Dit is een gastcolumn van Yvonne.
Naar aanleiding van de blog die maandag verscheen wil ik graag dieper in het onderwerp duiken dat hier aan de orde wordt gesteld: over het strafbaar stellen van psychische mishandeling van kinderen. Ik ben het er helemaal mee eens dat dit moet gebeuren en roep iedereen op om de petitie te ondertekenen. Ik volg het nieuws en kan mij ontzettend irriteren aan het gemak zoals de overheid hun verantwoordelijkheid opzij schuift naar andere partijen en dan zeggen dat ze er alles aan doen. In deze blog wil ik ook graag andere wantoestanden onder de aandacht brengen. Als kind ben ik ook psychisch mishandeld, mijn beide ouders waren alcoholist en hebben mij emotioneel verwaarloosd, daarnaast was mijn moeder een narcist. En tijdens mijn scheiding, na een 15 jaar lange relatie met een narcist, vol fysieke en psychische mishandeling, een narcist die mij uiteindelijk heeft geprobeerd te vermoorden, heb ik ook helaas met Jeugdzorg (en vele andere overheidsinstellingen) te maken gehad en spreek ik hier uit mijn eigen ervaringen. Ik kan niet anders dan er een stuk over te schrijven, want ik merk dat ik door het lezen van deze artikelen en blogs er bij mij een hoop loskomt.
Het artikel in Trouw gaat over twee Kamerleden die vragen hebben gesteld aan de ministers van Justitie en Veiligheid, van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en voor Rechtsbescherming over het geweld in de jeugdzorg. Waarmee deze twee Kamerleden graag willen zien dat psychische mishandeling van kinderen strafbaar gesteld word en dat dit expliciet in de wet genoemd gaat worden.
Het antwoord van de betreffende ministers op de vragen van deze twee Kamerleden, is dat zij vinden dat er al een artikel in de huidige wet bestaat waaronder psychische mishandeling strafbaar gesteld kan worden. En dat zij dus geen reden zien om de huidige wet aan te passen. Zij geven aan dat er al voldoende wordt gedaan met lopende projecten om fysiek en psychisch geweld tegen kinderen aan te pakken.
Ik ben het met deze twee Kamerleden eens dat deze huidige verwijzing in de wet erg summier is, waardoor het erg moeilijk is om psychische mishandeling te bewijzen en te bestraffen, dit zou wel duidelijker neergezet mogen worden.
Maar dan komen we bij het stuk, hoe gaan we het bewijzen? Hoe bewijs je dat het kind psychisch is mishandeld ? Wij weten, als slachtoffers van psychische mishandeling, dat dit vaak heel geraffineerd gebeurt. De gevolgen van de mishandeling komen er pas op volwassen leeftijd uit. Het volwassen slachtoffer zoekt psychische hulp en wordt er in de GGZ (is mijn ervaring) via de DSM gekeken worden onder welk kopje/label deze patiënt valt en of het werkelijk allemaal te herleiden is naar de psychische mishandeling en/of de klachten alleen toe te schrijven is áán de psychische mishandeling. Want ze kijken ook naar je karakter, je persoonlijkheid, welke volgens de GGZ van invloed is op hoe jij met mishandeling/trauma/klachten omgaat. Dus het word erg moeilijk om dit te bewijzen met de huidige richtlijnen in de GGZ.
Mijn ervaring als kind dat psychisch mishandeld is, is dat je als kind niet eens weet dat je psychisch mishandeld wordt. Je weet niet beter, want je hebt namelijk geen referentiekader. Dus dat je narcistische moeder je kleineert, manipuleert, et cetera; je weet niet beter. Dat je continu op je hoede bent omdat je ouders alcoholisten zijn en daardoor nooit weet hoe ze zullen reageren, je weet niet beter. Dat het thuis niet veilig is, dat je geen liefde krijgt, je weet niet beter.
Dus daar ligt de verantwoordelijkheid van jouw omgeving en van de jeugdinstellingen, om voor jou als kind, aan de bel te trekken. Maar helaas zijn er genoeg bewijzen over de wantoestanden binnen de Jeugdzorg, omdat sommigen op hun beurt deze kinderen ook weer psychisch en fysiek mishandelen. Waarop de overheid, met alle goede bedoelingen, vond dat dit aangepakt moest worden, waarmee de complete jeugdzorg en verantwoordelijkheid is omgegooid naar de gemeenten en naar “onafhankelijke”partijen als Veilig Thuis.
Het heeft niets opgelost.
Kort gezegd, het is er niet beter op geworden en veel kinderen blijven het slachtoffer van hun dader(s) en blijven slachtoffer van het systeem.
