Dit is een gastcolumn van Luca
Het was halverwege 2017 en ik keek de film ‘3096 days’. Deze film raakte mij enorm, dagenlang was ik helemaal van mijn stuk, maar ik kon niet begrijpen waarom. Ik was te overgevoelig besloot ik toen. Ik kon gewoon nergens tegen en het ís ook een aangrijpende film. Dat ik ‘gewoon overgevoelig’ ben is inmiddels zo vaak tegen mij gezegd door mijn pa, maar ook door mijn moeder én mijn ex, dat ik dit ben gaan geloven. De boeken van Astrid Holleeder en de controversiële docu over Michael Jackson hebben mij later opnieuw ontzettend wakker geschud. Zoveel herkenning ineens. Ook dacht ik dat het voor mij geschreven was toen ik ‘Helen van sexueel misbruik’ las van Ivonne Meeuwsen. Ik was geschokt dat ik zoveel herkenning ervaarde, terwijl ik geen bewuste herinneringen had op dat moment. Zo diep was mijn zelf dus weggestopt.
Daarom ben ik opnieuw in therapie gegaan. De website en de boeken van Het verdwenen zelf vormden een soort sluitend stuk in het geheel. Pas daarna kon ik echt helemaal gaan helen, lijkt het wel. De boeken van Iris helpen me mezelf te zien zoals ik echt ben. Vooral de stukken die gaan over opgroeien met een narcistische ouder en over het stockholmsyndroom. Maar ook het stuk over het zwarte schaap en natuurlijk allerlei ervaringsverhalen raakte me enorm. Regelmatig zat ik hier in mijn eentje ‘Ja zo gaat het! Zo doen ze!’ te roepen, van herkenning.
Het helpt me ook om te lezen over hoe je je kind zoveel mogelijk kunt bij staan in de tijd dat je nog met een narcist leeft of er net van gescheiden bent. Het klinkt raar, maar zo kan ik mezelf, het kind in mij een beetje geruststellen. In mijn hoofd leef ik namelijk nog met mijn narcistische (overleden) vader, elke dag en nacht.
Sinds ik de boeken verslonden heb ervaar ik een ‘wow! Ik ben dus niet gek?!’ gevoel. Wat een omgekeerde wereld. Steeds moet ik mezelf weer bevestigen en bewijzen met scenes uit mijn verleden.
Niemand kan mij werkelijk bevestigen en dat doet pijn, helemaal omdat er met mijn waarnemingsvermogen is gesjoemeld vanaf jonge leeftijd. ‘Je ziet ze vliegen meisje!’ of ‘Hahahaha, wat jij daar zegt is werkelijk té belachelijk voor woorden! Hoe kóm je erop?!?! Ben je soms op je hoofd gevallen?’ of ‘Je hebt zaagsel in je kop hé! Zo gek als een deur. Ze zouden je moeten opsluiten.’
Maar ook moeders was/is ook goed in de boel ondermijnen. ‘Neeee je overdrijft hoor, je doet veel te negatief. Zo moet je niet denken.’ Of ‘nee, je hoeft je niet zo te voelen want blablaba.’
Ik had dus zero vertrouwen in mijzelf en mijn eigen waarneming. Dan is het extra pijnlijk om, murw geworden van alle afwijzing in mijn leven, aan te kloppen bij een ggz psycholoog die vervolgens in één kort gesprek al vaststelde dat ik een ‘afhankelijkheidsstoornis’ had en z.s.m. aan de antidepressiva zou moeten. Ik vond mezelf al verschrikkelijk en walgelijk. Het woord stoornis maakte alles nog 10x erger. Het voelde ook alsof het mijn eigen fout was dat ik mij afhankelijk opstelde. Ik ben zo gemaakt! Als slachtoffer van een ras- narcist. En pillen zouden kunnen helpen, maar altijd heb ik het gevoel gehad dat dit alleen maar emotionele pijn uitstelt zoals drank of drugs dit feitelijk ook doen. Als je ermee stopt komt ‘de draak’ gewoon weer aanstormen. In mijn optiek dan.
Voor mij is empathie en geloofd worden ontzettend belangrijk. Ik verstrak helemaal van spanning en ga zowat kapot van angst als ik al voorzichtig iets naars over mij pa vertel en dat mensen dan reageren met: ‘hij was toch ook heel erg aardig en grappig!?’. Of ze zeggen ‘hij hield vreselijk veel van jullie, houdt dat maar gewoon in gedachten.’ Of: ‘hij had natuurlijk ook geen gemakkelijke jeugd hè?’
Personen die dit zeggen zie ik niet meer. Ik werd er letterlijk ziek en apathisch van. Ik twijfel nog veel te snel of ik niet heel erg overdrijf zoals me vaak is ingepeperd. Dan zijn dat soort uitspraken van andere mensen dus bijna ‘gevaarlijk’ voor mij omdat ik dan meteen weer overloop naar het verkeerde kamp waarbij pa de fantastische is en ik de sukkel die gewoon te negatief denkt. Tegelijkertijd besef ik me dat het geen zin heeft tegen hun waarheid in te druisen. Zij hebben een ideaalbeeld van een grote redder en willen dit niet van hen laten afnemen. Daarom is mijn waarheid uitbrengen dood- en dood eng. Dat mijn stem soms letterlijk bedrukt klinkt alsof er een demper op zit vind ik geen toeval. Ik mocht toen niet praten en nu weer niet.
