Bij de oprichting van de website somde Iris Koops de belangrijkste misverstanden op voor bezoekers. Deze pagina blijkt bijzonder helpend, daarom brengen we deze nogmaals onder de aandacht.
“Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is. Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde pathologie. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn boeken uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze stoornis je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem (of haar) niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Ik werd alleen maar depressiever. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het lastige is dat mensen met narcisme helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Ze zijn buitenshuis vaak heel innemend, charmant en beschaafd. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen, om je aan zich te binden een heel positieve indruk maken. Eenmaal gebonden wordt je geconfronteerd met heel destructief gedrag, wat extreem verwarrend is. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Dat is nogal een uitspraak.Het is juist een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral een
goed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
Wil jij ontsnappen aan het web dat de narcist zorgvuldig rondom jou heen gespannen heeft? Dan wijzen we je graag op de boeken van Iris Koops. Deze hebben tienduizenden mensen geholpen om de dynamiek van narcisme echt te leren begrijpen, zodat ze van daaruit konden starten met hun bevrijding en herstel: Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf
Het ligt alweer jaren achter mij, maar de opmerking waar twee vechten hebben twee schuld, zo kortzichtig.
Na 9 jaar weer een relatie en nog altijd ben ik verbaasd (blij) dat het ook anders kan.
Heel duidelijke uitleg.
Ik ben al 53 jaar met een narcist zonder empatisch vermogen getrouwd. Vreselijk zwaar ALLES gaat om.hem. Ik ben ook weg geweest (8 maanden) en ik ben met mijn stomme kop weer terug gegaan. Hij beloofde zoveel dat mijn eigen kinderen zeiden: al.doet hij maar de helft van wat hij belooft krijg je het al beter. Daar ben ik weer ingevlogen. Daarbij is hij ook.erg dom. Mijn eigen familie gelooft me niet. Ze geven mij overal de schuld van want hij is zielig.
Sinds een jaar of 8 weet ik dat ik een narcistische moeder heb.
Ikzelf ben een vrouw van 70 jaar en mijn moeder leeft nog en is 91 jaar.
Toen ik ongeveer 63 jaar was, heb ik contact gezocht met een psycho therapeute, omdat ik niet meer wist hoe ik met mijn moeder om moest gaan.
Zij kon mij na t eerste gesprek al meteen vertellen, dat ik te maken heb, met een narcistische moeder, van het ergste soort.
Zo’n moeder, die altijd jaloers op me was. Zelfs op de aandacht, die ik van mijn vader kreeg. Ik kan een boek over haar schrijven.
Op mijn 15-de heeft ze zelfs geprobeerd, om mijn Italiaanse vakantievriendje van me af te pakken! ( ze was gewoon getrouwd hoor met mijn vader!)
Ze was zelf 36 jaar toen. Mijn vriendje was ouder dan ik , hij was 20 jaar. Ik had zelf op dat moment liefdesverdriet. De verkering met mijn allereerste vriendje was na een jaar uitgegaan en daar was ik echt kapot van. Dus wat was de beste remedie om daar overheen te komen?
Juist.. een nieuwe liefde….
Die diende zich al snel aan op vakantie in Italië… Een heerlijke, onschuldige, vakantieliefde..Thuisgekomen, kreeg ik echte liefdesbrieven van hem en kaarten met rode rozen…. Samen met mijn moeder vertaalden we die brieven en schreven hem weer terug in t Italiaans met behulp van een woordenboek.
En opeens…… moest ze naar Italië om iets voor zichzelf uit te zoeken! Ze kon bij de zuster van mijn vriendje in huis logeren( hij woonde daar ook) ,.
Ze is daar naartoe gegaan en kwam na 4 weken weer terug. Daarna ging ze nog een keer,, een week of 3 denk ik…
En in de tussentijd gezellig corresponderen met mij….Ik had inmiddels natuurlijk de zorg voor mijn vader en mijn broer opgenomen.. t huishouden etc.
Ik had ook veel verdriet om mijn vader. Die hield enorm veel van haar…
Achteraf heb ik van haar gehoord, dat hij t goed vond, dat ze ging, want hij wist, dat ze toch wel weer terug zou komen bij hem! Blijkbaar was ze vaker verliefd op andere mannen…
Tja.. ik kan t verhaal nog wel veel langer maken, maar ik denk, dat ik wel duidelijk heb gemaakt, wat voor iemand mijn moeder was en is..
