Dit is een gastcolumn van Anne-Marie
Telefoontje van een vriendelijke man. Hij wil graag een vrijblijvende afspraak maken, ook namens zijn vrouw, in verband met hun voorgenomen scheiding. Ze zijn getrouwd in gemeenschap van goederen, hebben een eigen woning en een vakantiehuisje in Spanje. “De kinderen zijn de deur uit en ‘mijn vrouw’ heeft het er erg zwaar mee. Ze heeft sinds kort gelukkig hulp van een psycholoog en nu durf ik de stap te zetten om de scheiding in gang te zetten. We hebben u gevonden op het internet en willen graag een kennismakingsgesprek. Ook zijn we benieuwd wat de kosten zullen zijn. Wij hebben alles al besproken en weten al hoe we de boel willen verdelen”.
De vrouw ziet er moe en labiel uit. De man kijkt me bescheiden doch vriendelijk aan en geeft me een hand. De vrouw geeft me ook een hand, maar kijkt me daarbij nauwelijks aan. Ik merk op dat ze als een lief vrouwtje ‘voelt’. Uiteraard kan ik daar niets mee op dat moment. In eerste instantie ben ik blij dat de man emotioneel sterk is, want met de vrouw lijkt een emotioneel of zakelijk gesprek vrijwel onmogelijk zo op het eerste gezicht.
De man opent het gesprek en vertelt dat ze uit elkaar gaan en dat dat een lange weg is geweest voordat dit besluit is gevallen. Hij vertelt ook dat ze het er beiden erg moeilijk mee hebben en tranen springen in zijn ogen. Heel kort komt het in me op dat het niet aanvoelt als ‘echt’, maar dit ‘oordeel’ sta ik me niet toe. Weg ermee.
Zijn vrouw luistert mee, maar zegt niets. Ze zit, hangt in haar stoel en kijkt naar beneden, veegt af en toe met een zakdoek onder haar neus. Ik probeer te zien of ze huilt, maar kan dat niet bevestigen. Ze ziet er zó mistroostig uit. De man merkt dat ik zijn vrouw af en toe bestudeer en zegt meelevend dat ze het erg moeilijk heeft en dat hij blij is dat ze hulp heeft en dat hij haar zal helpen waar en wanneer hij maar kan. ‘Meer kan ik niet doen’. De vrouw reageert daar niet op.
Ik besluit te vragen of ze samen gesproken hebben over de wijze van verdeling. Huis? Spanje? De man beaamt dat ze eigenlijk alles al hebben besproken en verdeeld. Ik kijk ook regelmatig richting de vrouw en omdat ze niet reageert hoop ik dat ze wel in zal springen als de man iets zegt wat niet klopt en tevens zoek ik naar een ingang. De man praat intussen stug door.
Dan krijg ik van de man het verhaal te horen over de verdeling. In mijn oren klinkt het niet erg gesplitst en verdeeld, maar blijft alles open en vooral vaag, onlogisch of onuitvoerbaar en ik vraag door. Wat hij wil kan dus niet is mijn bevinding, en ik leg uit waarom niet. De ogen van de man die eerst heel vriendelijk en bescheiden stonden veranderen in haatdragende ogen. Héél kort, maar ik zie het. Ik probeer het onsamenhangende verhaal samen te vatten en vraag de vrouw wat zij ervan vindt. Ze antwoordt niet, maar ik merk wel dat er woorden op het puntje van haar tong liggen en ik vraag door. Ze kijkt heel even naar haar man. Hij legt gelijk een hand op haar arm en zegt meelevend tegen mij dat zijn vrouw erg emotioneel is en het moeilijk vindt om te praten. Dat ze het ook moeilijk vindt omdat ze er zo weinig verstand van heeft, maar dat hij dat wel begrijpt, want ‘ik ben altijd in de weer met de computer en zij werkt liever in de tuin en kookt graag én lekker’, en kijkt daarbij liefdevol in haar richting.
Ik richt me tot haar en zeg dat het normaal is als je in zo’n situatie emotioneel bent, dat ik voor beiden optreed en dus ook van haar wil horen wat zij wil of wat zij ervan vindt. Ik doe mijn best en geef haar alle ruimte. Plots gooit ze de hand van de man van zich af en zegt ze vol emotie dat ze van hem niet mag praten, dat hij heeft gezegd dat ze zakelijk moet blijven, omdat het anders veel te veel geld kost. Ik schrik van haar heftige reactie, maar laat dat niet merken. De man probeert haar te onderbreken, maar ik geef haar de ruimte en ze vertelt door.
