Dit is een gastbijdrage van Hugo.
Al jaren volg ik jullie website. En tot mijn aangename verrassing sla ik vanochtend mijn krant (Trouw) op en tref hier een belangrijk artikel van jullie aan, over psychische en emotionele mishandeling.
Jullie inspanningen om dit onderwerp op de kaart te krijgen beginnen vruchten af te werpen. Niet alleen ben ik jullie dankbaar omdat het noodzakelijk is dat deze samenleving de ernst van psychische en emotionele mishandeling in gaat zien, ook omdat het voor mij persoonlijk heel veel betekent.
Ik was zo’n kind dat uit huis werd geplaatst en van de regen in de drup terecht kwam, of beter gezegd, in de hel. De instelling waar ik zat, wat daar gebeurde, daar heb ik soms nog steeds nachtmerries van. Ik heb tientallen jaren nodig gehad om hiervan te herstellen. Toen ik mijn leven eindelijk een beetje op orde kreeg, wilde ik dat de wereld hierover zou weten. Maar hoe doe je dat? Hoe doe je dit als gebroken man, die niet eens normaal kan functioneren, die al moeite heeft een klein netwerk te onderhouden? Hoe geef je hier woorden aan en nog belangrijker, hoe bereik je mensen?
En jullie hebben de woorden gevonden. Deze alinea uit het artikel van Trouw, maakt pijnlijk duidelijk hoe het het zit in Nederland en hoe erg dit is:
En wat vooral mist, is het expliciet strafbaar maken van wat volgens het rapport het meest voorkomt: emotioneel en psychisch geweld. Het idee dat dit nu niet expliciet strafbaar is, wordt meestal niet geloofd, maar toch is het zo. Ouders of verzorgers kunnen en mogen kinderen gedurende hun jeugd dagelijks treiteren, intimideren, eindeloos denigreren, diepgaand verwarren en manipuleren, verregaand isoleren, verbaal bedreigen en dwangmatig controleren zonder enige strafrechtelijke consequentie.
Niet alleen vonden jullie de woorden, jullie steken er ook enorm veel energie in om met die woorden het grote publiek te bereiken. Ik weet dat jullie vanuit het Verdwenen zelf met erg weinig mensen zijn en ik weet ook dat je voor het bereiken van de media volhardend moet zijn. En dat is nu gelukt. Voor mij maakt het de wereld een stukje lichter. Ik ben ook de Trouw dankbaar voor het plaatsen van jullie stuk, het aandacht willen geven aan dit onderwerp. Ik hoop dat meer media volgen. En het verschijnen van het rapport waarin de misstanden in de jeugdhulpverlening schokkend verwoord worden, was voor mij (en andere slachtoffers) ook een belangrijke dag. Het is zo belangrijk dat de focus die altijd op fysiek en seksueel geweld ligt, breder wordt. Ik heb zelf ook fysiek geweld meegemaakt en kan wel zeggen dat de vernederingen, scheldpartijen en manipulaties (het psychische geweld) vele malen erger waren. Want nu werd niet alleen mijn lijf, maar ook mijn ziel geschonden. Ik telde niet als kind zonder thuis.
Jullie geven dit kind in mij een stem en dat stemt mij dankbaar en optimistisch. Dit kind staat er niet langer alleen voor. Eindelijk draag ik mijn lot niet langer alleen. En nu de regering nog. Laat hen ons heel serieus nemen en niet afkopen met een belachelijk laag bedrag. Geef ons de erkenning die we verdienen. Nederland is een rijk, ontwikkeld en welvarend land en tegelijk zijn de meest kwetsbaren van de samenleving decennia lang ernstig beschadigd geraakt door falende zorg en ernstige mishandeling. Niet alleen mag dit nooit meer gebeuren, er dienen serieuze consequenties verbonden te worden aan dat het is gebeurd. Zodat ook wij gewoon kunnen slapen ‘s nachts.
