Dit is een gastcolumn van Karin.
Psychische en emotionele mishandeling vindt ook plaats op de werkvloer. Ik kende het niet…
Bij psychische en emotionele mishandeling wordt er vaak gesproken over mishandeling binnen de relatie ouder en kind of tussen partners. Maar het komt ook veelvuldig op de werkvloer voor. Als je bedenkt hoeveel uren men per etmaal op de werkvloer is, is de kans groot dat dit zich ook daar afspeelt.
Ik spreek helaas uit ervaring. Er kwam een nieuwe collega en we konden het eigenlijk al snel goed met elkaar vinden. Dezelfde humor, allebei dezelfde visie op het bedrijf, veel dezelfde interesses. Als ik dit nu schrijf gaan mijn haren alweer overeind staan. Het is mij nu duidelijk hoe hij me heeft gepaaid, overladen met complimentjes over hoe geweldig leuk hij me vond. Allemaal gespeeld. Maar ik kende dit niet en vond die aandacht wel leuk eigenlijk. Toch was er iets wat ik niet kon verklaren. Ik had een raar gevoel. Nee, het waren geen vlinders, ik had geen gevoelens voor die man, ik zag hem als een goede collega, want we hebben beide een partner en een gezin. Achteraf was het mijn eigen alarmsysteem wat ik voelde, dat mij probeerde te waarschuwen, pas op! Maar ik (h)erkende het niet.
Hij bleef contact met me zoeken en wilde ook al snel wat afspreken en nog meer dingen met me doen. Ik probeerde dit te ontwijken en af te schuiven, maar ik durfde ook geen duidelijk NEE te zeggen. Hij was te sterk voor mij. Toen werd ik dus al geïntimideerd en was ik in zijn macht, maar ik kende het niet.
Hij begon met het spelletje om me aan te trekken en af te stoten. Hij kon me voor schut zetten met anderen erbij. Ik snapte niet waarom hij dat deed, wat had ik misdaan? En de volgende dag hadden we weer een heel goed gesprek over het werk en was het weer leuk en gezellig. Hij wist me onzeker te maken. Hij praatte veel over zichzelf. Hij zette zichzelf op een podium. Dat weet ik nu, maar toen herkende ik het niet.
Ik besefte dat dit geen normale werksituatie was en ik voelde me al lang niet meer op mijn gemak, maar toch was er iets wat me bleef trekken. Na lang wikken en wegen ben ik naar de vertrouwenspersoon gegaan en heb mijn verhaal gedaan. En dan ga je een heel zwaar traject in. Hoor/wederhoor, mediation enz. En weer wist hij me te overrulen met zijn gladde praatjes. En dat deed hij niet alleen bij mij, maar ook bij Personeelszaken en andere betrokkenen. Er zijn twijfels over mijn verhaal, want het is zijn woord tegen mijn woord en hij heeft ongetwijfeld het verhaal omgedraaid, zodat ik als schuldige word gezien. Ik voelde me machteloos.
Ondertussen had ik veel informatie gevonden over dit soort gedrag op deze website, ‘het Verdwenen Zelf’. Ik schrok van wat ik daar allemaal las. Het klopte allemaal. Maar nog steeds drong het niet door. Waar was ik toch in terecht gekomen? En hoe nu verder? Ik begon me steeds slechter te voelen. Ik was bang, was hyperalert, sliep slecht, kon me moeilijk concentreren, ik kon me moeilijk ontspannen, had een heel kort lontje, was erg emotioneel enz.… De symptomen van PTSS (post traumatisch stress syndroom). Voor mij was het geen werkbare situatie meer en ik belandde in de ziektewet. Ik had hulp nodig.
