Dit is een gastcolumn van Marleen.
De situatie zoals ze was is opgehouden te bestaan. Ik wil verder. Ik wil gelukkig zijn. Ik wil weer vrienden maken, uitgaan, me amuseren. Maar zo vanzelf gaat het allemaal niet.
Het frustreert me dat wat er gebeurd is me nog steeds in zijn greep houdt. Dat hij me nog steeds in een greep houdt. Dat ik mijn jaren met hem blijf overlopen. Ze blijf herbeleven en visualiseren. Dat ik me blijf afvragen, was dit nu werkelijk huiselijk geweld of ben ik diegene die de gebeurtenissen dramatiseer. Steeds weer moet ik me ervan overtuigen dat wat me overkomen is gewoonweg niet kan. Steeds weer moet ik me de ernst ervan realiseren en mezelf als oorzaak ervan distantiëren.
‘Jij maakt van mij een monster.’ ‘Jij blijft vasthouden aan al het slechte dat is gebeurd en overgiet het met een dikke saus drama.’ ‘Jij bent zo overtuigd van jouw rol als slachtoffer en ziet je eigen aandeel niet.’ ‘Jij probeert iedereen aan jouw kant te krijgen.’ Woorden die ik herhaaldelijk te horen krijg.
Ik overloop, ga terug in de tijd en weeg voortdurend mijn aandeel in wat er gebeurd is af. Ik weet dat ik in onze relatie nooit de intentie heb gehad om te kwetsen of pijn te doen. Maar als ik erover terug denk heb ik dat wel gedaan. Waarom? Ik zat volledig vast en werd voortdurend in het nauw gedreven. Elke keer als we ruzie hadden en ik het probeerde op te lossen werd ik niet alleen niet gehoord maar ook neergemaaid. Ik probeerde mezelf te verdedigen. Op te komen voor mezelf. Alles in een klaar daglicht te stellen, maar hoe verder we kwamen in de tijd hoe moeilijker dat werd.
Om tot een oplossing van het ernstige probleem in onze relatie te komen kon ik niets anders dan hem een spiegel voorhouden. Hem tonen wat er gebeurde. Maar dat beeld zag er niet goed uit. Hij verweerde zich uit volle macht en ik werd monddood gemaakt. Ik kon vechten, voor mezelf opkomen, maar ik belandde steeds weer op dezelfde plek. In een hoekje, in het nauw gedreven, zonder luisterend oor, zonder begrip.
Ik heb geschreeuwd, ik heb geroepen, ik heb gehuild en me hysterisch gedragen uit pure machteloosheid. Ik heb me op de grond laten vallen, volledig op en leeg vanbinnen, wensend dat ik dood was. Gewoon omdat ik geen uitweg meer zag en er niemand was om me op te rapen en voor me te zorgen.
Ik smachtte naar de warme armen van mijn man. Ik hoopte dat op een dag hij zijn hand zou uitreiken, me een knuffel zou geven en zou zeggen. ‘Kom hier, ik zie jou graag, het komt allemaal wel weer goed.’ Wat verlangde ik naar dat moment. Maar hoe meer ik schreeuwde, hoe meer ik huilde, hoe meer ik liet zien dat ik het allemaal niet meer kon dragen, hoe erger het werd.
Mijn wanhoop werd me kwalijk genomen. Tegen me gebruikt. Ik was hysterisch, psychisch gestoord, labiel en de oorzaak van de vele ruzies. Ik liet ze escaleren en uit de hand lopen. ‘Als ik nu eens twee minuten normaal had kunnen doen, dan zou het allemaal zo ver niet gekomen zijn.’
Als ik erop terugkijk deed ik ook niet normaal. Ik liep op de toppen van mijn tenen op elk moment dat hij in de buurt was. Ik scande voortdurend elke beweging, elke grimas, elk woord, elke zucht,… en paste mijn gedrag daaraan aan. Wat kan ik doen om alles rustig te houden? Wat moet ik veranderen, aanpassen, wel of niet doen, zeggen of niet zeggen. Voortdurend, dag in dag uit, van het eerste tot het laatste uur van de dag en zelfs ’s nachts. Het was zo vermoeiend!
