Vrijheid na narcisme?

Dit is een gastcolumn van Summermoon.

Je hoort vaak mensen die uit een relatie met een narcist zijn gekomen, dat ze zich bevrijd voelen.

Ik begreep dat lange tijd niet omdat ik nadat de relatie pas voorbij was, vooral in de rouw zat. Ik was vooral bezig met de dingen die ik kwijt was. Bezig met het verdriet om de relatie die voorbij was en waardoor ik in een enorm donker gat terecht was gekomen.

Iedereen zei dat het zo beter was, dat het al jaren eerder had moeten gebeuren, dat hij niet goed voor me was of dat de sfeer niet prettig was als hij erbij was.

Dat ik nu vrij was. Dat ik rust zou krijgen.

Maar het voelde niet meteen als een bevrijding. Totdat langzaam de puzzelstukjes op zijn plek begonnen te vallen. Mijn vrijheid begon in kleine stapjes tot me door te dringen.

Zoals die keer dat ik in de auto reed en het me opviel, dat ik niet meer met opgetrokken schouders achter het stuur zat. Ik zat ontspannen onder het rijden gewoon naar mijn lievelingsmuziek te luisteren zonder dat er ineens andere muziek werd opgezet. En dat ik het autoraam lekker open had, en dat het raam niet door de ander weer werd dichtgedaan met de knop die ook aan zijn kant zat. En dat werd altijd gedaan zonder duidelijke reden of commentaar.

Of die morgen dat ik wakker werd en me realiseerde dat de angst weg was en ik niet meteen alert hoefde te zijn. De dreiging hing niet meer in de lucht.

En dat ik mijn eten kookte zonder een rotgevoel te hebben. Ik realiseerde me ineens dat er geen commentaar meer zou komen, omdat hij vond dat ik eigenlijk niet kon koken. Dat het vlees te donker was, de groenten te gaar en eigenlijk alles smakeloos was.

Ik vind het wél lekker smaken en kan nu heerlijk van mijn eten genieten.

Of dat ik me realiseerde dat ik eigenlijk niet meer kon vragen wat hij ervan vond als ik bepaalde meubels koos. En dat ik aanvankelijk ook steeds zijn commentaar in gedachten hoorde en dan zelfs nu nog de neiging had dan maar iets anders te kiezen. Het kwam erop neer dat ik eigenlijk niet eens goed wist wat ík nou eigenlijk leuk vond.

En hoe goed ik me voelde toen ik wat meubeltjes had gevonden en hoe leuk het stond. Het werd nog leuker toen ik die andere meubels vond die ik eigenlijk vele malen leuker vond. Niemand zou het me nu verbieden als ik die andere meubels kocht.

Was ik mijn eigen smaak aan het ontdekken? Ik herinnerde me ineens, dat ik wel eens had gezegd dat ik die stijl ook erg leuk vond. Maar als ik er dan een plaatje van liet zien, dat er niet eens commentaar op kwam. Gewoon afgekeurd. Wederom zonder commentaar.

Of die keer dat ik eindelijk het beddengoed kocht dat ik heel fijn vond aanvoelen en heel mooi vond. Het was gewoon een feestje om mijn bed op te maken!

Was dit dan die vrijheid waar ik anderen over hoorde? Was dit daar het begin van? En zou ik dit blije, fijne, ontspannen gevoel dan altijd kunnen blijven voelen?

Mijn ontdekkingsreis begint met dat ik me realiseer dat ik me eigenlijk nooit eerder vrij heb gevoeld! Want voordat ik een relatie met ‘mijn’ narcist kreeg, kwam ik uit een gezin met narcistische ouders. Waar verdeel en heers aan de orde van de dag was en waar angst en je omgeving scannen om een woede-uitbarsting te zien aankomen altijd de norm was.

Ik voel nu een soort tijdloze ontspanning en kan me niet voorstellen dat dit altijd zo blijft. Maar voor nu is het fijn.