Dit is een gastblog van Mirjam
Sinds kort durf ik uit te spreken slachtoffer te zijn van psychisch geweld. In mijn geval gecombineerd met fysiek geweld. Het gekke was dat ik liever in elkaar geslagen werd dan dat er non-verbaal, verbaal agressief gedrag om me heen was. De spanning dat er onverwachts woorden of blikken op mij konden worden afgevuurd die een vernietigende uitwerking hadden waren oncontroleerbaar. Ik kon niet zien waar die vernietiging zich nestelde. Ik kon er niet voor wegduiken zoals ik bij het slaan mijn handen voor mijn hoofd kon houden om het te beschermen. Zoals ik na fysiek geweld mijn blauwe plekken kon zien en langzaam weer zag verdwijnen waarmee de pijn ook een soort van verdween. Op school uitte ik mijn gevoel van machteloosheid in brutaal en onverschillig gedrag waar docenten gek van werden en geen adequaat antwoord op hadden, behalve mij uit de klas te sturen waar ik dan vervolgens op een bankje in de gang mocht overdenken wat ik fout had gedaan. Om na de les mijn excuses aan te bieden en te beloven in een volgende les netjes aanwezig te kunnen zijn, wat ik natuurlijk niet deed. Een enkele docent vroeg zo nu en dan hoe het met mij ging. Hij leek verder te kijken dan mijn gedrag. Dat voelde als dodelijk eng, want natuurlijk vertelde ik niets over mijn thuisfront, te bang voor de gevolgen als mijn verhaal bij mijn ouders terecht zou komen.
Op mijn zeventiende liep ik uit huis. Op mijn achttiende bleek ik zwanger. Na die zomer zou ik in eerste instantie mijn woonplaats verlaten om een studie te volgen, nu trouwde ik na die zomer. Er was geen steun, geen stimulans. En dus koos ik voor het moederschap binnen een huwelijk waarvan de man in kwestie niet inzag dat een carrière voor mij wellicht ook best leuk kon zijn. Een man die regelmatig zwaar sombere periodes had, waardoor ik alles in het werk moest stellen het gezin draaiende te houden.
Zelf sloot ik mijn ogen voor de destructieve sporen die in mijn lijf achter waren gebleven vanwege al die jaren van psychisch en fysiek geweld. Natuurlijk merkte ik wel dat ik buitensporig heftig op situaties kon reageren, maar ik veroordeelde mijn reacties altijd. Bovendien veroordeelde mijn omgeving mijn reacties ook. ‘Jeetje, wat reageer jij altijd fel zeg!”, werd er dan bijvoorbeeld gezegd. En dat vond ik dan ook. Dus herpakte ik mezelf, plakte de scherven van de pijn aan elkaar om weer te kunnen functioneren.
Nog voor mijn zesentwintigste verjaardag kreeg ik vier kinderen. De opvoeding vroeg al mijn aandacht waar wij ook nog eens veel verhuisden ten behoeve van werkkansen voor mijn toenmalige echtgenoot. Hierdoor zijn alle kinderen in een andere provincie en woonplaats geboren, wat veel van mijn aanpassingsvermogen vroeg en creativiteit om mijn kinderen daarin te kunnen begeleiden. Elke keer weer nieuwe contacten opbouwen en weer afscheid nemen. Geen tijd dus om zaken uit het verleden te verwerken. Bovendien wilde ik absoluut geen slachtoffer zijn. Er waren toch ook genoeg leuke dingen gebeurd? Daar zou ik mij op richten.
Na vijftien jaar huwelijk zette ik een punt achter mijn huwelijksleven. Ik was op, uitgeput. Wilde mezelf weer vinden. Weer een aantal jaren later, ik was 39 jaar, vatte ik al mijn moed bij elkaar en meldde me aan voor het toelatingsexamen ten behoeve van de opleiding HBO pedagogiek. Met alleen huishoudschool en lage cijfers op mijn diploma van twintig jaar geleden was dit best een opmerkelijke stap. Ik durfde dit omdat ik altijd was blijven leren, niet op school, maar via de bibliotheek. Psychologieboeken, filosofieboeken, zelfhulpboeken. Het maakte niet uit als ik mij maar kon blijven ontwikkelen in een omgeving waarin geen enkele prestatiedruk was.
