Dit is een gastcolumn van Maria
Al een aantal malen stuitte ik na een zoektocht op internet op verhalen over narcisme. Ik ben een vrouw van 66 jaar, en pas sinds drie en een half jaar weet ik van het bestaan ervan. Ik zal proberen beknopt weer te geven wat er is gebeurd, hoewel dat praktisch onmogelijk is.
Tijdens mijn jeugd werd mij al het idee gegeven dat ik een moeilijk en nieuwsgierig kind was, een nagel aan haar doodskist aldus mijn moeder. Ook voor mijn drie broers gold deze typering, voor mijn zus in mindere mate.
Het mooiste verjaardagskado voor mijn moeder zou zijn dat wij kinderen een dag lang onze kop dicht hielden, haar mooiste dag de dag na de vakantie als wij allemaal weer op sodemieterden naar school.
Mijn vader, die vlakbij werkte als boekhouder, deed tussen de middag een dutje, bij elk geluid van ons werd hij boos. Hij hield veel van mijn moeder, maar kon niet goed tegen haar op.
Om mijn moeder maar zoveel mogelijk ter wille te zijn deed ik als kind onder de middag zo stil mogelijk de afwas, vechtend voor een complimentje. Mijn moeder gaf mij het gevoel totaal onbelangrijk te zijn. Mijn ogen waren blauw, terwijl zij zo graag een kind met bruine ogen wilde, dat er ook kwam in de vorm van mijn jongste zus, de lieveling van mijn moeder, nog steeds trouwens.
Mijn kinderlijke nieuwsgierigheid werd door haar betiteld als: ‘nieuwsgierig aagje, die meid haalt het bloed onder je nagels vandaan. Trek niet zo”n gezicht, straks slaat de klok en blijft je gezicht zo staan’. Als ik me blij voelde zei mijn moeder: ‘er zal wel een rare scheet na komen’.
Toen ik een jaar of 9 was trapte ik tijdens het springen in glas, mijn moeder wilde het er perse zelf uitpeuteren met een pincet en ik moest niet zo kleinzerig doen. Het glas was er nog niet helemaal uit bleek later, maar ik moest er van haar toch op lopen. De dag erna ging ik achterop de fiets bij mijn vriendinnetje naar de dokter om de rest eruit te laten halen omdat ik op school niet kon lopen.
Wij vijf kinderen sliepen op de bovenverdieping, mijn vader en moeder lieten ons gewoon alleen als ze naar vrienden gingen. Dan wisten mijn zus en ik al, gezien de make-up en het geurtje van mijn moeder, dat ze weggingen, al bezwoer mijn moeder van niet, maar we hoorden toch duidelijk de deur op slot draaien en waren doodsbang.
Regelmatig stond mijn moeder klaar met de pantoffel om me flink op mijn donder te geven, want zo zei ze: ‘ik sla mijn handen niet stuk op jullie’. Mijn vader deed niks om ons te beschermen en kon niet tegen haar op.
Mijn kleding was de smaak van mijn moeder, als zij iets kocht en ik vond het niet mooi was ik ondankbaar, dus dan koos ik maar eieren voor mijn geld en droeg bijvoorbeeld een lelijke cameljas. Een pony in mijn haar mocht niet, mijn voorhoofd was te laag, volgens haar. Ik mocht niet naar de middelbare school waar mijn vriendin heenging, maar moest met drie jongens uit het dorp kilometers fietsen naar een andere school zonder busverbinding.
Als ik me ziek voelde, mogelijk schoolziek want ik vond het een vreselijke school, gaf ze me een duw op de fiets en zei dat als het niet ging ik maar weer naar huis terug moest fietsen.
Toch haalde ik jaren later mijn ulo diploma, maar dat was volgens mijn moeder omdat mijn vader de examencommissie een brief had gestuurd met het verzoek mij te laten slagen. Ik had namelijk de week ervoor in het ziekenhuis gelegen met een blindedarmontsteking.
Ik kreeg een vriend, mijn moeder heeft altijd haar best gedaan om mij te betrappen op eventuele seksueel getinte bezigheden.
Zat ik met mijn vriend op de bank dan sloop ze haar bed uit, zonder enig geluid om vervolgens snel de slaapkamerdeur open te doen (ze sliepen beneden) en mij te betrappen op handelingen die alleen hoeren doen (ze noemde dan de naam van een 15 jarig meisje uit de buurt die zwanger was geworden, overigens van de man waar ze nu nog steeds mee getrouwd is) .
Mijn moeder lag in het ziekenhuis na een brommerongeluk en ik (16 jaar) werd verondersteld te zorgen voor het gezin. We hadden boven geen wc, er stond een pispot boven waar mijn drie broers volop in plasten, totdat hij haast overliep. Ik ging de pot toen maar legen en viel van de trap ermee, ik zat onder de pis en vanaf boven stonden mijn broers te lachen. Op een verjaardagsfeestje van de familie wordt het nog wel eens gememoreerd als iets bijzonder grappigs.
Op mijn 20e was ik zwanger van mijn vriend, ik durfde het haast niet te vertellen aan haar, maar het moest, hoewel ik toen nog liever dood was.
“Stomme hond!” zo luidde haar reactie.
Toen ik na mijn scheiding een huurhuis kreeg toegewezen zei mijn moeder dat dat kwam omdat ze een of andere wethouder in haar kont had laten knijpen. Dan is dat toch altijd ergens goed voor, zo luidde haar mening.
Er zijn nog zoveel nare dingen gebeurd, ik kan er wel een boek over schrijven.
Inmiddels heb ik gebroken met de hele familie. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen, als ik dit alleen al typ lopen de tranen me over de wangen. Ik word wel heel verdrietig van mijn besluit, maar ik kon niet anders meer. Ik ben onlangs met de ambulance naar het ziekenhuis geraakt, vreselijke pijn onder mijn rechterborst: niks te vinden, gelukkig maar. Stress gerelateerd denk ik, want ik ben verder gezond.
