Slachtoffers van emotionele en psychische mishandeling worden nog te vaak niet serieus genomen door familie, vrienden en betrokken professionals. Veel slachtoffers hebben schrijnende getuigenissen over wat hen overkomt: een van de buitenkant ogenschijnlijk aardige dader die ondertussen hun leven tot een hel maakt. Een dader die controlerend, manipulatief, dwingend en soms ook fysiek agressief is, terwijl hij (of zij!) in de buitenwereld mooi weer speelt. Achter deze dynamiek komen is voor slachtoffers vaak al een moeizaam proces. Maar het stopt niet bij de erkenning hiervan door het slachtoffer zelf. Als familie, vrienden en betrokken professionals het niet zien, is dat extra traumatiserend. Is over deze vorm van mishandeling dan niets bekend in de wereld van de wetenschap of bij psychologen en andere professionals? Deels wel, deels niet, is misschien het goede antwoord. Een belangrijke opening is de langzame erkenning van het fenomeen coercive control. In het Nederlands vertaalt betekent coercive control letterlijk ‘dwingende controle’.
Een Nederlandse expert in coercive control is onderzoeker, adviseur en trainer Sietske Dijkstra . Zij behandelt onder andere hoe moeilijk het te herkennen is van buitenaf, door het juist vaak vriendelijke of ‘normale’ gedrag van de dader: “Dwingende controle is de Nederlandse term voor geweld dat achter een charmant of amicaal optreden schuil kan gaan.” Een korte maar rake definitie die de op het eerste oog ‘onschuldige’ omhulling van misbruik en geweld goed weergeeft. Sietske: “Dwang is vaak niet openlijk, maar dikwijls verborgen en verhuld. Het vindt als het ware in de coulissen plaats, terwijl op het toneel een charmante, gevatte, pleasende, beminnelijke en soms ook hulpeloze persoon wordt getoond. Achter de schermen is er dan emotionele druk, intimidatie, dreiging en manipulatie. Dit wordt vaak niet goed opgemerkt of blijft impliciet. Met andere woorden: we zien het schaap, maar niet de wolf die in de schaapskleren gehuld gaat.”1)
Dat coercive control de meest ernstige vorm van huiselijk geweld is, wordt wetenschappelijk erkend, onder andere door het Verwey-Jonker Instituut en het WODC. Daders isoleren hun slachtoffer sociaal, fysiek en emotioneel, ze denigreren hen dagelijks, verwarren en manipuleren hen, bedreigen en intimideren, controleren hen veelvuldig, jagen ze angst aan en onderdrukken actief alledaagse wensen en behoeftes van slachtoffers. Coercive control is ernstige emotionele en psychische mishandeling en kan zich uiten als, of leiden tot, ouderverstoting, (cyber)stalking, belasteren en intimidatie, kindontvoering, het Munchausen by proxy syndroom en ernstige vormen van emotionele en fysieke verwaarlozing. Tot slot is coercive control een voorspellende factor voor femicide (vrouwendoding) en gezinsmoorden (‘familiedrama’s).
De Ierse psychotherapeut Christine Louis de Canonville legt in een sterk artikel duidelijk uit (in het Engels), wie de daders zouden kunnen zijn: personen met (ernstige trekken van) een narcistische persoonlijkheidsstoornis of psychopathie. Ook legt Christine duidelijk uit dat mishandeling niet zomaar ontstaat: slachtoffers worden eerst ingepakt en onbewust voorbereid op mishandeling die vaak pas later in een relatie ernstige vormen gaat aannemen, en afgewisseld wordt met periodes waarin de dader normaal lijkt te doen. “Slachtoffers, als een kikker in een kookpot, hebben geen idee dat ze ‘psychisch levend gekookt’ worden”. Een herkenbare en tegelijkertijd schrijnende vergelijking.
Hoe vaak komt coercive control dan voor? Studies laten zien dat meer dan een vijfde van de vrouwen wel eens huiselijk geweld heeft meegemaakt. Van mannen weten we het minder goed, de schattingen zijn dat 1 op de 10 mannen het meemaken, maar ook daar is de problematiek groot. En 1 op de 30 kinderen maakt kindermishandeling mee in Nederland. Dat is één kind in elke klas. Maar de meeste onderzoekers en beleidsmakers leggen de link niet tussen huiselijk geweld en kindermishandeling, coercive control en narcistische of psychopathische daders, zo geeft Christine Louis de Canonville aan.
