Dit is een gastcolumn van Marja.
Ik koester de mooie dingen die er waren, al twijfel ik aan de echtheid ervan. Mijn wereld draaide om de onbegrijpelijke logica van een angstige man, in plaats van de essentie van liefde en onvoorwaardelijk houden van. De drenkeling heeft zich vastgeklampt aan mij als menselijke reddingsboei in een zee vol leugens, ontrouw, manipulatie, agressie en mentaal geweld.
En zo is de compassie verdronken en komen tranen in het bloed. Ik heb keihard moeten vechten tegen alles wat ik zag gebeuren versus de vele ogen die niets zagen of ervoor kozen om te zwijgen. Een misdrijf is gepleegd, maar de échte pijn zit hem in de veelvuldige schending van de heilige wetten van respect en liefde. Zo lees ik deze passage uit het werkboek van Iris en het raakt me keer op keer. Steeds moet ik vechten tegen mijn tranen. Elke dag weer…
Er zijn momenten geweest dat ik de drang voelde om te gaan schrijven; een drang om mezelf te redden, mezelf staande te houden, te overleven. Een drang om bewijs te leveren omdat ik bang ben dat niemand me zal geloven of begrijpen. Maar het lukt me niet.
Ik ben bang om de relatie te verbreken. Bang voor de gevolgen, bang voor de pijn van het verlies, bang dat hij kiest voor een ander, bang voor de agressie, bang dat het nóg erger wordt. Ik durf er met niemand over te praten.
Ik begin aan een onderzoek. Via internet, via literatuur en wetenschappelijke artikelen. Het blijkt mijn redding in de verstikkende duistere wereld, waar ik nauwelijks meer aan kan ontsnappen; de mist waarin ik me steeds weer bevind, de dikke draden van het web waaruit ik nimmer meer los kan komen, het voelt zo machteloos.
Maar mijn innerlijke kracht overwint. Ik schrijf avonden, nachten, dagen, weken, maanden, jaren, met wisselende emoties, van intens verdriet tot walging, van woede tot extreme angst. Ik schrijf!
De sprankeling voorbij
Terwijl ik nu en dan stiekem schrijf, zit hij boven in zijn kantoor te werken. Ik ben angstig voor de eerste voetstappen op de trap. Mijn armen doen zeer en mijn handen trillen. De knoop in mijn buik neemt keer op keer toe en ik val kilo’s af. Ik lach niet meer, maar ook dat wordt veroordeeld. Hij zegt steeds dat mijn sprankeling terug moet komen, maar ik ben niet meer bij machte.
Mijn altijd zo sterke ik is volledig verdwenen. Ik vraag me steeds maar weer opnieuw af wat er toch met allemaal met me gebeurt. Ik voel me uitgemergeld, opgebrand en totaal van mezelf verwijderd. ‘Waar ben ik? Wie ben ik nog?’ vraag ik me af. Ik pieker en pieker. Ik ben geen schim meer van wie ik was, toen ik begon aan deze destructieve relatie. Alles is verward en uit balans. Duisternis. Zwart. De wereld is donker en grauw. Ik zie geen kleur meer.
Ik heb zoveel vernederingen en beledigingen moeten doorstaan, ik weet echt niet meer waar ik moet beginnen. Verwarring, vertwijfeling, vereenzaming… ik ben uitgeput. Eerlijk zijn over mijn gevoelens naar mijn ‘geliefde’ durf ik niet meer. Dat wordt me stelselmatig verweten. Of later en soms op onverwachte momenten wordt het tegen me gebruikt. Dan word ik als zwak en labiel bestempeld. Hij zal in woede uitbarsten en mij met snijdende woorden tot de grond toe afmaken. ‘Jij versterkt me niet, maar jij verzwakt mij’, is een veel uitgesproken boodschap geweest.