Ik scoorde een voldoende op mijn toelatingsexamen en begon een week later aan een HBO opleiding. Ik kon het zelf nog nauwelijks geloven. Mijn oudste kind was inmiddels 20 jaar en de jongste dertien. Na een jaar veranderde ik van opleiding omdat wiskunde en statistiek mij tot wanhoop brachten, elke keer zat ik huilend na een schooldag in de auto terug. Ik kreeg het in mijn hoofd niet voor elkaar de formules in mijn kop te stampen. Ik koos voor de opleiding HBO Social Work, want dat HBO papiertje moest en zou er komen. Met succes rondde ik de opleiding af, met in het laatste jaar ook nog de POST/HBO cursus verlieskunde (omdat ik voor mijn eindscriptie een onderzoek in Canada ging doen onder geëmigreerde Nederlanders naar de mate van winst- dan wel verlieservaring ten gevolge van emigratie). Zo had ik op mijn 44e mijn HBO diploma en waren mijn kinderen uitgevlogen. Ineens was ik alleen en bleek mijn gezin een veilige haven geweest te zijn. NU moest ik met dat diplomapapiertje in mijn hand de wijde wereld in, maar die wereld voelde helemaal niet veilig. Ik was daar alleen, had geen tot weinig netwerk en inmiddels ervaringen met therapie die eerder ontluisterend waren dan hoopvol en helpend.
En nu ben ik bijna zestig en heb sinds het behalen van mijn HBO diploma 13 jaar werkervaring in zes verschillende banen. Ja, die achterstand ten gunste van mijn pensioen ga ik dus niet meer inlopen. Toen ik een tijdje geleden de uitzending bekeek over ‘geweld achter de voordeur’ van de Balie in Amsterdam hoorde ik iets belangrijks. Voor het eerst hoorde ik Tako Engelfriet (voormalig voorzitter Het verdwenen zelf) verwoorden dat psychisch emotioneel geweld ook negatieve gevolgen heeft voor je economische status. Namelijk dat je een stuk minder verdient omdat je volle potentieel niet tot zijn recht komt (of pas veel later in je leven dan in de ‘normale’ levenscyclus). Al heel vaak had ik die gedachte door mijn brein horen lopen, maar durfde die nooit uit te spreken. Te bang als slachtoffer en zielig te worden uitgemaakt of erger, dat ik dan maar harder mijn best had moeten doen.
Ik was blij met deze woorden in de uitzending omdat ik die erkenning zo nodig heb. Dat ik, ondanks mijn traumatische jeugd met daarna een huwelijk die ook niet bijster vrolijk was, vier kinderen heb grootgebracht die zich alle vier hebben ontwikkeld tot positieve, zelfbewuste volwassen mensen waarmee ik een positieve bijdragen aan de maatschappij heb geleverd. Vijfentwintig jaar van zorg en toewijding, van vallen en weer opstaan. Van leren, reflecteren en zelfontwikkeling. Van proberen mij veilig te voelen in de wereld, van willen bijdragen aan de maatschappij. Alleen heb je daar niks aan met betrekking tot pensioenopbouw.
Een tijdje geleden beluisterde ik een interview met Joris Luijendijk over zijn nieuwe boek ‘De Zeven Vinkjes’ met als bij titel: ‘Hoe mannen zoals ik de baas spelen’. De zeven vinkjes staan voor: 1.Man 2.Wit 3.Hetero 4.Minstens een hoogopgeleide ouder 5.Minstens een in Nederland geboren ouder 6.VWO diploma 7.Diploma Universiteit. Dit blijken de mannen te zijn die topfuncties hebben bij grote bedrijven. Mannen die veel economische voorspoed kennen en die hun succes niet meer dan vanzelfsprekend vinden. Hij schaart zichzelf ook onder deze ‘gelukkigen’. ‘Maar’, zegt hij, ‘we hebben geen benul hoe het is om te moeten vechten voor je positie vanuit een achterstandsituatie. Wij hebben nooit die kwetsbaarheid ervaren.’
