Veel slachtoffers van emotionele mishandeling kampen met psychiatrische problemen. Daar kunnen ze meestal weinig aan doen. Vaak zijn ze vrij letterlijk gek gemáákt. Dat zeggen we in een blog die we schreven voor Psychosenet die vandaag verschenen is. Psychosenet is een platform voor ervaringsdeskundigen en professionals die meer willen weten over stemmingsstoornissen als psychoses, angsten en depressies.
In het artikel vertelt Roos over haar jeugd: ‘Mijn moeder liet mij nooit met rust toen ik klein was. Ze manipuleerde op verschillende manieren als ik ook maar iets van een grens aan gaf. Zelfs als ik me op de wc had opgesloten om een paar minuten op mezelf te kunnen zijn, stond ze door de deur heen tegen me aan te praten. Dat ging met grote emoties gepaard, want hoe haalde ik het in mijn hoofd om me voor haar af te willen sluiten. Ik heb er nu, dertig jaar later, nog steeds last van. Het invasieve heeft me bijna gek gemaakt.’
‘Emotionele mishandeling is als koolmonoxide: onzichtbaar en giftig.’ Voor slachtoffers van narcistische mishandeling is het heel herkenbaar: altijd maar angstig zijn en op eieren moeten lopen en voortdurend leven met psychische chaos en emotionele druk. Zonder te weten waarom dat zo is.
Veel slachtoffers berichtten ons dat de optelsom van al deze ernstige ervaringen tot een crisis in hun leven heeft geleid. Sommigen hadden ernstige psychiatrische problemen en kregen er nog een probleem bij: het label dat ze gestoord waren.
Wij vinden het belangrijk dat voor slachtoffers met een dergelijke achtergrond duidelijk is waar hun problemen vandaan komen en ze zichzelf kunnen ontschuldigen. Vaak is dat een cruciale eerste stap richting herstel.
Lees hier onze blog op Psychosenet.
Bedankt voor weer een verhaal. Dat het iig bestaat. Ik heb (ook) nog steeds geen (werkelijk) gehoor gekregen, zelfs na 36 jaar ook nog eetstoornis erbij, loop ik nog steeds tegen muren op bij hulpverleners, met ieder zijn eigen interpretatie van mijn ‘verhaal’ of mijn angsten voor het leven, behalve de ‘juiste’. Door de ‘gekmakerij’ inderdaad van mijn narcistische moeder voel ik mij vastgezet in nb. haar generatie of haar leven. Het láátste wat ik wilde of wenste. Ik geef het op en houd het voor mezelf. Het werkelijke verhaal gaat zo psychologisch diep, zoals dat bij de meeste verhalen gaat achter narcistische ‘bewinden’ noem ik het maar. Bedankt iig dat jullie er zijn en het dus (wel) bestaat of mag bestaan.
Fantastische helder artikel. De ontschuldiging is zo belangrijk. Ik heb een hele rondgang in de psychiatrie achter de rug omdat ik na een waardeloze jeugd met twee narcistische ouders veel destructief gedrag ontwikkeld had. Ik heb niet weet ik hoeveel labels gekregen. Opnames, onbegrip, ellende. Uiteindelijk, na 10 jaar, trof ik voor het eerst een zeer empathische psychiater die vroeg hoe het met me ging en hoe mijn jeugd was geweest. Dat was voor het eerst. Hij schrok van de ervaringen die ik deelde, ik had soms zelfs medelijden met de arme man. Geen oordelen naar mij, niks als ‘maar je ouders hebben het ook niet makkelijk gehad’. Hij was empathisch, stelde de juiste diagnose
Wat ik veel hoor binnen hulpverlening is sympathie voor de daders. ‘Zij hebben hier ook niet voor gekozen’. Soms denk ik, ik vertel je over mijn gruwelijke ervaringen. Hoe mij moeder er dus wel keer op keer voor koos om mij op sadistische wijze te mishandelen. Die victim blaming (‘je arme moeder, oordeel niet zo’) is soms nog erger dan wat ik heb meegemaakt. Er is een grote groep mensen die mishandeld zijn, die zelf niet opnieuw gaan mishandelen. Er is slechts een kleine groep, die opnieuw mishandeld en soms nog veel extremer dan wat ze zelf meemaakten! Verdienen die mensen empathie? Volgens mij verdienen vooral hun kinderen die empathie.
Dus bedankt, voor dit ondersteunende en duidelijke artikel wat hopelijk wat ogen gaat openen. Bedankt dat jullie deze ernst durven te benoemen en daarmee veel patiënten die onterecht in de psychiatrie ‘gevangen’ zitten een uitweg bieden.