Mezelf verdedigen deed ik steeds minder. Ik probeerde steeds meer te verdragen, aanvaarden of te negeren. Hopend dat het een oplossing kon bieden. Maar daarmee liet ik mijn vatje steeds weer vollopen tot het uiteindelijk toch overliep en ik niet anders meer kon dan reageren. Dan was ik boos kwaad en riep ik het uit. Hysterisch, ja, ik ben het meermaals geweest. Uit onmacht, uit niet meer weten hoe, waar en wanneer er ooit een oplossing kon komen.
Ik heb van alles geprobeerd, me meermaals herpakt, mijn gebroken ziel weer bijeen geraapt in de hoop op betere tijden. Maar die kwamen er niet. Ze werden als een soort fata morgana voor mijn ogen gehouden en hielden me gevangen in een hopeloze hoop op beterschap.
Na verloop van tijd kwam het besef dat ik in een gevaarlijke situatie zat. De klappen die ik kreeg brachten vaak ernstige verwondingen met zich mee en ik wist dat het niet onmogelijk was dat het op een dag helemaal zou kunnen mislopen. Ik realiseerde me dat ik samenwoonde met een man die in staat kon zijn me te vermoorden. Dat ik op een bepaalde dag een kop in de krant kon worden. Het klinkt misschien vreemd, maar zelfs die gedachte heb ik even kunnen aanvaarden.
Het heeft me heel wat tijd gekost om me ervan te overtuigen dat ik het zover niet wou laten komen. Niet voor mezelf en zeker niet voor mijn kinderen. Heel lang leek het alsof ik geen keuze had, maar die had ik wel. Ik kon ingrijpen en wegwandelen. Met de steun van hulpverleners, politie, familie en collega’s vond ik de moed om te doen wat ik eigenlijk veel eerder had moeten doen. Maar ik neem het mezelf niet kwalijk. Ik heb gedaan wat ik kon en ik heb de tijd die ik nodig had gebruikt om te komen waar ik nu sta. Tijd om mezelf ervan te overtuigen dat ik al het mogelijke heb geprobeerd. Dat de situatie waarin in ik mezelf bevond uitzichtloos was. Dat de man waarmee ik getrouwd was nooit zou terugkeren en dat verandering in positieve zin uitgesloten was. Ik had tijd nodig om te beseffen dat er geen weg terug was naar waar we ooit begonnen waren. De enige weg die nog voor me lag was de uitweg.
We zijn nu vier maanden verder. Ik worstelde me los uit een onhoudbare situatie, vond voor mezelf en mijn kinderen een nieuw en gezellig huisje dat ik helemaal ingericht heb zoals ik het voor onszelf wil. Alles staat klaar voor een nieuwe en frisse start, een heldere realiteit. Ik wil verder,… maar ik merk dat bepaalde fundamenten binnen mezelf beschadigd zijn en dat ‘gewoon verdergaan alsof er niets gebeurd is’ onmogelijk is. Ik hou mezelf sterk, naar de buitenwereld toe, naar mijn kinderen toe, en ook naar mezelf. Maar ik merk dat ik nood heb aan tijd en ruimte. Tijd om inzicht te krijgen, om te accepteren, om weer aan mijn fundamenten te bouwen om er zo beetje bij beetje sterker uit te komen. Ik hoop dat de boeken van Iris Koops die ik nu besteld heb me hierin verder kunnen begeleiden, want het herinrichten van een zorgeloos en gelukkig leven kost meer dan enkel wat goede wil en een sterk karakter.
Het is voorbij, ik ben weg…
En sta nu aan het begin van een intens pad richting een gelukkig leven. Een leven dat ik mezelf, door de weg die ik gekozen heb, nu helemaal kan gunnen.