Ik heb veel aan de boeken van Iris Koops gehad. Ook omdat in het tweede boek (‘Je leven in eigen hand) een hoofdstuk over narcisme op het werk is opgenomen. Zoveel herkenning. Net of het mijn verhaal was. Heel veel puzzelstukjes vielen op hun plek. Zo duidelijk allemaal. Via het Verdwenen Zelf vond ik een therapeut die het allemaal kende. Hoe fijn was het om daar mijn verhaal te kunnen doen. De eerste persoon na maanden die me echt begreep en geen oordeel over mij had. Wat een opluchting was dat. Niet te beschrijven. Wat fijn dat ze me kon helpen. Ik voelde me niet meer alleen.
Nu een half jaar later ben ik weer begonnen met een paar uurtjes per week te werken. Wat valt het tegen om daar weer te zijn. Je krijgt zoveel prikkels. Gelukkig werkt die collega er niet meer.
Ik heb nu geleerd weer te vertrouwen op mijn innerlijk, mijn gevoel. Ook heb ik geleerd mijn grenzen aan te geven. Te denken aan mezelf. Nu nog weer op krachten komen en het psychisch aankunnen. Mijn hoofd op tijd weer leeg kunnen maken. Ik ben me zelf weer aan het terug vinden, mijn verdwenen zelf, want ik kende haar niet…meer.
22 reacties op “Mijn narcistische collega”
Ben heel blij dat er nu ook een stuk is geplaatst over narcisme op het werk. Ook ik heb dit meegemaakt. Het is waar wat je zegt Karin, de meeste info die je op internet vindt gaat over mishandeling tegen partners of in ouder-kind relatie. Maar ook op het werk laten narcisten en psychopaten een spoor van vernieling achter. Juist daar, zou ik willen zeggen, omdat ze vaak goed functioneren en hoge functies weten te bemachtigen.
Ook ik herkende me in het hoofdstuk/boek dat jij hier noemt Karin, en ook aan het boek ‘Snakes in suit’ heb ik veel gehad. Ik had een baas die naar psychopathie neigde. Ook bij mij werd het door HR niet gezien, hij had ze helemaal ingepakt. Ik was niet het enige slachtoffer maar het heeft nog jaren geduurd voor het management ging zien wat hij aanrichtte. Hij is ontslagen maar bij een ander bedrijf weer ‘vrolijk’ verder gegaan (hoorde ik van een vriendin die iemand kent daar).
Het is echt tijd dat leidinggevenden en HR-medewerkers ook iets meer over emotionele en psychische mishandeling gaan leren. Want nu krijgen deze destructieve mensen vaak vrij spel. Als je alleen al kijkt naar de verzuimkosten hierdoor en het leed van mensen als jij en ik, echt schandalig.
Bij mij was zijn zus HR manager en hij speelde de vertrouwenspersoon, alhoewel da eigenlijk nie kan. Toen ik externe hulp via het werk ging zoeken, was hij me voor. Ik zou mijn grenzen niet aangegeven hebben waardoor ze niet wisten welke opdrachten ze me moesten geven was de uitleg daar. Ik werkte er bijna 10 jaar en de grootste problemen kwamen er eigenlijk pas het laatste jaar omdat zijn vrouw hem begon door te hebben en het daar vaak met mij over had (ze durfde er met niemand anders over praten) Ik werd ook beschuldigd van een grove fout maar mocht er geen uitleg over vragen. Collega’s mocht ik er niet over aanspreken, die hadden al stress genoeg volgens hem. Mijn laptop werd me afgenomen met een smoes dat ze iets moesten aanpassen maar kreeg hem niet meer terug. Niemand antwoordde op mijn mails of durfde me nog taken doorsturen. Data van opdrachten werden veranderd zodat ik de deadline niet kon halen of de opdracht was al voorbij voor ik er aan kon beginnen. Ik kreeg opdrachten waarvan de artikelen zelfs niet beschikbaar waren op de firma. Uiteindelijk kreeg ik zonder verwittiging ontslag en meteen nieuw contract voor slechts 1 dag terwijl ik ervoor 24 op 24 beschikbaar moest zijn. (maar niet betaald werd) Allemaal om me niet te moeten uitbetalen. Ergste van al was dat hij onze buurman was. Hij verweet me dan nog dat ik zijn gsm zou gehackt hebben en ik heb mijn eigen pc moeten afgeven. Al wat ik durfde zeggen zou als een bom terug in mijn gezicht ontploffen. Ik kon nergens terecht. Kreeg dan nog het verwijt dat ik ondankbaar was en als ik zijn vrouw zou helpen, het niet goed met me zou aflopen.