Mijn eigen ervaring met Jeugdzorg -als moeder- is, dat Jeugdzorg in geval van een scheiding, naar de verzorgende ouder luistert, deze heeft namelijk het meest contact met de kinderen. Als deze verzorgende ouder, in mijn geval mijn ex-man, de narcist is, dan hoef ik jullie niet uit te leggen dat ook Jeugdzorg er met beide ogen instinkt. Gevolg: ouderverstoting en een schop onder mijn hol omdat ik de kinderen psychisch zou mishandelen. Niet alleen ik ben dan slachtoffer van de falende Jeugdzorg, maar de kinderen voorop! Dus hoe bewijs je dan dat het juist deze narcistische ouder is die de kinderen psychisch mishandelt? Jeugdzorg trapt namelijk ook in die mooie manipulerende verhaaltjes van een narcist (en alle andere overheidsinstellingen tot advocaten aan toe, maar dat terzijde). Iris Koops heeft dit treffend omschreven in hoofdstuk 7 van haar tweede boek, dat naar ik begrijp ook door veel professionals gelezen wordt. Zo belangrijk dat deze schadelijke dynamiek bekender wordt!
Er gaat veel mis. Als je bijvoorbeeld de laatste wantoestanden leest over Veilig Thuis (Utrecht), dan schieten de tranen in je ogen, laat staan de boosheid die het naar boven brengt omdat kinderen van hun afhankelijk zijn en juist beschermd moeten worden. Zo vertelt de politie in een artikel over de wantoestanden bij Veilig Thuis: “Bij vermoedens van huiselijk geweld of kindermishandeling zoeken wij niet naar feiten, we doen dus niet aan waarheidsvinding. Wij beschrijven alleen de situatie zoals we die aantreffen en sturen die door naar Veilig Thuis.” “…Het blijkt dat het bij het beschrijven van die situatie nog wel eens mis gaat”. Mijn nekharen gaan weer overeind staan, de politie zoekt niet naar feiten en doet niet aan waarheidsbevinding? Dus hoe beschermen zij daarmee een kind dat slachtoffer is van mishandeling?
In een ander artikel gaat het over een vertrouwensarts die werkzaam is bij Veilig Thuis, dat zij voor het tuchtcollege moest verschijnen na een klacht van ouders. De ouders waren onterecht door deze vertrouwensarts beschuldigd van het opzettelijk ziek maken van hun eigen kind. De juriste van de ouders vertelt:“De vertrouwensarts heeft tijdens het proces doelbewust een deel van het dossier achtergehouden”. “..En daarmee is ze nu weggekomen.” Deze vertrouwensarts die nu al twéé keer is aangeklaagd en voor het tuchtcollege is verschenen, bij wie is bewezen dat ze forse fouten heeft gemaakt en nog word ze niet aangepakt? Ze mag gewoon haar werk blijven doen bij Veilig Thuis. Dát soort zaken, daar moet ook wat aan gedaan worden!
De drie ministers geven in hun antwoord op de vragen van de twee Kamerleden ook aan, dat er met hun programma “Geweld hoort nergens thuis”, de aanpak van kindermishandeling geïnventariseerd is. Maar dat doen ze wel met dezelfde instellingen die soms juist deze kwetsbare kinderen mishandelen. Dus wat schiet je daar dan mee op? Ik lees nergens in de antwoorden van deze drie ministers, dat het klimaat onder medewerkers in de jeugdzorg en andere instellingen aangepakt gaat worden.
Het lopende project vanuit de overheid “Geweld hoort nergens thuis”, pakt het klimaat niet aan. De instellingen die ermee gemoeid zijn (de politie, het Openbaar Ministerie, de Raad voor de Kinderbescherming, de reclassering en Veilig Thuis), deze organisaties hebben in 2017 voor hun medewerkers de handreiking ‘Samenwerken bij strafbare kindermishandeling’ opgesteld, waarin ook psychische kindermishandeling als een strafbare vorm van kindermishandeling is aangemerkt. Het beschrijft voor deze medewerkers/organisaties hoe ze hun stappen moeten bepalen en welke onderzoeken er gedaan moeten worden bij kindermishandeling. Een van de éérste zinnen uit deze handreiking is “Het onderzoek naar de feiten is dus nodig om te weten of en zo ja wat er is gebeurd. De feiten geven daarnaast inzicht in wat er moet gebeuren om herhaling te voorkomen en het geweld te laten stoppen”.…… Had de politie nou niet gezegd in de krant dat zij niet zoeken naar feiten, dat zij niet doen aan waarheidsbevinding? Deze opmerking stamt van maart 2019, twee jaar na uitkomen deze handreiking.
