Dit is een gastblog van Mariz
Onlangs schreef ik een paar blogs over het verloop van mijn relatie met een (verborgen) narcist. Deze is nu een jaar voorbij en ik ben nog bezig om alles te verwerken. Gelukkig met behulp van een goede therapeute die ik via Het Verdwenen Zelf heb gevonden en de goede boeken van Iris Koops.
Dankzij deze boeken en therapie ben ik wakker geworden uit een heel raadselachtige hypnose en heb ik ontzettend veel kennis opgedaan over hoe narcisten in elkaar zitten en hoe je het soms helemaal niet ziet. Vooral wanneer de narcist in kwestie ontzettend ‘liefdevol en spiritueel’ is. Daar gaat mijn blog dit keer over: over een ‘goede vriendin’.
Ik ben gelukkig gezegend met een paar ontzettend goede vriendinnen en een zus die mij steunen, begrijpen en voor mij staan voor een normale en gezonde wereld met wederkerigheid en respect en vooral ook humor. Ik heb een fijne basis, gelukkig, anders was ik denk nog meer in de war geweest van wat er speelde.
Ik was ook al jaren bevriend met een vrouw die ik op yoga had leren kennen. Ik merkte dat ze zich erg tot me aangetrokken voelde en direct heel open was, super aardig, opgewekt en iemand met veel energie. In die tijd was ik zelf ook nog wat meer ontvankelijk, open en ik had nog niet zo goed in de gaten dat leuke open en energieke mensen niet per definitie ‘zuiver’ zijn, om maar even haar jargon te gebruiken.
Ik zag dingen wel anders dan zij. Ik zie spiritualiteit meer als het leven zelf, het alledaagse en dat je in verbinding staat met jezelf, verantwoordelijkheid neemt voor je daden, maar dat het niet betekent dat je dan meteen maar van de daken schreeuwt dat je heel bijzonder bent. Beide benen op de aarde graag, volgens mij is dit de plek waar je het mag doen. En ik geloof na mijn ervaringen met narcisme al helemaal niet in al die bombastische uitspraken dat ‘alles liefde is’ en iedereen goed is en je maar gewoon overal begrip en vergeving voor moet opbrengen. Ik ben eerder uitermate kritisch geworden. Ja misschien sla ik nog een beetje door naar de andere kant, omdat ik midden in een helingsproces zit en ik laat mensen absoluut niet zomaar meer toe.
Toen ik haar ontmoette, begon ook zo ongeveer mijn relatie met mijn narcistische vriend, zo’n 5 jaar geleden. We gingen weleens wandelen, maar ik merkte al gauw dat ik nogal moe van haar werd. Alles was maar spiri dit en spiri dat en ze praatte zoveel dat ik helemaal murw werd. Ze zei ook dat ze altijd alles voelde. Zij kon alles aanvoelen van anderen en had daar dan veel last van, ze noemde zichzelf hooggevoelig en heldergevoelig en ze had haar mond vol over haar invoelendheid en liefde voor alles en iedereen. Ze had het vooral over grote woorden als ‘geraakt worden, je diepere lagen, goddelijke liefde, hartsbewustzijn, dat ze van alle mensen hield, wakker zijn, bewustzijn, perceptie’ en ga zo maar door maar het was allemaal gebakken lucht achteraf gezien.
Toen er problemen begonnen te ontstaan tussen mij en mijn ex, begon ik mezelf flink kwijt te raken door zijn emotionele sluipende mishandeling. Ik probeerde daar dan weleens met haar over te praten, ze kon mijn pijn echt voelen zei ze. Dat vond ik een soort fijn denk ik, op dat moment. Het leek allemaal echt heel lief en empathisch en ik mocht altijd bij haar aankloppen. Het was raar, ze deed alsof ze om me gaf, maar ik zat bij haar in een rare bubbel en ik voelde dat er iets niet klopte. Door haar grote woorden en dominante gedrag leek ze wel zo’n hele grote opgeblazen heilige. Maar het knaagde in me, ik irriteerde me, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. En ik voelde me een beetje schuldig, want ik had blijkbaar negatieve gedachten over deze engel.
Ze bezocht bijna dagelijks wel iets spiritueels, een groep, een workshop of ze zat wel ergens op de koffie bij iemand die ze ook weer kon redden of iemand waar ze echt goede gesprekken mee kon voeren, mensen die ‘het snappen’. Ze kon nooit eens gewoon met zichzelf zijn viel me op en ze wilde ook heel veel met mij afspreken. Ten tijde van mijn beroerde relatie vond ik die afleiding denk ik wel prettig, maar als ze er eenmaal was, dan had ik spijt. Ik werd eigenlijk doodmoe van haar. Wat was er nou, ze was toch heel lief en energiek en ze is zo heel hartelijk. En aangezien ik door mijn relatie steeds erger gehersenspoeld raakte, voelde ik bij haar ook helemaal niet dat ik gewoon grenzen aanvoelde en niet aangaf. Ik voelde niet zo goed of ik haar nou fijn vond of niet. Ik kon sowieso weinig goed meer aanvoelen leek wel.
Ze vond mij speciaal, ze had met mij een bijzondere band, want met niemand kon ze zo goed praten. Ze vond zichzelf heel zuiver, want zij had maar 1 man in haar leven gehad met wie ze 1x seks had gehad, dus in haar hele huwelijk hebben ze het 1x gedaan, toevallig een tweeling gekregen en klaar. Dat vond zij heel spiritueel, en zuiver. Toen ik haar dat hoorde zeggen, ging er bij mij een alarmbel. Dat ik wel wat partners had gehad, nou dat was iets wat zij nóóit zou doen. In zo’n gesprek etaleerde zij haar goedheid en zuiverheid en veroordeelde mij op mijn zogenaamde onzuiverheid. Maar ze oordeelde nooit, want dat was onzuiver. Snap je hem nog? Ze had haar mond vol daarover, dat altijd alles ‘Goed’ is, alles ‘Is’ er al in het grote geheel.