Er zijn veel signalen die wijzen op een destructieve relatie waarbinnen dwingende controle plaatsvindt:
- Geïsoleerd worden van vrienden en familie
- Dagelijkse levensbehoeften worden je onthouden (eten, slaap, medicatie, comfort)
- Je eigen geld wordt je onthouden, je hebt geen controle meer over je eigen bankrekening en je moet je telkens verantwoorden voor je uitgaven.
- De controle over je leven verliezen (waar je gaat, wie je ziet, wat voor kleding je draagt, wat je mag kopen etc.)
- Bedreigd worden met geweld als je je niet op een specifieke wijze gedraagt (hoe je het huis schoonmaakt, hoe en wat je kookt, hoe je je in de slaapkamer gedraagt etc.)
- Gecontroleerd worden in waar je werkt en wat voor werk je doet en tegengehouden worden als je wil studeren, leren of werken.
- Controle verliezen over alles in het huishouden (de computer, telefoon, paspoort etc.)
- Je wordt gemonitord in al je activiteiten, bewegingen en communicatie (e-mails, social media, spyware op je telefoon en computer etc.)
- Dreigementen om persoonlijke informatie te delen met kennissen, vrienden en familie of met de autoriteiten (jeugdzorg, politie etc.)
- Onderwerp zijn van dagelijkse spot, denigrerende opmerkingen, intimidatie, vernedering, kritiek en beschuldigingen.
- De hele tijd neergehaald worden, zeggen dat je waardeloos bent.
- Moeten ondergaan van emotionele, psychische, seksuele en fysieke mishandeling.
En, zo geeft Christine aan: de lijst kan nog veel langer. Zodra de dader het slachtoffer zover heeft dat hij haar geïsoleerd heeft en angst heeft aangejaagd, kan de dader het slachtoffer beter controleren: “Het gevoel van autonomie en de bewegingsvrijheid van het slachtoffer verdwijnt beetje bij beetje en al snel gaan ze twijfelen aan hun eigen gedachten en gevoelens. Deze vorm van intieme terreur creëert een gevoel van gevangenschap en tirannie bij het slachtoffer.” Sietske Dijkstra geeft daarbij aan dat de dader niet eens in de ruimte hoeft te zijn: “De psychische druk en de angst die dit oproept, is dan voldoende om de macht te houden. Dit werkt ook op afstand en heeft wat ik noem een remote control werking.”
Dat is ook de reden dat in Ierland en diverse andere Westerse landen coercive control expliciet strafbaar is gesteld sinds 2015. Helaas is dat nog niet gebeurd in Nederland. In Frankrijk gingen afgelopen week tienduizenden mensen de straat op om te protesteren tegen huiselijk geweld. De regering heeft daar coercive control al eerder strafbaar gesteld en wil nu de strafmaat ophogen, naar maximaal 10 jaar celstraf. Ze erkennen namelijk dat emotionele en psychische mishandeling vaak voorafgaat en samengaat met fysiek en seksueel geweld, dus als je daarvan de signalen eerder gaat herkennen, kan ook fysiek en seksueel geweld eerder gezien en aangepakt worden. Helaas loopt Nederland hierin dus ver achter.
Wat is dan het gevolg van de invoering van de wet tegen coercive control in Ierland? Vóór invoering van deze wet werd in Ierland, net als in Nederland en vele andere landen nu, alleen fysiek of seksueel geweld serieus genomen. Emotioneel en psychisch geweld ofwel dwingende controle dus niet of nauwelijks. Maar nu kan iedereen die in een intieme relatie zit met een huiselijk geweld-pleger, ook al ben je gescheiden of leef je niet meer samen, zich wenden tot de rechtbank in Ierland. De rechtbank moet de aanklacht dan serieus nemen, een getrainde maatschappelijk werker aanbieden aan het slachtoffer en bijvoorbeeld standaard ook de kinderen spreken. Een doorbraak noemt Christine Louis de Canonville dat, omdat eindelijk gezien en erkend wordt dat emotioneel en psychisch misbruik de kern is van huiselijk geweld. En niet een afgeleide of onschuldiger vorm dan fysiek en seksueel geweld.
