Dit is een gastcolumn van Em
Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat ik vanuit de nachtmerrie met de narcist, in de nachtmerrie van de werkelijkheid belandde. Hoewel wij ervaringsdeskundigen heel veel herkenning vinden in elkaars verhaal, symptomen en emoties, is toch ieders proces weer anders, doordat we allemaal een ander pad te bewandelen hebben met ieder zijn eigen gevecht. Wat we allemaal met elkaar gemeen hebben, is het gevoel dat je tijdens het proces meerdere malen naar de hel gaat en terug, toch? Het is geen kwestie van even de narcist uit je leven bannen, rouwen om wat was en het leven dan weer oppakken, zoals het doorgaans bij een normale relatie wel het geval is. Nee, het is een strijd met confronterende, pijnlijke en soms slopende obstakels, die de stapjes die je met moeite vooruit zet, onherroepelijk weer ondermijnen. Een verbroken relatie met een narcist is een confrontatie met een pijnlijke puinhoop en vernieling.
Ik zal het moment nooit meer vergeten, dat ik de duistere waarheid zag. Met een niet te bevatten zekerheid toonde de narcist zijn griezelige aard, waardoor het rookgordijn met een klap naar beneden viel. Wat ik toen zag, legde zijn berekenende manipulatie bloot en maakte dat ik nog maar 1 ding wou: wegwezen en nooit meer contact. Maar de schok was groot. De knoop in mijn maag, mijn adem die stokte, het bonzen van mijn hart en dat vreselijke gevoel van machteloosheid. Het besef dat ik weer iets duisters in was getrokken was overweldigend. Het sadistische dat me onder ogen was gekomen, het besef dat iemand weer in mijn hoofd was gekropen, het ongeloof dat het weer gebeurd was. Ik kreeg herbelevingen van eerdere trauma’s, er was paniek en het enige antwoord dat ik op dat moment kon bedenken, was het losmaken van mezelf. Ik kon de tsunami aan emoties niet aan.
In de weken daarna heb ik vele momenten gekend dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest door de emoties. Ik zag de verbanden met voorgaande trauma’s en dit trauma. Ik zag vol ongeloof hoe narcisme als een rode draad door mijn leven liep. Ik zag dat ik een ongelooflijke magneet ben voor narcisten en psychopaten. Het waren weken waarin ik de ene na de andere flashback uit het verleden kreeg, die steeds weer opnieuw zorgden voor een aha-moment, want alles, maar dan ook werkelijk alles aan ingrijpende gebeurtenissen uit mijn leven is verweven met het trauma met deze narcist en nu viel alles op zijn plek. Het was bizar hoe ik alles aan elkaar kon rijgen van 50 jaar. Het was veel, heel veel en ik kon nergens anders meer aan denken, omdat het constant op mijn netvlies zat. Net zoals ik deed toen ik nog met de narcist was, analyseerde ik ook nu onophoudelijk, aan één stuk door. Ik analyseerde me bijna gek, mijn hersenen draaiden zowat dol.
Het was bizar en griezelig tegelijk om te beseffen dat deze man in de korte tijd van maar 7 maanden dat we elkaar zagen, zo manipulerend tekeer was gegaan dat hij alles uit het verleden los gepeuterd had en ik compleet in de kreukels lag. Het is denk ik overbodig om te zeggen, dat ik erg geïrriteerd raakte van opmerkingen waarin me werd voorgehouden, dat ik hier veel van zou kunnen leren en er door zou groeien. Moest ik dan eigenlijk dankbaar zijn, voor iets dat me zo onderuit geschoffeld had, met alle gevolgen van dien?
Nooit eerder heb ik zulke intense emoties beleefd als het afgelopen half jaar. Nooit eerder heb ik zulke heftige huilbuien gehad, dat ik me letterlijk vast moest houden, om niet om te vallen. En nooit eerder heb ik me zo alleen gevoeld. Ik heb kennis gemaakt met een echt gevoel van eenzaamheid. Een pijn die snijdt als een mes door je heen.
Als ik vanaf de bank naar buiten keek, zag ik een wereld die ik niet meer herkende. Ik hoorde er niet meer in thuis, ik hoorde er niet meer bij. Ik zat alleen met mijn verdriet en wanhoop en merkte aan alles dat ik niet aan anderen kon uitleggen wat er zich werkelijk afspeelde binnen in mij. Ik kon het niet. Hoe kon ik ook overbrengen dat het juist subtiele opmerkingen waren, non-verbale beledigingen, ongrijpbare leugens, het aantrekken en afstoten, de wisselende signalen en stiltebehandelingen, die ervoor hadden gezorgd dat ik nu zo diep zat. Ik kon er niks mee en keerde alleen maar meer in mezelf.
Om de haverklap bij het minste of geringste werd ik getriggerd. Een opmerking die niet lekker viel, als ik iets zag op tv, of als ik werd aangesproken in de supermarkt door een man die gewoon vriendelijk was. Maar ook als ik het gevoel kreeg dat ik niet werd gehoord, gezien of begrepen, dan schoot ik tegen het plafond. Of als ik het signaal kreeg dat ik er niet zo toe deed. Het signaal dat ik zo herken uit mijn verleden en bij deze narcist, zeker nú een heel gevoelige snaar. Ik begreep mezelf niet meer en de moed zonk me steeds meer in mijn schoenen. Ik ging me afvragen welke toevoeging ik überhaupt nog was in het leven van andere mensen en of ik niet meer dan een last voor anderen was.
Met al deze emoties, gedachten en mijn turbulent rugzakje werd ik doorverwezen naar een psycholoog van een grote GGZ-instelling. Helder denken kon ik niet meer; ik raakte gauw in de war en getriggerd, snapte er dan helemaal niks meer van, raakte compleet de draad kwijt, vol spanning en machteloosheid. Maar, dacht ik, hiermee ben ik op de juiste plek. Niets bleek minder waar.
De intake duurde vier gesprekken. “Hier is veel behandeling nodig.”, werd me verteld in het eerste gesprek. In het tweede of derde gesprek kreeg ik te horen dat er geen traumabehandeling nodig was. Van deze tegenstrijdigheid raakte ik in de war en lichtelijk in de stress vroeg ik waarom. Ik had immers last van vier trauma’s, moest ik dat maar negeren? Het antwoord was dat er patronen waren in mijn leven en gedrag, die waarschijnlijk dieper lagen in mijn persoonlijkheid. En daar kwam mijn verzet, want ik wou niet de zoveelste zijn die een persoonlijkheidsstoornis krijgt aangemeten vanwege de aanwezigheid van narcisten in mijn leven. Ik zei dat ik niet de verantwoordelijkheid wou dragen voor de pathologie van de narcist. “Je hebt het wel zelf toegelaten.”, was het antwoord dat ik kreeg. Getriggerd raakte ik even het contact met mezelf kwijt, zo onveilig voelde ik me na die woorden.