Hugo
19 reacties op “Kind zonder thuis”
Hugo, dat heb jij heel goed verwoord! Ik gun jou je verdere leven heerlijke rustige nachten waarin je goed slaapt. Want dat heb jij meer dan verdiend. Ik hoop met jou dat nog veel meer media aandacht aan dit onderwerp zullen besteden, want het is een vorm van mishandeling die zijn weerga haast niet kent. Lieve groet van Maria
Idd. jij hebt weer heel mooi verwoord, wat het met je gedaan heeft, nu anderen er wel woorden aan wisten te geven en ook zo herkenbaar. Hoe verwoord je iets, waar toen nog geen woorden aan werden gegeven en dusdanig dat het ook binnenkomt bij het grote publiek. Het maakt dat het bestaat of bestaan heeft. Het kind is gezien en heeft een stem gekregen idd. en heeft het leven alsnog een stuk lichter gemaakt. Chapeau alle mensen die er woorden aan hebben gegeven en nu nog zullen doen, het is een trein die op gang is gekomen en zijn doel gaat bereiken.
Ik deel de hoop ook dat meer media volgen! Erg belangrijk! Voor kinderen ( en alle andere slachtoffers ) van emotioneel misbruik.
Beste Hugo, dat heb je mooi verwoord en is ook helemaal waar. Niemand, echt niemand heeft het recht anderen zo te vernederen, te manipuleren en te mishandelen. Maar, er is een maar, hoe bewijs je dat het werkelijk heeft plaatsgevonden? Dergelijke dingen vinden altijd plaats in het geniep, narcisten zijn echt wel zo handig om je te doen geloven dat je het verdiende hebben en kunnen dat ook heel overtuigend naar de instanties over brengen. Ik ben geen kind geweest dat dit heeft meegemaakt, maar was de partner van een narcist, 43 jaar lang, die steeds vaker te horen kreeg dat het mijn eigen schuld was. Moest ik maar niet zo drammen. Deed ik dat? Nee! Ik wilde alleen die dingen bewerkstelligen die in een normaal huwelijk ook als normaal ervaren werden, wilde niet steeds weer met mooie beloftes het bos in gestuurd worden en niet overal voor verantwoordelijk gesteld worden binnen het gezin, en met overal bedoel ik ook overal, dus financieel, emotioneel tegenover de kinderen, zorgen voor opvang wanneer dat nodig was, alles dus.
Na die 43 jaar heb ik dus, eindelijk, de handdoek in de ring gegooid en de scheiding aangevraagd. Dat is nu 3 jaar geleden maar heeft eigenlijk niet veel veranderd, het zit allemaal nog veel te diep.
Ik ben nu 71 jaar, ongeneeslijk ziek en heb dan ook nog te maken met een ex die mij fijntjes heeft laten weten dat mijn ziekte mijn eigen schuld is, straf voor wat ik hem heb aangedaan ?? en mijn kinderen hebben mij in de steek gelaten, rekenen mij alles aan wat hun vader gedaan heeft.
Hard? Ja, op het einde van mijn leven moet ik, en zeker niet vrijwillig, doen alsof dat hele gezin er nooit geweest is.
Wat ik hier mee wil zeggen? Dat ik hoop dat de instanties eindelijk eens echt aandacht gaan besteden aan de slachtoffers van narcisten en niet, zoals bij mijn ex, de dames en heren psychologen ze extra lekker gaan pamperen maar het niet nodig vinden naar het verhaal van de slachtoffers te luisteren.
Mijn vader komt in aanmerking voor die vergoeding van 5000 euro.
Zijn jeugd werd in zijn verhalen steeds erger. Veel bewijs is er niet van.
De getuigen en hij zien elkaar nog steeds regelmatig en vroeger ging het gezin 1 dag in het jaar mee naar de bijeenkomsten van het kindertehuis waar zij allen hebben gewoond.
De enige dag in het jaar dat hij aardig tegen mij deed en niet tegen iedereen vertelde dat ik onhandelbaar was.
Hoe ouder ik werd hoe meer vragen maar die durfde ik niet (meer) te stellen.
Na wat rekenwerk kwam ik er als jong kind achter dat hij in de oorlog ’40-’45 niet in het verzet kon hebben gezeten omdat hij in die tijd een kleuter was.
