Dit is een gedicht van Victoria
Wat als de pijn je teveel is,
als het verdriet je overspoelt.
Wat als je bang bent voor je eigen gevoelens,
als de wanhoop te groot is,
als je geen uitweg meer kan zien.
Wat als je echt niet meer weet hoe,
en je alleen nog maar kan vallen.
Wat als je niet meer durf te vertrouwen,
als je je niet meer veilig voelt in jou.
Wat als je geen liefde meer kan voelen,
geen licht meer kan zien,
als alles uit je wordt getrokken,
als je zelfs jezelf niet meer begrijpt.
Dan ga je uit je lichaam om niets meer te hoeven voelen,
Dan ga je jezelf geweld aan doen,
Dan verdwijn je misschien in verslavingen,
om je grote verdriet wanhopig te verdoven,
Dan raak je steeds verder weg van jezelf.
Zonder dat je het diep van binnen beseft,
Zonder dat iemand het ziet.
Je voelt je zo verloren,
Je hebt jezelf vastgezet,
Wie haalt jou hier uit?
Je voelt geen kracht meer om nog te vechten,
Je geeft je over aan alles wat jou steeds verder bij jezelf weghaalt.
Je kan niet eens meer voelen dat je leeft,
Zo verdoofd zo verward en zo ver weg,
Zo ontzettend ver verwijderd van jezelf.
Niemand ziet hoe jij steeds dieper valt.
Alleen jij weet het, alleen jij voelt het.
Je probeert nog te schreeuwen,
het wanhopig te laten zien…
Niemand die jou echt hoort.
Hoe ga je deze strijd ooit winnen?
Dit grote stille gevecht in en met jezelf,
Je kan eigenlijk allang niet meer,
Je lichaam probeert jou steeds te roepen,
Je voelt het niet meer,
Je ziet geen licht meer door het donker.
Als je niet dieper meer kan vallen,
je zo verdwaald ben in jezelf,
Als alle kracht uit jou is gezogen,
Als je voelt dat de wanhoop je overstijgt,
Wat moet je dan?
Wie ziet jou nog?
Je bent zo verloren in jezelf.
Ineens wordt het stil,
Zo stil in jou,
Daar in jouw allerdiepste diepte,
Daar waar je tranen zijn bevroren,
Daar waar je lichaam is verdoofd,
Daar krijg jij een heel groot besef,
Daar kijk jij jezelf zo diep aan,
Je voelt het, je weet het;
Je kan niet meer zo.
Je wilt niet meer zo.
Je durft voorzichtig te kijken in jouw ogen,
Je ogen vertellen het jou,
Je wilt zo graag anders,
Je moet anders,
Je hebt geen enkele keuze meer.
Eindelijk sta je stil, echt stil.
Hier is jouw waarheid,
hier ga jij het eindelijk zien,
hier spreekt jouw ware zelf.
Ineens voel jij een heel mooi lichtje,
Ineens voel jij wat warmte heel diep in jou,
Zo goed en diep verborgen in het aller donkerste deel in jou,
Zo zachtjes blijven schijnen, geduldig wachtend op jou.
Dit lichtje reikt naar jou,
het laat jou zien dat jij jezelf nodig hebt.
Dit lichtje laat jou zien hoe jij mag gaan helen,
Dit lichtje is jouw gids in jou.
Nu pas zie je hoe slecht jij voor jezelf hebt gezorgd,
Nu pas voel je wat jouw lichaam jou al die tijd al heeft willen vertellen,
Nu pas, als het al bijna te laat is.
Alles in jou kan niet meer verder,
Alles in jou schreeuwt ‘nu is het genoeg’!
Jouw verdriet wil erkenning krijgen.
Jouw angsten willen mogen verdwijnen.
Jouw boosheid wil gezien worden.
Jouw woorden willen gehoord worden.
Jouw lichaam wil weer van jou worden.
Jouw ziel wil gezien, getroost en geliefd worden,
Alles door jezelf in jou.