Vervolgens gingen we na het vierde gesprek EMDR doen. Hier was ik blij mee, maar begreep er wederom niks van. EMDR is toch traumabehandeling…? Ik was de draad inmiddels al behoorlijk kwijt.
We begonnen. Ik moest wennen aan de EMDRsessies, maar de derde sessie kwam het op gang en beleefde ik heftige emoties. Het was heftig, maar toch goed. Ja, dit was het, dacht ik, hiermee kan ik ergens komen. Echter na deze sessie was de behandeltijd op bij de GGZ en volgde het afsluitende gesprek. Ik kreeg tips waar ik verder kon zoeken naar een therapeut of psycholoog, die de EMDR verder op zou pakken. Ik wist niet wat me overkwam en ging compleet overbluft naar huis. Eenmaal thuis kwam de woede; het ging nog altijd helemaal niet goed met me en ik voelde me zo aan mijn lot overgelaten. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat de EMDR was opgestart en ik het vervolgens maar zelf moest gaan uitzoeken? Ik was woest en dat heb ik haar ook zeker laten weten. Netjes, maar wel heel duidelijk.
Toen ik achteraf bij de huisarts een kopie van de ontslagbrief van deze psycholoog mee kreeg, werd deze woede nog eens keer gevoed. In het verslag lag de focus helemaal op mezelf en geen woord over psychische mishandeling, narcistisch misbruik of wat ook. Het leek alsof ik gewoon even een foute man had getroffen, waarbij de nadruk lag op, zoals zij het noemde, destructieve patronen van mij. Na een telefonisch gesprek met de psycholoog, heb ik hier tenminste wel nog excuses voor gekregen. De huisarts heb ik mijn eigen geschreven versie van de ontslagbrief overhandigd. Gelukkig had ik nog ergens blijkbaar de kracht om voor mezelf op te komen.
De ervaring met die psycholoog heeft me een flinke knauw gegeven, waardoor ik alleen maar verder ben afgezakt. Ik voelde me zo verloren en alleen. Het ging gewoon absoluut niet goed met me en soms had ik zeer sombere gedachten, waardoor ik me weer af ging vragen wat ik überhaupt nog kon toevoegen in dit leven. Iets wat ik zeker ook heb aangegeven tijdens de behandeling. Het gevoel dat dat niet terzake deed bij de GGZ, deed me zo ontzettend zeer. Het raakte zo aan het signaal dat deze narcist en ook de eerdere narcisten aan me af hadden gegeven; het signaal dat ik er niet toe doe, dat ik niet de moeite waard ben. Ik voelde me door de GGZ niet gehoord, niet gezien en dat gaf een naar gevoel van onmacht. Daarbij begreep ik totaal niet wat ik nou eigenlijk had gedaan bij deze GGZ-instelling. Het enige dat ik er mee had bereikt, was dat mijn trauma’s alleen maar meer getriggerd waren door de EMDR. Het is mij tot op de dag van vandaag een raadsel hoe dat zo heeft kunnen gebeuren.
Inmiddels ben ik bij een kleine praktijk begonnen (in het Noorden van het land). Een praktijk waar narcistisch misbruik begrepen wordt en waar ze zelfs bekend zijn en werken met de boeken van Iris. Hier wordt mij niet onder mijn neus gewreven dat ik het allemaal zelf heb toegelaten. Hier snapt men dat je niet per definitie van alles mankeert wanneer narcisten je levenspad betreden. Hier voel ik me serieus genomen wanneer ik zeg dat mijn valkuilen in de eerste plaats voortkomen uit mijn empathie, waardoor ik mijn grenzen soms verleg, ik me te verantwoordelijk voel voor de ander zijn gevoel en waarbij ik soms doorschiet in mijn begrip voor de ander, ten koste van mezelf. Ik snap nu hoe narcisten daar gruwelijk misbruik van maken en met me spelen.
Ik heb nog een lange weg te gaan. Veel is nog aanwezig, van wat er in het afgelopen half jaar voorbij is gekomen. Het voelt niet meer constant zo intens als in het begin, maar de momenten zijn er zeker nog, al is het sinds twee weken even wat rustiger in mijn hoofd en met mijn emoties. Emoties, flashbacks, triggers, sombere gedachten; inmiddels weet ik dat ze ook zo weer opnieuw aanwezig kunnen zijn. Maar voor nu koester ik het, dat het wat rustiger voelt op dit moment. Even ademhalen en zelfs ook even lachen om die heerlijke kat van mij of om wat ik zie op tv.
Komend weekend zie ik mijn zussen die 300 km verderop wonen en daar kijk ik naar uit. Ik hunker naar een warme knuffel, ik heb het zó gemist.
Het proces, waar wij allemaal op onze eigen manier doorheen gaan, is intens pittig. Dat we het weten te doorstaan toont aan hoe krachtig we zijn. Leven met een narcist is een hel en het leven na de narcist in eerste instantie ook. Het kost veel doorzettingsvermogen om die puinhopen op te ruimen die hij of zij heeft veroorzaakt en om je leven en jezelf weer op orde te krijgen. Ik neem mijn hoed diep af voor diegenen die dat al hebben bereikt.
Prachtig verwoord en zo herkenbaar😥😓
Wat naar dat je ggz behandeling niet was wat je nodig had.
Zelf ben ik ruim 1 jaar bij Trubendorf (GGZ-instelling) in behandeling geweest. Heb een ptss diagnose na 27 (!) jaar met narcist samen te zijn geweest. Groeps-, individuele gesprekken etc. Het heeft mij enorm geholpen. Het heeft mij inzicht gegeven. Ik heb ook emdr gehad en dat heeft mij wel wat opgeleverd.
Af en toe speelt er nog wat op. Dan heb ik het moeilijk, maar ik kom er weer doorheen. Mijn leven is op de rit en goed. Ik ben vrij en licht.
Maar ik kan echt nog wel verbaasd zijn wat er allemaal gebeurd is en dat ik er bijna aan onderdoor ben gegaan. Narcisme is verschrikkelijk om mee te maken hebben (gehad).
Herkenbaar, die momenten van ongeloof of verbazing, zoals jij zegt. Ik heb ze ook. Het is ook wel veel om te behappen, als je ontdekt dat realiteit zo anders is dan die absurde realiteit waar je ingetrokken bent.