Sterkte aan iedereen die een soortgelijke situatie moet doorstaan.
Marleen
33 reacties op “Het is voorbij, ik ben weg bij mijn narcistische man”
Bedankt voor het delen van je verhaal. Ieder verhaal is uniek. En vwb dingen misschien niet of onduidelijk onder woorden brengen het schijnt dat dat er ook bij hoort. Ik zit na ruim 20 jaar op het punt dat ik niet meer verder wil met mijn relatie met mijn bijna ‘ex’. Ik heb een zoon, hij is de vader. Dus helemaal los van hem (mijn ex) zal ik nooit komen. Ik wil dit ook niet, voor mijn zoon niet. Ik maak me zorgen over hoe de relatie vader – zoon beïnvloedt wordt door het gedrag van mijn ex, en mijn reacties daar dan weer op etc. ik vind dat persoonlijk het lastigste in deze hele periode. En wat er nog volgen gaat…. zoonlief heeft hier nooit om gevraagd om hierin terecht te komen. Niemand heeft hier ooit om gevraagd. Ik niet. Maar mijn ex ook niet. Ik voel geen loyaliteit meer met mijn ex. Dankzij alles wat ik tot nu toe heb gelezen kan ik hem wel steeds meer loslaten en alles wat er is gebeurd heel langzaam, hoop ik, een plek geven, of ergens parkeren.
Maar wat een proces… along the way zie ik steeds meer punten waarvan ik denk, o zo werkt het blijkbaar? En ook dat je denkt nee dit kan toch niet waar zijn dat mij / ons (mijn zoon en ik) dat overkomen is. Al die jaren… was ik zo blind? Hoe is het mogelijk dat ik zo ver ben gegaan… Het doet me enorm veel goed / helpt enorm te lezen dat ik hierin niet de enige ben.
Herkenbaar qua gedrag woorden…je weet niet eens meer wie je bent…Goed en dapper sterk dat je weg bent gegaan.het kost tijd om te helen. Ik heb hetzelfde mee gemaakt en ben gevlucht naar een blijf van mijn lijf waar ik nu na 10 maand nog steeds ben. Op een gegeven moment moet je wel voor jezelf kiezen je gaat eraan kapot en nu nog het herstel kost echt tijd maar ik kan weer genieten van de mooie dingen langzaam aan wordt het beter. Heel veel kracht en sterkte samen zijn we sterk !
Hallo Marleen,
laat je aub niet wijsmaken dat dit enkel om miscommunicatie gaat. Dit is niet elkaar even niet begrijpen en daar gefrustreerd van worden en dit uiten door kwaad te worden.
Dit is systematisch geknaag aan je grenzen, een miskenning van wie je bent tot je niet meer weet wie je bent. Tot je jezelf een door en door slecht mens voelt omdat je hysterisch wordt.
En eye-opener voor mij, misschien wel dé eye-opener van het ganse proces dat ik al doorliep, was het stukje in Iris haar boek waarin ze schrijft dat woede geen slechte eigenschap is maar een indicator dat er over je grenzen gegaan wordt en dat als er 1 emotie is die je serieus moet nemen, het je woede is.
En voor de rest Marleen, zo herkenbaar!
Zo herkenbaar wat ik hier lees. Mijn ex heeft verborgen narcisme. Mooi buiten de muren, maar een hel binnen de muren. Nu bijna 1,5 jaar later en al tig nieuwe “slachtoffers” voor hem, blijft hij contact zoeken. Ik blijf hem negeren, wat soms best moeilijk is.
Na bijna een jaar bij de psycholoog, vanwege depressie en paniekaanvallen heb ik nu sinds 2 maanden BSR…Body Stress Release- therapie. Dit helpt mij en beveel het iedereen aan, daarbij wordt het vergoed door bijna alle zorgverzekeraars. De behandeling kost€ 50.- en krijg € 40.- terug. Mijn therapeute komt zelf ook uit een narcistische relatie en wist meteen hoe mij te behandelen.
