Dit is een gastcolumn van Moniek.
Op mijn 23ste leerde ik mijn toekomstige echtgenoot kennen. Een nette voorkomende jongen die zeer in de smaak viel bij mijn moeder. Hij behandelde haar als een koningin. Dat hij mij niet als een prinses maar meer als Assepoester behandelde viel mij niet echt op. Ik was immers opgegroeid met het idee dat ik niks waard was. Het leven kabbelde voort en op mijn 24ste trouwden we. Mijn vrije bestaan voelde als een intermezzo. Deel 2 van mijn leven was begonnen.
Ik kwam op de eerste dag van mijn huwelijk tot de conclusie dat mijn huwelijk met deze man sprekend leek op het huwelijk van mijn ouders. Ik was goed om zijn was te doen, het huishouden te doen, te koken en om al zijn zakelijke aangelegenheden voor hem te regelen. Hij noemde mijn ‘zijn secretaresse’. Dat ik hem erop wees dat het Secretaressendag was viel niet in goede aarde. Hoe haalde ik het in mijn hoofd dat ik een bloemetje of iets dergelijks verdiende. Ik deed wat elke vrouw zou moeten doen. Mijn leven ging door en we kregen drie kinderen. Uiteindelijk bleef ik bij hem vanwege de kinderen. Die wilde ik hun vader niet ontnemen. Tot het moment dat het mis liep, ik de silent treatments en verdere emotionele mishandeling niet meer pikte en eruit stapte. Ik was 24 jaar verder en had al die tijd stilgestaan op het punt waarop het in mijn kindertijd was misgegaan. Ik stond er alleen voor.
Toen was daar het moment dat het Corona virus de wereld in zijn greep kreeg. Om mij heen werden enkele mensen ernstig ziek. Op dat moment brak er iets in mij. Ik zag families die wanhopig waren omdat ze elkaar niet meer konden zien maar bij mij lag dat anders. Ik kwam tot de conclusie dat ik weliswaar 18 jaar met mijn familie was opgegroeid maar dat ik ze niet echt kende. Ik wist niet wie mijn moeder was, waar ze vandaan kwam en waarom ze deed wat ze deed. Ik wist niet hoe mijn zus in elkaar zat, waarom ze altijd op de voorgrond leefde en waarom ik er niet mocht zijn. Het deed mij besluiten tot een stap. Ik besloot dat ik mijn familie echt wilde leren kennen. De achterliggende gedachte was uiterst luguber. Zou ik komen te overlijden, dan wilde ik dat ik mijn familie had gekend. Het was de tijd om stappen te ondernemen in die richting. Ik sprak af met mijn moeder, maar ook met mijn zus. Daar, in mijn eigen huiskamer, met een veilig afstand van wel meer dan anderhalve meter tussen ons in hadden we gesprekken. Over ons leven, over kapotte verwachtingen en over de realiteit.
Mijn moeder vertelde over haar jeugd en haar huwelijk met mijn vader. Ze vertelde hoe ze meer dan 30 jaar had geprobeerd om er wat van te maken. Ze vertelde hoe ze eigenlijk in de avond zichzelf sedeerde. Daar, op de draaistoel, dronk ze op een avond wel meer dan één glas sherry. Op die manier kwamen de harde woorden van mijn vader minder hard binnen. Ze zat in haar eigen wereld en hoefde even niet te denken aan de dag die achter haar lag. Haar puzzelboekjes en haar breiwerk vormden een goede afleiding. Op de dag dat ze ontdekte dat mijn vader een affaire had knapte er wat in haar. Haar laatste beetje eigenwaarde verdween. Ze was niet genoeg voor mijn vader. Diep gekwetst en met knikkende knieën vroeg ze de scheiding aan. Mijn vader droeg allerlei ideeën aan om alsnog bij haar in de buurt te kunnen blijven. Hij dacht eraan dat ze ieder een etage van het koophuis konden bewonen. Hij zou dan met een toekomstige vriendin op die etage blijven wonen. Het idee stond mijn moeder zo tegen dat ze wegging. Voor haar begon deel 3 van haar leven. Ze nam zich voor, na een kindertijd die zich kenmerkte door pijn en een huwelijk wat zich kenmerkte door emotionele mishandeling, om nooit meer een man te willen. Haar vertrouwen was volledig weg. Ze wilde alleen zijn en vrijwilligerswerk doen. Ze was 51 jaar oud en vond het mooi geweest. Nu zaten we daar samen in mijn huiskamer. Ik sprak mijn verdriet uit dat we elkaar nooit hadden gekend. Zij gaf aan dat het aan mij lag. Ik was altijd gesloten geweest en had me nooit open gesteld voor haar. Of dat zo was liet, en laat, ik in het midden. Ook die tijd krijg ik immers nooit meer terug. We dronken samen een glas rode wijn. Met iedere slok proefde ik haar verdriet en wanhoop, en kwam ik tot de conclusie dat we meer met elkaar gemeen hadden dan alleen onze genen.