Hij verwoorde het ongeveer zo: ‘Wij, als zevenvinkjesmannen, zouden meer in gesprek moeten met onze medemens waarvoor het leven met een achterstand begon. Voor wie het om welke reden dan ook niet vanzelfsprekend was dat alle kansen voor het oprapen lagen. Wij moeten dat gesprek durven aangaan om in elk geval een beetje te kunnen begrijpen hoe het leven is zonder al die vanzelfsprekende voordelen en welvaart, waar wij niet eens over na hoeven te denken. Voor ons, zei hij, is het een thema waar we zo nu en dan eens goed over discussiëren, voor hen is het dagelijkse realiteit.
Ik zat een beetje apathisch voor me uit te staren toen ik al deze informatie in mij opnam en kon niet anders dan denken: ‘Mijn hemel, wat een moed en kracht tonen wij toch om in een weerbarstig leven als de onze ‘bloemen’ te blijven zoeken en te willen bloeien ondanks onze valse start en ondanks de gedachte aan een pensioen dat veel beter had kunnen zijn.
Ik ben nu wel benieuwd waar jij je bloemen vond en hoe het jou gelukt is om weer te bloeien, want misschien moeten we onszelf eens wat meer laten zien en trots zijn op wat wel is gelukt ook al voldoet dat niet aan de maatstaven van succes. Whatever they will be…….
Wow!
Wat krachtig verwoord!
Respect!
Warmhartige groet
Bedankt voor je inspirerende verhaal. zelf was ik ook slachtoffer van psychisch geweld en emotionele verwaarlozing als kind. Ik heb 35 jaar gevangen gezeten in narcistische relatie. De erkenning voor deze vorm van geweld is voor mij ook heel belangrijk. Deze vorm van geweld brengt zoveel leed teweeg en bevindt zich nog zo in het donker. Als we ons hier veel meer van bewust worden hoeven we het ook niet steeds door te geven aan de volgende generatie. Zelf ben ik van mening dat we het trauma dat we oplopen door psychisch geweld en emotionele verwaarlozing kunnen oplossen door het leren van goede zelfzorg en zelfliefde. Zelfzorg en zelfliefde zijn nodig om een gezond zelf op te bouwen. Zonder dit gezonde zelf loop je namelijk heel veel kans weer slachtoffer te worden van psychisch geweld of toxische relaties. Een gezond zelf opbouwen is mogelijk, goede begeleiding hiervoor is een advies. Het is aan te raden deze hulp te zoeken bij een goede coach. Mijn eigen ervaring is dat ze bij de GGZ niet voorbij de persoonlijkheidslaag kijken. Het fundament voor een gezond zelf ligt een laag dieper.
Mooi verhaal. Herkenbaar en gelijker tijd inspirerend. Voor mij werkt het in doelen te hebben, gelijkheid en rechtvaardigheid te verwachten (nog steeds) en vertrouwen in mezelf en de ‘goede’ mensen. Bedankt voor je verhaal.
Met maar 2 van de zeven vinkjes heb ik al een achterstand. Met een nare start in het jongvolwassene leven en recent als 30er is het nog steeds niet gemakkelijk. Dit stuk herrinert mij eraan dat het niet erg is dat ik er wat langer over doe… Ook ik kom er… (met nu al 5jaar vertraging, of zelfs 20 ala je echt alle gemiste studiejaren meetelt) Ooit haal ook ik mijn hbo diploma en kan ik mijn kinderen in ieder geval dat vinkje extra bieden.
Al jaren lid van deze site die ik ontdekte toen ik me afvroeg waarom ik geen ZELF-gevoel had. Op internet zocht naar informatie over zelfgevoel en zo vond ik deze site.
Wat een herkenning! Ik dacht dat ik helemaal alleen stond, dat niemand zo vreselijk ongelukkig kon zijn als ik was en in zekere zinnig ben.