Petra
Zo herkenbaar. Ik kreeg als kind ook zo vaak te horen: “Stel je niet zo aan”, “weet je wel hoe het voor mij is?” en ook “Wat kun jij overdrijven”, “Wat ben je achterdochtig”, “Je bent ook zo gevoelig”. Alles werd afgedaan als een tekortkoming van mij. Deze woorden hebben voor lange tijd mijn leven bepaald, omdat ik geloofde dat het zo was. En eigenlijk bepaalt het mijn leven nog steeds, ook al geloof ik ze niet meer.
Mijn moeder is allang overleden, maar ik hoor deze woorden nog dagelijks, want ze zitten gebrand in mijn hoofd. Hoewel ik nu beter weet, weet dat wat ik denk, voel en zeg er mag zijn, dat ík er mag zijn, de woorden zitten altijd in mijn hoofd. Op het moment dat ik mijn gevoel uitspreek, gebeurt het heel vaak dat de gedachten al razend door mijn hoofd vliegen. Zeker wanneer ik iets uitspreek wat heel gevoelig voor mij ligt. Ik ben dan bang voor de reactie van de ander, dat mijn gevoel wordt gezien als mijn tekortkoming.
Ik heb op meerdere momenten in mijn leven therapie gehad en vaak voelde ik die “tekortkoming” alleen maar bevestigd ipv ontkracht. Ik heb eens een keer een sessie gehad bij een systeemtherapeut samen met mijn ouders. Mijn moeder, die thuis altijd manipuleerde vanuit een slachtofferrol en mij en mijn zussen verantwoordelijk maakte voor haar welzijn, noemde in die sessie dat ze het vervelend vond dat wij kinderen haar veel uit handen namen. “Hoor je dat?”, zei de therapeut, “jullie moeder wil helemaal niet dat jullie zo voor haar zorgen.” Ik neem het de therapeut niet kwalijk, zij zette het ook heel “knap” neer.
Ik heb veel narcisme in mijn leven meegemaakt en het heeft diepe sporen nagelaten. De laatste jaren ging ik zien dat ik autistisch gedrag vertoon, maar ik ben met de beste wil van de wereld niet autistisch te noemen. Maar toch vertoon ik wel het gedrag. Ik kon het niet plaatsen, totdat ik ben gaan snappen (niet door een therapeut, maar door het zelf uit te zoeken), dat het voortkomt uit trauma, begonnen in de kindertijd. Wat zou mijn leven anders zijn gelopen als de symptomen juist waren geïnterpreteerd, zowel door mezelf als door therapeuten.
Ik ben ook totaal kapot geweest. Ik heb jaren niet eens durven praten over mijn jeugd, dacht dat ik gek was. Mijn moeder heeft me met 5 jaar van de trap geduwd vanaf de bovenste trede en beweerde naderhand dat ik was gestruikeld. Heb mogen aanschouwen hoe ze zelfmoord wilde plegen, precies op het moment dat ik toekeek in haar slaapkamer, bleef ze mij aankijken terwijl ze het raam uit wilde klimmen en zei dat ze dood wilde. Ik was slechts een jaar of 8 schat ik. Het voortdurende stoken en afkraken, vooral over mijn vrouwelijke familie. De gezinsverzorgenden die met zwartmakerij van mijn moeder steeds weg moesten, vooral als mijn moeder merkte dat ik zo’n vrouw lief vond kreeg ik te horen hoe erg ze wel niet deugden en niet veel later waren ze weg. Naar mijn oma toe over mij, dan vind ik een vakantiekaartje met een zin: de vakantie dit jaar was leuk geweest omdat Annemarie zich heeft gedragen. Zelfs tot op de begrafenis van mijn oma in een toespraak pakte zij me met hoe slecht het met mij was gegaan (ja, dankzij mijn moeder ja), iedereen die het hoorde daar en ik kon niks doen. Stoken en liegen is ze goed in. Met leugens heeft ze ervoor gezorgd dat ik vrijwel nooit bij familie mocht logeren, of langsgaan, enkel op verjaardagen. Mijn opa en oma waren de enige die ze toestond om bij te logeren. Mijn vader die zij aanpraat een slecht geheugen te hebben en zij natuurlijk heel goed zodat zij haar leugens kan inprenten als waar. De klappen die ik kreeg als kind voor dingen die ik niet had gedaan. Zo kan ik talloze zaken benoemen. Ik was er kapot van maar ze heeft niet gewonnen. Sterker dan ooit ben ik er uit gekomen en ik zwijg niet langer. Haar probleem als ze het vervelend vindt dat ik nu wel praat, ze zoekt het maar uit. Voortaan kom ik voor mijzelf op.