Uiteindelijk vertelt ze schuldig dat ze niet wil dat het geld gaat kosten omdat ze emotioneel is en ze verontschuldigt zich 1000 keer dat ze totaal geen verstand heeft van zakelijke dingen. “Ik heb dat nooit geleerd, want dat deed hij altijd. Ik weet ook niet wát hij allemaal doet, maar hij laat me handtekeningen zetten, ook in het verleden en ik vertrouw het allemaal niet”. Ze huilt, is afwisselend boos en verdrietig, zoekt bevestiging bij mij, verontschuldigt zichzelf en slaat met haar vuisten regelmatig op tafel in een soort van onmacht en vanuit opgekropte emotie.
De man blijft kalm, glimlacht naar mij met een gezicht van: ‘Zie je nou wel, arm mensje, ze is zó de weg kwijt, ze zegt maar wat. Je begrijpt vast wel dat ik, aardige vriendelijke charmante correcte man niet bij zo’n labiel mensje wil blijven”. Ik lees het in zijn ogen. Ik lees zijn lichaamstaal.
Bij mij gaat er een lichtje branden…
Ik leg uit dat ik in eerste instantie de verdeling maak zoals het hoort: ieder de helft en een berekening voor de alimentatie, ook zoals het hoort, zodat ieder weet waar hij/zij recht op heeft.
De vrouw blijft zeggen dat ze hem niet vertrouwt. Ik geef aan dat een eigen advocaat wellicht beter is? Nee, dat wil ze niet, dat kan ze op dit moment beslist ook niet aan, zegt ze totaal radeloos. De man schudt zijn hoofd meelevend. Hij zegt dat ze het best samen eens worden, zeker nu zijn vrouw hulp heeft van een psycholoog. ‘Dat zal haar vast goed doen en ze zal zich snel beter voelen. Wat wil jij dan schat? Wil jij liever ergens anders gaan wonen dan? Dat wil je toch ook niet? Ik doe zo mijn best, maar het is nooit goed?” Bij hem merk ik ergernis op. Ik merk bij haar enig schuldgevoel op en ze kruipt terug in haar schulp.
Omdat ik vanaf dan vermoedens heb van narcistisch misbruik ben ik alerter dan ooit en vul de lijst met benodigde gegevens aan. Na ontvangst van de gegevens, aangeleverd door de man, bestudeer ik ze. Ik heb een grote stapel vreselijk verwarrende informatie gekregen: dubbelzijdig gekopieerd, kopieën aan de achterzijde die niet bij de voorzijde horen en links en rechts heeft de man met pen aantekeningen en aanwijzingen gemaakt voor mij om het me zogenaamd eenvoudiger of duidelijker te maken. Uiteraard alles quasi onderbouwd met een begeleidend schrijven in keurig correct Nederlands en in een mooi handschrift, waarmee ik aan wil geven dat je als onwetende van narcisme werkelijk denkt dat je te maken hebt met een intelligent keurig net persoon die alles open en eerlijk wil regelen.
Ik onderzoek de paperassen verder en merk op dat er vreemd is omgesprongen met rekeningen. Grote bedragen zijn op korte termijn – lees: binnen enkele weken – regelmatig van de ene naar de andere rekening verhuisd en weer terug. Een gedeelte naar die rekening en een ander gedeelte naar die belegging. Ook heb ik niet alle rekeningen ontvangen en zijn er belachelijk veel lopende rekeningen, sommigen met 0 saldo en een aantal zojuist geopend of opgeheven. Ik besluit me er (kosteloos, vanwege de aantijgingen die ik anders later zal krijgen) in te verdiepen en kom al snel tot de conclusie dat dit een truc is om te verwarren. Er is veel meer geld dan hij in eerste instantie deed vermoeden bij de intake. Hoeveel precies is onmogelijk vast te stellen zonder me er intensief in te gaan verdiepen. Ik stuur partijen een mail met mijn bevindingen.
De vrouw wordt nog onzekerder en angstiger, maar is leeg, labiel en op. De man overtuigt zijn vrouw ervan dat hij écht wel alles open en eerlijk heeft aangeleverd, maar dat ík niet deug. Ik doorzie hem en dat bevalt hem niet. Hij moet van me af, zo snel mogelijk. Én ik moet kapotgemaakt worden als het even kan. De vrouw vertrouwt zichzelf niet eens meer, dus dat is logisch. Logisch als je weet hebt van narcisme.
Ze zijn nog steeds bij elkaar. Wonen apart. Zij in de echtelijke woning en hij in een huur appartement. Hij komt te pas en te onpas onaangekondigd ‘op bezoek’ en schroomt niet om dan ook nog terloops zonder enig overleg gezamenlijke spullen mee te nemen. Ze hebben sinds enkele jaren (járen inderdaad) ieder een eigen advocaat. Je begrijpt het al. Niks is er gebeurd. Niks is er gedaan. De zaak ligt zo goed als stil.