Mijn zusje vertelde over haar beleving van onze kindertijd. Ze vond het wel prettig als kind dat ik alle klappen opving en dat zij in goede aarde viel bij mijn vader. Pas op het moment dat ik uit huis ging nam zij mijn plaats in. Ze had het geluk dat ze een goede man trof; haar huwelijk leek niet op dat van mijn moeder en mij. Ik benijdde haar in stilte. Toen vertelde ze meer. Over haar werk in een therapeutische omgeving. Na het overlijden van mijn vader bleek dat ze PTSS had. Of dit een gevolg van haar kindertijd was kon ze niet vertellen. Ze zat overspannen thuis en kon haar gezin en haar werk niet meer aan. Het feit dat ik klem zat in mijn huwelijk was aan haar voorbij gegaan. Ze had een tunnelvisie ontwikkeld en had besloten zich afzijdig te houden. Bij een psycholoog werkte ze twee jaar aan haar PTSS. Via EMDR kwam ze uit een diep dal en nu keek ze terug op de oppervlakkigheid van haar leven. Ze was, net als ik, op een punt aangekomen waarop ze ontdekte dat bezittingen slechts spullen zijn en dat liefde iets is wat je niet kan kopen. Ze was eigenlijk sinds het moment dat ze in verwachting raakte van haar jongste kind niet meer echt spontaan geweest, en ze was zichzelf kwijt geraakt. Uiterlijk vertoon had het gewonnen van haar eigen persoonlijkheid die ze nooit had kunnen ontwikkelen. Dat kon beter vond ik. Samen reden we op mijn scooter naar het bos toe, en daar kwamen we ons innerlijke kind weer tegen. Samen schaterden we op de scooter omdat deze te weinig ruimte bood voor twee volwassen vrouwen, en op een heuveltop keken we uit over het water. We dronken een pakje fris en aten een plak ontbijtkoek die ik had meegenomen. Als twee zussen spraken we over ons leven en voor de eerste keer was daar die echte verbinding.
Zullen we sterker uit deze crisis komen als familie? Ik kan alleen maar zeggen dat ik het van harte hoop. Zal het ooit worden zoals een familie hoort te zijn? Ik heb geen idee. De tijd die achter ons ligt krijgen we niet meer terug. Zullen we alsnog de ontstane familie patronen kunnen doorbreken? Ik kan alleen maar mijn hoop uitspreken dat dit ooit zal gebeuren. Mijn enige hoop is in dit geheel dat we de oude boeken van ons leven als een nalatenschap op de plank kunnen zetten en het nieuwe deel van ons leven zullen kunnen schrijven. Een sprookje zal het niet worden, maar ik koester wel de hoop dat het eind van ons leven harmonieuzer zal zijn.
