Dit is een gastcolumn van Martin
Beste Maria (pseudoniem),
Alsof ik een brief schrijf aan een onbekende, zo ervaar ik de aanhef en toch heb ik vaak in gedachte aan je geschreven om je te vertellen waarom ik bij je weg ben gegaan.
Het was niet dóór of vanwege een ander, het was uiteindelijk een heel andere reden om ‘zomaar’ alles achter me te laten! Die ‘reden’ blijft voor mij een dilemma omdat ik het niet uit kan leggen waarom ik deze stap heb gezet. En doodgewoon omdat je het niet zult begrijpen en al helemaal omdat je niet zal accepteren wat die reden is. Maar besef dat ik wel van je ben blijven houden en je trouw ben gebleven, misschien niet op de manier die jij verwachtte, maar toch meen ik dat oprecht. Je bent altijd een verzorgde, zorgzame en nijvere vrouw geweest en dat heb ik altijd in je gewaardeerd. Dan zul je je wellicht afvragen waarom ik dan opgestapt ben.
Weet je, tijdens ons viergesprek met onze advocaten heb ik tegen je gezegd dat als ik je had kunnen uitleggen waarom ik deze stap heb gezet en jij had het willen begrijpen, dan was deze breuk niet nodig geweest. Maar ik weet wat er in je hoofd omgaat als je dit leest en daarmee raak ik ook meteen aan de kern van dit verhaal.
We zijn allebei unieke mensen met een (soort) verbondenheid die het mogelijk maakte om zo lang bij elkaar te blijven. In een relatie blijft het ‘geven en nemen’, voor de één wat meer, voor de ander wat minder en omgekeerd. Het zijn en blijven echter concessies want ‘iedere koe heeft een vlekje’, dat is makkelijk gezegd maar wel de realiteit.
Over ‘dat vlekje bij elkaar’ valt altijd wel wat op te merken en dat leidt soms tot frictie of ergernis maar het is ook wat bij een relatie hoort. Om met elkaar in evenwicht te blijven is die frictie soms nodig en als het dan een keer ‘doorschiet’, dan leidt dat natuurlijk tot spanningen of ongemakkelijke momenten. Het is en blijft echter een interactie tussen twee mensen, ieder met zijn eigen karakter en specifieke eigenschappen die simpelweg in een relatie aan de orde komen en die ook noodzakelijk zijn om elkaars grenzen te vinden en te leren kennen. Maar om met deze ‘wijsheden’ uit de voeten te kunnen moet er binnen een relatie wel verbinding en vertrouwen zijn, vertrouwen die je als partner de ruimte geeft om te mogen zijn wie je bent en om je veilig te voelen, zonder (al teveel) concessies te hoeven doen.
Naast verbinding en vertrouwen is gelijkwaardigheid een ander belangrijk aspect in een relatie. Alleen door elkaar te respecteren en te accepteren als gelijkwaardige partners is een goede relatie mogelijk. Met deze ingrediënten komt er ruimte om ‘elkaars vlekjes en tekortkomingen’ te verdragen en te accepteren, ook en juíst als het een keer escaleert. En daarmee kom ik aan de essentie van mijn relaas. Voor mij was dat vertrouwen weg omdat ik me niet langer als een gelijkwaardige partner behandeld voelde. Als partner kom je niet op de tweede plaats, wordt je niet behandeld als een kwajongen, hoeft er geen controle plaats te vinden over je doen en laten, mag je ook weleens ergens tegenaan schoppen, hoef je niet constant je woorden af te wegen om te voorkomen dat een ander meteen gekwetst is.
Bovenstaande woorden zijn geen verwijten, het zijn feiten die ik de laatste jaren heel sterk en vaak heb ondervonden in onze relatie ‘achter de voordeur’. Ik zeg bewust achter de voordeur omdat andere mensen er te weinig weet van hadden hoe het er werkelijk aan toeging in onze relatie. We hadden alles in ons leven, niets tekort, geen zorgen en toch voelde het niet goed. Altijd een zekere druk, een bepaalde sfeer, koel en kil zonder warmte, onuitgesproken gedachtes, verwachtingen zonder duidelijk te zijn. Waarom, wat was er mis, waarom geen ontspannen en fijne omgang met elkaar, waarom die controle, waarom vrágen om ‘lief te doen’, waarom zo vaak onverdraagzaamheid en het niet kunnen hebben van kritiek, het nooit eens sorry kunnen zeggen, de altijd aanwezige gekwetstheid als er iets ‘verkeerds’ gezegd werd, het gekissebis om… ja, om wat eigenlijk?