De man heeft een andere vrouw, al járen. Zij wist het, maar hij ontkende. Nu weet ze het, ze heeft het ontdekt, alhoewel ze nog steeds twijfelt, daar zorgt hij wel voor. Ze hoopt nog steeds dat hij voor haar kiest. Ze is nog steeds in zijn greep, in zijn macht. Zij heeft nog steeds geen weet van de diepgang van narcisme. Heeft het woord inmiddels wel gehoord van haar psychologe, maar gelooft nog steeds dat hij haar goedheid gaat inzien en waarderen. Ze gelooft nog altijd in het goede in ieder mens. Heeft medelijden met hem, zeker als hij met tranen in zijn ogen tegen haar zegt hoe moeilijk hij het heeft. ´Hij kan ook zo vriendelijk en lief zijn, zegt zij, zo ken ik hem tenminste weer´…
Gaat hij ooit scheiden van haar? Misschien als alles is weggemoffeld, er geen geld meer is, als alles op is? Of vindt hij dit prettiger? Ja, vast. Hij heeft tenslotte alles. Waarom zou hij voor minder gaan? Hij heeft veel geld weggesluisd. Zij weet dit niet. Zij gelooft hem nog steeds. Zij is zuinig, maakt niks op, rijdt een oud autootje en spaart het brood uit haar mond. Hij gaat regelmatig op vakantie (met zijn geliefde?), heeft dat nodig in verband met alle stress rondom de situatie. Zij gelooft dat.
En wat doen de advocaten? Niks. Zij laten het partijen zelf uitzoeken. De vrouw maakt geen keuzes omdat ze dat niet meer kan, leeg is getrokken door haar man en nog altijd in zijn greep is. De psychologe van de vrouw gelooft in het goede van elk mens, ook al heeft ze zelf het woord narcisme laten vallen. Ze vindt dat de vrouw sterk is en moet vechten voor haar deel.
En de man, de narcist? Hij heeft het goed voor elkaar. Hij heeft zijn vrouw precies waar hij haar wil hebben. Hij profiteert met volle teugen van alles; van het geld, de huizen, zijn auto, zijn vakanties met zijn geliefde en zijn zijn, zijn ego. Dit wordt in stand en ere gehouden door zijn vrouw. Hij is dé man en wil de scheiding graag snel en goed regelen, maar dat lukt hem niet, want zijn vrouw is zó depressief en ziek. Arme man…
Hoe vreselijk herkenbaar. Bij mijn scheiding mengde jeugdzorg zich erin. We hadden ieder een advocaat maar de gemeente eiste mediation. En zo geschiedde. Mijn ex hield de ene tirade na de andere naar mij en de mediator leefde met hem mee. Allemaal emoties. Het hoorde erbij. Ik moest alleen de hypotheek betalen en toen dat van mijn inkomen niet lukte was dat mijn schuld.
Ik was de slechterik. Mijn ex was het slachtoffer. Deze mediator had een narcist nog niet herkend als hij ermee in een huis leefde. Uiteindelijk verraadde mijn ex zich. Hij schakelde zijn advocaat weer in tegen de regels omdat het niet opschoot. Hij had een ander slachtoffer gevonden dus er was opeens haast bij. Jeugdzorg doorzag hem en zette iemand namens de gemeente in die wel raad wist met een narcist. Gelukkig maar.
Wat schokkend om te lezen, en wat geweldig dat de acties van de man worden doorzien. Dat gebeurt niet vaak, maar gelukkig al meer, mede dankzij de nimmer aflatende aandacht van de mensen van ‘Het verdwenen zelf’. Leeg getrokken en zonder enig zelfvertrouwen in de steek worden gelaten, schreiend om te lezen.
Jeetje, het is exact mijn verhaal, ik, labiele vrouw, geestelijk mishandeld…. murw geslagen! Hij, narcistische man, egoïstisch, manipulatief, angst zaaien, daarbij slechte mediator, slecht convenant… conclusie? Snel gescheiden maar… Ik(vrouw) niets, hij (narcist) huis, boot, geld en alle goederen incl. persoonlijke spullen.
Herkenbaar 😞
mij is dat ook overkomen. Bij omze eerste advocaat werd mijn ex onmiddellijk doorzien, hij werd woest en gooide daar een stoel door de kamer en ging weg.
Hij zocht voor ons een andere advocaat, ik ben daarin meegegaan, murw als ik inmiddels was. Ook deze advocaat zag dat ik recht had op meer dan dat wij, lees hij, zelf hadden bedacht in een zelfgeschreven convenant. Ik heb dat ondertekend, om maar één reden, er zo snel mogelijk vanaf te zijn. ik vrees dat we anders nu nog aan het procederen zouden zijn. En dan nog heeft mijn ex diverse malen geprobeerd om onder zijn eigen bedachte afspraken uit te komen. Nare berichten, leugens verwijten. Ach het welbekende lijstje. Gelukkig heb je in Nederland het LBIO. Zij hebben mij enorm geholpen, zodat ik mijn alimentatie kreeg. Een schijntje was het, maar wel noodzakelijk voor mij toen.
Wat was ik blij dat ook die periode na een paar jaar werd afgerond.
