Dit is een gedicht van An.
Vaak weet ik mezelf niet te vinden
Bomen ruisen in de wind
Kijk omhoog, zie je de takken
Reikend als de handen van een kind
De wortels van de boom zijn stevig
Dat is wat hen verbindt
Waar zijn mijn wortels
Verdwenen of niet bestaand
Mijn handen reiken
De wortels vergaan
Ik ben iemand
Ze kunnen mij zien
Zonder wortels, los van alles
Misschien weten ze me te vangen
En dat ik in hun wereld mag
13 reacties op “Een andere wereld”
Dag An, aangrijpend gedicht wel. Ik hoop dat jij je wortels vindt, want die heb je.
Het gevoel er niet bij te horen, in een andere wereld te leven ken ik, en ik weet zeker dat veel meer lezers hier dit kennen. Daarom is het zo fijn dat we hier ervaringen kunnen delen.
Hier sluit ik me helemaal bij aan.
An, nu heb je het gevoel dat je geen wortels hebt en hoop je dat iemand je vangt als je valt. Weet dan dat je zeker wel wortels hebt. Alleen je bent het contact ermee kwijtgeraakt. Maar ze zijn er echt nog wel. En je bent in de wereld. Ook al heb je het gevoel er niet in te zijn. Daar zijn de reacties op je gedicht het bewijs van.
Neem je tijd om te herstellen en zoek daarbij een veilige persoon. Die is er echt. En hier zijn velen die met je mee kunnen voelen omdat ze het herkennen. En weet je? Die zijn hier en willen je met raad en daad terzijde staan. Je hoeft het niet alleen te doen.
Ik gun je dat je weer in contact met je wortels komt en kunt ervaren dat je er echt staat en hoe!! Het gaat je lukken.
Take care,
SummerMoon
Dank je SummerMoon,
Als kind ernstige mishandeling maar ook nu heb ik helaas te maken met minachting en ontkenning van mijn verleden. Waar ik dacht veilig te zijn, zag ik de rode vlaggen te laat of niet ‘willen’ zien. Het vertrouwen om veilige vrienden te omarmen betekend het verliezen van zoveel meer. Daarbij komt dat vele jaren chronische stress zijn tol gaat eisen.
An 🙏
Dank je janna.
Dank je wel Ann voor jouw mooie gedicht.
Ja, ook herkenbaar,wel wisselend tegenwoordig. Mijn zoektocht ben ik aangegaan. Voor mij helpt dat.
Jouw gedicht deed me ook meteen denken aan een gedicht van M. Vasalis uit haar bundel ; De vogel Phoenix, pag.24 ,
Als ik omhoog kijk ‘savonds, is de hemel er niet meer,
een grote twijfel hangt tussen de bomen.
Duister en regen reegnen uit een leegte neer
met de onzichtbare haast van onderaardse stromen.
Alleen mijn voeten op de oude grond
verbinden mij met het bestaande,
nauw ademend als zij, de aarde ,
– diep in zichzelf gekeerd en wond.
En het enige, dat ik nog zeker weet,
waaruit ik nooit meer wordt bevrijd
is het vaste, dicht- vertakte leed.
Mijn blaaren roeren in onzekerheid
waarin nog iets van hemels luisteren is,
mijn wortels proeven zoveel duisternis.
Dit is M. Vasalis haar tweede gedichten bundel van de 3 bundels die zij heeft uitgegeven. Zij was kinderpsychiater in Groningen.
Deze 3 bundels zijn al 40 jaar mijn steun en toeverlaat als ik weer eens verdwaald ben. Ik voel me gekend door deze gedichten en ze helpen me voort te gaan omdat ze mij ook antwoorden geven en doen oplichten, wegwijzers geven en hoop.
Veel liefs toegewenst 🙏🍀🌺💞,
Eveline
Bedankt voor jullie reacties. Ik ga de dichtbundels zeker kopen. Sterkte, eens komen we uit deze duisternis. Blijven opstaan hoe vaak we ook vallen.
Liefs An.
Hoi Ann,
Het bovenstaande gedicht heeft de titel; Daphne.
Haar 3 gedichten bundels dragen de volgende namen;
1. Parken en woestijnen.
2. De vogel Phoenix.
3. Vergezichten en gezichten.
Ja, wij zullen weer opstaan na een vallen. Juist daarom!
Met een Hartelijke groet, Eveline.
Als je weer een beetje aardt An, doordat je je wortels hebt kunnen vinden, zul je ervaren dat die andere wereld óók voor jou is. Dat ook jij daar deel vanuit maakt en dus “recht” hebt op dezelfde dingen.
Er zijn geen twee werelden; zo’n leuke voor de ander, en zo’n helleplaats voor jou.
Dan An,
Dankjewel voor het delen van jouw gedicht. Het doet mij denken aan aan de woorden van schrijfster Griet op de Beeck, in Zomergasten (2016). Zij spreekt over “grondeloze eenzaamheid.” Het lijkt alsof je door een onveilige jeugd geen vaste grond en wortels onder je voeten hebt.
Jouw gedicht is verdrietig en herkenbaar. Je schijft over kwetsbaarheid op een manier die juist krachtig is. Heel mooi.
Lieve groet,
Aurora
Dankjewel 🙏
An, ook ik leef met je mee. Ook ik ben daar geweest en ben er soms nog. Wij, hier, erkennen wél jouw verleden! Een zucht om erkenning is genoeg. Een kreet van wanhoop spreekt herkende boekdelen. Heden mag jij er zijn, mét jouw leed. Dan komt de dag dat jij jouw eigen leed zal erkennen. En rustig voor jezelf zal kunnen opkomen.
In het diepste punt, nu jaren geleden, toen ik dacht niet meer verder te kunnen, deed ik dit:
Het was tijd om naar buiten te gaan voor een wandeling in de bossen. Hoe moe ik ook was, dat ben ik altijd blijven doen. Ik dacht: ‘Kijk, ik kan lopen, kijk ik kan iets willen: mijn schoenen, mijn jas aandoen en naar buiten gaan!’
En daar zag ik een klein meisje op een driewieler met prachtig lang haar. Ach, wat ben ik altijd heerlijk jaloers op mensen met een weelderige haardos! Ik zei tegen het meisje: “Wat heb jij mooi lang haar!”
Het meisje lachte blij verlegen en trapte nog harder voort op haar kleine fietsje, haar haren als een sluier in de wind.
Tevreden dacht ik: ‘Kijk, ik besta, kijk, ik doe er toe, ik heb iemand blij gemaakt!’
Beste An,
Toen ik tijdens mijn scheiding, 5 maanden vrijwillig opgenomen was op de Hezenberg, werd mij geleerd ( om te aarden): zeg bij elke stap die je zet IK.
Het werkt, je gaat je verbonden voelen met de aarde en de wereld om je heen.
Veel succes!
Liefs!
Merel (72)
Dankjewel 🙏