Uiteindeljk is ze met hangende pootjes teruggekomen en mijn vader stond al klaar met haar lievelingseten: brood met biefstuk.. want ze was zo moe van de reis en alles!!
Ik heb toen nooit geweten, dat ze achter mijn vriendje aanzat, zo naief als ik was…
Ze heeft mij dit een jaar of 6 geleden verteld.
Mijn man ziet t zo, dat ze me nog even een messteek in mn rug wilde geven en wilde laten zien, dat ze toen ook al aantrekkelijker ofzo was dan ik.
Ik heb me zo verschrikkelijk verraden gevoeld door mijn eigen moeder…..Ik was pas 15 jaar!
Maar dit is niet eens de reden, dat ik met haar heb gebroken. Ik schreef net al, ik kan een boek over haar schrijven.. alle andere dingen, die ik met haar heb meegemaakt, zijn een soort van “ongrijpbaar “ voor een ander.
Dit is een “ voorval”, waarvan ieder weldenkend mens kan zeggen: dat is niet oké! ( understatement)
Ik ben zo ontzettend blij, dat ik deze website gevonden heb! Ik heb al een heel tijdje meegelezen, voordat ik de moed heb gevonden om zelf iets te posten.
Dank jullie wel voor jullie openhartige verhalen…
Beste Antonia,
Zoveel herken ik ( 73 jaar) in jouw schrijven.
Een jaloerse, narcistische moeder. Ik kwam pas achter narcisme ( ik wist niet eens dat er een woord voor was en dat dit manipulatieve gedrag echt bestond.)
Overal kreeg ik altijd de schuld van, in mijn jeugd, maar ook in mijn huwelijk.
De boeken van Iris hebben mij geholpen. Mijn broers geven mij nog steeds overal de schuld van en noemen mij de narcist. Mijn moeder is overleden tot ik 50 was, wat een bevrijding.
Heel mijn jeugd en later heb ik me altijd in allerlei bochten gewrongen om haar tevreden te stellen. Ook ik heb me vreselijk verraden gevoeld door haar, meerdere keren.
Helaas trouwde ik ook met een charmante, lieve man ( een narcist helaas, waar ik gedurende mijn 29 jarige huwelijk achter kwam.)
Nu ben ik 23 jaar gescheiden, krijg nog steeds de schuld en broers vergelijken mij met mijn moeder. Ik vecht hier niet meer tegen. Het heeft geen zin, ik weet wie ik ben.
Met mijn 5 kinderen kan ik hierover niet praten. Zij wonen dicht bij hun vader en adoreren hem.
Ik ben door hen weggedaan, verbannen. Met de jongste dochter had ik, tot ongeveer 10 jaar terug, nog goed contact. Helaas is zij voor Pa zijn geld en smerige, mooie streken en onder druk van broers en zus, bezweken. Haar man had een slecht lopend timmerbedrijfje en haar vader ( mijn ex) heeft een begrafenisonderneming voor hen gekocht en haar hoofd ervan gemaakt met daarin de clausule: breek volledig met je moeder. Vanaf dat moment kreeg ik ook van deze dochter alle schuld en verbrak zij alle banden. Gelukkig doorzie ik wat er gebeurt. Helaas mag ik al bijna 10 jaar geen contact met mijn 11 kleinkinderen zoeken en hebben.
Toch kan ik nu zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb lieve mensen om mij heen, heb werk dat ik fijn vind.
Ik ken mijzelf nu weer en beter en weet dat ik GEEN narcist ben. Ik mag mijzelf zijn.
Veel sterkte en lieve groet!