Nooit meer die naam in mijn app van de bank. Eindelijk vrij.
Wat fijn om te lezen dat er kennis van zaken is. Maar o wat naar voor die vrouw. Ik hoop dat ze kan doorbreken en vrij kan komen van die verschrikkelijke narcist.
Ik word er stil van… zo voelbaar en zo herkenbaar. Herken mezelf in haar aan het einde van ons huwelijk en mijn ex in hem. Mijn psycholoog doorzag hem wel, meteen… en daar ben ik nu nog zo dankbaar voor. Inmiddels is het 21 jaar geleden en heb ik met deze psycholoog waarschijnlijk heel veel geluk gehad.
Een schokkend voorbeeld van een realiteit, het verhaal van Anne-Marie. Mijn ex was financieel goed onderlegd en wij waren op huwelijkse voorwaarden getrouwd, dat wil zeggen dat ‘mijn’ inkomen gemeenschappelijk werd gebruikt (‘dat hadden we zo afgesproken…’) maar haar inkomen alleen door haarzelf werd beheerd. Als ik die ongelijke situatie aankaartte dan was het meteen ‘vertrouw je me niet…’ Toch bleef ik altijd mijn vinger aan de pols houden en wist ik hoe onze spullen en ons vermogen verdeeld waren. Nog totaal onbewust van de narcist naast mij, had ik grip gehouden op onze boedel en onze financiën vanuit een onderbuik gevoel. En toen het doek viel wist ik waarom ik het zo had gedaan. Het zou een strijd zou kunnen worden met verstrekkende gevolgen. Mijn eigen conclusie was dus om niet met een mediator in zee te gaan maar een advocaat te zoeken die ervaring had met narcistische tegenstanders. Heel triest wat er nog dagelijks gebeurd met slachtoffers van narcisten en al helemaal als een gemeente zich bemoeid met de bemiddeling. Het geeft eens te meer aan hoe ver de invloed van narcisten reikt en wat het aan extra schade oplevert aan slachtoffers die soms met lede ogen moeten toezien hoe ze volledig emotioneel en financieel kapot gemaakt worden.
Wat geweldig om het fenomeen narcisme van de andere kant belicht te zien.
Sinds 1 jaar ben ik op de hoogte van Narcisme en na een paar geflopte sessies met reguliere psychologen, ben ik denk ik op tijd naar een praktijk overgestapt met kennis van zaken.
Heel veel herkenning vindt ik hier én in de boeken van Iris Koops.
Deze kennis helpt mij om te zien dat ik onder het juk van narcisme ben opgegroeid de eerste 20 jaar van mijn leven. Én dat ik waarschijnlijk al 35 jaar in een narcistische relatie zit.
Ik was ook zo een vrouw aan het worden, maar er zit ergens een vechtlust in mij die mijn kaarsje brandend houdt zodat ik iedere keer toch weer genoeg licht over mijn pad kan laten schijnen.
Heel bang ben ik voor een scheiding en alles wat erbij hoort. Zéker vanwege de onzekere tijden ivm Corona. Is her dan wel slim om alleen door te gaan? Kan ik dat wel?
Met dit artikel van een mediator, gaat mijn kaarsje weer harder branden. 🙂
Dank je wel voor het delen ervan. Zo kunnen we elkaar steunen.
Take care,
Summer 😉
Ook ik doorzag het lage spel van oplichterij en nam een advocaat bij de hand. Is nodig!! Door de rechtbank aangestelde bedrijfsrevicer en notaris verdeling – vereffening gaan we nu de 2de fase in. Zodoende dat alles op tafel komt te liggen en ontsnappen onmogelijk word. Zonder hulp van deze kun je het vergeten en zijn zij aan de haal met wat er ook voor jezelf natuurlijk toebehoort. Getrouwd zonder huwelijkscontract. Be aware…
Voor kinderallimentatoe werd door de rechtbank gevraagd van beide partijen om inkomsten over een bepaald jaar, inclusief belasting-opgave. Mijn ex leverde gewoon een ander jaar aan (ik weet waarom). Zegt de rechter doodleuk: oh, dan doen we het wel daarmee….
Wat herkenbaar. Gelukkig ben ik zelf nog redelijk weerbaar en is mijn mediator empathisch, slim, doortastend en behulpzaam. Hij ziet wat er gebeurd en steunt me, onder andere door het zo snel mogelijk te laten verlopen en de gesprekken met ons beiden afzonderlijk te doen. De gezamenlijke gesprekken waren voor mij traumatiserend, dat zag hij ook. Hopelijk lukt het met mediation, maar mijn aanstaande ex-man lijkt het zat te worden dat zijn absurde eisen niet worden ingewilligd en zijn leugens niet blind worden geloofd. Het is juridisch vechten tegen een opstandige kleuter die z’n zin niet krijgt. Succes voor iedereen die hier ook middenin zit.