Ik ben creatief, hoogbegaafd, op latere leeftijd universiteit gedaan, schreef columns en gedichten maar ik voelde me een nul, nietswaardig, geen greintje eigenwaarde. Trouwde een narcist, mijn 4 kinderen zijn kinderen van de rekening, 3 dochters psychische niet in orde, allemaal hechtingsproblemen en geen contact meer onderling met elkaar. Ik ben alleen en ondervindt geen steun van mijn 5 zusters en 3 broers.
Het geloof heeft mij aanvankelijk veel kwaad gedaan maar is gaandeweg mijn redding geworden. Ja dat is wel het wonderlijkste want daarin vind ik echt geluk. Zonder de hulp van de HG zou ik nu niet meer geleefd hebben. In die zin voel ik mij zeer gezegend.
Wat fijn Frederika dat jij ook redding en echt geluk vindt in je geloof.
Net als ik de lijdensweg van Jezus aanvaard en wij lopen nu in Zijn voetsporen en dat is zeer goed.
Ook al kost ons dit veel.
Sterkte en liefs!
Merel ( 73)
Wat je schrijft: “Ineens was ik alleen en bleek mijn gezin een veilige haven geweest te zijn…” en “NU moest ik … de wijde wereld in, maar die wereld voelde helemaal niet veilig. Ik was daar alleen, had geen tot weinig netwerk…”
Precies dát is sinds mijn scheiding de situatie waar ik nu ook in zit. Nooit van mijn leven ben ik alleen geweest. Van het opgroeien onder een regime van verborgen narcisme en daarna een relatie wat ook eindigde met verborgen narcisme nu alleen.
En de erfenis, die ik uit het grootste deel van mijn leven met narcisme nu met me meedraag, daarmee ga ik nu aan het werk. Dit gevecht om me veilig te voelen in de wereld ga ik ook aan en zal ik ook winnen.
Want de kracht en de vechtlust om alle voorgaande jaren overeind te blijven, ga ik nu voor mezelf gebruiken.
Dank je wel voor het deken van jouw verhaal. Daardoor weet ik nu dat ik niet de enige ben die hier doorheen gaat. En dat geeft me steun. Dank je wel.
Take care,
SummerMoon
Hallo Mirjam,
Wat een sterke gastblog heb jij neergezet.
Ik herken veel over mijn strijd door het leven om financieel staande/ gezond te blijven.
Na de lagere school waar niemand mij begreep, ben ik door mijn moeder op de MMS geplaatst bij de nonnen.
Mijn narcistische moeder bestookte de zusters daar met negatieve verhalen over mij, rot kind, moeilijk te hanteren etc. Na 3 jaar kreeg ik mijn MAVO diploma en werd door mijn stiefvader aangemeld als leerling verpleegkundige , intern in een ziekenhuis waar ook nonnen de scepter voerden en…je raadt het al: alles begon van voren af aan. Ik was zo blij dat ik thuis weg was, had er geen rekening mee gehouden dat zij mij hier ook zou achtervolgen. Na 3 moeilijke jaren kreeg ik woorden met een non die mij vertelde dat ik nergens voor deugde ( moeders woorden), toen wist ik weer duidelijk dat zij hier ook weer een vinger in de pap had.
Meespeelde ook dat ik op de afdeling psychiatrie werkte met mensen die in een cel en naakt opgesloten zaten en dat vond ik zo onmenselijk! Ze moesten wel verzorgd worden/ eten krijgen en vlogen je soms aan.
Ik heb mijn opleiding niet afgemaakt en kwam weer onder moeders vleugels, dat ging helemaal fout en ik ben weggelopen.
Een stiefbroer heeft me weer gevonden en …naar huis gehaald.
Ik bedacht dat: als ik maar verder weg ging, ze mij niets meer kon doen, hoe naïef was ik.
Door een stiefzus en zwager , die een zaak hadden en 3 kinderen werd ik liefdevol in huis opgenomen om voor de kinderen te zorgen.
Intussen op zoek naar een andere opleiding, dat werd de kraamzorg, waar ik het naar mijn zin had en een diploma en geld voor mijzelf. Ook daar achtervolgde moeder mij en werd ik door de leiding in een zwart daglicht gesteld.