Wat voor mijn herstel helpt is mezelf blijven toestaan dat ik mag spreken en dat mijn waarheid heel belangrijk is. En daarbij is vooral het onderscheid leren maken (wie gelooft me en wie bagatelliseert?) en het durven kiezen voor mezelf van levensbelang. Ook het leren luisteren naar mijn lichaam dient. Werkelijk de tijd nemen om mezelf af te vragen: waarom heb ik pijn? Ben ik soms bang? Moet er wellicht een grens gesteld worden?
Feitelijk moet ik mezelf en mijn lichaam opnieuw uitvinden. Maar eigenlijk ook het leven. Hoe communiceer je gezond? Wat is oprechte liefde? Ik ben doodsbang voor mannen en ik zie in veel mensen mijn vader of moeder. Dit afleren en leren vertrouwen is ongelooflijk pittig. En daarbij mezelf te trainen in wat ík voel i.p.v. de ander. Te denken: wat vind ik leuk, wat zou ik willen? En dus niet: wat zou mijn vader voelen, denken, willen zoals ik volautomatisch heb leren doen. Ik leerde hem voor te zijn met nu alle gevolgen van dien. Dat ik mezelf nu dus telkens weer af moet vragen: zijn dit mijn of zijn gedachten en verlangens? Ik heb dit ook met mijn moeder en andere gezinsleden. Extreem aangepast aan andermans wensen en verwachtingen. Dit veroorzaakt een enorme verwarring en een gevoel van gek worden, omdat ik amper zelf weet wat ik voel, denk en nodig heb. Mijn eigen gedachten denken en mijn gevoelens voelen heb ik op jonge leeftijd afgeleerd, want dat werd absoluut niet toegestaan. Eigen verlangens waren streng verboden. Eigen gedachten konden geen ruimte krijgen. Niet in mijn hoofd en ook niet in de vorm van in een dagboek schrijven. Die werden gevonden en gecontroleerd en daarna uitgebreid besproken. Dus ik heb op hele jonge leeftijd al aan zelfcensuur gedaan waarbij hij als de almachtige uit de bus kwam en ik als ‘de loser’. Ik heb – zo lijkt het- meegewerkt aan mijn eigen ondergang om te kunnen overleven. Hoe cru is dat?!
Het mezelf toestaan dat ik eigen gedachten en gevoelens mag hebben en dat ik de loyaliteitscode mag doorbreken is ongelooflijk moeilijk, omdat er een diepe doodsangst aan verbonden is die niet weg te rationaliseren valt. Ik vraag mezelf af: mag het echt? Mag ik er helemaal zijn en vinden wat ik vind, ook al ben ik niet meer loyaal en hanteer ik eigen denkwijzen? Mag dat echt?! Maar dan ga ik toch dood?? Ik geloof er dus nog bar weinig van.
Het persoontje dat zich dit afvraagt is feitelijk heel erg klein. Alsof ik niet ben opgegroeid, wat in een bepaalde zin ook klopt. Emotioneel gezien een bang kleutertje dat snakt naar een beschermende en bevestigende mama die mij wegtrekt uit de gewelddadige verschrikkingen en zegt dat ik er mag zijn zoals ik ben.
In de kinderlijke angst die ik constant ervaar ken ik maar één zogenaamd veilige plek en dat is mij helemaal onderschikt maken en aanpassen aan de wil van een ander, waarbij al mijn eigen gevoelens en gedachten zijn onderdrukt en ik mij gedraag zoals opgelegd en verwacht, als een goed gedrilde soldaat of als een pop die je kunt kneden naar jouw wensen. Dit is namelijk veel gemakkelijker en zelfs tijdelijk effectiever om van die schreeuwende kinderlijke angst en al dat wantrouwen af te komen. Ik weet zo waar ik aan toe ben. Maar dit wil ik niet meer. Zo werkt de therapie ook niet. Dan werkt niets meer. Dat is een zogenaamde doodlopende weg.
Boosheid kan wel enigszins helpen om weer iets te voelen van mezelf. Stampvoeten. Heel duidelijk NEE zeggen. Ook gewoon in het luchtledige. Nee, ik luister niet meer! Om vervolgens echt razend boos te worden op al dat onrecht en de walgelijke onderdrukking in mijn leven. Dat is boosheid die mij heel veel angst geeft. Bij mij mag en kan dat maar even duren. Boosheid op mezelf lijkt prima, maar boosheid op vader boezemt mij doodsangst in die hele erg reëel wordt in mijn hoofd. Eerst volgt er een dreiging. En als ik daar niet naar luister, krijg ik te maken met verleiding of betovering/ hypnose om weer overstag te gaan, om toch loyaal te blijven. Want kijk eens hoe lief papa was? (er komen ongewild allemaal leuke herinneringen en grapjes van hem in me op en ik krijg hem letterlijk te horen in mijn hoofd).
Mijn vader sprak meestal in derde persoon over zichzelf: ‘Wat zeur je nou tutje, niet zo pruilen hoor, je vader is toch heel erg lief voor jou?’ of ‘Ben jij niet blij met alles wat ik je gegeven heb? Jij hebt tenminste een hele lieve papa als vertrouwenspersoon, als een echte vriend. Geen beul zoals zijn eigen vader. Jij kunt tenminste later zeggen: ik had een hele fijne papa. Echt een maatje. Knoop dat maar in die mooie oortjes van je hé lief kindje van mij. Jij bent mijn prinses en jij verdient alleen het aller aller beste.’
Na constant te zijn vernederd, afgewezen (ook door moeder), uitgescholden en mishandeld te zijn kunnen zulke zinnen als prachtige muziek klinken. Hij deed het voorkomen alsof ik een prinses was met alleen maar goud om me heen. Zoals hij me lelijk en arm kon maken kon hij me ook mooi en rijk maken. Helemaal overgeleverd aan de overheerser. Als een slaaf.