Scheiden van een narcist met een mediator kan best…. als je wilt dat de narcist alles krijgt en houdt. Zelf helaas ook gescheiden via mediation en wist ik toen maar wat ik nu weet. Hij heeft alle spullen gehouden, is in ons huis blijven wonen en heeft mij eruit gezet. Alleen het geld is redelijk verdeeld. Vooraf “je kan alles krijgen… bank… tafel.. CD’s” maar uiteindelijk heeft hij alles terug geëist wat tijdens de scheiding van “ons” was en bij mij lag. En toen ik vroeg om iets wat we toch dubbel hadden, was het “koop zelf maar een nieuwe, want het is toch nog ons geld” maar later mij ervan beschuldigen dat ik een geldwolf was en teveel geld had opgemaakt. Ik betaalde maandelijks ruim €400 meer aan mijn huur dan hij aan hypotheek betaalde (ik had geen inzage in die rekening, toen, dat kwam pas later waardoor ik dat toen zag). Zelfs jaren later na de scheiding kreeg ik de vraag of ik een bepaald boek voor of na de scheiding had meegenomen. Een boek van mijn middelbare school, waar mijn naam voorin staat… je vraagt je toch soms af waarom hij het zou willen hebben.
En wat mediation betreft, hij had natuurlijk altijd het hoogste woord, dus toen hij voorstelde om met de WOZ-waarde te werken als waarde van het huis, heeft de mediator dat klakkeloos aangenomen zonder aan te geven wat dat precies betekende. Godzijdank gingen de buren hun huis verkopen, waardoor er bij mij een lichtje ging branden, want uiteindelijk bleek ons huis op papier toch zo’n €60.000 meer waard te zijn dan dat de WOZ-waarde was. Ja, ik heb achter zijn rug om een taxatie laten uitvoeren, ben het huis ingegaan toen hij er niet was, maar dat deed ik sowieso omdat ik nog heel lang mijn was bij hem deed (ik had geen wasmachine en hij vond het prima dat ik het bij hem deed). Reactie mediator op de taxatie achter zijn rug om: “Je mag niet zonder toestemming elkaars huis in gaan!” Ja, muts, het is ook mijn huis en ik wil in de scheiding gewoon waar ik recht op heb. Helaas dacht ik toen niet aan de afspraak dat ik het huis in mocht om de was te doen, want anders had ik dat gezegd, maar ik was gewoon te perplex over wat er gezegd werd.
Ik heb een hele vieze smaak aan de scheiding overgehouden en weet dus wel dat mocht ik ooit nog een keer trouwen, ik dat vooraf goed laat vastleggen. Maar wat mij betreft trouw ik nooit meer. Nog 4 jaar en 10 maanden en dan mag ik mijn Nex bewust blokkeren (dan is mijn jongste 18 namelijk). En tot die tijd… hou ik mijn kiezen op elkaar en probeer ik mezelf niet te laten provoceren door hem
Beste Sandra,
Ook hier weer een schrijnend verhaal van jou. Toen ik de deur achter me had dichtgetrokken en elders verbleef (als een dakloze…..) moest ik via mijn & haar advocaat middels mailtjes telkens een lijstje overleggen wat ik aan spullen nodig had (kleding bijv.) Dat mocht ik dan komen ophalen, maar het stond meestal in de schuur klaar. Ik voelde me echt als een kleine jongen behandeld, zo vernederend. Het huis was ook mijn eigendom maar ik werd niet meer binnengelaten. Toen ik toch nog een keer onaangekondigd wat moest hebben en zij niet thuis bleek, was er mooi een ander slot in de voordeur gezet, geheel tegen de regels in!
‘Mooi’ voorbeeld van hoe het kan gaan. Bedankt voor dit verhaal en alle andere verhalen en voorbeelden. Hoe meer verhalen, hoe meer kort en krachtig… denk ik; steeds sneller en duidelijker kan worden, hoe een narcist is of ‘te werk’ gaat en ook herkend kan worden, zodat ‘slachtoffers’ geen ‘dubbele’ slachtoffers meer worden iig door verkeerde of misinterpretaties van situaties en de lijn doorbroken kan worden op dit soort cruciale momenten als een scheiding e.d. waar derden bij betrokken zijn of worden en die een belangrijke schakel kunnen vormen in het doorbreken van de ‘gevangenis’, zowel geestelijk als praktisch.
We zijn met velen! Rondom 1 narcistisch persoon zijn vele slachtoffers. Partners, kinderen, familie, werkgevers, collega’s enz. Het vergt inzicht in narcisme om door zo’n verknipt persoon te prikken. Iemand die te kort bij staat ziet door de bomen het bos niet meer, raakt zichzelf kwijt. Herkenbaar verhaal… uit eigen ervaring. Gelukkig dat steeds meer mensen inzicht krijgen en er zijn plekken waar je gehoord wordt. En de juiste handvatten krijgt. Maar het is een zoektocht, een lange weg, voordat je jezelf weer gaat vinden en met de smerige kunstjes van de narcist om kunt gaan.