Mijn broer en zus blijken ook een NPS te hebben ondanks hun zeer gelukkige jeugd. Mijn moeder sloot haar ogen.
De mensen uit onze omgeving geloofden zijn verhalen, ook die over mij.
Mensen die hem niet serieus nemen verdwijnen snel uit zijn omgeving voorzien van de nodige smaad en laster. Als kind hoopte ik dat ze mij meenamen maar nu weet ik uit ervaring (helaas) dat je kinderen bijna niet uit die klauwen kunt redden.
Dat gaat alleen lukken door landelijke bekendheid, kennis en wetgeving.
Dus, in mijn ogen, niet met geld. Dat ik als belastingbetaler mee moet betalen aan die 5000 euro voor mijn vader voelt enorm als extreem belachelijk.
Mijn gedachten gaan uit naar iedereen die net als ik slachtoffer is van ernstige mishandelingen en mijn belastingafdracht is hen van harte gegund!
Heel veel sterkte!
Coby
Niet met geld, is mijn idee.
Narcisten kunnen zo goed toneelspelen.
Mijn narcistische ex zou ook in staat zijn om te spelen dat hij zélf slachtoffer ergens van is (zelfs van narcisme) als hij daarmee geld kon krijgen.
Hij teert het liefst op geld van instanties of van andere mensen. Ik denk dat hij het zich zo in allerlei bochten wringen om geld los te peuteren als ‘werken’ ziet.
En hij is boos dat hij er zo hard voor moet ‘werken’ of wanneer hij niet, of minder krijgt dan hij wil.
Dan ben je ‘te materialistisch’, ‘te oppervlakkig’, ‘te koud’, ‘te harteloos’,
Dus een financiële vergoeding voor iets wat heel moeilijk bewijsbaar is? Ik zou zeggen nee.
Ik ben het verdwenen zelf en alle medewerkers en de mensen die stukjes schrijven zó dankbaar omdat ik veel troost en herkenning er in vind en ik eindelijk ging begrijpen wat er nou eigenlijk aan de hand was, zowel met mijn relatie, mijn ex, als met mezelf.
Hugo, je beschrijft het goed. Ik voel jouw pijn, jouw zielswonde. Wat heb jij als kind geleden en wat heeft het lang doorgewerkt in jouw leven. Ik wens jou van harte een fijne vriendenkring en warme mensen om jou heen. Nooit nog een narcist in jouw leven !
Ik heb ook afstand genomen van mijn narcisten… en het voelt aan als een verlossing. Denk en voel je vrij ! Het is een oefening die helpt.
Hugo, wat een aangrijpend stukje. Ik hoop dat jij beter gaat slapen. Ik deel je dankbaarheid jegens de mensen achter het Verdwenen zelf. Er zijn woorden aan gegeven en die woorden staan nu in de krant.
Sterkte en knuffel!
Cindy
Tako, mooi resultaat dat Trouw het heeft opgenomen. Ik heb het artikel op internet kunnen lezen als abonnee van Trouw. Dat is weer een stapje in de goede richting. Hugo, hoop ik ervaar jij dit ook zo. Fysiek woonde ik wel bij mijn ouders, maar een geestelijk thuis had ik er niet en juridisch ook geen poot om op te staan destijds om dit aan te kaarten. In mijn geval was de inzet mijn autisme en zocht ik het lange tijd in wet- en regelgeving tegen discriminatie van mensen met een handicap of chronische ziekte, waar strikt genomen mensen met een narcistische stoornis ook onder vallen. Dit was een lang en moeizaam proces en er kwam een Wet Gelijke Behandeling gehandicapten/chronisch zieken die nog deels in ontwikkeling is. Vóór die tijd was daarvoor ook niets geregeld. Maar dit is een hele stap dichterbij de eigenlijke problematiek, weliswaar tientallen jaren verder. Gelukkig staat de ontwikkeling niet stil.
Dank je wel Willem. Echte wetgeving doorvoeren, de kennis en expertise verhogen, het bewustzijn vergrootten, betere zorg voor slachtoffers en goeie preventie: dat zijn inderdaad zaken die er allemaal bijhoren en een lange adem vergen om tot stand te brengen. En waar we als kleine organisatie ook anderen voor nodig hebben. Een artikel in de Trouw is natuurlijk niet voldoende om dat teweeg te brengen, maar wel voor het eerst dat we de landelijke media halen. Hopelijk brengen we daarmee weer enkele professionals of organisaties op goede ideeën.