Als ik in de huidige tijd niet wil toegeven aan die zieke brainwash raak ik opnieuw ontzettend bang voor wraak, publieke vernedering, dodelijke eenzaamheid en mensen die hij bespeelde zodat ze mij gingen haten. Of mijn relaties kapot maken of laten maken zoals vroeger ook allemaal gebeurd is toen ik niet overstag ging. Ook al is hij dood, dan is er wel iets of iemand anders wat mij in het heden kan bedreigen, beschamen, verraden, beschimpen, kapot kan maken, dood wil hebben. Hier ben ik dan van overtuigd. En dat is niet eventjes gemakkelijk weg te denken.
Het is dus in mijn hoofd nog steeds veiliger om toe te geven aan overleefdelen dan aan die werkelijke boosheid en kwetsbaarheid die ik vanbinnen voel, die gekoppeld is aan mijn ware zelf. Het lijkt alsof mijn leven op het spel staat als ik dit laat zien, want dat was vroeger ook zo. Maar ik kan en wil ook niet in dit eeuwige niemandsland blijven vastzitten.
Het doet mij best pijn als er in de week van de eenzaamheid geen plek is voor bijvoorbeeld misbruikte mensen. Ook daar weer buiten te vallen en nergens werkelijke aansluiting ervaren, behalve bij de destructievelingen is hard gelag. De eenzaamheid en het verdriet dat je overweldigd nadat je breekt met alle destructieve relaties in je leven. Kerst, oud en nieuw. Ik heb er grote moeite mee en ik zie er verschrikkelijk tegenop!! Of al die weekenden en dágen alleen sinds ik het oude niet meer wil, maarnog geen dienende vervanging heb gevonden, behalve mijn dagboek, muziek en de tv. Dit zijn kortom hele zware tijden. Alsof ik opnieuw, wéér gevangen zit. Net als vroeger.
Ik heb dan wel af en toe iemand om me heen die mijn familie veracht om wat ze mij hebben aangedaan, maar mij alsnog totaal niet begrijpt als ik soms in de overgave of in de verkeerde loyaliteit naar mijn ma of pa(overleden of niet dat maakt niet uit) schiet in angstsituaties. Ik begrijp dat deze vriend dit niet begrijpt en ik snap zelfs wat een onmacht hij kan voelen als hij mij terug ziet glijden, maar ik kan mezelf niet uitleggen, zeker niet als hij echt heel boos gaat doen of zelfs wraak (?!) op mij neemt omdat mijn gedrag op hem overkomt als verraad o.i.d. Het schudt me wel wakker, maar ik word er niet sterker van. Ik word er eerder vreselijk onmachtig en klein van. Overal onbegrepen worden kan me tegelijkertijd ook zo woedend maken waardoor ik juist overhel naar het verkeerde ‘kamp’, namelijk de destructie. Het door pa ingestampte ‘Stel je niet aan joh’ of ‘doe is normaal jij’ komt dan weer helemaal naar boven. En normaal is dan een soort robot of lappenpop zijn en helemaal aangepast op de ander. Het allervervelendste is nog wel dat ik dit als veilig ervaar en er dus zomaar weer in kan blijven hangen. In het niet voelen van mijn eigen gevoelens en het volgen van mijn vader’s gestoorde denkwijzen. Maar op die manier kan ik niet leven, niet werken, niet liefhebben.
Ik heb sinds ik in therapie ben gegaan vaak de neiging om mezelf te verontschuldigen voor mijn ‘rare of labiele’ gedrag bij vrienden (die ik sporadisch zie) als ik bijvoorbeeld eens moet huilen of per ongeluk een beetje kinderlijk praat. Dan ben ik bang voor irritant en aandachttrekkend persoon uitgemaakt te worden. Of ik ben bang voor de verlegenheid waar ik mensen dan in breng. Dat ze geen idee hebben wat te doen met dit ‘labiele meiske.’ Als ik daarentegen boos doe, ben ik bang dat ik in mijn vader verander en dat is ook echt verschrikkelijk. Ik wil dit absoluut niet! Dat wil ik mezelf en de wereld voor geen goud aandoen. Ik vecht als een beer om dit allemaal niet erger te laten worden. Ik wil zo veel mogelijk voorkomen dat het gif wordt doorgegeven. Eerst moet het gif eruit!
In de tussentijd brandt de vraag: mag ik er zijn met al mijn angsten en (nare) overleefdelen? Want ik lijk wel gek… Vroeger mocht ik er niet zijn en nu feitelijk ook niet. In mijn hoofd is een kwetsbaar, emotioneel mens niet welkom. ‘Die zijn irritant en heel raar.’ Alleen als een aangepaste trekpop zonder gevoelens kreeg ik erkenning.
Maar gevoelens en ook je oude overleefdelen mogen er zijn en als ze niet gevoeld of erkend mogen worden, kun je volgens mij heel ziek worden. Dit soort ‘nieuw denken’ vergt heel veel training. Dit mezelf toestaan ondanks grote angst voor kritiek of ‘goedbedoelde’ adviezen. Dat ik mag huilen en mag voelen. Dat ik even terug mag schieten en het even niet hoef te weten. Mijn brein is aan een soort enorme reset onderhevig. De jarenlange brainwash vanaf kinds af aan is niet zomaar even uit mijn systeem of een ‘keuze’ zoals new age mensen soms beweren. Het is een keuze om er inderdaad mee aan de slag te gaan, maar bepaalde gedachten die er echt zijn ingehakt als klein kleutertje kies je niet! Dat gaat volledig onbewust en je moet daar dan eerst maar eens bewust van worden en ook nog begrijpen waarom je zo bent gaan denken. Dat vergt echt heel veel bewustzijn en moed en goede begeleiding.