Zelf ben ik mentaal zo verzwakt dat ik me nauwelijks meer kan verweren. Ik durf geen enkele emotie meer te laten zien. Ik vlak geleidelijk af en ik word vrijwel uitdrukkingsloos. Het voelt of mijn ziel is verkracht. De eens zo warme, hartelijke, spontane vrouw die ook stabiel en krachtig is, is veranderd in een kil en koud en bijna geprogrammeerde persoonlijkheid. Volledig aangepast aan de man die het vertrouwen in zichzelf en in anderen al heel lang geleden verloor. De man die zijn ‘zijn’ verloren heeft, de man waarvoor ik zoveel compassie ontwikkelde en zo hard heb geprobeerd om hem tot zijn hart te brengen. Het lukte me heel sporadisch. Uiteindelijk verloor ik de strijd.
Hij wist me keer op keer opnieuw te veroveren, met zijn ‘betoverend’ charisma, zijn onweerstaanbare blik en zijn warme stem. Keer op keer, iedere keer weer! Ik had nooit kunnen vermoeden hoe vernietigend een partner met een narcistische persoonlijkheid kan zijn voor je (wel)zijn en je leven. Ik schrik steeds van mijn eigen spiegelbeeld. De tranen moet ik bedwingen bij het zien van mijn vermagerde lijf, de wallen onder mijn ogen, maar het meest confronterend is de verdwenen sprankeling van de eens zo vol van levenslust zijnde sprankelende vrouw die ik was. Kwam er maar een engel die mij hier weg haalde… Ik bid.
12 reacties op “De sprankeling voorbij”
Beste Marja, zo herkenbaar, je verhaal… en zo verdrietig ook. Wat mij vooral heel erg raakte, is de beschrijving van je spiegelbeeld. Ik heb een foto van mezelf op mijn slaapkamer staan, vlak na de scheiding, uitgemergeld, nog maar net 50 kilo wegend. Net als jij, diepe wallen onder mijn ogen. En een foto van twee jaar daarna… weer op normaal gewicht en weer genietend van het leven. Heel langzaam klom ik weer naar boven en op deze foto is ook mijn ‘sprankeling’ terug… Het is confronterend om ze naast elkaar te zien, elke keer weer. Maar het geeft mij ook steeds weer de bevestiging hoe goed is het geweest, dat hij weg is gegaan. Hij is weggegaan, ik was nooit gegaan… en daar ben ik nu, twintig jaar later, nog steeds zo dankbaar voor. De engel die je weghaalt bij hem, moet je zelf zijn, denk ik. En ik weet hoe verschrikkelijk moeilijk dat kan zijn… Heel veel sterkte en dank je wel voor het delen van je verhaal.
Beste Marja,
Tranen schieten in mijn ogen, zo herkenbaar. De angst; geen eigenwaarde en zelfvertrouwen meer. Ik ben verandert in een kil, koel en uitgeput persoon. Wat me nog op de been houdt is de zorg voor mijn twee jongens en een parttime baantje. Maar ik ik zit verstrengeld in het manipulerende gedrag van mijn partner. Na het vinden van een voltijdbaan en woonruimte ben ik weggegaan. Niet beseffend dat mijn narcistische partner voor ouderverstoting heeft gezorgd en de kinderen aan zich wist te binden. Opnieuw een diep dal, met kleine stapjes weer deels uit gekomen. Inmiddels heeft mijn oudste zoon een vaste baan en zijn we nu op zoek naar woonruimte waar we met zijn drietjes kunnen gaan wonen. Dan moet ook nog de scheiding in gang gezet worden want vooralsnog wil partner niet scheiden. Blijf hoop houden; het is een weg van hele lange adem… Dankjewel voor delen van je verhaal.
Lieve Josine,
Ook ik heb te maken met ouderverstoting.
Na mijn scheiding kwam ik er achter hoe mijn ex man (schoon)familie, vriendinnen en onze 5 kinderen tijdens mijn huwelijk, tegen me op had gezet, zo onderhuids en niet te bevatten. Ja je moet een hele lange adem hebben.
