Dit is een gedicht van Desiree
Vaak toch nog onverhoeds
kwam de vernedering
elke vezel in jou
wist dat dit kwam
die ene blik van hem
is voldoende om opnieuw
te weten, dat jij
echt niemand bent.
In het begin
was je zo blij
met zijn aandacht
dat moest wel liefde zijn!
Heus jij was niet perfect
je lachte te luid, je was soms onhandig
morste met zijn koffie
je schoenen lagen in de weg
je gaf misschien teveel
aandacht aan je moeder
ook met je vriendinnen
zat je oeverloos aan de telefoon
hij wilde jouw aanwezigheid
elk moment van de dag
waar ben je, je weet toch
dat ik op tijd eten wil.
Niemand had het door
-jij in het begin ook niet-
dat hij alles bepaalde
zelfs de kleur van je haar.
Heel langzaam
verdween je luide lach
jouw schoenen stonden in het gelid
en blond haar stond je ook goed, toch?
Je keek in de spiegel
na zijn zoveelste preek
wie was toch die vrouw
met die meer dan lege blik…
Bovenstaand gedicht schreef Desiree om de benefiet te steunen die Kirsten Regtop georganiseerd heeft. De opbrengst van het benefiet gaat naar onze stichting, zodat we ons in kunnen blijven zetten voor slachtoffers met een minimuminkomen.
Vreselijk dat deze rotsituaties blijven bestaan. Ik ben 50 jaar getrouwd met een narcist zonder empathisch vermogen. Hij is de baas (denkt jij). Ik blijf uit mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel. Hij heeft nu een stabiele vorm van Alzheimer met vasculaire dementie / 2 weken geleden een hartinfarct gekregen. Hij is 76 jaar en als ik nu nog zou vertrekken gebeuren er ongelukken. Hij kan zonder de reddingsboei niet leven. Hij is altijd negatief terwijl ik een heel positief mens ben. Zodra ik thuis ben is die positiviteit gelijk weg. Hij is ook een man met 2 gezichten. Buiten de deur is hij heel anders. ALLES altijd mijn schuld. We hebben 3 kinderen die ik alleen heb grootgebracht. Mijn kinderen hun vader lag altijd op de bank. Hij heeft nooit iets met ze gedaan. Mijn redding is mijn humor en onder de mensen blijven. Als je jong bent en je wordt verliefd is het levensgevaarlijk. Zeg ik nu.
Ik ben ook al 41 jaar getrouwd met een autist/narcist. Veel dingen wijzen erop dat hij beginnende dementie heeft. Ons leven is al jaren een hel .Ik ben zoals de persoon hierboven en een optimist,maar word geestelijk moe. Langs de ene kant iemand met aspereger en de andere narcist is zwaar. Maar als hij echt dement word kan ik dat thuis niet meer aan. De constante uitvallen en dingen vergeten worden stilaan erger .Hij weigert ook een medische check up.
Prachtig gedicht!
Het was helaas ook mijn story.
Mooi gedicht, zo herkenbaar, zo ging het, succes met de benefiet.
Ja, heel herkenbaar. Mooi gedicht.
Prachtig, een gedicht die recht naar het hart gaat, terwijl je een traantje weg pinkt.