Dus hoe moet een kind zich wapenen tegen psychische mishandeling als het huidige systeem al enorm faalt, zij in de steek worden gelaten door het heersende klimaat binnen de instellingen en organisaties?
Ik denk dat het expliciet vermelden in de wet dat psychische mishandeling strafbaar is niet voldoende is. Pak vooral ook het systeem met hun heersende klimaat aan. Ik vind het belangrijk dat er organisaties als het Verdwenen Zelf bestaan, die medewerkers van instanties trainen om narcistische mishandeling te herkennen en handvatten geven hoe slachtoffers beschermd kunnen worden. Er is nu veel meer dan jaren geleden.
Ik ben slachtoffer geweest van twee alcoholisten, een narcistische moeder en een narcistische ex-man en heb ik een poging tot doodslag overleefd, met alle psychische gevolgen van dien. Maar nog het meest voel ik mij slachtoffer van de falende overheid en de bemoeiende organisaties en instellingen, omdat zij mij en mijn kinderen in de steek hebben gelaten. Ik wil niet dat kinderen moeten doormaken wat ik als kind heb doorgemaakt. Ik wil niet dat andere kinderen moeten meemaken wat mijn eigen kinderen hebben moeten doormaken en nog doormaken. Ik wil dat deze afhankelijke en kwetsbare kinderen op een juiste en veilige manier beschermd worden. Zelf kunnen zij dat namelijk niet.
32 reacties op “Elk kind heeft recht op bescherming”
Ik ben het helemaal met je eens.. en hoop dat dit eens doorgepakt word want het verwoest hele levens..
Het is gewoon vreselijk en onmenselijk wat kinderen en ex partner moeten meemaken, fysiek en geestelijk geweld, hoe ze gemanipuleerd worden door de narcistische ouder. Jeugdzorg is er om te ‘bemiddelen’ tussen de ouders, zien dat de narcistische ouder niet spoort, wat wordt ermee gedaan niets, t zijn allemaal aannames veronderstellingen etc.
Narcisten spelen een heel vies spelletje, als n vooraf geregisseerd toneelstuk. Ze zetten je overal in een kwaad daglicht, school, jeugdzorg, RvK, advocaat, rechtbank etc.
T is de grootste nachtmerrie waar je in terecht kunt komen.
Wij hopen dat RvK ‘onze’ narcistische schoonzoon doorziet, z’n vieze leugens etc.
T is n never ending story, ik wens iedereen die met n narcist te maken heeft veel kracht en vooral wijsheid toe.
Het is helaas van jou ook een aanname dat “de Jeugdzorg” bij een narcistische ouder wel ziet dat de ouder niet spoort en er vervolgens niet mee doet.
“De Jeugdzorg” bestaat niet. Je kunt niet alle jeugd en gezinsprofessionals over één kam scheren. Er zijn tevens mensen die het herkennen en er wat mee doen.
Ik scheer niet iedereen over een kam, ik heb t over ‘onze zaak’ en helaas wordt t wel zo gebracht alsof t aannames zijn, ik kan en wil niet oordelen/veroordelen over anderen, dat is niet aan mij.
Er wordt in Nederland teveel in de doofpot gestopt en uiteindelijk wie is daar de dupe van de arme kinderen en de partner die WEL eerlijk is en normen en waarden, fatsoen heeft.
Ik begreep het wel hoor. Helaas zijn er mensen die niet goed willen lezen. Uiteraard heb je goede individuele mensen binnen organisaties. Het gaat om het systeem. Ik lees dit artikel nu pas. Hoe is het nu 3.5jr verder ? Liefs Moniek
Dag Yvonne,
De politie meldt bij Veilig Thuis en zij doen het onderzoek niet zelf dit gebeurt door een onderzoeker van Veilig Thuis. Als het goed is baseert deze zich uitsluitend op harde feiten en niet op aannames.
Ik weet ook dat niet iedere onderzoeker de moeite neemt om alles juist uit te zoeken en dat is tragisch en triest.
Elke medewerker die zich bezig houdt met jeugdzaken is SKJ geregistreerd en hier kun je klachten indienen in geval je van mening bent dat je onheus bejegend bent.
Triest en verdrietig hoe je in je jeugd beschadigd bent door je ouders en hierdoor later voor een man koos die je nog verder onderuit haalde en er voor gezorgd heeft dat je nu geen omgang mee hebt met jullie kinderen.
Heel veel sterkte met alles.
Groet van A ( zelf slachtoffer van n. Ouders en tevens SKJ geregistreerd Jeugd- en Gezinsprofessional)
Hoi A,
Mooi dat je met je eigen ervaring en dus ervaringsdeskundige Jeugd- en Gezinsprofessional geworden bent, je eigen ervaring met de materie kan je zo inzetten. Zelf denk ik er ook over om als ervaringsdeskundige in de hulpverlening te gaan werken, maar voorlopig ben ik nog “even” bezig met herstellen dan de gevolgen van de narcistische mishandelingen die ik in mijn jeugd heb moeten ondergaan. Ik ben nu ruim een half jaar bezig en ik zie het de goede kant opgaan.