Van harte sluit ik mij aan bij de dankbaarheid die Hugo uit. Mijn optimisme is iets gematigder. Wetgeving is heel belangrijk, kennis nog veel belangrijker, maar geloofwaardigheid, overtuigingskracht en niet vertwijfeld vastberaden met een onvoorstelbaar lange adem vechten onmisbaar. Als ik nu zie hoe er geknoeid wordt, zelfs als bijvoorbeeld vanuit het Pieter Baancentrum duidelijk een diagnose psychopatisch narcist wordt gesteld over een maatschappelijk uitgespuugd sujet, die in Utrecht dood en verderf heeft gezaaid en zichtbaar gewetenloos nabestaanden advocaten en rechters, met plezier zit te kastijden en martelen, dan zou je toch zeggen dat deze diagnose serieus genomen zou worden en duidelijk zou maken dat mensen met deze anti sociale stoornis dood en verderf zaaien zelfs zonder lijken. Ook in het verhaal van Hugo hierboven lees in met verdriet hoe er een leven verknoeid en verminkt is. Dat hij een schaduw van zichzelf is. Wie heeft het recht om mensen volledig uit te hollen?
Ja ik juich bekendheid toe, ik ben dankbaar voor expertise, maar ik hoop en bid dat er in alle lagen van de maatschappij ervaringsdeskundigen op zullen staan die er voor zorgen dat er niet meer om erkenning heen te komen is.
Het is inderdaad belangrijk dat ook ervaringsdeskundigen hun stem laten horen, iets dat wij als VZ natuurlijk ook al jaren doen, en de professionals die we kennen die ons een warm hart toedragen. Stukje bij beetje worden er dat steeds meer. Hoewel ook iedereen zelf moet weten of ze aan je oproep willen of kunnen voldoen natuurlijk. Iedereen herstelt anders, doet het op zijn of haar eigen manier en draagt op eigen wijze bij aan het herkenbaar maken van de problemen.
Nou en of Tako, dat doen jullie zeker. Op een heel bijzondere manier, en vastberaden door vechten. Terwijl het vaak niet in dank afgenomen wordt zachtjes uitgedrukt. Het heeft jullie offers gekost. Maar door dat alles heen bieden jullie inderdaad al jaren een platform voor mensen die zich mond-dood waanden en niet gehoord werden.
Wat ik hier bedoelde is het voorbij gaan, door journalisten o.a. aan de expliciet verwoestende uitwerking van Narcisme als psychosomatische en anti-sociale stoornis. Dat is niet op één lijn te plaatsen met zwakbegaafdheid, en/of stoornissen in het autistisch spectrum, noch tal van psychische stoornissen.
Al deze hindernissen kunnen kwalijke uitingen kennen, en kunnen samen gaan met NPS, maar zijn van een andere oorsprong.
NPS is overal, in elke cultuur, in elke mate van intelligentie, in elke sociale laag van de bevolking te vinden. Wij hebben wereldleiders (gehad) die duidelijk N-trekken tonen (ik zeg het voorzichtig), maar op totaal verschillende de wijze zichzelf profileren en presenteren. De gemene deler is dat alles en iedereen in de omgeving van de N-persoon, zich moet voegen naar de wensen en behoeften van hem of haar. Dit is zo intrinsiek, zo moeilijk vast te grijpen, als het vinden en blootleggen van de vitaminen in een sinaasappel.
In meerdere grote strafzaken die afgelopen jaren uitgebreid in de media verslagen werden, kwam hooguit met enige schroom in de marge de kreet “narcisme” voorbij, op de manier van: “Men heeft bij onderzoek wel vastgesteld dat hij narcistisch zou zijn, maar het blijkt vooral ook dat ….een moeilijke jeugd heeft gehad……”.of: ……naar blijkt is hij/zij zwakbegaafd…..”