Weet….het is nooit zo donker of het wordt wel weer licht. Ik wens jullie dat licht spoedig.
Liefs, warmte en kracht….!!!
Heel herkenbaar alleen ben ik eerst echt fysiek mishandeld waarbij ik mazzel heb dat ik er nog ben. Dat was voor mij het besef dat het nooit beter zal worden.
Voor een groot deel herkenbaar. Achteraf gezien had ik het moeten zien in het begin van onze relatie maar ja liefde maakt blind.
Na de vroeggeboorte van een kind waarbij deze is overleden heeft hij me’gepakt’, heeft hij me gemanipuleerd, ik was zo kwetsbaar dat ik het niet door heb gehad en het ging van kwaad tot erger.
Ik had echter op een gegeven moment niet meer de puf om te schreeuwen, kon niet meer huilen, woog nog maar 40 kilo van de “verborgen ” stres. Wist van voren niet dat ik van achteren ook nog leefde. Dat ik niet stom, niet dom, niet lelijk, niet dik, niet niets waard en niet ongewenst was wist ik niet meer.
Hoe ik dan toch mijn werk altijd heb kunnen doen als manager vraag ik me wel eens af. Hoe kon het dat ik niet door had dat hij zeer regelmatig geen werk had, maar wel de deur uitging in werk kleding, geen WW aanvroeg maar wel leven alsof er 2 salarissen waren, Hoe kan het dat ik niet heb door gehad dat hij leningen had afgesloten met mijn vervalste handtekening, dat ik niet door had dat hij de studie verzekering van onze dochter had afgekocht. Ach zo kan ik nog wel even door gaan, dit zijn dan nog alleen maar de geldelijke zaken. En iedereen (nou ja bij nader inzien dan ook weer niet) vond het zo een goeie vent. HIj riep zo vaak ja ik kom helpen, komt goed, ik maak het in orde maar uiteindelijk deed hij eigenlijk niks maar als men vaak genoeg roept dat ze iets doen gelooft iedereen dat.
Ik heb niet door gehad dat de rekeningen niet werden betaald, hij liet mijn post verstoppen door mijn dochter (dan moest ze achter het luik kruipen)als ik weer eens bij de AH was afgezet omdat er nog boodschappen gedaan moesten worden, dat mocht ik dan wel alleen doen.
Ik kreeg het door toen de deurwaarder langs kwam op een dag dat ik onverwacht vrij had genomen. Executie verkoop van het huis. Ik zag mezelf al met kind en al in een kartonnen doos. Alsof ik wakker werd, dat liet ik me mijn kind niet aandoen!.
Dezelfde dag ben ik gaan handelen, weg daar, in de overlevings stand , scheiding aanvragen en gaan met die banaan. Alles regelen en zorgen dat dochterlief een dak boven haar hoofd had en eten in de mond. We hebben het gerooid mijn dochter en ik.
Zij weet nog niet 15% van wat er is gebeurd maar toch heeft zij nu PTSS en ik ben bang dat eea meer invloed op haar heeft gehad dan ze zelf denkt naast andere zaken waar ze mee worstelt . Ik red me wel , ik ploeter door ook al ben ik al weer 10 jaar verder. Waar ik nu mee worstel is, als zij straks met har therapie start , wat vertel ik wel en wat niet. Ik heb me nooit negatief uitgelaten over haar vader ook al had ik liever gehad dat ze hem nooit meer zag. HIj heeft haar beschadigd maar dat ziet ze nog niet. En als ik ga praten , komt bij mij dan ook de beerput open? Dat wil ik niet, zo typen gaat prima maar er over praten is wat anders. Maar misschien moet ik wel, voor mijn dochter.
Ik wens in ieder geval iedereen veel kracht. Je mag er zijn!!