Toen ik 5 maanden opgenomen was op de Hezenberg in Hattem (om te kunnen gaan begrijpen wat er alleemaal mis ging) zeiden hulpverleners daar: “Merel, het kan 5 jaar duren of 10 of 20 jaar, maar je kinderen komen bij je terug.”
Ik ben nu 21 jaar gescheiden, sinds 8 jaar helemaal geen contact mee met de kinderen (de jaren ervoor ging het zo stroef), het blijft maar doorgaan, wanneer stopt het? Sinds vorige week wil mijn oudste broer ook geen contact meer met mij, maar voor mij hoeft het ook niet meer als familieleden je niet willen geloven, jouw verhaal niet willen horen en de schuld bij mij leggen. Zij zeggen dat ik de narcist ben. Ik weet dat het allemaal anders is mede door de boeken van Iris. Ik wens je veel sterkte toe en een lange adem. Liefs!
Beste Marja, ik hoop zo dat je de moed hebt om uit deze relatie te stappen. Ik heb dat 8 jaar geleden gedaan. De beste beslissing, die ik ooit heb genomen. Het is doodeng, maar doe het. Sterkte.
Marja,
Dank je wel voor je openhartigheid en het delen van je Zijn in deze fase.
Ook ik was zo. Precies 6 maanden geleden. Ik kon en durfde er ook niet “uit”. Wat ik met mijn laatste krachten en kennis uit de boeken van Iris kon, was hém geen narcistische voeding meer te geven. Te negeren, te ontlopen en vooral uiterlijk sterk te zijn.
Intussen startte ik met psychische ondersteuning van zeer ervaren therapeuten uit de adressenlijst van het Verdwenen Zelf. En raadt eens? HIJ werd daar knettergek van en beëindigde onze relatie!! Zo verloor hij en dat was het begin van mijn vrijheid.
Nu zit ik midden in de scheiding en dankzij de ongelofelijk fijne en deskundige begeleiding durf en kan ik nu het verlies, het verdriet en de rouw aan. En ik voel nu dat ik het ga redden!
Dát gun ik jou ook Marja. Dát gun ik alle mensen die net als wij door hetzelfde heen gaan. En vergeet niet… als je op de bodem van de put zit, kun je keihard afzetten om weer bovenin de put te komen!
Ik had nooit gedacht, dat het bij mij weer zou gaan sprankelen. Maar ik kan voelen dat het niet kapot is. We zijn alleen het contact ermee verloren.
Veel kracht, wijsheid en sterkte toegewenst!!
Take care,
SummerMoon
Beste Marja,
Je verhaal raakt me, mede omdat het zo herkenbaar is. De mist die je noemt, weten dat er iets niet klopt maar je vinger niet op de zere plek kunnen leggen. Zelfs toen ik al lang het huis uit was en mijn moeder geen invloed meer had op mijn doen en laten, wist ik het niet te benoemen. Tot je eindelijk iets onder ogen krijgt wat precies beschrijft wat je meemaakt(e). Voor mij was dat ‘het verdwenen zelf’. Maar je schrijft en je vecht. Je eigen ik, die sprankeling, zit nog ergens diep van binnen. En die komt terug als je aan zijn mishandeling weet te ontsnappen. Er is licht aan het einde van de tunnel. Ga ervoor!
Beste Marja, het raakt me om je verhaal te lezen. Het wegdrijven van wie je ooit was. Het inleveren van zoveel moois van jou. Als een kaalgeplukte kip scharrel je door.
Ik hoop, wens en gun je dat je met alle kracht die er nog wel is stappen kan zetten. Het juiste moment komt niet, de juiste keuze wel, die kan je maken, ook jij.
Ik ben nu 3,5 jaar verder. Heb hulp van een fijne psychotherapeut gezocht en stukje bij beetje wordt ik weer synchroon aan mezelf. Zo fijn om mezelf weer te ontmoeten. Marjan, GA, de kracht komt terug als je de keuze maakt. Een oerkracht.