Gelukkig ontmoette ik mijn man en zijn we een jaar later getrouwd, tegen moeders wil in en ging wonen op zijn boerderij midden in de polder waar geen trein of bus ( en moeder) kon komen.
Mijn man vond en het was normaal in die tijd ( 50 jaar geleden) dat de vrouw thuis bleef en voor de kinderen moest zorgen. Weg baan/ weg inkomen. Mijn man die boer was , dus ZZPer , kon geen pensioen opbouwen, al het geld zat in ons bedrijf.
Al snel was ik zwanger wat helaas een miskraam werd en een jaar later kregen we een zoon met een ernstige aangezichtsafwijking. Een jaar later een dochter en er volgden er nog 3.
Doordat mijn man analfabeet was en altijd in die polder had gewoond, zorgde ik voor alles.
Hij leunde volledig op mij.
Mijn man was jaloers op mij , omdat ik wel lezen en schrijven kon en in zijn ogen alles beter deed dan hij. Hij zat thuis en ik werkte me op via vergaderingen/ lezingen en veel zelfstudie.
Doordat de situatie hierdoor onhoudbaar werd, ben ik overal uit gegaan en zat thuis, toen begon ik te merken dat er veel niet klopte, hij ging steeds meer het gedrag van mijn moeder vertonen, bleek ook narcist te zijn, wat ik jaren na mijn scheiding pas hoorde ( het had een naam) en las via boeken etc.
Na 30 jaren weer alleen en nu met de zorg voor mijzelf en 5 kinderen in de leeftijd van 17-27 jaar.
Ik ging in een stad wonen en daar konden boerderij kinderen niet met omgaan.
Straks ga ik verder met mijn financ. levensverhaal, moet nu gaan werken. Tot straks.
Krachtige heldere Mirjam!
Dank je wel voor jouw zo kristal heldere blog!
Jij laat zo helder oorzaken en hun gevolgen zien, waarbij jij met jouw ervaringen deze en die zo heldere spiegel toont.
In jouw ervaringen zie ik veel herkenbare emoties en standpunten. In mijn leven een NPS van die biologische vader, met veel geweld naar de lieve en door de oorlog getraumatiseerde moeder ,3 kinderen van hun binnen 3 jaar geboren ,ik ben de tweede , oudste dochter.
Met eetproblemen vanaf vast voedsel, leerproblemen op de lagere school, angstig en brutaal op de huishoud school, met 16 jaar de deur uit. Geen idee wat ik wil , maar weg van die gek, ik eet en zal van niemand nooit meer genade brood eten was mijn enige levensovertuiging.
Om dit inhoud te geven werd ik A verpleegkundige door een inservice opleiding. Werkte 25 jaar fulltime. Kreeg veel erkenning maar kon dat niet aanvaarden. Ging natuurlijk ook onderuit door onbekende structurele beschadiging in mijn persoonlijkheid. Kreeg ggz hulp die mijn minderwaardigheid vergroten, mij isoleerde van mijn werk, en vrienden en familie en niets positiefs, verklarends of passends, of opbouwende te bieden hadden. Deze lieden kunnen niet luisteren, niet volgen, niet menselijk doordenken. Dat waren mijn 40 jarenlange ervaringen. Ook ik weigerde mij slachtoffer te noemen of te voelen. ik probeerde te begrijpen wat en wie die NPS ers waren, want er cirkelde er velen rond mij. Sinds kort kijk ik meer naar wat mij is overkomen, mijn lot, en wat dit voor mij tot welke gevolgen heeft gelijd. Een complex en verdrietig verhaal. Mijn verhaal wat eens erkend zal worden. Nu heb ik een goed pensioen en ben onafhankelijk. Geen relatie, geen kinderen.
De noodzaak om inzicht te verwerven naar het geweld achter de voordeur is zeer groot!
Jouw benoemen van de oproep van Joris Luijendijk met zijn 7 vinkjes om eens te luisteren naar die ongehoorde en sprakeloos gemaakte zwijgende slachtoffers.
