Dit is een gastcolumn van Moniek
Als je leven een nachtmerrie is geworden
Als er een ding is wat met je gebeurt in een relatie met een narcist is het wel dat je dromen worden geroofd. Denk maar eens terug aan de dromen en wensen die je eventueel had in je kindertijd, in je studententijd, in die jaren dat je jouw persoonlijkheid begon te ontwikkelen. Wat wilde je later worden, wat was jouw droombaan? Feit is dat in een relatie met een narcist jouw dromen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hij of zij gaat er met jouw toekomstvisie vandoor en hij maakt er ofwel zijn toekomst ofwel iets belachelijks van waarvoor jij jezelf schaamt. Mijn leven was een nachtmerrie geworden, en ik leek er niets tegen te kunnen doen.
Mijn inlevende karakter
Al sinds mijn kinderjaren had ik een heel zacht en inlevend karakter. Urenlang kon ik zitten naast een vriendin wiens ouders gingen scheiden. Dikke tranen biggelden over onze wangen. Mijn arm om haar schouders. Ik voelde haar verdriet en probeerde om haar op te vrolijken. Dat karakter van mij, dat helpende deel, werd mijn roeping vond ik. Op een gegeven moment besloot ik een opleiding tot pastoraal werker te gaan doen. Ik had mijn doel in mijn leven gevonden. Helaas kwam daar een dikke streep doorheen.
Een opleiding die niet doorging
De studierichting die ik wilde gaan volgen kwam niet van de grond, de studierichting kon niet worden vormgegeven. Met platgeslagen dromen ontmoette ik de charmante man die later mijn echtgenoot werd. Ik vergat mijn toekomstvisie en ik verdween in het huwelijk met deze man die mijn persoonlijkheid van me afnam. Ik mocht geen andere mensen meer spreken. Daarnaast mocht ik geen mensen helpen. Hij noemde mij een vrouw zonder emoties die niks in zich had om anderen te helpen. En ik, ik geloofde het.
Wolken voor de zon
Ik zit nu in een periode van zelfreflectie. De zon in mijn leven ging jarenlang schuil achter dikke wolken waardoor ik in een isolement belandde waarbij mijn visie vertroebelde. Hield dat in dat de zon weg was? Welnee, die was er gewoon. Alleen door de omstandigheden zag ik hem niet meer. Het bleek geen blijvertje gelukkig.
Een logisch herstel
De jaren traumatherapie deden mij goed. Er begon in mijn lichaam een herstel op te treden. Doordat ik beter begon te functioneren trad er een herstel op in mijn gedachten. Ik begon het leven weer te waarderen en daar, op een zonnige dag, lag ik te dagdromen op mijn balkon. Ik dacht aan mijn oude wensen, mijn oude visie, en in mijn hart kwam mijn liefde en bewogenheid voor mijn naasten terug.
Tranen van dankbaarheid
Op het moment dat ik mijn visie terug kreeg rolden er tranen van dankbaarheid over mijn gezicht heen. Ik voelde een troostende arm om mijn schouders en ik realiseerde me dat ik terug was gebracht naar mijn wensen en toekomstvisie van jaren geleden. Zou het dan echt?? Op dat moment vielen de puzzelstukjes op hun plaats. De jaren van verdriet bij mijn ex man waren een leerschool voor mij geweest. Het herstel wat ik daarna had ondergaan had mij aangetoond dat ik nog altijd in staat was om me open te stellen voor anderen. Ik was niet ouder geworden maar gerijpt. Ik was een ervaringsdeskundige geworden in plaats van een jonge onbezonnen studente.
Een nieuwe visie
Op die dag, op mijn balkon, werd mijn visie opnieuw in mij geboren. Ik heb een verlangen gekregen om naast anderen te staan die vastgelopen zijn in hun leven. Ik wil met hun samen een weg naar herstel gaan afleggen. Ik verdiepte mij in de coaching die ik had gehad en besloot dat dit is wat ik wilde gaan doen. Dit wordt het jaar waarin ik een studie ga doen voor coaching. Ik ontdekte een opleiding die aansloot bij mijn wensen en mogelijkheden. Het liefst begon ik dit jaar in september al maar door privé omstandigheden moet ik mijn studie wat later oppikken. Ik ga namelijk hertrouwen en er zal wat tijd overheen gaan voor ik aan die nieuwe situatie gewend ben.