In zo’n gesprek ontplofte ik dan weleens, omdat ik me helemaal uit de tent liet lokken. Dan zei ik: “Nou, prima! Jij bent goed en ik ben slecht, gefeliciteerd!” En dan zei ze kalm en zeverig: “dat zijn jouw woorden, dat heb ik natuurlijk nooit gezegd”. Nee want oordelen, dat deed zij ook nóóit!
De ergernissen wisselden zich af met best gezellige momenten en dat ze ook wel weer ‘normaal’ deed, oftewel: We konden dan lachen, een bakkie doen en hele leuke gesprekken voeren en het helemaal met elkaar eens zijn en ik besprak ook wel mijn problemen met mijn toenmalige vriend. Dus ik dacht, ach, aan iedereen mankeert wel wat en zij mag haar eigen ideeën hebben. Ik besloot haar spiri-wiri-dingen gewoon wat meer bij haar te laten en niet zo erop in te gaan.
De relatie tussen mijn narcistische ex ging uit, althans, hij verdween gewoon na 4 jaar zonder een woord. Ik was een wrak, ik was helemaal gebroken. Na 4 jaar in een rollercoaster te hebben gezeten van heel veel gaslighten en silence treatment en dan weer in de adoratiefase te zitten werd ik weggegooid, geheel volgens het boekje. Toen had ik nog geen idee dat ik met een narcist te maken had, dus ik had een liefdesverdriet van hier tot het einde van de wereld en vooral nog heel erg veel valse hoop en een zenuwstelsel dat geheel aan gort lag.
Gelukkig dus, dat ik wel andere hele fijne mensen om me heen heb die mij wel heel goed en lief hebben opgevangen. Aan die ‘speciale vriendin’ had ik echter he-le-maal niets. Ik sprak huilend en van streek in op haar telefoon wat er was gebeurd. Ik hoorde een dag niks en ineens kreeg ik een appje, een link naar 1 of ander zielig spiritueel liedje met de tekst: dit vind ik nu wel bij je passen, sterkte.
Ze belde me niet, ze vroeg me niet wat er gebeurd was en hoe het met me was, niets. Nee. Zij was namelijk in hogere sferen. Zij was verliefd, op een vrouw. Een getrouwde wel, maar joh, dat maakte ineens allemaal niet zoveel uit qua ‘zuiverheid’. Ik kreeg alleen later een spraakbericht van haar, helemaal blij, want met haar ging het heel goed! En daar zou ze mij dan wel eventjes mee ‘opvrolijken en afleiden’. Ik kreeg 20 minuten geblaat over haarzelf en hoe het op haar werk was en haar collega’s.
En wat later, dat zij mij echt helemaal voelde. Ik heb haar gezegd dat ik hier helemaal niks mee kon, me niet gehoord en gezien voelde en onze vriendschap liever op pauze wilde zetten, omdat ik alle energie voor mezelf nodig had.
Even later zocht ze toch weer toenadering, want och ja, ze zat zelf ook toch niet zo lekker in haar vel. Kortom, ze was van grote hoogte gevallen ofzo en och ze voelde ook zo mijn pijn. Ja ze vond het heel naar allemaal voor me, en ze stelde voor even te gaan wandelen. Even wandelen leek me fijn, maar ik zei haar dat ik weinig puf had en het niet te lang wilde maken, het was ook heel koud en guur buiten. Eenmaal wandelend voelde ik dat ze me weer murw begon te kletsen en ik voelde me vreselijk in die kou, met mijn zere verdrietige lijf wilde ik het liefst naar huis onder een warme deken. Dat vond ze wel erg ‘jammer’, want zij wilde nog verder wandelen. Maar ‘voor mij deed ze dat dan maar’. Dat moest ik dan weer heel erg waarderen, zo’n sfeer hing er continu. Maar ook dat had ik nooit door. Tot ik ging beseffen dat zij ook narcistisch gedrag vertoonde en zich altijd wist te verschuilen achter haar ongenaakbare spirituele zuiverheid. Ze had altijd een weerwoord. Als ik me verzette tegen haar uitspraken of het niet eens was, dan had ze mij ‘geraakt’. Dat waren dan weer bonuspunten voor haar, want zo had ze mij de gelegenheid gegeven om eens goed naar mezelf te kijken en mijn ‘donkere stukken en diepere lagen’. Heel trots en groots zat ze me dan kalmpjes te bestuderen en heel meewarig, ja ze hield van me zoals ik was zei ze dan. En dan kreeg ik weer een knuffel, dat had ik hard nodig voelde ze.
Knuffelen vond ze ook heel erg belangrijk en dat moest dan ook altijd gebeuren bij een ontmoeting, dan hield ze me heel lang vast met zo’n diepe zucht van verlichting ofzo. Dan met weer met een diepe blik in de ogen. Knuffelen is heel belangrijk, dat is gezond en dan is verbinden. Nou, als je knuffelt met iemand waar je diepe aversie voor voelt, is het eerder een stressvolle onderneming. Maar omdat mijn grenzen niet zo sterk ontwikkeld waren en ik overal over twijfelde wat nou normaal was, onderging ik die knuffels.