12 reacties op “Elkaar echt kennen”
Moniek, wat een aangrijpend en toch ook een mooi levensverhaal. Ik herken er helaas erg veel in. In deze tijd bewust stilstaan bij wat er is gebeurd en de onzekerheid in wat er nog gaat gebeuren. Hierbij naar jezelf durven kijken en het heft in eigen handen nemen. Wat geweest is daar kan je niks meer aan veranderen, maar je toekomst heb jezelf in de hand. Misschien af en toe met vallen en opstaan. Het bied ook weer nieuwe kansen.
Warme groet, Angélique.
Wat knap! Ik zou willen dat ik het contact met mijn zus kon herstellen…
we lijden allemaal in zo’n disfunctioneel gezin, de een anders dan de ander, maar ook het Gouden Kind komt tekort. Wat tekenend dat zij de rol van zondebok over moest nemen na jouw vertrek…
Wat een verhaal joh, en wat moedig dat je zo bezig bent gegaan… Ik zie vaak terugkerende patronen van psychisch geweld en please-gedrag in families die generaties kunnen blijven en blijken te bestaan. Wat goed dat je in gesprek bent gegaan met je familie. Tijd kun je niet terughalen, dingen niet overdoen, maar het zal zeker inzicht en begrijpen verschaffen wat kan helpen in jouw eigen helingsproces. Heel veel goeds toegewenst! Lieve groet van Thea van Dijk.
Moniek, wat mooi hoe je dit beschreven hebt en met ons wil delen. Ik heb veel respect voor je liefdevol handelen naar jezelf en je moeder en zus. Heftig te lezen hoe je liefde voor je zelf probeert te vinden, terwijl je dat, als ik het goed begrijp, niet gekregen hebt. Ik hoop dat je jezelf die liefde kunt geven vanuit je eigen Bron, zoals die in elk mens ligt, ons ware zelf. Dit is een moeilijk en lang proces, maar je bent heel goed bezig op die weg. Nogmaals respect hoe je het gesprek aangegaan bent. Heel mooi dat je dat kon doen en dat je het contact met je zus daardoor ontdekt hebt !
Ik herken vooral het 1e stuk over behandeld worden als sloofje. Toen ik na 20 jaar ging scheiden kreeg onze dochter die rol door ex toebedeeld met alle gevolgen vandien. Contact met mijn broer heb ik al jaren niet meer. Hij begreep mij niet en is ook heel dominant. Iets waar ik “allergisch” voor ben geworden. Dochter heeft inmiddels ptss en is helemaal vastgelopen…
Ik heb er veel respect voor dat je in gesprek bent gegaan met de zus en moeder. Wat me erg raakt is dat je moeder zegt dat het jouw schuld is dat jullie elkaar niet kennen. Waarom schuld? Je was een kind. Haar kind… Maar ook je moeder zal geleefd hebben in bitterheid.
Na een relatie van 15 jaar met een narcist ben ik weggegaan en ben getrouwd met mijn huidige man, een goudstuk. Ik ben heel gelukkig met hem en mij kinderen zien gelukkig wat liefde is nu. Het contact met mijn ouders heb ik niet na mijn huwelijk verbroken. Ze zijn nog opa en oma voor mij kids, maar meer niet. Hun giftige manier van omgaan met elkaar, de sfeer die er hangt als we bij mijn ouders zijn, de kille manier van omgaan, hun liefdeloze bestaan en elkaar aftroeven als het op mijn kinderen gaat, en hun lege trieste leven, ik wilde er niet mee geconfronteerd worden en positief vooruit zonder hun negatieve invloed en zonder de verwachtingen dat wij hun leven moeten invullen omdat ze zelf niks hebben. Het heeft rust gegeven, tijd en een kans voor mij en mijn huwelijk, mijn kids.
