Een gastcollege op de Hogeschool
Dit is een gastcolumn van Isabo
Ruim vijftig paar ogen kijken mij verwachtingsvol aan. Het is de week van de kindermishandeling en ik geef vanmiddag live een gastcollege als ervaringsdeskundige over de impact van psychische en emotionele mishandeling door destructieve ouders. Studenten pedagogiek, verpleegkunde, pabo, jeugdzorg en fysiotherapie willen graag weten hoe ik dit heb ervaren en hoe zij dit kunnen herkennen in kinderen waarmee zij later als hulpverlener gaan werken.
“Ze heeft mijn leven gestolen”, vertel ik over mijn moeder als antwoord op de vraag wat de schade is geweest voor mij.
Ook vertel ik dat mijn vader én mijn zus de terreur van mijn moeder direct danwel indirect niet hebben overleefd. Mijn vader greep naar de fles en mijn zus greep naar de pillen. Het dronken verzet van mijn vader leidde vroeger tot huiselijk geweld. En later tot zijn dood. Het stockholmsyndroom bij mijn zus zorgde ervoor dat zij nooit uit haar emotionele gevangenis heeft kunnen breken. Het zijn shockerende feiten die ik, na overleg vooraf met de docent, mag vertellen.
“En toch….toch zijn niet altijd de meest shockerende dingen het ergste geweest. Het ergste vond ik het boze oog van mijn moeder. Ruim 20 jaar lang bracht zij dag in dag uit schade toe en pleegde zij karaktermoord door het bekritiseren, afkeuren, vernederen, kleineren, manipuleren en indoctrineren van mij .”
De collegezaal valt stil als ik toelicht hoe die schade er dan uit ziet. De impact van jarenlange mindfucken en gaslighting is groot. Veel mensen denken dat als je een destructief ‘thuis’ eenmaal verlaten hebt, je gewoon weer door kan leven. Dat klopt niet, want de mishandeling leeft intern voort. Verslaving, grenzeloosheid en een zeer negatief, destructief en minderwaardig zelfbeeld saboteerden de tweede 20 jaar van mijn leven. Ik was nét op tijd om bij leven afscheid van moeder te nemen. Vervolgens ontdekte ik nét op tijd de boeken van Iris.
Er ontstaat meer en meer een interactieve deelname van de studenten tijdens mijn verhaal. Hiertoe had ik aan het begin ook opgeroepen. Dit maakt het onderwerp levendiger. Er komen vragen over hun eigen ervaringen van destructieve mensen tijdens hun recentelijke stages. Er komen ook vragen of zij later contact mogen leggen met het kind zelf als er vermoedens zijn, alvorens een heel circus aan hulpverlening op te tuigen. Ik kan alleen maar aangeven dat die ene tante die het ooit voor mij als kind eenmalig opnam, van wereldbelang is geweest. Ik kan alleen bedanken voor dit mooie gebaar van in gesprek gaan met het kind, daar waar ik als kind ‘s ochtends bij de arm gegrepen werd en zwijgplicht opgedrongen kreeg.
We staan uitgebreid stil wat geholpen heeft in mijn herstel en bij de helende werking van de boeken van Iris Koops en de workshops van het Verdwenen Zelf.
The woman who stole my life. And now I’m taking it back, step by step!
Na afloop groeit er een geruststellend gevoel van hoop in mij. Want wat is er gelukkig al meer bekend over dit onderwerp in vergelijking tot mijn jeugd. En wat hebben deze studenten een prettige energie, wat zijn ze zorgzaam, warm, wijs en geïnteresseerd. Er lopen na afloop nog wat studenten bij mij langs om nog wat te vertellen, te bedanken maar ook om te vragen hoe zij met die ene vriendin om moeten gaan die een relatie heeft met een narcist en waarmee het steeds slechter gaat.
En ineens besef ik: Het is mij gelukt om tijdens het college en bij het beantwoorden van de vragen mijn ervaring om te zetten in het overbrengen van kennis en iets te kunnen betekenen voor anderen en mijzelf tegelijk. De docent pikt na afloop in de gangen de positieve feedback op van de deelnemende studenten: een aangrijpend verhaal, bewondering voor de kracht dat ik mij eruit heb gevochten en een mooie vertaalslag naar hun eigen beroep.