Lieve Em:
Jouw verhaal zo herkenbaar!! Narcisten verwoesten zo jezelf en je eigen leven!
Het veroorzaakt trauma bonding en psychologische hulp is meestal nihil. Vooral ook de weg naar herstel is een onbeschrijfelijke hel!!
Ikzelf heb mijn gehele leven lang een Narcistische ouder op mijn schouders gezien mijn ,, plichtsbesef,, en 4 jaar geleden kwam daar een hele heftige Narcistische relatie bovenop.
Daarna was ik compleet de weg kwijt.
Nu ruim 2 jaar single…een onbeschrijfelijke periode om alles te kunnen verwerken.
Ik wil jou en iedereen die mijn reactie leest het volgende mededelen:
Het heeft nl een reden waarom wij Narcisten aantrekken….ligt het niet aan onze persoonlijkheid maar vaak vanuit jeugd…je innerlijke kind nl .
Afwijzingen…liefdeloosheid of een onveilig gezin waardoor een gezonde kind ontwikkeling niet kon plaats vinden….whatever.
Nooit werd geluisterd naar de behoefte van ons innerlijke kind of andere traumatische ervaringen.
Daardoor trekken wij destructieve personen of situaties onbewust aan omdat deze patronen vertrouwd voelen maar onze spiegels zijn ….onze levenslessen .
Maw….wij signaleren de rode vlaggen niet…gaan de alarmbellen niet af om deze destructieve mensen niet langer in ons leven toe te laten ondanks onze tomeloze inzet en zuivere inzet met alle ernstige gevolgen van dien !!!
Het zijn onbewuste situaties opnieuw herbeleven vanuit jeugd.
Wij allemaal zijn niet voor niets deze destructieve personen tegen gekomen…zij wilde ons iets leren en iets zeggen over ons zelf!
Ik raad iedereen aan die dit leest de cursus van Bob Stelder (s)?te gaan volgen : loslatenhoedoejedat.
Voor mijzelf was het een doorbraak na alle psychologen en vele online cursussen om het innerlijke kind te kunnen helen en dichter bij jezelf te komen dan ooit tevoren!!
Door een gezonde eigenwaarde en zelf liefde zal je een gezonde partner en relatie aantrekken.
Wij kunnen hier allemaal onze intense emotionele beschadigingen delen… begrijpen elkaar uiteraard.!!
De essentie is echter hoe wij kunnen helen en persoonlijk te kunnen groeien voor progressie in ons leven.
Ik hoop jou en iedereen die mijn reactie leest te kunnen helpen met de cursus die ik heb doorlopen.
Wens je kracht en lieve groetjes Petra.
Ik wist niet dat mijn moeder een narcist was. Geen contact meer met de hele familie. Ook mijn enige dochter. En hoe naïef kun je zijn blijkt nu dat mijn partner ook vele narciste trekken heeft. Er blijft niets over.
Super hoe jij voor jezelf bent opgekomen naar de psycholoog en de huisarts! Daar krijg ik energie van als ik het lees!
Dat vind ik mooi om te lezen!
Dank voor je schrijven! Respect voor je kwetsbaarheid, moed en kracht! (H) Erkenning voor al je ervaringen…. Wees lief, zacht en begripvol voor jezelf. Een warme omhelzing voor jou vanuit het Oosten des Lands!
Een hulpverlener die geen sjoege heeft van narcisme duwt je alleen maar terug in de zelfdestructieve innerlijke mantra “het ligt allemaal aan mij/ het is mijn schuld”, die je juist in relatie met een narcist de das om deed!
Wat fijn dat je een plek hebt gevonden waar je je gezien voelt en waar je wél op een liefdevolle volwassen manier kan met het helen van trauma bezig kan zijn. Heel veel sterkte!
Zit nu in de afronding van een relatie met een verborgen narcist , ben leeg en dood moe en een hoop kwijtgeraakt ook mijzelf. Bij elk E-mail contact weer in de put . Wat ze doet is keer op keer de afspraken niet nakomen en ook beloftes enz enz .
Wat me inderdaad heel erg heeft verbaasd is dat verschillende therapeuten en psychologen zich helemaal laten inpakken door zo iemand. Ook als je voorzichtig de woorden gaslichting of verborgen narcisme laat vallen merk je al aan hun reactie dat ze niet op de hoogte zijn met dit onderwerp of niet eens weten wat het betekend. Ook onze gezamenlijke kennissen geloven al de leugens en verdraaiingen zodat ik niet geloofd wordt . Daarom ook elk contact verbroken ondanks dat ik niet kwaad op hun ben.
Het enigen wat mij geholpen heeft is heel veel lezen en met mensen praten die het zelfde hebben meegemaakt.
Iedereen heel veel sterkte !!!!!!
En hou vol.
Dankjewel!
Jos, verschrikkelijk waar je nu doorheen gaat. Het is ontzettend uitputtend en zo oneerlijk ook hè. Ik wil je heel sterkte, moed en kracht toewensen.
Em, ik heb met interesse je verhaal gelezen, en ik herken die diepe emoties ook. Zo velen kunnen zich er echt geen voorstelling van maken. Fijn dat je iemand gevonden hebt die je kan begeleiden. Intussen weet ik zelf wat het is om te herstellen. Dat is zwaar maar zo ongelofelijk de moeite waard. Ik kan het leven weer prima aan, en kan overweg met nieuwe uitdagingen die zullen komen. Alsof het herstel nu verder gaat, meer van binnen, rust, zelfvertrouwen, sterkte, en liefde. Dat is soms nog wel spannend, het ontmoeten en ontvangen. Het heeft me ook sterk gemaakt, want in mijn werk kom ik vaak dramatische relaties en narcisten tegen, (als gerechtelijk-deskundige). Jouw verhaal sterkt mij ook, dank je wel daarvoor, en misschien kan ik ook weer iets voor jou betekenen. Een diepe kniebuiging voor jou, de zon gaat op, voor ons allemaal,
Dankjewel. Je woorden geven moed en dat is fijn. Het klopt dat velen zich er geen voorstelling van kunnen maken. Dat is natuurlijk aan de ene kant maar goed, maar soms ook wel eens lastig ja.
Zo herkenbaar, ik heb ook nog 3 kinderen die ik moet bijstaan in hun trauma’s opgelopen door deze narsist. Een hel is het😭 alle 3 de kids hebben hechtingsproblematiek opgelopen en ptss. De zware taak aan mij om daar mee om te gaan en de juiste hulp in te schakelen.
