Een hartverwarmend initiatief!
Israël van Dorsten, een van de kinderen van Ruinerwold, is samen met studenten van de Nederlandse Academie voor Beeldcreatie een Instagrampagina gestart om de gevolgen van psychische mishandeling bekend te krijgen bij jongeren.
Dit is een gezamenlijk project met onze stichting, zodat jongeren die zich herkennen verdiepende informatie of ondersteuning via onze site kunnen krijgen. Mooi dat Israël, die zoals jullie weten ernstige psychische en andere vormen van mishandeling meemaakte, zo met ons samenwerkt voor dit goede doel.
Eerder gaf ik samen met Israël een webinar voor studenten van de Faculteit sociale wetenschappen van de Universiteit van Utrecht en ook zaten we samen in een uitzending van De Publieke Tribune op NPO Radio 1 over psychisch geweld.
Het is, ook qua preventie, belangrijk dat jongeren beter bereikt worden. Psychisch geweld komt veel voor en juist ook onder jongeren. Jongeren vormen volgens het CBS een risicogroep voor psychisch geweld: liefst tien procent van de 16 tot 24 jarigen maakte het bijvoorbeeld mee in 2020.
Het probleem is dat psychisch geweld nogal onderbelicht is in de samenleving. Israël zegt daarover: “Er was bijvoorbeeld wel veel aandacht voor het fysieke en seksuele geweld in ons gezin, maar veel minder voor de emotionele en psychische mishandeling.”
Jongeren moeten vaak nog leren over wat normaal is in relaties en lopen zo eerder het risico in een destructieve relatie terecht te komen. Weinig informatie over psychisch geweld is echter specifiek op jongeren gericht.
Israël: “Er heerst echt nog veel onbegrip over wat psychisch geweld is, dat is me de afgelopen tijd wel duidelijk geworden.” Hoog tijd dus dat jongeren op een manier die hen aanspreekt voorlichting en ondersteuning kunnen krijgen over wat psychisch geweld inhoudt.
Op de Instagrampagina met de treffende titel ‘Stille Schade’ delen Israël en de studenten quotes, links, plaatjes en op termijn korte filmpjes over psychisch geweld. Ze verwijzen door naar Stichting het Verdwenen Zelf voor concrete ondersteuning bij problemen. Dit is belangrijk, omdat als jongeren zich herkennen in de signalen er een plek moet zijn waar ze hulp kunnen krijgen. Het is geweldig dat Israël dit samen met deze studenten doet en hiermee ons als stichting steunt.
Israël: “Ik wil me graag inzetten om jongeren de kans te geven er meer over psychisch geweld te leren, zodat ze beter zijn toegerust op wat kan komen.”
Zit je op Instagram? Volg dan ‘Stille Schade’ of deel het met jongeren (en ouderen) die mogelijk interesse hebben:
https://www.instagram.com/stilleschade/
Veel vallen en opstaan – steeds in dezelfde valkuil – daarna veel lezen, leren, praten, begrijpen, therapie, therapie, therapie…
Nu weet ik meerendeel wie ik ben en wat ik wel en niet accepteer – blijven leren en praten dat is voor mij belangrijk geworden ondanks de vele enorme tegenwerkingen op mijn pad/reis.
Goed initiatief allen! Veel succes alvast!
Ps blijf leren en ontwikkelen- valt niet altijd mee 😊
Wat mooi dat Israël, na wat hij allemaal zelf heeft meegemaakt, zich op deze manier inzet voor jongeren (samen met zijn studiegenoten). Ik zag hem al vlak na de documentaire in een praatprogramma zeggen dat hij het belangrijk vindt, dat anderen ook de moed vinden om met hun verhaal naar buiten te komen. Respect hiervoor!
Ik heb dan ook gedoneerd en hoop dat meer mensen dat doen (zie de oproep onderin). Het lijkt me heel belangrijk dat jongeren bewuster worden van hoe psychisch geweld zich voordoet en voelt, zodat ze zich uit zo’n relatie kunnen worstelen als deze zich aandient. Zo kan er veel leed worden voorkomen.
Wat fijn dat hier meer aandacht naartoe gaat, nog hard nodig. Ik heb mijn verhaal er ook onder gezet, van de hulpverleenster, hier omdat ze ook daarnaast juist met kwetsbare jongeren werkt.