Niet bitter maar beter
Omstandigheden, ook een huwelijk met een narcist, konden twee dingen met mij doen. Ik had bitter kunnen worden of ik had beter kunnen worden. Ik heb verkozen om dat laatste te worden. Een leerschool van tientallen jaren is heel pijnlijk en lang maar het heeft mij geleerd om het leven te waarderen. Ik raap de stukken van mijn oude leven bijeen en ga de puzzel opnieuw leggen. Het resultaat begint steeds meer op mijn toekomstdroom te lijken.
Waar het eindigt? Ik heb nog geen idee. Wat ik wil weet ik wel. Ik wil mensen helpen om de zon weer te zien achter de wolken. Mijn visie, mijn toekomstdroom, die is terug en ik ben niet van plan om deze nog een keer los te laten.
Heel mooi! Je eigen ervaring inzetten om anderen versneld door hun proces te begeleiden. Dan weet je dat je levenslessen (waarvan je een groot deel best had willen overslaan misschien) zin hebben gehad. Ik weet niet of je het al deed, maar netwerkgesprekken voeren met mensen die het al doen? Mensen van deze site? Kan nog meer inspireren. You go girl. Fantastisch hoe je ermee omgaat. Veel respect, diepe buiging.
Netwerkgesprekken. Nog nooit gedaan. Maar klinkt heel inspirerend.
Wat fijn Moniek dat je jezelf terug gevonden hebt en je dromen na gaat.
Ik herken mezelf in jouw verhaal. Ik help ook graag anderen. Daar kan ik echt energie van krijgen. En daar is bij mij gretig misbruik van gemaakt door een collega. Hij is gelukkig ontslagen. Na een poos uitgeschakeld te zijn geweest, probeer ik mijn draai weer te vinden. Dat gaat met ups en downs. Lukt het niet, dan wil ik ook iets gaan doen met mijn ervaring. Steun zijn voor anderen en hen helpen te herstellen. Dat geeft volgens mij zo veel voldoening.
Ik wens je heel veel succes en veel geluk in de liefde.
Ik ontmoet regelmatig mensen die mij om advies vragen. Ik verwijs ze door naar een professional maar hoor dan later dat ze graag advies van mij willen. Tijd om mij in de materie te verdiepen.
Ik was ook getrouwd met een narcist en had een diep ongelukkig huwelijk. Maar ik was gelovig en bekeek alles in dat licht. Het lag natuurlijk allemaal aan mijzelf. Ik moest beter en liever zijn. Mijn moeder heeft mij altijd vernederd en afgewezen, alles wat haar boos maakte kwam op mij neer, zo klein als ik was. Ze noemde mij een kreng en serpent, ik verpeste haar leven. Voor mijn tiende jaar dacht ik dat ik beter dood kon gaan zodat ik haar leven niet langer verpestte. Ik haatte mezelf en zag in gedachten hoe God met afschuw naar me keek. Ik was erg erg angstig omdat ik zeker naar de hel zou gaan want ik dacht dat ik de zonde tegen de HG had gedaan. Mijn moeder indoctrineerde mij met de straffen van de hel als ik niet deed wat ze wilde.
Pas heel veel later na therapie werd me duidelijk dat ik het misbruik heb aangezien voor de zonde tegen de HG. Nu weet ik dat er iets gebeurd moet zijn, maar ik heb altijd gedacht dat het zomaar opeens over me kwam. Bovendien zou familie nooit zoiets doen, hoe zou ik, de slechte zondebok van de familie, iemand durven beschuldigingen? Ik lag te huilen en smeken om vergeving.
Met moeder had ik veel ruzie om haar gemeenheid en onredelijkheid. Maar niemand nam het voor me op, iedereen drukte zich, ook vader want als hij mij had geholpen en tegen moeder was ingegaan, zou de hel losbreken, net als bij moeders broer. Toen ik 19 was en bandeloos leefde, totaal de weg kwijt en radeloos… toen capituleerde ik voor mijn moeder, was alle hoop tot wanhoop en er was niemand met wie ik kon praten. Ik zou het gaan doen zoals zij want ik kon niets en was bang omdat ik totaal weerloos was. Ik was niet van mezelf. Ik was van iedereen, dan maar toegeven aan moeder die misschien dan toch van me zou gaan houden. Toen ontmoette ik mijn narcist. Ik wist dat er een steekje los zat bij hem maar bij mij zaten toch veel meer steekjes los? Maar het enige dat ik echt gek vond was dat hij nooit intiem wilde zijn en mij altijd afwees. Heel pijnlijk maar dat wilde ik positief zien, dat hij netjes was en zou wachten tot we getrouwd waren. Maar hij wilde ook niet kussen, zelfs niet aanraken, hoogstens gek stoeien. Hij was koud en alleen naar buiten toe voorkomend en vriendelijk. Een rasechte intelligente manipulerende ongevoelige egoïst.