Mijn moeder is incest slachtoffer, een heel ernstig slachtoffer. Mijn moeder heeft nooit liefde kunnen geven en ontvangen van mijn vader en zag hem als een demoon, want hij is een man. Mijn vader is enkel en alleen met zichzelf bezig geweest, een harde kille man, getekend door zijn jeugd waarin zijn eigen vader gevochten heeft in Indië en zwaar beschadigd terug kwam. Mijn vader die losse handen had, schreeuwde, vernederde en toen mijn kinderen er kwamen een omdraai maakte en claimde, claimde en claimde want hij had zijn leven gebeterd en wilde het nu zou gaan goed doen zei hij. Dat hij nog steeds enkel met zichzelf bezig was en ook zijn kleinkinderen manipuleerde omdat hij alle aandacht eiste en net zo lang doordramde om bijvoorbeeld samen te fietsen met opa en ze omkocht met ijs…. zoveel was hij niet veranderd. Mijn vader vertoont onaangepast gedrag, overal.
Ik heb niet meer de moed en drijfveer om het met mijn ouders te herstellen. Mijn broer… hij heeft ook net als ik een jeugd gehad die moeilijk was. Jarenlang probeerde ik contact te houden maar hoorde nauwelijks tot nooit iets. Ik heb dat ook laten rusten.
Het is goed zo. En toch zou ik willen dat ik het een beetje kon herstellen met ze. Maar eigenlijk voel ik die behoefte niet eens.
Deze reactie gaat niet over bovenstaande, maar weet even niet hoe ik binnen moet komen:
De hele wereld staat in brand, en mijn moeder weet nog alle aandacht naar zich toe te trekken.
Mijn 82-jarige moeder heeft al jarenlang last van loopproblemen. Vier jaar geleden een heupoperatie gehad, die mislukte, waardoor ze twee dagen later weer onder het mes moest, dat hakte erin. Logisch.
Ze heeft revalidatie nooit serieus genomen, en nu zit ze op t punt dat ze achter haar rollator door t huis schuifelt. Ach en wee, ze kan niks meer. En haar man (89) snapt niks van het huishouden.
Terwijl vele mensen aan de beademing liggen, doodziek zijn van corona of kanker, ziet mijn moeder het niet meer zitten. En snauwt ze mijn vader af -wat ze altijd al deed- omdat het leven niet loopt zoals zij dat wilt.
Ik heb therapie gehad om mezelf en als gevolg daarvan mijn moeder te doorgronden. Ik snap precies waar ze last van heeft: ze is de controle kwijt. En dan zie ik haar vanavond zitten als een zielig vogeltje … en dan denk ik ook ‘ach mama toch’ , maar ik durf haar niet te berispen, want dan krijg ik ze. Ze accepteert alleen mee-praters. Die heeft ze gelukkig in mijn broer en zijn vrouw gevonden. En de nieuwe buren. Ze is een ster in slachtofferschap. Ik weet wel beter.
Waarom moet het bij een (verborgen) narcist altijd om hen draaien? En waarom ziet de omgeving het niet, behalve mijn vader en ik? Ik praat erover met mijn broer (haar gouden kind) maar hij blijft voor haar opkomen.
Deze situatie vind ik voor mijn hoogbejaarde vader vreselijk, maar ja wat moet ik? Nu ook mijn gezin en dat van vele anderen onder hoogspanning staan? Moet ik haar terechtwijzen, zoals je dat bij een kleuter doet? Ja, dat moet ik. Maar als mijn broer en de buurvrouw met haar mee blijven huilen dan heeft dat geen zin.
Elisabeth, je verhaal zou over mijn zuster kunnen gaan, met dit verschil dat zij haar man al 40 jaar geleden verloren heeft. Dat voegt nog een dimensie toe aan haar slachtofferschap: die van weduwe. Haar kinderen doen alles voor haar, durven niets te zeggen, want net als bij jou: dan krijgen ze de wind van voren. Nee, niet op een boze agressieve manier zoals vroeger, maar met dat verschrikkelijke huilerige stemmetje. Ik heb het contact met haar verbroken, ze verteld haar hele leven al de een na de andere leugen om de aandacht op zich te vestigen, een echte drama-queen. Ik heb mijn leven lang gezocht naar verbinding (ben 10 jaar jonger), maar ik heb het opgegeven, en nu is er rust in mijn leven. Ik ben bang dat je weinig meer kunt veranderen aan de situatie met je moeder Elisabeth, behalve accepteren dat het is wat het is. Maar zo kun je ook verdriet hebben om wat er niet is geweest, om wat je zo graag had gewild maar niet mogelijk was. Ik wens je sterkte toe. Een liefdevolle warme groet, Thea.