Het is vooral van belang dat gezien wordt dat het een patroon is en niet een geïsoleerd incident. Je gaat niets zien als professional als je maar één of twee keer kijkt. De tactiek van een narcistische of psychopathische dader is immers om “gedurende een continu proces het nietsvermoedende slachtoffer te laten wennen aan een serie van ‘onzichtbare’ kleine stappen van grensoverschrijdend gedrag”. Het mag er niet te gehaast uit zien, zodat het slachtoffer doorheeft wat er gebeurt en wat voor veranderingen plaatsvinden. Helaas, zo geeft Christine Louis de Canonville aan, “is het misbruik zo venijnig, dat de meeste slachtoffers er niet of pas laat achter komen dat het psychisch manipulatieve gedrag hen stress en angst bezorgd.” Daarom zetten slachtoffers ook vaak geen verdedigingsmiddelen in. En dat heeft weer effect op het kritisch denkvermogen en de vrije wil van slachtoffers, waardoor ze moeilijk zelfstandige keuzes kunnen maken. Ze windt er vervolgens geen doekjes om: “De psychologische effecten van gaslighting tasten de fundamentele rechten van de mens aan bij slachtoffers, houdt hen in slaaf-achtige omstandigheden in een gevangenis zonder tralies waar ze onderworpen zijn aan een regime van intieme terreur.”
In contact met professionals kan dit volgens Sietske Dijkstra leiden “tot een bedrieglijk patroon dat de ene partner die ‘in control’ is charmant en welwillend overkomt en de andere partner in de war en angstig is, chaotisch overkomt of juist verontrust en boos is. Vaak wordt dit type interactiepatroon en het bijbehorende gedrag niet gezien als een vorm van (ex)partnergeweld. Daardoor kan het controlerende, dwingende en mishandelende gedrag voortduren.” Sietske geeft verder specifiek aan dat “het belangrijk is om beducht te zijn op de charme van de pleger en de paniek en angst van het slachtoffer en er rekening mee te houden dat je zwakke plekken zullen worden bespeeld… Gezinsvoogden en andere professionals worden soms ook bespeeld.”
En gezamenlijke trajecten zoals mediation bijvoorbeeld hebben dan echt geen zin. Katinka Lünnemann, in oktober benoemd tot bijzonder lector ‘Effectieve bescherming van kinderen’ aan Hogeschool Utrecht, zegt daarover: “Juist bij gezinnen ‘onder coercive control’ heeft een systeemaanpak geen zin. Wanneer je iedereen dan aan tafel zet en inzet op bemiddeling dan kom je er als professional echt niet achter wat er achter de voordeur speelt. Vrouw en/of kinderen zullen zich – wanneer er sprake is van dwang en controle, niet vrij voelen om ervaringen te delen.” En ze zegt ook dat “in gevallen van kindermishandeling ouders vaak onterecht als twee-eenheid worden gezien. Onterecht. Juist dan is het belangrijk om afzonderlijk met ouders te spreken. Uit de gesprekken blijkt dat de aandacht soms wel naar de moeder gaat, maar dan in de rol van beschermer van het kind. Niet als slachtoffer van partnergeweld, terwijl zij mogelijk ook zelf steun en behandeling nodig heeft. Te snel wordt dat geweld afgedaan met “waar er twee vechten hebben er twee schuld”.
Sietske Dijkstra roept daarom ook op om in Nederland veel meer aandacht aan dit fenomeen te geven: “Er is veel meer aandacht nodig van professionals voor het durven zien en erkennen van (ex)partnergeweld met grote machtsongelijkheid en de verstrekkende relationele en maatschappelijke gevolgen van een geweldspatroon als coercive control. Achter het masker van de vriendelijkheid kan mishandeling en kwaadwillendheid verstopt zijn. Ook Veilig Thuis en de jeugdbescherming dienen hier veel meer op beducht te zijn en dit in hun interventiestrategie te verwerken. Tot slot is het relevant om grenzen te stellen aan dit schadelijke gedrag en betere bescherming te bieden en ondersteuning aan betrokkenen in het weerbaarder worden en weer zeggenschap over het eigen leven te verkrijgen.” Een pleidooi waar wij van het Verdwenen Zelf geheel achter staan en onze bijdrage leveren in het bekender maken van deze ernstige vorm van mishandeling. Voor slachtoffers, zodat zij kunnen vaststellen waar ze in zitten en zichzelf in veiligheid te kunnen brengen, en voor professionals, om slachtoffers te kunnen bijstaan in dit complexe proces (zeker als er kinderen bij betrokken zijn).