Hij zag jou echt als een bedreiging, Nina. Wat erg hè, dat je jaren trouwe dienstverband dan ineens niets meer beteken. En je collega’s worden tegen je opgezet. Wat een macht hebben deze mensen dan gekregen. Zo onterecht, maar je kunt er weinig tegen doen en hopen dat ze vanzelf een keer tegen de lamp lopen. Maar dan moet je wel een lange adem hebben. Bij jou gaat het thuis ook nog eens door, omdat hij je buurman is. De plek waar je je veilig zou moeten voelen. Nu wordt je steeds met hem geconfronteerd.
Ik zou zo ver mogelijk bij hem vandaan blijven, pas dan krijg je rust en kan je er van los komen.
Sterkte en bedankt voor je reactie.
Karin
Ik ben het helemaal eens met je, Fenna. Er moet veel meer bekendheid komen voor deze vorm van mishandeling. Ik probeer waar het kan Het verdwenen zelf onder de aandacht te brengen door links door te sturen. Zijn doen echt goed werk. Maar dan is het nog lastig te begrijpen als je het niet zelf hebt mee gemaakt. Je hebt levenslang met deze ervaring. Sterkte en dank voor je reactie.
Herkenbaar. Ik heb ook jaren samen gewerkt met een narcistische collega/baas. Ook ik herkende het destijds niet en ik had ook niet door hoe zeer ik ergens mee ingetrokken werd en hoe de man mij helemaal leeg heeft getrokken. Ik zat helemaal vast in de duisternis en zelfs dat zag ik niet. Op zich niet zo vreemd dat ik dat niet zag, nu ik er op terug kan kijken met de wetenschap die ik nu heb, over hoe narcisten je indoctrineren en je mee trekken in hun absurde realiteit.
Ik leerde mijn narcistische collega kennen op het moment dat ik als jong meisje in een verschrikkelijke relatie zat met, jawel, zeer waarschijnlijk ook een narcist. Toen deze relatie voorbij was, heeft de narcistische collega zijn klauwen in me geslagen en heeft hij misbruik gemaakt van het feit dat ik erg kwetsbaar was door die relatie én doordat ik nog thuis woonde bij een moeder met ook psychiatrische problematiek. Ik was zo doodongelukkig en kwetsbaar en ik was voor hem een gemakkelijke prooi. Het is om misselijk van te worden.
Pas jaren later, toen ik er wat over los liet tegen mijn vriendin en ik de reactie kreeg:”Dit is manipulatie.”, toen ging ik snappen dat ik helemaal niet zo schuldig was als ik steeds had gedacht, want wat nam ik het mezelf kwalijk. Maar verder dan dat het over manipulatie ging, kwam ik niet. Eenmalig bezig met mijn opleiding binnen de psychiatrie, ging ik snappen dat hij in mijn hoofd was gekropen, dat was weer een stapje verder. Het heeft daarna weer jaren geduurd voor ik de puzzel pas echt helemaal kon leggen, toen er weer een narcist in mijn leven had huis gehouden en ik ging leren dat narcistische mishandeling bestaat en wat het is. Daardoor kon ik eindelijk de hele puzzel van die narcisten in mijn leven leggen. Toen begreep ik ook hoe mijn narcistische baas te werk was gegaan, hoe hij me had bespeeld en waarom ik hier niet tegen bestand was. Ik heb daardoor ook de puzzel kunnen leggen, dat hij het moet zijn geweest die mij twee jaar lang telefonisch heeft gestalkt.
