Trauma toont zich in je leven via de volgende symptomen:
uitstelgedrag- weerstand
- moeite met concentreren (wattig hoofd)
- je nooit goed genoeg voelen
- angst om te mislukken
- moeite met het vragen van hulp
- verstrooide gedachtes
- alles moeten plannen
- angst voor succes
vrij vertaald door Iris Koops
Herken je een of meerdere van deze signalen?
Wees mild voor jezelf en beweeg stapje voor stapje richting herstel op een tempo dat bij jou past.
Zoek je hulp bij je herstel? De boeken ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ en ‘Je leven in eigen hand; verder na narcistische mishandeling’ worden door slachtoffers veelal omschreven als levensveranderend. Je bestelt ze hier >>> https://verdwenenzelf.org/boeken/
Graag zou ik als aanvulling nog willen geven:
geen fouten mogen maken van jezelf en alles perfect willen doen.
Groet!
Merel (73)
Precies Merel, dat heb ik precies hetzelfde. Het is nooit goed en nooit goed genoeg en zo maak je het voor jezelf onmogelijk om onbevangen te leven, of met voldoening.
Maar we gaan het redden hoor Merel!
Met warme groet, Maria (net 70 geworden)
Ja. Heel herkenbaar…
Enorm confronterend hoe ik op mijn 30ste in een korte oplijsting van klachten/symptomen mijzelf helemaal herken en het zonder twijfel gekoppeld is aan de dingen die ik in mijn jeugd en als jongvolwassene heb meegemaakt. Terwijl ik doorheen mijn schoolcarriere voortdurend door de ene na de andere bestempeld werd met ADHD, mogelijks ASS… Spijtig dat hier niet meer oog voor is/was. Dan had ik mijzelf en veel mensen in mijn omgeving veel leed kunnen besparen.
Bedankt alleszins.
Hoge verwachtingen scheppen ook ‘kan ook cognitief zijn met pefectionisme, tevens ook plannen) maar meer overmatige verwachtingen omdat je gepusht bent door narcistische opvoeding vanwege alsmaar bekritiseren dat je opgeeft of afhaakt, hun tempo moest volgen en samen met ‘minder zelfvertrouwen erbij’
Het meest fnuikende punt is, in mijn eigen ervaring tenminste:
“moeite met het vragen van hulp”.
Want, nogmaals gebaseerd op mijn eigen ervaring: Je komt alleen maar over je trauma heen door het met professionele hulp aan te pakken. Vaak zijn we geïsoleerd geraakt, en draaien we in ons eigen getraumatiseerd cirkeltje rond. Zonder hulp kom je er niet uit.
Hulp zoeken, en dan die hulp aanvaarden (!), is de belangrijkste stap die je kan nemen ter genezing van de gevolgen van het opgelopen trauma.
Succes, en ik kan je verzekeren, vanuit eigen ervaring, dat je over het trauma en de gevolgen daarvan heen kan komen.
Als ik kijk naar mijn trauma-reacties dan komt dat voornamelijk naar voren wanneer mensen mijn grenzen niet respecteren, mijn nee niet willen horen of anderszins negeren van mijn persoonlijke ruimte, en dan bedoel ik het deel waarvan ik vind dat het normaal is, zoals dat iemand niet ineens plotseling aan je gaat zitten en je niet steeds woorden in de mond leggen waardoor communicatie voor mij erg lastig wordt, of mensen die glashard gaan liegen om mij maar iets in de schoenen te schuiven wat ze zelf hebben gedaan. Ik ga dan soms automatisch af, en zelfs al heb ik het weten te reduceren tot een toon in mijn stem en het terug trekken van mezelf in een ruimte waar geen anderen mensen zijn, veel mensen schijnen er dan toch aanstoot aan te nemen. En een deel van me vind dat erg en een ander deel van me vind dat niet erg. Het deel wat het niet erg vind zegt: Dan blijft degene iig uit mijn buurt. Ik wil die mensen eigenlijk ook niet kennen. Eigenlijk wil ik helemaal niemand kennen die niet een basaal gevoel heeft voor algemene persoonlijke grenzen. Maar goed, het gaat even over mijn reactie: Ik wordt nooit fysiek, maar mijn stem is eigenlijk altijd het instrument. Ik vind eigenlijk nog steeds dat ik gelijk heb met mijn grenzen aangeven, maar de interne respons binnenin mij is meer dan normaal. Ik ga huilen, ik wordt boos en alle keren dat over mijn grenzen is gegaan herinner ik me ineens levendig, ik kan niet meer nadenken/concentreren, blijf maar emotioneel en dan bedoel ik rustig een paar uur tot een hele dag. Meestal trekt het dan wel weer een beetje bij tegenwoordig. Ik ben daar dan een heleboel energie aan kwijt. Ik heb het gelukt dat ik een vriend heb die eigenlijk altijd heel rustig op me kan reageren en me zelfs een arm om me heen kan slaan en naar me kan luisteren. Hij oordeelt eigenlijk nooit. Ik heb hem ooit vertelt dat het me helpt om in mijn ruimte stappen en me te omarmen. Het blust wat van de heftige energie die dan door me heen gaat. Het oordeelloze werkt eigenlijk ook goed op me, eenmaal in mijn trauma respons heeft het eigenlijk ook geen zin om me kritiek te geven want dat werkt dan beetje als olie op het vuur dat er al brand. Ik lees ook vaak kritiek op mensen met trauma -reacties. Je moet dit en je moet dat en zou het allemaal niet handiger zijn als je zus of zo… het werkt op mij niet goed. Wat me zo puzzelt nog is dat een deel van me wil veranderen hierin maar een ander deel dus mooi denkt dat het me veilig houdt, en ik kan dat deel niet goed ongelijk geven. Er was een keer een moment waarop ik naar dat ‘wezen’ keek vanuit een ander perspectief. Ik noem het wezen vanwege een eigen set aan regels die buiten mijn wil om werkt, het perspectief van de wijze vrouw in mij. Het enige wat werkte om healing te geven aan dit wezen was een liefdevolle benadering en een heleboel begrip.