Nadat de relatie met mijn vriend voorbij was en ik me ging verdiepen in emotionele mishandeling, deelde ik dit met haar. Ik durfde te erkennen dat er sprake was geweest van mishandeling en dat was voor mij een hele stap. Ze legde gezapig een hand op mijn been en zei: “Lieverd, je hebt je láten mishandelen”. En daar was weer de kous mee af. Schuld en schaamte voelde ik al genoeg en zij wreef het er nog even in. Ze maakte me klein met dit soort dingen en zij was almachtig en alwetend.
Ik werd haar beu. Heel erg beu en ik werd boos, maar ik kon dat niet uiten, want dan had ze weer munitie om mij te confronteren met mijn ongeheelde stukken. Naarmate ik me meer in het narcisme ging verdiepen kwam ik erachter dat zij helemaal niet empathisch was, maar alleen maar goeroe-dingen uitkraamde die haar goed pasten, zodat zij altijd goed uit de verf kwam. Ze had een missie op aarde zei ze, dus ik vroeg naar de inhoud van wat ze zei. Ze werd heel boos, waarom stelde ik zulke moeilijke vragen! Wat zij op aarde kwam doen, dat was te groots om woorden aan te geven. Kortom: dikke gebakken lucht en ik moest er keihard om lachen. Ze had een narcistische woedeaanval op het moment dat ik haar de realiteit in wilde nemen. Het was hilarisch.
Ik heb in eerste instantie de ‘vriendschap’ wat laten doodbloeden en ik paste de Grijze Steen methode toe: ik gaf nul komma nul voeding meer, geen discussie want ze trekken je altijd hun fuik in, je hebt het altijd gedaan en zij komen er ruikend als een roosje uit en vinden zichzelf een geschenk aan jou. Zij gaan je grenzen over, maar dat vinden zij heel goed van zichzelf, want daarmee schenken ze jou een gelegenheid naar je ‘eigen aandeel en projecties’ te kijken.
Mijn herstel na mijn relatie met mijn ex stond op prioriteit 1 en ik kon haar er totaal niet bij hebben. Ik ging steeds helderder voor mezelf bepalen wat waanzin was en wie ik wel en niet in mijn leven toelaat, wat voor gesprekken in met mensen aanga en waar ik gewoon uit wegloop. Ik was helemaal klaar met dit manipulatieve gedoe waarin mensen je hypnotiseren met hun woorden en intussen de poten onder je stoel wegzagen.
Dat doodbloeden kwam niet aan, ze was blijkbaar zo geweldig invoelend dat ze totaal niet in de gaten had dat ik haar spuugzat was. Dus ja, dan moest het duidelijker:
Ze vroeg me op een gegeven moment waarom er toch zo een afstand en radiostilte was. ‘Dit raakte haar, ze was er heel erg verdrietig van en ze miste onze speciale band zo en lieve dit en lieve dat’. Ik zag precies wat ze deed, dat is ook zo fijn aan de boeken van Iris. Je hebt ineens ogen en oren erbij gekregen lijkt het wel. Die kennis is echt zo belangrijk om te hebben, want daarvoor had ik werkelijk geen idee dat narcisme zich ook op deze manier in mijn leven kon manifesteren. Ik was vooral gefocust op de ellende met mijn ex, die uiteraard veel dieper en dichterbij was. En zij, ach, ze bedoelde alles goed, maar intussen trok ze me finaal leeg en mocht ik geen grenzen aangeven.
Ik heb een korte app gestuurd met dat ik deze afstand en stilte tot haar graag zo houd en dat ik er niet over uit wil wijden. Ik had ook helemaal geen zin om na te denken over hoe ik het allemaal weer netjes en aardig en pleasend moest brengen. Ik wilde niet meer, ik voelde weerzin bij haar liefdevolle aandacht. Eventjes had ik het lastig, ik vind het ook niet leuk om iemand af te wijzen en voelde me eventjes schuldig over mijn ‘botheid’.
Maar toen kreeg ik als antwoord hoe dankbaar ze was hiervoor en dat ze alles in haar hart er helemaal kon laten zijn. Nou dat was een mooie afsluiter en bevestiging dat ik hier te maken had met ontzettend narcistisch gedrag. In spirituele woorden zei ze dus eigenlijk: je kan mij niet raken, ik sta boven jou. Ik heb haar nog een duimpje gestuurd.
Ik ben opgelucht dat dit voorbij is, ook dit had ik eerst helemaal niet herkend door het opgeblazen heilige imago en alle zuiverheid en eerlijkheid en alle grote waarden die ze benoemen. Grote onhaalbare en dus onmenselijke dingen. En nogmaals, gelukkig heb ik een fijne basis met fijne mensen die in de realiteit staan om me heen, kan ik het met een grote dosis humor ook bezien en dat is wat je ook zeker nodig hebt in dat wereldje van de uit zijn verband getrokken spiritualiteit. Zo kan je ook bij hele verkeerde zogenaamde therapeuten terecht komen die puur met hun ego en een heleboel vaagheid en loze woorden van alles roepen. Ik heb geleerd dat echt spirituele mensen voor mij degenen zijn die in de realiteit staan, het niet nodig hebben om van de daken te roepen hoe liefdevol en goed ze zijn, maar er gewoon zijn, nuchter en ontwapenend, dat je voelt dat je gezien wordt, er wederkerigheid is en echte verbinding.