Ik heb wel een lieve man, hij is vreselijk ziek geweest. We zijn al haast 25 jaar getrouwd en zielsgelukkig met elkaar, hoewel mijn familie het niet zo op hem heeft omdat hij niet drinkt. Hij is goud- en goud eerlijk, was altijd als een vader voor mijn zoon, die inmiddels ons van allerlei dingen beschuldigd die we niet hebben gedaan, en daarom alle contact met ons al drie jaar geleden heeft verbroken. Mijn familie heeft hem liefdevol weer in de armen gesloten, mijn zus heeft ons ook van allerlei lelijke dingen beschuldigd, die we niet hebben gedaan. Mijn moeder is van verdeel en heers toepassen.
Nu ik niet meer naar haar toe ben gegaan huilt ze krokodillentranen. Mijn broer kwam verhaal halen hier en beticht mij er nu van dat hij twijfelt aan mijn waarneming, met andere woorden dat ik geestelijk niet in orde ben. Aan die van hemzelf twijfelt hij helemaal niet, zei hij. Hoewel mijn man volgens hem wel ok is..… Hij vroeg mijn man ook wat hij van mijn gedrag vond, het antwoord van hem was: ‘ik sta 100 procent achter mijn vrouw’.
Uitpraten met mijn moeder, zoals zij willen (ik moet erheen volgens hun), heeft geen zin. Dat hebben we al eerder geprobeerd en dat heeft alleen maar verdraaiing van de feiten opgeleverd. We hebben altijd alles voor mijn moeder gedaan, maar toen mijn vader op sterven lag kwam het niet in haar op om bij hem te gaan zitten, ik moest haar zeggen dat ze dat moest doen.
Ik en mijn man worden nu als paria’s beschouwd, niemand groet ons nog of komt op bezoek. Ze zijn doof voor al onze argumenten en staan niet open voor ons verhaal. Ik wil me niet meer verdedigen, het kost me teveel energie. Had ik maar tien jaar geleden met ze gebroken, maar dat kan ik niet meer terugdraaien.
Sinds het overlijden van mijn vader is de beer los bij mijn moeder. Er wordt veel gedronken tot laat in de avond, en maar roddelen over degenen die er niet bij zijn.
Inmiddels ben ik al jaren bij een goede psycholoog, want ik twijfel nog vaak aan mezelf, en ben doodsbang van zowel mijn moeder als mijn verdere familie. De boeken van Iris Koops liggen dagelijks op de eettafel of binnen handbereik. Elke keer lees ik hier weer in. Wat er gebeurt als je bent opgegroeid met een narcistische ouder, dat je vaak slechts een afvalbak bent waar zonder limiet in geloosd kan worden.
Ook de kwaadheid komt nu bij mij boven. Maar dankzij deze boeken, een must om te lezen voor een ieder die ermee te maken heeft, klim ik langzaam uit het dal. Ik las een omschrijving in een ander boek, ‘De zondebok’, over wagons waarvan er eentje de andere kant opgaat zodat alles in het honderd loopt. Ook dat is een geweldig boek, ik pak het vaak op om mezelf te sterken.
Bedankt dat ik dit verhaal mocht delen en sterkte allemaal.
Dank je wel voor het delen van je verhaal. En wat gebeurd is lijkt inderdaad bijna niet na te vertellen, het lijkt voor een buitenstaander of je alleen maar klaagt over de ander en wrokkig blijft.
Het is niet uit te leggen hoe zo’n narcistisch, destructieve relatie werkt als sluipmoordenaar, hoe je langzaam onderuit wordt gehaald. Dat er woedt genanipulwerd en er altohd een verborgen agenda is. En jij met alle goede bedoelingen het veel te lang volhoudt.
De weg er uit is lang en lastig heb ik ondervonden, en het heeft me veel gekost en ook heel veel opgeleverd.
Je kent je kracht, uithoudingsvermogen,, trouw blijven aan jezelf, vertrouwen in je eigen waarde, kracht, intuitie en in de mensen die je bij staan.
Blijf bij jezelf, geen discussies, laat je niet meer manipuleren.
Heel veel sterkte 🍀
Anny, dank voor je reactie. Ik kan me voorstellen dat het wrokkig klinkt, en als ik het zelf nog eens lees lijkt het ook wel een klaagzang. Maar gelukkig ben ik geen sombere vrouw geworden, het heeft wel heel veel met me gedaan. En het is voor mij zo helend om te lezen dat ik niet de enige ben die zo behandeld werd. Met dank aan Iris Koops die zoveel mensen helpt met haar meer dan geweldige boeken. Nogmaals dank voor je reactie, groet, Maria
Je hebt geen zeggenschap over in welk nest je ter wereld komt. Geen zeggenschap over wie je ouders zijn of verdere familie. Veel mensen geloven leugens, hoeven ze zelf niet na te denken. Velen zijn ook laf en durven zich niet uit te spreken, bang ook verstoten te worden.
Jij…jij bent niet laf, ook niet omdat je zwijgt. Anderen overtuigen dat het anders is, heeft zelden zin! Zelfs je eigen kind niet, die liever een valse familie heeft dan zijn eigen ouders.
Heel verdrietig, weet er alles van. Een kind heb je slechts te leen. Ze worden van Zichzelf en dat kun je soms niet leuk vinden, dat is soms de hardheid in het leven!
Ook ik heb ze allemaal de rug toegekeerd, weggegaan en ben, tegen alles in, eindelijk wel gelukkig geworden. Niet alleen mijn eigen beste vriend geworden, maar ook zeer ZelfBewust wetend dat ik een zo goed mogelijk mens was en nog steeds ben en, kennelijk dat eindelijk uitstralend, ook dé grote liefde van mijn leven ontmoet! Hij is 69, ik 64.