Ik kan het iedereen die mishandeld is aanraden om hulp te zoeken, je moet het uiteindelijk wel zelf doen, maar een hulpverlener, b.v. een psychotherapeut, kan veel verschil maken door andere gezichtspunten te bieden, een spiegel te zijn, iemand die je gaat vertrouwen en waarbij je je hart kunt luchten.
M.i. is het SKJ net als het NJI helaas onbetrouwbaar, zijn allen financieel afhankelijk van dezelfde geldpot als jeugdzorg. Klachten indienen tegen jeugdzorg is m.i. een farce, hier geldt dat de slager zijn eigen vlees keurt. Er zal een zwaargewicht aan de poort moeten zitten, en dus niet de ondeskundige onderzoeker van VT om een positief verschil te kunnen maken. En dat heeft inderdaad alles te maken met de aanpak van het huidige klimaat.
Marieke,
Waar baseer jij al je aantijgingen op mbt het SKJ?
Wat bedoel jij met de slager keurt zijn eigen vlees?
Waar baseer jij de aantijging op dat een onderzoeker van Veilig Thuis altijd ondeskundig zou zijn?
Wat is je concrete werkervaring als hulpverlener binnen de Jeugdzorg en of wat zijn je eigen ervaringen met diverse hulpverleners uit de Jeugdzorg ?
Jij hebt wel heel veel (onterecht) vertrouwen in de onderzoekers. Uit eigen ervaring kan ik je melden dat VT geen (goed) onderzoek doet. Die ziet in een scheidingssituatie twee ouders en aantijgingen en gaan gelijk met het protocol ‘vechtscheiding’ zwaaien. Dat er ook sprake kan zijn van een slachtscheiding, of pestscheiding, of simpelweg mishandeling, komt niet in deze instantie op. De communicatie tussen de ouders komt centraal te staan en de mishandeling wordt afgedaan als ‘ouders strijden en maken elkaar zwart’. Zeggen wat je overkomt, is hulpverleningszelfmoord.
De medewerkers hebben misschien een MBO4- of HBO diploma’tje en dat is het dan. Het zijn vaak jonge mensen die net van school komen en bijzonder weinig levenservaring hebben. Ouderverstoting? Ze hebben geen idee. Psychopathie? Dat is toch iets met seriemoordenaars? Toeten noch blazen.
SKJ is volkomen onbetrouwbaar, een slager die zijn eigen vlees keurt. Ook hier uit eigen ervaring: alle opgestelde grieven tijdens een klachtenzaak werden afgewezen, maar het advies dat volgde was exact in lijn met de grieven… De medewerkers van Jeugdformaat en CJG werden bewust gespaard, terwijl er sprake was van schenden van de beroepscode door onder andere het op schrift zetten van aantoonbare leugens, partijdigheid, bewust weglaten van een deel van het dossier. Schandalig. Uit andere dossiers van mensen die dezelfde ervaringen hebben, blijkt exact dezelfde gang van zaken. Enige voordeel was dat een klachtenprocedure bij SKJ de ‘hulp’verleners weer een tijdje van hun werk hield, zodat ze minder tijd hadden om andere kinderen en beschermende ouders te beschadigen.
Ik ben na deze eigen ervaringen psychologie gaan studeren, ben me gaan verdiepen in de GI, de richtlijnen, recht. En ik ben dossiers van anderen gaan bekijken. Gaan adviseren. Het is een beerput van onkunde waar je naar van wordt! Inmiddels weten wij hoe je klachten en tuchtzaken moet aanpakken en zorgen we ervoor dat we binnen vijf jaar voldoende hebben gespaard om de tuchtzaken op te starten, want reken maar dat deze zogenaamde hulpverleners aangepakt gaan worden. Van Veilig Thuis (dat bijvoorbeeld enkel informatie van moeder had verwerkt en de informatie van de beschermende vader volledig buiten beschouwing liet). Jeugdbescherming (die alle signalen van kindermishandeling heeft genegeerd en riep dat er geen signalen zijn, of dat mishandeling niet was bewezen, terwijl moeder reeds opvoedbegeleiding nodig had gehad om op te houden met meppen), een psycholoog die bij de intake enkel naar de mishandelende (verzorgende) ouder luisterde, maar geen seconde écht naar de kinderen en ook een half jaar ‘vergat’ de beschermende vader uit te nodigen. Het stockholm syndroom werd simpelweg niet herkend, noch onderzocht. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
We hebben een verschil van inzicht en ik laat het hier verder bij.
arme kiddo’s die het moeten meemaken. Ik heb het ook meegemaakt, een narc ‘moeder’ en narc vader, Niemand die iets deed. En pakte uit als een Xena, wees gewoon open jongegelui, ik sta op red alert en zal helpen waar ik kan!
en zeggen we ook, arme moeder, slachtoffer van een narcistische dochter ???