Ik heb geleerd dat hoe harder mensen iets over zichzelf lopen te roepen, het tegendeel waar is. Ook waar mensen dwepen met nooit en altijd en erg stellig zijn en vooral altijd het goede in zichzelf benoemen met een soort valse bescheidenheid, dat ze zo gevend zijn en daarmee nog over hun grenzen gaan. Maar ja ze zijn ook zo goed. Daar ben ik echt ingestonken vanuit onwetendheid. Vanuit het idee, dat verzin je toch niet? Maar het is wel zo. Dat is voor mij een enorme eye-opener. Nu kan ik er om lachen en loop er met een boog omheen.
Door wat ik heb meegemaakt is het voor mij echt opnieuw leren vertrouwen op mijn eigen waarneming, dat ik mijn eigen keuzes mag maken. Dat ik voortaan veel meer tijd neem om iemand te leren kennen en mezelf niet meteen zo open gooi, verleid door wat die ander in me losmaakt. Dat ik me niet laat meeslepen door enthousiaste zogenaamd open mensen, het is niet altijd maar wat het lijkt. Ik ben nog in herstel en ik mag ten eerste eens heel zuinig gaan zijn op mezelf en mijn energie, daar kan ik geen bloedzuigers meer bij gebruiken, die mogen wat mij betreft wegglibberen naar groenere weiden.
Hoi Mariz,
Wat een verhaal. Ik herkende er veel in. Complimenten over hoe je schrijft, pittig ook de humor erin. Althans ik heb wel zitten grinniken af en toe (al zou je er ook om kunnen huilen, om dit soort gedrag).
Je beschrijving van die ‘spirituele’ vriendin, herkenbaar (tussen aanhalingstekens omdat mensen die zichzelf steeds heel spiritueel noemen dat volgens mij juist niet zijn). Dit is dus spirituele narcisme, toen ik dat stuk in het eerste boek van Iris las vielen de puzzelstukjes op zijn plek.
Ik heb dus zo’n partner gehad…iemand die altijd voelde wat ik voelde, zonder dat ik iets benoemd had. Ik mocht haar ‘gevoel’ niet ter discussie zetten, want haar gevoel was ook zo zuiver. Tja, het had een alarmsignaal moeten zijn dat iemand anders beter dan ik zelf weet wat ik voel. En ook dat wat ik zogenaamd voelde haar altijd wel heel goed uitkwam. Ik protesteerde wel, maar omdat ik een man ben en wij mannen kennelijk alles verkeerd voelen (of niets voelen, we zijn veel te rationeel), daarmee had ze me zo onder tafel geluld. Met zo’n glimlach en veel ‘begrip’ voor mijn onwetendheid. Het waren juist mijn vrienden die me een realitycheck gaven, even heel bot gezegd ‘wat moet je met dat opgestegen wijf?’. Maar ik zat er tot mijn nek in. Tot ik dat boek onder mijn neus kreeg en ik, heel langzaam, verbanden ging zien. Ik schaamde me ook wel dat ik me zo had in laten pakken door vaag geneuzel, maar als ik jouw blog lees begrijp ik nog beter hoe ze dit doen.
Blij dat ik van haar af ben, ik kan niet anders zeggen.
Ron
Hoi Ron, dankjewel voor je reactie.
ja humor is wel belangrijk hè.
Wat fijn dat je uit de relatie bent, maar zo makkelijk was het ook vast niet.
Ik schaam me af en toe ook nog, voor hoe ik me toch vrij makkelijk liet verleiden en inpalmen, dingen liet aanleunen, niet alleen door mijn ex maar ook een paar mensen eromheen zoals die vriendin en nog wat mensen uit dat wereldje.
Ik was vatbaar, ik zocht een warm bad en hoe fijn is zo’n ‘liefdevol iemand die alles van jou kan voelen’ dan. Wist ik veel.
Ik was kennelijk beïnvloedbaar en ik vertrouwde mensen met lieve mooie woorden te snel, iets wat ik gemist had altijd. En zo verloor ik mijn Zelf nog meer, onder de mantel der liefde, maar donker is t wel onder die mantel.
Dit soort mensen doen zo mysterieus en het lijkt alsof ze jou beter kennen dan jijzelf.
Het doet me denken aan het liedje “Ken je mij, wie ben ik dan’ van Trijntje Oosterhuis.
We wisten dit niet. En met liefde kan je vreselijk gemanipuleerd worden op je kwetsbaarste punten.
Ik kan heel erg genieten van het alledaagse, de gewone dingen. En in de realiteit staan, en ja soms lekker botte grappen maken.
Ik kon lang niet lachen onder invloed van de narcisten, nu wel en het is een goed medicijn.
Ik loop weg van spiri mensen, ik loop weg van kikkers die zich voordoen als een prins. Ik vind het leven zonder relatie en met fijne vriendschappen heel solide, duidelijk, overzichtelijk. En dat ik soms iemand gewoon ‘niet moet’, zonder gewauwel dat dat alles over mij zegt.
Want het zijn grenzen, het is je boerenverstand, het is je eigen persoonlijke keuze en recht op zelfbeschikking. En ja je mag verwachtingen hebben, anders kan je toch nooit afspraken maken of wat oplossen? En ik maak zelf wel uit of iemand mijn vergeving waard is. Eindelijk voel ik dat het heel prettig is niet iedereen te vriend te hebben, ik moest alleen wel goed op mijn smoel gaan om dat echt te ervaren.
Geniet van het leven. Fijn dat je deze goede vrienden hebt en je weer op jezelf vertrouwt.
Groeten, Mariz.
hey,
jij beschrijft hier helemaal mijn ex beste vriendin, die erinslaagde weg te lopen van mijn narcistische ex…Het zal daar nog kletteren bij hem, hij is nu haar sloef!
en ik geniet stilaan weer van mijn vrijheid en het single zijn.
ik lees deze verhalen graag. daar ik geen contact heb met mijn narcistische moeder. velen hebben narcistische trekken. het is mijn doel om deze mensen op tijd te herkennen.