Er worden hier onterecht mensen gestigmatiseerd, terwijl de meesten van hen geen vlieg kwaad doen.
Het lijkt wel of men een verklaring moet en zal geven; wat ook maatschappelijk verwacht en geeist wordt, maar vervolgens wordt er dan maar iets wat begrijpelijk is en hanteerbaar ingezet, en het werkelijke kwaad niet benoemd.
Ik vind dit stuitend en zoek al een tijdje naar een manier om bij te dragen in een oplossing hiervoor.
Toevallig kom ik hier terecht omdat ik geen zelfgevoel ken(de), geen identiteit had. Die is bij God, die kent mij, dacht ik en ik vluchtte altijd in het geloof. Ik geloof nog maar als kind ben ik sadistisch behandeld door mijn moeder. Kreng, serpent, je verpest mijn leven, ik was nog geen 10 jaar en leed daar vreselijk onder. Ik was de vierde van acht kinderen en tot op heden kan ik mijn verhaal bij de familie niet kwijt. Ik was zwarte schaap en zondebok! Dat is zo gebleven en dat is zo onrechtvaardig.
Trillend las ik het misbruik in de jeugdzorg en schreef naar Trouw over het misbruik van eerst opa op mijn vierde, daarna over broer waarmee ik als 6 jarige in bed sliep. Vervolgens met een broer van vriendinnetje. Ik raakte erg verward, wist niet wat seks was. Maar dat hemels zalige gevoel kwam toch van God? Op de zondagsschool vertelde de juf over de zonde tegen de HG en toen wist ik dat ik dat gedaan had en voor eeuwig in de hel zou branden.
Mijn leven werd een hel, ik ben nu 76 en mijn leven heb ik beschreven in dagboeken omdat ik moest overleven. Er is in deze nooit heil bij mensen, Trouw wilde mijn ingezonden brief over misbruik in het gezin niet plaatsen. Nu zeg ik het hier, maar bij welke instantie kan ik terecht met dit onbetaalbare leed?
Frederika
Allereerst beste Frederika wil ik je zeggen dat je een geliefd schepsel van God bent en als jij dat anders van Hem ervaart, is dat omdat mensen in jouw leven een karikatuur hebben gemaakt van Hem door jou zo te misbruiken
Ik herken behoorlijk wat in het verhaal wat je hier schrijft.
Ik kan je zeggen over het zondigen tegen de H.G: Als dit het geval zou zijn, dan vraag je je dit niet meer af. Dan maakt het je niets meer uit of je zondig bent of niet.
Naast dit kan het nooit zo zijn dat datgene wat anderen jou aandoen, jouw zonden zouden zijn!! Nooit! Zij hebben, net als jij en ieder mens, een vrije wil gekregen om te kiezen tussen goed en kwaad.
Als jouw lichaam reageerde met een prettige reactie op sexueel misbruik, dan is dat heel erg verwarrend. Maar het feit dat dit gebeurt is een fysieke reactie niet omdat er iets gebeurde wat jij WILde. Niet alleen wordt misbruik gemaakt van jouw lichaam en jouw “zijn/zelf”, maar ook van een gegeven wat als cadeau van God aan mensen is gegeven.
Waarom Trouw jouw brief niet wilde plaatsen weet ik niet, maar ik verwacht dat ze jaren de krant zouden kunnen vullen met ervarings-verhalen. Ik hoop dat je hierdoor je niet nog weer eens afgewezen zult voelen; het is een zeer wrange troost, maar met jou en mij zijn er velen die misbruikt zijn.
Het doe mij zo zeer, dat je al zoveel jaren van je leven zonder goede hulp verder bent.
Er is een lijst met hulpverleners van het Verdwenen Zelf, zie de informatie op deze site. Omdat het ook wel heel specifiek om sexualiteit versus christelijk geloof gaat kan ik je de stichting VrijZijn aanraden.