Sterkte allen! Zoek hulp! Wees dankbaar dat je niet in zijn of haar schoenen staat 😘
Het is zó ontzettend belangrijk dat mediators weten van narcistisch misbruik, van geestelijke mishandeling, van huiselijk geweld én de gevolgen ervan op de betrokkenen. Ik had in mijn scheidingsproces een mediator die direct doorhad wat er aan de hand was, en mij uitstekend in bescherming heeft genomen. Omgekeerd hielp het dat ik al maanden niet meer met mijn ex samenwoonde, zicht had op wat er zich afspeelde – en wist dankzij Iris’ boeken, en de steun van mijn therapeut én advocaat hoe me het beste op te stellen. Dat heeft ongetwijfeld geholpen de dynamiek zichtbaarder te maken. Het heeft me gered.
Het wordt me des te kouder om het hart te zien hoe tal van mensen een bord ‘mediator’ aan de voordeur schroeven, en na een veredelde LOI-cursus menen te weten hoe ze een einde kunnen maken aan al die vechtscheidende ouders die het belang van hun kind uit het oog verliezen.
Ik ben weggekomen. Niet zonder kleerscheuren, en zeker niet zonder verlies van een hoop materiele en immateriele zaken, maar: ik ben veilig. Mijn ex heeft namelijk geen gezag en geen omgangsregeling, en zo geen toegang meer tot mijn leven. Ik ben daarmee een grote uitzondering.
En omdát hij geen toegang heeft, heb ik de kans om voor mijn kind en mijzelf een nieuw bestaan op te bouwen. Bij destructieve relaties, narcistische mishandeling en machtsongelijkheid in het algemeen, zou mediation niet ingezet moeten worden. Kwalitatief goede mediation is van levensbelang!!
Het is voor een deel mijn verhaal. De mediator had het begrip narcisme niet door. Ik had ‘geluk’ dat de ex zijn cover op wilde houden t.o.v. de mediator en ik er nog wat geld uit heb kunnen slepen. Het indekken van zichzelf was jaren daarvoor al begonnen. Toen ik nog dacht, dat een mens niet zo zou kunnen zijn. Nu weet ik beter.
Het kon bijna mijn verhaal zijn, alleen had ik na een 1e poging om te scheiden via het juridisch loket nu wel een goede advocaat die wist van narcisme. Heeft mij goed geholpen maar had inderdaad niet in de gaten dat nex schoof met de rekeningen enz. en zo mij toch met schulden opzadelde want die van mij had de tactiek om te doen alsof hij de rekeningen betaalde van gas, water en licht maar deed dit niet en liet mijn kinderen er voor zorgen om over te stappen als ze incasso’s gingen sturen, maar goed ik ben er vanaf en zit nu in de schuldhulpverlening.
Voor mij en voor iedereen zo herkenbaar. Alle ervaringen komen overeen, het gedrag van deze personen is aantoonbaar. Ze hebben allemaal een verwoestend gedrag en eisen alles op. Hoever ze daarin moeten gaan dat maakt hen niets uit. Ze stoppen niet tot hun doel bereikt is. Het woord ‘narcist’ mag je niet vernoemen want dat wordt tegen je gebruikt. Er moet toch een manier zijn om hier meer erkenning en herkenning in te krijgen. Samen kunnen we iets bereiken, in je eentje niet.
Ik heb dit zo vaak gelezen en ik ben doodsbenauwd met de scheiding te beginnen. Ik heb echt een advocaat nodig die narcisme begrijpt en door de leugens heen prikt. En uiteraard neem ik een eigen advocaat. Hij mag er zelf een zoeken. Ik sta sterk, heel sterk. Ik heb eerst samengewoond en in die tijd mezelf volledig opgeofferd en tot 25000 euro geleend bij de bank om voor hem een camper te kopen, meubels, ed. Ik heb bij het huwelijk huwelijkse voorwaarden opgesteld met koude uitsluiting. Dat vond hij prima omdat hij niet de verantwoordelijkheid voor deze schuld wilde nemen. Ik heb keihard gewerkt en alles afgelost en inmiddels flink kunnen sparen. Dat is mij gelukt omdat ik inmiddels weet wat hij is dus zijn manipulaties werken niet meer. Hij heeft mij meerdere malen bedreigd dat hij mij kapot zou maken, af zou maken etc. als ik zou gaan scheiden. Ik mag gaan maar pas na het overhandigen van al mijn spaargeld en ik moet alle vaste lasten blijven betalen want hij wil precies zo blijven leven als hij nu doet. Dus ik moet de huur etc. blijven betalen voor hem en zelf op de bank bij mijn dochter gaan slapen. Dus ik ben gewaarschuwd meerdere keren. Hij gaat mij en mijn familie afmaken als ik niet levenslang alles voor hem blijf betalen. Ik ben dus geen uitgeblust bijna uitgewist vrouwtje maar wel doodsbang omdat ik heel goed weet waartoe hij in staat is. En niemand gelooft het, ze laten zich allemaal door hem manipuleren. Enkel mijn broer, mijn dochter en mijn beste vriendin hebben hem gezien zonder het charmante manipulatieve masker en zij steunen mij gelukkig dus ik ben niet volledig alleen. Ik haal veel kracht uit jullie verhalen, daar ben ik heel dankbaar voor.