Dat gaat je wel lukken. Ik heb jouw verhaal aandachtig gelezen en het was alsof mijn verleden aan me voorbij trok. Ik heb veel narcistische spirituele mensen aangetrokken. Mijn narcistische moeder is ook zo. Mijn hartsvriendin – zo noemde ik haar – blijkt achteraf een narcist te zijn. Nooit gedacht! Toen ik meer dan 25 jaar later vernam van haar dat de relatie met haar kinderen niet goed was, stond ik perplext. Dat had ik nooit verwacht, ze was altijd zo lief! Ja, ja, ik zag wel dat en dit en zo, maar…
Ik herken veel in jouw verhaal. En ik ben blij dat ik dat spiritueel gezwemel helemaal achter mij heb kunnen laten. Dat gaat jou ook lukken, want je ziet alles helder.
Die parels van Iris lees ik nog steeds dagelijks. Lotgenotencontact helpt mij ook.
Dank je dat je dit gedeeld hebt en ik wens je veel sterkte in het helingsproces.
Hoi Mariz,
Knap en moedig van je hoe je dit allemaal hebt opgeschreven.
Ik herken veel in wat je schrijft, ik heb helaas ook een dergelijke vriendschap gehad waarbij ik, door mijn ervaringen met narcisme in mijn jeugd, niet goed doorhad wat er gebeurde. Ik wilde, net als vroeger, kostte wat kost de verbinding behouden en zocht alles in mezelf. Ik voelde absoluut irritatie en weerstand, ging ook regelmatig een discussie aan op feitelijkheid en op realiteit en bevroeg haar ‘goddelijke grootsheid’ ideeen over haarzelf. dat werden dan hele nare situaties, waarbij me meegedeeld werd dat ik oordeelde en dat haar waarheid anders was. dat ze van mij verwachtte dat ik alles ‘in liefde en in hartelijkheid’ besprak. En bij zo’n discussie was ik dan degene die er ‘een ding’ van maakte. Geen zelfreflectie, alleen maar ‘mijn intentie was goed’ of ‘ik had dat niet zo gevoeld’. Ijskoud werd ze dan, met haar ogen rollend en mij uitlachend.
en ik dacht, gezien haar groteske lievendheid en goedheid, dat het dus inderdaad wel aan mij zou moeten liggen. Iets uitpraten daar deed ze niet aan. zij had het dan plots allemaal al losgelaten en ze hield toch van me. dan werd ik beladen met kusjes en knuffels. Ik vond dat erg verwarrend maar was ook opgelucht dat dan de heftigheid weer uit de lucht was. Natuurlijk kon ik dat ook allemaal niet begrijpen zei ze want je moest het voelen. Haar hart was al volledig geopend en het mijne zat nog dicht.
Steeds meer ging ik zien wat er gebeurde en haar bevragen. Ze leek zich open te stellen om samen te onderzoeken wat er tussen ons gebeurde en zijn een opstelling gaan doen. ook daar alleen maar liefde en licht, waarbij de ervaren therapeut ook benoemde dat daarbij allerlei rode vlaggen bij haar op gingen. Uiteindelijk werd de vriendschap door haar verbroken en was er niets meer om te bepraten. ‘ dat zou haar teveel negatieve energie kosten en dat vond ze voor mij ook zo’. en daarmee uit. Achteraf gezien baal ik dat ik er zelf niet veel eerder de stekker heb uitgetrokken. en ik schaam me ervoor dat ik me zo heb laten meeslepen en me zo lang zo heb laten behandelen. Maarja, ik was gewoon te ‘hooked’ en was zo aan mezelf gaan twijfelen.
we maken nog steeds deel uit van dezelfde (relatief ‘spirituele’) vriendengroep wat voor mij de verwerking ontzettend heeft bemoeilijkt. Maar ik sta nog en maak inmiddels stappen mede dankzij een paar mensen die dit begrijpen.
heel erg dankjewel voor het delen van je verhaal. Daardoor voel ik mij gezien en begrepen en er iets minder alleen in. En mijn verhaal hier opschrijven doet me ook goed ook al vind het spannend.
Heel veel succes met jouw verdere helingsproces.
Goh Kris, de gelijkenissen zijn zo sterk. Maar wat me opvalt is dat ze allemaal hetzelfde taaltje apreken. Het lijkt wel of we het over dezelfde persoon hebben, precies die bewoordingen en manipulatie.
Fijn dat je iets had aan mijn stuk. Het luchtte me op het te schrijven, omdat ik het zoveel zie en ik in begon te zien dat er niets mankeert aan mijn waarneming.
Wat fijn dat je ervan verlost bent. Ja ik schaamde me ook. Dat ik me zo probeerde aan te passen, mijn grenzen niet kon voelen, de relatie(s) koste wat kost wilde behouden.