Deze narcistische baas heeft veel impact gehad op mijn leven. Vooral ook omdat ik niet wist wat er werkelijk gaande was en ik het jaren bij mezelf heb gezocht. Wat me vervolgens nog eens werd ingewreven door een onwetende hulpverlener. “Je hebt het zelf toegelaten.”, zei ze. Gelukkig heb je wel meteen iemand getroffen die je in je waarde liet en je erkenning gaf. Dat was bij mij in een later stadium bij een andere therapeut godzijdank ook zo.
Als ik er aan terug denk hoeveel vrouwen die narcistische collega in zijn macht had, besodemieterde, bespeelde, tegen elkaar uitspeelde, beloog etc. etc. dan is het werkelijk te bizar voor woorden dat hij er tot op de dag van vandaag nog steeds werkt en goed ligt bij het management. Ik vind het echt ontzettend knap dat jij het hebt aangedurfd om de confrontatie aan te gaan. Heel, heel moedig, ondanks de uitkomst. Ik kwam er natuurlijk ook pas jaren later achter en werkte er al lang niet meer, maar ja, toch voel ik wel een schuldgevoel als ik er aan denk hoeveel slachtoffers er na mij zijn gekomen. Veel, dat kan niet anders. Bij mij begon het dertig jaar geleden, dus daar is een hele tijd overheen gegaan met ongetwijfeld een spoor van vernieling. En niemand die spreekt….. :’-(
Hallo Em, wat heb jij veel voor de kiezen gehad. Wat verschrikkelijk is het toch dat dit soort mensen gewoon hun gang kunnen gaan. Ze weten op je zwakke plek bij je in te breken om daar flink huis te houden en dat gaat zo geraffineerd dat niemand het door heeft inclusief jezelf.
Wanneer je wat gaat merken ben je er vaak al slecht aan toe.
In mijn geval wist ik dat er iets goed fout zat, maar nog niet precies wat. Ik zag dat hij ook interesse in andere vrouwelijke collega’s kreeg en toen werd ik min of meer wakker en heb aan de bel getrokken ter bescherming van deze dames? Toen wist ik nog niet hoe slecht ik er zelf al aan toe was. Ik heb een hele zware strijd gehad en ik ben er nog niet, maar ik ben er trots op dat ik hem ontmaskerd heb. Al is het maar voor mezelf.
Sterkte nog en bedankt voor je reactie.
Geweldig fijn om te lezen! Ik heb er herkenning mee bij een (fijne) vrijwilligersorganisatie, waar op een moment, een echte narcist-vrijwilliger de kans pakte, na zijn ontslag elders, om op de loonlijst te komen en zeggenschap over de vrijwilligers kreeg. Diverse mensen wist hij op gemene manier aan te vallen en weg te werken. Wij waren van begin af aan al niet echt vriendschappelijk maar ik kon dat best wel aan, maar hij irriteerde zich mateloos over enkelen en over mij, net in het jaar dat ik het onderwerp narcisme in mijn leven leerde kennen (zie blog op deze site, bij Gerrit, ontsnappen van een narcistische moeder). Een jaar later was ik zover om het schaakspel te spelen en kon ik onderbouwd analyse geven en betrok de organisatie een psycholoog voor onderzoek. Dat heeft geleid tot zijn ontslag.
Jij hebt ook het nodige mee gemaakt, Gerrit. Het is net of ze het ruiken wie ze moeten pakken. Erg hè, terwijl er als persoon helemaal niets mis met je is en je vaak sterk bent en mooie sociale eigenschappen hebt.
Wat goed dat je het herkend hebt en aan de bel hebt getrokken en dat de psycholoog het ook inzag. Vaak zie je dat hulpverleners het niet (h)erkennen en sta je machteloos.
Sterkte en bedankt voor je reactie.