Je hebt een heel fijne man! Samen je eigen vrienden maken en niet alleen van elkaar houden, ook van jeZelf! Het Leven is niet alleen maar mooi helaas. De grote kunst is tussen alle kuilen door laverend, ook te genieten van mooie (voor)uitzichten. Dat gaat jullie best lukken!!
Veel liefs!
Zonnetje
Dankjewel voor je positieve reactie! Ik wens jullie samen alle goeds! Met een warme groet, Maria
Dank voor je dappere verhaal. Wat een ellende heb je meegemaakt met deze destructieve mensen. Gelukkig ben jij dat niet! Maar wat een nasleep heeft dat toch. Ik ben 50 en ik baal ook regelmatig dat ik niet al op mn 20ste met ze gebroken heb. Had de maatschappij veel geld bespaard. Aan de andere kant zijn de mishandelden van deze gestoorden dan wel weer goed voor de economie. Ik ben blij dat je een normale, lieve man hebt getroffen. Heel veel sterkte! Ik ga het boek dat je schreef ook lezen. Dank
“Aan de andere kant zijn de mishandelden van deze gestoorden dan wel weer goed voor de economie.” 😂😂😂
Moest lachen vanwege deze zwarte humor!!
Jouw verhaal met zo’n moeder, is herkenbaar voor mij, Maria (zie de blog), ik ben er stil van. Het helpt om extra vastberaden te willen herstellen. Het is zo fijn dat we niet alleen zijn, iets wat ik zo heb geloofd en diep van binnen soms nog wel. De liefde en het herstel komt, ook naar jou.
Gerrit, dank voor je reactie, het bied hoop! Met een warme groet van Maria
Een zeer aangrijpend verhaal. Het mijne is veel subtieler. Mijn autisme lag niet goed bij mijn familie, evenals hen er vervolgens op aanspreken dat ik ze middels mijn autisme teleurgesteld had in hun verwachtingen. Ook bij mij duurde het erg lang voordat ik hier geheel achter was. Zonder een uiterlijk zichtbaar probleem werd de zaak aan een onmogelijke opstelling van mijn kant geweten en ging het er met derden doorgaans over hoe ik mij anders zou moeten opstellen om wel met mijn familie door één deur te kunnen. Dit terwijl mijn familie niet wilde omgaan met mijn hersentraagheid met ook als gevolg mijn dieper zoeken naar oplossingen. Daar hadden mijn ouders als toen ik een jaar of vijf was het land aan, want dat was niet conventioneel bij de positiebekleders waarbij zij in de smaak wilden vallen. Uiterlijk moest alles altijd pais en vré lijken en met mijn autisme voldeed ik per definitie niet aan dat beeld, dus dat was in hun ogen het probleem. Mijn ouders leven niet meer maar omstanders nemen dan als vanzelf de probleemstelling over en eren mijn ouders wel, zoals voorgeschreven in de Bijbel, als ware helden. Ofwel mijn familie zit in de goede bubbel en ik in de foute en dus moet, om in evangelische termen te spreken, de duivel worden uitgedreven. Zelf zijn ze anti-kerk maar des te strenger in de leer, ook al noemen zij zichzelf liberaal en pleitbezorger van keuzevrijheid en ben ik in feite niet flexibel genoeg omdat ik geestelijk niet wendbaar ben vanwege autisme met als hoofkenmerk hersentraagheid.
Dank voor je reactie Willem, ook jouw verhaal zal voor veel mensen herkenbaar zijn! Sterkte en een lieve groet van Maria
Dank Suza voor je reactie. Maar ik heb geen boek geschreven, dit voordat je ernaar op zoek gaat en het niet kunt vinden… Wat zijn er toch veel overeenkomsten bij veel mensen!
Warme groet, Maria
Dank je voor je verhaal. Heel herkenbaar. Hoe anders had jouw moeder het voor jou kunnen doen! Gelukkig weet je wat voor jou waar is en goed. Dat volgen brengt je, ook als je twijfelt, steeds weer terug bij jezelf. En daar gaat het om! Veel goeds toegewenst.
Dankjewel Marieke, ik heb veel troost gevonden in de boeken van Iris. Zoveel herkenbaarheid, en er kan wat mij betreft niet genoeg over bekend worden. Levens worden geruïneerd door het omgaan met een narcistisch persoon. Warme groet van mij
Lieve Maria,
Ik las veel hetkenning in je trieste verhaal.
Ik wens u veel sterkte en troost toe met het verder verwerken van u jeugdtrauma’s. Ik ben zelf nu 5 jaar bezig en het einde is in zicht. Vergeet nooit dat je waardevol bent. Veel liefs en sterkte <3
Dankjewel voor je reactie. Fijn te weten niet alleen te staan! Groetjes, Maria
Ongelooflijk herkenbaar Maria, vooral nadat je gebroken hebt met je familie. Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Inmiddels 4 jaar geen contact met mijn moeder en hierdoor ook niet met de rest van de familie, want iedereen trekt partij voor haar. Helaas ook mijn kinderen, die geloven ook alle leugens die rondbazuint worden door haar en mijn ex man (overigens óók een narcist) Praten werkt niet, want ze weten de boel altijd wel weer goed in hun voordeel te draaien, zonde van je energie. Gelukkig heb jij net als ik een fijne, eerlijke, warme en empathische man naast je staan. Dat moet je toch vast en zeker sterker doen voelen. ik heb ook enkele jaren psychotherapie achter de rug, heb lang gedacht dat ik de gek was. Gelukkig niet en bevalt het “normale” leven mij uitstekend. Inmiddels ben ik al een aardig eindje weg in mijn herstel en wil jou een hart onder de riem steken en zeggen dat het allemaal beter zal worden. Blijf in jezelf geloven, verzamel positieve mensen om je heen, ga de dingen doen die jíj leuk vindt, leef je eigen leven en probeer te genieten van alle kleine dingen om je heen. Sinds jaren ervaar ik geen drama om me heen, geen negativiteit en geen afgunst. Het voelt zo ongelooflijk heerlijk en eindelijk gaat het mij nu pas écht goed voor de wind, op alle vlakken trouwens. Ik gun het jou ook zo en alle andere overlevers van narcistisch misbruik (noem het liever geen slachtoffer, klinkt zo negatief) Een warme knuffel voor jou, dat verdien je en respect, heel veel respect dat je ook voor jezelf gekozen en hierdoor nu eindelijk ook voor je eigen geluk gekozen hebt. Sterkte iedereen,…er is zeker licht aan de horizon !