Christine Louis de Canonville geeft aan dat alle landen in de wereld deze vorm van terreur strafbaar zouden moeten stellen. In Ierland kan je, bij een veroordeling, forse boetes krijgen en tot 5 jaar gevangenisstraf. In Schotland kan dat zelfs oplopen tot 14 jaar celstraf. Nederland heeft deze wetgeving echter niet. In Nederland is het bij emotioneel en psychisch partnergeweld nog nooit voorgekomen dat iemand veroordeeld werd. Bij emotionele en psychische kindermishandeling slechts één keer. Als je als slachtoffer wil aangeven dat er een patroon van dwingende controle is, kom je bijna altijd van een koude kermis thuis. Kortom: hoog tijd dat deze wetgeving in Nederland wordt ingevoerd. Gelukkig zijn er naast het Verdwenen Zelf, waar we specifiek trainingen voor professionals hebben ontwikkeld en lezingen geven, ook andere ervaringsdeskundigen, onderzoekers en professionals die het wel serieus nemen. We kunnen in ieder geval putten uit de ervaringen van Frankrijk, Wales, Schotland, Ierland, Engeland, Nieuw-Zeeland en Australië waar soortgelijke wetten wel zijn ingevoerd en de jeugdzorg en het familierecht nu hervormd worden. En dat is hard nodig.
74 reacties op “Coercive control: emotioneel en psychisch misbruik strafbaar stellen”
Bij mij gebeurde dit bij een hulpverleenster, maar dan meer de stiltebehandeling en de lastercampagne ‘achter de rug om’ naar mijn ouders waar ik het contact heb mee verbroken (kindermishandeling) en andere hulpverlening (die zelfs meedeed). Ik ben daar op een gegeven moment boos op geworden na maandenlang steeds wederzijds gesprek te willen, uitleggen waarom ik mijn keuzes maak over mijn leven, maar helemaal niets, ze had op een gegeven moment bellen geblokkeerd, mail geblokkeerd of ze negeerde gewoon en dat gebeurde via FB. Daarnaast mij wel willen bellen met op de knietjes voor haar moeten en dat ze mij wel wou mailen, eenzijdig. Het moeilijke is dus dat ik het niet kan bewijzen, zij speelde het zo dat ik openbaar moest antwoorden en zij niet, zoals ook de webcam waar ze tegen mij schreeuwde (ze had nooit de webcam aangehad). Nu wordt ik daarom aangeklaagd voor smaad, politie ben ik wel geweest en die pakt ‘psychische mishandeling maar niet op’. Nu ben ik dus als dader aangemerkt terwijl ik slachtoffer ben en heb ik door haar ook nog eens maatschappelijke problemen omdat hulpverlening de schakel is weer met huisarts enz – ben dus ook niet alleen voor ‘coercive-control maar ook voor gaslighting in het wetboek’ en meer intensieve trainingen voor ‘coercive-control/gaslighting/narcisme’.
En inderdaad, dat niemand je gelooft en dat je zelfs van anderen ook dan passieve-agressie krijgt is verschrikkelijk. Zelfs hulpverlening/arts strooit met streepjes – <- op die manier. Het geeft je opnieuw een trauma-response, opnieuw voel je de stiltebehandeling van de oorspronkelijke factor. Mensen weten totaal niet waar ze mee bezig zijn om op je verhaal je te overstappen en het te negeren, het duwt je zo in het nauw. Doordat het een hulpverleenster was heeft het ook maatschappelijke problemen gegeven, zou dus fijn zijn om ook te duiden dat het ook mensen op werkplekken kan gebeuren, een baas, een hulpverlener, een leraar, een oppas, het kan in elke laag voorkomen.
Heb lichamelijke/geestelijke klachten, ik zat nog in de kindermishandeling-verwerking en ze heeft dit misbruikt dus in het spel, ik zit en leef nu dus met dubbele trauma, ik zat in complex-trauma maar heb door de hulpverleenster PTSS erbovenop gekregen, ik ben ook erg gespannen in mijn lijf, ben ontzettend uitgeput, had door kindermishandeling al migraineaanvallen, is ook verergerd geweest door haar, heb door haar ook zelfmoordgedachten (ondanks ik het niet wil) concentratiegebrek, trauma-responses, aanhoudend hoge stress, ik las ook ergens dat juist door die hoge stress je auto-immuunsysteem kan worden aangetast dus ben ook best wel angstig.
Lizet: Hulpverleners hebben in het geval van narcisme en narcistische mishandeling niet altijd gelijk, mits ze aantoonbaar deskundig zijn of zijn aangesloten bij bijvoorbeeld het netwerk van het verdwenen zelf.