Je zat zo gevangen door je eigen angstige gedachten,
door je eigen intense pijnen,
door steeds opnieuw te dissociëren in jezelf.
Zo gevangen in je eigen gecreëerde illusie,
Zo gevangen en zo ver weg van jezelf.
Zo ver weg van jouw eigen pure liefdevolle zelf.
Wachtend tot jij de poort van deze gevangenis durft te openen,
Te mogen voelen en ervaren wie jij in essentie echt bent,
Toegang tot jouw eigen liefde, jouw eigen licht,.
Dit lichtje zo puur en zuiver,
Dit lichtje zo veilig in jou,
was jij allang vergeten,
Dit lichtje vergeet jou alleen nooit.
Het blijkt de sleutel van jouw eigen gevangenispoort naar jouw mooie ziel.
Nu pas zie je weer licht in het donker,
Nu pas voel je warmte in de kou,
Nu pas voel je hoe veilig jij bent in jou.
Nu pas mag jij er helemaal zijn.
Nu pas weet je dat jouw donkerste donker nodig was,
om jouw mooie lichtje weer te mogen voelen.
Nu pas weet je dat je niets anders meer nodig hebt,
dan al het moois wat steeds al in jou was.
Alles wat jij ooit vergeten was,
Wat jou nooit vergeten zal.
Alles wat al die tijd al in jou zat,
Jouw lichtje was jouw inzicht, het wist het allang.
Jouw lichtje redde jou leven,
Jouw lichtje blijft altijd in jou.
Wat heb je dat duidelijk beschreven, dankjewel want ik herken er zoveel in en geeft woorden aan wat ik beleef waardoor ik me minder eenzaam voel. Jouw verhaal geeft ook richting en hoop, dat was ik kwijt. Fijn om te lezen dat het beter met je gaat. Warme groet.
Dankjewel
Victoria, je tracht woorden te geven aan pijn waar geen woorden voor zijn! Zoveel woorden die het niet zeggen kunnen! Ik ken dat en levenslang schrijven deed me overleven. Ik ben er nog na een lang moeilijk leven, mijn licht is niet gedoofd, dat komt omdat ik heb geloofd in de Enige Levende God en niet in de hypocrisie van de wereld.
Alles gaat voorbij, alleen de Liefde is een eeuwige kracht.
Dat lees ik in je gedicht.
Dankjewel voor je mooie woorden
Oh waauw!
Ben er helemaal stil van. Tranen in mijn ogen…dit gedicht ga ik inlijsten. Zo mooi….
Precies hoe ik me voel.
Dankjewel ❤️
Dankjewel wat een mooi compliment.
Ik hoop dat ook jij jouw licht kan blijven vasthouden💖
Mooie tekst en dit is waar het om gaat om mijzelf te genezen komt het licht uit de nacht van het diepe dal, veel pijn en verdriet verwerken.
Dankjewel
Lieve Victoria, weet dat er ook mensen zijn die van je houden, die je willen helpen als jij dat wilt. Dit is niet iets wat je in je eentje kunt doen. Van heel erg harte hoop ik dat jij ze kunt vinden en durft te vertrouwen.
Ik wens je zoveel sterkte en moed.
Dankjewel lief van je.
Lieve Victoria,
Dank je wel voor jouw mooie gedicht over jouw pad.
Wie, van Liselore Gerritsen/ Oktoberkind.
Wie heeft de zon uit je gezicht gehaald
wie heeft het licht in jou gedoofd
wie heeft je rooie wangen bleek gemaakt
wie joeg de dromen uit je hoofd
wie brak jouw kleine hart
kleurde je ogen zwart
Wie is niet nagekomen wat hij heeft beloofd
Wie heeft het lachen in je keel gesmoord
heeft je vuisten zo gebald
wie heeft dat onbevangen kind vermoord
dat altijd opstaat als het valt
wie boog jouw rechte rug
trapte je speelgoed stuk
wie brak jouw vleugels in de vreugde van hun vlucht
Wie is er zo aan jou voorbij gegaan
wie verraad hier jouw geloof
wie houdt zich voor het kraaien van de haan
na de derde keer nog doof
wie is het die vergat
dat jij de toekomst had
wie heeft jou net als ik te weinig lief gehad
Maar jouw licht is toch behouden, zo enorm sterk!! Jij hebt het gelukkig weer gevonden.