Dat er voor mij nu pas langzaam wat beter zichtbaar wordt wat abnormaal is en wat normaal. Het was namelijk altijd omgedraaid. Het abnormale was normaal en het normale was raar. Ik besef me hoezeer ik me aangepast heb in de normale wereld, omdat ik mij anders voelde en dus eigenlijk vooral ‘thuis’ was bij het abnormale en het destructieve. En nu is daar die leegte van niet meer naar het oude abnormale willen, maar het gewone ongelofelijk eng vinden. Dit is het niemandsland zoals Iris het treffend noemt
De werkelijkheid van toen leeft nog steeds in mijn hoofd. Er is gesleuteld met mijn brein. En ik maar lezen in zelfhulpboeken over je gedachten de baas zijn en dergelijke. Het schoot niet op. Als je zodanig gehersenspoeld bent heb je echt wat meer nodig dan cognitieve training en affirmaties. Wist ik dat maar eerder! Wist ik maar eerder hoezeer ik mishandeld ben.
Gelukkig komt er steeds meer informatie over narcisme en misbruik, en ook hoe jezelf weer uit de modder kunt trekken! Daar ben ik ontzettend dankbaar voor en ik hoop dat deze website en de boeken van Iris verplichte kost worden voor psychologische en hulpverlenende opleidingen. Ga zo door zou ik zeggen! Ik draag ook graag mijn steentje bij.
Weer is inderdaad gesleuteld met jouw brein en gesjoemeld met jouw waarneming! Mooi omschreven. Veel sterkte met het proces! Wees niet bang voor jouw boosheid, het kan als brandstof dienen voor positieve veranderingen. Je bent al ver en ik herken veel! Dank je voor het delen!
Wauw. Wat heb je dat krachtig en goed omschreven. Ik kan helemaal met je mee. Ja, eerst het gif eruit. En dat kost tijd, want het was veel, heel veel gif. Er is niets dapperders dan dit in jezelf aan te kijken en ermee aan de slag te gaan. Groot respect voor jou 🙏🏻🙏🏻
Ach mens,wat ontzettend herkenbaar! Ben ook nog aan het aanmodderen ,heen en weer,heen en weer….Meer kan ik even niet zeggen.
Wat mij nog steeds enigszins verbijstert is dat puur egoïstische motief (wat je wel raakte, maar niet bewust) dat zich verschool achter die facade van zgn. puur altruïsme. Gelukkig ben ik inmiddels van mijn geloof gevallen. Geloof in eigen waarneming is ervoor in de plaats gekomen. Ik ben inmiddels in groepstherapie, waar ik alsnog mijn sociaal verkeers rijbewijs probeer te bemachtigen. Zodat ik wat kan doen aan die eenzaamheid. Ik ben al aardig op weg. Ik wens jou/jullie hetzelfde.
Goed verwoord, goed waargenomen, echt knap om al die verwarring te ontwarren. Het klopt, ik herken alle aspecten, ook dat het veiliger voelt om asr toe te geven en niet voor jezelf op te komen. En wat een overwinning als het een keer wel lukt om tegen je eigen angsten in je eigen belang voorop te zetten! Ik heb dat net zo ervaren, mijn mening, gevoel en mijn belang was ondergeschikt en werd ontkent nadat het eerst naar boven werd gehaald. Alsof je geen zelfstandig persoon bent maar een onvoorwaardelijk loyaal deel van een geheel in dienst van de narcist. Een ziek familiesysteem waar je een afhankelijk radertje in bent en dat stopt jou te beschermen als je er niet meer loyaal aan kunt zijn. Ook die eenzaamheid herken ik. Vervanging voor wat je mist met feestdagen, hoogtijdagen, vakanties en weekeinden, die is er niet omdat de eenzaamheid van binnen zit. Je voelt je nergens welkom, terwijl je dat misschien wel bent. Uit mezelf ergens heen, bij mensen langs gaan, dat voelt onveilig. Je mag je niet opdringen, altijd voel je je teveel. Daar mag inderdaad wel eens aandacht voor komen, voor die kwetsbare eenzaamheid.
Ik merk ook nog steeds dat het beschadigde kind in mij aanwezig is. Soms vind ik dat heel erg vervelend omdat het zo vertrouwd voelt. En andere keren vertel ik haar dat het “hun” woorden zijn die haar gekwetst hebben, maar dat ze haar niet meer kunnen raken. Deze mensen zijn namelijk weg uit haar leven.
Het gevoel van “zie je wel, ik ben niet gek” , die zullen anderen, net als ik, heel goed herkennen. Het is de bevestiging van wat je eigenlijk al wist, maar je zover wegduwt omdat je altijd is verteld dat het aan jou ligt, jij raar bent, jij stelt je aan etc… Waardoor je dit op een gegeven moment ook gelooft, want waarom zou je twijfelen aan mensen “die van je houden”?
In mijn huidige relatie heb ik mijn partner verteld over vroeger, over mijn ouders. En hij komt uit een liefdevol gezin. Voor hem was het moeilijk te begrijpen dat dit soort “ouders” bestaan. Natuurlijk weet hij wel dat dit gebeurd, maar om er van dichtbij mee geconfronteerd te worden was toch wat anders. En op een of andere manier voelde ik mij zowat schuldig dat ik zo over mijn ouders sprak. Ook kreeg ik het gevoel, omdat het zo’n bizar verhaal was, dat ik niet geloofd zou worden.