Karin
Herkenbaar. Mijn verhaal eindigde in mijn ontslag omdat IK de situatie op de werkvloer verziekte (lees: ik ging tegen hem in). Mijn verhaal werd niet geloofd.
De dag dat ik vertrok zei hij heel vriendelijk: Wacht, ik heb nog een afscheidcadeautje voor je! 🙄
Nou, die mocht hij ergens steken waar de zon niet schijnt en ik benoemde dat ook zo.
Weken later had ik een baan elders. Zelfs daar heeft hij ervoor gezorgd dat ik niet door mijn proeftijd kwam (bij toeval nam ik de telefoon op toen zijn vrouw belde, zij werkte in dezelfde branche) .
Later heb ik begrepen dat het bedrijf waar ik mijn verhaal mee begon, enorm verlies heeft geleden onder zijn leiding.
Hadden ze mijn verhaal maar moeten geloven…
Lang verhaal kort: luister naar je interne alarmbellen. 💋
Klopt Marieke, vertrouw op je gevoel. Volg je hart, want dat klopt altijd. Maar dat weten ze uit te schakelen of over te nemen. Soort van hersenspoeling. Ik heb bijvoorbeeld dingen geloofd, die een kleuter nog niet zouden geloven. Triest dat iemand zo bezit van je kan nemen en dat niemand je gelooft.
Maar wat erg voor je dat het je baan/banen heeft gekost en dat hij je is blijven achtervolgen.
Ik snap dat je tegen hem in ging. Je komt immers op voor jezelf en tegen het onrecht dat je wordt aangedaan. Alleen weten zij het moeiteloos om te draaien zodat jij als schuldige wordt gezien. Triest.
Sterkte en bedankt voor je reactie.
Karin
Gebeurt niet alleen in de huiselijke kring en op het werk. Ik heb zeer gestoorde buren, die mij het werk bijna onmogelijk maken. Ik zit als een rat in de val van gangstalkers. Deze zijn ziekelijk jaloers en afgunstig op alles en iedereen. Pa is zwaar labiel en debiel, met 0,0 begripsniveau, Is niet in staat een normaal gesprek te voeren, dat moet zijn vrouw doen, die liegt alles aan elkaar. Hopen dat ze een keer een grote bunder begaan, en ik bewijs in handen kan krijgen. Politie wil het bewijs wat ik nu tegen ze heb niet aannemen, omdat ze er geen bal van begrijpen. Ik ben een vervelende klager en overal weten ze wel een smoes op de verzinnen, bijvoorbeeld als ze in mijn trommelvlies een scheur schieten dan heb ik een ziekte. Vorige week 50 km verder op een woning bekeken, meetapparatuur mee, Ja hoor de meter sloeg gewoon aan, hij kan mij tot daar volgen. Naar Afrika emigreren dan maar. Niet dat ik daar geld voor heb.
Het komt helaas overal voor, Klarie.
En nu hoor ik het best veel om me heen. Maar helaas wordt het nauwelijks herkend. Je wordt gewoonweg niet geloofd. Dat maakt je zo machteloos en sloopt je.
Sterkte!
Wat herkenbaar allemaal, inclusief de reacties.
Mijn ervaring hiermee is als vrijwilligster bij Slachtofferhulp NL. Kort nadat ik daar begonnen was, bleek ik meer te kunnen dan de teamleidster. Ik was er niet op uit om haar functie als betaalde kracht in te pikken. Blijkbaar was ze daar zelf wel bang voor. Ik merkte dat ze moeite met me begon te krijgen en ik probeerde dat bespreekbaar te maken in de hoop de kou uit de lucht te halen. Maar dat gesprek werd juist het begin van het einde en gebruikt om mij als geestelijk labiel te labelen. Zo kon ik tenslotte geen slachtoffers helpen want ik was in haar ogen zelf nog slachtoffer en daarom niet capabel. Anderen, die daarvoor aangewezen waren vonden me wel geschikt.