Merel ( 73)
herkenbaar, het verraad, de messteken in de rug, ik voel dit letterlijk ook zo: tintelingen en steken op mijn rug. Ik heb onlangs nog zo een situatie van verraad ontdekt: mijn familie heeft jarenlang mijn dagboek ‘rustig’ zitten meelezen( ik was al volwassen) en dat is lustig gedeeld onder tantes/nonkels, de rest van de familie … en de rangen werden gesloten, iedereen die zijn mond daarover hield. Ik ben ziek geworden en ontdekt welke geheimen er ‘rondhangden’. Sinds ik dat weet, weet ik ook hoe ik beter kan worden …
Ook voor mij herkenbaar, die messteken in de rug. 20 jaar geleden zat ik in therapie, ik wist niet wat er mankeerde maar ik kon niet functioneren zoals zou moeten en wilde dat uitzoeken in therapie. Kreeg ik o.a creatieve therapie en ik moest tekenen en daarmee uitdrukken wat me was gebeurd. Ik tekenende de messteken achter mijn rug om en wat was het eerste wat de therapeut zei? En.. is dat ook daadwerkelijk gebeurd? Met een ondertoon dat ze daar niks van geloofdeen dat ik dingen gewoon stond te verzinnen. Ik was daar nog maar net in therapie en ik verzon helemaal niks. Ik klapte volledig dicht en heb dat mens nooit meer ergens in vertrouwt. Destijds kwam ik net uit een baan met een behoorlijk narcistische werksfeer en was gewoon echt helemaal verward. Dat weet ik nu, maar toen kon ik dat niet vertellen en was ik al blij dat ik er iets van op papier had kunnen zetten. En ja hoor, krijg je dit soort opmerkingen naar je hoofd. Wat naar Lieve dat je dagboeken zo zijn gelezen en je privesfeer zo is geschonden, bah. Het is bijzonder duister in welke sferen die tantes/nonkels leven. Ik hoop dat het je goed gaat.
Jij schrijft: ‘Mijn man ziet t zo, dat ze me nog even een messteek in mn rug wilde geven en wilde laten zien, dat ze toen ook al aantrekkelijker ofzo was dan ik.’
Ik heb ook zo’n gemene moeder en zij heeft ‘berouw’ gehad dat vals was. Zij geeft soms dingen toe om te laten zien hoeveel macht ze over mij heeft gehad.
Mijn moeder heeft ook mijn eerste grote liefde afgepakt door hem te manipuleren. Hij werd tegen mij opgezet. Zo vals!
Ze heeft mij als jong meisje naar een school gedaan die zij haatte. Toen ze dat in haar valse berouw erkende, voelde ik dat ze eigenlijk zei: die macht had ik.
Als baby verwaarloosde ze me en ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis.
Ten leste heeft ze mij met de dood bedreigd, mij bestolen van een erfenis van mijn overleden vader en mij daarmee opgelicht. Ik zit in de bijstand.
En dan die leeftijden! Mijn moeder is nu 95 en nog steeds in volle actie om mij op de kast te jagen. Ik ben 66.
Ik zou tegen je willen zeggen: ga dat boek schrijven als het niet te veel gevraagd is. Je kunt de ellende draagbaarder maken door er luchtige situaties en leuke dingen die je mee hebt gemaakt, tegenover te zetten. Schrijven kan helpen de zaken op de rij te zetten. Verhalen als die van jou moeten gehoord worden.
wat een moedige vrouw bent u. veel liefde en heling voor uw hart💛
Weer herkenbaar natuurlijk. Een bedrijfsarts vroeg aan mij wat mijn rol was in de ellende. Ik heb hem alleen maar aangekeken en gezegd dat als hij geen kennis van zaken had we uitgepraat waren. Ik heb direct een andere bedrijfsarts gevraagd. Gelukkig ging mijn werkgever erin mee. Een narcist weet natuurlijk dondersgoed waar hij/zij mee bezig is. Precies de reden waarom een narcist niet herkenbaar is en het isolement zo groot. Een ander gelooft niet dat zo’n leuke gangmaker of juist verlegen persoon zo vreselijk kan zijn. Het feit dat je je gedrag kan aanpassen aan ‘binnen en buiten’ zegt dat je wel degelijk weet waar je mee bezig bent. Mijn psycholoog heeft me geleerd ‘vrij te geven’ in plaats van te vergeven. Ik bepaal zelf hoe ik ermee omga. Laat het mijn leven niet meer bepalen en ga verder. Het is me gelukt een gesprek te voeren en alle k-opmerkingen voorbij te laten gaan. Ik stapte opzij en reageerde niet. Totaal niet. En ging verder met het gesprek zonder de opmerkingen erin mee te nemen. Kennelijk is de lol eraf want het is stil. Zo blij met Verdwenen Zelf! En dan viel het bij mij nog mee. En toch levensreddend. Dank jullie wel.