Ik wens je heel veel troost, genezing, geborgenheid, veiligheid, liefdevolle omarmingen….; alles wat je iets van echte Liefde kan laten voelen. Liefde die alles overwint, die iedere muur afbreekt. Dat is geen toverspreuk en geen instant-oplossing! Maar het is wel een ander perspectief en draagkracht. Ik wens je toe dat je gaat ontdekken, de God juist nooit beangstigend is. Als je op internet Basisbijbel.nl 1 Johannes 4 leest, dan is dat zalf voor iedere wonde. Dit samen met hopelijk mensen die je echt verder kunnen helpen, kan zorgen dat je nog mooie jaren voor je hebt liggen.
Bedankt voor het beantwoorden van mijn mail. Het misbruik ging zich herhalen en dat was dan eigen schuld. Een vreselijk angstige eenzame jeugd. Niemand mocht weten dat ik zo slecht was dat God mij nooit vergeven zou en dat ik naar de hel ging. Mijn emotionele ontwikkeling ging niet goed maar ik ben begaafd en intelligent. Ik liet me niet kennen en kon praten als brugman. Maar nooit over dat erge!
5 jaar geleden ben ik voor het eerst bij een goede therapeut gekomen en die nam mij serieus. Door haar werd me het misbruik helder, ik wilde dat niet waar hebben uit schaamte. Ik leed erg onder mijn moeders gedrag als kind. Nooit liefde altijd afwijzing. Op mijn 18e werd ik door een oom misbruikt en dat vond ik vreselijk maar ik had geen verweer. Ik ben nooit van mezelf geweest, iedereen kon met me doen wat ze wilden. Die oom bleef achter me aanzitten en ik maakte me zorgen over hem want in de bijbel staat: wie een van mijn kinderen verleid het ware beter dat hij met een molensteen.. enz. Mijzelf nam ik kwalijk dat ik geen nee kon zeggen. Ik werd vreselijk verliefd op een aardige jongen en hij was dat ook op mij, maar ik was niet te krijgen want ik was te slecht, daar mocht hij niet achter komen dus kapte ik dat af, met veel verdriet. Maar ik was geen liefde waard.
En zo schreef ik mijn leven aan elkaar. Stapels dagboeken om te overleven. Ik kon niet alleen zijn en trouwde een NPS jongeman. Ik was niet verliefd maar hij kwam uit een gereformeerd gezin en dat zou moeder dan wel goed vinden. Ik werd vreselijk verwaarloosd onder een gedrag van vriendelijkheid. Heel moeilijk. Ik dacht dat hij homo was en dwong de kinderen af want ik wilde normaal zijn en mijn God (man) alles geven. Ik schaamde me dood voor andere vrouwen die wel begeerd werden.
Ik ben het met je eens Hugo, het is geweldig dat de mensen van Het Verdwenen Zelf dit werk allemaal doen.
Wat je beschrijft over je jeugd is heftig en verdrietig. Verschrikkelijk om zo’n verhaal met je mee te dragen. Mooi hoe uit je woorden kracht klinkt. Ik wens je veel sterkte toe.
Ook mijn kind zit sinds een jaar in een pleeggezin. Suïcidaal geworden bij mijn ex. Ook ik ben 5 jaar geleden suïcidaal bij hem weg gehaald. Bij niemand gaat een belletje rinkelen dat er wel iets meer aan de hand kan zijn. Ik ben als moeder compleet buiten spel gezet door de jeugdzorg. Ondanks klachten ingediend bij gemeente, Accare, AKJ, zorgbureaus is het mij niet gelukt mijn dochter te redden. Ik ben zo bang dat ze straks voor haar leven beschadigd is en ze nooit meer bij mij thuis komt wonen. Ze is me gewoon afgepakt! Dit soort instanties zal nooit toegeven dat er fouten zijn gemaakt. Gelukkig heb ik binnen Accare nu een systeem therapeut gevonden die erkend dat wij een trauma hebben opgelopen en doet haar best om ons te begeleiden maar er is al zoveel schade aangericht.
Beste Annemarie,
Het valt me op dat je erkenning vindt bij een systeem-therapeut. Ik heb het al eens eerder geschreven, maar er bestaan een hele zooi youtube-filmpjes van systeem-therapeut Jerry Wise. Hij noemt zichzelf een Self-expert, dus deskundig op het gebied van herstel van het Zelf. Ik kan hem je van harte aanraden.