Pfoe, wat ontzettend zwaar moet dat zijn. Ik wens jullie alle vier heel veel sterkte toe.
Dank je wel voor het delen!!!!!! Zo herkenbaar en zo fijn om nu te weten, dat het niet allemaal aan ons heeft gelegen, dat wij niet gek zijn…Sterkte, Em!
Dankjewel Marjan. We hebben zoveel doorstaan allemaal en het delen is fijn. Jij ook sterkte!
Lieve Em,
Wat een indringend verhaal. Ik hoop dat het je oplucht nu je het op hebt geschreven en het hier “officieel” ziet staan.
Houd je hoed maar op! Hij zal je ogen beschermen wanneer een narcist je weer eens probeert te verblinden door het zoeklicht op je te richten.
Ik wens je heel veel sterkte maar vooral heel veel warmte, liefde en het gevoel van thuiskomen wanneer je straks weer bij je zussen bent.
Heel veel liefs
‘Secondary victimization’, handelen door derden waardoor het slachtoffer opnieuw gekwetst, gekrenkt, of ronduit getraumatiseerd wordt, is helaas geen onbekend fenomeen – er is heel wat wetenschappelijke literatuur over. Ik vind het intens verdrietig dat er, ondanks de enorme hoeveelheid publicaties hierover, er toch zo’n onbekendheid bestaat in ‘het veld’.
Ook ik ben door politie verantwoordelijk gemaakt voor het geweld door mijn ex-partner. En is me door hulpverleners verteld dat ik het misbruik mogelijk maakte. Dat laatste is formeel misschien waar, maar gaat volkomen voorbij aan het proces van grooming en traumabonding – iets waarvoor ik níét verantwoordelijk was. Bovendien, en dat weet iedereen die werkelijk te maken heeft gehad met een narcist: hoe duidelijk je ook grenzen stelt, ze zullen niet gerespecteerd worden. Sterker nog, je grenzen zullen welbewust overschreden worden met de mededeling dat je een overgevoelige aansteller, een puritein, een zeveraar, een zwakkeling, een angsthaas bent.
In getuigenverklaringen die ik heb aangedragen in de rechtszaak die mijn ex tegen mij aanspande, hebben derden verklaard hoe intimiderend het gedrag van mijn ex is, hoezeer zij lichamelijke angstverschijnselen kregen door zijn gedrag, en hoe lang die angst aanhield. Het ligt dus niet aan mij, of mijn persoonlijkheid, dat ik bang ben – en toch werd mijn angst door de Raad voor de Kinderbescherming als ‘pathologie’ bestempeld waarvoor behandeling nodig was: met mijn angst beinvloed ik het kind. Voor slangen, aanstormende treinen, stopcontacten, bleekmiddel móét je behoeden, anders ben je een verwaarlozende ouder (en dus strafbaar). Maar voor het geweld van mijn ex ‘mag’ ik niet bang zijn, bang voor hem zijn is ziekelijkheid aan mijn kant – ookal hebben tal van anderen precies dezelfde ervaring. Met een dergelijke stellingname door een machtige instantie word je in een gekmakende paralelle realiteit gedrukt.
Mijn ervaringen met cognitieve gedragstherapie zijn, ook hierom, slecht. En ik heb ook ernstig mijn twijfels of een cognitief gedragstherapeutische benadering slachtoffers helpt. Enerzijds wordt slechts gedraaid aan de knoppen in jouw hoofd, alsof de ziekmakende factor zich niet extern bevindt, maar jijzelf het probleem bent (kennen we dat niet ergens van?).
Meestal zitten slachtoffers bovendien juist tevéél in hun hoofd, enerzijds om de kreningen maar niet al te zeer te hoeven voelen, anderzijds om -hoe onterecht ook!- het gedrag van de narcist goed te praten voor zichzelf.
Een lichaamsgerichte benadering, waarin je leert dat je en je waarden met respect behandeld dienen te worden, je op je gevoel leert vertrouwen en de signalen van je lichaam serieus leert te nemen, is veel zinvoller. Helaas is het aantal psychotherapeuten met een dergelijke benaderingswijze met een lichtje zoeken. Terwijl de therapeuten die wèl voor die benadering kiezen, doorgaans in het kader ‘alternatief’ vallen, en zodoende nogal eens niet door de zorgverzekeraar vergoed worden. Dat is des te ellendiger omdat de slachtoffers van een narcist ook financieel nogal eens berooid achterblijven.
Er valt echt een wereld te winnen.
hoi Reigerschap,
heel ´interessant´ wat je schrijft over die ´secondary victimization´ als het niet zo´n schrijnend fenomeen was, waar je zelf ook door geslachtofferd bent. Het is een nachtmerrie waarin je kennelijk kan belanden als narcistisch mishandelde, dat zijn weerga niet kent. Eerst ben je een speelbal van de pathologische narcist en vervolgens van de instanties die je op papier behulpzaam zouden zijn. Nou vergeet het maar! Kafka is er niets bij.
Hieronder wil ik graag reageren op jouw bespiegelingen over cognitieve gedragstherapie. Je zegt dat slachtoffers van narcistische mishandeling juist uit hun hoofd moeten: zo voel ik het bij mezelf ook. Dat eindeloze kringetjes in je hoofd draaien dat heet ´rumineren´ en dat herken ik zelf maar al te goed.
Toen bij mij ´ME/CVS´ (Myalgische encefalytis en Chronisch VermoeidheidsSyndroom) werd geconstateerd, werd me sterk aangeraden cognitieve gedragstherapie te gaan doen. Toen was ik juist al bekend met een therapievorm die juist mijn persoonlijke beleving voorop stelde in de plaats van mijn cognitie zoals bij Cognitieve Gedragstherapie. En die persoonlijke beleving hangt nauw samen met lichaamsbewustzijn waarnaar jij volgens mij ook verwijst. Ik heb op dat gebied ook een opleiding gevolgd zelfs. En op die opleiding werd ook wel eens over cognitieve gedragstherapie gesproken. Bijv. ook door een bedrijfsarts die op die opleiding les gaf, en zij zei ook: cognitieve gedragstherapie helpt mensen alleen maar verder hun persoonlijke beleving te verdringen. Tot zover ben ik het dus helemaal met je eens.
Ik heb vrij lang vrij intensief psychotherapie gehad van iemand die mijn persoonlijke beleving 100 procent voorop stelde. Een hele fijne en zachtaardige therapeute. Maar nu komt het: ik werd lichamelijk steeds meer een wrak gedurende die therapie. Dat vind ik -vooral achteraf gezien- persoonlijk geen goed teken ondanks dat het mijns inziens aan de persoonlijkheid van de therapeute niet lag. Ze was daarnaast ook goed gekwalificeerd en bepaald geen domme persoon of zo.