Ik ben 57 jaar en ptss en verstandelijke beperking. Ik heb 2 broers waarvan de oudste en ik samen een tweeling zijn. Ik leef al vanaf mijn 22e jaar in isolement. Mijn moeder weet haar sadisme perfect te verbergen. Stoken en je helemaal leegzuigen. Mijn verbaal vermogen is niet snel. In een gesprek verbaal kan ik heel moeilijk volgen. De informatieverwerking is zo traag. Ik kan vaak niet herhalen wat er net gezegd is. En ik ben de enige in sociaal isolement. Ik lijd een hard onverdraaglijk leven. En iedereen van grote katholieke familie heeft eerst contact met moeders. En alle contact loopt eerst via moeder. Ik kan nauwelijks blijven leven… heb zoveel pijn machteloos verdriet onrust… Ik word niet geloofd. De anderen hebben normaal leven en niemand die ziet wat en hoe ik zit… Ik wil vluchten… maar lukt me niet… Haal me hier weg… Niemand ook van samengestelde familie… ivm overlijden van vader, niemand die me gelooft. Anderen praten over dat je moeder toch zo goed met je voor heeft… en ik met m’n isolement… machteloos en gemangeld… In het ergste geval komt moeder op me inpraten… net zolang dat ik niet meer m’n eigen persoon behouden kan… alsof m’n hoofd explodeert…
Brigit,
Je verhaal raakt me. Ik herken het wanneer je zegt dat alles via je moeder verloopt, ze de mooie schijn kunnen ophouden naar buiten toe en ondertussen weet niemand van jou daadwerkelijke leven af. Ik kan je niet echt helpen, ook al voel ik dat ik dat wel zou willen. Daarom hoop ik dat je het niet erg vind als ik een beetje met je mee probeer te denken in je situatie, ook al weet ik dat ik het niet zo goed kan overzien als jij dat kan, misschien helpt het toch een beetje? Als je niet goed kan communiceren is dat echt heel erg, ik herken dat wel ook, alleen ik krijg dat als mijn ptss getriggerd wordt. Dan hoor ik alleen nog maar woordsalades of echt helemaal niks. Ik zie je dan praten en ik hoor geluiden maar mijn brein maakt er niks meer van. In mijn geval is er overigens nooit officieel een verstandelijk beperking geconstateerd, ik zelf schaar het onder stress want als ik me goed voel kan ik gewoon alle informatie wel verwerken. Ik kan me een beetje invoelen in je pijn, omdat ik weet dat het pijn doet wanneer je sadistisch wordt behandeld en je eigenlijk niet echt gekend, gehoord en gezien bent. Ik weet hoe eindeloos de mishandeling kan zijn van iemand met NPS.
De noodzaak om gehoord te worden is belangrijk en legitiem, misschien lukt het je toch om je stukjes te schrijven om zo tot een verhaal te komen en jezelf uit te drukken? B.v. met een penvriendin die je verhalen wilt lezen en terug kan schrijven? Ik kan me goed voorstellen, ook al kan ik het nooit helemaal weten hoe het echt voor je is, dat je moeilijk vind om te vluchten. Vluchten is ook een hele grote stap waarin je niet alles van te voren helemaal kan overzien. Ik weet ook niet hoe het met je zelfstandigheid is, of je die hebt kunnen ontwikkelen in je leven of dat je dit niet vanzelfsprekend afgaat? Wat je mogelijkheden wel zouden kunnen zijn hangt hiermee samen. Je moeder weet hoe ze je zover kan krijgen dat je hoofd explodeert en je het niet meer weet allemaal. Mijn “verzorger” deed dat door fysiek bovenop me te springen en me net zo lang te kietelen tot ik er gek van werd.
Ik weet ook hoe het is om nooit geloofd te worden door wie dan ook. In mijn geval heb ik wel weg kunnen vluchten en ben ook nooit meer terug gekeerd. Ik weet dat ze haar leugens zal blijven vertellen over mij en dat menig mens het ook zal geloven. En toch… ondanks dat weet ik eigenlijk ook zeker dat er altijd mensen zijn, meer dan je denkt die altijd al hebben gedacht dat er iets niet aan de haak was met de persoon met NPS. De daders weten het slachtoffer er vaak van te overtuigen dat iedereen denkt zoals zij, maar al te vaak blijkt dat veel te rooskleurig in geschat te zijn. Zo goed kan iemand met NPS zijn NPS niet verbergen voor iedereen en altijd.
Weet in ieder geval dat je je niet hoeft uit te leggen aan wie dan ook, ook niet om je vlucht te kunnen maken naar je eigen vrijheid. Ik hoop voor je dat er iemand is die met je wilt schrijven en eventueel samen met je jouw mogelijkheden wil bespreken. Veel sterkte.
Beste Birgit, wat heftig voor je en wat ernstig dat je dit moet meemaken. Het is ook echt niet eenvoudig. Via deze link kan je een therapeut zoeken die je verder kan helpen en narcistische mishandeling goed begrijpt: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/. We krijgen veel berichten van mensen die daar echt mee geholpen zijn.