Goed stuk. Zelf ben ik als kind ook mishandeld en wist ook niet dat het heel anders had gekund, daar kwam ik pas later achter.
Het lijkt mij belangrijk dat alle beroepskrachten die met jongeren te maken hebben, dus ook de kinderopvang, goed op de hoogte zijn van wat er zich af kan spelen in de huislijke sfeer en dat het lang niet altijd direct zichtbaar is.
Kinderen / jongeren hebben tegenwoordig gelukkig wel wat meer mogelijkheden om hun ellende te delen met anderen, zoals bijvoorbeeld dreamersforum, waarvan ik maar even een voorbeeld geef van de dingen die je daar aantreft:
https://www.dreamersforum.nl/ervaringen.asp?web_id=295&erv_id=322643&fms_id=150&fos_id=50
Ook huisartsen en politie mogen nog best wat beter op de hoogte zijn van wat er zoals mis kan zijn.
Het is in en in triest dat er mensen hier nog steeds slachtoffer van worden. Maar inderdaad er wordt niets aan gedaan. Zelf slachtoffer geweest van huiselijk geweld in het bijzijn van twee kinderen (12 en 15), zij hebben destijds geweld tegen vader moeten gebruiken om hem van mij af te trekken. Vader heeft zelfs de kinderen geslagen. Kinderen mogen geen aangifte doen bij de politie. Als moeder zijnde moet je zelf regelen dat er zorg komt voor de kinderen. Veilig Thuis heeft gesprekken gehad en bestempeld het als kindermishandeling, maar ze regelen wel dat kinderen zo snel mogelijk in gesprek gaan met vader. Wij zijn er later pas achter gekomen dat mijn ex-partner een narcist is. Ik werd hierop gewezen door een hulpverlener en zo bij het verdwenen zelf terecht gekomen en er is heel veel herkenning.
Kinderen lopen bij een psycholoog maar ook deze willen dat er contact komt met vader. Hun reactie: ook ouders maken fouten. Mijn kinderen willen geen enkel contact meer met vader door wat er gebeurd is.
Het is en blijft jammer dat hulpverleners altijd de verkeerde partij kiezen en niet nadenken hoe het daadwerkelijk zit.
Ik wens jou Yvonne ( en alle andere slachtoffers) heel veel sterkte toe en mogelijk gaan jouw kinderen ooit inzien wat er daadwerkelijk speelt.
Ik denk dat als je het niet meegemaakt hebt, zoals wij, dat je niet beseft hoe erg het is en hoe diep het gaat, noch hoe subtiel het gebeurt en hoe een narcist alles omdraait en mooi toneel kan spelen bij anderen… En als kind weet je inderdaad niet beter, je voelt wel dat het niet fijn is en dat je aan jezelf overgeleverd bent, geen steun is, niet veilig voelt, maar je weet niet beter… En dat beseffen de instanties blijkbaar nog niet. Spijtig, want zo blijft het gebeuren, soms inderdaad ook nog verder door de hulpverleners…. gebroken kinderen nog verder afmaken….
Enorm goed stuk, ben het er, voor een groot deel uit eigen ervaring, dan ook mee eens. Echter, er kan m.i. wel degelijk een verschil gemaakt worden door degelijke diagnostiek toe te passen en de juiste professional in te zetten bij kindermishandeling.
Professionals in de mentale hulpverlening kunnen wel degelijk een onderscheid maken tussen de verschillende vormen van kindermishandeling, maar dan moeten ze daar wel de kans voor krijgen. Er zal doorverwezen moeten worden, naar de juiste professional. Dat vereist inderdaad een verandering van het klimaat; een aanpak van de angstcultuur.
Op het gebied van ‘ouderverstoting’ geeft Dr. Childress goede aanwijzingen richting de gevestigde psychologie. De kenmerken die deze kinderen vertonen zijn te herleiden naar o.a. a cross generational coalition with emotional cut off, gespecificeerd in de DSM V onder V995.51 psychische kindermishandeling.
Zie: https://www.herkenouderverstoting.nl/kennis-macht/wetenschappers/dr-craig-childress
Die druk op verandering zal vanuit de maatschappij moeten komen; het is stuitend om te ervaren dat het vanuit de beroepsverenigingen NIP, NVO en BPWS stil blijft, als er gevraagd wordt om de bij hen beschikbare hulp bij deze enorme zorgvraag.