Op ieder van jullie zou ik kunnen en willen reageren, zo herkenbaar en zo moedig!
Ik ben trots op jullie en op mezelf!
Ga zo door!
Liefs!
Merel
Lieve dappere mensen,
Na 29 jaar uit de relatie gestapt. Gevlucht. Bij vluchten denk je niet aan waar je bedje komt te staan.
Ik was dakloos, want mijn moeder liet mij vallen. Ze was haar klusjesman nu kwijt! Je moet niet denken, dat je altijd bij je moeder kunt blijven wonen. Ik snap wel, waarom hij met de scheiding instemt, het is te zwaar voor hem, om voor jou te zorgen. Zelf heeft ze 60 jaar achter mijn vader aangehobbeld en ik vraag mij af of ze zelf ook narcistisch is of nog steeds met de saus van mijn inmiddels overleden narcistische vader strooit. Na een maand mocht ik komen, maar ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld om elders te verblijven. Daarna klein half jaar bij haar gewoond en nu joepie op mijzelf. Nu probeert ze mij een schuldgevoel aan te praten, zodat ik terug kom. Dat ga ik niet doen. Therapeut zoeken is ook een aanrader. Dit is zo’n materie van een andere planeet voor anders zijnde, dat kun je niet alleen. En wij zijn sterk. Laat je niet aanpraten, dat je labiel bent.
Ik mis de volwassen kinderen, waar mijn ex nog mee samenleeft. Gelukkig heb ik met de huidige media wel weer contact met ze. Al met al is mijn stap het waard geweest. Misschien al wel over woonruimte nadenken zou mijn tip zijn. Sterkte allemaal.
Reactie op ‘De sprankeling voorbij’
Veel dank voor alle reacties! 💜
Het verhaal dat ik deelde is door mij geschreven in 2016, kort na de relatiebreuk met de narcist. Ik heb het geplaatst om anderen de herkenning en erkenning te bieden. Ik realiseer me dat het verhaal de indruk wekt dat ik er nog in zit, maar godzijdank ben ik eruit gekomen en is mijn sprankeling terug. Ik heb er 4 jaar voor nodig gehad en ik ben door de hel gegaan om mezelf weer te vinden. Aan een ieder die er nog in zit: Houd moed, je bent krachtiger dan je misschien denkt!
Alle liefs,
Marja
Zo dit komt binnen zeg. Ik voel je wanhoop, machteloosheid, de verwarring, de verstikking, je angst, maar toch ook je hoop tot op het bot. Na 18 jaar in een destructieve relatie te hebben gezeten was ik eindelijk zover. Het moment van vluchten en de doodsangst vergeet ik nooit meer. Na 9 jaar begin ik eindelijk te beseffen dat ik zelf keuzes maken mag/kan. Ik wens je alle kracht en moed om ook deze moeilijke, maar voor jou zo noodzakelijke stap te zetten. Stel het niet te lang uit, bereid het goed voor en ga. Je bent het waard, gun jezelf weer geluk en vrijheid!!!
Hij is dol op me, gek van me, kijkt tegen me op. Ik ben z’n houvast. Spreek ik m tegen, heb ik kritiek, dan is hij uit balans. Hij voelt zich zo snel afgewezen, en maakt me dan verbaal af.
Hij duldt geen kritiek. Bevalt hem iets niet of krijgt hij niet wat hij wil, dan gaat hij je fileren.
Excuses maken kan hij niet. Alles wordt op de spits gedreven. Komt het te dichtbij, dan gaat de stekker eruit. Hij wil gehoord worden maar kan zelf niet luisteren. Het uitgangspunt is altijd negatief.
En het meest vervelende is, ik blijf maar aan mezelf twijfelen…..heb met m te doen. Want ik ken ze geschiedenis. Maar langzaamaan raak ik op….