Beste Lize,
Pffft… dat klinkt erg heftig allemaal. Als jij je niet veilig voelt, neem dan contact op met de wijkagent en leg aan hem uit hoe jouw situatie eruit ziet. Zorg dat die instantie ook op de hoogte is voor het geval dat! Zoek op internet of via het netwerk van Het Verdwenen Zelf naar een advocaat die weet hoe te handelen in geval van narcistisch gedrag. Heel veel sterkte en sta voor jezelf!
Wat herkenbaar. Dit is al meer dan dertig jaar geleden. In de tijd had ik nog nooit van de term narcisme gehoord. Ik wist wel dat het niet klopte, maar ging steeds weer met hem in discussie, eigenlijk smeekte ik hem om een beetje sympathie, en ik herinner me dat ik het beschreef als: hij heeft mijn gevoel van eigenwaarde afgepakt en ik wil het terug. Ik had het gevoel dat alleen hij het me terug kon geven.
Een psychiater bij wie wij – op aanraden van iemand die haar geweldig vond – in relatietherapie waren (ze deed dat gratis, waarom weet ik niet), en met wie ik onenigheid kreeg (over haar autoritaire houding en partijdigheid vanaf het allereerste gesprek), serveerde mij af met de woorden: “niet elk zaadje komt in vruchtbare grond terecht, sommige zaadjes vallen op beton…”. Ze vond ook dat ik ‘iets aan mijn non-verbale communicatie’ moest doen. Ik wist dat ze het zei om me te raken omdat ik haar had tegengesproken, maar toch bleef het lang rondspoken in mijn hoofd dat ik misschien zo’n zaadje ben.
Ze had het figuur van een langwerpige kartonnen doos, omkleed door rechte geruite tweed rokken en blazers in grijsbruin en donkerblauw, en kon aan het begin van onze sessies in een van haar slaapkamers minutenlang met haar handen gevouwen en haar ogen gesloten zwijgend op een stoel tegenover ons zitten, om daarna dingen te zeggen als: “de pijn!”.
Daarmee bedoelde ze de pijn van mijn man, die zij voelde. Ze sprak nadrukkelijk en langzaam ABN, zuchtte veel en deed vaak lang haar ogen dicht terwijl ze sprak.
Aangezien ik in onze relatie bestempeld was als ‘de moeilijke’, ben ik veel te lang meegegaan en hebben we misschien wel driekwart jaar bij haar therapie gevolgd. Mijn echtgenoot was tijdens de sessies vrolijk en totaal ontspannen en mocht vertellen hoe erg hij het vond om werkloos te zijn (wat een leugen was want hij wilde helemaal niet werken maar schrijven en muziek maken), hoe lastig het was om met mij en mijn gevoeligheid om te gaan, zogenaamd sympathiserend met mijn niet zo harmonische jeugd, terwijl ik gefrustreerd en boos was maar omdat ik de relatie nog wilde redden niet zomaar durfde te zeggen dat hij een act opvoerde of gewoonweg zat te liegen en manipuleren. Dat hij me gebruikte, pestte, manipuleerde en kleineerde en een voortdurende machtsstrijd voerde. Daarbij, ze zou me toch niet geloofd hebben. Zij zag alleen wat ik was geworden na tien jaar gepest zijn.
Na onze confrontatie scheidden onze wegen (van ons en de psychiater, en ook die van onszelf, enige tijd later). We probeerden nog een sessie bij een gestalt-therapeute, die zich binnen een half uur al helemaal had laten inpakken door mijn echtgenoot met zijn eerlijke blauwe ogen en ontspannen grapjes.
Zoals hij dat vaak ook met vrienden deed – wat ik erg beschamend vond – bracht hij handig een conflict ter sprake; het ging om een verbouwing. Hij had over het betreffende onderwerp al acht ! keer zijn mening veranderd; ik was degene die dan weer schetsontwerpen maakte en ook de uiteindelijke uitvoering deed. Het was een machtsstrijd; hij had het recht om zijn mening te veranderen vond hij en ik moest niet zo rigide zijn. In no time bevond ik me in de positie dat ik me tegenover de therapeut aan het verantwoorden was waarom ik dacht dat zijn recentste idee niet goed was, terwijl ik maar niet duidelijk kon maken dat het niet om dat idee ging maar dat hij een wreed spelletje met mij speelde.