Mijn partner vroeg mij wel eens of ik toch niet wilde proberen het contact met mijn ouders te herstellen, het zijn toch je ouders en er was inmiddels al 18 jaar geen contact tussen hen en mij. Ik was daar heel stellig in, ik zei: Ik mis wel ouders, maar hun niet, dus nee. Mijn partner accepteerde dat.
Drie jaar geleden kreeg ik het bericht dat mijn vader was overleden. En bleek mijn moeder twee jaar daarvoor overleden te zijn, waar ik niet over geïnformeerd ben geweest. Ik heb toen toch de nalatenschap, huis, administratie afgehandeld. Niet uit liefde, maar als plicht als kind. En tijdens het opruimen kwam ik de brief tegen die ik 18 jaar daarvoor aan mijn ouders had geschreven, met daarbij hun antwoord, welke ik nooit ontvangen heb, omdat ze die nooit verstuurd hadden.
Lang verhaal kort, het antwoord van mijn ouders op mijn brief, bevestigde wat ik al 18 jaren wist. Dat mijn moeder een narcist is die alles op mijn afschoof, zij hadden niets verkeerd gedaan, ik was de meest vreselijke dochter die er rondliep en wilden daarom geen contact meer met mij, ik was hun dochter niet meer. En in mijn hoofd ging meteen de gedachte “zie je wel, ik ben niet gek”. Mijn partner heb ik toen beide brieven laten lezen en hij begreep toen meer van wat ik hem had geprobeerd uit te leggen. Om eindelijk mijn gevoel en verhaal bevestigd te krijgen was voor mij een overwinning , ik had het eindelijk zwart op wit.
Op een of andere manier heb ik de behoefte om bovenstaande verhaal met je te delen. Soms begrijp ik mijn gedachtegang erachter ook niet, maar doe ik het gewoon. Dus ook nu.
Mijn complimenten voor hoe uitgebreid en hoe mooi je alles neergezet hebt. Want jouw verhaal raakt mij, ik herken er veel in. Ik herken je onzekerheid, je gevecht, je gedachtegangen, bepaalde ervaringen en die herkenning helpt mij.
Helpt mij omdat ik dan niet de enige ben, ik niet de enige ben die dit zo ervaart, niet de enige ben die zo’n gedachtegang heeft. En ik weet dat je hiermee ook anderen weer helpt.
Dank je wel !
Ja, herken zoveel hierin. Heb tot mijn veertigste erin gezeten, mijn vaders dood bracht voor mij de bevrijding (10 jaar geleden) Dacht ik. 4 jaar geleden pas met hevige emoties alles moeten doorlopen zonder medicijnen. Bewust voor gekozen anders vlak je je gevoel weer uit. Weet dat er nog dingen verborgen zijn, maar die komen er vanzelf wel uit, mettertijd. Maar wat een strijd, nog steeds. Hoe vaak mensen tegen mij zeggen je bent boos of negatief, dat doet me echt pijn, omdat ik het zelf niet zo ervaar. Zit dan in mijn onmacht en weet vaak nog geen eens met wat voor gevoelens ik te maken hebt.
Maar gelukkig geloof ik in God die me echt helpt en heb al heel wat bolwerken omgegooid samen met Hem. Ben echt ontzettend dankbaar daarvoor en ben mede daardoor echt gegroeid. Maar zal nog wel een lange weg zijn. Maar die zin met de boeken van Iris lezen ivm je eigen kind die ik ook nog bent, is een hele goeie. Nog niet zelf aan gedacht. Ga dat echt uit proberen! Bedankt voor die tip 🙂
Hallo Luca, hierover alleen al: ´Ik heb – zo lijkt het- meegewerkt aan mijn eigen ondergang om te kunnen overleven. Hoe cru is dat?!´
Herkenning! Je omschrijft het allemaal heel goed. Hartelijk dank voor je treffende woorden. Heel pijnlijk allemaal dit, maar wel fijn om te lezen dat er mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten/zaten al had ik liever gehad dat het ook hen bespaard was gebleven. Precies zoals je zegt: Eerst wordt je geprogrammeerd om jezelf te gronde te richten om te overleven en daarna als je dat door hebt, wil je van die contraproductieve programmering af en dat blijkt dan nog niet mee te vallen, maar je ruikt wel waar je de redding kan zoeken… Als het waar is dat zoveel mensen een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebben (dat las ik ergens), gediagnosticeerd of niet, dan zal ook de tegenbeweging steeds groter worden en bewust op zoek gaan naar het juiste tegengif.
Dank voor jouw verhaal Luca! Het geeft mij -en anderen ongetwijfeld ook- heel veel kracht.
Groetjes, ga zo door!
Dorien
Heel mooi weergegeven deze pijnlijke jeugd, ik herken het helemaal. Zelf had ik veel steun door mijn geloof en heb ook een christelijke therapeut gezocht, ik wens je alle kracht, wijsheid en troost toe.
Van een mede overlever,
Esther
Wauw, wat ontzettend goed en treffend verwoord. Ik ben er stil van. Ik hoop dat het langzamerhand steeds ‘rustiger’ mag worden en er op de stille of eenzame dagen toch een invulling gaat plaatsvinden en jezelf een glimlach doet geven, opdat je het ondanks alles, maar mooi ‘geflikt’ hebt. Ik vind het boekwaardig wat je schrijft. Ik herken zoveel, maar zou het niet zo kunnen omschrijven. Top. Respect en heel veel sterkte en kracht toegewenst om dit alles te kunnen verwerken en een verder leven mogelijk te maken.