Ik weet niet of je ook bekend bent met het volgende: want ik ben wel benieuwd hoe jij daar tegenover staat:
Inmiddels heb ik n.a.v. een workshop van dit netwerk boeken gelezen over de psychologische behandeling van mensen die last hebben van wat men noemt ´dissociatie´. Kort gezegd duidt die term op het uiteenvallen van je psyche in meerdere delen door -in dit geval- het trauma van narcistische mishandeling. Ik weet niet hoe ik het precies uit kan leggen maar als je zo gefragmenteerd bent in verschillende delen ben je enorm gehandicapt t.o.v. mensen met een psyche uit 1 stuk. Dit alleen al omdat er te weinig knowhow is onder psychotherapeuten van het bestaan van de mogelijkheid ervan.
De enige manier om patienten te helpen die meerdere stukken psyche weer te integreren is volgens sommigen middels … de cognitie. In elk geval in het beginstadium. Het is het denkwerk dat kan leren de verschillende elkaar vaak in de weg zittende delen te identificeren. Volgens de literatuur is dat eerste stadium van ´psycho-educatie´ cruciaal omdat van belang is dat duidelijk wordt welk deel van de psyche op enig moment de boventoon voert.
En ik heb ook geen praktische ervaring met die ´psycho-educatie´ door een therapeut al kan ik zelfstandig al wel wat losse delen identificeren. Voorbeeld: als ik eens ergens voor mezelf of voor anderen ben opgekomen door mijn stem te laten horen ten overstaan van anderen, dan is er een grote kans dat ik de volgende dag knock out ben omdat er een soort censuurdeel in mij opstaat die me neersabelt. Die dag kunnen ze me verder afschrijven. Ik ben dan compleet verlamd. Zo voelt het dan. Ik weet dan wel wat er gaande is, maar ik kan het niet veranderen, althans zo voelt het dan. Hier zou ik graag verandering in aanbrengen. En volgens mensen die erin gespecialiseerd zijn kan dat om te beginnen dus door die delen bij elkaar te brengen in je hoofd.
Leestip: ´Innerlijke zelfvervreemding overwinnen na trauma: het onderscheiden en verenigen van persoonlijkheidsdelen´ van Janina Fisher.
Heel veel sterkte voor jou en je kinderen! Ik gun jou de steun van mensen die je echt kunnen en willen helpen!
Herkenbaar Em en Reigerschap.
Zomaar wat gedachten over herstellen van narcisten en therapie:
Wij zijn onderdeel geworden, geweest van de gekte van de narcist. We waren een onderdeel van zijn toneelstuk en moesten zijn rol voor ons spelen. Hij nam onze werkelijkheid over, probeerde dat in ieder geval. Zelf waren we helemaal niets en niemand. We proberen los te komen van de narcist, door al zijn kronkels uit ons te krijgen en (weer) contact te krijgen met ons zelf.
Als we dan in therapie komen en er van bovenaf een diagnose gesteld wordt, worden we wéér onderdeel van het concept of de visie van een ander. We krijgen er een probleem bij. We raken weer en nog meer verward en beschadigd door dit soort therapeuten en therapieën. Zeer ernstig. Want onze (angstige en verschrikte) reacties worden ook weer in die diagnose gestopt. Een therapeut / therapie kan dan net zo verstikkend worden als de narcist.
Wat we nodig hadden/hebben, is dat een therapeut ziet wat ons is aangedaan. Iets heel ergs en schadelijks. Die diagnose die ze zouden moeten stellen: trauma door verbroken verbinding tussen ik en zelf door narcisten. Traumaverwerking aangaan. Wat heb je meegemaakt? Wat heeft het met je gedaan? Hoe kan je er wel of niet mee omgaan? Etc. Dan wordt de verbinding met jezelf hersteld en kun je je zelf herpakken en sterker worden.
Lichaamstherapie gaat uit van je eigen beleving, raakt dus meteen de verbinding met jezelf en kan daardoor helend zijn.
Groetjes, Isthe
Hoi Reigerschap, ik ben het helemaal met je eens wat je zegt over cognitieve gedragstherapie. Slachtoffers worden zelf tot het probleem gemaakt, je beschrijft het mooi.
“Meestal zitten slachtoffers bovendien juist tevéél in hun hoofd, enerzijds om de kreningen maar niet al te zeer te hoeven voelen, anderzijds om -hoe onterecht ook!- het gedrag van de narcist goed te praten voor zichzelf.” Eens, eens, eens! En ik ben er inmiddels van overtuigd dat werkelijk ieder empathisch mens geneigd is destructief gedrag dat zo ongrijpbaar is goed te praten, zonder er zichzelf van bewust te zijn (totdat er de kennis is). Het is als een mechanisme dat vanzelf op gang komt vanuit empathie, omdat het empathische brein niet duister kan denken en niet kan bevatten dat iemand er bewust op uit is om je te vernietigen. Daarom ga je zo aan jezelf twijfelen, of je het wel goed hebt gezien, of je er niet meer van maakt, of je niet te gevoelig bent ect. En omdat narcisten en de psychopaten dit verdomde goed weten of aanvoelen, gaan ze zo ook te werk. Dát is de kern van de hele dynamiek tussen de narcist en de empaath en daar zou m.i. de therapie o.a. over zou moeten gaan.
Pesso lichaamsgerichte therapie. Stond ook een artikel in het boek van Bessel van der Kolk over deze lichaamsgerichte therapie. Hoop dat er veel informatie is over dit onderwerp in de vorm van brochures en foldermateriaal en dat er standjes komen op braderieen met brochuremateriaal en folders zodat het de aandacht krijgt die het verdient. Dat er meer folders komen die over dit onderwerp gaan die op openbare plaatsen zoals gemeentehuis en de wachtkamer van de huisarts juridisch loketten te vinden zijn zodat men zich er in herkent en weet waar men moet zijn. Is er ook een casus van bekend bij huisartsen en verpleegkundigen die dit beeld herkennen van narcistische mishandeling. heb gehoord dat het om specifieke klachten gaat. Is het ook mogelijk een enquete te houden zodat men weet wie er verstand van heeft van wie er in de wijk of straat wonen en die dit begrijpen en waar bij je terecht kunt. het is een onzichtbaar fenomeen en heb het idee dat je kwalijknemend wordt behandeld door mensen die niet weten wat het is en dat is ook zo eenzaam. Mensen die je veroordelen daar heb je toch niets aan. Het moet meer gezien worden en in de picture komen zodat ze zich er in kunnen herkennen. Je hoopt dat iemand ingrijpt of er iets van zegt maar helaas zijn er ook bij die niets doen of het niet zien of hun enabelen en de flying monkeys die met hun omgaan uit eigenbelang.