Deze site van ‘het verdwenen zelf’ die ruimte en woorden geeft en waardoor levens kunnen wonen in ons zelf met bestaansrecht !! Nieuwe spiegels die helder en steeds meer tonen!
Wens jou Mirjam en alle andere mensen véél sterkte en wijsheid toe.
met een warme groet, Eveline
Lees momenteel het boek van Bessel van der Kolk, Traumasporen, voor mij zeer verhelderend, troostvol en antwoordend.
Dit raakt me diep omdat het laat zien wat een overwinnaars wij zijn. Alles wat je schrijft herken ik hoewel ik niet uit een gezin kom waar mishandeld werd. Wel was er een onveilige situatie en ik werd symbiotisch met mijn moeder, tegen mijn vader. Ik ontwikkelde voorwaardelijk lief gevonden worden. Toen ik 23 jaar was kwam ik in een relatie terecht met een man die 8 jaar ouder was en mijn meerdere op mijn werk in de Zorg. Hij blowde constant en was achter de voordeur zeer agressief. Op ons werk had hij aanzien. Charmant was hij niet, maar toch had ik geen verhaal gehad als ik er iets over los had gelaten. Blauwe plekken verborg ik met smoesjes over deuren van kastjes. Toen hij mij trachtte te wurgen en ik dit overleefde door het bewust wegdraaien van mijn ogen, belde ik daarna mijn werk dat ik me die dag ziek moest melden {het gebeurde een uur voordat mijn avonddienst begon} Ik werd ontboden bij personeelszaken een dag daarna en kreeg mijn ontslag. Dit zo onterecht vindend ben ik uit de school geklapt en heb alles verteld. Ik werd niet geloofd . Nu moest ik zorgen dat ik zijn huis uitkwam. Ik vluchtte naar vrienden en werd opgenomen in hun huis. Het was een studentenhuis. Ik had inmiddels een soort straatfobie ontwikkeld. Ik heb deze tijd blijkbaar verdrongen want ik heb oude vrienden uit die tijd pas weer ontdekt op Facebook en zij wisten mij te vertellen dat ik regelmatig midden in de nacht aankwam omdat ik bang was voor deze partner. Ik was dit volkomen kwijt. Ze lieten me foto,s zien van hun huisje. In albums van toen, alsof er een andere wereld tevoorschijn kwam. Alle gezamenlijke dingen kwamen terug. Ik heb nooit aangifte gedaan. Jaren later is deze agressieve partner { verborgen narcistisch/psychopatisch} veroordeelt voor incest met de kinderen van zijn toenmalige vriendin. Ook dit vernam ik van mijn vrienden van toen. Mijn leven nam een wending toen ik toelatingsexamen deed voor de Kunstacademie, een studiebeurs kreeg en een nieuw leven begon in een andere stad. En daar op volgend een theateropleiding, actrice werd en beeldend kunstenaar. Ik kreeg enkele jaarsubsidies voor mijn werk van het rijk. Werkte lang{13 jaar} als actrice bij de Nederlandse Opera. En 7 jaar geleden helaas weer terug in een relatie met een verborgen narcist. Dit is nu verbroken maar ik hang er met mijn haakjes nog aan. Hiertoe ben ik in mezelf gedoken en volg de video ,s van Lars Faber. Hij legt het zo helder uit, codependecy en heart defenders. Ik begin steeds meer te begrijpen waarom en hoe ik aanhaak, waar ik op aan ga. Verborgen Narcisme en het verwonde innerlijk kind. De moederwond en de vaderwond. De archetypes en de schatkaart van de ziel. Ik heb nog nooit zo duidelijk gezien en gehoord hoe ik lief kan zijn voor mijn innerlijke kind en hier in kan genezen. Het is voor iedereen die zich afvraagt “waarom ik, waarom toen en waarom nu” een mega eyopener , confronterend. En wat de verborgen narcist hiermee doet word ook haarfijn uitgelegd. Ik heb geen link nu maar googelen op Lars Faber brengt ja al {zou je willen} bij zijn account. Ik raad het iedereen aan.