Dankjewel Tine voor je positieve reactie. Soms bekruipt me nog twijfel, en de ene dag gaat het beter dan de andere. Geduld is een schone zaak in dit geval, maar gelukkig beluister ik uit de reacties op mijn blog dat het beter zal gaan, dat geeft weer kracht. Liefs van Maria
Beste Tine en alle andere ‘collega’s’,
Vooral de woorden als negativiteit en afgunst zijn zo herkenbaar. Geen enkele herinnering aan een compliment, nooit een arm op de schouder en nooit positief. Ik ben momenteel erg aan het worstelen, ben (weer) bij een psycholoog en besef me eigenlijk pas heel kort dat ik opgevoed ben door een narcistische moeder. Mijn ouders zijn nog bij elkaar en mijn vader is serieus gegijzeld in het huwelijk. Zij zijn 55 jaar getrouwd en mijn vader wil, maar durft de stap om te scheiden niet meer nemen. Ik kan het inmiddels niet meer aanzien dat ze hem zo mishandelt. Dat heeft ze met ons (mijn 2 zussen en mij) al heel ons leven gedaan maar nu is mijn vader de ‘sjors’. Hij is door gezondheidsproblemen wat zwakker en niet meer tegen haar opgewassen.
Ik zou het contact met mijn moeder willen verbreken maar ben bang dat het mijn vaders dood wordt. Vind het zo’n moeilijke beslissing.
Jullie hebben vast allemaal met hetzelfde (schuld)gevoel gezeten, dus misschien hebben jullie tips.
Bedankt vast!
Daniëlle
Hoi Daniëlle, ik begrijp je worsteling. Mijn moeder heeft mijn vader letterlijk dood”gepest” Hij is 14 jaar geleden overleden aan blaaskanker en mijn moeder heeft destijds ervoor gezorgd dat mijn vader totaal afhankelijk van hem werd en niet zonder haar kon. Op het moment dat hij terminaal was, nam ze zoveel mogelijk de benen en ben ik de enige geweest die op een matrasje naast hem lag ‘s nachts en zijn onrust probeerde te temperen als hij (door de morfine) om mijn moeder riep. Mijn narcistische broer ontrok zich ook aan alle verantwoordelijkheden en kwam alle zorg op mij neer……….niet erg want ik hield zielsveel van mijn vader en uit liefde had ik álles voor hem over. Ook na zijn overlijden kwam alles op mij neer, want mijn moeder kon het allemaal niet aan. Haar verdriet was immers duizendmaal erger en ik moest maar niet zeuren. Na zijn overlijden verergerde haar gedrag, vooral naar mij toe. Ze had immers geen man meer naast haar die haar nog enigszins kon sussen. Haar narcistische aard kwam steeds meer aan de oppervlakte en had ze heel duidelijk haar pijlen gericht op mij. haar opmerking van: JIj had in die kist moeten liggen ipv je vader” kwam dan ook héél hard binnen bij me. Dankzij mijn huidige man zijn mijn ogen open gegaan, maar heeft het zeker nog een aantal jaartjes geduurd voordat ik écht kon breken met haar. Ik kreeg op dat moment begeleiding van een psycholoog die mij adviseerde met haar te breken tijdens een narcistische woede aanval van haar en dat heb ik ook gedaan. Ze adviseerde om niet met haar in discussie te gaan en enkel weg te lopen en te zeggen: “Dat je het niet langer meer accepteert dat ze je zo behandelt en geen contact meer met haar wilt”.
Ik begrijp je dilemma Daniëlle, zeker als je vader helemaal in haar macht is dan kun je weinig doen. Persoonlijk zou ik niet weten wat ik gedaan zou hebben als mijn vader nog leefde en ik denk dat ik niet had gebroken en toch mijn moeder op gepaste afstand had gehouden. Wel zou ik proberen wat meer quality time met mijn vader te hebben, Zo liet mijn vader altijd zijn haar door mij knippen (ooit een knipcursus gevolgd) en door niemand anders. Aangezien we dezelfde humor hebben hadden we ff ouderwets lol.
Het is moeilijk om deze keus te moeten maken Daniëlle en eigenlijk kun je het geen keus noemen. Het is zelfbehoud en nogmaals ik kan niet anders zeggen dat ik blij ben met de breuk en de liefde voor mijn vader houdt me op de been. Ik wéét dat hij als enige wél van me gehouden heeft en die gedachte zorgt ervoor dat ik de moeilijke dagen door kom. Sterkte Daniëlle bij welke beslissing je ook mag nemen. Liefs Tine
Dank je Tine. Een goede oplossing denk ik, om tijdens een aanval de knoop door te hakken en me niet langer te laten krenken. Hopelijk ‘durft’ mijn vader tegen die tijd dan nog wel af en toe bij mij aan te komen.