Dankjewel! Mooi wat je zegt over de bescherming van die hoed. Jij ook sterkte!
Hallo Em, Ik heb je verhaal heel graag gelezen. Je schrijft índerdaad heel indringend zoals een voorganger hier zo treffend zegt. Het is zo belangrijk dat deze ´gemeenschap´ de woorden vindt voor de -haast- onbeschrijfelijke ervaring van narcistische mishandeling. Jouw woorden helpen heel goed bij die ontginning. Hoe meer licht op dit fenomeen wordt geschenen hoe beter. Deze passage van jou vind ik persoonlijk heel bevrijdend:
´Hier wordt mij niet onder mijn neus gewreven dat ik het allemaal zelf heb toegelaten. Hier snapt men dat je niet per definitie van alles mankeert wanneer narcisten je levenspad betreden. Hier voel ik me serieus genomen wanneer ik zeg dat mijn valkuilen in de eerste plaats voortkomen uit mijn empathie, waardoor ik mijn grenzen soms verleg, ik me te verantwoordelijk voel voor de ander zijn gevoel en waarbij ik soms doorschiet in mijn begrip voor de ander, ten koste van mezelf. Ik snap nu hoe narcisten daar gruwelijk misbruik van maken en met me spelen.´
Dank je wel Em!
Wow, dankje, wat mooi
Iedereen die met narcist te maken krijgt wordt de ‘grond’ onder de voeten uit gehaald. Je beland in een niet te bevatten horrorfilm en je leven ligt compleet in puin. Je kunt dit gewoon niemand uitleggen, mensen van ‘buitenaf’ snappen het niet. Die leuke amicale vent doet zoiets toch niet. Hij maakt een gezin kapot met 2 kleine kinderen die voor hun leven een trauma hebben opgelopen, ze hebben hulp, nu na 1 1/2 jaar ziet men met welke gevaarlijke persoon men te maken heeft. Hij is gestoord, een psychopaat. We zijn er nog lang niet, hopen en bidden dat hij zijn dreigementen niet waarmaakt, hij is gevaarlijk. Ik wens mijn dochter en kindjes en ook onszelf eindelijk rust toe. Ik wens iedereen die met n narcist te maken heeft heel veel sterkte en kracht en doorzettingsvermogen om dit ooit te boven te komen en weer een normaal leven te kunnen leiden.
Dikke knuffel voor jullie allemaal van een oma.
Hoi Jeanette, pijnlijk is het, hoe alleen slachtoffers van een narcist vaak zijn. Het duistere is iets wat ook zo ongrijpbaar is en niet te bevatten voor de empathische mens die het niet kent, omdat men geprogrammeerd is om het goede te zien in de mens. En daar ook i.e.i. stug aan vasthoudt, omdat het niet te bevatten is hoe duister het in werkelijkheid is wat de narcist zijn slachtoffer aan doet.
Ik heb het onlangs weer eens gezien in mijn omgeving, toen ik wees op gedrag van iemand met narcistische dynamiek. “Misschien bedoelde diegene het niet zo” Misschien dit, misschien dat, allerlei excuses kwamen voorbij. Gewoon fascinerend om te zien hoe de empathische mens geneigd is om excuses te verzinnen voor fout gedrag. Het ongrijpbare gevoel in je onderbuik dat iemand veroorzaakt wordt genegeerd en ik zag hoe iedereen precies dat deed, wat ik ook deed bij de narcist. Afwegen, twijfelen, klopt het wel wat ik zie etc. Ik vond het ook wel een eye-opener; het liet zien hoe vatbaar letterlijk ieder empathisch mens is voor een narcist en/of narcistische dynamiek. Omdat het zo ongrijpbaar is.
Och sorry Jeanette, ik vergeet er aan toe te voegen: heel veel sterkte ook voor jou en je dochter en kleinkinderen. Hopelijk gaat die rust er komen.
Hoi Jeanette en Em , moet inderdaad toegeven dat ik ook het geprobeerd heb om mijn ex te begrijpen , het waarom?Waarom doet iemand de dingen die je als partner heel veel pijn doet als je ook zegt er voor elkaar te zijn en van elkaar houd.
Ik kan haar gewoonweg niet begrijpen en ik wil het ook niet meer. Maar dat niet meer willen is na 13 jaar (pfffff) gekomen dat ik steeds meer ging beseffen dat het niet aan mij lag. Noem het wakker worden of de druppel ik ging steeds meer tegen haar ontkenningen en leugens in . Maar ondanks dat ik besefte waar ik mee te maken had ging ik er ook aan kapot. En dan zit je diep heel diep en wat mis je dan de mensen om je heen die je niet begrijpen mede omdat ze beïnvloed zijn door de andere kant . Wat het alleen maar erger maakt is als er ook kinderen bij zijn betrokken die gebruikt worden in dit machtspel van een narcist.
Alles kost zoveel moeite en energie en juist die energie hebben we zo hard nodig om dingen te veranderen om eigenlijk een nieuw leven te beginnen.
Iedereen heel veel sterkte en geef niet op !
Er zijn heel veel dingen waar ik op in zou willen gaan n.a.v. je bijdrage (en die van anderen), Em…
De GGZ, laat ik het kort houden: verschrikkelijk, wat de behandeling betreft van iemand die slachtoffer is geweest van een narcist. De eerste therapeute die ik sprak moest ik uitleggen wat narcisme was. De tweede ook, al was zij een stuk vriendelijker en minder bagatelliserend. Ik heb de praktijkvoorbeelden weer gewist – wil me nu vooral richten op wat je beschrijft over hoe empathische mensen de narcist de hand boven het hoofd houden, het voordeel van de twijfel geven etc…. Ik heb meegemaakt hoe de narcist, lange tijd nadat ik met hem had gebroken, mijn vriendenkring (een clubje vrijwilligers) binnendrong en daar mensen inpakte met zijn charme. Ik was ontzet, vertelde twee van hen dat hij diegene was aan wiens gedrag ik, zoals zij wisten, bijna ten onder was gegaan. Ze kenden het verhaal, maar niet de persoon. En geloof het of niet, maar de een heeft als zeer goedwillende persoon die hij is de narcist nog verdedigd met opmerkingen als ‘iedereen doet weleens iets vervelends’ etc., en hij zei dat hij altijd probeerde het goede in mensen te zien en dat hij het ook alleen maar daarover wilde hebben met anderen. De andere vriend ben ik kwijtgeraakt, die speelt nu wekelijks poker met de narcist, het is niet te geloven. Precies dat gevoel, dat mensen van buitenaf het niet snappen en het bagatelliseren of misschien stiekem ook wel jou aanrekenen, vind ik heel erg.