wat goed dat je het onderwerp vergeven aan de orde brengt! Het is verschrikkelijk als mensen dat tegen je zeggen vooral als het uit Christelijke hoek komt. Ik was een christen maar heb de kerk verlaten omdat ik de schuld kreeg van de scheiding van mijn “perfecte” echtgenoot, en de pijn van mijn kinderen! Ik moest vergeven want dat is wat God van ons wil. Binnen de kerken komen juist veel narcisten voor die het geloof ook nog eens misbruiken om jou nog verder onder druk te zetten. Ik heb me overal uitgeworsteld en ben vrij. Het enige wat ik heel lastig blijf vinden is dat ik me voor mijn volwassen kinderen nog altijd moet verloochenen. Ze willen of kunnen de waarheid niet zien. Waardoor ik nooit kan vertellen waardoor ik bij hun vader weg ben gegaan, waarom ik zo verschrikkelijk depressief was en waarom het voor mij heel lastig is om bij hem en zijn nieuwe vrouw (beide helemaal in de heer) in de buurt te zijn.
Deze misverstanden zijn zo herkenbaar voor mij, mijn hele leven ben ik met een kluitje in het riet gestuurd en niet serieus genomen door hulpverleners en andere mensen om mij heen. Ik overtrok het, het was mijn beleving, ik moest het niet zwaarder maken dan het was etc. etc. Het heeft gemaakt dat ik mij in de steek gelaten en eenzaam voelde en dat ik met niemand kon praten over mijn ervaringen. Dat werkt tot op de dag van vandaag bij mij door. Fijn dat je ook de vergeving hierin opgenomen hebt, want daar ben ik zo vaak tegenaan gelopen. Iedereen wil maar dat ik dat doe en dat ben ik helemaal niet van plan, daar wil ik mij helemaal niet mee bezig houden. Sterker nog, het roept weerzin in mij op. De mensen die deze vergeving van mij vragen zien mij dan ook als een boos persoon (wat ik helemaal niet ben) die zich niet verder wil ontwikkelen. Gelukkig heb ik wat dat betreft veel troost gevonden in de boeken van Alice Miller die de drang om vergeving ook wel de zwarte pedagogiek noemt, wat mij betreft een hele rake typering. Dank je wel Iris voor het verwoorden van dat wat zo belangrijk is.
Het narcistisch misbruik kan bestaan doordat er narcisten zijn en mensen die ze steunen, bewust of onbewust. Daarmee is het een heel ingewikkelde sociale dynamiek geworden die erg ongezond is, voor iedereen ongezond (behalve de narcist) Vervolgens moet je dus als slachtoffers weer aan de bak, in dit geval door te vergeven. Ik kan me je weerzin heel erg goed voorstellen. Volgens mij moet hier iedereen aan de bak i.p.v alles maar weer steeds naar de slachtoffers toe te schuiven. Beginnend met de waarheid onder ogen te zien, voor wat het daadwerkelijk is, i.p.v in de schimmenwereld van de narcist te leven.
Veel geluk voor jou.
Het narcisme is zo ingrijpend geweest in mijn jonge leven en heeft me gevormd als persoon, dat ik amper weet, zelfs na 50 jaar wie ik ben en wat ik wil, omdat ik (natuurlijk) keer/keer in ‘handen viel’ van andere narcisten en de invloed van de narcistische familie nog steeds als een molensteen rond mijn hals voel hangen. Bovenstaande post is behapbaar. Maar nog zo razend spannend om de realiteit-hoe het echt zat, toe te laten als vernieuw bewustzijn. Ik heb de 2 boeken van Iris Koops, maar ik geraak daar niet door: heel veel emoties en ik denk dat ik gestopt ben om nog iets te geloven, noch van mezelf, noch van anderen … toch klopt het wat je hierover vertelt. Om dat mechanisme zo zichtbaar te maken moet je enorm veel moed hebben en grote kracht, dat is heel bijzonder en een grote hulp. Bedankt daarvoor en hopelijk kan ik ook eens de klik maken dat er ander soort van leven is waarin je vrij kan zijn …
Op een avond dat ik een stukje wil schrijven voor WijZijnM over Mezelf Geloven.
Het was al moeilijk vorig jaar het seksueel misbruik van mijn broers daadwerkelijk te geloven.
Het is nog moeilijker dit te geloven… van mezelf, van de anderen. Toch klopt het… het is dezelfde dynamiek als vorig jaar, alleen dan nog dieper scheurend.
En ja, dan ga ik voor vrijheid en mezelf vinden. Die lieve jongen die ik een dienst heb bewezen door eindelijk mezelf te erkennen als misbruik slachtoffer. Die lieve jongen ga ik niet nogmaals verloochenen. Het is tijd om ook dit te erkennen.