Hartelijk dank lieve mensen, het raakt me erg diep en het emotioneerde me ook dat jullie zulke bemoedigende berichten sturen en veel herkennen. Je kunt soms zo ‘eng’ worden dat je denkt dat je de enige bent die zo’n belevingswereld heeft.
We zijn dus niet alleen!
Ik ben bezig een boek te schrijven,maar het is niet gemakkelijk en ben erg onzeker hierover. Dit soort berichten geven mij nog een extra een steuntje in de rug. Veel dank dus! Met dit cadeau kan ik kerst en oud en nieuw wel uitzingen denk ik.
Veel sterkte en liefde ook aan jullie ook gewenst !
Lieve Luca,
Jouw woorden treffen mij enorm. Ik dacht meteen bij het lezen van jouw relaas : Luca moet een boek gaan schrijven omdat jou (en anderen) dat ongelooflijk zou helpen want je hebt nog duidelijk heel wat te verwerken en jouw lezers ook. Zelf heb ik het ook gedaan. Het boek is wel nog niet gepubliceerd omdat mijn moeder nog leeft en ik het pas na haar dood wil uitbrengen.
Ik heb ruim een jaar nodig gehad om alles te schrijven wat ik vond dat ik moest schrijven. Dat was niet gemakkelijk en soms moest ik er echt mee stoppen. Na een paar weken schreef ik weer verder en ik moet zeggen dat mij dat heel veel rust heeft gebracht.
In die periode hebben een paar intimi mijn schrijven gelezen en hun reacties hebben mij geholpen. Ook al merk ik dat het desondanks niet echt tot hen doordringt wat opgevoed worden met een narcist eigenlijk met een mens doet. Ik neem hen dat niet kwalijk. Weet je waarom ? Omdat ik zelf nog steeds nauwelijks kan begrijpen wat een narcistisch mens een ander kan aandoen. Hoe kunnen we dan verwachten dat een buitenstaander het begrijpt ?
Ik lees hier veel reacties van begrip voor jouw (onze) situatie. Ik hoop dat jou dat echt tot steun kan zijn. Je (we) bent (zijn) niet alleen. Dat geeft moed !
Ik merk dat ik nu totaal niet meer de behoefte heb om mijn verhaal alsnog te doen. Het is goed zoals het nu is. Ik geef aan niemand meer tekst en uitleg waarom ik met mijn intussen hoog bejaarde moeder heb gebroken. Ik zelf was 55 toen ik dat deed. Ik hoef mezelf niet te verantwoorden. Dat ik nu persona non grata ben, kan me geen barst meer schelen ook al brengt dat een stuk isolement en eenzaamheid met zich mee. Ik heb er rust en harmonie in mijn hoofd voor terug gekregen.
Dat betekent niet dat alles nu op wieltjes loopt, littekens blijven nu eenmaal. Maar ik slaag er nu wel in mezelf graag te zien en mezelf te verwennen met het mooie dat het leven ondanks alles kan bieden.
Ik wens jou dit zeer van harte ook toe.
Heel veel liefs.
Lieve Luca,
Niemandsland en Niemandskinderen. Het gaat ook over mij. Triest, dat is het wel, maar voor mij heb je echt je steentje bijgedragen Luca. Dankjewel voor je openheid en je eerlijkheid.
Overgevoelig zijn. Ja het is mij ook mijn leven lang gezegd. Half in de 50 ben ik nu. Ik moest wat harder worden zei iedereen, maar ze vonden me ook wel erg lief omdat ik zo meegaand en kneedbaar was. Ik durfde niet eens harder te worden, want dan telde ik waarschijnlijk helemaal niet meer mee. Ik dacht inderdaad dat ik overgevoelig was, te emotioneel. Alleen mijn moeder was emotioneler, maar ik vond haar vaak wel over de top. Ze klaagde veel en met name over mijn vader. Ze had ook zeker een punt, dat wist ik ook wel, maar ik vond het erg dat ze er nooit wat aan deed, maar ze was meestal depressief, dus ik nam het voor haar op.
Je schrijft: ‘ja zo gaat het! Zo doen ze!’. Dat heb ik ook enthousiast geroepen! Wat was het een openbaring toen ik voor het eerst las over narcistische persoonlijkheidsstoornis. Alles klopte ineens. Mijn hele leven ontbrak dat éne kleine belangrijke puzzelstukje. Ik heb me binnenstebuiten gekeerd bij tientallen therapeuten en op workshops en vond dat ene stukje nooit en dacht dat het aan mij lag. Altijd maar werd gezegd dat alles aan mij lag. Hoe kon ik in godsnaam ooit veranderen en hetzelfde leven leiden als mijn omgeving? Tot ik las over NPS. Ik wist het meteen. Ik heb nooit meer getwijfeld.
Toen kwam het vervolg en dat is misschien nóg pijnlijker: iedereen loslaten, mijn hele leven herijken en mezelf zien te vinden. Alles zonder enige hulp van buitenaf, want niemand geloofde me. Het werkte zelfs tegen me. Ik was zo enthousiast en blij dat ik eindelijk wist wat er aan de hand was dat ik de huisarts, psycholoog van mijn moeder en natuurlijk familieleden en vrienden vertelde over mijn geweldige ontdekking. Overtuigd van het feit dat mensen zouden begrijpen waarom ik altijd achteraan liep en zo stil was en dat ik eindelijk mezelf kon laten horen. Helaas kon niemand mijn enthousiasme begrijpen en met me delen. Ik kreeg afwijzing na afwijzing. Ik weet niet wat ik het ergste vond, mijn leven voordien of nadien.