Nu heb ik een schone lei. Giftige ex uit mijn leven en eindelijk voel ik herstel en zij is foetsie. Ik voel eindelijk weer langzaamaan mezelf terugkeren.
groet, Mariz
Hoi Mariz dankjewel voor je reactie. ja dat taaltje he… en inderdaad, inzien dat er niets mis is met je waarneming. Ik ben daar nog niet helemaal / continu helaas. met momenten wel absoluut maar, ik denk ook omdat ik niet volledig uit de situatie ben / kan, vind ik het soms nog best lastig. Dus, stap voor stap.
wat goed en fijn dat je voor jezelf een schone lei hebt gecreëerd.
dat zet mij ook weer verder aan het denken.
groeten, Kris
Ik heb ook zo’n “vriendin” gehad. Ze was nog een heel stuk ouder dan ik ook en dus “wijzer” in mijn ogen. Negativiteit mocht er nooit zijn want daar werd ze moe van. Alles moest gaan zoals zij dat wilde anders kreeg ze een zenuwinzinking. Ze mocht wel boos worden op mij als ik bepaalde dingen vergat zoals zij wilde hoe ik haar benaderde, maar als ik wensen had dan hoefde ze zich daar niet aan te houden. Als ik dan boos werd dan “legde ze dat bij mij neer” en hoefde zij daar helemaal niets. Ik heb die vriendschap dan ook verbroken dit jaar, omdat het voor mij nu echt heel duidelijk was geworden dat echt alles moest gaan zoals zij dat wilde. Ze had nog het lef om over een heel ander vrolijk onderwerp te beginnen terwijl ik de vriendschap aan het verbreken was! Ik heb haar maar geblokkeerd overal en ze kan mij op geen enkel medium meer bereiken. Maar ja, het ligt natuurlijk allemaal aan mij. Nou niet dus, dikke lala met d’r!
Ja Susan, ik ook. Ik heb die wereld de rug toegekeerd. Zeker omdat mijn relatie met mijn ex me zoveel pijn heeft gedaan, ben ik door hard te vallen pas goed op aarde terecht gekomen. De zeverige woorden: dat ik het mezelf aandeed, ik niet van mezelf hou. Dat trauma verzonnen is etc. Ja met een weekendopleiding noemen ze zich healer en gaan met getraumatiseerde mensen aan de slag met hun hocuspocus en salie. Triest, beschadigend. De Waarheid, daar dwepen ze mee.
Het enge is dat ze dwepen met dingen die ze gelezen en gehoord
en niet zelf doorleeft hebben. Anders zul je nooit hoogmoedig zulke dingen roepen tegen iemand met veel verdriet. Het gebrek aan empathie en zichzelf voeden met jouw emoties en de goedheid zelf uithangen. Als je goed kijkt zitten ze zelf niet goed in hun vel, kruipen ze weg bij hun mede spirituele clubjes en zo ontstaat er iets engs, sektarisch, egocentrisch, verdwaald.
Bij haar kon ik mezelf niet zijn. Ik zou niet kunnen zeggen dat ik een leuke serie kijk ofzo, volgens haar zat ik dan in de matrix en in het duister. Talloze voorbeelden, met haar zoete afwijzing: maar ik hou intens veel van jou, hoor.
Nu lach ik erom. Ze is niet meer welkom.
De nep wereld is grenzenloos, en dat is wat een narcist nodig heeft. Het is een zalige bubbel van zoekende mensen die bereid zijn een hoge prijs, letterlijk en figuurlijk te betalen voor een trip naar het paradijs, wat een trip naar de hel is mijn inziens.
Ik zocht kennelijk ook naar warmte, begrip en was beïnvloedbaar, vatbaar. En zo een liefdevolle vriendin, tja. Maar wonderlijk genoeg was ze er nooit als ik haar echt nodig had. Ze heeft inderdaad ook problemen met haar kinderen, maar dat ligt aan dat ze in het duister leven vindt zij. Het zijn echter gewone pubers die de wereld ontdekken.
Ik ben door hard te vallen in de realiteit gekomen, door de juiste hulp. Ik vind het heel fijn zo, solide.
Ik lees ook veel in de boeken van Iris, helpt me elke keer weer.
groet, Mariz
Voor Mariz 🌹
Alles is zo herkenbaar. Na mijn narcistische relatie van 34 jaar heb ik 4 narcistische “vriendinnen” gehad. Zelfs mijn eigen therapeute. Achteraf zie ik het als zegeningen en leer momenten. Mensen di e op mijn pad zijn gezet om inzicht te krijgen in narcisme en hoe er mee om te gaan. Ik heb er zo veel van geleerd!!! Toen ik het spelletje door had ben ik dit soort vriendinnen ook niet meer tegen gekomen.
Wat bijzonder om dit allemaal te lezen. En dat er nogal veel van dit soort narcisten ook rondlopen.
Ben wel heel blij met wat ik nu allemaal lees. Ik heb ook net 2 narcistische types vaarwel gezegd. Juist die spirituele, fijne en begripvolle empaten, dat zijn toch geen narcisten? Geen seconde aan gedacht zelfs.
En dan te horen hoe zij inderdaad alles voelen en voelen wat ik voelde. Ze kon zelfs de energie van mijn hond voelen terwijl ik haar aan de telefoon had.
Maar toen ze wel heel erg vaak zei tegen iedereen die het maar wilde horen, hoe gevoelig ze was en dat ze alles kon voelen. Werd ik er wel eens kriegel van en zo begon ik oude gevoelens te herkennen, die ik ook vaak bij mijn narcistische ex heb gevoeld. In de eerste instantie kun je het gewoonweg niet geloven. Maar als je dan de ervaringen van anderen hoort, dan vallen er toch weer puzzelstukjes op hun plek.
Twijfelde ik eerst nog aan mezelf of vindt ik mezelf té kritisch… Dat is na het lezen van deze blog inclusief de reacties wel voorbij. Het ligt weer niet aan mij en ik mag op mijn eigen gevoel vertrouwen!
Take care,
SummerMoon
Heel moedig om erover te schrijven mariz.