Ik vind het overigens heel fijn om, ondanks dat ik me geen slachtoffer wil noemen, verhalen te kunnen lezen van lotgenoten. (zo mogen we ons denk ik wel noemen namelijk). Het blijft best moeilijk om het met vriendinnen te bespreken. Bij mijn man kan ik wel terecht, hij kent haar immers ook 😉
Nogmaals bedankt!
Lieve Maria,
Je verhaal riekt naar een psychotische ouder met narcistische trekken, nog erger. Niet ter verdediging, maar in die tijd konden ouders (mensen), toch ook geen Normale Woorden bedenken om zich uit te drukken. Mijn vader die dol op me was, maar geen liefde had gekend van zijn autoritaire (wrs) narcistische vader (oma was gedwee en lief) noemde me: Lekker loeder, je bent de eerste en de oudste en ik had nog geen goed patroon, Als M. Onder de douche staat wordt ze nooit nat vanwege die grote neus, als er in mijn puberteit vriendjes van school kwamen zei hij : je niet Gerard, Peter is net weg, heb je niets me meegenomen, Peter nam druiven mee (er was geen Peter geweest en ik was 13/14), of Frank heb je nog geen splitsers in je handen , hoezo mijnheer vroeg Frank dan? Heb je dan nog niet die houten knieën van M.
En zo kan ik ook doorgaan. Iedereen dacht dat het humor was, maar het was vreselijk. Later waren er wel eens huwelijkskandidaten die mijn hand officieel kwamen vragen. Mijn vader nam de jongeman dan apart en vertelde wat een vreselijk moeilijke vrouw ik was. WEG was hij dan, niet een keer meerdere keren. Nadat mijn moeder door ernstig drankgebruik met hersenbloedingen in een verzorg- en later gesloten verpleegtehuis is gekomen. Ze kon niet meer lachen, rookte en dronk niet meer. Pa had op advertentie : danspartner gevraagd, gereageerd. Scheiding van mijn moeder. Bijna 20 jaar jongere vrouw die overal bij mijn vader controle uitoefende.
Mijn vader de charmante Tarzan, de Charlton Heston, die operette en opera zong voor mooie vrouwen, verwerd onder zijn 2e vrouw een angstig schoothondje, volledig afgeschermd van zijn familie. Hij werd wel militair begraven! In mijn ogen als schoothond in een overdadige kist, mijn vader de zuinige. Het door hem gekochte huis stond op haar naam. Er bleef voor ons kinderen een luttel bedrag over, plus de “troep” uit zijn vorig huwelijk. Bankrekening leeg. Geen inzage door ons, we konden de begrafenisrekening krijgen rond euro 18.000. Ik denk dat mijn vader met narcistische vrouw te maken had. Dat inzicht kreeg ik pas nadat in zelf in zo n situatie ben beland. Nu ruik ik narcisten op een kilometer afstand en laat ze daar.
Binnen 4 maanden had mevrouw een nieuwe kandidaat. Narcist? Vast wel. Maar ik ben er nog steeds niet uit of mijn vader het was. Al mijn vriendinnen waren blozend enthousiast van mijn vader. Wat was ik trots dat hij op Charlton Heston leek. Maar achteraf…
Mirjam
Jeetje Mirjam, wat doen ze hun kind(eren) toch aan hé, vreselijk! Maar:het kan zo donker niet zijn of het wordt weer licht. Sterkte en een lieve groet, Maria
Lieve Maria, hier nog een vrouw, 58 jaar, die er pas laat achter kwam in welke scene ze opgroeide en ze zich bevond. Ik heb ook met niemand van vroeger (kennissen, vrienden en familie) meer contact, terwijl ik een hele grote familie heb. Mijn vader komt uit een nest van 11 kinderen en mijn moeder van 10. Allemaal ooms en tantes van mij en daaruit neven en nichten geboren. Niemand die me ooit gevraagd heeft naar mijn kant van het verhaal. Ik ben daar lang kapot van geweest en heb ze zelfs opgezocht om erkenning te krijgen. Ook mij hebben de boeken van Iris enorm geholpen om die (h)erkenning en bevestiging te krijgen, maar ook boden ze me heel veel troost. Vooral de erkenning deed mij stappen vooruit gaan. Ik geloofde weer langzaamaan in mezelf. Daarvóór zat ik vaak rond te neuzen op het internet en las ik veel waardoor ik weer in verwarring kwam en terug bij af was. Wat Tine68 zegt vind ik heel goed geschreven: ‘Sinds jaren ervaar ik geen drama om me heen, geen negativiteit en geen afgunst’. Daar heb ik, nu achteraf gezien, ook aan moeten wennen. Dat was gewoon mijn wereld. Ik kende niet anders.
Liefs, M
Geen afgunst en drama, M, dat klinkt me als muziek in de oren! Dank voor je reactie, dat sterkt mij en vele anderen met mij! Lieve groet van Maria
In grote lijnen komt je verhaal overeen met mijn moeder.
Geloof me, je bent héél belangrijk voor haar, in de zin van: als jij niet meer in de pas loopt, dan stort het hele narcistische bolwerk in elkaar.
Dat mag natuurlijk niet gebeuren, vandaar de krokodillentranen en de missies van je broer. Hun welbevinden hangt van jouw inschikkelijkheid af.
Been there, done that.
Ik weet vaak ook nog steeds niet of ik thuis moet blijven als ik ziek ben. Of het wel erg genoeg is. Ziek zijn was iets heel moeilijks bij ons thuis. Mijn moeder geloofde me gewoon niet. Zo heb ik eens de hele school ondergekotst omdat ik van haar niet thuis mocht blijven vanwege misselijkheid. Kreeg ik ook nog van de juf op mijn kop: ‘dat je moeder je zo laat gaan!!’