Fijn voor mij om te lezen dat je ook steeds bevestiging zoekt. Dankjewel Luca! Mijn waarnemingsvermogen is volgens mij perfect, alleen vraag ik me altijd af of ik het wel goed heb/zie als ik me er niet zo goed bij voel met wat ik hoor, zie of voel. Ik hoor, zie en voel meer dan de meeste mensen om me heen merk ik vaak. Dat is vanzelf zo ontstaan. Altijd opletten geblazen vroeger thuis en later ook in een relatie met een narcist. Ik zet dan mijn zintuigen open en kijk om me heen hoe anderen reageren. Alsof dat wat uitmaakt, maar ik ben bang voor foute interpretaties en represailles. Een angst die ik beetje bij beetje afleer. Het is niet makkelijk.
Voor mij is empathie en geloofd worden ook belangrijk om me lekker te kunnen voelen. Maar ook oprechtheid en openheid. Waar een ander gewoon doorgaat, het niet eens opvalt waarschijnlijk, ben ik van de kaart. Dan voel ik me ook weer in Niemandsland.
Luca wat schrijf je het goed op allemaal. Ik herken mezelf er helemaal in. Ook het omgaan met boosheid of het ontbreken daarvan. Ik mocht nooit boos zijn, dat kon niet. De enige die altijd boos mocht zijn, te pas en te onpas was mijn vader. Eng. Hij was onvoorspelbaar. Niet dat hij gruwelijk boos werd zoals je vaak leest, maar zijn onvoorspelbaarheid en zijn voor mij onbegrijpelijk emotioneel leven waar ik totaal geen vat op had vond ik moeilijk en verdrietig. Ik wilde zo graag dat hij me lief vond. Ja, ik was zijn mooie dochter en hij pronkte graag met me zei hij vaak. Dat kan ik me ook herinneren, dat hij met mij pronkte als er visite was of als we ergens waren. Pronken met zijn mooie, goed afgerichte dochter. Ik was blij met dat beetje ‘geluk’.
Ik ben verhuisd omdat ik me niet langer fijn voelde in mijn oude omgeving. Ik moest daar steeds op mijn hoede zijn voor bekenden, want ik had geen idee hoe zij mij zagen, wat ze over mij gehoord hadden. ‘Ach, je laat je toch zeker niet kennen?’ Nou, ik ben dus verhuisd en dat voelt goed. Maar hoe bouw je een nieuw sociaal leven op? Nee, hoe bouw je sowieso een sociaal leven op? Ik heb dat nooit gehad. Ik was altijd bezig met mijn familie (tevreden te houden).
Steeds als ik je blog opnieuw lees, lees ik weer iets waar ik op zou willen reageren. Gewoon omdat je het zo goed hebt geschreven. Dankjewel Luca!
Liefs, M.
Het meer merken dan anderen…
“Hoor, zie en voel meer”.
Het alert zijn. Ook een erfenis ervan. (Ook al hoor ik al slecht, zie, voel of merk ik aan de lichaamstaal wel het een en ander).
Ik ben Ro, 56 jaar, vrouw, alleenwonend.
Het hier typen voelt heel spannend. Knoop in mijn buik. Strakke nek en schouders. Kaken die pijn doen.
Maar ik doe het. Het moet want anders blijf ik leven in een schijnwereld die niet de mijne is. En ik oefen in lief zijn voor mezelf en dat betekent dat ik de geesten uit het verleden geen lucht meer geef om een rol te spelen in mijn leven.
Maar ik wil reageren op M., ik herken veel! in je verhaal. Het doorbreken van de loyaliteitscode en de daaraan verbonden doodsangst, wat een zegen te lezen. En meer! Dank!
Pas een jaar geleden durfde ik het aan om mijn verleden te delen met de huisarts die ik pas een jaar had. Vanaf mijn 5e zit ik op slot. Moeder was daar debet aan, alles voor het perfecte plaatje. En een dochter paste niet in dat plaatje. Liever had ze haar zoons. En aansluitend 25 jaar getrouwd geweest met een narcisst.
Een jaar geleden ontkwam ik er niet meer aan. Ik kon nauwelijks nog functioneren: niet op het werk en thuis niet. Mijn hersenen waren beurs, alsof ze in een centrifuge hadden gezeten. Mentaal zat ik er echt flink doorheen. Op mijn werk werd ik gepest (conclusie van vriendin en de huisarts die ik van arren moede bezocht), en uiteindelijk ben ik ziek ontslagen.
Maar dit als achtergrondinformatie.
Ook ik ben enkele jaren geleden ver weg verhuisd van mijn geboortegrond omdat ik me er niet veilig kon voelen. Ik moest weg, zo voelde het, om te overleven.
Net als jij deed M. en ik ben je dankbaar dat je het noemde. Dat voelt helend voor me.
De mensen die me dichtbij waren vroegen waarom ik zo drastische afstand nam van kinderen en vrienden, verweten het me soms, maar een bevredigend antwoord kon ik nooit geven. Simpelweg omdat ik er ook geen woorden voor had.
Een sociaal netwerk opbouwen is ook voor mij een utopie gebleken. Door dat hoofd dat maar bleef malen. Wat is normaal, wat zullen ze denken, etc.