JIJ bent vooral de deskundige!
JIJ hebt het ervaren en JIJ alleen weet wat het met je doet!
laat je niet zomaar wat wijsmaken, ik weet dat het moeilijk is aangezien ze je zelfvertrouwen kapot hebben gemaakt, maar JIJ bent de deskundige en daarnaast een hulpverlener met specialisatie op het gebied van narcisme.
maar ik vind persoonlijk dat ervaringsdeskundigheid hierin de beste optie is, al dan niet met aangevulde opleiding(en).
Ik ben eigenlijk al moe gestreden, ik kom nergens echt meer door, zit er ook zwaar doorheen en meer een emotionele burn-out. Vind dat we sowieso al heel snel oordelen tegenwoordig zonder gesprek, dat maakt de wereld hard. Ik ben moet. Ik doe maar even niets en blijf even bij isolatie en eigen energie. Dan mag ik alleen zijn maar van alle kanten wordt ik eigenlijk in de hoek gezet, vicieuze cirkel waar je dan in belandt, wattig hoofd, dagelijks weer meer overleven dan leven. Vind het maar een harde wereld.
Hallo Lizet, ik herken je nood en het gevoel dat iedereen om je heen de plank voortdurend mis slaat. Daarbij zijn de projecties die allemaal op jou gericht zijn… bijna beschuldigend en daardoor nog beschadigender. Zelf ben ik ook al lange tijd aan het puzzelen en worstelen met al die mensen die het vaak al snel zo goed weten.
They don’t know shit… Ze luisteren maar half en hebben jouw situatie, zo denken ze, al volledig in kaart… mijn ervaring is… dat je in die mensen niet te veel tijd moet steken. Je bent niet gek en je verhaal is echt… hou daar maar aan vast en blijf zoeken naar mensen om je heen waarbij je in ieder geval niet door veroordeeld wordt, alsof jij het probleem bent… ik heb gemerkt dat het zo is dat niet jij of ik het probleem bent, maar je hebt een probleem en daar kun je heel goed echte hulp bij gebruiken. De mensen die jou als het probleem zien, zo snel mogelijk vermijden. Ik wens je veel rust en geduld om je verhaal op de juiste plek te kunnen vertellen. Hou vol!
Groeten, Gerrit
Hoi Gerrit, dankjewel voor je behulpzame woorden, dit doet me goed. Ik vind de omschrijven ‘probleem’ ook mooi omschreven’ dat kwam binnen op een goede manier en dit is ook zo!
Je komt te lopen in gebroken glas, je bent 1 verward en 2, de hulpverlening was ‘bemoeizorg’ ik hoorde sowieso al niet daar te zitten want ik ging voor traumatherapie terwijl ik sociale angst voorgeschoteld kreeg en dan doet diegene ook mee, negeren op dat ik HSP/artikel stuurde en waarom de sfeer tussen haar en de pleger zo benauwend was en dat ik me benepen voelde tussen die twee, ze zei letterlijk ‘ja wat moet ik hiermee’ ik heb daarna nog gezegd dat het prettig zou zijn dat te lezen maar ik kreeg helemaal niets meer (stiltebehandeling). Later stapte ze over mijn grenzen wanneer ik een afsluiting wou, keek ze al in haar kopje koffie dus zei ik netjes ‘als je wil gaan dan kun je beter nu gaan en sluiten we het af’ daarna begon ze ineens over dat ik een rare keuze maak dus zei ik weer netjes ‘je kunt beter gaan’ en toen zei ze het weer bij de deur bij het weggaan, dit was tevens een overlapping van de pleger die ook met pesterige sneren wegging zodat ik niets meer kon zeggen dus dat raakte mij enorm, vooral zo binnenshuis, voelde de echt als een privacy-inbreuk en dus werd ik boos en duwde ik haar de deur uit en zei ik ‘en nu ga je eruit’ maar dat was wel na 3x dat ik netjes zei dat ze beter weg kon gaan.