Moe maar voldaan loop ik met de docent naar de parkeergarage en in de auto op de terugweg blik ik terug op deze bijzondere middag. Een week later word ik opnieuw benaderd door de Hogeschool. Of ik in het voorjaar wil terugkomen. Zonder twijfel bevestig ik mijn deelname.
Wat mooi💜💜krachtig, om je ervaring en kennis zo te delen. Zo onbetaalbaar belangrijk.
Dank je Diana. Hearts !
Wat geweldig om dit te kunnen doen. En heel sterk ook dat je dit doet!!
Zoiets zou ik later ook heel graag doen. Daar is het nu nog te vroeg voor.
Dank je Summermoon ! Als je zover bent, nemen we anders samen contact op voor de voorbereiding 😉
Wat fijn dat je met je levensverhaal iets kunt bijdragen aan het oplossen van traumatische ervaringen vannanderen. Een beetje licht vanuit de duisternis.
Dat is helend voor jezelf – je verandert negatieve gevoelens in iets positiefs en is een teken van kracht. Jou hebben ze er niet onder gekregen.
Ook al zijn er momenten waaroo je zelf nog altijd lijdt onder je jeugd, dit is een duidelijke overwinning op de narcist in je leven.
Wauw, Martina! Zo had ik het nog niet bekeken ! Dank je wel!
Zo verging het mij ook: mijn altijd boze moeder die zei dat ik haar leven verpeste.
6 jaar was ik toen en dat patroon bleef.
Maar wat ik erger vind is dat ik door een narcist te trouwen het patroon doorgaf aan mijn kinderen. Alles kapot, er rest alleen God die mij genadig is. Die mij ziet zoals ik ben.
Dankjewel, zo herkenbaar 🌺
Respect voor je verhaal Isabo, door dit te delen heelt het misschien wel iets in je. In ieder geval heb je inzicht.
Succes met alles en dankjewel.
Grote dank Jantina !
Amen, Frederika. Hij ziet door de buitenkant heen jouw oprechte hart!
Hallo Frederika,
Mijn moeder vertelde mij dat ik nooit geboren had mogen worden, dat alles mijn schuld is wat er misging in haar leven, ” had ik jullie ( 2 broers en mijn persoontje ) maar nooit gekregen dan was ik het klooster in gegaan etc.
Net als jij ben ik met een narcistische man getrouwd, die zich mooier voordeed in het begin , hoe hij werkelijk was ben ik later in mijn huwelijk ( dat 29 jaar duurde) pas begrepen, en lang na de scheiding hoorde ik dat deze vorm van mishandelen narcisme heet. Ook ik ben alles kwijt, mijn 5 kinderen en 11 kleinkinderen, zij adoreren hun opa en vader. Hij is immers zo leuk! In sommige van mijn 5 kinderen zie ik dit patroon ook, ik heb het patroon , alsmaar doorgaan, vergeven, alles ontkennen, hem hooghouden , altijd een lach op mijn gezicht en zeggen dat het goed gaat etc., doorgegeven aan mijn kinderen. Hen heb ik wel kunnen vertellen over narcisme, reactie de deur dicht voor mij. Ik ben een leugenaarster en probeer hun vader zwart te maken, NEE , ik probeer de waarheid rond dit moeilijk herkenbare thema , dat narcisme heet, uit te leggen voor het voor hen te laat is. Bij hem en een kind (of nog 4? ) speelde ook seksueel misbruik. De pot zit op slot met een enorme schroefdeksel, niets mag uitlekken, ma is de boosdoener , want zij wil openheid en dus word ik doodgezwegen.
Ook mij rest alleen maar God, Hij is genadig, op Hem hoop en vertrouw ik, als je alles en iedereen kwijt ben, ga je vanzelf naar God.
Hij kent, begrijpt en helpt mij ook! Zijn Zoon Jezus / God zelf heeft dit alles ook meegemaakt, niets is vreemd voor Hem!
Eens zal het kwaad het verliezen van het goede!
Eens zal al het kwaad aan het licht komen.
Veel sterkte!
Liefs!
Merel ( 73)
Zeer bedankt om wat u doet. Het is zo nodig.
Ben geraakt door je woorden, Ethel. En zeg maar ‘je’ !
super
Dank Bea !