Die achterstand , we halen m in. Hoe dan ook!
Helemaal niet gek! Ook heb ik fysiek geweld gehad en toch vond ook ik ‘psychische mishandeling’ erger. Het gaat net om wat je zegt ‘De spanning van neerhalen van wat je wel zegt, de angst voor onverwacht spugen van beledigende woorden of juist de stiltebehandeling, stonewalling van wat ik belangrijk vind qua gevoel & visies en bij mijn ouders geeneens schreeuwend of vloeken, het was heel subtiel. Ik als kind was dan meer het ‘vlucht en shock’ type, verborg mij en zei dan maar liever niets meer, codependentie. Ik heb hierdoor enorme spanning in mijn lijf opgebouwd en ook doordat ik ben wezen knijpen bij bekkenbodem, ook daar spanning gecreeerd en dit is chronisch geworden, gecheckt bij gynocoloog die sterke spanning voelde in lijf en bekken, later ook met PMDD. Doordat ik stil was en als labiel werd geschetst, ging door ouders andere hulpverleners ook daarin mee, stil kind, zegt weinig, klapt steeds dicht, waarom praat ze niet meer of gaan sowieso al praten naar mijn ouders en vervaagde mij als persoon wat het voor mij alleen maar erger maakte.
Ik was het dommerdje van de familie, want, en dus, ik deed slechts Havo. Ondanks dit stigma heb ik toch het eindexamen weten te halen. Hoewel mijn moeder daar uiteraard niet zo’n hoge pet van op had. Als ik, die nog te stom was om voor de duvel te dansen, dit kon halen, nou dan stelde het allemaal niet zo heel veel voor. Erg leuke tijd gehad trouwens, hoewel ik er ook nog weleens nachtmerries over heb. Te laat komen en zo….
Daarna een beroepskeuze; geen flauw idee wat ik wilde, wie ik was. En dus een redelijk foute beslissing genomen. Het onderwijs; niet helemaal geschikt voor iemand die zich jarenlang heeft onderworpen aan….
Op mijn 40-ste zat ik in de WAO. Daar ben ik weer uit gekropen mede doordat werkgever en Arbo samen vervangende werkzaamheden hadden geconstrueerd waardoor ik mij jarenlang als een vis in het water kon voelen. Helaas begon er een steeds zuinigere en zakelijke wind door Nederland te waaien en werd ik steeds zwaarder belast. Arbo-wetgeving bood geen enkele bescherming; daar moest ik zelf maar zien uit te komen met mijn werkgever. En kijk aan; op mijn 59-ste zat ik weer in de WAO, en deze keer kwam ik daar niet meer uit. Inmiddels was WAO WIA geworden, en dat is financieel een stuk minder comfortabel. Maar gelukkig had ik een arbeidsongeschiktheidsverzekering.
Het verbaasd me vaak hier te lezen hoe mensen, ondanks hun verleden, zich later toch nog zo geweldig hebben weten te ontwikkelen en allerlei mooi dingen bereiken.
Nu mijn muur van beton langzaam langzaam afbrokkelt verbaas ik me erover hoe ik vroeger nooit ook maar ergens iets van begreep. Het kwam gewoon niet binnen.
Wat een gemiste kansen, wat een verspilling van mogelijke capaciteiten.
Triest.
Soms denk ik weleens dat zelfs de knapste onderzoekskoppen toch nog niet echt benul hebben van de mogelijke gevolgen van een goeie psychische mishandeling. Dat dit een nog totaal onderbelicht aspect is van de kansongelijkheid waar iedereen momenteel zo de bek van vol heeft. Zelfs al kom je uit een omgeving waar, ogenschijnlijk, bijna alle zeven vinkjes spontaan groen kleuren.
Mooi Mirjam, dat jij dit aspect nou ook eens heel duidelijk op de kaart zet.
Dag lieve moedige mensen,
Nu ik jullie reacties lees op mijn blog word ik een beetje stil. Dank!
Houd jezelf vast, be your own flower en geef jezelf een nieuw verhaal
Hartegroet, Mirjam