Men verwijst eensgezind naar het Platform Scheiden zonder Schade, dat gevormd wordt door de vertegenwoordigers alweer dezelfde instellingen waarvanuit soms deze kwetsbare kinderen juist mishandeld worden.
Het is m.i. juist het heersende klimaat binnen deze instellingen instanties dat de kindermishandeling in stand houdt, ten behoeve van het verdienmodel.
Het is stuitend om te ervaren dat het vanuit de beroepsverenigingen NIP, NVO en BPWS stil blijft, als er gevraagd wordt om de bij hen beschikbare hulp bij deze enorme zorgvraag. Google aub zelf allemaal wat de missie en visie van zowel NIP,NVO en BPSW inhoudt.
Een beroepsvereniging is ter ondersteuning van de professionals die bij hen zijn aangesloten. Niet meer en niet minder.
Een beroepsvereniging biedt zelf nooit concreet hulp.
Het is niet eenvoudig te bewijzen dat het expres en bewust is gedaan, een onderdeel van strafrecht volgens BW namelijk. Wel is erkenning van NPS van belang bij zaken die wel in het BW zijn opgenomen zoals bij scheidingen, om de NPS-persoon te kunnen ontmaskeren. Maar bovenal, ga voor jezelf, je herstel, positieve energie, en energie die zo broodnodig is om door de emoties van herinneringen te komen. Ze zijn het niet waard, de narcisten, geen boosheid, geen wrok en geen verdriet, geen aandacht, en ik gun ze niks, ook niet oude pijn. Mijn noeder vindt t bijvoorbeeld nogal vervelend dat ik ontspannen blijf en haar aan kan, en soms kans heb om haar aantal onderdanen te verminderen….Wat ze niet weet, is hoeveel verdriet soms nog komt, oude herinneringen, en die ebben weg. En de liefde komt. Voor ons allemaal…
Nu ik zelf ook al een paar jaar in een dergelijk traject zit, heb ik er meer begrip voor gekregen hoe moeilijk het voor hulpverlening is om te zien wie de dader en wie het slachtoffer is. Dat de kinderen de dupe zijn, is meestal vrij duidelijk.
Mijn ex-man is een narcist en welbespraakt. Ik was een codependent en ook welbespraakt. Beiden hebben we lang geprobeerd om de hulpverlening te overtuigen dat de ander de slechterik was. Gelukkig heb ik hulp gekregen (coachingstraject) en ben ik mij gaan focussen op mijn eigen gezonde ontwikkeling. Ik geloof echt dat dit de sleutel is geweest tot het omdraaien van de situatie.
Klopt helemaal dat het lastig is voor hulp verleners!
Ik heb een narcistische moeder en ex man en een zoon van 27 jaar met een verstandelijke beperking die begeleid woont.
Ik ga er kapot aan om overal de schuld van te krijgen terwijl ik mijn eigen aandeel hier ook in zie dat het niet goed gaat met mijn zoon.
Mijn zoon krijgt eindelijk psychische hulp na 10 jaar aandringen, maar ik word overal buiten gehouden omdat dat de keuze is van mijn zoon, terwijl ik weet dat hij daarin beïnvloed wordt, maar ze blijven zeggen dat dat zijn keuzen is.
Ik ben het eens dat ik aan mijn persoonlijke ontwikkeling moet blijven werken om de situatie om te kunnen keren en de vicieuze cirkel te kunnen doorbreken en krachtig te blijven om er voor mijn zoon te kunnen zijn als de situatie dat nog eens toe gaat laten.
Maar het is zwaar, maar vindt veel erkenning en herkenning hier!
Wat een moeilijke tijd heb jij doorstaan.
Helemaal mee eens. Ik hoop ook dat er meer bekendheid over komt bij hulpverleners. Ik kan mij er ook giga over opwinden en het liefst duw ik dat boek van Iris onder de neus van de raad van de kinderbescherming. Ga ik voor de deur staan stampen en roepen dat het niet altijd op ouderniveau ligt. Het is geen vechtscheiding! Maar ze snappen het niet. Omdat narcisten zo mooi weer spelen.
Ik merk dat als ik er teveel energie in steek, ik er niet een leukere moeder van word. Ons leven wordt er niet beter op. De hulpverlening hou ik zo ver mogelijk op afstand. Voor je het weet ben jij de labiele in deze zaak en het is altijd: het probleem ligt op ouderniveau. Energie verspilling!