Omdat het niet nog erger kon worden, ik me totaal klem voelde zitten en de enige uitweg die ik had was af en toe het bos inrijden en dan in de auto zo hard te schreeuwen dat ik dacht dat mijn ogen uit hun kassen zouden springen, durfde ik haar gewoon uit te leggen waarom en hoe ze zich had laten manipuleren door hem, en tot mijn verbazing gaf ze onmiddellijk toe dat dat inderdaad zo was en ze het niet in de smiezen had gehad. Ik had er geen enkel vertrouwen meer in dat ze hem een volgende keer wél zou doorzien, tenslotte had het mijzelf ook jaren gekost voor ik me realiseerde dat er iets helemaal niet in orde was, en draaide hij ook vrienden een rad voor ogen.
Daarna was er een derde, kortdurende maar heftige therapie voor nodig, die ik in mijn eentje deed, om tot de conclusie te komen dat ik maar beter kon maken dat ik wegkwam uit dit huwelijk. Ik kwam er bekaaid af, financieel en emotioneel, en heb een jaar later nog eens met hem staan zoenen, zo groot was zijn aantrekkingskracht en zo glad zijn babbel. Maar ik ben ontsnapt
Zo’n tien jaar terug kwam ik er achter dat mijn ex-man waarvan ik vele jaren was gescheiden een narcist was. Iemand wees maar daar op en het was of alle puzzelstukjes in elkaar pasten.
Begon er veel over te lezen. Mijn toenmalige partner had ik 10 jaar een lat-relatie mee gehad en ging daarna samen wonen. Tijdens het samen wonen veranderde zijn gedrag. Wilde steeds vaker op vakantie, wilde steeds minder visite van vooral mijn kinderen. Maar op visite ook steeds minder. Nadat ik een diagnose had gekregen voor mijn verstandelijke gehandicapte zoon kwamen er meer onderzoeken. In zijn ogen kreeg hij te weinig aandacht. Hij ging vaker op visite bij een gezamenlijke vrouwelijke kennis. Op Facebook kwamen er hartstochtelijke berichten over en weer tussen hen beide. Op een avond bezocht hij haar weer en kwam erg laat thuis. Hij vroeg de volgende ochtend: je lag zeker vroeg op bed. ik antwoordde ja, maar het was niet zo. Hoe laat was je thuis vroeg ik. Antwoord was om 23.15. Toen wist ik dat hij loog, want ik was later op bed gegaan. Hem geconfronteerd met het feit dat zij volgens mij verliefd om hem was. Hij was hier niet op bedacht en zei ja, maar praatte er direct overheen. Hij had volgens hem de vrouw nog nooit aangeraakt. Maar hij was duidelijk anders de dagen erna en wilde mij niet aanraken. Sinds ik samenwoonde was hij altijd moe. Ging veel weg te vissen. Moest dan tot rust komen. Ging heel vroeg op bed. Financieel heeft hij mij ook gebruikt. Hij ergerde zich continu aan mij. Als ik maar even voor zijn voeten stond, kreeg ik een sneer. Het gedrag leek steeds meer op een narcist, maar dit was een gewiekste narcist. Alleen hij vergat een ding. Ik herkende bepaalde dingen van mijn nex. Ik kwam tot de conclusie dat hij een verborgen narcist was en besloot voor een 2e maal weer alleen verder te gaan.
Een verborgen narcist is erg gevaarlijk!
Ze doen zich eerst zo mooi voor.
Wat jammer dat er zo weinig mannen hun verhaal delen over hun narcistische partner.
De vrouw van mijn zoon heeft overduidelijk een grote impact op zijn gedrag. Er is geen contact meer met mij en zijn zussen. Maar de hoop op herstel houdt me gaande. Ik heb altijd een goede relatie met hem en mijn andere kinderen gehad.
Vanaf dat zijn vrouw zwanger was wist ik dat het foute boel was. Na de geboorte van het eerste kind vertoonde ze duidelijk symptomen van het Münchausen by Proxy syndroom, onderdeel van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Artsen trapten er allemaal in en ze kreeg een diagnose voor elkaar. Aandacht, ten koste van het kind, voor haar.
Inmiddels hebben ze drie kinderen en weet ik via via dat mijn zoon burn out is. Mevrouw doet waar ze zin in heeft en we hebben geen enkel vertrouwen in haar gedrag als ze alleen met de kinderen is, maar bewijs aanleveren lukt tot nu toe niet. Aan de buitenkant ziet het er perfect uit 🙁 Mijn zoon werkt veel thuis, moet ook op pad en houdt alle ballen in de lucht.
Ik bid dat hij en de kinderen hier ooit van verlost zullen zijn. Alhoewel opgelopen trauma heel lang impact op een leven kan hebben, weet ik uit ervaring.
Iedereen die te maken heeft met dit soort problematiek wens ik heel veel sterkte, moed en goede hulp toe.