– en zij ook de persoon was van bemoeizorg die uiteindelijk dus niet is wezen getuigen en alleen zei “ze doet ook goede dingen” verder kwam ze ook niet (dus daarom ook een flying monkey maar wel 1 die meedeed) en ik voelde me dus in de steek gelaten/koud en verward, naast dat politie mij niet serieus nam want die zei ‘sommige mensen zijn zo’ naar de pleger, de pleger die later een tipje teruglegde en dus de focus terugstuurde naar mij en 2 politiemensen voor mijn deur stonden, de politie die al een heel gesprek met mij had gevoerd maar niet met de pleger, nee die krijgt het ook nog voor elkaar om maar een tipje neer te leggen en dat voor mishandeling. Dus je kunt je voorstellen dat de PTSS verergerd, juist van iemand die wat van psyché afweet en juist van iemand die je veiligheid zou moeten bieden (politie).
sinds psychologie voor de richting van gedragswetenschappen heeft gekozen, is het in mijn optiek niet beter geworden. psychologie betekend letterlijk zoiets als “kennis van de Ziel” . Helaas heeft de psychologie allang afscheid genomen van de Ziel. Ware het niet dat dat juist het belangrijkste element is vind ik.
Herkenbaar wat Lizet en Gerrit schrijven. Ik heb jarenlang zitten puzzelen over hoe het toch komt dat op de 1 of andere manier het toch altijd mijn schuld weer is. Niet dat ik dat geloofde, maar ik geloofde wel dat eigenlijk bijna iedereen om me heen dat standaard geloofde en niet onterecht! Toen ik weer in behandeling was van een psychotherapeute kreeg ik de volgende opmerking naar mijn hoofd: Dat mijn probleem was dat ik het zelf was gaan geloven. UUh.. Nee, maar ik heb stress van dat iedereen op de 1 of andere manier steeds weer de schuld richting mij weet te sturen en dat het echt lastig is om daar steeds in de verdediging te moeten en mijn eigen verhaal daarvan steeds weer ondergesneeuwd raakt en dat dit pijn doet en mijn vertrouwen in de mensen schaadt. Tegenwoordig ga ik er maar van uit dat mensen gewoon geshokeerd zijn door mijn verhaal en als ik dan het probleem ben, is hun wereldbeeld weer helder en dat werkt dan weer geruststellend tegen hun eigen shock. Zodoende heb ik geleerd opnieuw te zwijgen over mijn verleden. Wat ik wel ben gaan doen is meer en meer mijn eigen (huidige) verhaal te zeggen, te schrijven, te tekenen, te zingen.
Zo hoorde ik laatst weer een leuke opmerking toen er een mini tipje van mijn verleden werd opgelicht: Ja, maar je moet wel weten dat God geen foutjes maakt hoor! Ik kan heel makkelijk gehakt maken van een dergelijke opmerking op minimaal 7 verschillende manieren en in vijf talen, maar ik voelde liever na waaruit de opmerking vandaan kwam en ik voelde dat het haar manier was om me troost te bieden en dat maakte me milder. Ondanks dat deed ik toch mijn eigen verhaal en ik zei dat het een kwestie van geloof is dat ik niet met haar kon delen, maar wat ik wel kan doen is met het gegeven (mijn verleden) het beste te maken wat ik kan doen. Dat is overigens ook wat ik heb gedaan en nog steeds. Inderdaad mensen weten niet wat wat ze zeggen, en ze geloven allemaal hun eigen kader en wereldbeeld, projecteren er wellustig met stellige zekerheid op los en ik mis het enorm dat er in alle rust gewoon eens geluisterd wordt.
Het is me zelfs overkomen dat ik maandenlang in een therapie zat waarin me allemaal dingen werden geleerd die ik allang een keer had gedaan en eigenlijk veel dieper kon ingaan dan dat me aangeboden werd. Maar ik bleef maar een soort van hopen dat er een moment kwam waarop de behandelaar mij daadwerkelijk zag en aansluiting zou komen. Maar dat hele moment kwam er eigenlijk nooit. Het leek wel alsof ze zo druk bezig was met haar systemen toe te passen en vanuit haar aannames te werken dat ze me nooit echt heeft weten te bereiken. En als je nou afvraagt waarom ik daar dan nooit iets van heb gezegd? Nou omdat me bij binnenkomst eigenlijk al meteen te verstaan werd gegeven dat ze hier niet zouden meegaan in een wellis nietus spelletje over mensen die ze nooit hadden gekend en ook nooit hadden gezien. Ik had er nog geen 1 woord over gezegd überhaupt, maar dat is dan blijkbaar haar ervaring dat mensen dat vaak doen? Dus ik dacht, ik ga maar mee met wat ze aanbiedt dan en mag mijn eigen verhaal en vragen daarom heen niet bespreekbaar maak hier. In het verleden heb ik met behandelaren wel sterker geprobeerd mijn verhaal naar voren te brengen maar de enige opmerking die ik daarover terug kreeg was dat ik blijkbaar alles wat ze aandroegen afsloeg. Dat was niet het geval, maar het klopte gewoonweg niet. Maar zij hebben natuurlijk zitten studeren op een hogeschool over hoe ik in mekaar steek en wat ik moet leren, dus wie ben ik dan om over mijn eigen verhaal en leven te gaan?