Hoewel jouw blog kracht en hoop uitdraagt word ik er ook erg verdrietig van.
‘ The woman who stole my life ‘
Ik heb het voor mijzelf altijd verwoord als dat mijn moeder mij mijn mens-zijn, mijn vrouwelijkheid en het moederschap heeft ontnomen.
Want zo ver kunnen de gevolgen van psychische mishandeling gaan.
Maar jij bent als een feniks uit je eigen as herrezen en maakt nu de geesten rijp bij een groep toekomstige hulpverleners waar, wie weet, misschien ook wel die éne persoon tussen zit die nét het verschil kan maken voor een kind dat gemangeld wordt.
Hoe mooi is dat wel niet Isabo?
Lieve Vroefje, ik ben ontroerd en het raakt mij. Ik denk dat wat jij schrijft [dat je moeder jou je mijn mens-zijn, je vrouwelijkheid en jou het moederschap heeft ontnomen] ook grotendeels de reden is dat ik de woorden “she stole my life”gebruik.
Want dat doet karaktermoord met een kind dat geen schijn van kans had omdat het uit de buik van een narcistische moeder komt.
En Tjeeminee, deze zin van jou ga ik inlijsten [ben je schrijfster van beroep?]:
Maar jij bent als een feniks uit je eigen as herrezen en maakt nu de geesten rijp bij een groep toekomstige hulpverleners waar, wie weet, misschien ook wel die éne persoon tussen zit die nét het verschil kan maken voor een kind dat gemangeld wordt.
Geweldig gedaan, ga zo door, Isabo!
Voormalige vrienden en kennissen willen ons verhaal niet meer horen, maar op deze manier komt het bij studenten, jonge mensen die de zorg in willen terecht en zal het worden doorgegeven.
Hier zou ik graag aan meewerken!
Groet!
Merel ( 73)
Dank je Merel. Ik hoop zo door te gaan ! En wie weet werk jij straks ook mee !
Moedig Isabo!
En ook bedankt!
Ik was er graag bij geweest om te horen hoe jij dat gedaan hebt en hoe het ging. Ik overweeg dit al een aantal jaren, maar ik vind het moeilijk omdat het zo ingewikkeld is om uit te leggen aan onbekenden. Het laatste wat ik wil is dat men gaat denken dat een hork een narcist is of dat een slachtoffer denkt dat het bij hem of haar wel meevalt, terwijl ik het juist daarvoor zou willen doen.
Hartelijke groeten en bedankt!
M
Hi M. Dan ga je toch een keertje mee? Mijn situatie was hels en ik heb er zelfs mijn zus en vader aan verloren, zie mijn moeder niet meer. En toch ben ik tegelijkertijd in staat om met gezonde afstand de vertaalslag te kunnen [en met name te willen ] maken naar deze doelgroep van de toekomst.
dag Isabo
mooie blog
Jan
Dank je wel Jan ! Zou mooi zijn als ik wellicht ook ooit een voorlichting kan geven bij de GZ specialisten in het ziekenhuis !
Wat ontzettend herkenbaar, echt alles wat je schrijft. Toen ik opgroeide wist men amper nog wat narcisme is, laat staan dat ik als kind kon begrijpen waarom mijn moeder zo gemeen, koud en altijd onbereikbaar was. Automatisch ga je als kind hierdoor denken dat er iets mis met je is, aangezien je eigen moeder blijkbaar niet van je kan houden en je steeds weer pijn wil doen, vooral als je probeert tegen haar in te gaan, of iets wil doen waar zij het niet mee eens is. Nu ik 52 ben kan ik het pas begrijpen, heeft haar gedrag een naam en een gezicht gekregen. Ben verder heel blij dat er veel meer bekend is geworden over narcisme en vooral ook wat het met kinderen doet, wanneer zij in een gezin op moeten groeien, waarbij een narsitische ouder de scepter zwaait.
Zó raak verwoord Diana. Het als kind niet anders weten dan dat dit het ‘normaal’ is en je [on]bewust gaat denken dat er iets mis is met jezelf. Een hele weg om uit die mist te ontwaken ! Jij deed dit ook. En dat is winst. Er zijn ook mensen die niet ontwaken zoals dat ging bij mijn zus.