Je moet je eigen plan trekken, je koers varen. Jouw kinderen gaan inzien dat hij een narcist is. Ze komen bij je terug. Een narcist valt altijd door de mand. Je moet geduld hebben en op beide benen blijven staan. Dat gaat je lukken!
Ook ik heb een dochter van een narcist.
Ik heb mazzel gehad met mijn familie, advocaat en in deze kwestie is de narcist in kwestie zelf dom….
Maar hoe dan ook… ook onze dochter wordt blootgesteld aan zijn psychische mishandelingen. Ik haat hem vreselijk! De omgang met haar vader is gelukkig minimaal…. maar vertrouw hem niet.
Als ik verder ben ik dit proces. Geestelijk nog sterker, ga ik mij inzetten voor de slachtoffers. Maar nu breekt het mij af. Ik wil stabiel blijven. Voor mijn dochter en mijzelf. Zodat wij kunnen genieten en zij inziet dat ze het hier beter heeft. Ik wil mij niet meer laten leven door de narcist.
Veel sterkte met alles.
Liefs
Ik ben er als buitenstaander getuige van hoe 2 kinderen (tweeling) met medewerking van de gehele keten van Jeugdbeschermers geslachtofferd en overgeleverd zijn aan de wreedheden (geestelijke en lichamelijke mishandelingen) door hun zwaar persoonlijkheids gestoorde moeder. JEUGDZORG, RAAD VAN DE KINDERBESCHERMING, VEILIG THUIS, BIJZONDER CURATOR, KINDERRECHTERS, KINDER PSYCHOLOGEN, en nog een heel leger aan observeerders die over deze kinderen heengewalst zijn.
Het onbekend zijn door professionals met het duivelse narcisme en het totaal ontbreken van waarheidsvinding is hier 100% schuldig aan. Deze kinderen hebben nooit enkele bescherming gehad. Dit terwijl de vader v. a. hun babytijd de hulpvrager is geweest, toen hij op hun 11e het huis verliet, scheiding aan vroeg, en een eigen woonruimte ging regelen. (Op advies van Jeugdzorg omdat hij anders zijn kinderen niet mee mocht nemen) En uit huis gaan de enige manier was zijn kinderen uit deze hel te halen. mocht hij zijn kinderen v.a. hun 12e niet meer zien. Door de levenslange mishandeling, en daardoor diepgewortelde angst van de kinderen voor moeder, verklaarden ze overal wat moeder ze oplegde. Zelfs toen 1 van de kinderen eenmalig verklaarde tegen de gezinsmanager vanJeugdzorg dat moeder haar regelmatig bedreigde met een mes, en dreigde “haar tong eraf te snijden, als ze ooit durfde zeggen haar vader te willen zien,” vond de G.M van Jeugdzorg dat dit volgens JZ protocol eerst aan moeder moest worden verteld. Vader heeft gesmeekt zijn dochter niet te verraden omdat ze dan nooit meer iets vertellen zou. Maar protocol gaat buiten veiligheid en bescherming van kinderen. En aldus geschiedde. Vanaf die dag verklaarden kinderen dat ze papa Nooit meer wilden zien. Ze zijn nu 18 en totaal gehersenspoeld. En voor de rest van hun leven zwaar beschadigd. 😰
Wat een heftig en verdrietig verhaal… 🙁
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie reacties.
Het geeft helaas aan dat er nog steeds veel slachtoffers rondlopen en dat dit erg hoog zit. Ik ben er trots op hoe jullie je mening en jullie ervaringen hier delen!
Er moet nog een hoop gebeuren en gedaan worden. Vanuit Het verdwenen Zelf worden hier al vele acties op ondernomen richting de hulpverlening dmv bijvoorbeeld trainingen, ook heeft Iris er twee boeken over geschreven. Deze website is een bron van informatie voor degene die er mee te maken heeft of heeft gehad.
Natuurlijk kunnen hierin jullie verhalen niet ontbreken, de ervaringsdeskundigen, dus blijf delen en blijf vertellen. Het is fijn om het te kunnen delen met anderen die hetzelfde hebben meegemaakt en daarnaast zal het ook veel anderen helpen. Net als dat het mij helpt.
Dank je wel !
Ik heb het enorme geluk mijn kind uit de klauwen van de (door het NIFP gediagnosticeerde) narcistische vader te kunnen houden.
Maar: het heeft bloed, zweet, heel veel tranen en een enorme zak met geld gekost aan advocaatkosten, mediatorkosten, gerechtskosten, kosten aan psychologen.