Zo herkenbaar Samie, het ook in eigen protocol vastzitten en vast in eigen denkwijze. Ik had waarschijnlijk ook niets gezegd als ze al beginnen met ‘wellis nietus’ maar eigenlijk wel raar toch, te bedenken dat je niet jouw eigenwaarde mag zeggen en eigenlijk al lamgeslagen wordt, lijkt me zeer verontrustend als instanties dit doen maar heel herkenbaar ook. Het gevoel van niets meer willen delen ken ik ook, toch doe ik het wel maar houd ik het wat vlakkig & zakelijk omdat ik wel geholpen wil worden maar ga ik nergens meer overstag dat er echt wat gaat gebeuren, alsof je wat vlak in dat gebied bent geworden terwijl je recht hebt op goed & passend hulp. Zelf ben ik in de mensheid wat teleurgesteld, telkens moet ik de mooie behulpzame momenten innen en het mooie zien maar in mijn omgeving/ervaring lijkt het alsof mensen het ook niet meer proberen om op je context te antwoorden, ikzelf ben iemand die dat gewoon niet snapt en waarschijnlijk niet gaat snappen, er valt altijd wel wat te antwoorden, ook al is het soms wat oncomfortabel, het is te makkelijk, voel me in de steek gelaten door de maatschappij. Telkens weer herpakken, gevecht tussen zwak zijn en heel sterk, eigen ding doen, doelen & dromen, ik schrijf en ik zing en ik teken ook, knutsel & frutsel 🙂
ik maak het mee sinds me geboorte het is levensgevaarlijk door mijn eigen ouders notebenen heb alles verloren aan de drank geweest waardoor ze je nog meer kunnen gek maaken dat het door de drank komt ets er moet zo snel mogelijk iets of iemand hier in Nederland wat aan doen het zijn een sluipende moordenaars stres is de meests gevaarlijke ziekte
“Zwak zijn” bedoel ik dan meer de uitputting, want zelf voel ik me niet zwak, dat wil ik niet geloven. Ik heb mijzelf door zelfonderzoek wat leren kennen, grenzen stellen, als het lang stilstaat in hulp ga je zelf maar wat doen.
Ik ben zojuist bestraft en de mishandelaar komt er mee weg, krijg zelfs niet de inhoud van de rechtszaak te weten. Ik ben nu opnieuw er letterlijk ziek van, heb ook angst om de deur uit te gaan, mishandeling gebeurt opnieuw in mijn lichaam & geest. En praten is moeilijk omdat ik nu onsamenhangend ben geworden, angst om nog iets te zeggen.
ik durf geen vrienden meer te maken, bang voor de mensen geworden.
angst extreem, dus erg herkenbaar.
Niet alleen geisoleerd worden bij vrienden en familie, ook bij andere hulpverleners en instanties
– kijk maar hoe een narcistische iemand bij jeugdzorg het voor elkaar krijgt dat een slachtoffer (de partner) geheel op valse wijze geschetst wordt en weggezet wordt in het geheel als verkeerde invloed zonder enig aandeel in het verhaal te mogen zijn/aanspraak te hebben.
En natuurlijk mijn verhaal waar de andere hulpverleenster ‘controle uitvoert’ lastercampagne/triangulatie met valse beschuldigingen die klakkeloos wordt overgenomen in dossier/andere hulpverleners ‘flying monkeys’ worden, ook daar wordt je geisoleerd in hulp.
wat herkenbaar pffffffffffff, ik word ook nog steeds niet gelooft, hulp krijg ik niet daarvoor, maar ben er nog kapot van, gelukkig heeft veilig thuis mij de ogen geopend,.
vraag vaak help mij aub, nee je bent er zelf toch ingetrapt ( ja hulpverlening).
lieten mij echt stikken en nu nog.
heb idd ook zelfdoding gedaan, meneer wist dat, maar kwam niet thuis, druk op zijn werk.
wat natuurlijk niet waar was(op het werk aanwezig zijn)
en hij neemt zijn kinderen mee in deze onzin gedrag(zorgelijk)
hij wou thuis bijvoorbeeld niet eten viel dan af en ja hoor had ik veroorzaakt enz.