Als ik gevallen was met rolschaatsen en een gat in mijn broek én knie had, keek mijn moeder alleen naar de broek. Er was geen troost voor de pijn die het deed. ‘Een knie heelt wel weer, een broek niet.’ Ja heel logisch allemaal he..
Ook seksualiteit was een dingetje zelfs toen ik al volwassen was..Ik moest me schamen, daar kwam het eigenlijk kort gezegd altijd op neer.
Als je het niet zelf mee hebt gemaakt geloof je het niet. De rest van ons gezin kon zich in de luwte van de kop van jut die ik was, redelijk stressvrij ontwikkelen. Maar die ogenschijnlijke kalmte bestond alleen bij de gratie van mijn opoffering, met huid en haar. Omdat ik dat sinds een aantal jaar pertinent weiger, hebben we geen contact meer, want de methodes en de woorden die ze gebruikten om mij weer in het gareel te krijgen werden steeds wreder, naarmate ik meer zelfvertrouwen ontwikkelde. Op een gegeven moment was het voor heel veel mensen om ons heen duidelijk dat ze verkeerd bezig waren. Ze zaten helemaal klem. Ik dacht toen dat het dan nu eindelijk zou gebeuren. Eindelijk zouden ze toe gaan geven wat ze gedaan hadden en sorry zeggen. Dat heb ik geweten. Het bizarre vernietigingsbeleid wat er tóen is ingezet om mij voor eens en voor altijd met de grond gelijk te maken, op een moment dat ik op mijn kwetsbaarst was, door een aantal recente zeer ingrijpende ervaringen in mijn leven, was zó meedogenloos en zó ziek, dat ik het wel op heb móeten geven. Het was objectief duidelijk dat ze zo vreselijk verkeerd bezig waren, dat het geen zin meer had om er tegen in te gaan.
Ik weet echter niet wat erger was, het opgeven van de hoop of het besef dat jouw gezin van herkomst totaal gestoord is.
Dankjewel Simone voor je reactie, jouw verhaal komt erg overeen met dat van mij inderdaad. Maar we laten ons er niet meer in terugtrekken hoor! Warme groet, Maria
Ohh, dit is allemaal zo herkenbaar.
Ben er zelf ook pas op latere leeftijd achtergekomen. Maar goed, sinds ik heb ontdekt waar het allemaal vandaan komt ben ik o.a boeken gaan lezen als
“Zal ik ooit genoeg/goed genoeg zijn” én “Voorbij het narcisme” en vooral van deze 2 heb ik veel geleerd. Wens jullie allemaal een goed herstel en verder een fijn en vooral gezond leven🌷
Dankjewel Els, ook voor de boekentip, ik ga daar zeker wat meer over lezen. Ook ik wens jou hetzelfde:een fijn en gezond leven! Groetjes, Maria
Ik heb ook zo. ‘n moeder. Maar 3 keer geprobeerd bij te leggen. Maar ik ben er hierna mee gestopt omdat ik alleen verwijten kreeg. Ik was een nagel in de doodskist en een vergissing bij de geboorte. Je moet je moeder vergeven, zeggen de kerkleden. 3 keer is scheepsrecht
Nou Marina, laat de kerkleden maar praten. Zalig zijn de onwetenden in dat geval. Ik ken net als jij het gevoel dat ons soort moeders ons kan geven. Laat ze maar, we moeten proberen ons eigen leven weer terug te krijgen. Want jij en ik zijn ook waardevol, en niemand mag ons meer wijsmaken dat wij niet deugen! Liefs en sterkte gewenst van Maria
Goedemorgen Maria,
Nou jij weet de mensen wel op te vrolijken hoor, wat een afschuwelijke jeugd heb jij er op zitten. En wat ongelofelijk knap dat je de moeilijke stap hebt gezet naar herstel en je eigenwaarde terug probeert te vinden. Ik weet zeker dat het jou gaat lukken om al deze gruwelijkheden achter je te laten al zal het nog veel tranen en verdriet geven.
Narcistische mensen zouden geen kinderen moeten kunnen krijgen, maar helaas werkt het niet zo. Een kind van een narcistische ouder word op de wereld gezet en is vanaf dag eén niet geliefd en moet het leven zelf maar uitzoeken, maar dat kan natuurlijk niet. Elk kind heeft een warme liefdevolle band met zijn ouders nodig om een volwaardig mens te worden, en daar heeft elk kind ook recht op! Lieve Maria, ik kan je alleen maar heel veel liefde toewensen en ik heb diep bewondering voor jou. Dat je deze moeilijke weg in bent geslagen, geeft al aan dat je aan het helen bent, het is niet makkelijk en gaat wel even duren ook, maar je komt uiteindelijk waar je wezen wilt. En met een lieve verstandige man aan jou kant heb je alle steun die je nodig hebt. Ga er voor en laat het negatieve zo veel mogelijk achter je, jou ex familie is jou familie niet meer en hoe zwaar ook, laat ze maar los. Je bent ze niets verplicht en niets verschuldigd, de kans om jou te steunen hebben ze voorbij laten gaan dus daar is niets positiefs meer van te verwachten. Misschien dat ze in de toekomst gaan begrijpen hoe het voor jou is geweest, maar ik zou er niet op gaan wachten. Je leven nu is te belangrijk om nog tijd te verspillen aan boze mensen om je heen. Loslaten, zeg het maar eens hardop tegen jezelf als je het moeilijk hebt, en denk aan dingen waar je blij van word, die zijn er genoeg als je er voor open staat. Nogmaals Maria, alle goeds voor jou en ook de mensen die reageren en het ook zwaar hebben(gehad) heel veel warmte en steun toegewenst. Jullie zijn allemaal overwinnaars met een zuiver geweten! Geniet van het leven, je kunt het zelf mooi maken! Alle liefs, Astrid
Dankjewel Astrid, mensen die het zo goed weten te verwoorden als jij zijn een troost voor velen die in een dergelijke situatie verkeren. Je kunt aan jouw reactie merken dat je zelf ook het een en ander hebt meegemaakt. Liefs van Maria
Het is natuurlijk een beetje verdrietig om je bericht te ‘liken’, maar dat doe ik omdat ik het dapper vind dat je dit onder woorden brengt. Veel sterkte!