Ik ben intussen veel meer alleen dan een paar jaar geleden, en mijn gezondheid is zo slecht dat ik geen afspraken meer kan maken met mensen, ook niet voor kerst. Als ik de bijdragen hier lees realiseer ik me dat lichaamsgerichte therapie toch misschien een goede stap kan zijn. Analyseren doe ik zelf al heel veel, je moet wel : ), maar angst en trauma uiten zich bij mij lichamelijk, het lijkt wel of dat steeds erger wordt. Het moeten afzeggen van kerstafspraken geeft ook weer stress en verdriet (en veel onbegrip bij familie etc.). Ik ga met kerst denk ik toch maar eens googelen op een goede lichaamsgerichte therapeut. Maar vaak betreft dat behandelingen die dan weer niet vergoed worden door de ziektekostenverzekering, en met het minimum dat ik heb is dat gewoon geen optie.
Enfin, toch maar gaan zoeken… Bedankt voor de steun uit jullie verhalen, en fijne kerstdagen iedereen! En de beste wensen!
Sterkte Lonneke, hoop voor je dat je iemand vind die bij je past!
Zelf heb ik binnen de GGZ dat helemaal niet benoemd omdat ik toen nog niet eens wist dat ‘t onder een naam viel, dus dank jullie wel voor deze site toen ik hier toevallig op stuitte zoekend naar antwoorden. Wel heb ik dingen laten zien en zelf getekend hoe het werkte in mijn lijf. Niks geen herkenning en gezien het toch al zo moeilijk was om iets te laten zien – mag ik er wel zijn onzekerheid – des te meer frustrerend dat die kennis er zoals nu inderdaad blijkt inderdaad niet is. Bij elke nieuwe therapeut dacht ik ‘ik weet dat ik kritisch en wantrouwend kan zijn”, dus dan toch nog maar even proberen. Keer op keer liep het wel ergens op spaak. Had ik eindelijk een therapeute met wie het klikte, werd de therapie gestopt door haar eigen persoonlijke omstandigheden.
Binnen de GGZ herkennen ze ook de lichamelijke reacties niet wanneer je lijf zich gaat corrigeren. Psychotherapeute zei prompt “moet je niet naar de huisarts, straks heb je hernia”. De kennis is er niet dat het bij elkaar hoort, dus bij de trauma’s. Je zal maar worden geopereerd omdat je niet meer weet dat het bij een trauma hoort.
Ik vertrouwde destijds nog op “expertisecentrum”, “gespecialiseerd”, “traumacentrum”. Wat ik tegenkwam waren termen zoals “contra-indicatie”, extra complicatie, niet gespecialiseerd en nog een hele bulk aan termen. En ik werd als een jampot volgeplakt met etiketten zonder dat ze nog maar wisten wat er in dat potje zat. Verder beschadigd door een psychiater. ‘t Rotste vind ik dat ik er geen betekenis aan kan geven waarom ze het deed wat ze deed. Toen ik haar nog een vraag wilde stellen via de mail kreeg ik het botte antwoord “nee dat mag jij niet”.
Wat ik ook niet kan volgen is hoe ze zo stug vol blijven houden aan “ziektes” terwijl je bent getraumatiseerd en dan ook nog in de zin van “stoornis”. Op mij komt het over als “stoornis” -> “gestoord” -> “gek”, terwijl je te maken hebt met normale reacties vanuit menselijke mogelijkheden in reactie op abnormale omstandigheden. Ook volg ik niet dat ze liever kiezen voor “wrede” manieren, zoals ik ‘t “steek en prik” methode noem dan voor zachte/milde manieren zoals het laag voor laag afpellen van een ui.
Ik heb jaren geleden dan ook de deur bij de GGZ dichtgedaan en ben nooit meer teruggekeerd, wel nog jaren ermee geworsteld omdat ik was gehertraumatiseerd en dan keert het elke keer in dat cirkeltje weer terug. Nu naar lichaamsgericht en dat betekent voor mij zelf betalen. Nou ja, so be it, het werkt. Via de belastingdienst aftrekken van de kosten kan ook niet want dan moet het weer onder begeleiding van een arts, duh de therapeut is zelf al een begeleider. Om de bureaucratie te stimuleren?
Wat ik hier allemaal lees is zo herkenbaar. Ik heb heel wat therapie gehad. Ik moest weerbaarder worden, meer voor mezelf opkomen enz enz. Misschien wat borderlineachtige verschijnselen. Ik ben aan de alcohol geraakt. Mijn dochter heeft uiteindelijk mijn ogen geopend. Ik ben niet ziek, ik ben doodziek gemaakt. Ik probeer met alle macht uit de greep van mijn narcistische man te komen. Ik ben lichamelijk en geestelijk kapot. En als je erover praat kijken de mensen je meestal aan alsof je het allemaal verzint. Zoiets kan toch niet waar zijn? Hij doet altijd zo aardig. Ik vind het een vreselijk gevecht en zou het liefst een einde aan mijn leven maken. Ik ben 65 en heb me met hart en ziel ingezet voor mijn relatie. Hij had me immers nodig? Maar dan was ik weer niet goed genoeg en was hij weer verliefd op een ander. Hoe kom ik hier nog overheen? Ik heb geen vrienden meer. Al lang niet. Ik had alleen hem. Gelukkig probeert mijn dochter me te helpen maar zij is zelf ook slachtoffer dus ik wil haar ook ontzien.
Jullie vechten allemaal. Jullie zijn allemaal slachtoffer. Ik vraag me echt af of ik nog een zelf kan construeren. Ik vind het zo oneerlijk dat hij vrolijk met de zoveelste vrouw wat begint. Ze vindt hem fantastisch en hij geniet. En ik loop maar te worstelen met mijn zelfbeeld. Ik durf niet eens aan een relatie te denken. Pfffff wat een zelfbeklag. Maar het doet ook zo n pijn allemaal.
Ik wens iedereen hier veel sterkte en als er iemand nog een gouden tip heeft over hoe ik toch kan overleven dan hoor ik het graag. Hoe lukt het jullie bijvoorbeeld om te slapen?