Zooooo dan… jouw reactie komt bij me binnen en omdat ik er zoveel in herken, wil ik graag reageren. Want ik heb hierdoor iets geleerd. Ik heb een hele manipulatieve bonuszoon en hier in huis is het onlangs ontzettend geëscaleerd. (Of ja, eigenlijk gebeurt dat al maanden) Zijn vader (mijn partner dus) herkent de manipulaties (nog) niet (altijd) en gaat steeds in de ‘toe-geef-modus’ (uit schuldgevoel, iets van vroeger) en de zoon gaat steeds een stapje verder. Ik word ook niet fysiek agressief maar mijn woorden kunnen dodelijk voelen. Uit frustratie, onmacht, mijn oude pijn, een oude wond die open gaat, mijn innerlijke kind wat gehoord en gezien wil worden maar wat niet gebeurd (door mijn partner). Hij zit tussen 2 vuren en dan moet hij ook nog dealen met een ex die er wat van vindt..
Ik kan dan ook alleen maar huilen, alle energie lekt weg, voel me vooral alleen en onbegrepen. Alles zou beter worden als mijn man me troost, in zijn armen neemt, me veiligheid geeft (emotioneel) maar hij kan het niet. Wel als ik het hem vraag maar dan voelt het alsof hij het van mij moet, het komt niet uit zijn hart. En ik snap hem wel want ik heb hem van te voren verbaal nogal hard duidelijk gemaakt wat zijn eigen vlees en bloed voor spel speelt…
Soms zou ik willen dat ik het allemaal niet ‘zag’, dat ik geen ervaring had door een toxische relatie en narcistisch misbruik, dat zou het een stuk eenvoudiger maken…
Dag Michelle,
Amai, wat vervelend dat je thuissituatie nu zo geëscaleerd is. Het lijkt erop dat je man ook geraakt wordt in zijn pijn en dan heb je twee volwassenen die geraakt zijn in hun oude pijnen, dat is altijd lastig om vanuit die positie iets voor elkaar te kunnen doen op zo een moment. Het is heel verdrietig als dat gebeurt. Wellicht helpt het als jullie allebei op je eigen stukje pijn een beetje steun en hulp zouden kunnen krijgen, van iemand anders? De ervaring leert mij dat getriggert zijn ook betekent dat ik opnieuw door de mallemolen moet, maar dat ik daar ook steeds een stukje heb kunnen plaatsen of helen in mezelf. Wees lief voor je oude pijn, voor het kind of de vrouw die toen zo geraakt is geweest, het heeft gewoon veel tijd en zorg nodig. Een wijze vrouw zei eens: ‘Beschaam niet je triggers, want dat is hoe zenuwstelsel werkt, het is sneller dan jij’. Ik heb wel geleerd dat mijn triggers eigenlijk altijd iets van mijn grenzen aangeven en een clou achter laten van wat ik nodig heb en mezelf dit zoveel mogelijk toe te staan en te geven. Ik hoop voor jou en je man dat jullie allebei een weg vinden met de pijn en de dynamiek die nu tussen jullie is ontstaan. Soms kunnen dergelijke patronen die pijn doen, ook juist iets betekenen dat je samen iets kan doorbreken. Ik wens je veel sterkte en kracht toe.
Dag Lilian,
Bedankt voor je lieve reactie.
Het klopt exact wat je zegt, 2 beschadigde mensen met oude pijnen. Gelukkig praten we veel, en huilen beiden en hebben begrip voor elkaars zienswijze en gevoelsbeleving. Toevallig vandaag wel besproken dat we wellicht beter ook hulp in kunnen gaan schakelen. Liefs, Michelle
Hallo, alle punten zijn heel herkenbaar. Ik wil er nog een item aan toevoegen en wel geen besluit kunnen nemen (dit is anders dan uitstelgedrag). Tijdens mijn verwaarloosde kindsheid probeerde ik de agressor/narcist het steeds naar de zin te maken. Nu logisch, om toch maar te blijven hopen op dat schouderklopje. Ik maneuvreerde zo dat ik mijn eigen verlangens en wensen wegcijferde. Een voorbeeld. Sinterklaas bij oma. Oma had aan mijn ouders gevraagd wat ze mij kon schenken en mijn ouders zeiden onderbroekjes. Toen ik ze kreeg dankte ik iedereen terwijl ik van binnen kapot ging. Alle andere kindjes kregen speelgoed en ik onderbroekjes. Ik durfde niets te zeggen uit angst om weer op mijn kop te krijgen. Nu, als 58 jarige man kan ik nog steeds niet zeggen wat IK ZELF wens. Ik kan gewoon geen besluiten nemen en kan ook niet zeggen dat ik dit liever heb of doe dan dat. Groetjes Maurice.