Dankjewel Natasja, dank je voor het compliment! Warme groet van Maria
Hier nog iemand die de banden verbreekt met de (narcistische) familie. Ik ben begin zestiger jaren geboren en vanaf die tijd is er heel veel op mij, als één van de jongsten van de acht, afgereageerd. Met name door de oudsten van het gezin. Het heeft er toe geleid dat ik ook in een narcistische relatie ben terechtgekomen. Die relatie heb ik 4 jaar geleden beeindigd. Met ontzettend veel moeite heb ik dat kunnen verwerken alhoewel ik denk dat het nooit helemaal over zal gaan.
Het heeft me wel gedwongen om naar mezelf te kijken. Naar mijn eigen aandeel. Dat aandeel is mijn jeugd. Met een dominante vader en een passieve klaaglijke moeder. Een zwerm kinderen waarvan de oudsten hun frustraties botvierden op mij en (in iets mindere mate) mijn jongere broer. Vanaf heel klein ben ik mishandeld, mijn mening kapotgemaakt, vernederd, weggescholden en genegeerd. O ja, en door oudere broers afzonderlijk van elkaar beschoten met een luchtdrukwapen. Een rubberen bal werd in tweeen geknipt en één helft werd op mijn gezicht gedrukt zodat ik bijna stikte. Toen was ik nog jong denk ik. Met dat schieten een tiener. En verder kan ik er, zoals de meesten van jullie ook wel, boekdelen over schrijven.
Terwijl ik dit typ zit ik ontzettend te beven. Omdat ik ze verraad, ik me schaam, en omdat ik toch bang ben dat ik het overdrijf en het allemaal eigenlijk maar geintjes waren? Een feit is dat het nu de laatste jaren allemaal zo naar boven komt allemaal. Al die gebeurtenissen verdringen zich keer op keer in mijn hoofd om weer herbeleefd te worden. Ik zie het als helen, verwerken. En dat kost nou eenmaal tijd. Ik zie ze maar weinig tegenwoordig. Dat scheelt natuurlijk best.
Maar gisteravond hadden we na lange tijd weer eens een “gezellig” etentje. Het was in een wokrestaurant en ik was 10 minuten te laat door omstandigheden. Dat had ik ze in een berichtje laten weten. Toen ik binnenkwam hadden ze de eerste ronde van het eten er al op zitten en werd ik zo goed als niet gegroet. Het leken wel hyena’s die heel even grommend opkeken van hun prooi en weer direct verder vraten. Misschien lijkt dit allemaal niet zo erg, maar ik was ineens van vrolijk, naar volledig van de kaart. Ik voelde mij zo “er niet toe doen” en onwelkom. Zoals ik me mijn hele leven al voel. Ik heb mijn best gedaan om zo normaal mogelijk te doen de verdere avond zodat ze niets zouden merken (en zouden genieten, ja echt).
Ik heb vandaag zo’n beetje de hele dag gehuild van woede en onmacht. Maar dit was wél de druppel. Ik ben er helemaal klaar mee. Bijna onmogelijk, maar ik zet het wél door. Ze zullen me vast wel weer “zwak en eigenaardig” vinden. Maar ik moet hier echt uit. Want het gaat echt niet goed met me.
Zo herkenbaar dit G.B.! Vooral dat het ‘geintjes’ leken! Ze kunnen je nog beter een blauw oog slaan, dat is zichtbaar. Maar psychisch leed is onzichtbaar en eigenlijk veel en veel erger. Voor ons allen die geleden hebben onder narcisme gaat absoluut de zon weer schijnen. En uiteraard is er verdriet, maar dat is om hoe we behandeld zijn, en zo ten onr echte! Dank voor je reactie, warme groet van Maria
Lieve G.B. Wat geweldig goed dat je eindelijk hebt besloten dat het genoeg is geweest. Het verdriet, getreiter, en alle gruwelijkheden waar je in je leven mee te maken hebt gehad, het is genoeg geweest, schrijf je. Het zal niet meevallen maar het is te doen hoor. Hou het bij jezelf en ga recht vooruit de goede kant op. Je weet wel waar je blij van word en daar passen negatieve personen niet tussen. Niet te veel achterom kijken, dat levert je niets dan tranen op en je weet inmiddels wel dat je dan in die negatieve spiraal gaat zitten. Gun jezelf een beter leven met mooie mensen om je heen. Die zijn er echt wel hoor, je vind ze vanzelf op de nieuwe weg die je in slaat. Je hebt de eerste stap al gezet naar een fijner leven. Het zal je gezondheid en rust brengen en dat moet ook. Van een negatief leven raak je uitgeput en ziek, dat weet ik uit ervaring. Kies voor jezelf en laat een ander jou leven niet langer kapotmaken,Het is zo zonde van de jaren die je nog voor je hebt. Je bent sterker dan je denkt en dat ga je ervaren met elke dag dat je voor je eigen welzijn kiest! Jij bent de baas over je eigen leven hoor, en de keuze,s die je maakt. Leer nee zeggen en kom voor jezelf op, dat is even moeilijk in het begin maar het leert snel. Ik wens je veel blijheid en een gezonde toekomst. Astrid
Dank je wel Astrid. Door de narcistische relatie die ik 4 jaar geleden verbroken heb en met heel veel moeite enigszins heb verwerkt is dit naar de oppervlakte gekomen. Heel apart dat die relatie de trigger is geweest. Ik ben opgegroeid in een gezin waar maar weinig klopte. Voortdurend spanning was er. Geen veilige plek.