Dank voor de heldere verwoording. Voor mij, werkend als therapeut, geeft het veel inzicht en zet weer eens helder neer wat ik wel wist, maar wat soms wat wegzakt!
Quote: Ik zie niet vergeven trouwens niet als een “actie”, maar meer als een weg die je niet in slaat.
Ja precies zo ervaar ik dat ook, want anders gaat het weer om die ander. En die stond altijd al teveel centraal. Laatst nog een therapeut gesproken, ik sprak een heel klein, ietsje pietsje beetje over mijn achtergrond. Ze sprong direct op met het woord: Ow je moet leren vergeven! Zo iemand weet echt helemaal niks, vergeven was echt niet het onderwerp, want ik was niet eens boos of iets. Ik had behoefte aan stilstaan bij mijn eigen ontdekte hartzeer, mijn rouw. Het had idd echt helemaal niks vandoen met een ander. Ik sla zo iemand over als behandelaar, niet omdat ze geen talenten zou hebben, maar zoiets past echt niet bij mij. Ik zit dan letterlijk niet op dezelfde pagina met zo iemand. Eerder in mijn leven heb ik dat vaker meegemaakt met behandelaren. Dat je letterlijk niet op dezelfde pagina zit en ze je dingen willen aanpraten vanuit hun overtuigingen en wereldbeeld. Het triggert dan mijn trauma omdat ik een compleet ander wereldbeeld terug gespiegeld krijg en de mijne blijkbaar niet valide is. Ik moet dan in de verdediging, mezelf uitleggen, mezelf toelichten aan mensen die er niks van lijken te begrijpen en anders ben ik wel ‘in de ontkenning’ (want een psycholoog weet het toch wel beter dan ikzelf?) en ook dat werkt triggerend, want met een narcist werkt het ook altijd zo en je komt nooit ergens. De laatste keer was ik voor de derde keer bij een psycholoog en de man vroeg me een beetje uitdagend of ik wel ooit iets anders had geprobeerd. Als je mijn verhaal kent, dan weet je dat ik niet gewoon een keer iets anders heb geprobeerd, ik heb de hele creatieve trukkendoos uitgeprobeerd! En dat 40 jaar lang. Maar ik weet dat ik dat niet kan zeggen want daar kan hij niks mee. Dus ik zeg braaf: Dat is heel moeilijk, om veranderingen aan te brengen. Maar in mezelf wist ik dat we weer niet op dezelfde pagina zaten. Het was een goed bedoelende man, dat geloof ik echt, maar het brein van een psycholoog is nu eenmaal voorgeprogrammeerd en het narcistisch geweld komt gewoon niet voor in hun programmaatjes. Je loopt letterlijk keer op keer met je voorhoofd keihard tegen die error aan.
Dat griezelige voorbeeld van een fulminerende moeder die tussentijds allervriendelijkst even een telefoontje afhandelt ken ik maar al te goed.
En ik vond er niets van.
Het enige was dat ik hoopte dat ze daardoor in een iets mildere stemming zou komen.
En het kan trouwens ook nog veel griezeliger……..
Nog steeds vind ik het zo moeilijk te geloven dat narcisten precies weten wat ze doen en dus uitgekiend tewerk gaan.
Overigens is er, wat mij betreft, nog een groot misverstand over narcisme, maar dat gaat dan vooral over ouders; ze hebben toch hun best gedaan.
Ja………
Loslaten, ik kan daar één ding over zeggen qua ouders, zegt de tekst eigenlijk ook wel ‘ jij als kind/tiener hebt vaak al losgelaten, bent loyaal geweest aan ouders, steeds weer overnieuw geprobeerd, weggecijferd, de realiteit is inderdaad dat de narcist/psychopathie niet wil loslaten van eigen denken en doen, ook bewust.
Maar ook boos: wat is er mis met boos zijn? boosheid is ook een emotie en als slachtoffer ‘herkauw je de trauma steeds overnieuw’ zoals Dr.Ramani zegt ‘ruminating’ wat jarenlang nog kan voortduren en dus inderdaad ook vlagen van boosheid nog kan hebben en daarna is het weer klaar. En al helemaal wanneer je te maken hebt met verlengstukken/dossier wat vals is geschetst, dat is ook narcisme, je kunt klaar zijn met de narcist maar nog niet de omgeving waar je in verkeert vanwege de manipulaties.