Maria, jij bent wie je bent en je mag denken wat je denkt, maar voor mij is duidelijk dat je niet in staat bent geweest om te reflecteren naar jezelf, niet ingezien hebt dat je jezelf boven je partner hebt geplaatst, jezelf ‘meer en beter’ hebt gevonden dan je partner, niet hebt kunnen waarderen hoe goed ons leven feitelijk was. Je hebt het over verbondenheid en niet los kunnen laten, mooie woorden waarbij ik me nu na al die jaren afvraag hoeveel waarde ik daaraan moet hechten. Als je echt van elkaar houdt dan kan een relatie een stootje verdragen, dan ben je niet de baas over de ander, dan is er ruimte om werkelijk tot elkaar te komen op basis van wederkerigheid. Meer dan eens heb ik meebewogen om de goede lieve vrede te bewaren, om ruzie en conflicten uit de weg te gaan, om ook aan jouw wensen tegemoet te komen en wetend dat jij ook met mij had te dealen. Maar nee, ik kon ‘nooit’ praten, de ‘labiele’ man die zo onhandelbaar was als hij z’n ‘pilletje’ niet nam en dan het stigmatiseren en rondbazuinen hoe ‘onmogelijk’ ik wel niet was.
Ik weet dat je mijn woorden direct weer bij mij teruglegt, niet van plan om je af te vragen of het misschien toch een beetje klopt wat ik allemaal zeg. Het getuigt van weinig respect maar is tegelijk heel slim om zelf buiten schot te blijven, om op je voetstuk te blijven staan en mooi weer te spelen, nooit verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gedrag en altijd alles wat er tussen ons misging buiten jezelf leggen, want superieur, egocentrisch, argwanend, dominant. Al jaren geleden heb ik aangevoeld dat er dingen scheef zaten in onze relatie maar ik kon en mocht er nooit een vinger achter krijgen totdat het kwartje echt viel en het voor mij duidelijk werd wat er werkelijk mis was. Ooit was er een relatietherapeut in ons leven die een aantal dingen opmerkte en het klopte achteraf wat hij had waargenomen. Dus hoezo je verbonden voelen, trouw gebleven, niet los kunnen laten, rouwproces…?
Zelfreflectie, verdraagzaamheid, ware liefde, gelijkwaardigheid, waardering en wederkerigheid hadden veel kunnen bijdragen aan een liefdevolle relatie. Ja en ik heb ook steken laten vallen daar ben ik me terdege van bewust, maar ik heb wel mijn verantwoordelijkheid genomen, naar jou en naar onze zoon en heb mezelf daarbij vaak kwetsbaar opgesteld met de bedoeling om aan te geven dat ik ook tekortkomingen heb en om er wat mee te doen ten gunste van onze relatie…
Misschien dringt er wat bij je door, misschien ben je ergens in staat om te bedenken dat ik niet ‘zomaar’ weg ben gegaan, maar ik weet zeker dat het mijn eigen vertwijfelde gedachte is die ik hoor in mijn hoofd.
Martin
(de brief is niet verzonden)
Meer gastcolumns van Martin zijn hier te vinden.
Deze brief had ik kunnen schrijven naar mijn ex en deze brief heb ik in mijn hoofd meermaals geschreven aan mijn ex. En zelfs al zou ik de brief schrijven, ik zou hem ook niet versturen, net als jij. De woorden komen gewoon niet aan bij de ander. Trekken aan een dood paard heb ik lang genoeg gedaan, daar ben ik helemaal klaar mee. En de brief versturen zou aanvoelen als trekken aan een dood paard. Dank voor het delen, Martin.
Prachtig verwoord Martin, en jouw brief zal door velen worden gelezen en voor tranen zorgen. Mijn wens voor jou is dat het je goed zal gaan, en met zo’n mooi karakter (dat lees ik tussen de regels door) moet dat lukken.
Met een warme groet,
Maria (een andere Maria dan het pseudoniem boven je brief).
Dank voor je mooie woorden ‘echte’ Maria !