Excuses Maria, dit is jouw column.
Geeft niks G. B., de reacties bieden steun! Groetjes, Maria
Lieve Maria,
Wat ben ik blij om te ervaren dat ik niet de enige ben!!! Ik ben voor mijn tiende gestopt met voelen omdat ik het sarren, beledigen, manipuleren, straffen, afnemen van leuke dingen en schuldgevoel aanpraten niet meer aan kon. Daarna heb ik ruim 25 jaar lang overleefd, van de ene depressie tot de andere depressie en van de ene angstaanval tot de andere. Ik probeerde een normaal leven op te bouwen en ben ook getrouwd (twee lieve kinderen) maar diep van binnen had ik een doemgevoel dat het niet goed met me kon aflopen.
Uiteindelijk liep ook mijn huwelijk stuk en op mijn 35e werd ik, aan het eind van mijn latijn en na een aantal zelfmoordpogingen, full-time opgenomen. Pas tijdens deze opname voelde ik voor het eerst in mijn leven wat steun is!! Ik heb direct met mijn ouders gebroken. Na vijftien maanden verliet ik de kliniek en ik heb mezelf daarna (zonder verdere begeleiding) helemaal opnieuw moeten ‘uitvinden’ want ik was emotioneel een kind van 10 en had totaal geen sociale vaardigheden.
Vier jaar nadat ik was ontslagen volgde een ongelofelijk heftige inwendige strijd waarbij ik instinctief voelde dat het tussen mij en mijn moeder ging. Na een periode van herbelevingen koos ik voor mezelf. Ik was in die periode soms uitzinnig van kwaadheid en heb heel wat afgeschreeuwd in de duinen waarna ik vervolgens onbedaarlijk kon huilden over alle mislukkingen in mijn leven. Ik heb mijn moeder uiteindelijk op een zondagochtend vroeg symbolisch begraven in de duinen. Het bleek dat ik daarna van mijn woede af was en ik ben daarna nooit meer depressief geweest.
Op mijn 45e ontmoette ik mijn huidige vrouw en daar heb ik een fijne relatie mee, natuurlijk met wat ups en downs want ik was nog lang niet uitgeleerd. Met mijn kinderen en de kinderen van mijn vrouw heb ik ook een goed contact. En zelfs met mijn ex-vrouw.
Ik ben al vijf keer opa en daar geniet ik met volle teugen van. Ook mijn werk pakte ik goed op en ik heb daarnaast veel warme sociale contacten.
Toen ik 47 was voelde ik me sterk genoeg om weer contact met mijn ouders te zoeken. Mijn oudste broer (een schat!) had al eerder gevraagd of dat kon, voornamelijk omdat hij me miste bij feestjes. Maar telkens werd ik heel onrustig alleen al bij het idee om ze weer te zien. Uiteindelijk voelde ik dat ik het wel aan zou kunnen. Dat mijn moeder nooit zal veranderen bleek toen ik haar opbelde. Toen ik zei wie ik was zei ze: ‘Lex, ik ken geen Lex’. Ik liet me daardoor echter niet uit het veld slaan en heb het contact weer hersteld maar wel helemaal op mijn voorwaarden! Ik heb daarna eigenlijk geen last meer van mijn moeder gehad. Ze gooide wel balletjes op over vroeger, maar ik zei altijd duidelijk dat ik daar niet over wilde praten.
Alles ging goed en ik genoot van mijn leven tot dit jaar (ik ben nu 61) mijn ouders vlak na elkaar stierven en ik een burn-out kreeg die gepaard ging met verschrikkelijke angsten. Ik was even bang dat al mijn vechten voor niets was geweest maar later besefte ik dat ik nog altijd weg was blijven gelopen voor ‘de leegte’ die was ontstaan doordat ik als kind was gestopt met voelen. En ik besefte ook dat ik nog steeds twee mechanismes had om die leegte te vullen: hard werken en het koesteren van een onbereikbare (dus platonische) liefde naast mijn vrouw. Ik besloot dat het tijd was om deze mechanismes af te zweren en om de leegte onder ogen te zien. Dat was verschrikkelijk eng maar ik bleek het aan te kunnen (dat is inmiddels mijn ervaring: iets komt alleen maar naar boven als je het aankan). En na een paar maanden begon ik uiteindelijk de ontzettende (bijna ondragelijke) pijn van het verdriet van vroeger te voelen. De pijn die ik als kind niet aankon. Het verdriet was zo zwaar dat ik ineens heel goed begreep dat ik dat als kind (en ook nog zonder enige steun) niet kon beleven.
Ik heb alles nu wel zo’n beetje doorleeft (hoewel ik net weer flink zat te huilen; het verdriet is nog lang niet over) en pas een paar dagen geleden!!!! heb ik toevallig via een krantenartikel gelezen over Narcisme. Wat een herkenning!!! Alles wat ik lees voelt alsof het over mij gaat en, zoals ik aan het begin zei, wat geeft het me een goed gevoel om te weten dat ik niet alleen sta.
Ik wens iedere prachtige zoon of dochter van een narcistische ouder het allerbeste toe en wil iedereen laten weten dat jullie het waard zijn om van te houden! Ik hoop dat we allemaal uiteindelijk de narcistische hel helemaal achter ons kunnen laten.
Lex
Hallo Lex, wat je vertelt over dat verdriet is zo herkenbaar! Dat je de ene dag denkt:ik voel weer een sprankje geluk, terwijl de andere dag de huilbuien de overhand hebben. Dat getreiter, vreselijk om te lezen, laat staan hoe het is om dat te voelen! Ik, Maria, wens jou veel sterkte en een toekomstig mooi en gelukkig leven! Groetjes van Maria