Maar ik ben vast van plan het mezelf aan te leren. Het me te gunnen. Maar eerst babystapjes naar vertrouwen krijgen en een stem vinden. Daarom start ik volgende week met therapie, om te proberen de grootste breukvlakken in mijn bestaan vlakker te maken.
Ro
Ohhh wat een herkenning. Wat een verhaal van een dapper mooi mems. Ik kreeg ook de diagnose afhankelijkheids persoonlijkheidsstoornis. Ik was ook de gestoorde gek, de negatieveling, de ruziemaker de waardeloze dochter en zus. Ook mijn pa schold me overal voor uit. Ik heb ook het boek van Iris gelezen, en nog veel anderen.
Het zal lang duren voordat je dit beeld over jezelf kwijt raakt. Bij mij wel! jaren therapie gehad. En nog loop ik soms vast. Ik heb familie patronen doorbroken. Dat hebben ze mij niet in dank afgenomen.
Ik had mijn inzichten beter voor mezelf kunnen houden. Ik wordt nu nog meer als de gestoorde gek gezien. Maar dat zijn ze zelf.
Als je uit zo’n omgeving weg kunt gaan ben je een dapper en sterk mens.
Niets wat zij doen is normaal. Ik wens je kracht en moed. En vooral geloof in jezelf.💜
Zeer mooi geschreven en uitgedrukt en succes met je boek. Dat gaat zeker lukken. Ik wens je nog meer kracht en bevestiging dan je al hebt danwel krijgt.
Dapper dat je dit deelt en herkenbaar wat je schrijft over de verschillende delen van jezelf. Hier lees ik niet zo veel over en het maakt minder alleen als ik weet dat meer mensen dit proces doorlopen. Wat treffend hoe je beschrijft dat je je brein aan het resetten bent. Zo voelt het inderdaad. Wat een intens proces he, alles wat er dan naar boven komt en wat is het wennen en ook spannend om hier weer mee te dealen, in mezelf en bij anderen. Ik leer dat het nu wel mogelijk is alle delen van mezelf te accepteren en te leren kennen, het echte gevaar is al voorbij. Nu is het veilig. Dat zeg ik steeds tegen mezelf. Ik zie welke stappen ik al heb gezet en hoeveel beter mijn leven nu is als ik niet getriggerd ben. Veel succes!!
Deze zin doet mij heel diep huilen;
“ Het mezelf toestaan dat ik eigen gedachten en gevoelens mag hebben en dat ik de loyaliteitscode mag doorbreken is ongelooflijk moeilijk, omdat er een diepe doodsangst aan verbonden is die niet weg te rationaliseren valt.”
Voor mij raak je hiermee de kern.
Voor mij is dit nog steeds de dagelijkse worsteling die ik telkens doormaak.
Liefs!
Wat heb je dit enorm goed verwoord! Heel herkenbaar. Dank je wel.
Herkenbaar hoor.
Leren geloven in jezelf en (nieuwe) anderen, het blijft soms erg moeilijk. Als kind heb je geen keuze (heb tijden gehad dat ik niet kon spreken/woorden uit mijn mond kreeg) ook als je ouder geworden bent in sommige gevallen niet, omdat het in je systeem zit, waardoor je af en toe terugvalt. “Verschillende delen” noemde de therapeut fragmentaties, kind-delen, trauma’s die hun eigen leven zijn gaan leiden. Ik noem dit innerlijke kind-delen die hun herinnering bewaard hebben, sommige blijven bewaard omdat je er niet bij kon en dat mag ook. Delen (met nare herinneringen, trauma’s) die ik afstootte zijn nu omarmd.
Een flashback waarbij je geen beeld hebt of precies kunt zeggen waar het vandaan kwam. Angsten, nachtmerries… het heeft jaren gekost om het te ordenen, begrijpen waar het vandaan kwam. Kostbare jaren. En zo nu en dan komt er nog weleens iets omhoog. Het zit in je lijf, die alle herinneringen bewaard, gebeurtenissen opslaat als een spons. Het zit in de cellen.
Buitenwereld begrijpt er niet veel van (daar kun je met de meeste mensen niet over praten en dat hoef ook niet omdat je dat beter kunt doen met degene die het wel begrijpt, heb ik gemerkt) en de decembermaand is lastig.
Het kleurt je, het kneed, knaagt en het blijft een litteken. Leren lief zijn voor jezelf en je lijf, heb ik moeten leren. Ook veel afleiding zoeken, erover schrijven, dingen doen waar je blij van wordt, klinkt simpel, en het “werkt”. En dat ik af en toe terugval? Dat is nu ook prima als het te behappen is, te streng zijn voor jezelf werkt ook niet. Het helpt om het te verwoorden, op te schrijven, te begrijpen en er niet of wel mee aan de slag te gaan.
(O.a. EMDR verlichtte bepaalde klachten bij mij, ook een dagboek bijhouden en opschrijven wat er in je opkwam).
Sterkte!
Liefs,
Désirëe
Prachtig verwoord Luca, dankjewel.
Luca, prachtig verwoord! Ik lees in veel verhalen over het zwarte schaap!
Mijn coach zei: laten we dit schrappen en voortaan zeggen: het witte schaap in de zwarte familie. Een enorme oppepper, nooit meer vergeten! En zo voel ik me nu ook, het witte schaap en dat gun ik jou en allen ! Liefs voor hen die nog in het proces zitten.
Luca,
Er is maar één waarheid. En dat is de jouwe! De bevestiging heb je. Van mij en iedereen voor mij. Stel je was overdreven, negatief, labiel, aansteller enz. Dan had je nooit op deze daadkrachtige manier kunnen schrijven. Echt knap! Super!
Liefs Suza