Mijn hele leven was ik bezig te overleven, leefde in geloof, zorgde voor pleegkinderen, verlangde enorm naar liefde maar verplaatste dat verlangen naar later als God alles goed zou maken. Ik ben nu zover dat ik alles kan overzien… de flashbacks zijn vreselijk. Ik geloof in God en Jezus, daar is mijn enige redding en troost. Toch heb ik ook wat moeite met de geloofssaus die Moniek aandraagt. Ik getuig graag van God want ik behoor hem toe. Maar mijn leven is geruïneerd door wat mij overkwam. Het was psychologisch een complexe materie. Ik ben kunstzinnig en begaafd, open om te praten maar niemand leek mij te begrijpen. De zonde tegen de HG is voor de meesten niet goed te begrijpen terwijl het vooruitzicht van de hel voor een vijfjarige diep traumatisch is. Mijn hele leven heb ik dagboeken en gedichten en stukken geschreven. Ik wilde een boek schrijven en juist God daarin loven. Ik merk dat ik teveel kwijt wil over mijn lijden. Mijn familie wil dit niet, zij blijven mij de schuld geven. Willen nooit over vroeger praten en als ik hen eraan herinner komt hun reactie als een boemerang. Dan ben ik een onruststoker maar waarom kunnen we niet met elkaar praten over wat onze gedachten zijn? Ik verlang zo naar volledige bevrijding en naar mijn kinderen om ze lief te hebben en ooit nog hun liefde te ervaren. Daar bid ik om.
Heftig Frédéric, mogelijk kun je hulp vragen van een therapeut Het verdwenen Zelf.
En wat het geloof betreft. Het geloof van een kind is eenvoudig, daaraan kun je altijd denken. Het is niet ingewikkeld. En het oordeel wat in veel geloven door de mensen zijn gaan bepalen binnen de geloofsgroep en/of kerken.
Uit de boeken van Iris Koops heb ik begrepen dat minimaliseren of geen contact meer met de familie voor iedereen die met narcistische mishandeling te maken hebt gehad. Het minimaliseren doet mij persoonlijk goed…
Weet dat iedereen bij God welkom is, wat er ook gebeurd is in je leven…
Heel veel sterkte, en bid tot God als rechtvaardige rechter om te oordelen.
Hij weet op het volmaaktst wat er gebeurd is.
Waar ik me persoonlijk niet prettig bij voelde is het ‘hap snap’ pastoraat wat ik heb ervaren. Dat werkte niet bij het trauma uit mijn kindertijd. Ik voelde mij daardoor een minderwaardig christen en mijn ex wreef dat er met plezier nog eens in.
Daarnaast kreeg ik te maken met een geestelijke narcist thuis (mijn vader en mijn ex-man) en geestelijke narcisten in het kerkbestuur. Het was niet vreemd geweest als ik de kerk vaarwel had gezegd maar ik koos juist om dat niet te doen.
De liefde van God is iets wat in mijn ogen los staat van het ‘voetvolk’ wat soms behoorlijk wat steken laat vallen. Juist die liefde, dat omkijken naar anderen, dat wil ik tot uitvoering brengen. Omdat iedereen het het waard is om zichzelf als Zijn maaksel te waarderen en om je geliefd te weten.
Moniek fijn dat je op een positieve manier er het beste van probeert te maken…
Goed dat je de uitdaging aan neemt…
Heel mooi Moniek.
Ik heb het jaren geleden ook gedaan (op een ander gebied); ik heb van mijn ervaringsdeskundigheid mijn beroep gemaakt. Het is een mooi geschenk dat je jezelf kan geven. Ik wens je enorm veel succes!
Hallo Maniek,
Wat goed dat jij je uit zo’n vervelende situatie hebt weten te halen en dat je weer helemaal jezelf bent.
Jouw woorden laten zien dat je geen haat in je hebt, zelfs niet tegenover je ex-man. Uiteindelijk gaat het daarom.
Heel veel geluk in je nieuwe leven!
Dat is hoe ik mijn narcistische ex het ergste heb geraakt. Ik heb mijn leven opgepakt en ga daar verder waar ik was toen ik hem ontmoette.