Groetjes
Tineke
‘k Had me vertwijfeld al af zitten vragen of ik nu “Lonne” of “Lonneke” had geschreven. Sorry Lonne, had je naam verkeerd geschreven.
Hier inmiddels 11 jaar na de scheiding maar ex gaat stug door, nu de laatste 3 jaar de stilte behandeling omdat ik hem niet steunde voor een beslissing die hij eenzijdig genomen had omtrent de omgangsregeling. Hij eist op zijn bekende manier 100% “steun” ( volgzaamheid) van mij. Ik weet hoe zijn spel werkt. Mijn ex gebruikt de hoovering tactiek ( niet om mij terug te krijgen als partner) en eigenlijk lees ik daar heel weinig over. Hij negeert mij volledig maar polst zo nu en dan wel hoe ik erin sta, ik reageer nergens op want ik weet dat hij resultaat wil van de stilte behandeling. Ook lees ik weinig over de narcist als gever. Mijn ex is een gever, zo houd hij de controle over alles want hij verwacht er altijd iets voor terug, zonder dat van te voren te zeggen. Belonen en straffen ach ik kan er een boek over schrijven. Het lastige voor mij is dat hoovering en narcist als gever voor de buitenwereld niet te herkennen is maar ik weet beter maar sta er wel alleen in. Mijn kinderen zijn inmiddels wat ouder en godzijdank heb ik al die jaren het roer recht kunnen houden voor ze. Ze gaan ook meer verbanden leggen over zijn gedrag. Voor mij komt er eindelijk lucht en ruimte en tijd om eea van de afgelopen jaren eens goed te laten bezinken en te ordenen.
Beste Sanne,
Het type narcisme dat jij hier beschrijft is verborgen narcisme, ik ga hier uitgebreid op in in mijn tweede boek, ‘Je leven in eigen hand’.
Veel sterkte met je situatie.
Hartelijke groet,
Iris
Ch, geen probleem hoor dat je mijn naam verkeerd had geschreven! : )
Ik heb het zwaar momenteel, en merk dat veel grote dingen die nu in mijn leven gebeuren het oude trauma activeren van niet gezien worden, niet mogen zijn zoals je bent, niet geliefd en gewaardeerd worden om wie je bent.
Mijn broer (die ik al 25 jaar niet gezien heb), die de laatste jaren de zorg voor mijn ouders – beide met Alzheimer – op zich heeft genomen, daar volledig de regie op claimt, en mij nauwelijks bezoeken aan mijn ouders gunt. Bezoeken die sowieso niet makkelijk zijn, maar die ik toch wil. Ik geef dat aan en heb daardoor nu een conflict met mijn broer, en word weer doodgezwegen, zoals dat vroeger thuis ook ging.
Een goede vriend, die me niet steunt nu mijn gezondheid zwak is; die me liever fit en opgewekt ziet. Heel moeilijk. Ik wil zo graag zonder masker kunnen leven. Ben twee weken geleden ingestort, sindsdien niets meer van hem gehoord. Ook hier weer het gevoel dat ik niet mag zijn zoals ik ben. Zijn evenwicht is ook precair, ik weet het, ik wil hem ook niet belasten. Maar ik probeer mijn hele leven al om niemand te belasten. Nu moet ik zorg verlenen aan mijn ouders en me goed houden tegenover de buitenwereld, maar het is een dubbelleven aan het worden.
Ik probeer het steeds te zien als een mogelijkheid, een uitnodiging om helemaal voor mezelf te kiezen, om mijn plaats in te nemen, iets dat ik in mijn leven nu pas begin te doen. Maar steeds als ik dat doe haken mensen af. Ze zijn mij zo niet gewend, denk ik. Wat een gevecht om dan toch bij jezelf te blijven. Het is lang geleden dat ik zo diep zat, me zo ellendig voelde. En toch moet het, er is geen andere manier meer, lijkt het.
Ik weet dat ik net als iedereen op deze site een mooi en waardevol, liefde gevend en ook liefde verdienend mens ben. Alleen, waar is iedereen? Waar zijn de mensen die je wel snappen, die je ondersteunen, die je gevecht zien?
Het is heel moeilijk om het allemaal uit mezelf te halen, om rustig en gelijkmoedig te blijven bij het genegeerd worden, en bij de angst om verlaten te worden. Om wie je bent. Opnieuw. Ik trek het bijna niet meer. En toch. Geloven in jezelf en in je kracht. Maar ik ben zo moe. En dat ik lichamelijk een wrak ben ondermijnt me ook.
Kent iemand dat, dat mensen afhaken als je voor jezelf opkomt?
Wat doen jullie, hoe proberen jullie dit aan te pakken? Tips zijn meer dan welkom!
Liefs, en goede dagen,
Lonne
De narcist maakt niet 1 slachtoffer,maar meerdere tegelijk, vrienden,fam. kinderen van het slachtoffer raken ook getraumatiseerd. ook broers en zussen worden tegen el kaar uitgespeeld. laster berichten over het slachtoffer naar buiten gebracht .slachtoffer word door kwaadsprekerij geisoleerd van haar omgeving . Afschuwelijke mishandelingen, geestelijk en lichamelijk spelen zich af achter de voordeur. Daar buiten word de narcist gezien als een open en rechtvaardig man.die zich serieus in kan leven in de problemen van anderen. Zo werd hij eens beschreven. Hoe verwarrend voor het slachtoffer,en slachtoffers en hoe ongeloofwaardig werden zij in de buitenwereld gezien .
Als laatste, nog voor de scheiding, 5 weken in een blijf van m’n lijf opvang doorgebracht, met kinderen, nooit meer teruggekeerd naar de echtelijke woning. Later kwam ik bij toeval te weten dat mijn afwezigheid door mijn ex verklaard is geweest dat ik ziek was, en in de psychiatrie was opgenomen.Ook na de scheiding nog veel last gehad van onrust stoken en laster.De rust kwam toen hij overleden was. Het is inmiddels al lang geleden en heb die hel achter me gelaten.Heb gelukkig nooit gedacht dat ik gek was, dat was mijn redding, maar helemaal weg is de pijn van de wonden in mijn herinnering nooit.Heb geaccepteerd dat dit ooit mijn leven was…
Heel veel sterkte iedereen.
Nog 1 puntje vergeten te benoemen,.Hoe hield ik het zoveel jaren vol?
Antwoord, kwetsingen negeren, om de pijn niet te hoeven voelen overleven. In,m’n jeugd al bij m’n ouders geleerd.Is ook nu nog wel soms mijn valkuil .