Heel veel liefde zon geluk en wat jij je zelf wenst, op jouw eigen pad, toegewenst!
Liefs, Eveline
Dit is inderdaad een hele mooie tekst Eveline. Oorspronkelijke tekst en muziek is van Catherine Lara – La craie dans l’encrier. Vertaald en gezongen door Liselore Gerritsen en vooral door cover van Herman van Veen bekend geworden.
Victoria, prachtig gedicht. Raakt recht in het hart. Dankjewel.
Dankjewel
Dank je wel Robin. Deze informatie over het lied dat Liselore zong , kende ik niet. De LP heb ik al zo’n jaar of 40? ongeveer.
Vriendelijke groet, Eveline
Dankjewel voor de ontzettend mooie tekst en jouw lieve woorden.
Eveline,
Dankjewel voor de ontzettend mooie tekst en jouw lieve woorden.
Uiteindelijk begreep ik dat ik tijdens mijn reis naar de emotionele afgrond mijn mooie ZELF ontkend, miskend, verwaarloosd en emotioneel verwaarloosd had doordat mijn EIGEN WAARDE respectloos had laten mishandelen. Bij dit inzicht legde ik er weer contact mee, via de diepste kloven van mijn gepijnigde ziel, – of er wellicht nog een sprankje hoop zat. Wat fantastisch te ontdekken dat je waardevolle ZELF altijd weer bereid blijkt te helen als je het het gewenste vertrouwen en gewenste respect geeft. Verdwaald en nog dwalend vond ik het terug, mijn EIGEN WAARDE en ZELF VERTROUWEN.
Dankjewel Margriet. Hele mooie toevoeging die ik ook zo ervaar 🙏
Wauw zo mooi gezegd dankjewel
Lieve Victoria,
Bedankt dat je woorden aan mijn zijn hebt gegeven.
xxx
Dankjewel
Victoria,
Gelukkig heb je de weg naar je verdwenen zelf gevonden. Dat is je beginpunt. En gelukkig heb je dat je hier kunnen delen. En zo ontdek je, dat je er niet alleen voor staat. Wij begrijpen precies jouw eenzaamheid, verdriet, gekrenkte ziel en de donkerte die je zo mooi beschrijft.
En weet je? We hebben het donker nodig om het licht weer te kunnen ontdekken. En dat lijkt jou ook te zijn gelukt.
ik wens je alle kracht en wijsheid toe om weer helemaal bij jezelf thuis te komen. En als je het even kwijt bent, denk dan maar aan het lichtje dat daar geduldig blijft branden. Want hoe donker het ook kan zijn, hoe zeker weten we dat we dat lichtje kunnen zien!
We zijn er hier voor je,
Take care,
SummerMoon
Dankjewel voor je mooie woorden
❤
Hallo allemaal,
Ik heb het gedicht nog niet kunnen lezen. Ik wil graag de lezers van deze site er op attenderen dat bij petities.nl sinds kort twee petities zijn gestart die betrekking hebben op CPTSS en het bestraffen van psychisch geweld. Over dat laatste heb ik de wens dat er ooit een blog gaat komen over het feit dat medewerkers sociale huur psychisch geweld toepassen bij huurders die structurele woonoverlast durven te melden.
Mogelijk kan het voor jullie interessant zijn om de petities te ondertekenen.
Het betreft J.K. Jacoba Vos-Feenstra die een petitie is gestart over bestraffen van psychisch geweld omdat Nederland zich niet houdt aan een verdrag van de Raad van Europa.
En Mariëlle Fransen die een petitie is gestart voor betere zorg voor mensen met CPTSS.
ik voel geen licht hoe graag ik ook wil ik denk zelfs dat het niet in mij zit hoe hart ik mijn best ook doe het helpt allem niks