Dit is een blog van Gebi Rodenburg
“ Ik wil geen contact meer met jou!’ Geschokt kijk ik mijn moeder aan. Koude rillingen lopen over mijn rug. Versta ik het goed? Ik vraag haar om te herhalen wat ze zei. Ik zie aan haar dat ze het serieus neemt, maar ik snap het niet.”
In september 2022 is het boek ‘Wees, Moederliefde onder voorwaarden’ van Myranda Hilhorst verschenen. Het heeft flink wat aandacht gekregen in de media.
In dit boek vertelt Myranda dat haar adoptiemoeder van het ene op het andere moment het contact met Myranda verbreekt als ze 49 jaar oud is. Het is de zoveelste keer dat een ouder plotseling uit haar leven verdwijnt. Eerst verloor ze als vijfjarig meisje haar biologische ouders in Zuid-Korea, daarna overleed haar adoptievader en dan wil haar adoptiemoeder haar niet meer in haar leven. Myranda Hilhorst beschrijft haar levensverhaal en de ontdekkingstocht die ze begon, waardoor veel op zijn plek viel. Het was een helende ervaring voor haar.
Myranda wilde achterhalen wat er in de relatie met haar moeder was misgegaan en zocht hiervoor professionele begeleiding. Ze vindt antwoorden op vragen die haar al een leven lang bezighouden. Die antwoorden zijn anders dan ze had verwacht.
Een van de hoofdvragen waar ze geen verklaring voor kon vinden, is dat haar adoptiemoeder haar niet meer wenst, terwijl ze juist was geadopteerd en de 10 jaren voor de breuk ze intensief mantelzorger is geweest van haar moeder. Men zou verwachten dat ze meer dan gewenst zou zijn vanwege haar adoptieverhaal en alles wat ze gegeven heeft. Myranda kwam in haar zoektocht op het spoor van verborgen narcisme. Mede door de boeken van Iris Koops en een hulpverlener uit ons netwerk heeft ze heeft veel inzichten gekregen in haar symptomen en ook in het gedrag van haar adoptiemoeder. Ze voelde al heel jong dat er iets niet klopte. Dit is nu allemaal op z’n plek gevallen.
Wij vinden het heel sympathiek dat Myranda dit boek geschreven heeft. We laten haar hier aan het woord:
“Keer op keer kreeg ik van mijn omgeving terug: “Wat heb je veel meegemaakt? Wat is het bijzonder, heftig en confronterend allemaal wat je hebt meegemaakt. Je zou een boek van kunnen schrijven”. Al die tijd voelde ik een enorme drempel om dit daadwerkelijk te doen. Wie zat er op mijn verhaal te wachten? Iedereen maakt wel eens wat mee, dacht ik. Totdat ik op een gegeven moment ontdekte dat mijn adoptiemoeder kenmerken van verborgen narcisme vertoont. Ik begreep mijzelf hierdoor veel beter, maar ook de gedragingen van mijn adoptiemoeder. Hoe ik als kind werd opgevoed en behandeld ben begon ik in een ander perspectief te zien. Ik ben niet de schuldige van diverse gebeurtenissen in mijn jeugd en dat mijn adoptiemoeder enkele jaren geleden contact met mij heeft gebroken. Ik hoef mij hiervoor niet te schamen. Er viel zo veel last van mijn schouders af. Dit gaf mij een enorme verlichting.
Ik vergoelijkte voorheen altijd alles wat ik had meegemaakt maar ging mij realiseren dat ik heftige ervaringen heb meegemaakt in mijn jeugd en dat dit enorme impact had op mijn volwassen leven. Nu begreep ik beter waarom mijn omgeving altijd zei dat ik zoveel heb meegemaakt. Ik begon mijzelf serieus te nemen. Ik ging mij steeds meer realiseren hoe onveilig mijn hele leven was. Door dit inzicht kon ik gerichter professionele hulp zoeken. Die heb ik gevonden bij een psycho-sociaal therapeut die verbonden is aan Het Verdwenen Zelf. Zij heeft mij op het juiste spoor kunnen zetten, waardoor ik beter naar mijzelf ben gaan luisteren en handelen. Dit inzicht wilde ik graag met anderen delen door mijn levensverhaal uit te brengen in een boek. Het gaf mij zo’n enorme verlichting. Ik wil graag herkenning bieden, het gevoel meegeven dat je er niet alleen voor staat. Dit gun ik iedereen die met een (verborgen) narcist te maken heeft.”
In het nawoord van haar boek schrijft ze over verborgen narcisme in relatie tot haar levensverhaal. In deze tekst bevindt zich tevens een belangrijke boodschap aan hulpverleners die te maken hebben met dit type gezinnen, om vooral ook aandacht te besteden aan de ‘stille kinderen’:
“Ik wil dit nawoord graag afsluiten met meer informatie over verborgen narcisme, omdat helaas nog weinig mensen deze variatie van narcisme kennen en herkennen. Zelfs hulpverleners zijn daarvan lang niet altijd op de hoogte. Wat raakte mij en overtuigde mij van de mogelijkheid dat mijn adoptiemoeder hieraan lijdt? Ik herkende in de informatie die ik hierover las dat je als kind niet wordt geloofd en niet mag zijn wie je bent. Als puntje bij paaltje komt, telt jouw keuze niet. Mijn moeder was er goed in om A te zeggen en B te doen en manipuleerde mensen. Ze zette alles op alles om intussen een perfect plaatje aan de buitenwereld te laten zien. Dat mijn moeder geregeld ziek was, past eveneens in dat plaatje. Open narcisten zoeken aandacht door prestaties, verborgen narcisten wentelen zich juist in slachtofferschap. Ik heb tijdens het schrijven aan familie gevraagd hoe dat nu zat. Wisten zij waarom mijn moeder zo vaak werd opgenomen in het ziekenhuis en in psychiatrische instellingen? Zij bleken aan de echtheid van sommige klachten te twijfelen. Ook voldoe ik zelf aan de voorwaarden om slachtoffer te kunnen worden van een narcist. Ik ben iemand die vooral gericht was op de behoeften van anderen en deze goed aanvoelde. Ik heb een aanleg om te willen ‘pleasen’. Ben je net als ik geadopteerd, dan wordt deze aanleg vaak nog versterkt. Je mist al een basaal gevoel van veiligheid en begint als kind met een achterstand, omdat je je plek in een gezin moet ‘verdienen’. Bijzondere aandacht wil ik daarom vragen voor het ‘stille kind’ in probleemsituaties. Bij hulpverleners gaat de aandacht dan meestal uit naar het kind dat de problemen heeft of veroorzaakt, terwijl het kind dat geen aandacht vraagt evengoed hulp nodig heeft. Hulpverleners zouden altijd naar het hele gezin moeten kijken en ook met iedereen in dat gezin in gesprek moeten gaan.”