hij heeft mij overal als een gestoorde neer gezet, maar hij maakte mij echt gestoord.
als hij loog en ook al had ik bewijzen, loog ik weer zulke spelletjes steeds.
net wat hier gezegd word wie gelooft je uuuh niemand zelf hulpverlening niet, gingen juist met hem in gesprek, nee hij is niet zo omg.
ik zit er mee hij viert feest direct nieuwe in huis gehaald, volgende slachtoffer.
vind dat zulke mensen, in een inrichting horen en niet meer in de samenleving mag.
blijven slachtoffers maken, hun mankeert niks nee duhhh.
voor het huis een engel, achter de deur grootste duivel die er is.
helaas zitten meer mensen zoals ik met mega trauma maar worden niet geholpen laat staan begrepen. getekend voor het leven. en alles kwijt.
Vannacht voor het eerst gelezen over coersive control en me gerealiseerd waar ik nou eigenlijk in zat. Ik heb aangifte gedaan van mishandeling en verkrachting maar dat bleek helaas niet voldoende bewijsbaar, ondanks foto’s van verwondingen en spraakopnames. Met mijn dochtertje het huis uit gevlucht. Hij is jarenlang bezig geweest om zichzelf bij hulpverlening/huisarts/psycholoog overal als slachtoffer neer te zetten. Hij wilde bijvoorbeeld niet werken en dan zei hij vervolgens dat hij dat van mij niet mocht, of dan gaf hij in een week 700 euro uit aan ‘boodschappen’ bij een inkomen (van mij) van 1800/ maand en als ik dan appte: ‘wil je komende tijd de kassabonnen bewaren dan kunnen we kijken waar het misgaat?’ Dan liet hij dat als ‘bewijs’ zien aan hulpverlening dat ik hem financieel controleerde. Hij chanteerde me met seks. Ik mocht dan alleen naar familie of rustig slapen als ik vroeg naar werk moest als ik seks met hem had, tegen mijn zin. Als ik dan zei dat ik geen seks met hem wilde zei hij tegen hulpverlening dat ik narcistisch was omdat ik hem seks onthield. Omdat hij thuis op de bank zat, zag ik mijn dochter steeds minder omdat ik voor het inkomen koest zorgen. Dat stimuleerde hij enorm: hoe meer ik werkte, hoe beter. Als ik vroeg wil je op tijd thuis komen met onze dochter omdat ik haar graag wilde zien saboteerde hij dat en ging uren met haar weg, onbereikbaar. Als ik een klein cadeautje van letterlijk 50 cent bij de kringloop voor haar kocht kreeg hij een woedeaanval en kraakte het compleet af gewoon waar ze bij stond. Mijn dochter en ik mochten op steeds meer plekken in huis niet komen omdat we anders zijn ‘systeem’ verstoorden. Hij kocht voor ons het allergoedkoopste voedsel en verstopte voor zichzelf duur snoep en alcohol op plekken waar we niet mochten komen in huis. Als hij merkte dat een huisdier het liefst bij mij wilde zijn ging hij het steeds bij me weglokken en later kwam ik erachter dat hij overal dierensnoepjes had. Als ik voor ons gezin werkte omdat hij dat dus niet deed, dan vertelde hij overal dat ik alleen maar lekker voor mezelf bezig was en hem kleinhield. Als hij kwaad was dan ging hij keiharde terror muziek opzetten of alle lichten uitdoen en als ik daar tegenin ging werd hij fysiek agressief. Op een gegeven moment ging hij dingen opnemen want als ik dan zei: blijf van me af je doet me pijn! Dan zei hij: ‘ik raak jou niet aan, je doet mij pijn!’ Ook zei hij voortdurend dat er iets aan mijn geheugen mankeerde, terwijl ik intussen prima presteerde op mijn werk, ondanks alles.. Bij zo iemand zijn is de hel op aarde en om eruit te komen verschrikkelijk zwaar. Uiteindelijk heb ik hulpverlening een spraakopname kunnen laten horen hoe hij werkelijk was. Gelukkig wel want zij wisten ook niet meer wat waar was omdat hij alles ‘omkeerde’ en hij het slachtoffer dan zogenaamd was. Hij zei ook letterlijk tegen mij: ga het ze allemaal maar vertellen, wie denk je dat ze zullen geloven? Emotioneel word ik nooit meer de oude denk ik.