Wat herkenbaar! Ik zit er nog middenin, me de laatste dagen afvragend of ik toch zoals hij zegt, niet zelf denk en voelfouten maak, zo herkenbaar, het weten dat we allemaal errors hebben en steeds vaker denken dat ik misschien die persoon ben die ik bij de ander voel. Zoveel moois gekregen in het leven, huis, ruimte, dromen, het is nooit genoeg. Maar ik ben degene die denkfouten maakt en terwijl ik nu therapie volg, ben ik ook degene die hij zat is omdat ik het nooit goed zie. Onze dochter die kruimeltjes krijgt, maar hè, ik moet niet zoveel verwachten, daar zit mijn interpretatiefout. Ik ben moe, op en heb voor nu besloten te blijven. Ooit hoop ik deze brief ook te schrijven in de wetenschap dat ik misschien toch allang liefde waard was. Ik wens je kracht!
Mary, ooit zat ik ook in de positie waarin jij nu zit. Ik schreef zoals jij nu schrijft. Een vriendin zei me : er komt een moment dan weet je het zeker, wat het beste voor je is…dan handel je als vanzelf… het is niet erg je eigen tijd te nemen …… dat is jouw manier.
Ze had gelijk. En ik wil je zeggen dat het leven zoveel beter en mooier is aan de andere kant…. Iedereen verdient dat !
Je zal dat ooit weten het ligt voor je!
Wow, ben er stil van. Zo exact je gevoel omschreven. Wat zal het je een bevrijdend gevoel geven weer jezelf te kunnen zijn. Het ga je goed!
Beste Martin,
Wat kan jij goed verwoorden waar de kern ligt van het probleem van het hebben van een relatie wat gewoon niet werkt. Helaas ook mij veel herkenning en emoties die los komen. De brief naar deze persoon versturen heeft dan ook geen enkele zin, maar werkt heel verhelderend voor jezelf (en ons). Dank daarvoor en bewondering voor je het vinden van de juiste woorden van de werkelijke feiten en het gevoel wat je erbij had. Het zegt veel over jouw observatie vermogen en kwaliteiten. Groet
Wat prachtig reëel en herkenbaar weergegeven. Ik heb mijn relatie precies zo ervaren; begreep t ook niet. En toen mijn ogen open gingen, kon ik ineens heel veel zien. Terwijl ik vol boosheid en wrok zit voel ik ook veel verdriet. In jouw brief ervaar ik nog liefde en begrip. Heel knap en mooi dat je dat nog op kan brengen. Ik hoop ook nog zo ver te komen dat ik kan vergeven, ook al is dat alleen voor mezelf. Wens jou en een ieder die in deze verdrietige, teleurstellende situatie zit veel wijsheid en uiteindelijk weer geluk toe.
Hartverscheurend en krachtig. Herkenbaar en triest. Dank voor het delen…
Knap dat je dit zo op hebt kunnen schrijven. Genuanceerd en daadkrachtig beschreven zoals het is (was). Mij lukt het nooit om op papier te zetten wat de destructieve personen in mijn leven hebben aangericht. Ik ben blij dat dit anderen, zoals jij, wel lukt, en er daarmee ook aan mijn gevoelens woorden worden gegeven.
Heel goed beschreven. Wat zou het fijn zijn als zo’n gesprek mogelijk zou zijn, hè. Dat ze zou reflecteren en zou erkennen dat ze je veel pijn heeft gedaan. Maar ja….. dat is helaas ijdele hoop.
Heel herkenbaar, zelfs na meer dan 5 jaar.
Mooi geschreven en verwoord.
Ik ben pas afgelopen weekend op deze site terecht gekomen. Ik zoek al zo lang hulp maar het voelt nooit goed. De hulpverlening legt niet de vinger op de juiste plek. Het klopt niet.
Ik schrok heel erg bij het lezen van deze brief. Ik dacht dat ik de narcist was. Na de brief een aantal keren gelezen te hebben kwam het heel hard binnen. NEE, dat ben ik niet.
Er zit zoveel verschil welke intentie achter een handeling zit. Ik doe het vanuit mijn gevoel en een glimlach op het gezicht van de ander is de beste beloning. De andere persoon in mijn leven kan het alleen maar vanuit zijn eigen perspectief zien en handelen. Zeer pijnlijk om dat pas na 30 jaar te zien. Mijn kinderen zijn ook beschadigt. Ik ga nu langzaam aan antwoorden krijgen op de vraagtekens uit mijn leven. Zoveel vraagtekens, maar de vraag is niet leesbaar en ik kan mijn vragen ook niet aan anderen stellen.
Gisteren contact gehad met iemand die bij deze organisatie is aangesloten.
EINDELIJK ERKENNING. Ik hoop dat het niet te laat is voor mij en de kinderen.