Uiteindelijk heb ik na een gesprek met de regiodirectie besloten om deze vernedering niet langer te ondergaan en ben ik gestopt als vrijwilliger. De teamleidster in kwestie werkt er natuurlijk nog steeds. Wel heb ik hier van geleerd. Helaas herken ik nog steeds vrij laat dit soort mensen. Maar dat heeft ook te maken met dat ik van nature vrij naïef ben denk ik. Wel lukt het me steeds beter om handig op dit soort mensen te reageren. Als ze voelen dat je sterk in je schoenen staat en dat ook duidelijk durft te verwoorden, worden ze zelf minder zeker.
Veel sterkte iedereen met de eigen situaties. En vergeet niet om ook in je eigen kracht te geloven. Zij willen graag dat we er niet meer in durven te geloven. Maar je bent je eigen kracht echt niet kwijt. Je bent alleen het contact ermee kwijtgeraakt.
Beste Summermoon,
Elk verhaal is heftig. Verschillend maar ook veel gelijkenissen. Ook jouw verhaal is heel herkenbaar. In mijn verhaal was er ook sprake van afgunst, terwijl ik juist tegen hem opkeek. Maar dat was een grote illusie.
Je zegt heel mooi dat je je kracht niet kwijt bent, maar het contact er mee bent kwijtgeraakt. Zo ervaar ik het ook. Je leert jezelf zo goed kennen nu. Ik zeg steeds: ik kom er niet sterker uit, maar ik kom er completer uit.
Sterkte met alles en bedankt voor je reactie.
Ha Karin, ik heb met veel belangstelling je verhaal gelezen. Zeer heftig en heel fijn dat je je ervaring deelt zodat anderen dit hopelijk op tijd in hun eigen situatie zullen herkennen en tijdig hulp kunnen inschakelen.
Dank je wel Lvd. Het geeft me energie en voldoening om anderen hiermee te kunnen helpen. Een stukje (h)erkenning dat ik zo gemist heb.
Hoi Karin,
Ik heb je verhaal gelezen en het spijt mij om te zien dat je dit allemaal hebt moeten meemaken. Ik zelf ben momenteel in dit onderwerp aan het duiken en ik merk dat het een heel groot probleem is, maar dat er helaas nog te weinig over wordt gesproken. Knap dat je daarom je verhaal deelt, omdat ik me kan voorstellen dat dat niet gemakkelijk is. Iedereen die dit leest wil ik dan ook een warm hart toe dragen en sterkte wensen in zijn of haar herstelproces, want ik ben erachter gekomen dat dergelijke ervaringen heel veel impact hebben op iemand.
Dit onderwerp grijpt mij aan en dat is dan ook de reden dat ik momenteel mijn afstudeeronderzoek over dit onderwerp doe. Ik ben bezig met mijn masteronderzoek voor de Universiteit van Tilburg en ik doe onafhankelijk onderzoek naar deze ervaringen, waarbij ik graag het gesprek met mensen aanga die zoiets hebben meegemaakt. Momenteel ben ik op zoek naar kandidaten voor mijn onderzoek en hopelijk wilt u, of iemand anders die dit leest, uw verhaal vertellen. Dit is belangrijk, omdat het onderwerp nog veel te weinig wordt belicht, terwijl het zo’n groot probleem is.
Het onderzoek wordt onafhankelijk uitgevoerd en is anoniem. Als u geinteresseerd bent in mijn onderzoek of als u nog vragen heeft, stuur dan gerust een mailtje naar m.h.s.krol@tilburguniversity.edu, of vul onderstaande korte enquete in.
https://lnkd.in/gDK6Ja5
Hopelijk kunnen we op deze manier bijdragen aan de bestrijding van dit grote probleem.