Ik lees dit en moet aan mijn vader denken. In mijn familie gaat een erfelijke vorm van parkinson rond ( ja, ik heb het ook sinds mijn 20ste). Mijn vader had dit ook maar weigerde medicatie te slikken. Dan zou hij mogelijk moeten worden rondgereden omdat hij zelf niet meer mocht rijden. Trots als hij was liep hij trillend en bevend rond. De weinige stukjes naar de koelkast welteverstaan want verder liet hij zich door zijn tweede vrouw lekker bedienen. Tot hij ook last van zijn hart kreeg. De arts zette hem verplicht op hartmedicatie en parkinsonmedicatie.
Hij kreeg last van overmedicatie en zijn lichaam raakte vergiftigd. Een paar keer werd hij met spoed in het ziekenhuis opgenomen en hoorden mijn zusje en ik het pas weken later. Hij had de verpleging verteld dat hij geen kinderen had. Wij hoorden niks. Hij deed zielig alsof zijn tweede vrouw de enige persoon was die om hem gaf. Toen ik het nieuws vernam ging ik naar hem toe. Ik wilde normaal afscheid van hem kunnen nemen mocht het zo ver zijn. Hij deed alsof hij sliep. De verpleging vroeg wie ik was. Zijn oudste dochter?? Ze was stomverbaasd.
Uiteindelijk mocht mijn vader met terminale zorg naar huis. De thuiszorg kwam een paar keer per dag langs. Als hij wist dat ik zou komen liet hij zich sederen. Hij wilde mij niet meer zien. Uiteindelijk belde zijn tweede vrouw mij toen hij afgleed. Ik kwam terug en zag hem sterven. Hij heeft mij niet meer willen zien of spreken. ( mijn jongere zus overigens wel). Het was extreem pijnlijk. Waarom iemand zo doet of zo wordt?? Mogelijk speelde het mee dat hij enig kind was in tijden van oorlog. Ook schijnt mijn opa geen gemakkelijk man te zijn geweest tegen mijn vader. Vaak herhaalt een geschiedenis zich.
Moniek, wat een indrukwekkende geschiedenis en situatie. Ik hoop vooral dat je nu zelf aan bod komt, om weer mens te worden, niet alleen rationeel (want dat overzicht heb je wel), maar ook innerlijk, met een gezond portie zelfliefde en warmte.
Wat een verschrikkelijke en verdrietige verhalen allemaal.
Wat doen we als mensen elkaar toch aan…
Ik herken dingen in mijn huwelijk met een man met ASS en narcistische trekken. Toch minder extreem dan wat ik bij jullie las.
Waar ik heel veel moeite mee heb is als narc. volwassenen zich slachtoffer blijven voelen vanuit hun eigen jeugd en opvoeding en zich ook zo blijven gedragen.
Je bent nu toch zélf verantwoordelijk voor je eigen gedrag? Je kunt je toch niet blijven verschuilen achter je opvoeding, hoe verknipt die ook geweest is?
Wauw, wat een ontzettend mooi stuk Moniek!
Ik lees hier zoveel herkenning in mijn eigen leven van terug. Ook nadat ik uit een destructieve relatie ben ontsnapt, zocht ik antwoorden bij mijn familie. Die kreeg ik niet altijd maar nu zijn we closer dan daarvoor, en zie ik ook dat mijn vader en moeder maar mens zijn, ik voel medelijden en verdriet en dat mag er zijn. Ik heb leren accepteren dat dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn en dat wij daar weinig aan kunnen veranderen, hoe graag we dat zelf ook willen. Bedankt voor het delen van je verhaal!
Vriendelijke groet,
Lara