Mijn ex is hoogintelligent, maar gelukkig impulsief. Hij maakte fouten. Ik had op mijn beurt het geluk dat er een medewerker van de Raad het beeld herkende (mede dankzij een aantal bizarre acties van mijn ex, ook naar de Raad toe), en ook de gedragsdeskundige zich -uiteindelijk- aan de hand van feiten liet overtuigen. Ook de mediator zag het (direct, godzijdank). Maar bovenal: ik had een advocaat die stond als een rots in de branding, en me beschermde, ook tegen mezelf als ik door de druk die uitgeoefend wordt, dreigde te bezwijken. Godzijdank had mijn ex bij ons uit elkaar gaan geen gezag…
Ik wist dat ik diagnoses moest vermijden, maar telkens weer op de feiten moest wijzen. Heb brutaalweg de vraag gesteld wanneer en reeks ‘incidenten’ volgens de betrokken instanties dan wél een ‘patroon’ zijn. Heb na geweldsescalaties bij de omgang-op-proef mijn poot stijf gehouden. Heb het dossier opgevraagd, gesprekken opgenomen, mijn advocaat meegenomen – het personeelsverloop samen met beroerde documentatie in het dossier én volstrekt ontoereikende informatieoverdracht tussen dat als maar wisselende personeel, maakte het raadsonderzoek een speeltuin voor mijn manipulatieve ex. Ik heb gedreigd met het tuchtrecht. Ik groeide in mijn zelfbewustzijn en zelfvertrouwen wat betreft mijn positie gezaghebbende ouder – en werd me er ook steeds meer bewust van dat de instanties, hoe machtig ook, slechts adviseurs zijn, maar niet de beslissingen nemen. Dat dat de gezaghebbende ouder doet. Ik dus NEE kon zeggen.
Ik heb een goed netwerk, had bijtijds de juiste hulpverlening, ben intelligent, kan me een advocaat veroorloven, wist, met hulp, de wegen naar de juiste (literatuur-)bronnen en de juiste hulptroepen te vinden. Ik ben er van overtuigd dat als ook maar één van die factoren ontbroken had, ik door het systeem vermalen zou zijn. En het verdrietige is, mijn advocaat, die veel meer van dit soort zaken heeft, en heeft gedaan, bevestigt dat dat is wat er gebeurt: het meerendeel gaat ten onder, komt terecht in een situatie waarin de ouder zelf, maar zeker ook de kinderen, in een hel terecht komen. En zo wordt de intergenerationele geweldsoverdracht wéér niet onderbroken. Het is zo intens, zo verschrikkelijk intens verdrietig…
Samen kunnen we meer.
Wanneer je op de website van het ministerie van volksgezondheid (onderdeel huiselijk geweld) de zoekterm Narcisme invoert krijg ik als reactie ‘geen resultaten gevonden!’
Er moet dus nog veel actie worden ondernomen om dit op de kaart te krijgen.
Pff het is zo heftig. Hier in Nederland wordt niet verder gekeken niet door de en rechter en niet door hulpinstanties. Ben je gezaghebbende ouder kun je je kind eeuwig door blijven mishandelen tot er niks meer van ze over is. Ze werden geslagen en nee niet tik op de billen, geslagen van de trap geduwd ik werd geslagen en heb ik eindelijk moed genoeg om weg te gaan zelfs daarna wordt ik opgezocht en geslagen. Zelfs bewijzen ervoor doormiddel van filmpjes en foto’s dat het op dat moment gebeurd kinderen die opeens weer gaan bedplassen van angst na hun vader te moeten. En wat zegt de rechter? Ja zo zal vader dat niet bedoeld hebben we gaan gewoon opnieuw beginnnen. Moeder werkt u aan u angstgevoelens voor vader of ja stop die maar weg en breng de kinderen maar weer na vader. Zelfs na alweer mishandeling moet het gewoon door blijven gaan want ja hij is ouder met gezag.
Ik ben nog blij dat ze niet sexueel misbruikt zijn geworden, maar zelfs daarover krijg ik te horen ook deze kinderen moeten als ouder gezag heeft gewoon blijven gaan. Ik heb inmiddels de hoop opgegeven mijn kids weten dat ze bij mij veilig zijn, maar zodra ze er weer heen moeten vrees ik soms serieus voor hun leven. En ja de hulpverleners zeggen: het is een gezaghebbende ouder. Geloof me maar zelfs dit aanvechten zal niet helpen. Zoals ik al eerder zei ik heb alle hoop opgegeven.
dit had ik zelf geschreven kunnen hebben. zo duidelijk hoe het eraan toe gaat, we zitten er midden in helaas…😔
heftig.
ik ben er nu in ,man heeft mij zwart gemaakt tegen mijn familie en ik ben de leugenaar
mij een junk genoemd ,dreigen met de voogdij.
ik houd nu mijn gemak en plan mijn ontsnapping, maar zo bang voor de kinderen en het idee dat de leugens worden geloofd…