We herkennen bij Myranda in haar ontdekkings- en verwerkingsproces een transformatie van een ‘verdwenen zelf’ naar een autonome en authentieke vrouw. Dit is knap en moedig voor iemand met zoveel vroegkinderlijk complex trauma door verlies, hechtingsproblematiek en daarboven op ook nog emotioneel en psychisch misbruik door haar adoptiemoeder.
In het contact met Myranda deelt ze met me dat het haar opvalt dat het verborgen narcisme door meer adoptiekinderen wordt herkend bij hun eigen adoptieouder. Er hebben al veel lotgenoten contact met haar gezocht doordat ze zich zo herkennen in haar verhaal.
Informatie: Het boek “Wees – Moederliefde onder voorwaarden” is in het najaar van 2022 uitgebracht. Meer info over het boek en Myranda’s achtergrond op haar website mijnlevenservaring.nl. Myranda wil zich inzetten voor het geven van herkenning en duiding over het opgevoed worden door een verborgen narcistische ouder naast de impact van adoptie.
Het verhaal van Miranda raakt mij diep. Ik ben zelf adoptiemoeder en ben mij vanaf het begin heel erg bewust geweest van narcisme binnen adoptie. Het zijn vaak mensen met een hoog inkomen en in een hoge positie die adopteren en juist in deze bevolkingslaag komt (verborgen) narcisme nog weleens voor. Deze kinderen worden dan bijvoorbeeld gebruikt om het eigen ego op te krikken want is het niet geweldig dat zij een kind een nieuwe kans hebben gegeven? Heel schrijnend. Zelf heb ik ervoor gezorgd dat mijn kinderen nooit in aanraking zijn gekomen met mijn narcistische ouders en familie. Helaas bleek mijn ex ook trekken van verborgen narcisme te hebben. Over het algemeen gaat dat redelijk en is hij lief voor ze maar soms gaat het mis. Ik hou vinger aan de pols en probeer dat in ieder geval op te vangen. Ik voel me wel schuldig dat ik mijn kinderen in deze positie gebracht heb. Miranda, ik wens je heel veel kracht toe en ga binnenkort op je website kijken.
Wat een bijzonder verhaal! Dat veel adoptiekinderen deze vorm van verborgen narcisme bij hin adoptieouders herkennen, vindt ik echt schokkend. Adopteren dit soort mensen deze kinderen dan ter ere van zichzelf om anderen te laten zien hoe goed ze wel zijn? Ongelofelijk goed, dat hier aandacht voor is.
Mijn narcistische moeder had [en heeft misschien nog] op afstand een kind dat ze financieel onderhoud. Kan ook zijn twee. Ik heb het altijd vreemd gevonden. Maar dit houdt haar imago overeind.
Uit het boek zelf of van de media, weet ik dat de mbp-moeder van July Gregory die ‘Verziekt’ heeft geschreven, pleegkinderen toegewezen kreeg. Daar kun je met je kop niet bij.
Ik kan me herkennen in dit verhaal. Ik ben niet geadopteerd omdat ik in Nederland geboren ben kon je gewoon pleegouder zijn. Juridisch wordt je dan nooit verantwoordelijk voor het kind maar je krijgt er wel ieder maand netjes voor uitbetaald. Iets wat mijn Narcistische pleegmoeder heel goed paste. In de serie ‘afhaalchinees’ (waar Myranda ook in te zien is) komt naar voren dat er heel wat ouders ook voor de beeldvorming kinderen in huis opnamen. Zo ook mijn pleegmoeder, voor haar was het ook (net als Myranda voor haar moeder) een showmoment om me te presenteren en zo aandacht te krijgen van de mensen. Eindeloze reeks aan opmerkingen moeten aanhoren hoe dankbaar ik wel niet moest zijn, hoe erg ik wel niet was (ik was een stil en doodsbang kind) hoeveel ze wel niet het lijdend voorwerp was onder mijn gedrag. ( Ik vermeed haar zoveel mogelijk door stil te zijn en me terug te trekken en overal mijn best te doen waar ik me niet terug kon trekken, ik sprak ja en amen en netjes met twee woorden, maar het maakt niet uit wat ik deed, je doet toch alles verkeerd, en duidelijkheid is er nooit. Het uitgekozen zijn, maar nooit gewenst, en blijkbaar altijd degene te zijn die al haar hoofdpijnen wist te veroorzaken, hoe goed je ook je best deed, het verborgen gruwelijk pesten wat ze deed, en dan vooraan in de kerk zitten om heilig te zitten wezen en de hele wereld te laten zien hoe een geweldige weldoener ze wel niet was. Sja.. ik weet niet hoe dat te verteren is eigenlijk.