Beste Israël en anderen,
“Stille schade is vaak de grootste schade”, deze titel spreekt mij als ervaringsdeskundige/slachtoffer/moeder en oma erg aan. Zover gaat dit door en zo sluipend. Als kind en als volwassenen was ik in de greep van een narcist en nu mijn kinderen en kleinkinderen. Zij willen niet meer met mij praten, alle contact verbroken en stilzwijgend lijden wij, en hun omgeving, allemaal. Ook broers en zussen van hun vader en dorpsgenoten vallen in stilzwijgen, zeker naar mij toe. Het is een groot geheim dat zij delen en in stand houden.
Het is zo goed dat hier aandacht aan wordt besteed. Ik hoop en bid dat mijn kinderen dit eens zullen lezen/horen en de pagina van het Verdwenen Zelf gaan bekijken. Ze weten over narcisme van hun vader, maar het is nu nog te heftig voor hen en ze willen alles in de doofpot houden. Dan is het makkelijkste/veiligste om hun moeder dood te zwijgen en buiten de deur te houden. Hoe lang nog?
Ik ben zo dankbaar en blij dat jij Israël buiten je “veilige” comfortzone bent gestapt en de moed kreeg om dit te doen. Hopelijk volgen mijn kinderen eens met hun verhaal, dan zal ik er voor hen zijn.
Groet!
Merel
Lieve Merel,
Jij hebt gelijk mijn verhaal geschreven in dezelfde posities verkerende, want ze zijn idem. Machteloosheid en verdriet in enorme pijn ook hier. Wat doen mensen elkaar aan en waarom, dat zal altijd de vraag blijven. Zelf heb ik de vrees dat ik altijd buiten de deur gehouden zal worden.
De leegte is enorm en breekt je letterlijk en figuurlijk af. Als moeder zul je nooit los komen van je kinderen. Je hebt ze in liefde gedragen, gebaard en in een narcistische relaties beschermt en alleen opgevoed. De navelstreng blijft altijd en ook ik zal er, mochten ze toch ooit nog komen voordat het mijn tijd is, ook in liefde ontvangen. Mijn respect aan jou en allen die door verwrongen geesten, zo door de mangel zijn en worden gehaald. Alle respect voor Israël die zijn innerlijke kracht heeft kunnen laten zien!
Wat een geweldig initiatief!!
Veel van wat we in stilte hebben meegemaakt en op onverwachte moment nogmaals (her-)beleven is simpelweg níet in woorden uit te drukken en voor anderen te begrijpen.
Maar beelden, foto’s etc zeggen meer dan 1.000 woorden. Zo heb ik in het begin ook veel met plaatjes en foto’s gewerkt en mbv Photoshop kon ik laten zien hoe ik me voelde.
Dit werkte voor mij helend en gaf mijn therapeute de mogelijkheid maatwerk te ontwikkelen.
Take care,
SummerMoon
Ik weet nog dat ik de documentaire zag en al vrij snel besefte dat die vader een narcist en/of psychopaat was. Ik herkende zo vreselijk veel, met name de gaslighting. Denk vaak aan de kinderen en hoe het met ze gaat, of ze veel moeite hebben met het ‘aanvaarden’ van een nieuwe realiteit en hoe ze onder woorden brengen waar het venijn zat. Omdat het vaak zo subtiel is, vind ik het zelf vaak lastig over te brengen aan andere mensen. Het onbegrip waar ik op stuit doet zeer. Ook omdat het zo versplinterd is in mijn geheugen.
Psychisch geweld is een nachtmerrie die vaak nog voortduurt als het geweld voorbij is. Het is als een rode draad die overal doorheen verweven zit. De impact manifesteert zich op tal van gebieden. Het losmaken van de narcist was uiteindelijk vele malen makkelijker dan het helen van de schade. Ik ben 2 jaar verder inmiddels, maar de schade is immens.
Ik juich het enorm toe dat er aandacht wordt besteed aan voorlichting voor jongeren. Het herkennen van de zogenaamde rode vlaggen is zo belangrijk. Hoe vroeger men al leert wat wel normaal gedrag is en wat gedrag is waar je ver bij uit de buurt moet blijven in een relatie, hoe groter de kans dat nieuwe potentiële slachtoffers de schade kunnen ontlopen.