Zelf heb ik een tweetal jaren geleden een einde gemaakt aan de vriendschap met mijn enige vriendin. Ik heb haar leren kennen als yoga teacher. Toen ik los kwam uit mijn narcistische omgeving (huwelijk en ouders) heeft ze geholpen met mij bv op te vangen (toen ik thuis weg gelopen was). Na mijn scheiding begon ik met mn herstel. Ik stond/sta er helemaal alleen voor dus hielden we contact met elkaar. Zij zat ook in een scheiding enz. Ondertussen leerde ik mn huidige partner kennen. Ook deed ik verder met yoga. Op een gegeven moment is zij extreem in de spiritualiteit verder gegaan. Zij wou ook niet met geen enkele negativiteit in aanraking komen en ze vond mij negatief. Ik had ook enkel zij om te ventileren want ik dacht dat ze mij begreep. Zij wist ook dat ik eenzaam was. Zij stuurde me berichten dat er vrienden kwamen eten etc en ik vond dat heel confronterend en ik zei dat ook. Dat begreep ze niet. Zij vond eenzaamheid een luxeprobleem en ik moest dat zelf oplossen. Ook stuurde ze van die quotes waar ik niks aan had, zo mazkte ze zich er van af. Toe ze begon over haar selecte club vrienden, een foto op Instagram zag van haar en nog een paar bekenden en ik werd niet uitgenodigd (zou mn eenzaamheid toch verlichten) was dit er zwaar over. Ze heeft nooit gevraagd hoe het met mij was, of andere inspanningen gedaan. Deze vriendschap kwam van 1 kant nl de mijne Toen ik een artikel las over spiritueel narcisme viel de puzzel in elkaar. Zij legde de schuld steeds bij mij, zij stelde zich niet verantwoordelijk voor wat ze zei of deed. Ze had ook het lef om over mij te roddelen, haar leugens als waarheid te verspreiden en mij in diskrediet te brengen bij mensen die ik ook ken. Zij voelde zich verheven omdat zij de waarheid dacht te hebben, in de juiste matrix en juiste leefwijze leeft. Ze heeft een eigenaardige visie op vriendschap en leven, in mijn ogen heel zweverig. Het was de juiste keuze om te breken met haar, ook al blijft het pijnlijk en heb ik geen vrienden meer.
Goed voor jezelf gekozen. Erg herkenbaar allemaal. Ik heb veel van de hele situatie geleerd, ook van mijn exvriend en wat andere mensen in de spiri wereld. Ik liet veel te makkelijk zogenaamd liefdevolle ‘wijze’ mensen binnen en mij dus de les lezen. Ik was onzeker en kwetsbaar en dus beïnvloedbaar.
Echt liefdevolle wijze mensen Zijn dat gewoon, en vaak zijn dat de mensen die je gewoon in de supermarkt tegenkomt, bij wijze van spreken. Mensen die je gewoon even helpen met iets, kunnen troosten zonder betweterij, waarmee je kan lachen om niks. Die wrijven het er niet nog eens in wat er zo ‘fout’ aan je is. Iedereen maakt tenslotte fouten, alleen als je jezelf zo zuiver waant, moet je een grote sluier ophouden. Allemaal projectie.
Vervelend dat deze vrouw jou zo heeft gemanipuleerd. En je zo een pijn deed door je buiten te sluiten, dat gevoel ken ik. Laag bij de grond.
Het zijn geen leuke lessen, maar wel zeer waardevol. Dit zal je niet snel meer overkomen, en zo wel, dan herken je het sneller.
Zo herkenbaar, ik kreeg kippenvel toen ik jouw verhaal aan het lezen was. Ik kon eerst alleen maar denken van…het zit niet in mijn hoofd, het is echt…anderen hebben het ook meegemaakt. De weg die ik te gaan heb, is nog lang maar het lukt mij beter en beter om afstand te nemen van alle narcisten in mijn leven. Niet altijd gemakkelijk om knopen door te hakken maar het gaat steeds beter. Dank je voor je inzichten en voor het delen van jouw verhaal. Veel succes nog!
Narcisme komt overal voor waar de mensen tegenop kan kijken of iets heeft met iets dat beter kan zijn dan de ander. Dus ook in het spirituele circuit. Het probleem is, dat wanneer je emotioneel/geestelijk een moeilijke periode doorgaat, narcisten daar een neus voor lijken te hebben en je lijkt dan wel automatisch meer van aan te trekken. Mijn narcistische pleegmoeder zat elke week vooraan in de kerk en was behoorlijk op haar tenen getrapt wanneer iemand anders daar zat, die niets vermoedend was over de ongeschreven regel dat zijzelf daar mocht zitten. Ze had ook geregeld dat de priester van het dorp een paar keer per maand bij haar thuis langskwam en dat gaf aanzien in het dorp. Ook had ze o.a mij geregeld, een pleegkind zodat ze de goede sier daarmee kon maken. Mijn pleegmoeder is enorm van de goede sier, en alles wat mooi lijkt aan de buitenkant is bizar leeg aan de binnenkant. Toen ik eindelijk op een dag haar ergens op durfde te bevragen en aan te spreken, zei ze: God maakt geen foutjes. En daarmee zei ze, dat zijzelf ook geen foutjes maakte, en was de kous af. Tenenkrommend zijn mensen die religie of spiritualiteit misbruiken om hun eigen narcistische voeding te krijgen. Toch ben ik zelf ook nog altijd erg spiritueel ingesteld. Het heeft zeker niks te maken met beter of verder zijn dan een ander, als iemand dat laat doorschemeren kan je idd beter je alarm laten afgaan.
