet te hervinden.
En al jou eigenschappen zijn zeer goed, maar narcisten zijn niet te redden, nooit niet.
Prachtig en vooral krachtig geschreven! Wij, die deze tocht aandurven, ondanks alles, wij zijn de mooiste mensen op deze aardbol! Ben trots op jezelf, je kinderen zullen dat ook zijn. Geniet van het alledaagse leven; vandaag nog maakte ik in alle rust, samen met mijn lieve jongste zoon, de surprise voor school. Na jaren van onrust, gejaagdheid en altijd die steen in mijn buik, blijk ik creatief! Liefs,
Jou in mij
Ik kan pagina’s vol schrijven. Ik herken je verhaal en vind je dapper en sterk.
Veel respect voor jou..x Sonja
Lieve v.a.,
Wat een kracht, wat een leven, wat een energie spreekt er uit je stuk! Ik ben er diep van onder de indruk.
Je duistere jaren moeten een hel geweest zijn, een hel waarvan je pas terugblikkend zag hóé donker, misdadig, gevaarlijk. Logisch ook: als je je midden in het narcistische geweld bevindt, ís er helemaal geen gelegenheid tot reflecteren. Zéker als je je jeugd lang al geleerd hebt bij jezelf stil te staan, je af te vragen of je situatie wel gezond voor je is.
Ik vind het heel knap dat je er zo… licht, bijna humorvol over kunt schrijven. Je bent duidelijk niet meer de “kleine” persoon die je toen was, en terecht heel, heel trots op jezelf. Je hebt het maar mooi gedaan: je ontworsteld aan je gevangenisbewaarder, je eigenheid en levendigheid hervonden. Het is heel fijn een dergelijk verhaal van hoop en hervonden levenslust te lezen. Dankjewel!!
Liefs,
Reigerschap
Beste, wat fijn om te horen dat je na zo veel jaar de stap hebt genomen om weg te gaan. Goed dat je dingen nu zo helder inziet, tijd heelt wonden en besef doet wakker maken.
Heel veel liefde gewenst en de nog opkomende mooie jaren.
En bedankt voor de tip van de film.
Bedankt voor de uitleg van de film. Het is als een stomp in mijn maag
Jeetje, die film heb ik gezien, maar niet gesnapt zoals jij.
Er een paar dagen mee rondgelopen.
Ik ben verstrikt geraakt in de verhaallijn van de twee tegenover elkaar staande mannen.
Eigenlijk als publiek was ik hetzelfde als de hoofdpersoon, een beetje onnozel, zonder steun en achter de feiten aanlopend.
Maar je hebt gelijk, openbarend.
De dans van dat meisje was prachtig.
De regisseur heeft meer in Nederland uitgebrachte films gemaakt met prachtige psychologisch correcte vrouwenportretten. Sunshine zag ik het eerst. lange film, boeiend. verwerking van verdriet ook door boosheid als vrouw. Dan Poetry.
Poetry is denk ik nog te krijgen op DVD, over een oudere vrouw die probeert greep op en vooral begrip te krijgen over haar levensomstandigheden via o.a. een poezie cursus. Geweldige observerende films, waar je (ik dus) nog een tijd stil van bent.
Eerst van boeken en daarna van films heb ik geleerd hoe leven in elkaar steekt en wat mensen beweegt.
ik ben nog niet uitgeleerd kennelijk, gelukkig maar.
Dus ook mijn dank.
Bedankt!
Hallo a.v. Wat ben jij diep gegaan, er dwars doorheen gegaan, tegen allerlei vormen van narcistisch geweld. Geen wonder dat je stresssysteem er dan aan gaat. Bijzonder dat jullie als kinderen elkaar hadden en elkaar konden steunen. Narcisten gaan liever over lijken dan dat zij aan zichzelf werken en dat bleek, je vader was nog net zo na 25 jaar. Maar jullie waren en zijn zo sterk. Respect! Jouw eigenheid (vinden) is goud waard. Dank je voor je verhaal.
Heel herkenbaar… mooi waar je nu staat! Dat verdien je! Een zware heftige periode. Ze zijn vreselijk. Zielig doen door allemaal vreselijke leugens over je te verspreiden. Jouw kapot willen maken. Maar jij bent sterk! Sterker dan ooit en hebt echte liefde gevonden. Mooi! Geniet, rust uit en leef! Ik ben inmiddels twee jaar verder. Ik geniet van onze dochter en heb inmiddels een nieuwe vriend. Een geweldige man die mij vrij laat, respect heeft en veel begrip heeft. Al is het altijd moeilijk te begrijpen voor een buitenstaander. Het is ook niet te begrijpen….
Liefs!