Marijn Krol
Beste Marijn,
Wat goed dat je met je afstudeeronderzoek hier aandacht aan geeft. Wij hebben al heel veel getuigenissen hiervan ontvangen van onze lezers, blogs over gepubliceerd en laatst meegewerkt aan een artikel hierover in de Intermediair: https://www.intermediair.nl/werk-en-carriere/op-de-werkvloer/ik-verstijfde-als-hij-bij-mij-in-de-buurt-kwam. Heel belangrijk dat ook vanuit onderzoekers hier aandacht aan gegeven wordt, dus fijn dat je dit initiatief hebt genomen.
Hartelijke groeten,
Tako
Hallo Marijn,
Wat fijn dat je je afstudeeronderzoek naar deze problematiek wilt doen.
Wat je al aangeeft, is hier zeker nog te weinig aandacht voor.
Ik wil graag meewerken aan je onderzoek heb ja al gemaild.
Mvg, Karin
Ook ik ben in een dergelijke situatie terecht gekomen op mijn 54ste. Een jonge collega met een meer dan ziekelijke profileringsdrang verziekt de positieve werksfeer en aarzelt niet om oudere collega’s publiek te gaan schofferen. Heel confronterend wanneer je op een bepaalde dag na een zoveelste incident boos naar huis gaat, net voor de boel explodeert. Men catalogeert de afwezigheid als depressie en/of burnout maar dat is het hoe dan ook niet. Ook de grote baas heeft geen oor en oog voor deze situaties. Gevolg is dat ik ander werk heb gezocht en dat ik trots ben op mezelf dat ik dit nest ga verlaten. Laat het niet zo ver komen en kom voor jezelf op, durf aan jezelf te denken, het is zo belangrijk. Alles kan, niets moet. En collega’s zijn maar collega’s, dat is de les die ik heb geleerd.
Ik heb het meegemaakt met ambulant hulpverleenster, heeft mij vanaf begin ook lovebombing en eigen medelijden wekken waardoor ik daarin meeging in vorm van compassie, en cadeaus geven deed de hulpverleenster ook, had al aardig snel traumaband. Hulpverleenster is ook met mij wezen worstelen op de grond aan het begin, we kenden elkaar helemaal nog niet lang, vier maanden ofzo met langzaam opsarten en dat vond ik helemaal niet fijn/overrompelde mij. Daarna kreeg ik vernederingen en kleineren tevens ook lovebombing met kus geven op raam maar heel subtiel bij uitgang waardoor je niet meer kan antwoorden/verbouwereerd bent. kritiek daarover dat het te persoonlijk werd werden behandeld met de stiltebehandelingen en later werd het kritiek teruggekaatst ‘dat ik teveel kritiek geef (ze had het dus wel gehoord) en ander clienten werden ook misbruikt, zowel privacyschending en misbruiken voor ‘gelijk halen’ tegen mij. Daarna kreeg ik later pauzes en niet veel later de devaluatie, omdat ik inmiddels ook andere hulpverleners had werden die gebruikt als triangulatie zowel lastercampagne en ouders waar ik mee gebroken had en waarvan ze wist van kindermishandeling en sowieso geen goed contact. Ik heb het wel gemeld maar werd niets mee gedaan bij jeugdzorg. Ik heb het ook bij wat anders gemeld (want ze zette mij ook in om detective te spelen en de overbuurman ‘die ook een client was van haar’ om te spioneren’ dit heb ik geweigerd, je krijgt een terugkaatsing ‘nou dan doe je het toch niet’ op een krengerige toon alsof ze je schuld wil leggen. Ze is op het matje geroepen en heeft daarna mijn ouders gebeld, dat was wanneer ze mij al maandenlang de stiltebehandeling gaf maar wel nog steeds andere hulpverlening maar niet meer over de vloer kwam, wel ‘bakje koffie’ maar nooit gekomen, het contact werd ook eenzijdig want bellen werd geblokkeerd en mail genegeerd, ze is overigens wel ontslagen maar heb daar wel wraak van gehad denk ik. Ik had toen later al PTSS en trauma-responses gekregen doordat ze maar niet stopte en dat heeft ze aangeklaagd en ik ben bestraft.
great