Dank je wel voor je openhartige en eerlijke verhaal en ervaringen. Fijn te lezen hoe het nu gaat en dat je je beter voelt. Zo’n kleine 10 jaar geleden kwam ik tijdens een moeilijke periode in contact met spiritualiteit en een van de eerste dingen die ik leerde was over ego en pijnlichaam in combinatie met meditatie. Eckart tolle beschrijft dan al dat juist mensen die bezig gaan met spiritualiteit in de val van een super ego terecht kunnen komen. Iets wat jij zo duidelijk herkende bij je ex-vriendin. Deze mensen worden zo opgezogen door alle rituelen en tekst en taal dat hun ego in plaats van kleiner juist enorm groot wordt. Een fuik waar ze niet zomaar meer uit komen. Jouw houding van hier moet het gebeuren, op aarde, met de mensen om je heen zorgt er voor dat er geen super ego ontstaat. Wie goed doet goed ontmoet daar geloof ik wel degelijk in maar ook in de bewustwording dat je eerst een aantal processen met een zelfde soort mensen beleeft ( echt beleeft) en herkent en erkent zodat je later andere keuzes maakt en nog wat later zelfs niet meer in zo’n situaties terecht komt omdat je veel eerder en sneller de tekenen herkent. De wet van de aantrekking is voor mij ook een hele fijne. Als dingen niet lekker en soepel lopen neem ik even gas terug om te kijken wat gebeurd er nu? En in die rust zie je bij jezelf en soms bij de ander wat er mis gaat. Vroeger denderde ik soms maar door en door bijna als een kip zonder kop. En dat doe ik nog wel eens hoor maar juist even stoppen en kijken helpt al om te zorgen dat situaties niet meer zo escaleren zoals vroeger. En dat kan op zoveel plekken zijn, thuis met je partner of (stief) kinderen, je werk, je vriendschappen. Als die flow er even niet in zit gewoon even in rust kijken (juist ook naar je eigen aandeel) en aanpassen/veranderen in plaats van een ander de schuld geven en je eigen handelen als zuiver zien.
Amai,
Ik lees woorden, zinnen die ikzelf maar niet gevormd krijg. Ik schrijf graag en veel en dit is een onderwerp waar ik mijn vinger op leg en vervolgens weer vanaf zie glijden. Schaamte slaat toe, schuld ook. Want hoe kan ik zo denken en voelen over zo een lief, diepzinnig en wijs persoon. Als ik op zijn website nu lees , zie ik het vormen van Guru schap. De volgers groeperen zich in revieuws. Kom dan nog maar eens aan met alles wat ik heb meegemaakt.
Ik moet de realiteit niet uit het oog verliezen en het verhaal ontkrachten wat hij er over zal vertellen, al is het alleen maar voor mezelf
1] 60.000 euro ben ik kwijt in zijn bedrijf, mijn erfenis is weg en ik zal er niets tot minimaal van terug krijgen{ voor de vorm}
2] hij dumpte me , toen de bron leeg was
3] hij dumpte me omdat ik kritiek had als enige in zijn leven
4}hij dumpte me omdat hij verliefd was op een nieuwe bron {spiritueel
verhaal over vorig leven en elkaar ontmoeten in dit leven}
5] na onderzoek begrijp ik dat er vele gedupeerden zijn internationaal {financieel en geen beloftes nakomen, mishandeling van een clieente}
6] ik heb de beelden gemaakt {film en foto,s} hij verwijderd ze op mijn verzoek niet.
7]regelmatig werd ik in een woedeaanval uitgemaakt voor dom, bitch,heks en erger “nog niet zover als hij is”
8] ik zag m een oude man op straat intimideren en ik was bij de mishandeling van dieren{ze hebben straf verdient}
Ik moet me deze dingen voor ogen houden
Hij kan “de Paus nog wijsmaken dat deze niet gelovig is”
toen ik hem dit zei :”oh dat vind ik wel een mooi compliment”
Ik heb niets met zelfbenoemde wijsheid en spiritualiteit
“We zijn allemaal sukkels” dat hoor ik veel liever uit iemands mond komen die ik hoog heb zitten
Goeie blog, Mariz!
Ja, ik sluit me aan in de rij met mijn ervaringen. Wanneer elk, maar dan ook élk gesprek dat je voert uitmondt op: hoe ‘verlicht’ de persoon is, hoe weinig ego hij heeft (maar het wel afzet tegen anderen die in zijn ogen heel grote ego’s zijn), hoe goed hij alles aanvoelt, dat hij voorspellende dromen heeft, dat hij overal dankbaar voor is (zelfs voor het mooie sterfproces van zijn partner; vond zijn partner dat ook zo, vraag ik me dan af), dat hij steeds mensen op zijn weg tegenkomt die hij kan (lees: moet) helpen en het karma daar steeds op uitkomt, dat hij met zijn energie (ook via ‘boetedoening op afstand’) het karma van een ander kan overnemen, dat hij in een droom een missie heeft gekregen van hogerhand om iemand in het leven bij te staan… En dat alles ook het liefst tegen iedereen in een eerste ontmoeting vertelt… tja, dat kon er bij mij al niet zo goed in.
Maar dat de persoon via telekinese een lamp kan laten bewegen en beweert dat kanker karma is en de getroffene er iets van moet leren (getuigt naar mijn mening niet erg van empathie voor iemand die naar eigen zeggen zo gevoelig is) was voor mij een reden om de contacten met die persoon te verbreken.
Wat ik ervan heb geleerd: spirituele personen zijn prima, maar de echte hoor je niet. Die vallen je er niet mee lastig.